ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
της Σκοπιάς
Ελληνική
  • ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
  • ΕΚΔΟΣΕΙΣ
  • ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ
  • yb95 σ. 116-167
  • Γουαδελούπη

Δεν υπάρχει διαθέσιμο βίντεο για αυτή την επιλογή.

Λυπούμαστε, υπήρξε κάποιο σφάλμα στη φόρτωση του βίντεο.

  • Γουαδελούπη
  • Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1995
  • Υπότιτλοι
  • Ένα Κράμα Πολιτισμών
  • Μικρό Ξεκίνημα
  • Αντιξοότητες σε Καιρό Πολέμου
  • Ζήλος Μαζί με Ελευθερία από το Φόβο του Ανθρώπου
  • Δοκιμή της Ταπεινοφροσύνης στη Διάρκεια της Απομόνωσης
  • Συναθροίσεις που Ήταν Αναντίρρητα Δημόσιες
  • Ένας Αδελφός Λαβαίνει Εκπαίδευση
  • Καλλιεργώντας Ενότητα Πνεύματος
  • Οι Πρώτοι Δύο Ιεραπόστολοι
  • Μια Εκκλησία στο Ντεμπόν
  • Γεμάτη Ζήλο Επίδοση Μαρτυρίας τα Μεσημέρια
  • Τα Νερά της Αλήθειας Ρέουν στο Μπας-Τερ
  • Ιερέας Προσελκύει Μερικούς Ακροατές
  • Το Τέλος μιας Εποχής
  • 1954—Έτος Ορόσημο!
  • Βοήθεια από έναν Πλωτό Ιεραποστολικό Οίκο
  • Στέλνονται Σκαπανείς από τη Γαλλία
  • Η Εναντίωση Αποτελεί Δοκιμή της Πίστης
  • Μια Αξέχαστη Συνέλευση
  • Μικρό Ξεκίνημα στο Ανς-Μπερτράν
  • Αναζητούσαν Κλέφτη—Βρέθηκε Πρόβατο
  • Βρίσκουμε Χώρο για Συνελεύσεις
  • Ένας Διαφορετικός Τρόπος Ζωής
  • Βοήθεια για το Μαρί-Γκαλάντ
  • Τα Νερά της Αλήθειας Μεταδίδονται στο Λα Ντεζιράντ και στα Νησιά Λε Σεντ
  • Το Σεν-Μαρτέν Ακούει τα Καλά Νέα
  • Μια Εκκλησία στο Σεν-Μαρτέν
  • Εναντίωση στο Σεν-Μπαρτελεμί
  • Διακράτηση Χριστιανικής Ουδετερότητας
  • Καινούριες Προκλήσεις
  • Σεβασμός για το Νόμο του Θεού Σχετικά με το Αίμα
  • Ένα Ηφαίστειο Απειλεί
  • Εφιαλτική Νύχτα
  • Η Πρώτη Διεθνής Συνέλευση
  • Καινούρια Αίθουσα Συνελεύσεων
  • Αλλαγές στο Τμήμα
  • Κατάλληλος Χώρος για το Αυξανόμενο Τμήμα
  • Ο Τομέας Μας—Μια Πρόκληση
  • Πιο Ωραίο από Ποτέ Άλλοτε
Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1995
yb95 σ. 116-167

Γουαδελούπη

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ τον εαυτό σας στις Δυτικές Ινδίες, σε ένα μικρό νησί νότια της Γουαδελούπης. Βρίσκεστε σε μια κωμόπολη με μόλις 6.000 κατοίκους, όπου πολύ σπάνια συμβαίνει κάτι το συναρπαστικό. Αλλά σήμερα, από κάποιο σκάφος που μεταφέρει τακτικά επιβάτες και εφόδια, ξεφορτώνουν στην αποβάθρα τόνους σιδερένιους σωλήνες και φύλλα αλουμινίου. Μέσα σε μια ημέρα, μεταφέρουν αυτά τα υλικά στην άκρη της κωμόπολης και τα συναρμολογούν. Εκεί ανεγείρουν μια Αίθουσα Συνελεύσεων χωρητικότητας σχεδόν χιλίων ατόμων. Δεν χρειάζονται ταμπέλες για να διαφημίσουν το γεγονός. Όλοι ξέρουν ότι μόνο μία ομάδα μπορεί να οργανώσει τέτοιου είδους συνέλευση εδώ.

Κατόπιν, μια εβδομάδα αργότερα, άλλα τρία σκάφη αράζουν ταυτόχρονα στο λιμάνι. Ολόκληρη η κωμόπολη παρακολουθεί καθώς χίλια άτομα—άντρες, γυναίκες και παιδιά—κατευθύνονται από την αποβάθρα προς το χώρο της συνέλευσης. Κουβαλούν μαζί τους βαλίτσες, ράντσα και δοχεία με νερό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν βρίσκονται στην κωμόπολη μόνο για να παρακολουθήσουν τη συνέλευση, αλλά και για να μιλήσουν στους κατοίκους για τη Βιβλική αλήθεια. Με το πέρασμα των ετών, όλοι οι άνθρωποι στη Γουαδελούπη και στα γύρω νησιά τούς έχουν συναντήσει πολλές φορές.

Πώς μεταδόθηκε για πρώτη φορά η Βιβλική αλήθεια σε αυτά τα νησιά; Τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ; Πώς είναι τα νησιά στα οποία κατοικούν;

Ένα Κράμα Πολιτισμών

Νησί των Ωραίων Νερών—Καρουκέρα, όπως το ονομάζουν οι Καραΐβες Ινδιάνοι—ήταν το όνομα της Γουαδελούπης πολύ πριν φτάσει εκεί ο Κολόμβος, το 1493. Χωρίς αμφιβολία, οι Ινδιάνοι είχαν κατά νου την αναζωογόνηση που τους πρόσφεραν οι πολυάριθμοι καταρράκτες της Γουαδελούπης και την ομορφιά των νερών τα οποία περιέβαλλαν τη Γουαδελούπη. Αλλά αργότερα θα σας μιλήσουμε για ένα διαφορετικού είδους νερό που ρέει άφθονα στη Γουαδελούπη σήμερα. Αυτό παράγει κάτι ακόμη πιο ωραίο.

Η Γουαδελούπη αποτελείται, στην πραγματικότητα, από δύο νησιά στα οποία υπάγονται αρκετές μικρότερες διοικητικές περιφέρειες (Μαρί-Γκαλάντ, Λε Σεντ, Λα Ντεζιράντ, Ιλ ντε λα Πετίτ Τερ, Σεν-Μπαρτελεμί, και μέρος του Σεν-Μαρτέν). Στο χάρτη, τα δύο κύρια νησιά μοιάζουν σαν πεταλούδα με ανοιχτά φτερά. Στα δυτικά, βρίσκεται το Μπας-Τερ με την ηφαιστειογενή οροσειρά του· στα ανατολικά, βρίσκεται το Γκραντ-Τερ, ένα οροπέδιο που απαρτίζεται από μωσαϊκό με λοφίσκους. Η ομορφιά αυτών των νησιών τονίζεται ακόμη περισσότερο από παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, καταπράσινα τοπία και τροπικά δάση με πολλούς καταρράκτες.

Άνθρωποι από διάφορες φυλές έχουν έρθει στις ακτές της Γουαδελούπης. Οι Αραουάκ ήταν οι πρώτοι κάτοικοι· αργότερα ήρθαν οι Καραΐβες, προτού εμφανιστούν καν οι Ευρωπαίοι άποικοι. Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 140 χρόνια μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την Ισπανία, για να εγκατασταθούν Ευρωπαίοι στη Γουαδελούπη· αυτοί οι άποικοι ήταν Γάλλοι, όχι Ισπανοί. Σταδιακά, εξόντωσαν τους Καραΐβες, έχτισαν εργοστάσια ζάχαρης και εισήγαγαν δούλους.

Από πολιτική άποψη, η Γουαδελούπη είναι διοικητικό διαμέρισμα της Γαλλίας, και πολλοί Γάλλοι έχουν έρθει για να ζήσουν εδώ κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά οι κάτοικοι των κύριων νησιών είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους μαύροι, οι πρόγονοι των οποίων μεταφέρθηκαν βίαια από τις ακτές της Αφρικής κατά το δουλεμπόριο. Παρ’ όλα αυτά, περίπου το 10 τοις εκατό του πληθυσμού κατάγεται από εργάτες που ήρθαν από την Ινδία μετά την κατάργηση της δουλείας στη Γουαδελούπη το 1848. Στα νησιά Λε Σεντ και Σεν-Μπαρτελεμί, τα οποία αποτελούν δύο από τις έξι διοικητικές περιφέρειες, κατοικούν κυρίως οι Μπλαν-πεΐ (οι ντόπιοι λευκοί), των οποίων οι πρόγονοι από τη Βρετάνη και τη Νορμανδία ήταν ανάμεσα στους πρώτους αποίκους. Υπάρχουν, επίσης, μερικές οικογένειες Λιβανέζων και Συρίων που διατηρούν επιχειρήσεις εδώ.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θεωρείται ότι αποτελείται από Ρωμαιοκαθολικούς. Ωστόσο, μολονότι η ινδική κοινότητα αφομοιώθηκε από την Καθολική, τα μέλη της εξακολουθούν να διατηρούν τις Ινδουιστικές τελετές. Οι ιεροί τους στύλοι με τις ζωηρόχρωμες σημαίες ξεπροβάλλουν εδώ και εκεί στην ύπαιθρο. Τα πιστεύω πολλών από αυτούς εξακολουθούν να είναι διαποτισμένα από προγονικές δεισιδαιμονίες, για τη διατήρηση των οποίων φροντίζουν με επιμέλεια οι κιμπουασέρ (μάγοι).

Ωστόσο, οι άνθρωποι εδώ τρέφουν συνήθως σεβασμό για την Αγία Γραφή. Πιστεύουν ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού. Στις προσευχές τους, πολλοί χρησιμοποιούν αποσπάσματα των Ψαλμών. Μάλιστα, συνήθως αφήνουν ανοιχτή την Αγία Γραφή, μερικές φορές δίπλα σε ένα αναμμένο κερί, σε κάποιον ψαλμό που υποτίθεται ότι παρέχει προστασία και ευλογία στο σπίτι.

Το κράμα των διαφόρων πολιτισμών—του αφρικανικού, του ευρωπαϊκού και του ασιατικού—έχει φέρει σε ύπαρξη έναν τρόπο ζωής στον οποίο κυριαρχεί η γλυκύτητα και η καλοσύνη. Αυτές οι καλές ιδιότητες κάνουν πολλούς από τους ανθρώπους ευχάριστους συνομιλητές και δεκτικούς απέναντι στο άγγελμα της Βασιλείας.

Μικρό Ξεκίνημα

Η ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γουαδελούπη είναι καλό παράδειγμα του τι μπορεί να επιτελέσει το πνεύμα του Ιεχωβά όταν επενεργεί σε ειλικρινείς ανθρώπους με ταπεινή καρδιά, οι οποίοι δέχονται τη θεϊκή πρόσκληση να ‘πάρουν νερό ζωής δωρεάν’. (Αποκ. 22:17) Οι Μάρτυρες είχαν επισκεφτεί τη Γουαδελούπη ήδη από το έτος 1936. Ωστόσο, μαρτυρία σε τακτική βάση άρχισε να δίνεται το 1938, στις αποβάθρες του λιμανιού του Πουάντ-α-Πιτρ.

Μόλις είχε αρχίσει η ηλεκτροδότηση του νησιού, και λίγα μόνο ήταν τα αυτοκίνητα που έβλεπε κανείς να κυκλοφορούν στους δρόμους. Στο λιμάνι επικρατούσε μεγάλη κίνηση. Πλοία κάθε μεγέθους είχαν αγκυροβολήσει εκεί. Οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους πήγαιναν εδώ και εκεί, όπως έκαναν και οι λιμενεργάτες που μετακινούσαν ογκώδεις σάκους, βαριά καφάσια και τεράστια βαρέλια. Τα μεσημέρια, στη διάρκεια του διαλείμματος, ένας άντρας είχε τη συνήθεια να κάθεται στον ίσκιο, στο κατώφλι κάποιου σπιτιού, περιστοιχισμένος από εργάτες. Μιλούσε για την Αγία Γραφή. Αυτός ο άντρας, ηλικίας περίπου σαράντα χρονών, ήταν ο Σίριλ Γουίνστον. Ήταν παντρεμένος και καταγόταν από την Ντομίνικα, ένα νησί στα νότια της Γουαδελούπης. Ψηλός, με γκρίζα μάτια και καλούς τρόπους, μιλούσε ήσυχα στην κρεολή. Ήταν ολοχρόνιος κήρυκας, ή αλλιώς σκαπανέας, που εργαζόταν επίσης σκληρά για να καλύψει τις υλικές ανάγκες της οικογένειάς του.

Ο Κοντέ Μπονσάμ συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους πρώτους που άκουγαν τον Σίριλ Γουίνστον προσεκτικά. «Εργαζόμασταν μαζί ως φορτοεκφορτωτές στο λιμάνι», ανέφερε ο ίδιος. «Το μεσημέρι, μερικοί άλλοι εργάτες και εγώ καθόμασταν γύρω από τον Σίριλ, επειδή μας άρεσε να τον ακούμε να εξηγεί την Αγία Γραφή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτός συγκέντρωσε μια μικρή ομάδα ατόμων από την Ντομίνικα τα οποία εργάζονταν μαζί μας και οργάνωσε συναθροίσεις. Πέντε άτομα τις παρακολουθούσαν».

Ως τόπο συνάθροισης, ο αδελφός Γουίνστον είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο στο καζ του Ρενέ Σαάι και της συζύγου του. Το καζ στις Δυτικές Ινδίες είναι ένα οίκημα κατασκευασμένο από σανίδες καρφωμένες σε σκελετό από δοκάρια με στέγη από αυλακωτή λαμαρίνα. Στο εσωτερικό, τα δωμάτια χωρίζονται από τοίχους με ανοίγματα στο πάνω μέρος για να κυκλοφορεί ο αέρας. Εύκολα μπορεί να ακούσει κάποιος τις φωνές μέσα από το διαχωριστικό τοίχο, και έτσι, τις ημέρες των συναθροίσεων, η κυρία Σαάι άκουγε τις ομιλίες. Με αυτόν τον τρόπο, τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της άρχισαν να ενδιαφέρονται για τη Βιβλική αλήθεια.

Η Νοέμα Μισουντάν (τώρα λέγεται Απούρου) θυμάται την πρώτη της επαφή με εκείνη την ομάδα: «Με ανησυχούσε το γεγονός ότι ο σύζυγός μου είχε αρχίσει να γυρίζει αργά στο σπίτι ορισμένες ημέρες. Φοβόμουν ότι μπορεί να ενδιαφερόταν για κάποια άλλη γυναίκα. Ένα βράδυ τον παρακολούθησα. Ήταν 25 Δεκεμβρίου 1939. Μπήκε σε ένα καζ σε κάποιο προάστιο του Πουάντ-α-Πιτρ. Μερικά λεπτά αργότερα μπήκα και εγώ στο σπίτι. Τι έκπληξη ένιωσα όταν βρέθηκα ανάμεσα σε μια ομάδα περίπου 12 ατόμων! Κάθησα και άκουσα». Με αυτόν τον τρόπο, άρχισε η Νοέμα να παρακολουθεί τις συναθροίσεις. Επειδή δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως, ο καθένας τους έπρεπε να φέρνει μαζί του ένα κερί.

Αντιξοότητες σε Καιρό Πολέμου

Μετά την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας στις 3 Σεπτεμβρίου 1939. Οι Γαλλικές Αντίλες ένιωσαν τις συνέπειες, επειδή σύντομα, στην ουσία, σταμάτησε το εμπόριο με τη Γαλλία. Το 1940, η Γουαδελούπη τέθηκε υπό την εξουσία της γαλλικής κυβέρνησης του Βισί, η οποία συνεργαζόταν με τους Ναζί. Η επικοινωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες είχε διακοπεί. Η Γουαδελούπη δεν μπορούσε πια να εξάγει το ρούμι και τις μπανάνες της ούτε μπορούσε να εισάγει τρόφιμα και άλλα προϊόντα. Μάλιστα, ένα φορτίο με Βιβλικά έντυπα που είχε σταλεί από τη Νέα Υόρκη κάηκε στην αποβάθρα του λιμανιού του Πουάντ-α-Πιτρ.

Ωστόσο, το 1940, η μικρή ομάδα που συναθροιζόταν για μελέτη της Αγίας Γραφής σε κάποιο προάστιο του Πουάντ-α-Πιτρ άρχισε να λειτουργεί ως απομονωμένος όμιλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, υπό τη διεύθυνση της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτός ήταν ο πρώτος όμιλος στη Γουαδελούπη.

Ζήλος Μαζί με Ελευθερία από το Φόβο του Ανθρώπου

Μερικά άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις εκείνου του ομίλου σύντομα έκαναν την αλήθεια κτήμα τους. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1940, ο αδελφός Γουίνστον βάφτισε εφτά άτομα στον ποταμό Λεζάρντ, κοντά στο Πετί-Μπουρ. Αλλά, γιατί βαφτίστηκαν αυτά τα άτομα σε ποτάμι, εφόσον υπάρχουν πολλές παραλίες στις οποίες εύκολα μπορεί να φτάσει κανείς; Οι αδελφοί πίστευαν ότι αυτό ήταν πιο κατάλληλο. Δεν αληθεύει ότι και ο ίδιος ο Ιησούς βαφτίστηκε στον Ιορδάνη Ποταμό; Φυσικά, το μόνο πράγμα που όντως χρειάζεται είναι επαρκής ποσότητα νερού για να μπορεί να γίνει το βάφτισμα.a

Εκείνοι οι πρώτοι μαθητές στη Γουαδελούπη εκδήλωσαν ειλικρίνεια και ζήλο, μαζί με έλλειψη φόβου του ανθρώπου. Αναπολώντας τις πρώτες εκείνες ημέρες, ο αδελφός Μπονσάμ είπε: «Τις Κυριακές βγαίναμε στο έργο κηρύγματος. Δεν είχαμε εκπαιδευτεί και η γνώση μας ήταν ελάχιστη· ο καθένας έλεγε ό,τι του φαινόταν καλύτερο. Πεπεισμένος ότι είχα την ευθύνη να μεταστρέψω όσο γίνεται περισσότερα άτομα, πήρα θέση μπροστά από την Καθολική εκκλησία του Πουάντ-α-Πιτρ μόλις τελείωσε η λειτουργία και φώναξα: ‘Κάτοικοι του Πουάντ-α-Πιτρ, ακούστε το Λόγο του Ιεχωβά . . .’ Είχα διαβάσει ότι με αυτόν τον τρόπο συνήθιζαν να κηρύττουν οι προφήτες της αρχαιότητας. Αφού μίλησα για λίγο, συγκεντρώθηκε πλήθος. Μερικοί άκουγαν, ενώ άλλοι άρχισαν να κάνουν φασαρία. Το αρχηγείο της χωροφυλακής ήταν κοντά, και συνέλαβαν τη σύζυγό μου και εμένα. Περάσαμε τη νύχτα στο κρατητήριο». Αλλά αυτό δεν τους αποθάρρυνε από τη μελλοντική τους υπηρεσία.

Ο Όλγκε Λαάλαντ, ένας νεαρός ηλικίας 20 χρονών, ήταν άλλος ένας από εκείνους που δεν δίσταζαν να κηρύξουν από τη στιγμή που γνώρισαν την αλήθεια. Τη δεύτερη Κυριακή που συναθροίστηκε με το μικρό όμιλο Μαρτύρων, ενώθηκε μαζί τους στο έργο μαρτυρίας. Έγινε πολύ ζηλωτής και προοδευτικός αδελφός, άτομο που δεν είχε καθόλου το φόβο του ανθρώπου. Προικισμένος με στεντόρεια φωνή, δεν περνούσε απαρατήρητος.

Εντούτοις, οι δοκιμές της πιστότητας τις οποίες αντιμετώπισαν εκείνοι οι Χριστιανοί περιλάμβαναν περισσότερα από τη δημόσια μαρτυρία.

Δοκιμή της Ταπεινοφροσύνης στη Διάρκεια της Απομόνωσης

Οι αδελφοί είχαν μόνο μια περιορισμένη ποσότητα έντυπης ύλης για μελέτη της Αγίας Γραφής. Τα περισσότερα από τα 30 άτομα που ήταν συνταυτισμένα με τον απομονωμένο όμιλο των Μαρτύρων εδώ δεν είχαν φτάσει ακόμη σε πνευματική ωριμότητα. Οι περιορισμοί που είχαν επιβληθεί τον καιρό του πολέμου τούς είχαν στερήσει την περαιτέρω επαφή με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας. Επιπλέον, την ίδια εποχή, ο Σίριλ Γουίνστον αρρώστησε και επέστρεψε στην Ντομίνικα, όπου πέθανε τρεις μήνες αργότερα. Οι αδελφοί τον αγαπούσαν, αλλά τώρα άφησαν να αναπτυχτούν σοβαρές δυσκολίες μεταξύ τους. Ήθελαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά, αλλά έβλεπαν την οργάνωση κυρίως από ανθρώπινη σκοπιά. Ο αδελφός Σαάι, στο σπίτι του οποίου διεξάγονταν οι συναθροίσεις, πίστευε πως αυτός ήταν ο υπεύθυνος. Άλλοι διαφωνούσαν. Οι εσωτερικές συγκρούσεις αποκορυφώθηκαν στις 29 Νοεμβρίου 1942, οπότε η συντριπτική πλειονότητα, με επικεφαλής τον αδελφό Μισουντάν, αποφάσισε να αποσυρθεί και να συναθροίζεται σε άλλο χώρο. Ο αδελφός Σαάι εξακολουθούσε να διεξάγει συναθροίσεις στο σπίτι του. Αυτές οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων δεν ήταν δογματικής φύσης· είχαν να κάνουν με προσωπικότητες.

Παρά τη ρήξη, και οι δύο ομάδες συμμετείχαν στη μαρτυρία, και οι άνθρωποι άκουγαν. Και στις δύο πλευρές υπήρχαν ειλικρινείς αδελφοί και αδελφές. Αλλά όταν δεν εφαρμόζονται οι Γραφικές αρχές, αναπτύσσονται συνθήκες που δεν αρμόζουν σε Χριστιανούς. «Να μην υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας», προτρέπει η Αγία Γραφή. ‘Να προσπαθείτε ένθερμα να τηρείτε την ενότητα του πνεύματος με τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης’.—1 Κορ. 1:10· Εφεσ. 4:1-3.

Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου, ο αδελφός Σαάι κατάφερε να αποκαταστήσει την επικοινωνία με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας. Η Εταιρία εκτίμησε τις προσπάθειές του στον τομέα αυτό, καθώς και τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλε για να εξασφαλίσει την προμήθεια Γραφικών εντύπων στο νησί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στάλθηκε μια επιστολή στη Γουαδελούπη στις 16 Φεβρουαρίου 1944, η οποία διόριζε τον αδελφό Σαάι ως υπηρέτη ομάδας (προεδρεύοντα επίσκοπο). Αυτός ήταν τότε 30 χρονών. Παρά την ταπεινή κοινωνική του θέση και την ασθενική του όψη, ήταν πολύ ειλικρινής και αποφασιστικός άντρας.

Αφού διόρισε τον αδελφό Σαάι να υπηρετεί την εκκλησία, η Εταιρία έγραψε στην άλλη ομάδα, λέγοντας: «Εσείς αδελφοί που έχετε αποχωριστεί . . . θα πρέπει στο εξής να ενωθείτε και να συνεργαστείτε μαζί του στην προώθηση των συμφερόντων της βασιλείας. Όπως δεν είναι διαιρεμένος ο Χριστός . . . έτσι και το σώμα του Χριστού στη γη πρέπει να είναι ενωμένο . . . Πιστεύουμε ότι η αφοσίωσή σας στον Κύριο και στη βασιλεία θα υποκινήσει όλους όσους περιλαμβάνονται να παραμερίσουν τα προσωπικά αισθήματα που μπορεί να έχουν σε σχέση με το ζήτημα και να περιμένουν να αποδώσει ο Κύριος τις κρίσεις τις οποίες μπορεί αυτός να θεωρεί ότι πρέπει να εκτελεστούν εναντίον οποιουδήποτε ατόμου διαπράττει αδικία, και ο καθένας να συνεχίσει και να υπηρετεί τον Κύριο». Ωστόσο, οι προσπάθειες συμφιλίωσης παρουσίαζαν κάποιες δυσκολίες. Δεν συμφωνούσαν όλοι ότι ο αδελφός Σαάι είχε τα απαραίτητα προσόντα για το διορισμό που είχε λάβει. Μολονότι πολλοί επιθυμούσαν να ενωθούν οι ομάδες, δυσκολεύονταν να παραμερίσουν τα προσωπικά αισθήματα. Επειδή οι αδελφοί στερούνταν πνευματικής ωριμότητας, το ρήγμα εξακολουθούσε να υπάρχει μέχρι το 1948.

Το 1944 η εκκλησία που είχε την αναγνώριση της Εταιρίας ανέφερε μόνο εννιά ευαγγελιζομένους.

Συναθροίσεις που Ήταν Αναντίρρητα Δημόσιες

Προκειμένου να διαδοθεί το Γραφικό άγγελμα της αλήθειας, οι Μάρτυρες εκφωνούσαν ομιλίες στους δρόμους τις γλυκιές τροπικές βραδιές. Ο ομιλητής μιλούσε αρκετά δυνατά, όχι μόνο για να τον ακούει το άμεσο ακροατήριό του, αλλά και για να προσελκύει την προσοχή των περαστικών. Ο αδελφός Λαάλαντ, με τη βροντερή φωνή του, συμμετείχε πολλές φορές σε αυτό το προνόμιο υπηρεσίας. Το σκηνικό που θυμάται είναι το εξής: «Μετά τη δύση του ήλιου, συγκεντρωνόμασταν κάτω από ένα δέντρο ή στη γωνιά κάποιου δρόμου, σχηματίζοντας κύκλο. Στη μέση της ομάδας στεκόταν ο ομιλητής· οι άλλοι φώτιζαν τον τόπο με πυρσούς. Το πρόγραμμα άρχιζε με ύμνο και προσευχή. Αυτή καθαυτήν η ομιλία διαρκούσε 30 λεπτά ή μια ώρα, ανάλογα με τα όσα είχε προετοιμάσει ο ομιλητής. Τα θέματα δεν διέφεραν πολύ, αφού ο κύριος σκοπός τους ήταν να ‘χτυπήσουν’ την ψεύτικη θρησκεία».

Ως αποτέλεσμα αυτών των συναθροίσεων, αρκετά άτομα βοηθήθηκαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Αλλά δεν εκτιμούσαν όλοι τις ομιλίες. Μερικές φορές, κάτω από το κάλυμμα του σκοταδιού, ορισμένοι άνθρωποι έριχναν πέτρες στην ομάδα. Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί δεν έφευγαν προτού τελειώσει η συνάθροιση. Έκαναν την εξής σκέψη: «Αν οι στρατιώτες είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τα πυρά σε καιρό πολέμου, γιατί να μην είμαστε και εμείς πρόθυμοι να δεχτούμε μερικές πέτρες για χάρη των καλών νέων;» (2 Τιμ. 2:3) Μερικοί ευαγγελιζόμενοι, μάλιστα, τραυματίστηκαν στο κεφάλι. Ένα βράδυ, ενώ μια αδελφή κρατούσε μια μεγάλη λάμπα πετρελαίου για τον ομιλητή, κάποιος έριξε μια πέτρα προς τη λάμπα, αλλά αστόχησε και, αντί για τη λάμπα, χτύπησε το κεφάλι ενός ακροατή. Όταν, αργότερα, αυτό το άτομο πέθανε στο νοσοκομείο, ο δράστης πέρασε από δίκη και τιμωρήθηκε αυστηρά.

Ένας Αδελφός Λαβαίνει Εκπαίδευση

Το 1945, ο αδελφός Λαάλαντ αποφάσισε να πάει στη Γαλλική Γουιάνα, όπου ζούσε η μητέρα του. Δεν υπήρχε εκκλησία στο μέρος όπου εγκαταστάθηκε, κοντά στο Σεν Λοράν ντι Μαρονί, αλλά αυτό δεν τον αποθάρρυνε από το να δίνει μαρτυρία.

Το Βιβλίο Έτους ανέφερε αργότερα: «Δύο αδελφοί πήγαν στη Γαλλική Γουιάνα τον Ιανουάριο. Ενώ επισκέπτονταν τους ανθρώπους στο Σεν Λοράν, οι αδελφοί πληροφορήθηκαν ότι ‘υπάρχει κάποιος που ζει πιο πάνω στο ποτάμι και ο οποίος μιλάει ακριβώς σαν και εσάς’. Οι αδελφοί νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο για να βρουν αυτόν τον άνθρωπο, και, πράγματι, βρήκαν κάποιον που είχε έρθει από τη Γουαδελούπη και ο οποίος εκφωνούσε δημόσιες ομιλίες. Δεν είχε καθόλου έντυπα· όμως, δεν έμεινε σιωπηλός όσον αφορά τη Βασιλεία. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ήταν ο ιερέας, που με ζήλο προειδοποιούσε τους ανθρώπους να μην ακούν τα όσα είχε να πει αυτός ‘ο τρελός’».

Όταν οι αδελφοί επέστρεψαν στο Παραμαρίμπο του Σουρινάμ, όπου η Εταιρία είχε γραφείο τμήματος, ο αδελφός Λαάλαντ πήγε μαζί τους. Εκεί συνάντησε σκαπανείς που τον ενθάρρυναν να αναλάβει την ολοχρόνια υπηρεσία. Έμαθε πώς να καλλιεργεί το ενδιαφέρον και να διεξάγει οικιακές Γραφικές μελέτες. Ενώ βρισκόταν στο Παραμαρίμπο, έμαθε επίσης πολλά για τη θεοκρατική οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας της—και διαπίστωσε ότι είχε πολλά ακόμη να μάθει! Έπειτα από τρεις μήνες, διορίστηκε να υπηρετήσει ως ειδικός σκαπανέας και στάλθηκε πίσω στο Σεν Λοράν.

Καλλιεργώντας Ενότητα Πνεύματος

Στο μεταξύ, η Εταιρία ήταν ενήμερη των επικίνδυνων συνθηκών που επικρατούσαν στη Γουαδελούπη, εφόσον δύο ομάδες προσπαθούσαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά αλλά δεν είχαν ενότητα μεταξύ τους. Το 1947, ο Τζόσουα Στίλμαν, ένας αγγλόφωνος επίσκοπος περιοχής, στάλθηκε από κάποιο γειτονικό νησί για να επισκεφτεί την Εκκλησία Πουάντ-α-Πιτρ. Η εκκλησία υποδέχτηκε τον αδελφό Στίλμαν με μεγάλη χαρά, και 26 άτομα—στα οποία προφανώς περιλαμβάνονταν άτομα και των δύο ομάδων—συμμετείχαν μαζί του στην υπηρεσία αγρού την εβδομάδα της επίσκεψής του. Ωστόσο, αυτός δεν μπορούσε να μιλήσει γαλλικά, και όπως εξήγησε στην έκθεσή του, οι αδελφοί δεν μπορούσαν να διαβάσουν και να μεταφράσουν οδηγίες που λάβαιναν στην αγγλική. Υπήρχε απελπιστική έλλειψη οργάνωσης. Οι αδελφοί μελετούσαν ένα από τα βιβλία της Εταιρίας τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά δεν υπήρχαν καθόλου Σκοπιές. Παρ’ όλα αυτά, ο αδελφός Στίλμαν ανέφερε ότι υπήρχε ισχυρή επιθυμία για συμμετοχή στην υπηρεσία αγρού. Εντούτοις, η νουθεσία που έδωσε με σκοπό την επανένωση των δύο ομάδων δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα.

Στη συνέχεια, έπειτα από παράκληση της Εταιρίας, ο αδελφός Λαάλαντ επέστρεψε στη Γουαδελούπη το 1948. Μόλις έφτασε εκεί, άρχισε αμέσως να εργάζεται με στόχο τη συμφιλίωση των δύο ομάδων. Μερικοί από τους αδελφούς ένιωθαν τέτοια σφοδρή επιθυμία για επανένωση που σηκώνονταν στις 4:00 π.μ. και πήγαιναν σε ένα λόφο για να προσευχηθούν να ευλογήσει ο Ιεχωβά τις προσπάθειες για επίτευξη ενότητας. Την ίδια χρονιά, γύρω στο Μάρτιο, η ενότητα αποκαταστάθηκε έπειτα από ρήξη που διήρκεσε πάνω από πέντε χρόνια. Ο μέσος όρος ευαγγελιζομένων αυξήθηκε ραγδαία από 13 το 1947 σε 28 το 1948, φτάνοντας έναν ανώτατο αριθμό από 46 ευαγγελιζομένους. Όπως αναφέρει το εδάφιο Ψαλμός 133:1, ΜΝΚ: «Να! Πόσο ωραίο και πόσο ευχάριστο είναι να συγκατοικούν οι αδελφοί με ενότητα!»

Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν όλοι ευχαριστημένοι με την επανένωση. Λίγα άτομα έδειξαν σαφώς ότι δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση με αυτήν. Μερικοί ίδρυσαν μια αίρεση που ονομαζόταν «Ο Αγγελιοφόρος της Σιών» και, κατόπιν, ετοίμασαν φυλλάδια και τα διένεμαν μπροστά στον τόπο συνάθροισης των πρώην Χριστιανών αδελφών τους. Ένας από τους ηγέτες τους αγόρασε μια μοτοσικλέτα ώστε να μπορεί να ακολουθεί τους Μάρτυρες και να υποσκάπτει το έργο τους καθώς συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού. Εντούτοις, στη διάρκεια μιας τέτοιας εξόρμησης, αυτός συγκρούστηκε με μια βοϊδάμαξα φορτωμένη με ζαχαροκάλαμο και πέθανε στο νοσοκομείο. Ύστερα από αυτό, δεν ακούστηκε πια τίποτα για την ομάδα του.

Η καλλιέργεια ενότητας πνεύματος, όμως, περιλάμβανε περισσότερα από συναθροίσεις και κοινή συμμετοχή στην υπηρεσία αγρού. (Εφεσ. 4:1-3) Στην τοπική εκκλησία, εκείνη την περίοδο, απαγορευόταν οι αδελφές να φορούν κοσμήματα, να κόβουν τα μαλλιά τους ή να παρακολουθούν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας χωρίς κάλυμμα στο κεφάλι. Αυτό ήταν αποτέλεσμα παρανόησης ορισμένων συμβουλών των Γραφών. Οι αδελφοί χρειάζονταν περαιτέρω βοήθεια προκειμένου να είναι σε πλήρη ενότητα με την παγκόσμια αδελφότητα του λαού του Ιεχωβά. Εν μέρει, αυτή η βοήθεια ήρθε προς τα τέλη του 1948, όταν η Εταιρία έστειλε στη Γουαδελούπη δύο ιεραποστόλους που ήταν απόφοιτοι της Σχολής Γαλαάδ.

Οι Πρώτοι Δύο Ιεραπόστολοι

Οι γαλλικές αρχές χορήγησαν στον Κένεθ Τσαντ και στον Γουόλτερ Έβανς, που ήταν και οι δύο Καναδοί, μονοετή άδεια παραμονής στη Γουαδελούπη. Με την παρουσία τους, αυτοί συντέλεσαν στο να υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα στην εκκλησία. Αλλά, αυτό προκάλεσε επίσης εναντίωση, η οποία προφανώς υποκινούνταν από τον κλήρο. Στις αρχές του 1949 οι δύο ιεραπόστολοι ειδοποιήθηκαν επίσημα ότι έπρεπε να φύγουν αμέσως από το νησί.

Παρ’ όλα αυτά, η σύντομη παραμονή τους ενίσχυσε πνευματικά τους αδελφούς. Οι τοπικοί αδελφοί κατανόησαν με μεγαλύτερη σαφήνεια τις Γραφικές αρχές, και άρχισαν να σημειώνουν πρόοδο στην εφαρμογή των ίδιων οργανωτικών διευθετήσεων που χρησιμοποιούσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ανά τον κόσμο.

Μια Εκκλησία στο Ντεμπόν

Σταδιακά, οι σπόροι της αλήθειας άρχισαν να φυτρώνουν έξω από τα όρια του Πουάντ-α-Πιτρ, της μεγαλύτερης πόλης της Γουαδελούπης. Το θεμέλιο για μια δεύτερη εκκλησία τέθηκε το 1941, όταν ο Ντούβερβαλ Νέστορ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Πουάντ-α-Πιτρ. Εκεί άκουσε αρχικά για την αλήθεια και τη δέχτηκε. Αφού επέστρεψε στο σπίτι του, οι αδελφοί εξακολουθούσαν να τον επισκέπτονται και να τον ενισχύουν. Ένας Αντβεντιστής κήρυκας προσπάθησε να τον μεταπείσει και είπε μάλιστα: «Παλιά νόμιζα ότι το σπίτι σου θα γινόταν θαυμάσιος ναός για τον Κύριο». Τελικά, όπως αποδείχτηκε, όταν οργανώθηκε η δεύτερη εκκλησία το 1948, το σπίτι του αδελφού Νέστορ ήταν εκείνο που χρησιμοποιήθηκε ως Αίθουσα Βασιλείας. Το σπίτι βρισκόταν στο Ντεμπόν, ένα χωριό στους πρόποδες κάποιου βουνού σε απόσταση 26 χιλιομέτρων από το Πουάντ-α-Πιτρ.

Σήμερα, υπάρχει μια ακμάζουσα εκκλησία με εκατό και πλέον ευαγγελιζομένους στο Ντεμπόν, οι οποίοι συναθροίζονται σε μια όμορφη Αίθουσα Βασιλείας που χτίστηκε το 1989.

Γεμάτη Ζήλο Επίδοση Μαρτυρίας τα Μεσημέρια

Στο Πορ-Λουί, που βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα βόρεια του Πουάντ-α-Πιτρ, ο Ζορζ Μουστάς είχε το προνόμιο να σπείρει και άλλους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας, αφού έμαθε τα καλά νέα σε εκείνη την πόλη το 1943. Αναπολώντας αυτή την αρχική περίοδο, ο ίδιος είπε: «Στο εργοστάσιο ζάχαρης στο Μποπόρ, εκφωνούσα κάθε μεσημέρι, στο διάλειμμα, μια αυτοσχέδια ομιλία στο ξυλουργείο όπου εργαζόμουν. Ένας ηλικιωμένος υποψήφιος ιερέας, ο οποίος με παρενοχλούσε, με προκάλεσε μια ημέρα λέγοντας: ‘Αν λατρεύεις τον αληθινό Θεό, να! το αναμμένο καμίνι του σιδηρουργού· προσπάθησε να περπατήσεις πάνω στη φωτιά!’ Με φωνή που ακουγόταν δυνατά σε ολόκληρο το ξυλουργείο, απάντησα: ‘Φύγε, Σατανά, επειδή είναι γραμμένο: «Δεν πρέπει να υποβάλλεις τον Κύριο, τον Θεό σου, σε δοκιμή»’».—Βλέπε Ματθαίος 4:5-7.

Τις Κυριακές, ο αδελφός Μουστάς συνήθιζε να περπατάει πολλά χιλιόμετρα για να δώσει περαιτέρω μαρτυρία σε συναδέλφους του οι οποίοι επιθυμούσαν να ακούσουν περισσότερα. Συνήθως παρέμενε στην υπηρεσία αγρού από τις οχτώ το πρωί μέχρι τις εφτά το βράδυ, μερικές φορές νηστικός. Ο ηγέτης της μικρής ομάδας Αντβεντιστών στο Πορ-Λουί συγκαταλεγόταν σε εκείνους που επισκεπτόταν ο αδελφός Μουστάς κάθε εβδομάδα, και, σύντομα, αυτός έγινε Μάρτυρας. Και άλλοι δέχτηκαν την αλήθεια, μεταξύ των οποίων ήταν ο Ντανιέλ Μπονκέρ, ο οποίος συνεχίζει μέχρι σήμερα να υπηρετεί πιστά, και ο Αλφρέντ Κλεόν, που υπηρέτησε πιστά ως πρεσβύτερος μέχρι το θάνατό του τον Αύγουστο του 1993.

Τα Νερά της Αλήθειας Ρέουν στο Μπας-Τερ

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, τα νερά της αλήθειας άρχισαν να ρέουν, στην αρχή σιγά-σιγά και κατόπιν άφθονα, στο Μπας-Τερ, τη διοικητική πρωτεύουσα της Γουαδελούπης. Όταν βρισκόταν στο Πουάντ-α-Πιτρ, ο Εζέν Αλεξέρ, ένας ξυλουργός, άκουσε τον Σίριλ Γουίνστον να εξηγεί τις αλήθειες της Αγίας Γραφής. Το 1948, η οικογένεια Αλεξέρ τάχθηκε υπέρ της αληθινής λατρείας. Τακτικές συναθροίσεις διεξάγονταν στο σπίτι τους στο Μπας-Τερ. Ένα χρόνο αργότερα, κάποιος νεαρός ονόματι Βερνέιγ Αντρεμόν ενώθηκε μαζί τους. Κάθε Κυριακή, είτε ο αδελφός Μισουντάν είτε ο αδελφός Μουστάς—και αργότερα ο αδελφός Λαάλαντ—ταξίδευαν με το λεωφορείο τα 60 χιλιόμετρα από το Πουάντ-α-Πιτρ μέχρι το Μπας-Τερ για να βοηθήσουν τους ενδιαφερομένους που υπήρχαν εκεί. Οι προσπάθειές τους ανταμείφτηκαν. Τώρα, γύρω στα 45 χρόνια αργότερα, οχτώ εκκλησίες ακμάζουν σε αυτή την περιοχή: τρεις στο Μπας-Τερ, μία στο Γκουρμπεΐρ, δύο στο Μπελίφ και δύο στο Σεν-Κλοντ.

Παράλληλα, στην κωμόπολη Μουλ, στην ανατολική ακτή του Γκραντ-Τερ, ιδρύθηκε ένας μικρός όμιλος όταν ένας αδελφός από το Πουάντ-α-Πιτρ πήγε εκεί για να δώσει μαρτυρία. Η οικογένεια Ρουσκάντ ήταν ανάμεσα στους πρώτους σε εκείνη την περιοχή που τάχθηκαν υπέρ της αλήθειας, και οι συναθροίσεις διεξάγονταν στο σπίτι τους. Ο Αναστάζ Τουσάρ, ο πρώτος από εκείνον τον όμιλο που έγινε Μάρτυρας, απέδειξε αργότερα ότι ήταν πολύ αφοσιωμένος πρεσβύτερος, και υπηρέτησε υπό αυτή την ιδιότητα μέχρι το θάνατό του, το 1986. Πέντε εκκλησίες, από τις οποίες η καθεμιά έχει εκατό και πλέον ευαγγελιζομένους, είναι τώρα δραστήριες σε εκείνη την περιοχή.

Ιερέας Προσελκύει Μερικούς Ακροατές

Κάποια Κυριακή του 1953, αφού μια ομάδα από περίπου 20 ευαγγελιζομένους είχε δαπανήσει το πρωινό δίνοντας μαρτυρία στο χωριό Λαμεντέν, στο βορειοανατολικό τμήμα του Μπας-Τερ, εκφωνήθηκε μια δημόσια ομιλία στην πλατεία του χωριού, η οποία, φυσικά, βρισκόταν μπροστά στην Καθολική εκκλησία. Ύστερα από τον εναρκτήριο ύμνο, άρχισε η Γραφική ομιλία. Ο ιερέας, εξαγριωμένος, χτύπησε με δύναμη τις μεγάλες πόρτες της εκκλησίας σε μια προσπάθεια να καταπνίξει τη φωνή του ομιλητή. Ωστόσο, καθώς έκλεισε με ορμή τις πόρτες, ένα άγαλμα ξεκόλλησε από τον τοίχο και κομματιάστηκε μπροστά στην εκκλησία. Διπλά εξοργισμένος, ο ιερέας άρχισε να χτυπάει όλες τις καμπάνες της εκκλησίας. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν τρέχοντας. Μερικοί σοκαρίστηκαν από τη διαγωγή του ιερέα. Ήταν αδύνατον να συνεχιστεί η ομιλία σε εκείνη την τοποθεσία, αλλά ένας καταστηματάρχης προσκάλεσε τον ομιλητή να εκφωνήσει την ομιλία μπροστά στο σπίτι του. Αυτό και έγινε, με θαυμάσιο αριθμό παρόντων.

Σήμερα, τρεις εκκλησίες, από τις οποίες η καθεμιά έχει περισσότερους από εκατό ευαγγελιζομένους, ακμάζουν σε εκείνη την ενορία (ή περιφέρεια). Εκεί έχουμε χτίσει και την ευρύχωρή μας Αίθουσα Συνελεύσεων.

Κάποιοι νεαροί ακολούθησαν το παράδειγμα των κληρικών και προσπαθούσαν επίσης να διακόπτουν τις δημόσιες ομιλίες μας. Στη διάρκεια μιας ομιλίας που εκφωνήθηκε στην ύπαιθρο κοντά στο χωριό Σεντ-Ροζ, μια ομάδα Καθολικών προσκόπων μαζεύτηκε γύρω από τον ομιλητή και μερικούς άλλους Μάρτυρες που ήταν παρόντες. Ορισμένοι άρχισαν να σαλπίζουν, και άλλοι χτυπούσαν τον πάτο από μεγάλες σιδερένιες κατσαρόλες για να καταπνίξουν τη φωνή του ομιλητή. Ο Λεονάρ Κλεμάν δεν ύψωσε τη φωνή του προσπαθώντας να ακούγεται πάνω από το θόρυβο· αντί για αυτό, συνέχισε, απλώς παριστάνοντας ότι μιλάει, κάνοντας χειρονομίες και κουνώντας τα χείλη του. Πριν περάσει πολλή ώρα, οι πρόσκοποι σταμάτησαν και έφυγαν. Κατόπιν, ο αδελφός μας συνέχισε την ομιλία του. Σε αυτή την περιοχή, επίσης, καλλιεργήθηκε σταδιακά το ενδιαφέρον, και τώρα υπάρχουν εκεί τρεις εκκλησίες.

Το Τέλος μιας Εποχής

Εκείνες οι υπαίθριες δημόσιες συναθροίσεις που διεξάγονταν στη Γουαδελούπη ανήκουν τώρα στο παρελθόν. Το 1953, όταν ξέσπασαν ταραχές σε πολιτικές συγκεντρώσεις, οι αρχές απαγόρεψαν κάθε δημόσια συγκέντρωση στην ύπαιθρο καθώς και τη χρήση μεγαφώνων σε υπαίθριους χώρους. Από τότε και έπειτα, οι αδελφοί χρειάστηκε να βρουν άλλες τοποθεσίες για να διεξάγουν τις συναθροίσεις τους.

Παρ’ όλα αυτά, από το 1938 ως το 1953, οι υπαίθριες δημόσιες ομιλίες συντέλεσαν στην επίδοση δυνατής δημόσιας μαρτυρίας. Οι ευαγγελιζόμενοι έδειξαν θάρρος και ζήλο στην υποστήριξη αυτής της δραστηριότητας. Οι περισσότεροι από αυτούς πήγαιναν στις τοποθεσίες όπου διεξάγονταν οι συναθροίσεις με τα πόδια· μερικοί ταξίδευαν ανά δύο με ποδήλατο. Όταν τους περίσσευαν μερικά χρήματα, νοίκιαζαν ένα πούλμαν για μια ημέρα. Εκείνη την εποχή, από τους 100 ευαγγελιζομένους, μόνο ο ένας είχε αυτοκίνητο—ένα παλιό Φορντ.

1954—Έτος Ορόσημο!

Όταν ο αδελφός Νορ, που ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας, και ο γραμματέας του, ο Μίλτον Χένσελ, επέστρεφαν από τη Νότια Αμερική στις αρχές του 1954, το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Πουάντ-α-Πιτρ. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, αλλά οι τοπικοί αδελφοί ήταν εκεί για να τους υποδεχτούν. Ο αδελφός Νορ τους διαβεβαίωσε ότι θα στέλνονταν περισσότεροι ιεραπόστολοι το ταχύτερο δυνατόν για να τους βοηθήσουν.

Η υπόσχεσή του εκπληρώθηκε προτού περάσει πολύς καιρός. Στις 17 Μαρτίου 1954, δύο επιβάτες αποβιβάστηκαν από κάποιο αεροπλάνο που προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Πουάντ-α-Πιτρ. Αλλά κανείς δεν ήταν εκεί για να τους υποδεχτεί, επειδή η πτήση είχε μεγάλη καθυστέρηση. Ωστόσο, μερικοί χωροφύλακες προσφέρθηκαν να τους πάνε στο στεγνοκαθαριστήριο του αδελφού Λαάλαντ. Αυτοί οι ταξιδιώτες, αδελφοί που είχαν μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Γαλαάδ, ήταν από τη Γαλλία. Επρόκειτο για τον Πιέρ Γιάνκε, έναν ψηλό αδελφό, και τον Πολ Τουβερόν.

Λίγες ημέρες μετά την άφιξη των δύο ιεραποστόλων, ήρθε και ο αδελφός Χένσελ. Στο μεταξύ, στο λιμάνι βρισκόταν το ιεραποστολικό πλοιάριο Φέιθ (Πίστη), και το πλήρωμά του ήταν απασχολημένο κάνοντας διευθετήσεις για μια συνέλευση που επρόκειτο να διεξαχτεί σε ένα τοπικό σχολείο από τις 26 Μαρτίου.

Καθώς άρχιζε το πρόγραμμα, επικρατούσε χαρωπή ατμόσφαιρα, μολονότι οι αδελφοί είχαν λίγη ένταση, ανησυχώντας για το αν θα εξελίσσονταν όλα ομαλά. Έπειτα από μερικές ομιλίες και επιδείξεις, αναρτήθηκε μια πρόχειρη οθόνη. Κατόπιν, οι αδελφοί είδαν για πρώτη φορά την ταινία της Εταιρίας Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει (The New World Society in Action). Μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια σαφείς αποδείξεις που ενίσχυσαν την πίστη τους στο γεγονός ότι αυτή είναι η οργάνωση του Θεού. Όλοι οι παρόντες συγκινήθηκαν βαθιά καθώς έβλεπαν την οργάνωση να λειτουργεί με ειρήνη και ενότητα. Οι αδελφές πρόσεξαν επίσης το γεγονός ότι οι συγχριστιανές τους σε άλλες χώρες φορούσαν κοσμήματα, χωρίς να το κάνουν αυτό σε υπέρμετρο βαθμό. Επιπλέον, εκείνοι που παρευρέθηκαν στη συνέλευση πήραν ενθάρρυνση γνωρίζοντας ότι δύο ιεραπόστολοι ήταν ανάμεσά τους, αδελφοί που είχαν σταλεί από την οργάνωση και των οποίων το παράδειγμα στην υπηρεσία του Ιεχωβά θα ενίσχυε την εκκλησία. Ήταν μεγάλη η συγκίνηση που επικρατούσε εκείνη τη βραδιά—υπερβολικά μεγάλη για τον προεδρεύοντα επίσκοπο της Εκκλησίας Πουάντ-α-Πιτρ, τον Κλοτέρ Μισουντάν. Πήγε σπίτι του, και το ίδιο εκείνο βράδυ πέθανε στον ύπνο του, χωρίς να το αντιληφτεί η σύζυγός του μέχρι το πρωί.

Τη δεύτερη ημέρα της συνέλευσης, ο αδελφός Χένσελ ανακοίνωσε την ίδρυση ενός γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Γουαδελούπη. Αυτό επρόκειτο να φροντίζει για το κήρυγμα των καλών νέων στη Γουαδελούπη και στη Μαρτινίκα. Ο Πιέρ Γιάνκε διορίστηκε επίσκοπος τμήματος. Τώρα υπήρχε η πιο επισταμένη οργανωτική κατεύθυνση που ήταν άκρως απαραίτητη σε αυτά τα νησιά.

Μετά τη συνέλευση, οι δυο ιεραπόστολοι άρχισαν τη δουλειά. Νοίκιασαν ένα μικρό ξύλινο σπίτι ως χώρο για το γραφείο τμήματος. Αργότερα, η Εταιρία αγόρασε ένα απλό εξοχικό σπίτι στο δημοτικό πάρκο του Ρεζέ, όπου το γραφείο λειτουργούσε μέχρι το Δεκέμβριο του 1966. Εκτός από τη φροντίδα των εργασιών στο τμήμα, ο αδελφός Γιάνκε συμμετείχε και στην υπηρεσία αγρού στο Πουάντ-α-Πιτρ, δαπανώντας όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τους αδελφούς. Στο μεταξύ, ο αδελφός Τουβερόν επισκεπτόταν τις εκκλησίες και τους απομονωμένους ευαγγελιζομένους ως επίσκοπος περιοχής μέχρι που αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία, περίπου ένα χρόνο αργότερα.

Βοήθεια από έναν Πλωτό Ιεραποστολικό Οίκο

Η εκτίμηση για την οργάνωση του Ιεχωβά ενισχύθηκε από τις περιοδικές επισκέψεις ιεραποστόλων που ταξίδευαν από νησί σε νησί με πλοιάρια. Σχεδόν επί μία δεκαετία, η Εταιρία διατηρούσε πλοιάρια που χρησίμευαν ως πλωτοί ιεραποστολικοί οίκοι στις Δυτικές Ινδίες. Στην αρχή, υπήρχε η 18μετρη σκούνα Σιμπία, η οποία αργότερα αντικαταστάθηκε από ένα μεγαλύτερο πλοιάριο, το Λάιτ (Φως). Χρησιμοποιήθηκε επίσης ένα δικινητήριο πλοιάριο μήκους 22 μέτρων με το όνομα Φέιθ. Μολονότι οι ιεραπόστολοι που επέβαιναν στα πλοιάρια ήταν αγγλόφωνοι (ενώ οι περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι στη Γουαδελούπη δεν μιλούσαν αγγλικά), οι επισκέψεις τους εκτιμήθηκαν πάρα πολύ. Οι ευαγγελιζόμενοι εδώ θυμούνται ακόμη το ζήλο εκείνων των ιεραποστόλων, καθώς αυτοί εργάζονταν μαζί με τους τοπικούς ευαγγελιζομένους, δαπανώντας ημέρες ολόκληρες στην υπηρεσία αγρού.

Στην τελευταία επίσκεψή τους με το πλοιάριο Λάιτ, το 1956, οι ιεραπόστολοι δαπάνησαν την περίοδο από 26 Ιουλίου μέχρι 7 Αυγούστου κηρύττοντας στα νησιά Μαρί-Γκαλάντ και Λα Ντεζιράντ. Στο Μαρί-Γκαλάντ, έδειξαν την ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει. Ένα άτομο που βρισκόταν στο ακροατήριο είπε τα εξής: «Αν μου είχατε δώσει δέκα χιλιάδες φράγκα, δεν θα μπορούσατε να φέρετε στην καρδιά μου τόση χαρά όση φέρατε απόψε!»

Στέλνονται Σκαπανείς από τη Γαλλία

Σημειωνόταν θαυμάσια πρόοδος στη Γουαδελούπη και στις διοικητικές της περιφέρειες. Για να εξακολουθεί το έργο να πηγαίνει μπροστά, η Εταιρία έστειλε δύο ακόμη σκαπανείς από τη Γαλλία. Ο Νίκολα και η Λιλιάν Μπρίζαρ έφτασαν το Δεκέμβριο του 1955. Ο αδελφός Μπρίζαρ είναι άτομο με χαρακτήρα δυναμικό και χαρούμενο. Μετά την άφιξή τους, διορίστηκαν να υπηρετήσουν στα πυκνοκατοικημένα προάστια του Πουάντ-α-Πιτρ.

Σε εκείνον τον τομέα, πολλοί άνθρωποι ζουν σε ξύλινα σπίτια που στηρίζονται σε τέσσερις πέτρες προκειμένου να μένει το πάτωμα μισό μέτρο πάνω από το έδαφος. Όλα τα σπίτια βρίσκονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Μια ημέρα, ενώ έκαναν επισκέψεις εκεί, ο αδελφός Μπρίζαρ είχε ένα ατύχημα που τον κάνει ακόμη να γελάει. Ο ίδιος θυμάται: «Συνόδευα τη σύζυγό μου σε μια Γραφική μελέτη την οποία έκανε με μια ηλικιωμένη κυρία, αλλά το ξύλινο σπίτι της φαινόταν μεγαλύτερο σε ηλικία από την ίδια! Αφού μας προσκάλεσε μέσα, εγώ προχώρησα προς το κέντρο του μικρού δωματίου, όταν, εντελώς ξαφνικά, το πάτωμα βούλιαξε και έπεσα μέσα! Ζήτησα επανειλημμένα συγνώμη, αλλά η αμηχανία που ένιωθε η καημένη η κυρία ήταν πολύ μεγαλύτερη».

Ο αδελφός Μπρίζαρ και η σύζυγός του εργάστηκαν σε εκείνον τον τομέα επί οχτώ μήνες περίπου και κατόπιν διορίστηκαν να υπηρετήσουν στο έργο περιοχής. Το 1958 έλαβαν την πρόσκληση να παρακολουθήσουν την 32η τάξη της Σχολής Γαλαάδ, και στη συνέχεια διορίστηκαν ξανά στη Γουαδελούπη. Όταν ο αδελφός Γιάνκε παντρεύτηκε και άρχισε να δημιουργεί οικογένεια, το 1960, ο αδελφός Μπρίζαρ έγινε ο υπηρέτης τμήματος. Αυτός εξακολουθεί να υπηρετεί ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος, και ο αδελφός Γιάνκε, ο οποίος παρέμεινε στη Γουαδελούπη, υπηρετεί μαζί του σε αυτή την επιτροπή.

Η Εναντίωση Αποτελεί Δοκιμή της Πίστης

Εξαιτίας της θρησκευτικής εναντίωσης η οποία κατά καιρούς υπήρξε πράγματι σφοδρότατη, πολλοί από εκείνους που έχουν δεχτεί την αλήθεια όπως αυτή εκτίθεται στην Αγία Γραφή χρειάστηκε να πάρουν τη θέση τους κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η Φλόρα Πέμπα ήταν ένα τέτοιο άτομο. Μαζί με το σύζυγό της, είχε αρχίσει να εξετάζει την Αγία Γραφή. Ωστόσο, όταν μερικοί γείτονες άρχισαν να ασκούν πίεση πάνω τους, ο σύζυγός της, που διατηρούσε ένα μικρό παντοπωλείο ως οικογενειακή επιχείρηση, σταμάτησε να κάνει μελέτη από φόβο μήπως χάσει τους πελάτες του. Αλλά η σύζυγός του παρέμεινε σταθερή και σημείωσε θαυμάσια πνευματική πρόοδο. Δημιουργήθηκε τεταμένη ατμόσφαιρα στο σπίτι. Ο άντρας απείλησε, μάλιστα, ότι θα σκοτώσει τη σύζυγό του. Όταν αυτή ανακάλυψε ένα μεγάλο μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι του, τράπηκε σε φυγή, διανύοντας 16 χιλιόμετρα μέσα από το τροπικό δάσος και τις μπανανοφυτείες, και κατέφυγε σε μια οικογένεια Μαρτύρων. Ενώ κρυβόταν από το σύζυγό της, αποφάσισε να βαφτιστεί, λέγοντας: «Αν πρέπει να αντιμετωπίσω το θάνατο λόγω της πίστης μου, θέλω να περιληφθώ και εγώ στους υπηρέτες του Ιεχωβά!» Έτσι, το 1957, ένα πρωί πριν από την ανατολή του ήλιου, βαφτίστηκε στη θάλασσα.

Παρά τις προσπάθειες συμφιλίωσης που κατέβαλε, έχασε τη σαρκική της οικογένεια. Αλλά σε αρμονία με την υπόσχεση του Ιησού που είναι καταγραμμένη στο εδάφιο Ματθαίος 19:29, αυτή απέκτησε μια μεγάλη πνευματική οικογένεια. Αυτή η πιστή αδελφή ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία, και εξακολουθεί να είναι σκαπάνισσα στο Λαμεντέν 30 και πλέον χρόνια αργότερα!

Μια Αξέχαστη Συνέλευση

Όταν η Διεθνής Συνέλευση Θείον Θέλημα διεξάχτηκε στην Πόλη της Νέας Υόρκης, το 1958, εκπρόσωποι από 123 χώρες και νησιωτικά συμπλέγματα ήταν παρόντες. Ανάμεσά τους ήταν δεκαεννιά Μάρτυρες από τη Γουαδελούπη. Τα όσα είδαν και άκουσαν διεύρυναν την εκτίμησή τους για τη θεοκρατική διευθέτηση. Ο Βερνέιγ Αντρεμόν, που ήταν ένας από εκείνους τους εκπροσώπους, είπε: «Αυτή η συνέλευση ήταν για εμένα αποκάλυψη. Κατάλαβα πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα». Ο επίσκοπος τμήματος, εκφράζοντας τα γενικά αισθήματα ολόκληρης της ομάδας, έγραψε: «Πόσο ανοιχτά ήταν τα μάτια μας, για να μας εντυπωθούν τα όσα μπορέσαμε να δούμε, και τα αφτιά μας, για να μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε! Δεν αναφέρομαι απλώς στο ασυνήθιστο μέγεθος αυτής της χώρας, που αφήνει κατάπληκτο κάποιον που έρχεται από ένα μικρό νησί της Καραϊβικής, ούτε στα πελώρια κτίρια που υψώνονται στον ουρανό ούτε στη μεγάλη κυκλοφορία στους δρόμους η οποία προκαλεί δέος, αλλά αναφέρομαι στο να βλέπει κάποιος με τα ίδια του τα μάτια το εκπληκτικό θέαμα που παρουσιάζουν τα μεγάλα πλήθη, ναι, όλοι αδελφοί και αδελφές από τις τέσσερις γωνίες της γης, να λατρεύουν με ειρήνη και ενότητα τον μόνο αληθινό Θεό. Δύο τεράστια στάδια ήταν κατάμεστα από αυτούς!»

Ακόμη και σε ζητήματα που μερικοί τα θεωρούν μικρά, εκείνη η συνέλευση επηρέασε τη ζωή των αδελφών μας. Για παράδειγμα, ο Λέονελ Νέστορ, ένας 78χρονος αδελφός του οποίου το σπίτι χρησίμευε επίσης ως Αίθουσα Βασιλείας, αισθάνθηκε την ανάγκη να το βάψει για να εκπροσωπεί καλύτερα την οργάνωση του Ιεχωβά. Ως αποτέλεσμα, αυτή η Αίθουσα Βασιλείας ήταν το πρώτο σπίτι που βάφτηκε στο χωριό του.

Μικρό Ξεκίνημα στο Ανς-Μπερτράν

Ως το έτος 1958, λίγοι από εκείνους που ζούσαν στην ενορία του Ανς-Μπερτράν, η οποία βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Γκραντ-Τερ της Γουαδελούπης, είχαν την ευκαιρία να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Αλλά εκείνο το έτος, ο Μαρκ Εντρού έδειξε μια Αγία Γραφή στον Ντονά Τασίτα, ένα φίλο του που ήταν αρτοποιός, και του είπε: «Αυτό το βιβλίο είναι ο Λόγος του Θεού!» Και οι δυο τους ήταν δραστήριοι Καθολικοί. Αργότερα, όταν ένας πλασιέ που πήγαινε από πόρτα σε πόρτα πρόσφερε στον Ντονά μια Αγία Γραφή, εκείνος την αγόρασε και άρχισε να τη διαβάζει. Μολονότι δεν μπορούσε να διαβάσει καλά τη γαλλική, έκανε χρήση λεξικού. Επίσης κάλεσε το φίλο του, τον Μαρκ Εντρού, να έρθει στο σπίτι του, και οι δυο τους μαζί με τη σύζυγο τού Ντονά διάβαζαν και προσπαθούσαν να εξετάσουν την Αγία Γραφή, τις Τετάρτες και τα Σάββατα.

Ανυπομονώντας να καταλάβει περισσότερα, ο Ντονά έψαξε να βρει τον άντρα που του είχε πουλήσει την Αγία Γραφή, αλλά μάταια. Εντούτοις, ένας γείτονας του είπε ότι είχε ο ίδιος έναν εξάδελφο, τον Ζορζ Μουστάς, που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ο οποίος θα ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει. Βασιζόμενος σε αυτά που είχε μάθει από το γείτονά του για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Ντονά επισκέφτηκε, μάλιστα, μερικά άτομα για να τους δώσει μαρτυρία, επειδή δεν ήθελε να είναι νεκρή η πίστη του.—Ιακ. 2:26.

Περίπου μισό χρόνο αργότερα, όταν ο Ντονά άκουσε από το γείτονα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επρόκειτο να διεξαγάγουν μια συνέλευση κοντά στο Πουάντ-α-Πιτρ, ο Ντονά, η σύζυγός του και ο Μαρκ Εντρού αποφάσισαν να την παρακολουθήσουν και να βαφτιστούν. Μέχρι τότε δεν είχαν συναντήσει ποτέ κάποιο Μάρτυρα του Ιεχωβά. Όταν έφτασαν, οι Μάρτυρες τους καλωσόρισαν. Οι τρεις τους εξήγησαν ότι επιθυμούσαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά και να βαφτιστούν. Οι αδελφοί τούς υπέβαλαν ευγενικά μερικές ερωτήσεις και στη συνέχεια τους εξήγησαν ότι, προτού βαφτιστούν, χρειάζονταν μια οικιακή Γραφική μελέτη. Οι καρδιές εκείνης της ομάδας συγκινήθηκαν από τη θερμή αδελφική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη συνέλευση. Επέστρεψαν στο Ανς-Μπερτράν γεμάτοι δύναμη και αποφασιστικότητα. Η πρόοδος που σημείωσαν στη μελέτη της Αγίας Γραφής ήταν ραγδαία, και περίπου μισό χρόνο αργότερα βαφτίστηκαν.

Πρόθυμα μετέδωσαν τη Βιβλική αλήθεια σε άλλους στο χωριό τους. Αλλά υπήρξε έντονη εναντίωση. Όταν ο αδελφός Μπρίζαρ τους επισκέφτηκε ως επίσκοπος περιοχής, ο τοπικός Καθολικός ιερέας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τον εμποδίσει να μείνει. Ο Ντονά είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο για να μείνουν ο επίσκοπος περιοχής και η σύζυγός του. Αλλά μετά την πρώτη ημέρα στην υπηρεσία αγρού κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους, παρενέβη ο ιερέας και απαίτησε να επιστραφεί το κλειδί. Όταν δεν τα κατάφερε, πήγε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού και απείλησε να αφορίσει τη μητέρα του ιδιοκτήτη αν αυτός δεν φρόντιζε να επιστραφεί το κλειδί. Μόλις το άκουσε αυτό, η καημένη η γυναίκα λιποθύμησε! Την επόμενη ημέρα, ο ιερέας έκανε μια ακόμη προσπάθεια, μέσω ενός δικηγόρου, αλλά χωρίς επιτυχία, επειδή αυτό που ζητούσε ήταν παράνομο. Στη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης του επισκόπου περιοχής, εντοπίστηκαν αρκετά πρόβατα και έγινε έναρξη Γραφικών μελετών. Ύστερα από μερικούς μήνες, στις αρχές του 1960, διεξάχτηκε μια συνέλευση περιοχής σε εκείνο το χωριό, για να δοθεί περαιτέρω μαρτυρία. Όταν έγινε το βάφτισμα, περισσότεροι από 500 χωρικοί πήγαν στην παραλία για να το παρακολουθήσουν. Δεν έγινε έργο από σπίτι σε σπίτι εκείνη την ημέρα. Κάθε Μάρτυρας βρισκόταν στην παραλία, περιστοιχισμένος από μια ομάδα ατόμων τα οποία ανυπομονούσαν να μάθουν περισσότερα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και το άγγελμα που κήρυτταν.

Έκτοτε έχουν ιδρυθεί δύο εκκλησίες στο Ανς-Μπερτράν. Ο Ντονά Τασίτα έχει υπηρετήσει ως ειδικός σκαπανέας επί 22 χρόνια και είναι πρεσβύτερος στο Ανς-Μπερτράν.

Αναζητούσαν Κλέφτη—Βρέθηκε Πρόβατο

Μια ημέρα, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, ένας χωροφύλακας επισκέφτηκε τον ιεραποστολικό οίκο στο Λε Ρεζέ. Διεξήγε έρευνα για μια κλοπή που είχε γίνει στη γειτονιά. Ο αδελφός Μπρίζαρ και η σύζυγός του ήταν εκεί και επωφελήθηκαν από την ευκαιρία για να δώσουν μαρτυρία στο χωροφύλακα. Αφού άκουσε προσεκτικά, εκείνος ρώτησε: ‘Πώς μπορώ να αποκτήσω μια Αγία Γραφή; Μήπως έχετε κάποια διεύθυνση στην οποία μπορώ να γράψω; Τα πράγματα που μου λέτε είναι πολύ σοβαρά και με βάζουν σε σκέψεις!’ Του έδωσαν αμέσως μια Αγία Γραφή, μαζί με μερικά άλλα έντυπα. Μια εβδομάδα αργότερα, αυτός έγραψε κάποια επιστολή με πολλά ερωτήματα. Σύντομα, διεξαγόταν μαζί του Γραφική μελέτη δυο φορές την εβδομάδα.

Ο αδελφός Μπρίζαρ, αναφερόμενος στην έκβαση, είπε: «Ακόμη και αν αυτός ο χωροφύλακας δεν βρήκε τον κλέφτη, εμείς, με την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά, βρήκαμε ένα πρόβατο!» Εκείνος ο πρώην χωροφύλακας είναι τώρα πρεσβύτερος σε μια από τις εκκλησίες στο Πουάντ-α-Πιτρ.

Βρίσκουμε Χώρο για Συνελεύσεις

Καθώς μεγάλωνε η οργάνωση στη Γουαδελούπη, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί. Πού θα μπορούσαμε να βρούμε εγκαταστάσεις για τη διεξαγωγή των συνελεύσεών μας; Επί δέκα και πλέον χρόνια, χρησιμοποιούσαμε ένα ιδιωτικό σχολείο στο Πουάντ-α-Πιτρ, καθώς και τα πολιτιστικά κέντρα των πόλεων Αμπίμ και Καπεστέρ. Αλλά αυτές οι αίθουσες δεν μας χωρούσαν πια. Έπρεπε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο.

Δίπλα στο κατάστημα του αδελφού Λαάλαντ υπήρχε ένα άδειο οικόπεδο. Ο ιδιοκτήτης το έθεσε ευγενικά στη διάθεσή μας εντελώς δωρεάν για τη συνέλευση περιοχής που θα διεξήγαμε στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1964. Μέσα σε λίγες ημέρες, ανεγείραμε μια ξύλινη κατασκευή φτιαγμένη από δοκάρια στερεωμένα στο έδαφος και ενωμένα στο πάνω μέρος με σανίδες. Πάνω από αυτές, απλώσαμε μουσαμάδες ως οροφή. Τα πλάγια ήταν εντελώς ανοιχτά, πράγμα που διευκόλυνε την είσοδο στο χώρο των καθισμάτων. Η χαρά και η επιμέλεια των τοπικών αδελφών καθώς εργάζονταν αποτελούσαν πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης για εκείνους τους Μάρτυρες που ήρθαν να βοηθήσουν. Μάλιστα, τι ευλογία ήταν που είχαμε σχεδόν 700 παρόντες—έναν καινούριο ανώτατο αριθμό! Ήταν ολοφάνερο ότι χρειαζόμασταν δικές μας εγκαταστάσεις για μελλοντικές συνελεύσεις.

Οι αδελφοί σχεδίασαν μια μοναδική κατασκευή, χρησιμοποιώντας σιδερένιους σωλήνες για το σκελετό και φύλλα αλουμινίου για τη στέγη. Υπήρχε χώρος για 700 καθίσματα. Μάλιστα, ολόκληρη η «Αίθουσα Συνελεύσεων» ήταν φορητή! Υπήρχαν περίπου 450 ευαγγελιζόμενοι στη Γουαδελούπη τότε· συνεπώς, πιστεύαμε πως θα υπήρχε υπεραρκετός χώρος.

Η κατασκευή αυτή χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τη διεξαγωγή μιας συνέλευσης στην περιοχή Μπας-Τερ, τον Ιανουάριο του 1966. Όταν ήρθε η ώρα για τη δημόσια ομιλία, ένα ενθουσιώδες πλήθος από 907 άτομα συνωστιζόταν μέσα και γύρω από την Αίθουσα Συνελεύσεων για να ακούσει. Αυτή ήταν ήδη πολύ μικρή! Στα χρόνια που ακολούθησαν, χρειάστηκε να την επεκτείνουμε ξανά και ξανά.

Οι συνελεύσεις περιοχής διεξάγονταν συνήθως το Νοέμβριο που είναι βροχερός μήνας. Εξαιτίας των άσχημων καιρικών συνθηκών, είχαμε συνήθως πολλή λάσπη, και μάθαμε ότι ήταν σοφό να έρχεται κανείς φορώντας γαλότσες! Το σαββατοκύριακο το οποίο είχε πανσέληνο επιλεγόταν συνήθως για τη διεξαγωγή της συνέλευσης, προκειμένου να μπορούν οι αδελφοί να επιστρέφουν στα σπίτια τους το βράδυ με τη βοήθεια εκείνου του φυσικού φωτισμού. Επίσης, το σεληνόφως διευκόλυνε εν μέρει την αποσυναρμολόγηση που γινόταν αμέσως μετά τη λήξη της συνέλευσης.

Η δυνατότητα να μετακινούμε την αίθουσά μας, και έτσι να διεξάγουμε τις συνελεύσεις μας σε οποιαδήποτε ενορία του τομέα μας, είχε θαυμάσια επίδραση στο κήρυγμα των καλών νέων στη Γουαδελούπη. Επιπλέον, η συναρμολόγηση και η αποσυναρμολόγηση της αίθουσας τρεις φορές το χρόνο παρείχε στους αδελφούς μας την ευκαιρία να μάθουν να εργάζονται μαζί και να καλλιεργούν ένα πνεύμα αυτοθυσίας. Χωρίς αμφιβολία, ο Ιεχωβά ευλόγησε αυτή τη διευθέτηση!

Ένας Διαφορετικός Τρόπος Ζωής

Όταν ο Αρμάν και η Μαργκερίτ Φαουστίνι μετακόμισαν από τη Γαλλία στη Γουαδελούπη, το 1963, για να βοηθήσουν στη διακονία, διαπίστωσαν πως η ζωή εδώ ήταν λίγο διαφορετική. Στην αρχή, έμεναν έκπληκτοι όταν οι οικοδεσπότες, χωρίς να εμφανίζονται στην πόρτα, φώναζαν απλώς: «Ελάτε μέσα, παρακαλώ». Οι άνθρωποι ζούσαν φτωχικά και είχαν λίγα χρήματα, αλλά συνήθως αντάλλαζαν ευχαρίστως φρούτα και λαχανικά με Γραφικά έντυπα. Έτσι, καθώς το ζεύγος Φαουστίνι ενασχολούταν στη διακονία αγρού, μερικές φορές χρειαζόταν να κουβαλούν όχι μόνο έντυπα αλλά και μπανάνες, μάνγκο, γλυκοπατάτες και αβγά.

Αυτοί διορίστηκαν στο έργο περιοχής, και ο αδελφός Φαουστίνι θυμάται: «Οι αδελφοί μάς καλωσόριζαν πολύ θερμά, αλλά όσον αφορά το να είναι συνεπείς στην ώρα τους, έπρεπε ακόμη να σημειώσουν αρκετή πρόοδο. Στις αγροτικές περιοχές, οι περισσότεροι αδελφοί δεν είχαν ρολόι, και έτσι υπολόγιζαν την ώρα κοιτάζοντας τον ήλιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρχίζουν μερικές φορές οι συναθροίσεις με καθυστέρηση μέχρι και μιας ώρας. Με την αλλαγή των εποχών του έτους, είχαμε αρκετές εκπλήξεις στον τομέα αυτό!»

Βοήθεια για το Μαρί-Γκαλάντ

Την ίδια χρονιά που ήρθαν οι Φαουστίνι στη Γουαδελούπη, δόθηκε ειδική μαρτυρία στο νησί Μαρί-Γκαλάντ, το οποίο βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα νότια του Πουάντ-α-Πιτρ. Ο αδελφός Φαουστίνι μαζί με μια ομάδα 16 βοηθητικών σκαπανέων δαπάνησαν έναν ολόκληρο μήνα εκεί δίνοντας μαρτυρία στους 14.000 κατοίκους του νησιού. Η ταινία της Εταιρίας Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει προβλήθηκε εκεί αρκετές φορές στη διάρκεια του μήνα. Κατόπιν, έπειτα από μερικά χρόνια, διορίστηκαν ειδικοί σκαπανείς για να δώσουν μαρτυρία σε εκείνο το νησί. Δύο από αυτούς, ο Φρεντερίκ Φερντινάν και ο Λεό Ζακλέν, μεγάλωσαν τις οικογένειές τους εκεί.

Προκειμένου να υποστηρίξουμε τους ειδικούς σκαπανείς στο Μαρί-Γκαλάντ, αποφασίσαμε να μεταφέρουμε τη φορητή μας Αίθουσα Συνελεύσεων στο νησί τον Απρίλιο του 1969 και να διεξαγάγουμε εκεί μια συνέλευση. Ο επίσκοπος περιοχής, ο αδελφός Φαουστίνι, ανέφερε: «Η συνέλευση ήταν μοναδική. Φανταστείτε την έκπληξη των κατοίκων του Γκραν-Μπουρ, μιας μικρής κωμόπολης με 6.000 κατοίκους, καθώς έγιναν αυτόπτες μάρτυρες της ‘εισβολής’ χιλίων Μαρτύρων που αποβιβάστηκαν από τρία πλοιάρια, κρατώντας ο καθένας τους στο χέρι στενόμακρα δοχεία με 20 λίτρα νερό! Σε εκείνη την περίοδο ξηρασίας, υπήρχε λειψυδρία, και οι κάτοικοι του νησιού εκτίμησαν το γεγονός ότι οι επισκέπτες τους έφεραν μαζί τους λίγο νερό, κάνοντας έτσι οικονομία στο απόθεμα νερού που υπήρχε στη δεξαμενή. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν μια τέτοια σκηνή—μια ατελείωτη σειρά ανθρώπων να κατευθύνονται από την αποβάθρα, μέσω της πόλης, προς το χώρο της συνέλευσης. Οι κάτοικοι ολόκληρου του νησιού δέχτηκαν επισκέψεις από τους Μάρτυρες, σε μερικές περιπτώσεις αρκετές φορές το ίδιο πρωί. Μέσα σε λίγες ημέρες, τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν την οργάνωση του Θεού». Τώρα υπάρχουν τρεις εκκλησίες στο Μαρί-Γκαλάντ.

Ύστερα από περίπου δέκα χρόνια, ο αδελφός και η αδελφή Φαουστίνι χρειάστηκε να ξαναγυρίσουν στη Γαλλία. Αργότερα, μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Καραϊβική, και τώρα ο αδελφός Φαουστίνι είναι μέλος της Επιτροπής του Τμήματος της Μαρτινίκας.

Τα Νερά της Αλήθειας Μεταδίδονται στο Λα Ντεζιράντ και στα Νησιά Λε Σεντ

Μετά την τελευταία επίσκεψη που έγινε το 1956 με το πλοιάριο της Εταιρίας, το Λάιτ, ελάχιστη μαρτυρία είχε δοθεί στο Λα Ντεζιράντ, μια ακόμη από τις διοικητικές περιφέρειες της Γουαδελούπης. Αλλά το 1967, η Εταιρία διόρισε τον Μεντάρ και την Τουρένα Ζαν-Λουί, ειδικούς σκαπανείς, να υπηρετήσουν εκεί. Το νησί, μήκους 11 χιλιομέτρων και πλάτους 2,4 χιλιομέτρων, ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος άγονο και δεν είχε τρεχούμενο νερό· παρ’ όλα αυτά, 1.560 άτομα ζούσαν εκεί και έπρεπε να τους δοθεί η ευκαιρία να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Από το 1969 ως το 1972, δύο ακόμη ειδικοί σκαπανείς υπηρέτησαν εκεί. Ένας άλλος ειδικός σκαπανέας, ο Ζακ Μερινόν, υπέμεινε από το 1975 ως το 1988, παρά τις δύσκολες συνθήκες.

Ύστερα από πολλά χρόνια, ιδρύθηκε μια μικρή εκκλησία. Ο Ανρί Ταλέ, ένας γιατρός, μαζί με την οικογένειά του, υπηρετούσε εκεί το 1987. Με τη βοήθεια πολλών αδελφών, ιδιαίτερα αυτών από το Μουλ και το Σεν-Φρανσουά, οργάνωσε την οικοδόμηση μιας Αίθουσας Βασιλείας.

Δύο χρόνια αργότερα, το Λα Ντεζιράντ ερημώθηκε από τον τυφώνα Χιούγκο. Ένας αδελφός παρατήρησε: «Η Αίθουσα Βασιλείας έπαθε μεγάλες ζημιές. Αλλά η αγάπη των αδελφών αποδείχτηκε σωτήρια, και σύντομα λάβαμε ό,τι ήταν αναγκαίο για να επισκευάσουμε την αίθουσα και τα σπίτια των ευαγγελιζομένων τα οποία είχαν υποστεί ζημιές. Ήμασταν οι πρώτοι στο νησί που άρχισαν τις επισκευές, ενώ συνεχίζαμε το έργο μας κηρύγματος, και οι άνθρωποι στον τομέα εντυπωσιάστηκαν από αυτό. Από τότε, είμαστε πιο ευπρόσδεκτοι όταν κηρύττουμε».

Σε απόσταση 13 χιλιομέτρων από το Μπας-Τερ βρίσκονται τα νησιά Λε Σεντ, που έχουν 3.000 κατοίκους. Το Σεπτέμβριο του 1970, διορίστηκαν εκεί δύο ειδικοί σκαπανείς, ο Αμίκ Ανζερβίλ και ο Ζαν Ζαμπέ. Χρειάστηκε μεγάλη υπομονή, αλλά τελικά το 1980 ιδρύθηκε μια μικρή εκκλησία, και τώρα υπάρχουν 18 ευαγγελιζόμενοι.

Το Σεν-Μαρτέν Ακούει τα Καλά Νέα

Το βόρειο τμήμα του Σεν-Μαρτέν, που βρίσκεται περίπου 250 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Πουάντ-α-Πιτρ, είναι επίσης διοικητική περιφέρεια της Γουαδελούπης. Το νησί είναι κατά το ήμισυ γαλλικό και κατά το ήμισυ ολλανδικό, αλλά γενικά η γλώσσα που μιλιέται είναι η αγγλική. Άσχετα με το ποια γλώσσα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, έχουν ωστόσο ανάγκη να ακούσουν τα καλά νέα.

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940, ο Ζορζ Μάνουελ, που καταγόταν από το Σεν-Μαρτέν, γνώρισε την αλήθεια όταν ήταν στη Γουαδελούπη. Το 1949 το πλοιάριο της Εταιρίας, η Σιμπία, έριξε για πρώτη φορά άγκυρα στα ανοιχτά του Σεν-Μαρτέν, και το πλήρωμα αποβιβάστηκε για να μιλήσει στους ανθρώπους σχετικά με την Αγία Γραφή. Στη συνέχεια, βαφτίστηκαν ο Ζορζ Ντορμουά και ο Λεόνς Μπουαράρ, ο λιμενάρχης. Το 1953, υπήρχαν έξι ευαγγελιζόμενοι στο νησί.

Ανάμεσα σε εκείνους που δέχτηκαν έντυπα ήταν ο Τσαρλς Γκαμς, μολονότι δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος. Αλλά όταν διάβασε τη Σκοπιά, πείστηκε ότι είχε βρει την αληθινή θρησκεία. Μετέδωσε τα όσα είχε μάθει στον αδελφό του, τον Ζαν, και στην αδελφή του, την Κάρμεν. Αφού μελέτησαν για λίγο, η Κάρμεν Γκαμς μαζί με την κόρη της Λέονι Χοτζ πήγαν στον ιεραποστολικό οίκο στις εφτά κάποιο πρωί και ζήτησαν να βαφτιστούν. Ο αδελφός που είχε υπηρεσία, έχοντας πειστεί ότι αυτές ήξεραν τι έκαναν, κάλεσε άλλον έναν αδελφό, και η τελετή του βαφτίσματος έλαβε χώρα πριν από το πρωινό!

Πράγματι, αυτές είχαν καταλάβει τι σημαίνει η αφιέρωση στον Ιεχωβά. Το επόμενο έτος, το 1959, η Λέονι άρχισε να ενασχολείται στην ολοχρόνια υπηρεσία, πράγμα που έκανε λίγο αργότερα και η μητέρα της. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, αυτές οι δύο πιστές Χριστιανές αδελφές εξακολουθούν να είναι ειδικές σκαπάνισσες.

Μια Εκκλησία στο Σεν-Μαρτέν

Με τον καιρό, ένας μεγάλος αριθμός Αϊτινών άρχισε να μετακομίζει στο Σεν-Μαρτέν για λόγους εργασίας. Μερικοί από αυτούς δέχτηκαν την αλήθεια, και, το 1973, ιδρύθηκε μια γαλλόφωνη εκκλησία. Δύο ειδικοί σκαπανείς, ο Τζόνανταμπ και η Ζακλίν Λαάλαντ, βοήθησαν στην εποικοδόμηση αυτής της εκκλησίας μέχρι την αναχώρησή τους για τη Σχολή Γαλαάδ.

Κατόπιν, το 1975, συνέβη ένα γεγονός που αποτέλεσε πραγματικό σημείο στροφής για το έργο της Βασιλείας στο Σεν-Μαρτέν. Στις 13 και 14 Φεβρουαρίου, διεξάχτηκε μια συνέλευση στο γήπεδο ποδοσφαίρου του Μαριγκό. Τμήματα της φορητής μας Αίθουσας Συνελεύσεων είχαν μεταφερθεί εκεί με πλοίο για τη στέγαση του χώρου. Αυτή η συνέλευση έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση σε πολλούς από τους νησιώτες. Τους βοήθησε να εκτιμήσουν ότι οι λιγοστοί Μάρτυρες στο νησί τους ήταν μέρος μιας μεγάλης οργάνωσης.

Μέσα σε λίγα χρόνια, ο πληθυσμός του Σεν-Μαρτέν έχει αυξηθεί από 8.000 σε 28.000 κατοίκους λόγω της ανάπτυξης του τουρισμού. Μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας με 250 καθίσματα έχει χτιστεί σε ένα προάστιο του Μαριγκό, και τώρα υπάρχουν δύο γαλλόφωνες εκκλησίες σε εκείνο το νησί.

Εναντίωση στο Σεν-Μπαρτελεμί

Το Σεν-Μπαρτελεμί, που βρίσκεται 210 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Γουαδελούπης, είναι μια ακόμη από τις διοικητικές της περιφέρειες. Κάποτε ευημερούσε εξαιτίας των πειρατών που το χρησιμοποιούσαν ως κέντρο των επιχειρήσεών τους. Σήμερα είναι τόπος πολυτελών διακοπών. Οι κάτοικοι, που αριθμούν περίπου 5.000, είναι απόγονοι ναυτών από τη Βρετάνη και τη Νορμανδία, καθώς και Σουηδών αποίκων. Είναι άνθρωποι με ευχάριστους τρόπους· εργάζονται σκληρά και είναι ευλαβείς Καθολικοί. Θα δέχονταν μερικοί από αυτούς το άγγελμα της Βασιλείας;

Το Σεπτέμβριο του 1975, ο Ζαν και η Φρανσουάζ Καμπού, ένα νεαρό ζευγάρι από τη Γαλλία που υπηρετούσαν ως ειδικοί σκαπανείς, μετακόμισαν στο νησί για να δώσουν στους κατοίκους την ευκαιρία να το κάνουν αυτό. Παρά τη σφοδρή εναντίωση που πρόβαλε ο κλήρος, αυτοί έσπειραν με αφθονία σπόρους της αλήθειας στη διάρκεια των τριών ετών που έμειναν στο νησί. Χρόνια αργότερα, ο αδελφός τού Ζαν, ο Πιέρ, μαζί με τη σύζυγό του, τη Μισέλ, δαπάνησαν δύο χρόνια στο Σεν-Μπαρτελεμί ως ειδικοί σκαπανείς. Το έργο τους καρποφόρησε. Ιδρύθηκε ένας μικρός όμιλος για μελέτη και υπηρεσία, και αργότερα ο όμιλος εποικοδομήθηκε από τέσσερις δυναμικές αδελφές, οι οποίες υπηρετούσαν ως ειδικές σκαπάνισσες: την Πατρίσια Μπαρμπιγιόν (τώρα λέγεται Μοντετέν, ειδική σκαπάνισσα που υπηρετεί με το σύζυγό της στη Δομινικανή Δημοκρατία), τη Ζερανί Μπενέν (τώρα λέγεται Λίμα και υπηρετεί ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στη Γουαδελούπη με το σύζυγό της), την Ανζελίνε Γκαρσία (τώρα λέγεται Κουσί και εργάζεται στον ισπανόφωνο τομέα της Γουαδελούπης) και τη Ζοσί Λενσερτέν. Δεκαοχτώ ευαγγελιζόμενοι δίνουν τώρα έκθεση της δραστηριότητάς τους σε αυτή την εκκλησία.

Διακράτηση Χριστιανικής Ουδετερότητας

Σε όλα τα έθνη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ουδέτεροι όσον αφορά τις διαμάχες του κόσμου. Εφόσον δεν συμμετέχουν σε αυτού του είδους τις διαμάχες, δεν εκπαιδεύονται για αυτές. Κανένας άνθρωπος δεν τους λέει τι να κάνουν· ο ίδιος ο Λόγος του Θεού είναι εκείνος στον οποίο υπακούν. (Ησ. 2:2-4· Ματθ. 26:52· Ιωάν. 17:16) Η προσκόλληση σε αυτόν το Λόγο φέρνει μερικούς Μάρτυρες αντιμέτωπους με δοκιμές της πιστότητάς τους.

Όταν ένας νεαρός στη Γουαδελούπη βαφτίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, γνώριζε ότι σε λίγο θα αντιμετώπιζε μια τέτοια δοκιμή. Προκειμένου να ενισχυθεί η πίστη του, ανέλαβε αμέσως την υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα. Όταν τον κάλεσαν για στρατιωτική υπηρεσία, εξήγησε στις αρχές τη θέση του ως Χριστιανού. Με ποιο αποτέλεσμα; Τον φυλάκισαν μόνο του σε ένα κελί. Τον απείλησαν: «Αν δεν αλλάξεις γνώμη, θα μείνεις τουλάχιστον δύο χρόνια στη φυλακή. Εκτός αυτού, θα είσαι μόνος σου στο κελί όλο αυτόν τον καιρό· σκέψου το, λοιπόν, καλά—μόνος επί δύο χρόνια!» Αλλά ο αδελφός μας απάντησε: «Έτσι νομίζετε εσείς, αλλά εγώ δεν θα είμαι μόνος όπως λέτε, καθόλου μόνος! Ο Ιεχωβά Θεός θα είναι μαζί μου και θα με ενισχύει με το πνεύμα του». Μένοντας έκπληκτοι από την απάντησή του, τον άφησαν ήσυχο. Η σταθερότητα, η ηρεμία και η καλή του διαγωγή τούς εντυπωσίασαν, και, ως εκ τούτου, άρχισαν να του δείχνουν σεβασμό. Αντιλήφτηκαν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει την απόφασή του να παραμείνει πιστός στον «Ιεχωβά του», όπως είπαν.

Οι μήνες περνούσαν, και ήρθε ο καιρός της συνέλευσης περιφερείας για το έτος 1966 με θέμα «Υιοί Ελευθερίας του Θεού». Τι έκπληξη ήταν όταν αυτός ο αδελφός αφέθηκε ελεύθερος και ήταν παρών την πρώτη ημέρα της συνέλευσης! Σε ένα μέρος του προγράμματος αφηγήθηκε την εμπειρία του. Δεν ήξερε ότι ήταν εκεί και ένας αξιωματικός του στρατού με πολιτικά. Μετά το πρόγραμμα, ο αξιωματικός πλησίασε τον αδελφό και τον συγχάρηκε θερμά για το ότι παρέμεινε προσκολλημένος στο πιστεύω του. Κατόπιν, γυρίζοντας προς έναν άλλον αδελφό που ήταν παρών, ο αξιωματικός είπε: «Όσα είπε ο αδελφός σας είναι η απόλυτη αλήθεια· όλα συνέβησαν έτσι όπως μας τα είπε. Ήμουν αναμειγμένος σε αυτή την υπόθεση. Εδώ έχετε έναν πολύτιμο άνθρωπο, κάποιον που είναι άξιος σεβασμού, πιστός στον Θεό του, σταθερός στην απόφασή του. Ξέρει τι θέλει, και όταν λέει Όχι, εννοεί Όχι, και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη γνώμη του στο σημείο αυτό». Κατόπιν πρόσθεσε: «Ξέρετε τι μου είπε η σύζυγός μου; Εκείνη είπε: ‘Μη νομίζετε ότι με τη δική σας θέληση τον αφήσατε ελεύθερο. Όχι, αλλά ο Θεός του, ο Ιεχωβά, το έκανε αυτό για χάρη του ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει τη συνέλευσή του. Ο Θεός του, ο Ιεχωβά, είναι πιο ισχυρός από το δικό μας θεό!’» Ο αξιωματικός ήταν φανερά συγκινημένος, και κατέληξε λέγοντας: «Σας θαυμάζω, και αν στο παρελθόν μού είχε δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσω τα όσα γνωρίζετε εσείς για τον Θεό, ασφαλώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα».

Καινούριες Προκλήσεις

Λόγω της ανάπτυξης που σημειώθηκε στον τουρισμό και στο εμπόριο από το 1970 και μετά, η Γουαδελούπη έχει γίνει πιο εύπορη. Έχουν λάβει χώρα αλλαγές στον τομέα. Άνθρωποι από άλλα νησιά, ιδιαίτερα από την Ντομίνικα και την Αϊτή, έχουν μετακομίσει σε αυτήν. Τον Ιανουάριο του 1987, παρέστη αναγκαίο να ιδρυθεί μια αγγλόφωνη εκκλησία στο Πουάντ-α-Πιτρ. Επιπρόσθετα, οι άνθρωποι φαινόταν ότι γίνονταν ολοένα και πιο βιαστικοί. Στη διακονία μας από πόρτα σε πόρτα, έγινε αναγκαίο να χρησιμοποιούμε άμεσους και αποτελεσματικούς προλόγους για να κάνουμε τους ανθρώπους να δίνουν προσοχή.

Μέσα στη θεοκρατική οργάνωση πραγματοποιήθηκαν επίσης σημαντικές αλλαγές. Το 1972, σε αρμονία με τα όσα λάβαιναν χώρα στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια, ένα πρεσβυτέριο, αντί για έναν μόνο επίσκοπο, άρχισε να παρέχει επίβλεψη σε κάθε εκκλησία. Πριν από αυτό, συνηθίζαμε να αναφερόμαστε στην «εκκλησία του αδελφού Τάδε». Οι επίσκοποι εκκλησίας απολάμβαναν το σεβασμό όλων και είχαν μεγάλη εξουσία. Εντούτοις, αυτοί οι αδελφοί δέχτηκαν ευνοϊκά τις αλλαγές που εναρμόνισαν σε μεγαλύτερο βαθμό τις οργανωτικές διευθετήσεις με τις Γραφές. Έπειτα από αυτή την αλλαγή, ο αδελφός Μπρίζαρ δήλωσε: «Μας συγκίνησε το θαυμάσιο πνεύμα που έδειξαν οι αδελφοί μας. Χωρίς αμφιβολία αυτό αποτελούσε δοκιμή της ταπεινοφροσύνης για τον καθένα τους. Είμαστε υπερήφανοι που διαπιστώνουμε ότι όλοι τους την πέρασαν με επιτυχία».

Η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας συνέβαλε επίσης στη βελτίωση της πνευματικής κατάστασης των εκκλησιών. Την πρώτη τάξη στη Γουαδελούπη, το 1961, την παρακολούθησαν 19 πρεσβύτεροι. Αλλά 30 χρόνια αργότερα, όταν πρεσβύτεροι από όλο το αρχιπέλαγος συναντήθηκαν για εκπαίδευση, οι παρόντες ήταν 300. Κατά μέσο όρο, η κάθε εκκλησία έχει τώρα πέντε πρεσβυτέρους που φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες της.

Αυτοί οι πνευματικοί ποιμένες έχουν δείξει στοργικό ενδιαφέρον για το ποίμνιο, όχι μόνο κάτω από σχετικά φυσιολογικές συνθήκες, αλλά και σε κρίσιμους καιρούς.

Σεβασμός για το Νόμο του Θεού Σχετικά με το Αίμα

Εξαιτίας του ότι μερικά μέλη του ιατρικού προσωπικού νοσοκομείων δεν δείχνουν αρκετό σεβασμό για τα δικαιώματα των ασθενών, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις στην προσπάθειά τους να συμμορφώνονται με την απαίτηση του Ιεχωβά να απέχουν από αίμα. (Πράξ. 15:28, 29) Οι πρεσβύτεροι ήθελαν να προσφέρουν μεγαλύτερη βοήθεια σε Μάρτυρες που αντιμετωπίζουν κάποιο έκτακτο περιστατικό ιατρικής φύσης. Έτσι, στις αρχές του 1987, η Επιτροπή του Τμήματος συναντήθηκε για να συζητήσει την κατάσταση με δύο Μάρτυρες οι οποίοι ήταν και γιατροί. Έγινε φανερό ότι έπρεπε να υπάρχει καλύτερη επαφή με τα μέλη του ιατρικού προσωπικού. Διορίστηκε μια επιτροπή για να φροντίσει το ζήτημα. Αυτοί κανόνισαν να λάβει χώρα στο νοσοκομείο μια συνάντηση με αναισθησιολόγους, πράγμα που αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμο.

Όπως και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στα περισσότερα μέρη του κόσμου, έτσι και οι αδελφοί της Γουαδελούπης έχουν τώρα Επιτροπές Νοσοκομείων. Δεκαεφτά αδελφοί έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα για αυτή την υπηρεσία σε σεμινάρια που διεξήγαγε η Εταιρία.

Ένα Ηφαίστειο Απειλεί

Άλλες κρίσιμες καταστάσεις περιλάμβαναν φυσικές καταστροφές. Το 1976, το Σουφριέρ, ένα ηφαίστειο που είχε παραμείνει αδρανές επί μεγάλο χρονικό διάστημα, ξύπνησε πάλι από το λήθαργό του. Στις αρχές του έτους, η συχνότητα των δονήσεων γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Στις 8 Ιουλίου, γύρω στις εννιά το πρωί, ανοίχτηκε ένα μεγάλο ρήγμα στην πλαγιά του βουνού, εξαπολύοντας ένα τεράστιο σύννεφο αερίου και ατμού. Ηφαιστειακή τέφρα άρχισε να πέφτει στο Μπας-Τερ και στα γειτονικά χωριά. Τόσο οι άνθρωποι όσο και η γη καλύφτηκαν με ένα γκρίζο πέπλο σκόνης. Στις 15 Αυγούστου, επειδή εντάθηκε η ηφαιστειοσεισμική δραστηριότητα, οι αρχές διέταξαν την πλήρη και άμεση εκκένωση της περιοχής στην οποία βρίσκονταν 72.000 άτομα. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε μήνες προτού τους επιτραπεί να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Εφτά εκκλησίες εκκενώθηκαν. Δόθηκε άμεση βοήθεια προκειμένου να παρασχεθούν καταλύματα στους αδελφούς μας σε αυτόν το δύσκολο καιρό. Ευαγγελιζόμενοι που άλλοτε συναθροίζονταν μαζί και συνεργάζονταν είχαν τώρα διασκορπιστεί. Προκειμένου να παρασχεθεί η αναγκαία πνευματική βοήθεια, διεξάχτηκε μια ειδική συνάντηση με τους πρεσβυτέρους και τους διακονικούς υπηρέτες. Δόθηκε σε όλους η παρότρυνση να ψάξουν και να βρουν τους ευαγγελιζομένους των αντίστοιχων εκκλησιών τους και να διατηρήσουν στενή επαφή μαζί τους. Έγιναν ειδικές διευθετήσεις για να μη διασκορπιστεί το ποίμνιο. Οι αδελφοί θα έπρεπε να παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις στην περιοχή όπου φιλοξενούνταν, αλλά έγιναν επίσης διευθετήσεις προκειμένου να παρακολουθούν μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας που είχε καθιερωθεί ειδικά για αυτούς και στην οποία θα ήταν οδηγός κάποιος πρεσβύτερος ή διακονικός υπηρέτης από την αρχική τους εκκλησία. Αυτό αποδείχτηκε πραγματική ευλογία. Δεν χάθηκε ούτε ένα πρόβατο!

Εφιαλτική Νύχτα

Δεκατρία χρόνια αργότερα, χτύπησε άλλη μια συμφορά. Το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 1989, ο τυφώνας Χιούγκο έπληξε ανελέητα τη Γουαδελούπη. Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το νησί ερημωνόταν από έναν τυφώνα. Το 1966, ο τυφώνας Ινέζ είχε ξηλώσει τις στέγες από τα περισσότερα ξύλινα σπίτια και δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση επί ένα μήνα. Αλλά αυτό που συνέβη το 1989 ήταν πολύ πιο ολέθριο. Θυελλώδεις άνεμοι, μερικοί από τους οποίους έφταναν τα 260 χιλιόμετρα την ώρα, σφυροκοπούσαν επί ώρες το νησί. Η νύχτα φαινόταν ατέλειωτη. Όταν τελικά ξημέρωσε, το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Οι δρόμοι έμοιαζαν με πεδία μάχης γεμάτα συντρίμμια. Γύρω στα 30.000 άτομα ήταν άστεγα. Όσο για τα σπίτια των Μαρτύρων, είχαν καταστραφεί 117, ενώ άλλα 300 είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές. Οχτώ Αίθουσες Βασιλείας είχαν καταστραφεί εν μέρει, και άλλες 14 είχαν υποστεί ζημιές.

Όταν ο τυφώνας Ινέζ είχε προκαλέσει καταστροφές το 1966, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από το Πόρτο Ρίκο, τη Μαρτινίκα, τη Γαλλική Γουιάνα και το Σεντ Κρουά πρόσφεραν υλική βοήθεια. Αλλά όταν ο τυφώνας Χιούγκο σάρωσε τη Γουαδελούπη το 1989, το Κυβερνών Σώμα διευθέτησε αμέσως να διατεθεί χρηματική βοήθεια. Στη συνέχεια, οι αδελφοί από τη Μαρτινίκα, τη Γαλλία και αλλού έσπευσαν να στείλουν τα αναγκαία τρόφιμα, ρουχισμό και υλικά για την ανοικοδόμηση. Μερικοί ήρθαν οι ίδιοι προσωπικά για να προσφέρουν βοήθεια. Οι αδελφοί και οι αδελφές της Γουαδελούπης συγκινήθηκαν βαθιά από αυτή την υπέρμετρη εκδήλωση αγάπης. Δεν έχουν ξεχάσει τα όσα έχουν γίνει για χάρη τους.

Επίσης άλλα περιστατικά έχουν ενισχύσει τους δεσμούς της διεθνούς αδελφότητας.

Η Πρώτη Διεθνής Συνέλευση

Το 1978 οι ευαγγελιζόμενοι στη Γουαδελούπη είχαν το μεγάλο προνόμιο να φιλοξενήσουν μια διεθνή συνέλευση. Οι παρόντες έφτασαν τον ανώτατο αριθμό των 6.274 ατόμων, και αυτό σε μια εποχή που είχαμε μόνο 2.600 ντόπιους Μάρτυρες. Τι χαρά νιώσαμε που καλωσορίζαμε εκπροσώπους από το Βέλγιο, την Ελβετία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και αλλού! Όταν ένας ντόπιος διευθυντής ξενοδοχείου πρότεινε να ανεβάσουν οι αδελφοί που ήταν υπεύθυνοι για τα καταλύματα την τιμή των δωματίων κατά 10 τοις εκατό, λέγοντας ότι αυτό το ποσό θα τους ανήκε, οι αδελφοί αρνήθηκαν, εξηγώντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανέντιμο. Ο διευθυντής ντράπηκε που έκανε αυτή την πρόταση, και είπε: «Εσείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είστε πράγματι διαφορετικοί. Εγώ έκανα αυτή την πρόταση επειδή άλλες θρησκευτικές ομάδες στο παρελθόν την είχαν δεχτεί. . . . Αλλά, πράγματι, εσείς είστε διαφορετικοί!»

Η επιτυχία που σημείωσε εκείνη η συνέλευση έκανε πιο φανερή την επείγουσα ανάγκη που υπήρχε να βρούμε ένα μόνιμο χώρο για τις συνελεύσεις μας.

Καινούρια Αίθουσα Συνελεύσεων

Η φορητή μας Αίθουσα Συνελεύσεων είχε επεκταθεί αρκετές φορές. Είχε φτάσει στο σημείο να αποτελείται από ένα σύνολο κατασκευών που ζύγιζαν γύρω στους 30 τόνους, με χωρητικότητα 5.000 θέσεων. Ήταν γιγάντιο εγχείρημα το να τη μεταφέρουμε, να τη στήνουμε και να την αποσυναρμολογούμε ύστερα από κάθε συνέλευση. Αλλά ήταν προφανές ότι ο Ιεχωβά γνώριζε τις ανάγκες μας.

Μέσω γενναιόδωρων προσφορών από όλες τις εκκλησίες αυτών των νησιών, αγοράσαμε ένα οικόπεδο 52 στρεμμάτων σε καλή τοποθεσία. Το επόμενο έτος, το 1980, χρησιμοποιήσαμε αυτόν τον καινούριο χώρο για πρώτη φορά—πάλι με τη φορητή μας Αίθουσα Συνελεύσεων. Σε αυτή την περίσταση, δηλαδή τη Συνέλευση Περιφερείας «Θεία Αγάπη», σημειώθηκε ένας καινούριος ανώτατος αριθμός 7.040 παρόντων. Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν αναγκαίο να αποσυναρμολογήσουμε τα πάντα μετά τη λήξη του προγράμματος. Τι ανακούφιση!

Επί αρκετά χρόνια είχε χρησιμοποιηθεί αυτή η νέα διευθέτηση. Κατόπιν συνειδητοποιήσαμε ότι είχε έρθει ο καιρός να χτίσουμε κάτι πιο μόνιμο. Αδελφοί με τα κατάλληλα προσόντα άρχισαν τη δουλειά, και σχεδίασαν μια ευρύχωρη αίθουσα ανοιχτή στα πλάγια, για να υπάρχει φυσικός εξαερισμός. Η καινούρια Αίθουσα Συνελεύσεων επρόκειτο να είναι ημικυκλική, με 4.000 καθίσματα. Χορηγήθηκε άδεια οικοδόμησης, και οι εργασίες άρχισαν το 1987. Τον Ιούλιο, έξι μήνες μετά την έναρξη των εργασιών στο εργοτάξιο, τα δύο τρίτα του έργου είχαν αποπερατωθεί, και ήμασταν σε θέση να χρησιμοποιήσουμε την αίθουσα εκείνο το έτος για τις δύο συνελεύσεις μας περιφερείας. Από τότε, τέρμα οι λάσπες και οι γαλότσες!

Αλλαγές στο Τμήμα

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, λάβαιναν χώρα αλλαγές και στο γραφείο τμήματος. Το Φεβρουάριο του 1976, σε ολόκληρο τον κόσμο, η επίβλεψη των τμημάτων της Εταιρίας τροποποιήθηκε. Αντί να υπάρχει ένας βασικός επίσκοπος στο κάθε τμήμα, έγιναν διευθετήσεις να υπάρχει μια επιτροπή με τρία ή περισσότερα μέλη προκειμένου να φροντίζουν για αυτή την ευθύνη, υπό την επίβλεψη του Κυβερνώντος Σώματος. Στη Γουαδελούπη, η επίβλεψη ανατέθηκε στον Νίκολα Μπρίζαρ, στον Πιέρ Γιάνκε και στον Ζαν-Πιέρ Βίτσεκ. Όταν ο αδελφός Βίτσεκ, ο οποίος ήταν ιεραπόστολος, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία, αντικαταστάθηκε από τον Φλαβιέν Μπενέν. Στη συνέχεια ο Πολ Ανζερβίλ και αργότερα ο Ζαν Καμπού, ένας επίσκοπος περιοχής, προσκλήθηκαν να υπηρετήσουν στην Επιτροπή του Τμήματος.

Τεχνολογικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και σε διάφορα άλλα τμήματα ωφέλησαν και τη Γουαδελούπη. Λαβαίναμε τη Σκοπιά για μελέτη ταυτόχρονα με τους αδελφούς σε άλλες χώρες. Η Διακονία Μας της Βασιλείας στη γαλλική τυπωνόταν ταυτόχρονα με την αγγλική. Έτσι, με διάφορους τρόπους νιώθαμε περισσότερο ενωμένοι με την υπόλοιπη οργάνωση. Μολονότι ζούμε σε μερικά νησιά στο μέσο του πελάγους, δεν αισθανόμαστε απομονωμένοι. Υπηρετούμε ενωμένα με τους Χριστιανούς αδελφούς μας.—Ησ. 52:8.

Κατάλληλος Χώρος για το Αυξανόμενο Τμήμα

Το 1966, η Εταιρία είχε αγοράσει ένα σπίτι στην οδό Μορν Ουντόλ 46, κοντά στο Πουάντ-α-Πιτρ, προκειμένου να χρησιμεύσει ως γραφείο τμήματος. Αργότερα, το επεκτείναμε με το να οικοδομήσουμε ένα άλλο κτίριο δίπλα στο σπίτι, το οποίο θα στέγαζε τα γραφεία και την αποθήκη εντύπων, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας. Αλλά ενόψει της αύξησης του αριθμού των υμνητών του Ιεχωβά στη Γουαδελούπη, χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο. Έτσι, στα τέλη του 1988, το Κυβερνών Σώμα ενέκρινε την οικοδόμηση ενός εντελώς καινούριου Οίκου Μπέθελ και γραφείου τμήματος.

Εντούτοις, η εξεύρεση κατάλληλου οικοπέδου σε ένα νησί τόσο μικρό όσο η Γουαδελούπη είναι πολύ δύσκολη. Ωστόσο, ο Ιεχωβά, ο Ιδιοκτήτης της γης, μπορεί να προμηθέψει ό,τι χρειάζεται, και αυτό έκανε. Μπορέσαμε να αγοράσουμε μια έκταση 10 στρεμμάτων στο Σεντ-Αν, πάνω σε ένα λόφο με θέα τη θάλασσα. Το γραφείο οικοδόμησης της Εταιρίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη μας προμήθεψε τα απαιτούμενα σχέδια. Ο Μισέλ Κονιού, ένας Γάλλος αρχιτέκτονας, μας παρείχε πολύτιμη βοήθεια. Η άδεια οικοδόμησης διεκπεραιώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, χάρη στο δήμαρχο του Σεντ-Αν, στο τοπικό δημοτικό συμβούλιο και στην πολεοδομία.

Οι εργασίες οικοδόμησης άρχισαν το Σεπτέμβριο του 1990. Εθελοντές από 14 χώρες συνδύασαν τη γνώση και την πείρα τους και βοήθησαν στο έργο. Μέσα σε δύο χρόνια είχε αποπερατωθεί το έργο οικοδόμησης, ενώ παράλληλα είχε σφυρηλατηθεί και ένας δυνατός δεσμός φιλίας ανάμεσα στους Μάρτυρες της Γουαδελούπης και στους εθελοντές από άλλες χώρες, στο πλευρό των οποίων αυτοί είχαν εργαστεί. Το 1954, όταν ο Μίλτον Χένσελ ήταν παρών για να ανακοινώσει την ίδρυση του τμήματος της Γουαδελούπης, υπήρχαν 128 ευαγγελιζόμενοι εδώ. Ο ίδιος ήταν επίσης παρών στις 29 και 30 Αυγούστου 1992—όταν έδωσαν έκθεση έργου 6.839 ευαγγελιζόμενοι—για να αφιερώσει τις θαυμάσιες καινούριες εγκαταστάσεις του τμήματός μας στον Ιεχωβά Θεό. Με φιλική διάθεση, οι γείτονές μας τις αποκαλούν «το χωριουδάκι των Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Ο Τομέας Μας—Μια Πρόκληση

Ο περιορισμένος τομέας που έχουμε στη Γουαδελούπη αποτελεί πρόκληση που κάθε ευαγγελιζόμενος πρέπει να αποδεχτεί. Κατά μέσο όρο, έχουμε μόνο 12 σπίτια για κάθε ευαγγελιζόμενο. Πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την κατάσταση; Η προετοιμασία είναι ουσιώδης. Μια σκαπάνισσα εξηγεί: «Κάνω τους ανθρώπους να συνηθίσουν την παρουσία μου. Εξακολουθώ να βρίσκω καινούριες μελέτες με το να καλύπτω με μεγαλύτερη στοχαστικότητα τον τομέα. Όταν σκέφτομαι τον τομέα μου, σκέφτομαι τον κάθε άνθρωπο ατομικά». Ο επίσκοπος υπηρεσίας σε μια από τις εκκλησίες στο Πουάντ-α-Πιτρ, όπου αναλογεί 1 ευαγγελιζόμενος σε 28 κατοίκους, λέει: «Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ακούσουν με την προϋπόθεση ότι έχουμε κάτι ενδιαφέρον να τους πούμε». Μολονότι κατά καιρούς μπορεί να ρωτήσει κάποιος ευαγγελιζόμενος: «Μα, πού να κηρύξουμε;» ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός Γραφικών μελετών (τώρα είναι πάνω από 8.500) μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε το κήρυγμα των καλών νέων.

Η άμεση χρήση της Αγίας Γραφής είναι κύριος παράγοντας για την αποτελεσματικότητα της διακονίας μας. Γενικά, οι άνθρωποι στη Γουαδελούπη σέβονται την Αγία Γραφή ως το γραπτό Λόγο του Θεού, και εντυπωσιάζονται όταν τους δείχνουμε πώς αυτή εξηγεί επίκαιρα γεγονότα. Η αποτελεσματική χρήση παραδειγμάτων ενθαρρύνει επίσης τα άτομα να κάνουν σκέψεις. Ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι αδελφοί και αδελφές μας είναι πολύ επινοητικοί σε αυτόν τον τομέα. Ο τρόπος ζωής εδώ όταν ήταν νέοι τους ενθάρρυνε να κάνουν στοχασμούς γύρω από τη φύση. Έτσι, μπορεί να παρουσιάζουν το άγγελμα της Βασιλείας χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τα πράγματα της φύσης που υπάρχουν γύρω τους, όπως έκανε και ο Ιησούς.—Ματθ. 6:25-32.

Πιο Ωραίο από Ποτέ Άλλοτε

Ο Ιεχωβά έχει επιτελέσει μεγάλα πράγματα στη Γουαδελούπη μέσω του πνεύματός του. Έχει βρει ταπεινούς ανθρώπους, οι οποίοι, όμοια με τον εύπλαστο πηλό του αγγειοπλάστη, δεν έχουν αρνηθεί να διαμορφωθούν σύμφωνα με το θέλημά Του. Σε αυτή την ημέρα κατά την οποία ‘τραντάζει’ όλα τα έθνη με τα αγγέλματα κρίσης του, ο Ιεχωβά συνάγει επίσης ‘τα επιθυμητά πράγματα’ και τα φέρνει μέσα στην επίγεια αυλή του μεγάλου πνευματικού ναού Του. (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Το 1968, τριάντα χρόνια από τότε που ο Σίριλ Γουίνστον ήρθε στη Γουαδελούπη, για πρώτη φορά έδωσαν έκθεση 1.000 ευαγγελιζόμενοι. Το 1974, αυτός ο αριθμός διπλασιάστηκε. Φτάσαμε το όριο των 3.000 το 1982. Εφτά χρόνια αργότερα, οι 3.000 έγιναν 6.000. Σήμερα, 7.250 και πλέον ευαγγελιζόμενοι συναθροίζονται σε 86 εκκλησίες. Μολονότι αναλογεί 1 ευαγγελιζόμενος σε 53 κατοίκους, εξακολουθούμε να είμαστε αποφασισμένοι να παραμένουμε δραστήριοι στο κήρυγμα και στη διδασκαλία, αποβλέποντας στον Ιεχωβά για την ευλογία του. Το «Νησί των Ωραίων Νερών» έχει γίνει, από πνευματική άποψη, πιο ωραίο από ποτέ άλλοτε. Χωρίς αμφιβολία, πολύ περισσότερα ακόμη άτομα θα ανταποκριθούν στην πρόσκληση «Έλα!» Και θα λάβουν «νερό ζωής δωρεάν».—Αποκ. 22:17.

[Υποσημειώσεις]

a Παράβαλε το εδάφιο Πράξεις 2:41, το οποίο αναφέρεται στο βάφτισμα περίπου 3.000 ατόμων, που όπως φαίνεται δεν έγινε στον Ιορδάνη Ποταμό—πράγμα που θα απαιτούσε από τους υποψηφίους για βάφτισμα να περπατήσουν περίπου 30 χιλιόμετρα για να πάνε μόνο—αλλά σε δεξαμενές μέσα ή κοντά στην Ιερουσαλήμ.

[Χάρτης στη σελίδα 116]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΓΟΥΑΔΕΛΟΥΠΗ

ΓΚΡΑΝΤ-ΤΕΡ

Πουάντ-α-Πιτρ

ΜΠΑΣ-ΤΕΡ

[Χάρτης στη σελίδα 151]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΓΟΥΑΔΕΛΟΥΠΗ

Σεν-Μαρτέν

Σεν-Μπαρτελεμί

Λα Ντεζιράντ

Ιλ ντε λα Πετίτ Τερ

Λε Σεντ

Μαρί-Γκαλάντ

[Εικόνα στη σελίδα 120]

Ο Κοντέ Μπονσάμ ήταν ένας από τους πρώτους που άκουσαν με εκτίμηση τα καλά νέα στη Γουαδελούπη

[Εικόνα στη σελίδα 123]

Ο σύζυγος της Νοέμα Μισουντάν (τώρα λέγεται Απούρου) γύριζε αργά στο σπίτι· εκείνη τον παρακολούθησε—και βρέθηκε σε μια συνάθροιση των Σπουδαστών της Γραφής!

[Εικόνα στη σελίδα 124]

Ο Ρενέ Σαάι βαφτίζει νέους Μάρτυρες το 1945

[Εικόνα στη σελίδα 125]

Ο Όλγκε Λαάλαντ, σε κάποια συνέλευση στη Γαλλία, δίνει μια έκθεση για το έργο στη Γουαδελούπη

[Εικόνα στη σελίδα 130]

Ο Ντούβερβαλ Νέστορ άκουσε αρχικά και κατόπιν δέχτηκε την αλήθεια ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο

[Εικόνα στη σελίδα 131]

Ο Ζορζ Μουστάς έδινε μαρτυρία κάθε μεσημέρι στο χώρο της εργασίας του

[Εικόνα στη σελίδα 133]

Η εκκλησία στο Μπας-Τερ στα τέλη της δεκαετίας του 1950

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ένα λεωφορείο γεμάτο ευαγγελιζομένους ξεκινάει για υπηρεσία αγρού στην ύπαιθρο

[Εικόνα στη σελίδα 138]

Οι ιεραπόστολοι στο πλοιάριο «Λάιτ» (Φως) συμμετείχαν με ζήλο στην επίδοση μαρτυρίας

[Εικόνα στη σελίδα 139]

Ο Νίκολα και η Λιλιάν Μπρίζαρ στάλθηκαν για πρώτη φορά στη Γουαδελούπη από τη Γαλλία, το 1955

[Εικόνα στη σελίδα 141]

Η Φλόρα Πέμπα, η οποία πήρε τη θέση της υπέρ του Ιεχωβά παρά τη σφοδρή εναντίωση

[Εικόνα στη σελίδα 142]

Από αριστερά προς τα δεξιά: Η Μικαέλα και ο Ντονά Τασίτα, με τον Μαρκ Εντρού το 1994

[Εικόνα στη σελίδα 143]

Ο Βερνέιγ Αντρεμόν, ένας από τους 19 εκπροσώπους από τη Γουαδελούπη στη διεθνή συνέλευση του 1958

[Εικόνα στη σελίδα 146, 147]

Η φορητή Αίθουσα Συνελεύσεων της Γουαδελούπης

[Εικόνα στη σελίδα 150]

Ο Αρμάν και η Μαργκερίτ Φαουστίνι, οι οποίοι υπηρέτησαν 10 χρόνια στη Γουαδελούπη· τώρα υπηρετούν στη Μαρτινίκα

[Εικόνες στη σελίδα 158]

Πάνω από 100 χρονών· η καθεμιά τους υπηρετεί τον Ιεχωβά επί 30 και πλέον χρόνια

Η Λορένσια Ζαν-Λουί

Η Κατρίν Γκαμς

[Εικόνες στη σελίδα 161]

Η Αίθουσα Συνελεύσεων στο Λαμεντέν

[Εικόνες στη σελίδα 162]

Το γραφείο τμήματος και η οικογένεια Μπέθελ της Γουαδελούπης

[Εικόνα στη σελίδα 167]

Επιτροπή του Τμήματος (από αριστερά προς τα δεξιά): Πολ Ανζερβίλ, Νίκολα Μπρίζαρ, Πιέρ Γιάνκε, Ζαν Καμπού

    Ελληνικές Εκδόσεις (1950–2025)
    Αποσύνδεση
    Σύνδεση
    • Ελληνική
    • Κοινή Χρήση
    • Προτιμήσεις
    • Copyright © 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
    • Όροι Χρήσης
    • Πολιτική Απορρήτου
    • Ρυθμίσεις Απορρήτου
    • JW.ORG
    • Σύνδεση
    Κοινή Χρήση