Έλλειψη Αγάπης για τον Πλησίον

Σήμερα υπάρχει αυξανόμενη εχθρότητα ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών εθνικών ομάδων. Πρόσφατα, για παράδειγμα, νεοναζί στη Γερμανία έριξαν στο έδαφος έναν άντρα και τον ποδοπάτησαν με τις βαριές μπότες τους, σπάζοντας σχεδόν όλα τα πλευρά του. Κατόπιν, τον περιέλουσαν με ένα δυνατό αλκοολούχο ποτό και του έβαλαν φωτιά. Ο άνθρωπος αυτός ο οποίος πέθανε αβοήθητος δέχτηκε επίθεση λόγω της υπόνοιας ότι ήταν Εβραίος. Σε ένα άλλο άσχετο επεισόδιο, πυρπόλησαν ένα σπίτι κοντά στο Αμβούργο με αποτέλεσμα να καούν μέχρι θανάτου τρεις άνθρωποι τουρκικής καταγωγής—μεταξύ αυτών και ένα δεκάχρονο κορίτσι.

Στα Βαλκάνια και σε ανατολικότερες περιοχές, οι εθνικιστικοί πόλεμοι θερίζουν χιλιάδες ζωές. Άλλα άτομα, στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές και στο Πακιστάν, πέθαναν σε συγκρούσεις μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικό παρελθόν. Στην Αφρική επίσης, οι φυλετικές διαμάχες θερίζουν και άλλες ζωές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν αποτροπιασμό για αυτή τη βία και δεν θα έκαναν ποτέ τίποτα για να βλάψουν τον πλησίον τους. Μάλιστα, μεγάλες διαδηλώσεις στη Γερμανία έχουν καταδικάσει την εθνικιστική βία που επικρατεί εκεί. Ωστόσο, Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) αναφέρει: «Σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου υπάρχουν άτομα που θεωρούν το δικό τους τρόπο ζωής ανώτερο ακόμη και από τον τρόπο ζωής των πλησίον τους με τους οποίους σχετίζονται στενά». Τέτοιες απόψεις φράζουν το δρόμο στην αγάπη για τον πλησίον.

Μήπως και εσείς, όπως πολλοί άνθρωποι, δυσκολεύεστε να αγαπάτε τον πλησίον σας αν αυτός ανήκει σε κάποια εθνική ομάδα διαφορετική από τη δική σας; Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή έχετε πληροφορηθεί σχετικά με κάποιες διακρίσεις και αδικίες ή έχετε δοκιμάσει προσωπικά κάτι τέτοιο. Εσείς ή οι αγαπημένοι σας μπορεί μάλιστα να έχετε υποστεί κακομεταχείριση στα χέρια ανθρώπων κάποιας άλλης ομάδας.

Εφόσον ο Ιησούς έδειξε ότι μια από τις εντολές του Θεού είναι να αγαπάμε τον πλησίον μας, η υπερνίκηση τέτοιου είδους ισχυρών αισθημάτων πρέπει να είναι εφικτή. Το κλειδί για να γίνει αυτό είναι να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως τους βλέπει ο Θεός και ο Χριστός. Σε σχέση με αυτό ας εξετάσουμε το παράδειγμα που έθεσαν ο Ιησούς και οι πρώτοι Χριστιανοί.

Το Θαυμάσιο Παράδειγμα του Ιησού

Οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα έτρεφαν ισχυρά αισθήματα κατά των Σαμαρειτών, ενός λαού που ζούσε σε μια περιοχή ανάμεσα στην Ιουδαία και στη Γαλιλαία. Σε μια περίπτωση, οι Ιουδαίοι εναντιούμενοι ρώτησαν περιφρονητικά τον Ιησού: «Σωστά δεν λέμε ότι είσαι Σαμαρείτης και έχεις δαίμονα;» (Ιωάννης 8:48) Τόσο ισχυρά ήταν τα αντισαμαρειτικά αισθήματα ώστε μερικοί Ιουδαίοι μάλιστα καταριούνταν δημόσια τους Σαμαρείτες στις συναγωγές και προσεύχονταν καθημερινά να μη χαριστεί στους Σαμαρείτες αιώνια ζωή.

Αναμφίβολα το γεγονός ότι ο Ιησούς γνώριζε την ύπαρξη αυτού του βαθιά φωλιασμένου μίσους ήταν εκείνο που τον υποκίνησε να πει την παραβολή για το Σαμαρείτη, ο οποίος απέδειξε ότι ήταν πραγματικός πλησίον φροντίζοντας τον Ιουδαίο που είχαν χτυπήσει οι ληστές. Πώς θα μπορούσε ο Ιησούς να είχε απαντήσει όταν ο Ιουδαίος ειδήμων στο Μωσαϊκό Νόμο ρώτησε: «Ποιος είναι όμως ο πλησίον μου;» (Λουκάς 10:29) Ο Ιησούς θα μπορούσε κάλλιστα να απαντήσει άμεσα λέγοντας: ‘Ο πλησίον σου περιλαμβάνει όχι μόνο τον Ιουδαίο συμπατριώτη σου αλλά και άλλους ανθρώπους, ακόμη και ένα Σαμαρείτη’. Ωστόσο, οι Ιουδαίοι θα δυσκολεύονταν να το δεχτούν αυτό. Έτσι λοιπόν αφηγήθηκε μια παραβολή για έναν Ιουδαίο που έγινε δέκτης του ελέους ενός Σαμαρείτη. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς βοήθησε τους Ιουδαίους ακροατές να οδηγηθούν στο συμπέρασμα ότι η πραγματική αγάπη για τον πλησίον θα έπρεπε να επεκτείνεται και στους μη Ιουδαίους.

Ο Ιησούς δεν έτρεφε αντισαμαρειτικά αισθήματα. Σε μια περίπτωση, καθώς ταξίδευε μέσα από τη Σαμάρεια, κάθησε να ξεκουραστεί δίπλα σε ένα πηγάδι ενώ οι μαθητές του πήγαν στην κοντινή πόλη για να πάρουν τρόφιμα. Όταν μια Σαμαρείτισσα ήρθε να αντλήσει νερό, αυτός είπε: «Δώσε μου να πιω». Αφού οι Ιουδαίοι δεν είχαν δοσοληψίες με τους Σαμαρείτες, εκείνη ρώτησε: «Πώς γίνεται εσύ, παρότι είσαι Ιουδαίος, να ζητάς από εμένα να πιεις, ενώ είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα;» Ο Ιησούς τότε της έδωσε μαρτυρία και μάλιστα δήλωσε ξεκάθαρα ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Εκείνη ανταποκρίθηκε πηγαίνοντας στην πόλη και καλώντας άλλους να έρθουν και να τον ακούσουν. Το αποτέλεσμα; «Πολλοί Σαμαρείτες . . . από εκείνη την πόλη έθεσαν πίστη σε αυτόν». Τι θαυμάσιο αποτέλεσμα προέκυψε επειδή ο Ιησούς δεν δεσμεύτηκε από τη στάση που επικρατούσε ανάμεσα στους Ιουδαίους συγχρόνους του!—Ιωάννης 4:4-42.

Ο Θεός Δεν Είναι Προσωπολήπτης

Σκοπός του Θεού ήταν να κηρύξει ο Ιησούς κυρίως στους Ιουδαίους, «στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ». (Ματθαίος 15:24) Συνεπώς, οι πρώτοι ακόλουθοί του είχαν Ιουδαϊκό παρελθόν. Αλλά τρία μόλις χρόνια μετά την έκχυση του αγίου πνεύματος, την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά έκανε σαφές ότι ήθελε οι Ιουδαίοι πιστοί να επεκτείνουν το έργο της μαθήτευσης σε ανθρώπους των εθνών, στους Εθνικούς.

Για την Ιουδαϊκή νοοτροπία, το να αγαπάει κάποιος ένα Σαμαρείτη σαν τον εαυτό του ήταν αρκετά δύσκολο. Θα ήταν πολύ δυσκολότερο να δείξει αγάπη για τον πλησίον σε απερίτμητους Εθνικούς, σε ανθρώπους που είχαν λιγότερα κοινά σημεία από ό,τι οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες. Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου (The International Standard Bible Encyclopaedia), σχολιάζοντας τη στάση που τηρούσαν οι Ιουδαίοι απέναντι στους Εθνικούς, δηλώνει: «Στους χρόνους της Κ[αινής] Δ[ιαθήκης] βρίσκουμε τις πιο ακραίες μορφές απέχθειας, περιφρόνησης και μίσους. Αυτοί [οι Εθνικοί] θεωρούνταν άτομα ακάθαρτα με τα οποία ήταν άνομο να έχουν οποιαδήποτε φιλική σχέση. Ήταν οι εχθροί του Θεού και του λαού Του, στους οποίους αρνούνταν τη γνώση του Θεού, εκτός αν γίνονταν προσήλυτοι, και, ακόμη και τότε, δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί σε πλήρη σχέση, όπως γινόταν στους αρχαίους χρόνους. Οι Ιουδαίοι δεν επιτρεπόταν να τους συμβουλεύουν, και αν ρωτούσαν κάτι σχετικό με τα Θεία έπρεπε να τους καταριούνται».

Αν και πολλοί διακρατούσαν αυτές τις απόψεις, ο Ιεχωβά έκανε τον απόστολο Πέτρο να δει ένα όραμα στο οποίο του ειπώθηκε να ‘σταματήσει να αποκαλεί μολυσμένα αυτά που καθάρισε ο Θεός’. Κατόπιν, ο Θεός τον κατηύθυνε στο σπίτι του Εθνικού Κορνήλιου. Ο Πέτρος έδωσε μαρτυρία για τον Χριστό στον Κορνήλιο, στην οικογένειά του και σε άλλους Εθνικούς. «Σίγουρα», είπε ο Πέτρος, «αντιλαμβάνομαι ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά σε κάθε έθνος ο άνθρωπος που τον φοβάται και εργάζεται δικαιοσύνη είναι ευπρόσδεκτος σε αυτόν». Ενώ ο Πέτρος κήρυττε ακόμη, επήλθε το άγιο πνεύμα στους νέους πιστούς, οι οποίοι τότε βαφτίστηκαν και έγιναν οι πρώτοι Εθνικοί ακόλουθοι του Χριστού.—Πράξεις, κεφάλαιο 10.

Οι Ιουδαίοι ακόλουθοι αποδέχτηκαν αυτή την εξέλιξη συνειδητοποιώντας ότι η εντολή του Ιησού να ‘κάνουν μαθητές από όλα τα έθνη’ δεν περιοριζόταν στους Ιουδαίους που βρίσκονταν σε όλες τις χώρες αλλά περιλάμβανε και τους Εθνικούς. (Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 11:18) Υπερνικώντας κάθε αίσθημα που μπορεί να έτρεφαν κατά των Εθνικών, οργάνωσαν με ζήλο μια εκστρατεία κηρύγματος για να κάνουν μαθητές ανάμεσα στα έθνη. Δεν είχαν περάσει ούτε 30 χρόνια όταν μπορούσε να ειπωθεί ότι τα καλά νέα είχαν κηρυχτεί «σε όλη τη δημιουργία που είναι κάτω από τον ουρανό».—Κολοσσαείς 1:23.

Στην πρώτη γραμμή αυτού του έργου κηρύγματος ήταν ο απόστολος Παύλος, που και αυτός ήταν Χριστιανός και με Ιουδαϊκό υπόβαθρο. Προτού γίνει ακόλουθος του Χριστού, ήταν ένα γεμάτο ζήλο μέλος της θρησκευτικής αίρεσης των Φαρισαίων. Εκείνοι κοίταζαν αφ’ υψηλού όχι μόνο τους Εθνικούς αλλά ακόμη και τον κοινό λαό της δικής τους εθνικότητας. (Λουκάς 18:11, 12) Ο Παύλος όμως δεν επέτρεψε σε αυτές τις απόψεις να τον συγκρατήσουν από το να δείχνει αγάπη για τον πλησίον στους άλλους. Αντίθετα, έγινε «απόστολος των εθνών [Εθνικών]», αφιερώνοντας τη ζωή του στο έργο μαθήτευσης σε αρκετές μεσογειακές χώρες.—Ρωμαίους 11:13.

Κατά τη διάρκεια της διακονίας του, ο Παύλος λιθοβολήθηκε, ξυλοκοπήθηκε και φυλακίστηκε. (Πράξεις 14:19· 16:22, 23) Μήπως αυτές οι σκληρές εμπειρίες τον έκαναν να νιώθει χολωμένος και να συμπεράνει ότι έχανε το χρόνο του με ορισμένα έθνη και εθνικές ομάδες; Κάθε άλλο. Ήξερε ότι υπήρχαν άτομα με ειλικρινή καρδιά διασκορπισμένα στις πολλές εθνικές ομάδες της εποχής του.

Ο Παύλος, ανακαλύπτοντας ότι οι Εθνικοί ήταν πρόθυμοι να διδαχτούν τις οδούς του Θεού, έφτασε σε σημείο να τους αγαπήσει. Για παράδειγμα, έγραψε στους Θεσσαλονικείς: «Γίναμε γλυκείς ανάμεσά σας, όπως όταν περιθάλπει τα δικά της παιδιά η μητέρα που θηλάζει. Νιώθοντας, λοιπόν, τρυφερή στοργή για εσάς, ευαρεστηθήκαμε να σας μεταδώσουμε, όχι μόνο τα καλά νέα του Θεού, αλλά και τις ίδιες μας τις ψυχές, επειδή γίνατε αγαπητοί σε εμάς». (1 Θεσσαλονικείς 2:7, 8) Αυτά τα εγκάρδια λόγια δείχνουν ότι ο Παύλος πραγματικά αγαπούσε τους Εθνικούς Θεσσαλονικείς και δεν επέτρεπε σε τίποτα να αμαυρώσει τη χαρά που πήγαζε από την καλή σχέση μαζί τους.

Αγάπη για τον Πλησίον σε Δράση

Σήμερα, όπως και τον πρώτο αιώνα, εκείνοι που προσκολλώνται στη Χριστιανική εκκλησία καλλιεργούν αγάπη για τον πλησίον προς ανθρώπους όλων των εθνικών ομάδων. Αποκτώντας τη θεϊκή άποψη για τους άλλους και μεταδίδοντας σε αυτούς τα καλά νέα της Βασιλείας, οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν διευρύνει την κατανόησή τους για ανθρώπους που ίσως δεν θα είχαν γνωρίσει ποτέ. Τρέφουν μάλιστα αδελφική αγάπη για αυτούς. (Ιωάννης 13:34, 35) Πράγμα που μπορείτε να το ζήσετε και εσείς.

Τέτοια αγάπη επικρατεί ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αν και αυτοί υπάρχουν σε 229 χώρες και αντιπροσωπεύουν «όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». (Αποκάλυψη 7:9) Ως παγγήινη αδελφότητα, είναι ενωμένοι στη λατρεία του Ιεχωβά, στην άρνησή τους να συμμετέχουν σε εθνικές συγκρούσεις και ανταγωνισμούς, και στην απόρριψη των προκαταλήψεων που αποστερούν τους ανθρώπους από τις θερμές σχέσεις με τους συνανθρώπους τους.