Με αυτή τη δεύτερη έννοια θα ασχοληθούμε εδώ. Πρόκειται για έντονη απέχθεια, απόλυτη αποστροφή​—όχι μοχθηρία, κακεντρέχεια ή επιθυμία για πρόκληση βλάβης. Είναι δυνατόν να νιώθει ο Θεός τέτοιο μίσος; Προσέξτε τι αναφέρεται στα εδάφια Παροιμίες 6:16-19: «Έξι πράγματα μισεί ο Ιεχωβά· εφτά μάλιστα είναι απεχθή στην ψυχή του: επηρμένα μάτια, ψεύτικη γλώσσα και χέρια που χύνουν αθώο αίμα, καρδιά που μηχανεύεται βλαβερά σχέδια, πόδια που βιάζονται να τρέξουν στο κακό, ψευδομάρτυρα που ξεστομίζει ψέματα και οποιονδήποτε σπέρνει φιλονικίες ανάμεσα σε αδελφούς».

Όπως βλέπουμε, ο Θεός μισεί συγκεκριμένες ενέργειες. Ωστόσο, δεν μισεί κατ’ ανάγκην όποιον κάνει τέτοια πράγματα. Λαβαίνει υπόψη του διάφορα ελαφρυντικά, όπως τις σαρκικές αδυναμίες, το περιβάλλον, την ανατροφή και την άγνοια. (Γένεση 8:21· Ρωμαίους 5:12)

Όταν το Μίσος Είναι Δικαιολογημένο

Τι συμβαίνει, όμως, όταν κάποιος γνωρίσει το θέλημα του Θεού αλλά αρνείται να το εκτελέσει; Αυτό το άτομο δεν κερδίζει την αγάπη του Θεού, αλλά την αποδοκιμασία του. Αν πράττει εκούσια ό,τι μισεί ο Ιεχωβά, επισύρει το μίσος Του. Λόγου χάρη, η Γραφή λέει: «Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιο καθώς και τον πονηρό, και εκείνον που αγαπάει τη βία τον μισεί η ψυχή του». (Ψαλμός 11:5) Για ένα τέτοιο αμετανόητο άτομο δεν υπάρχει συγχώρηση, όπως ξεκαθαρίζει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Εβραίους: «Αν αμαρτάνουμε εκούσια, αφού πρώτα έχουμε λάβει την ακριβή γνώση της αλήθειας, δεν απομένει πια θυσία για αμαρτίες, αλλά απομένει κάποια φοβερή προσδοκία κρίσης και μια πύρινη ζηλοτυπία που πρόκειται να καταφάει αυτούς που εναντιώνονται». (Εβραίους 10:26, 27) Γιατί διακρατεί τέτοια στάση ένας Θεός αγάπης;

Όταν κάποιος πράττει εκούσια μια σοβαρή αμαρτία, η πονηρία πιθανόν να ριζώσει τόσο βαθιά μέσα του ώστε να γίνει ένα με αυτόν. Το εν λόγω άτομο ίσως εξαχρειωθεί, με αποτέλεσμα να μην επιδέχεται διόρθωση ή αναμόρφωση. Η Γραφή τον παραβάλλει με λεοπάρδαλη που δεν μπορεί να αλλάξει τις κηλίδες της. (Ιερεμίας 13:23) Εφόσον δεν έχει πλέον δυνατότητα μετάνοιας, διαπράττει “αιώνια αμαρτία”, σύμφωνα με τη Γραφή, για την οποία δεν υπάρχει συγχώρηση.​—Μάρκος 3:29.

Αυτό συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα, καθώς και με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Εφόσον ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν τέλειοι, και η εντολή του Θεού προς αυτούς ήταν ξεκάθαρη και κατανοητή και από τους δύο, είναι προφανές ότι η αμαρτία τους ήταν εκούσια και εσκεμμένη, άρα αδικαιολόγητη. Τα λόγια που τους είπε μετά ο Θεός δεν περιείχαν πρόσκληση για μετάνοια. (Γένεση 3:16-24) Ο Ιούδας, παρότι ατελής, είχε ζήσει από πολύ κοντά τον ίδιο τον Γιο του Θεού και εντούτοις έγινε προδότης. Ο ίδιος ο Ιησούς τον χαρακτήρισε «γιο της καταστροφής». (Ιωάννης 17:12) Επιπλέον, η Γραφή αποκαλύπτει ότι ο Διάβολος είναι αθεράπευτα αμαρτωλός και έχει ως μοναδική προοπτική του την καταστροφή. (1 Ιωάννη 3:8· Αποκάλυψη 12:12) Αυτά τα πρόσωπα έχουν επισύρει το μίσος του Θεού.

Ωστόσο, δεν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση όλων όσων έχουν αμαρτήσει, και αυτό μας καθησυχάζει. Ο Ιεχωβά είναι πολύ υπομονετικός και δεν βρίσκει ευχαρίστηση τιμωρώντας όσους έχουν αμαρτήσει από άγνοια. (Ιεζεκιήλ 33:11) Τους καλεί να μετανοήσουν και να λάβουν συγχώρηση, όπως διαβάζουμε: «Ας εγκαταλείψει ο πονηρός την οδό του και ο επιζήμιος άνθρωπος τις σκέψεις του· και ας επιστρέψει στον Ιεχωβά, ο οποίος θα τον ελεήσει, και στον Θεό μας, γιατί αυτός θα συγχωρήσει άφθονα».​—Ησαΐας 55:7.