‘Θυμήθηκε τον Δημιουργό του στις Μέρες της Νιότης Του’

«Ο ΑΝΤΡΙΑΝ προσήλκυε πάντα την προσοχή μας και με το παραπάνω», είπε ο πατέρας του. «Σε ηλικία τεσσάρων χρονών έριξε το αυτοκίνητο της οικογένειας πάνω σε ένα δέντρο, κάνοντάς μας όλους να αργήσουμε στη συνάθροιση της εκκλησίας. Σε ηλικία πέντε χρονών μάζεψε δεκάδες βατράχους και τους έφερε μέσα στο σπίτι. Μας πήρε αρκετές μέρες για να ξεφορτωθούμε αυτά τα πλάσματα. Νιώθαμε σαν οικογένεια Αιγυπτίων στη διάρκεια της Βιβλικής πληγής των βατράχων.

»Όταν ήταν 11 χρονών, βρήκε τρία μικρά ρακούν δίπλα στο δρόμο και τα πήγε στο σχολείο μέσα στη σάκα του. Όταν η δασκάλα μπήκε μέσα, η τάξη ήταν ανάστατη—τα παιδιά είχαν στριμωχτεί γύρω από τη σάκα του Άντριαν και φλυαρούσαν ενθουσιασμένα. Η δασκάλα κοίταξε μέσα στη σάκα, είδε τα ρακούν και οδήγησε εκείνον και τα ζωάκια του σε ένα ίδρυμα που δεχόταν ορφανά ζώα. Ο Άντριαν έκλαιγε με τη σκέψη ότι θα έχανε τα μικρά του, αλλά αφού ξεναγήθηκε στο ίδρυμα και είδε αλεπουδίτσες και άλλα ορφανά στα οποία παρείχαν καλή φροντίδα, άφησε τα ρακούν του εκεί».

Ο πατέρας του συνέχισε: «Ο Άντριαν δεν ήταν κακό παιδί. Απλώς ήταν πολύ δραστήριο. Είχε ζωηρή φαντασία που διατηρούσε τη ζωή ενδιαφέρουσα».

Η μητέρα του Άντριαν έδειξε μια άλλη πλευρά του—άτομο που αγαπούσε την οικογενειακή ζωή, παιδί του σπιτιού, πολύ στοργικό αγόρι. Η ίδια αφηγείται: «Τα παιδιά στο σχολείο τον περιέγραψαν ως άτομο που δεν θα έβλαπτε ποτέ κανέναν. Ένα κορίτσι στην τάξη του είχε περιορισμένες διανοητικές ικανότητες μολονότι δεν ήταν καθυστερημένο. Αυτό το κορίτσι ήταν στο ίδιο σχολικό λεωφορείο με τον Άντριαν. Τα άλλα παιδιά την κορόιδευαν, αλλά η μητέρα της μας είπε ότι ο Άντριαν φερόταν πάντοτε στην κόρη της με σεβασμό και ιδιαίτερη καλοσύνη. Είχε και τη σοβαρή του πλευρά—ένα πολύ στοχαστικό παιδί με βαθιά αισθήματα τα οποία δεν εκδήλωνε συχνά. Αλλά όταν το έκανε, μας άφηνε έκπληκτους με τα σχόλιά του που έφταναν στην καρδιά των ζητημάτων».

Αυτή ολοκλήρωσε την αξιολόγηση του γιου της λέγοντας: «Η αρρώστια του τον έκανε να ωριμάσει γρήγορα και συντέλεσε στο να αναπτύξει βαθύτερη πνευματικότητα».

Ήταν Ανένδοτος—Όχι Αίμα!

Η αρρώστια του; Ναι. Αυτή άρχισε το Μάρτιο του 1993, όταν ο Άντριαν ήταν 14 χρονών. Ένας γοργά αναπτυσσόμενος όγκος βρέθηκε στο στομάχι του. Οι γιατροί ήθελαν να γίνει βιοψία, αλλά ανησυχούσαν μήπως υπάρξει υπερβολική αιμορραγία, και είπαν ότι μπορεί να απαιτούνταν μετάγγιση αίματος. Ο Άντριαν είπε όχι. Ήταν ανένδοτος. Είπε, με δάκρυα στα μάτια του: «Απλώς δεν θα μπορέσω να αντέξω τον εαυτό μου αν μου βάλουν αίμα». Αυτός και η οικογένειά του ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι απορρίπτουν τις μεταγγίσεις αίματος για λόγους που βασίζονται στην Αγία Γραφή και οι οποίοι καταγράφονται στα εδάφια Λευιτικόν 17:10-12 και Πράξεις 15:28, 29.

Ενώ ο Άντριαν βρισκόταν στο Κέντρο Υγείας Παίδων Δρ Τσαρλς Α. Τζέινγουεϊ, στην πόλη Σεντ Τζον του Νιουφάουντλαντ, περιμένοντας να γίνει η βιοψία—χωρίς αίμα—ο ογκολόγος Δρ Λόρενς Ζαρντίν του ζήτησε να εκφραστεί γύρω από το ζήτημα του αίματος.

«Κοιτάξτε», είπε ο Άντριαν, «δεν παίζει ρόλο το αν οι γονείς μου είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή όχι. Εγώ και πάλι δεν θα έβαζα αίμα».

Ο Δρ Ζαρντίν ρώτησε: «Συνειδητοποιείς ότι μπορεί να πεθάνεις αν δεν κάνεις μετάγγιση αίματος;»

«Ναι».

«Και είσαι πρόθυμος να το κάνεις αυτό;»

«Αν χρειαστεί».

Η μητέρα του, που ήταν επίσης παρούσα, ρώτησε: «Γιατί παίρνεις αυτή τη στάση;»

Ο Άντριαν απάντησε: «Μαμά, αυτή η ανταλλαγή δεν συμφέρει. Να παρακούσω τον Θεό και να παρατείνω τη ζωή μου για λίγα χρόνια τώρα και στη συνέχεια εξαιτίας της ανυπακοής μου στον Θεό να χάσω την ανάσταση και να μη ζήσω για πάντα στην παραδεισένια γη του—αυτό απλώς δεν είναι έξυπνο!»—Ψαλμός 37:10, 11· Παροιμίαι 2:21, 22.

Η βιοψία έγινε στις 18 Μαρτίου. Έδειξε ότι ο Άντριαν είχε ένα μεγάλο λέμφωμα. Η βιοψία μυελού των οστών που έγινε στη συνέχεια επιβεβαίωσε το φόβο ότι είχε αναπτύξει λευχαιμία. Ο Δρ Ζαρντίν τότε εξήγησε ότι ένα πολύ εντατικό πρόγραμμα χημειοθεραπείας, σε συνδυασμό με μεταγγίσεις αίματος, ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε πιθανώς να ζήσει ο Άντριαν. Ωστόσο, ο Άντριαν εξακολούθησε να αρνείται τις μεταγγίσεις αίματος. Άρχισε η χημειοθεραπεία, χωρίς τις μεταγγίσεις.

Ωστόσο, τώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη αυτό το κρίσιμο στάδιο της θεραπείας, υπήρχε ο φόβος ότι το Παράρτημα Παιδικής Πρόνοιας θα μπορούσε να παρέμβει με σκοπό την έκδοση δικαστικής απόφασης που θα του ανέθετε την κηδεμονία και την εξουσία να κάνει μεταγγίσεις αίματος. Ο νόμος επέτρεπε σε οποιοδήποτε άτομο ηλικίας 16 ετών και άνω να πάρει τη δική του απόφαση σχετικά με τη θεραπεία. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει οποιοσδήποτε κάτω των 16 να έχει αυτό το δικαίωμα ήταν να χαρακτηριστεί ώριμος ανήλικος.

Στο Ανώτατο Δικαστήριο του Νιουφάουντλαντ

Έτσι την Κυριακή το πρωί, στις 18 Ιουλίου, η αναπληρώτρια διευθύντρια της Παιδικής Πρόνοιας άρχισε δικαστικές ενέργειες για να αποκτήσει την κηδεμονία. Γρήγορα, ένας εξέχων δικηγόρος που έχαιρε μεγάλου σεβασμού, ο Ντέιβιντ Κ. Ντέι στο Σεντ Τζον του Νιουφάουντλαντ, προσλήφτηκε για να αντιπροσωπεύσει τον Άντριαν. Το ίδιο εκείνο απόγευμα, στις 3:30, το Ανώτατο Δικαστήριο του Νιουφάουντλαντ συνεδρίασε υπό την προεδρία του δικαστή Ρόμπερτ Γουέλς.

Στη διάρκεια της απογευματινής συνεδρίασης, ο Δρ Ζαρντίν εξήγησε με σαφήνεια ενώπιον του δικαστή ότι θεωρούσε τον Άντριαν ώριμο ανήλικο ο οποίος είχε βαθιά πεποίθηση εναντίον της χρήσης αίματος και ότι αυτός, ο Δρ Ζαρντίν, είχε υποσχεθεί στον Άντριαν πως δεν θα περιλάμβανε μετάγγιση αίματος σε καμιά θεραπεία. Ο δικαστής Γουέλς ρώτησε το γιατρό αν θα δεχόταν να κάνει τη μετάγγιση εφόσον το δικαστήριο εξέδιδε σχετική απόφαση. Ο Δρ Ζαρντίν απάντησε: «Όχι, εγώ προσωπικά δεν θα έκανα κάτι τέτοιο». Ανέφερε ότι ο Άντριαν πίστευε πως θα απειλούνταν η Γραφική του ελπίδα για αιώνια ζωή. Η ειλικρινής κατάθεση αυτού του εξέχοντα γιατρού ήταν όχι μόνο αναπάντεχη αλλά και ενισχυτική και έφερε δάκρυα χαράς στους γονείς του Άντριαν.

«Σας Παρακαλώ Σεβαστείτε Εμένα και τις Επιθυμίες Μου»

Όταν το δικαστήριο συνεδρίασε ξανά τη Δευτέρα 19 Ιουλίου, ο Ντέιβιντ Ντέι παρουσίασε αντίγραφα μιας ένορκης κατάθεσης που ο Άντριαν—ο οποίος ήταν πολύ άρρωστος για να παρουσιαστεί στο δικαστήριο—είχε ετοιμάσει και υπογράψει δηλώνοντας τις επιθυμίες του σχετικά με τη θεραπεία του καρκίνου του χωρίς αίμα ή παράγωγα του αίματος. Σε αυτήν ο Άντριαν έλεγε:

«Όταν είσαι άρρωστος σκέφτεσαι πολύ για διάφορα πράγματα, και αν πάσχεις από καρκίνο, ξέρεις ότι μπορεί να πεθάνεις και το σκέφτεσαι αυτό. . . . Δεν συμφωνώ με το αίμα ούτε θα επιτρέψω να χρησιμοποιηθεί· αποκλείεται. Ξέρω ότι μπορεί να πεθάνω αν δεν χρησιμοποιηθεί αίμα. Αλλά αυτή είναι η απόφασή μου. Κανένας δεν με έπεισε να το κάνω αυτό. Εμπιστεύομαι τον Δρ Ζαρντίν πάρα πολύ. Πιστεύω ότι είναι άνθρωπος που κρατάει το λόγο του. Λέει ότι θα μου κάνει εντατική θεραπεία χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου αίμα. Μου είπε τους κινδύνους. Το καταλαβαίνω αυτό. Ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. . . . Αισθάνομαι ότι αν μου βάλουν αίμα αυτό θα είναι σαν να με βιάζουν, να κακοποιούν το σώμα μου. Δεν το θέλω το σώμα μου αν συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό. Δεν θέλω καμιά θεραπεία αν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί αίμα ή αν υπάρχει ακόμη και η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί. Θα αντισταθώ στη χρήση του αίματος». Η ένορκη κατάθεση του Άντριαν τελείωνε με την εξής έκκληση: «Σας παρακαλώ σεβαστείτε εμένα και τις επιθυμίες μου».

Σε όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Άντριαν ήταν περιορισμένος στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο, και ο δικαστής Γουέλς δείχνοντας μεγάλη καλοσύνη ήρθε να τον δει εκεί, παρόντος του Ντέιβιντ Ντέι. Στην αφήγησή του για αυτή τη συνέντευξη ο κ. Ντέι μίλησε για τα πειστικά και ακαταμάχητα σχόλια του Άντριαν προς το δικαστή που εκδίκαζε το συγκεκριμένο ζήτημα, τα οποία συνοπτικά ήταν τα εξής: «Ξέρω ότι είμαι πολύ άρρωστος, και ξέρω ότι μπορεί να πεθάνω. Μερικοί γιατροί λένε ότι το αίμα θα βοηθήσει. Δεν το νομίζω, με όλους τους κινδύνους που διαβάζω ότι παρουσιάζει. Είτε αυτό βοηθάει είτε όχι, η πίστη μου έρχεται σε αντίθεση με το αίμα. Σεβαστείτε την πίστη μου και θα σεβαστείτε εμένα. Αν δεν σεβαστείτε την πίστη μου, θα νιώσω σαν να με έχουν βιάσει. Αν όντως σεβαστείτε την πίστη μου, θα μπορέσω να αντιμετωπίσω την ασθένειά μου με αξιοπρέπεια. Η πίστη είναι σχεδόν το μόνο που έχω, και τώρα είναι το πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζομαι για να με βοηθήσει να πολεμήσω την αρρώστια».

Ο κ. Ντέι έκανε μερικά δικά του σχόλια σχετικά με τον Άντριαν: «Ήταν ένας πελάτης ικανός να χειριστεί την κρίσιμη νόσο του υπομονετικά, στωικά και θαρραλέα. Υπήρχε αποφασιστικότητα στα μάτια του· συγκρατημένη εμπιστοσύνη στη φωνή του· κουράγιο στη συμπεριφορά του. Πάνω από όλα, τα λόγια του και η γλώσσα του σώματός του μου αποκάλυψαν μια σταθερή πίστη. Υπογραφή του ήταν η πίστη. Η ανυποχώρητη νόσος τον έκανε να γεφυρώσει τα νεανικά όνειρα με την πραγματικότητα της ενηλικότητας. Η πίστη τον βοήθησε να το κάνει αυτό. . . . Ήταν ανενδοίαστα ευθύς και, κατά τη γνώμη μου, ειλικρινής. . . . Ήμουν άγρυπνος να διακρίνω μήπως του [είχαν επιβάλει] οι γονείς του τη δική τους αντίρρηση στη χρήση αίματος όσον αφορά την ιατρική του θεραπεία. . . . Πείστηκα [ότι] είχε ανεξάρτητη άποψη καθώς εξέφραζε την επιθυμία του για ιατρική θεραπεία χωρίς αίμα».

Σε μια άλλη περίπτωση, αφού ο κ. Ντέι παρατήρησε ότι οι πεποιθήσεις του Άντριαν «ήταν πιο πολύτιμες για αυτόν από την ίδια τη ζωή», κατόπιν πρόσθεσε: «Αυτός ο σταθερός νεαρός άντρας, καθώς αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, με κάνει να αισθάνομαι ότι όλα τα βάσανα της ζωής μου δεν είναι τίποτα. Η ανάμνησή του θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα. Είναι ώριμος ανήλικος εξαιρετικού θάρρους, ενόρασης και ευφυΐας».

Η Απόφαση—Ο Άντριαν Ώριμος Ανήλικος

Τη Δευτέρα 19 Ιουλίου ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία και ο δικαστής Γουέλς εξέδωσε την απόφασή του, η οποία αργότερα δημοσιεύτηκε στο Νομικό Περιοδικό για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Human Rights Law Journal), στις 30 Σεπτεμβρίου 1993. Ακολουθούν αποσπάσματα:

«Για τους ακόλουθους λόγους, απορρίπτονται οι αιτήσεις της Διευθύντριας της Παιδικής Πρόνοιας· το παιδί δεν χρειάζεται προστασία· η χρήση αίματος ή παραγώγων αίματος με σκοπό τη μετάγγιση ή χορήγηση αίματος δεν αποδείχτηκε απαραίτητη, και, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες αυτής της υπόθεσης, θα μπορούσε να αποβεί επιβλαβής.

»Αν δεν υπάρξει αλλαγή στις συνθήκες, που να καθιστά αναγκαία κάποια πρόσθετη δικαστική απόφαση, απαγορεύεται η χρήση αίματος ή παραγώγων αίματος στη θεραπεία του· και το αγόρι ανακηρύσσεται ώριμος ανήλικος του οποίου η επιθυμία να λάβει ιατρική θεραπεία χωρίς αίμα ή παράγωγα αίματος πρέπει να γίνει σεβαστή. . . .

»Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το ‘νεαρό άτομο’ είναι πολύ θαρραλέο. Νομίζω ότι έχει την υποστήριξη μιας στοργικής οικογένειας που ενδιαφέρεται για αυτόν, και νομίζω ότι αντιμετωπίζει την ασθένειά του με μεγάλο θάρρος. Μέρος της θρησκευτικής του πεποίθησης υπαγορεύει ότι είναι εσφαλμένο από μέρους του να χρησιμοποιήσει παράγωγα αίματος επιτρέποντας να εισαχτούν στο σώμα του, για οποιοδήποτε σκοπό . . . Είχα την ευκαιρία να διαβάσω μια ένορκη κατάθεση που ετοίμασε ο Άντριαν χθες, και είχα την ευκαιρία να ακούσω τη μητέρα του, η οποία κατέθεσε, και είχα την ευκαιρία να μιλήσω στον ίδιο τον Άντριαν.

»Είμαι βέβαιος ότι πιστεύει με όλη του την καρδιά πως το να βάλει αίμα θα ήταν εσφαλμένο και ότι το να τον εξαναγκάσουν να βάλει αίμα, κάτω από τις συνθήκες στις οποίες αναφερόμαστε, θα ισοδυναμούσε με εισβολή στο σώμα του, εισβολή στην ιδιωτική του ζωή και εισβολή σε όλο του το είναι, σε σημείο που θα επιδρούσε σοβαρά στη δύναμη και στην ικανότητά του να αντιμετωπίσει τη φοβερή δοκιμασία που πρέπει να υποστεί, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

»Συμφωνώ πως ο γιατρός υπήρξε πολύ λογικός όταν είπε ότι ο ασθενής πρέπει να έχει συνεργατική και θετική διανοητική διάθεση ως προς τη χημειοθεραπεία και άλλες θεραπείες για τον καρκίνο προκειμένου να υπάρξει κάποια ελπίδα, κάποια πραγματική ελπίδα επιτυχίας, και ότι ο ασθενής στον οποίο επιβάλλεται κάτι, ενάντια στις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις του, θα ήταν ένας ασθενής του οποίου η καταλληλότητα για τη θεραπεία θα μειωνόταν δραστικά. . . .

»Νομίζω πως ό,τι συνέβη στον Άντριαν τον ωρίμασε σε βαθμό που θα ήταν αδιανόητος για ένα 15χρονο, ο οποίος δεν αντιμετωπίζει και δεν ζει όσα ζει αυτός και όσα έχει να αντιμετωπίσει και αντιμετωπίζει. Νομίζω ότι η εμπειρία του είναι η χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσα να σκεφτώ, και υποψιάζομαι ότι η πίστη τους είναι ένα από τα πράγματα που στηρίζει αυτόν και την οικογένειά του. Νομίζω ότι αυτό που συνέβη έχει συντελέσει στο να ωριμάσει ο Άντριαν σε βαθμό που ξεπερνάει κάθε φυσιολογική προσδοκία ή ωριμότητα ενός 15χρονου. Νομίζω ότι το αγόρι στο οποίο μίλησα σήμερα το πρωί είναι πολύ διαφορετικό από ένα φυσιολογικό 15χρονο άτομο, εξαιτίας αυτής της τραγικής εμπειρίας.

»Πιστεύω ότι είναι αρκετά ώριμος για να εκφράσει μια πειστική άποψη, και την εξέφρασε σε εμένα . . . Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι είναι κατάλληλο . . . να λάβω υπόψη μου τις επιθυμίες του, και αυτό κάνω. Οι επιθυμίες του είναι να μη χορηγηθούν παράγωγα αίματος, και είμαι πεπεισμένος επίσης ότι, αν αυτές οι επιθυμίες παραβιαστούν με κάποιον τρόπο από τη Διευθύντρια μέσω μιας εντολής αυτού του Δικαστηρίου, τα καλύτερα συμφέροντά του θα επηρεάζονταν δυσμενώς, με τρόπο καταφανή και πολύ πραγματικό . . . Επιπλέον, αν—πράγμα που είναι πολύ πιθανό—όντως υπέκυπτε σε αυτή την αρρώστια, θα το έκανε αυτό ενώ η διανοητική του κατάσταση, λαμβανομένων υπόψη των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, θα ήταν πολύ λυπηρή, πολύ αξιοθρήνητη και κάθε άλλο παρά επιθυμητή. Τα λαβαίνω όλα αυτά υπόψη μου. . . .

»Ενόψει όλων αυτών των περιστάσεων, πιστεύω ότι είναι κατάλληλο να αρνηθώ την αίτηση για να χρησιμοποιηθούν παράγωγα αίματος στη θεραπεία του Άντριαν».

Μήνυμα του Άντριαν στον Δικαστή Γουέλς

Το εξαιρετικά στοχαστικό μήνυμα που έστειλε στον δικαστή Ρόμπερτ Γουέλς αυτό το νεαρό αγόρι που ήξερε ότι πέθαινε το διαβίβασε ο κ. Ντέιβιντ Ντέι ως εξής: «Νομίζω ότι θα ήμουν αμελής αν, εκ μέρους του πελάτη μου με τον οποίο μίλησα πολύ λίγο αφότου φύγατε από το νοσοκομείο σήμερα, δεν σας ευχαριστούσα από τα βάθη της δικής του καρδιάς, μιας πολύ μεγάλης καρδιάς, για το ότι ασχοληθήκατε με αυτό το ζήτημα με ταχύτητα και με ευαισθησία καθώς επίσης με μεγάλη δικαιοσύνη. Είναι πολύ ευγνώμων σε εσάς, αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, και επιθυμώ αυτό να γραφτεί στα πρακτικά. Σας ευχαριστώ».

Η μητέρα του Άντριαν αφηγείται τα τελικά γεγονότα της ιστορίας.

«Μετά τη δίκη, ο Άντριαν ρώτησε τον Δρ Ζαρντίν: ‘Πόσος καιρός μου μένει ακόμα;’ Η απάντηση του γιατρού: ‘Μία ή δύο εβδομάδες’. Είδα το γιο μου να χύνει ένα δάκρυ, το οποίο βγήκε μέσα από τα σφιχτοκλεισμένα του βλέφαρα. Έκανα να τον αγκαλιάσω, και αυτός μου είπε: ‘Μη μαμά. Προσεύχομαι’. Έπειτα από λίγο, τον ρώτησα: ‘Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό, Άντριαν;’ ‘Μαμά, θα ζήσω ούτως ή άλλως, ακόμα και αν πεθάνω. Και αν μου μένουν μόνο δύο εβδομάδες ζωής, θέλω να τις απολαύσω. Γι’ αυτό πρέπει να είσαι χαρούμενη’.

»Ήθελε να επισκεφτεί το τμήμα της Σκοπιάς στο Τζόρτζταουν του Καναδά. Το έκανε αυτό. Κολύμπησε στην πισίνα εκεί με ένα φίλο του. Πήγε και είδε έναν αγώνα μπέιζμπολ της ομάδας Μπλου Τζέις και έβγαλε φωτογραφία με μερικούς από τους παίκτες. Το πιο σημαντικό ήταν ότι στην καρδιά του είχε αφιερωθεί να υπηρετεί τον Ιεχωβά Θεό και τώρα ήθελε να το συμβολίσει αυτό με το βάφτισμα. Ήδη η κατάστασή του είχε χειροτερέψει, και είχε επιστρέψει στο νοσοκομείο από το οποίο δεν μπορούσε πια να φύγει. Έτσι οι νοσοκόμες με καλοσύνη κανόνισαν να χρησιμοποιήσει μια από τις δεξαμενές από ανοξείδωτο χάλυβα που υπήρχαν στην αίθουσα φυσιοθεραπείας. Βαφτίστηκε εκεί στις 12 Σεπτεμβρίου· πέθανε την επομένη, 13 Σεπτεμβρίου.

»Η κηδεία του ήταν η μεγαλύτερη που είχε δει ποτέ το γραφείο τελετών—νοσοκόμες, γιατροί, γονείς ασθενών, συμμαθητές, γείτονες και πολλοί πνευματικοί αδελφοί και αδελφές του από τη δική του και από άλλες εκκλησίες. Ως γονείς, ποτέ δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τις θαυμάσιες ιδιότητες που έδειξε ο γιος μας καθώς υπέμενε τις πολλές δοκιμασίες του ή την καλοσύνη και τη στοχαστικότητα που ήταν μέρος της αναπτυσσόμενης Χριστιανικής του προσωπικότητας. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός είπε: ‘Κληρονομία παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα’. Ασφαλώς αυτό το παιδί ήταν τέτοια κληρονομιά, και ανυπομονούμε να το δούμε στο νέο κόσμο δικαιοσύνης του Ιεχωβά, ο οποίος θα εγκαθιδρυθεί πολύ σύντομα σε μια παραδεισένια γη».—Ψαλμός 127:3· Ιακώβου 1:2, 3.

Μπορούμε να προσδοκούμε ότι στην περίπτωση του Άντριαν θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 5:28, 29: «Μη θαυμάζετε για αυτό, επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του και θα βγουν, όσοι έκαναν καλά πράγματα σε ανάσταση ζωής, όσοι έπραξαν απαίσια πράγματα σε ανάσταση κρίσης».

Με το να αρνηθεί τις μεταγγίσεις αίματος που μπορεί πιθανώς να παρέτειναν την τωρινή ζωή του, ο Άντριαν Γέιτς έδειξε ότι ήταν ένας από τους πολλούς νεαρούς που θέτουν τον Θεό στην πρώτη θέση.

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

‘Η Ζωή Είναι στο Αίμα’

Το αίμα είναι απίστευτα πολύπλοκο και φτάνει σε κάθε κύτταρο του σώματος. Σε μια και μόνο σταγόνα, 250.000.000 ερυθρά αιμοσφαίρια μεταφέρουν οξυγόνο και απομακρύνουν το διοξείδιο του άνθρακα· 400.000 λευκά αιμοσφαίρια αναζητούν και καταστρέφουν ανεπιθύμητους εισβολείς· 15.000.000 αιμοπετάλια συγκεντρώνονται αμέσως εκεί όπου υπάρχει κάποια τομή και αρχίζουν τη διαδικασία της πήξης για να σφραγίσουν το άνοιγμα. Όλα αυτά αιωρούνται μέσα στο διαυγές πλάσμα με το φιλντισένιο χρώμα, που και αυτό το ίδιο αποτελείται από εκατοντάδες συστατικά τα οποία παίζουν ζωτικό ρόλο στα πολλά καθήκοντα του αίματος. Οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν όλες τις λειτουργίες του αίματος.

Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός αυτού του θαυματουργού υγρού, διακηρύσσει ότι ‘η ζωή είναι στο αίμα’.—Λευιτικόν 17:11, 14.

[Πλαίσιο στη σελίδα 7]

Μεταμόσχευση Καρδιάς Χωρίς Αίμα

Τον περασμένο Οκτώβριο, η τρίχρονη Τσάντρα Σαρπ εισάχτηκε σε κάποιο νοσοκομείο στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στις Η.Π.Α., με μια καρδιά που δεν ήταν μόνο διογκωμένη αλλά και εξασθενημένη. Η Τσάντρα ήταν υποσιτισμένη, η ανάπτυξή της είχε σταματήσει, το βάρος της ήταν μόνο 9 κιλά και χρειαζόταν μεταμόσχευση καρδιάς. Της έδιναν μόνο λίγες εβδομάδες ζωής. Οι γονείς της συμφώνησαν να γίνει μεταμόσχευση αλλά όχι μετάγγιση αίματος. Είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για το χειρουργό, τον Δρ Τσαρλς Φρέιζερ. Η εφημερίδα Δε Φλιντ Τζέρναλ (The Flint Journal) του Μίσιγκαν ανέφερε την 1η Δεκεμβρίου 1993: «Ο Φρέιζερ είπε ότι η Κλινική Κλίβελαντ και άλλα ιατρικά κέντρα αποκτούν επιδεξιότητα στην πραγματοποίηση πολλών εγχειρήσεων—περιλαμβανομένων και μεταμοσχεύσεων—χωρίς τη μετάγγιση αίματος από άλλον άνθρωπο στον ασθενή. ‘Έχουμε μάθει περισσότερα σχετικά με το πώς να εμποδίζουμε την αιμορραγία και το πώς να γεμίζουμε την καρδιοπνευμονική συσκευή με άλλα διαλύματα εκτός από αίμα’, είπε ο Φρέιζερ». Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Μερικά ειδικευμένα νοσοκομεία κάνουν επί δεκαετίες σοβαρές καρδιαγγειακές εγχειρήσεις χωρίς μεταγγίσεις αίματος. . . . Εμείς προσπαθούμε πάντοτε να χειρουργούμε χωρίς (μεταγγιζόμενο) αίμα».

Στις 29 Οκτωβρίου, αυτός έκανε τη μεταμόσχευση καρδιάς στην Τσάντρα χωρίς αίμα. Ένα μήνα αργότερα αναφέρθηκε ότι η Τσάντρα πήγαινε καλά.