Πέρασαν άλλα 60 χρόνια προτού αποκαλυφτεί στον απόστολο Ιωάννη ότι μόνο 144.000 θα λαβαίνονταν από τη γη για να συμμετέχουν στην ουράνια Βασιλεία με τον Χριστό.—Αποκ. 7:4-8· 14:1-3.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του είχαν και εκείνοι αυτή την ελπίδα, όπως και οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Αυτοί γνώριζαν επίσης, από τη Γραφική τους μελέτη, πως το χρίσμα με άγιο πνεύμα σήμαινε, όχι μόνο ότι τα άτομα προορίζονταν για μελλοντική υπηρεσία ως βασιλιάδες και ιερείς με τον Χριστό στον ουρανό, αλλά και ότι είχαν ένα ειδικό έργο να κάνουν ενόσω θα ζούσαν ακόμα κατά σάρκα. (1 Πέτρ. 1:3, 4· 2:9· Αποκ. 20:6) Τι έργο; Γνώριζαν καλά και παρέθεταν συχνά το εδάφιο Ησαΐας 61:1, ΜΝΚ, το οποίο δηλώνει: ‘Το πνεύμα του Υπέρτατου Κυρίαρχου Ιεχωβά είναι πάνω μου, επειδή ο Ιεχωβά με έχει χρίσει για να λέω τα καλά νέα στους πράους’.

Αντιλαμβάνονταν ότι, εκείνον τον καιρό, μόνο μία ‘κλήση’ απευθυνόταν σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. Επρόκειτο για την πρόσκληση να γίνουν μέλη της νύφης του Χριστού, η οποία τελικά θα αποτελούνταν μόνο από 144.000 άτομα. (Εφεσ. 4:4· Αποκ. 14:1-5) Επιδίωκαν να ευαισθητοποιήσουν όλους όσους ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στη λυτρωτική θυσία του Χριστού, είτε αυτοί ήταν μέλη εκκλησιών είτε όχι, ώστε να αντιληφθούν «τις πολύτιμες και μεγαλειώδεις υποσχέσεις» του Θεού. (2 Πέτρ. 1:4· Εφεσ. 1:18) Προσπαθούσαν να τους ωθήσουν να δείχνουν ζήλο σε ό,τι αφορούσε τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις για το μικρό ποίμνιο των κληρονόμων της Βασιλείας. Για την πνευματική ενίσχυση όλων αυτών των ατόμων, για τους οποίους πίστευαν ότι αποτελούσαν ‘τον οίκο της πίστης’ (επειδή ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στο λύτρο), ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του επιδίωκαν φιλόπονα να παρέχουν πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ μέσα από τις στήλες της Σκοπιάς και από άλλα έντυπα βασισμένα στην Αγία Γραφή.—Γαλ. 6:10· Ματθ. 24:45, 46.

Ωστόσο, διέκριναν ότι, από τα άτομα που ισχυρίζονταν πως είχαν κάνει «καθιέρωση» (δηλαδή πως ‘είχαν αφιερώσει τον εαυτό τους πλήρως στον Κύριο’, όπως κατανοούσαν ότι σήμαινε αυτό), δεν συνέχιζαν όλοι από εκεί και έπειτα να επιδιώκουν μια ζωή πρόθυμης αυτοθυσίας, κάνοντας την υπηρεσία του Κυρίου το πρώτο μέλημα στη ζωή τους. Αλλά, όπως εξηγούσαν, οι καθιερωμένοι Χριστιανοί είχαν συμφωνήσει να εγκαταλείψουν πρόθυμα την ανθρώπινη φύση, έχοντας υπόψη την ουράνια κληρονομιά· δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής· αν δεν κέρδιζαν ζωή στο πνευματικό βασίλειο, θα τους περίμενε ο δεύτερος θάνατος. (Εβρ. 6:4-6· 10:26-29) Αλλά πολλοί, φαινομενικά καθιερωμένοι Χριστιανοί, ακολουθούσαν τον εύκολο δρόμο με το να μην εκδηλώνουν αληθινό ζήλο για την υπόθεση του Κυρίου και με το να αποφεύγουν την αυτοθυσία. Παρ’ όλα αυτά, δεν φαινόταν να έχουν αποκηρύξει το λύτρο και ζούσαν μια λογικά καθαρή ζωή. Ποια θα ήταν η έκβαση για αυτά τα άτομα;

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι αυτή ήταν η ομάδα που περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 14 (ΝΜ), τα οποία μιλούν για ‘έναν πολύ όχλο’ ο οποίος εξέρχεται από τη μεγάλη θλίψη και στέκεται «ενώπιον του θρόνου» του Θεού και ενώπιον του Αρνιού, του Ιησού Χριστού. Έκαναν τη σκέψη πως, μολονότι αυτοί απέφευγαν να ζουν αυτοθυσιαστικά, θα έρχονταν αντιμέτωποι με δοκιμασίες πίστης οι οποίες θα κατέληγαν σε θάνατο στη διάρκεια ενός καιρού θλίψης μετά την ενδόξαση των τελευταίων μελών της νύφης του Χριστού. Πίστευαν ότι, αν αυτοί για τους οποίους λεγόταν ότι ανήκαν στον πολύ όχλο ήταν πιστοί εκείνον τον καιρό, θα ανασταίνονταν σε ουράνια ζωή—όχι για να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες, αλλά για να έχουν κάποια θέση ενώπιον του θρόνου. Εκφράστηκε η σκέψη ότι θα δίνονταν σε αυτούς τέτοιες δευτερεύουσες θέσεις λόγω του ότι η αγάπη τους για τον Κύριο δεν υπήρξε επαρκώς θερμή, λόγω του ότι δεν είχαν δείξει αρκετό ζήλο. Πίστευαν ότι αυτοί ήταν άνθρωποι οι οποίοι είχαν γεννηθεί από το πνεύμα του Θεού, αλλά είχαν δείξει αμέλεια στο θέμα της υπακοής προς τον Θεό, πιθανώς παραμένοντας προσκολλημένοι στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.

Επίσης πίστευαν ότι ίσως—απλώς ίσως—στους ‘αρχαίους αριστείς’, που θα υπηρετούσαν ως άρχοντες στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, να δινόταν με κάποιον τρόπο ουράνια ζωή στο τέλος εκείνης της περιόδου. (Ψαλμ. 45:16) Έκαναν τη σκέψη ότι παρόμοια προοπτική μπορεί να περίμενε οποιουσδήποτε ‘καθιέρωναν’ τον εαυτό τους μετά την ολοκλήρωση της εκλογής των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, αλλά προτού αρχίσει ο καιρός της αποκατάστασης στη γη. Κατά έναν περιορισμένο τρόπο, αυτό αποτελούσε συνέχιση της άποψης του Χριστιανικού κόσμου ότι όλοι όσοι είναι καλοί πηγαίνουν στον ουρανό.