Χιροσίμα—Μια Αξέχαστη Εμπειρία

Του ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Ιαπωνία

ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Στις 8.15΄ π.μ. ακριβώς, τηρείται σιγή από τα πλήθη των ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί στο Πάρκο της Ειρήνης, στη Χιροσίμα. Κρατούν σιγή ενός λεπτού σε μνήμη της καταστροφικής εκείνης στιγμής 40 χρόνια πριν. Στις 6 Αυγούστου 1945, μια ατομική βόμβα εξερράγη πάνω από τη Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Σαν αστραπή, η πόλη ερημώθηκε, και 80.000 περίπου άτομα έχασαν τη ζωή τους. Τρεις μέρες αργότερα, μια άλλη ατομική βόμβα κατέστρεψε την πόλη του Ναγκασάκι, σκοτώνοντας πάνω από 73.000 άτομα.

Από όλο τον κόσμο, χιλιάδες άτομα έρχονται τακτικά για να συμμετάσχουν στη μνήμη του μοιραίου εκείνου γεγονότος. Πέρυσι, εκτός από τις συνηθισμένες παρελάσεις, τις προσευχές, τις λειτουργίες, και άλλα πράγματα, υπήρχαν ειδικά γεγονότα, όπως η Παγκόσμια Διάσκεψη Δημάρχων για Ειρήνη Μέσω της Αλληλεγγύης των Πόλεων—μια συνάντηση των δημάρχων δεκάδων πόλεων στην Ιαπωνία και σ’ όλο τον κόσμο.

Όπως φαίνεται, η Ιαπωνία θέλει να θυμάται ο κόσμος το μάθημα του τρομακτικού παρελθόντος της.

Οι Επιζήσαντες Αφηγούνται

Στοίβες από χαρτί έχουν χρησιμοποιηθεί για να καταγράψουν τις πολύ θλιβερές αφηγήσεις εκείνων που επέζησαν από τη βόμβα. Παρ’ όλο που οι περισσότεροι από αυτούς είναι τώρα μεσήλικοι, εξακολουθούν να έχουν ζωντανή τη μνήμη «της μέρας εκείνης». Ακολουθούν αφηγήσεις τους, όπως τις αφηγήθηκαν σ’ έναν ανταποκριτή του Ξύπνα!

Η Νομπούγιο Φουκουσίμα, η οποία θυμάται καλά την εμπειρία της από το βομβαρδισμό της Χιροσίμα, αφηγείται: «Καθάριζα τα σκαλοπάτια στο σπίτι μου, όταν ξαφνικά μία εκθαμβωτική λάμψη και μια τρομερή έκρηξη με έκαναν να πέσω αναίσθητη. Όταν συνήλθα, άκουσα τη μητέρα μου που φώναζε για βοήθεια. Το σπίτι ήταν κατεστραμμένο. Νόμισα ότι είχε γίνει κάποιος σεισμός. Όταν βγήκαμε από τα ερείπια του σπιτιού μας και κατευθυνθήκαμε προς την όχθη του ποταμού, είδα πολλά παιδιά και τους γονείς τους με ρούχα καμένα να κρέμονται και κολλημένα στο δέρμα τους. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχαν καεί τόσο άσχημα.

«Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, ήταν κατάμεστο από ανθρώπους. Το κεφάλι και το πρόσωπο πολλών από αυτούς ήταν καλυμμένο με αίματα, ενώ άλλοι είχαν κατακαμένες σάρκες που κρέμονταν σε λωρίδες. Τα μαλλιά μερικών είχαν κατακαεί από τη θερμότητα και κρέμονταν. Άλλοι, με κομμάτια από ξύλα και γυαλιά που είχαν μπει στα σώματά τους, βογκούσαν δυνατά. Το πρόσωπό τους ήταν τόσο πρησμένο ώστε ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τον έναν από τον άλλον. Φαίνεται ότι όλοι ζητούσαν νερό, αλλά μέχρι την ώρα που τους έφερναν νερό, πολλοί από αυτούς δεν ανάπνεαν πια. Η μητέρα μου επίσης πέθανε τρεις μήνες αργότερα από τις επιδράσεις της βόμβας.

«Η πόλη ήταν ένας μεγάλος, κατακαμένος αγρός, με μεμονωμένα υπολείμματα από μπετόν να στέκονται ακόμη ανάμεσα στις στάχτες. Ολονυχτίς έκαιγαν φωτιές στην όχθη του ποταμού όπου έκαιγαν τους νεκρούς. Θυμάμαι ζωηρά την κόκκινη λάμψη της φωτιάς και τη φοβερή μυρωδιά των καιγόμενων σωμάτων, σαν να τηγάνιζε κανείς λιπαρά ψάρια. Μέχρι σήμερα τρέμω και αισθάνομαι πόνο στην καρδιά όταν τα θυμάμαι αυτά».

Ο Τομίτζι Χιρονάκα ήταν ένας από τους στρατιώτες που στάλθηκαν στη Χιροσίμα αμέσως μετά από τον βομβαρδισμό για να βγάλουν έξω οποιουσδήποτε είχαν επιζήσει από τη φυλακή εκεί. Παρ’ όλο που είχε υπηρετήσει στο στρατό επί πολλά χρόνια, αυτά που είδε στη Χιροσίμα ήταν εκείνα που τον έφεραν στον τρόμο του πολέμου.

«Ο δρόμος ήταν γεμάτος από φορτηγά φορτωμένα με τραυματίες. Εκείνοι που μπορούσαν ακόμη να περπατήσουν σέρνονταν στα πεζοδρόμια. Πολλοί ήταν σχεδόν γυμνοί, εκτός από τα μέρη όπου τα ρούχα τους είχαν καεί και είχαν κολλήσει στο δέρμα τους. Σωροί από πτώματα, κατακαμένα κόκκινα, ήταν παντού. Οι όχθες του ποταμού ήταν γεμάτες με ανθρώπους που προσπαθούσαν να απαλύνουν τον πόνο από τα εγκαύματά τους. Ανάμεσά τους, είδα τη μητέρα μου, καλυμμένη με κόκκινα εγκαύματα, κρατώντας το μωρό της, επίσης άσχημα καμένο, προσπαθώντας να το περιποιηθεί με συμπόνια. Θυμάμαι καλά το έντονο συναίσθημα που αισθάνθηκα τότε. ‘Μισώ τον πόλεμο! Μισώ τον πόλεμο!’ Ωστόσο, είχα συμμετάσχει κι εγώ στο σκοτωμό, και σκεφτόμουν, ‘Τι είδους συνείδηση έχω;’ Αισθανόμουν πάρα πολύ άσχημα με την ενοχή αίματος που είχα».

Ο Μουνεχίντε Γιανάγκι, 14χρονο αγόρι τότε, επέζησε θαυματουργικά από το βομβαρδισμό στο Ναγκασάκι. Ήταν μόλις 980 μέτρα (3.200 πόδια) από τον τόπο όπου εξερράγη η βόμβα. «Συμμετείχα στην επιστράτευση των σπουδαστών που είχαν διοριστεί για να κατασκευάσουν αντιαεροπορικά καταφύγια», εξηγεί. «Καθώς εργαζόμαστε, άκουσα τον θόρυβο ενός μεγάλου αεροπλάνου που ήταν κάτι σαν δυνατός βρυχηθμός. Την ίδια ώρα που αναρωτιόμουν αν ήταν Αμερικανικό το αεροπλάνο αυτό, άκουσα την κραυγή: ‘Τεκκί!’ [‘Εχθρικό αεροπλάνο’!] Ρίξαμε κάτω τα πράγματα που μεταφέραμε και τρέξαμε με όλη μας τη δύναμη προς το καταφύγιο.

«Τη στιγμή που έφτανα στο τσιμεντένιο φράγμα μπροστά από το αντιαεροπορικό καταφύγιο, έγινε μια τρομακτική λάμψη με μπλε και άσπρο φως και ένας φοβερός θόρυβος ο οποίος με έριξε αναίσθητο στο πίσω μέρος του καταφυγίου. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν όταν συνήλθα από τις αγωνιώδεις κραυγές ‘Άιγκο! Άιγκο!’ [μια Κορεατική έκφραση που υποδηλώνει κάποιο βαθύ συναίσθημα]. Οι κραυγές έρχονταν από κάποιο άτομο, το πρόσωπο του οποίου ήταν μαυρισμένο από τον καπνό και είχε τόσο σοβαρά εγκαύματα ώστε ήταν δύσκολο να διακρίνω αν ήταν άντρας ή γυναίκα.

«Έξω από το καταφύγιο, ήταν σαν μια πύρινη κόλαση. Είδα έναν από τους συμμαθητές μου που είχε καεί άσχημα. Τα ρούχα του είχαν κουρελιαστεί και ανάμεσά τους έβγαινε το δέρμα του. Μια κοπέλα που εργαζόταν μαζί μου είχε καταρρεύσει στο δρόμο—το κάτω μέρος των ποδιών της είχαν λιώσει και ικέτευε για νερό. Δεν ήξερα πού να βρω νερό αλλά προσπάθησα, όσο περισσότερο μπορούσα, να την ενθαρρύνω.

«Η φωτιά κατέκαιγε την πόλη. Είδα καιγόμενους τηλεφωνικούς στύλους να πέφτουν στους δρόμους, ένα τρένο να καίγεται πάνω στις τροχιές, και ένα άλογο να έχει πέσει σε σπασμούς από τη φωτιά. Η φωτιά που μαινόταν με εξανάγκασε να φύγω προς το ποτάμι. Ήμουν ζεστός και τρομοκρατημένος. Με κάποιο τρόπο έφτασα σπίτι μου». Αργότερα τα ούλα του Μουνεχίντε άρχισαν να αιμορραγούν και άρχισε να υποφέρει από διάρροια. Ακόμη και τώρα έχει χρόνια ηπατίτιδα. Αλλά πιστεύει πως είναι τυχερός σε σχέση με αυτά που είδε να έχουν πάθει πολλοί την ημέρα εκείνη.

Ένα Μάθημα για Όλους

Η πείρα των ατομικών βομβαρδισμών άφησε στ’ αλήθεια μια βαθιά πληγή στη διάνοια και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων. Ακόμη και εκείνοι που έχουν δει τα επακόλουθα του βομβαρδισμού έχουν εντυπωσιαστεί βαθιά από τον τρόμο και την καταστρεπτικότητα του πολέμου.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά από το γεγονός, η ένταση ανάμεσα στα έθνη αυξάνει, και η συσσώρευση των πυρηνικών όπλων αυξάνει επίσης. Ο φόβος για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα είναι περισσότερο πραγματικός από όσο ποτέ άλλοτε. Όπως είναι κατανοητό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο παροτρύνουν όλα τα έθνη και τους ανθρώπους να θυμούνται την τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι σαν ένα μάθημα για όλους τους ανθρώπους. Η 40ή επέτειος στη Χιροσίμα δεν είναι παρά μια από τις πολλές αυτές εκφράσεις.

Έχουν όμως φέρει τον κόσμο κοντύτερα προς την αληθινή ειρήνη οι πολλές αυτές προσπάθειες; Είναι αρκετοί οι τρόμοι ενός πυρηνικού πολέμου—η πείνα, τα παθήματα, και η καταστροφή—για να κάνουν τους ανθρώπους να αποκηρύξουν τον πόλεμο; Πράγματι, ποια διαρκή αποτελέσματα είχε η τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι πάνω στην Ιαπωνία σαν έθνος σε σχέση με την επιδίωξη ειρήνης;

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

Φωτογραφία της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ

[Εικόνες στις σελίδες 4, 5]

Σκηνές καταστροφής από το κέντρο της Χιροσίμα που φωτογραφήθηκαν αμέσως μετά από την έκρηξη της ατομικής βόμβας

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ

Στρατός των ΗΠΑ/Ευγενική προσφορά του Ιαπωνικού Μουσείου Ειρήνης

Χιροσίμα—Έχει Χαθεί το Μάθημά Της;

ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ έκλαιγαν καθώς στέκονταν γύρω από τα ραδιόφωνά τους το μεσημέρι εκείνο της 15ης Αυγούστου 1945. Άκουγαν τη φωνή του αυτοκράτορά τους: «Σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του χρόνου και της μοίρας αποφασίσαμε να χαράξουμε το δρόμο για μια μεγαλειώδη ειρήνη για όλες τις γενιές που θα γεννηθούν με το να υπομείνουμε το ανυπόφορο και με το να υποφέρουμε το αφόρητο».

Μόλις και είχε περάσει μία εβδομάδα από τότε που ο Ιαπωνικός λαός είχε ακούσει ότι κάποια νέου τύπου βόμβα είχε ερημώσει τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Τώρα τους έλεγαν ότι ο πόλεμος στον Ειρηνικό είχε τελειώσει—και ότι είχαν χάσει. Κύλησαν δάκρυα λύπης αλλά επίσης και δάκρυα ανακούφισης.

Το τίμημα του πολέμου ήταν υψηλό. Οι άνθρωποι ήταν αποκαμωμένοι από σωματική και συναισθηματική άποψη και η χώρα ερημωμένη. Πάνω από τρία εκατομμύρια Ιάπωνες είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο, και 15 εκατομμύρια άτομα είχαν μείνει άστεγοι. Ενενήντα μεγάλες πόλεις είχαν βομβαρδιστεί επανειλημμένα, και δυόμισι εκατομμύρια σπίτια και κτίρια είχαν καταστραφεί. Το Τόκιο είχε γίνει σωροί από στάχτες και ερείπια, ο πληθυσμός του είχε αποδεκατιστεί από τον πόλεμο. Αυτή ήταν η τραγωδία της ήττας—μια σκοτεινή στιγμή στην ιστορία της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου.

Προσπάθειες να Αποκηρυχτεί ο Πόλεμος

Ανάμεσα στα ερείπια της ήττας, είναι εύκολο να δει κανείς ότι ο πόλεμος είναι μάταιος, μία σπατάλη ανθρώπινης ζωής και πολύτιμων αγαθών. Έτσι, αμέσως μετά από τον πόλεμο, η Ιαπωνία ξανάφτιαξε το σύνταγμά της με δημοκρατικές αρχές και αποκήρυξε τον πόλεμο για πάντα. Το άρθρο 9 του νέου συντάγματος λέει:

«Εμπνεόμενος ειλικρινά από το ιδεώδες της διεθνούς ειρήνης που βασίζεται στη δικαιοσύνη και στην τάξη, ο Ιαπωνικός λαός αποκηρύσσει για πάντα τον πόλεμο σαν κυρίαρχο δικαίωμα του έθνους και την απειλή ή τη χρήση βίας σαν μέσο για την τακτοποίηση των διεθνών διαφορών.

«Προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της προηγούμενης παραγράφου, δεν θα υπάρχουν ποτέ χερσαίες, θαλάσσιες, και αεροπορικές ένοπλες δυνάμεις, καθώς και οποιοδήποτε άλλο πράγμα που μπορεί να φέρει τον πόλεμο. Το δικαίωμα τού να κηρύττει το κράτος τον πόλεμο δεν αναγνωρίζεται».

Εν όψει της θαρραλέας και ευγενούς αυτής δήλωσης, θα φαινόταν ότι η Ιαπωνία έχει πάρει το μάθημά της. Ο Ιαπωνικός λαός πράγματι έχει μια βαθιά αποστροφή προς τον πόλεμο και ένα φόβο, ιδιαίτερα, για τον πυρηνικό πόλεμο. Η χώρα έχει υιοθετήσει μια πολιτική τριών σημείων απέναντι στα πυρηνικά όπλα: να μη φτιάχνει, να μην έχει στην κατοχή της, ούτε και να τα επιτρέπει στη χώρα. Κάθε χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες συγκεντρώνονται από όλη τη χώρα για να κάνουν διαμαρτυρίες ενάντια στα πυρηνικά όπλα. Τα πυρηνικά όπλα δεν θα πρέπει ποτέ πια να χρησιμοποιηθούν—οπουδήποτε!

Μια Εκπληκτική Επάνοδος—Σε Τι;

Τώρα, 40 χρόνια μετά από τη Χιροσίμα, η αντίθεση της ακτινοβολούσας αφθονίας της σύγχρονης Ιαπωνίας είναι κάτι το σχεδόν απίστευτο. Χωρίς το βάρος των στρατιωτικών δαπανών, η Ιαπωνία μπόρεσε να αφιερώσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της στην ανοικοδόμησή της. Σήμερα, όμορφα σπίτια και ουρανοξύστες με κλιματισμό στέκονται εκεί όπου κάποτε υπήρχαν ερείπια. Απαστράπτοντα αυτοκίνητα, καλοντυμένοι άνθρωποι, και ακριβά εστιατόρια έχουν αφήσει πίσω τους τη φτώχεια και τα δεινά των άμεσων μεταπολεμικών ετών. Τα καταστήματα έχουν μεγάλα αποθέματα με κάθε είδους ειδών πολυτελείας, και τα εργοστάσια παράγουν άφθονα αγαθά για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση. Ναι, η Ιαπωνία έχει γίνει ένα από τα πιο ευημερούντα έθνη του κόσμου.

Όμως τι έχει φέρει η υλική ευημερία; Μήπως η οικονομική ασφάλεια έχει σβήσει από τη διάνοια των ανθρώπων τη μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι; Έχει απαλειφθεί ο τρόμος του πολέμου μαζί με τις υπόλοιπες πληγές του πολέμου;

Πρόσφατες σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι παρ’ όλο που ο Ιαπωνικός λαός εξακολουθεί να θέλει να παραμένει η κυβέρνησή του μη πυρηνική, υπάρχει μια απαισιοδοξία σχετικά με το μέλλον. Οι μισοί από αυτούς που ρωτήθηκαν φοβούνται ότι θα μπορούσε να γίνει πυρηνικός πόλεμος. Επίσης, πολλοί πιστεύουν ότι η Ιαπωνία θα γίνει πυρηνική μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Γιατί οι άνθρωποι το φοβούνται αυτό; Ας ρίξουμε μια ματιά στις προοδευτικές εξελίξεις.

Μετά από τον πόλεμο, δημιουργήθηκε μια Εθνική Αστυνομική Δύναμη 70.000 ένοπλων στρατιωτών. Αργότερα, η δύναμη αυτή επεκτάθηκε στους 250.000 άντρες, που απάρτιζε έναν μικρό στρατό, ναυτικό, και αεροπορική δύναμη, και της δόθηκε το όνομα τζιεητάι, δηλαδή Δυνάμεις Αυτοάμυνας. Ακόμη, ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Ιαπωνίας ήταν ένα απλό 1 τοις εκατό πάνω στο μικτό εθνικό προϊόν της. Αλλά με τις εντάσεις που ανέρχονται σε πολλά μέρη του κόσμου, η Ιαπωνία αναγκάζεται να διευρύνει την ικανότητα άμυνάς της και τις δαπάνες της.

Πρόσφατα, ο Πρωθυπουργός Νακασόνε διακήρυξε την πρόθεσή του να κάνει την Ιαπωνία «ένα μεγάλο αεροπλανοφόρο». Παρά τις δημόσιες αντιδράσεις, έγιναν σχέδια για να αυξηθούν οι δαπάνες για την άμυνα μέχρι 7 τοις εκατό το 1985. Και, σύμφωνα με την εφημερίδα Ντέηλυ Γιομιούρι, η Ιαπωνία έχει δεσμευτεί σε ένα πενταετές σχέδιο (1986-1990) συστηματικής και συνεχούς οικοδόμησης της άμυνάς της—σε ανθρώπινο δυναμικό, σε πολεμικά πλοία, σε υποβρύχια, και σε αεροσκάφη.

Οι αλλαγές δεν είναι ορατές μόνο στην κυβερνητική πολιτική, αλλά επίσης και στη στάση των ανθρώπων απέναντι στον πόλεμο. Το 1970, μια από τις πιο τραυματικές πολιτικές αναστατώσεις στην ιστορία της Ιαπωνίας συνέβη όταν ανανεώθηκε η μεταπολεμική στρατιωτική συμφωνία ασφάλειας—με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρείχαν προστασία σε περίοδο κρίσης σε αντάλλαγμα για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στην Ιαπωνία. Ωστόσο, όταν ανανεώθηκε η συμφωνία και πάλι το 1980, δεν έγινε ούτε μια μεγάλη διαμαρτυρία.

Το γεγονός είναι ότι σήμερα στην Ιαπωνία λίγοι άνθρωποι κάτω από 50 ετών θυμούνται τον πόλεμο, ή νοιάζονται να μιλούν γι’ αυτόν. Μερικοί βλέπουν στην προσεκτική επανέκδοση των σχολικών βιβλίων την προσπάθεια για να εξαλειφθούν τα σημαντικά γεγονότα τα οποία οδήγησαν στον τρομερό εκείνο πόλεμο. Όπως τα κύματα εξαλείφουν προοδευτικά τα αποτυπώματα των ποδιών πάνω σε μια αμμώδη παραλία, έτσι και οι παγκόσμιες συνθήκες που αλλάζουν επηρεάζουν την πολιτική άποψη των ανθρώπων. Τα σημαντικά ζητήματα στη διάνοια πολλών ανθρώπων είναι, Τι θα έκανε ακριβώς η Ιαπωνία σε κάποια μελλοντική επείγουσα ανάγκη; Θα προχωρούσε η Ιαπωνία πάλι στον πόλεμο εάν η αιτία του πολέμου θα φαινόταν σωστή; Έχει χαθεί το μάθημα της Χιροσίμα;

Την πορεία που θα ακολουθήσει το έθνος στο σύνολό του μόνο ο χρόνος θα τη δείξει. Αλλά πολλά άτομα στην Ιαπωνία έχουν ήδη πάρει μια ατομική απόφαση σχετικά μ’ αυτό. Ένα τέτοιο άτομο ήταν στη φυλακή της Χιροσίμα τον καιρό που εξερράγη η ατομική βόμβα, αλλά επέζησε από το ολοκαύτωμα εκείνο σε ένα από τα βαθιά κελιά της φυλακής. Δεν βρισκόταν μέσα στη φυλακή εξαιτίας κάποιας εγκληματικής ενέργειας. Αντίθετα είχε αντιταχθεί συνειδητά στο να συμμετάσχει στον πόλεμο. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Μελετώντας τη Βίβλο, είχε δεχτεί την άποψη του Θεού για τους πολέμους που διεξάγουν οι άνθρωποι και είχε μάθει ότι η Βασιλεία του Θεού είναι το μόνο μέσον με το οποίο μπορεί να επιτευχθεί αληθινή ειρήνη. (Βλέπε Ησαΐας 2:4· Δανιήλ 2:44.) Επειδή κήρυττε το άγγελμα αυτό από αγάπη για τον Θεό και για τους πλησίον του, τον έβαλαν στη φυλακή.

Σήμερα, υπάρχουν παραπάνω από 100.000 άτομα σαν κι αυτόν στην Ιαπωνία, που κηρύττουν πολυάσχολα ‘αυτά τα καλά νέα για τη βασιλεία’. (Ματθαίος 24:14) Πολλοί από αυτούς έχουν περάσει σαν άτομα μέσα από τους τρόμους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Το πώς άφησε ένα ιδιαίτερο άτομο από αυτούς την εκπληκτική εκείνη εμπειρία να την κινήσει ώστε να ψάξει για κάτι το καλύτερο—και το τι βρήκε—είναι η ιστορία που σας προσκαλούμε να διαβάσετε.

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Η σύγχρονη Χιροσίμα, η κατώτερη αριστερά περιοχή της εικόνας δείχνει τον ίδιο τομέα της πόλης όπως φαίνεται στην σελίδα 4 (από την αντίθετη κατεύθυνση)