Η ΑΓΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ

(Λευιτικό 11:1–15:33)

Οι διατροφικές διατάξεις σχετικά με τα καθαρά και τα ακάθαρτα ζώα ωφελούσαν τους Ισραηλίτες με δύο τρόπους. Αυτές οι διατάξεις τούς προστάτευαν από μολύνσεις τις οποίες προκαλούσαν επιβλαβείς οργανισμοί και ενίσχυαν το φραγμό μεταξύ εκείνων και των ανθρώπων από τα γύρω έθνη. Άλλες διατάξεις είχαν να κάνουν με την ακαθαρσία από νεκρά σώματα, τον τελετουργικό καθαρισμό των γυναικών μετά τη γέννα, τις διαδικασίες όσον αφορά τη λέπρα, καθώς επίσης την ακαθαρσία που προέκυπτε από τις αντρικές και τις γυναικείες σεξουαλικές εκκρίσεις. Οι ιερείς ήταν αυτοί οι οποίοι έπρεπε να μεριμνούν για ό,τι είχε σχέση με την ακαθαρσία στην οποία περιέρχονταν διάφορα άτομα.

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ

(Λευιτικό 16:1–27:34)

Οι πιο σημαντικές θυσίες για αμαρτίες προσφέρονταν την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης. Για τους ιερείς και για τη φυλή του Λευί προσφερόταν ένας ταύρος. Για τις μη ιερατικές φυλές του Ισραήλ θυσιαζόταν ένα κατσίκι. Κάποιο άλλο κατσίκι το εξαπέστελλαν ζωντανό στην έρημο αφού πρώτα γινόταν ομολογία των αμαρτιών του λαού πάνω σε αυτό. Τα δύο κατσίκια θεωρούνταν ενιαία προσφορά για αμαρτία. Όλα αυτά έστρεφαν την προσοχή στο γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός θα θυσιαζόταν και ότι θα αφαιρούσε επίσης τις αμαρτίες.

Οι διατάξεις σχετικά με τη βρώση κρέατος και με άλλα ζητήματα μας εντυπώνουν την ανάγκη που υπάρχει για αγιότητα καθώς αποδίδουμε λατρεία στον Ιεχωβά. Ήταν ευνόητο ότι οι ιερείς έπρεπε να διατηρούν τον εαυτό τους άγιο. Οι τρεις ετήσιες γιορτές ήταν ευκαιρίες για μεγάλη χαρά και για την απόδοση ευχαριστιών στον Δημιουργό. Ο Ιεχωβά έδωσε επίσης στο λαό του διατάξεις όσον αφορά την κακή χρήση του αγίου ονόματός του, την τήρηση των Σαββάτων και του Ιωβηλαίου, τη συμπεριφορά απέναντι στους φτωχούς και τη μεταχείριση των δούλων. Οι ευλογίες οι οποίες θα απέρρεαν από την υπακοή στον Θεό αντιπαραβάλλονται με τις κατάρες που θα τους έπλητταν σε περίπτωση ανυπακοής. Επιπλέον, υπήρχαν διατάξεις για προσφορές που αφορούσαν ευχές καθώς και την αποτίμηση αυτού που πρόσφερε ο ευχέτης, όπως επίσης διατάξεις για τα πρωτότοκα των ζώων και για την προσφορά κάθε δεκάτου ως «κάτι άγιο για τον Ιεχωβά».