«Είναι, κατά την γνώμην μας, κάτι τι ο θάνατος; . . . μήπως είναι τίποτ’ άλλο από τούτο: απαλλαγή της ψυχής από το σώμα; Και το ν’ αποθάνη κανείς δεν είναι τούτο: αφού αποχωρισθή από την ψυχήν να μείνη το σώμα του αυτό καθ’ εαυτό και η ψυχή του αφού αποχωρισθή από το σώμα να μείνη αυτή καθ’ εαυτήν; Μήπως είναι τίποτ’ άλλο ο θάνατος και όχι αυτό;​—Όχι, αυτό ακριβώς είναι. . . . Δεν αληθεύει λοιπόν, ότι η ψυχή δεν δέχεται τον θάνατον;​—Μάλιστα, δεν τον δέχεται.​—Είναι επομένως κάτι αθάνατον η ψυχή;​—Ναι, αθάνατον».​—Πλάτωνος Διάλογοι​–Φαίδων, Τμήματα 64, 105, σ. 59, 183, έκδοση 1957, Εκδοτικός Οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου.

“Η ιδέα αυτή της αθανασίας της ψυχής η οποία γεννήθηκε στις μυστηριακές θρησκείες παρελήφθη κατόπιν από τη φιλοσοφία· ο Πλάτων είναι ο πρώτος Έλληνας φιλόσοφος, ο οποίος αφού την παρέλαβε από την ορφική παράδοση τη συστηματοποίησε και τη δίδαξε. Η αθανασία, διδάσκει ο Πλάτων, ανήκει στη φύση και στην ουσία της ψυχής. Αυτή η φιλοσοφική αντίληψη περί αθανασίας είχε τόση δύναμη και άσκησε τέτοια επίδραση επί του Χριστιανισμού, ώστε και σήμερα ακόμα μετά την παρέλευση δύο χιλετηρίδων, να θεωρείται μεταξύ διαφόρων φιλοσοφικών και θεολογικών κύκλων ως χαρακτηριστικώς χριστιανική διδασκαλία, ενώ κατ’ ουσίαν είναι αρχαία ελληνική φιλοσοφική αντίληψη”.​—Βιβλική Θεολογία και Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, υπό Ι. Καραβιδόπουλου, όπως δημοσιεύτηκε στο θεολογικό περιοδικό Γρηγόριος ο Παλαμάς, Ορθόδοξης Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1963, σ. 85.