Μήπως αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι η ψυχή μπορεί στην πραγματικότητα να πεθάνει; Ναι. Αντί να μιλούν για αθανασία, οι Εβραϊκές Γραφές λένε ότι οι ανθρώπινες ψυχές μπορούν να ‘εξολοθρευθούν’ εξαιτίας αδικοπραγίας, να χτυπηθούν θανάσιμα, να δολοφονηθούν, να καταστραφούν και να κατασπαραχτούν. (Έξοδος 31:14· Δευτερονόμιον 19:6, ΜΝΚ· 22:26, ΜΝΚ· Ψαλμός 7:2, ΜΝΚ) «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει», λέει το εδάφιο Ιεζεκιήλ 18:4. Σαφώς, ο θάνατος είναι το κοινό τέλος των ανθρώπινων ψυχών, εφόσον όλοι μας αμαρτάνουμε. (Ψαλμός 51:5) Στον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, ειπώθηκε ότι η ποινή για την αμαρτία ήταν θάνατος—όχι μετάβαση στο πνευματικό βασίλειο και αθανασία. (Γένεσις 2:17) Όταν αμάρτησε, του απαγγέλθηκε η ακόλουθη τιμωρία: «Επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει». (Γένεσις 3:19) Όταν πέθαναν ο Αδάμ και η Εύα, απλώς έγιναν ‘νεκρές ψυχές’ ή ‘πεθαμένες ψυχές’, όπως αποκαλούνται συχνά στην Αγία Γραφή.—Αριθμοί 5:2· 6:6· ΜΝΚ.

Επομένως, τι πίστευαν οι πιστοί Ιουδαίοι για το θάνατο; Με απλά λόγια, πίστευαν ότι ο θάνατος είναι το αντίθετο της ζωής. Το εδάφιο Ψαλμός 146:4 λέει τι συμβαίνει όταν το πνεύμα, ή αλλιώς η δύναμη της ζωής, εγκαταλείπει τον άνθρωπο: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται».c Παρόμοια, ο Βασιλιάς Σολομών έγραψε ότι οι νεκροί ‘δεν γνωρίζουσιν ουδέν’.—Εκκλησιαστής 9:5.