Ένα συνηθισμένο ζήτημα έχει να κάνει με τις πρωτεΐνες του πλάσματος—τις σφαιρίνες, τις λευκοματίνες και το ινωδογόνο. Προφανώς, η πιο διαδεδομένη θεραπευτική χρήση είναι η ένεση ανοσοσφαιρίνης. Γιατί γίνεται αυτή η ένεση;

Το σώμα σας μπορεί να παράγει αντισώματα εναντίον ορισμένων ασθενειών, παρέχοντάς σας έτσι ενεργητική ανοσία. Αυτή είναι η βάση για τον εκ των προτέρων εμβολιασμό (ατοξίνης) κατά της πολιομυελίτιδας, της παρωτίτιδας, της ερυθράς (ιλαράς), και του τυφοειδή πυρετού, καθώς και με τριπλό εμβόλιο κατά της διφθερίτιδας, του κοκκίτη και του τέτανου. Ωστόσο, αν κάποιος υπέφερε πρόσφατα από κάποιες σοβαρές ασθένειες, οι γιατροί μπορεί να του συστήσουν να κάνει ένεση ορού (αντιτοξίνης) για να αποκτήσει άμεση παθητική ανοσία. Μέχρι πρόσφατα, αυτού του είδους οι ενέσεις παρασκευάζονταν με την εξαγωγή ανοσοσφαιρίνης, η οποία περιέχει αντισώματα, από ένα άτομο που έχει ήδη ανοσία.a Η παθητική ανοσία που αποκτάει κανείς με την ένεση δεν είναι μόνιμη, γιατί τα αντισώματα που εισάγονται χάνονται αργότερα από τον οργανισμό του.

Λόγω της εντολής για ‘αποχή από αίμα’, μερικοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι δεν θα πρέπει να δέχονται ένεση ανοσοσφαιρίνης (πρωτεΐνης), έστω κι αν αυτή είναι απλώς ένα κλάσμα του αίματος. Η θέση τους είναι ξεκάθαρη και απλή—κανένα συστατικό του αίματος, άσχετα με τη μορφή του ή την ποσότητά του.

Άλλοι πιστεύουν ότι ο ορός (αντιτοξίνη), λόγου χάρη η ανοσοσφαιρίνη, που περιέχει μονάχα ένα μικροσκοπικό κλάσμα του πλάσματος από το αίμα του δότη και χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το αμυντικό τους σύστημα κατά των ασθενειών, δεν είναι ίδιος με τη μετάγγιση αίματος που διατηρεί τη ζωή. Γι’ αυτό, η συνείδησή τους μπορεί να μην τους απαγορεύει να δεχτούν ανοσοσφαιρίνη ή παρόμοια κλάσματα.b Μπορεί να συμπεραίνουν ότι η απόφαση που θα πάρουν βασίζεται κυρίως στο αν είναι πρόθυμοι να δεχτούν τους οποιουσδήποτε κινδύνους για την υγεία που εμπερικλείει μια ένεση παρασκευασμένη από το αίμα κάποιου άλλου.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι το κυκλοφορικό σύστημα μιας εγκύου είναι ξεχωριστό από του εμβρύου που βρίσκεται στη μήτρα της· συχνά η μητέρα και το παιδί έχουν διαφορετικές ομάδες αίματος. Η μητέρα δεν μεταδίδει το αίμα της στο έμβρυο. Τα σχηματισμένα στοιχεία (κύτταρα) του αίματος της μητέρας δεν περνούν το φράγμα του πλακούντα για να εισχωρήσουν στο αίμα του εμβρύου, και το ίδιο ισχύει για το πλάσμα. Μάλιστα, αν συμβεί κάποιο ατύχημα και αναμειχθεί το αίμα της μητέρας με το αίμα του εμβρύου, μπορεί να παρουσιαστούν αργότερα προβλήματα υγείας (ασυμβατότητα Rh ή ΑΒΟ). Ωστόσο, μερικές ουσίες από το πλάσμα εισχωρούν στο κυκλοφορικό σύστημα του μωρού. Συμβαίνει αυτό με τις πρωτεΐνες του πλάσματος, λόγου χάρη με την ανοσοσφαιρίνη και τη λευκοματίνη; Ναι, με μερικές πρωτεΐνες συμβαίνει.

Η έγκυος έχει έναν ενεργό μηχανισμό, με τον οποίο μέρος της ανοσοσφαιρίνης περνάει από το αίμα της μητέρας στο αίμα του εμβρύου. Επειδή αυτή η φυσιολογική εισχώρηση αντισωμάτων στο έμβρυο συμβαίνει σε όλες τις εγκυμοσύνες, τα μωρά γεννιούνται έχοντας ως ένα βαθμό προστατευτική ανοσία σε ορισμένες λοιμώξεις.

Το γεγονός ότι μερικά πρωτεϊνικά κλάσματα του πλάσματος εισχωρούν φυσιολογικά στο κυκλοφορικό σύστημα κάποιου άλλου ατόμου (του εμβρύου) μπορεί να αποτελεί έναν άλλο παράγοντα για να εξετάσει κάποιος Χριστιανός, όταν αποφασίζει αν θα δεχτεί ανοσοσφαιρίνη, λευκοματίνη ή παρόμοιες ενέσεις κλασμάτων του πλάσματος. Κάποιο άτομο μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να τα δεχτεί με καθαρή συνείδηση· κάποιο άλλο άτομο μπορεί να συμπεράνει ότι δεν μπορεί. Ο καθένας πρέπει να αποφασίσει γι’ αυτό το ζήτημα προσωπικά, ενώπιον του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

◼ Δέχονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ενέσεις κλασμάτων του αίματος, όπως είναι η ανοσοσφαιρίνη και η λευκοματίνη;

Μερικοί τις δέχονται, πιστεύοντας ότι οι Γραφές δεν αποκλείουν σαφώς την αποδοχή ένεσης ενός μικρού κλάσματος, δηλαδή συστατικού, που λαμβάνεται από το αίμα.