Τα λεμφοκύτταρα αποτελούν μια πολύ εξειδικευμένη ομάδα επίλεκτων στρατιωτών στη μάχη εναντίον της μόλυνσης. Παράγουν ουσίες που ονομάζονται αντισώματα, οι οποίες συνδέονται ειδικά με ένα συγκεκριμένο μικρόβιο. Υπάρχουν δύο βασικές ομάδες λεμφοκυττάρων με διαφορετικές ικανότητες. Πρώτον, υπάρχουν τα Β-λεμφοκύτταρα, τα οποία απελευθερώνουν στην κυκλοφορία του αίματος τα αντισώματα που παράγουν. Τα Β-λεμφοκύτταρα έχουν ονομαστεί το ένοπλο σώμα της ανοσολογικής αντίδρασης, και εξαπολύουν τα βέλη τους, τα αντισώματα, με εκπληκτική ακρίβεια. Αυτά τα αντισώματα θα «αναζητήσουν» το μικρόβιο που αναγνωρίζουν και θα πλήξουν ένα ζωτικό σημείο του μικροβίου. Η άλλη βασική ομάδα λεμφοκυττάρων, τα Τ-λεμφοκύτταρα, κρατούν σταθερά πάνω στην επιφάνειά τους τα αντισώματα που αναγνωρίζουν. Τα χρησιμοποιούν για να χτυπήσουν τον εχθρό—διεξάγοντας μάχη σώμα με σώμα, όπως θα λέγαμε.

Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Μια υποομάδα Τ-λεμφοκυττάρων, τα λεγόμενα βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα, βοηθούν τους συντρόφους τους, τα Β-λεμφοκύτταρα, να εκκρίνουν μεγάλες ποσότητες αντισωμάτων. Πριν από την επίθεση, τα βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα επικοινωνούν το ένα με το άλλο. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι, μέσω χημικών σημάτων, αυτά τα κύτταρα «μιλούν» ζωηρά μεταξύ τους, κάνουν μια έντονη συζήτηση, όπως έχει περιγραφεί, στην οποία ανταλλάσσουν πληροφορίες για τον ξένο εισβολέα.

Τελικά, χάρη στην ανοσολογική μνήμη τους, τα λεμφοκύτταρα μπορούν να θυμούνται τα χαρακτηριστικά ενός μικροβίου, σαν να τα έχουν καταγράψει σε κάποιο αρχείο. Αν, λοιπόν, επανεμφανιστεί ποτέ αυτό το είδος μικροβίου, τα λεμφοκύτταρα ήδη διαθέτουν ειδικά αντισώματα προκειμένου να το καταστρέψουν αμέσως.