Έτσι, τρεις εβδομάδες αργότερα, ο Τζορζ Ράιτ και εγώ βρισκόμασταν σ’ ένα πλοίο με πορεία για την Ινδία. Ήμουν 31 χρονών και δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία στο μυαλό μου και στην καρδιά μου ως προς το τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου.

Ένας Τεράστιος Καινούριος Αγρός

Ο Τζορτζ Ράιτ και εγώ διοριστήκαμε να επιβλέπουμε το κήρυγμα της Βασιλείας, όχι μόνο στην Ινδία, αλλά επίσης και στη Βιρμανία (την τωρινή Μιανμάρ) και στην Κεϋλάνη (την τωρινή Σρι Λάνκα). Αργότερα, προστέθηκε η Περσία (το τωρινό Ιράν) και το Αφγανιστάν. Η έκταση της Ινδίας ήταν λίγο μικρότερη από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά ο πληθυσμός της ήταν αρκετές φορές μεγαλύτερος. Ήταν μια χώρα με διαφορετικά φαγητά, έθιμα και γλώσσες, στην οποία ζούσαν άνθρωποι με ποικίλες θρησκευτικές πεποιθήσεις—Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι, Παρσιστές, Ζαϊνιστές, Σιχ και Βουδιστές, καθώς και Καθολικοί και Προτεστάντες.

Πότε ο Τζορτζ Ράιτ και πότε εγώ φροντίζαμε εναλλάξ το γραφείο της Βομβάης και ταξιδεύαμε κάνοντας εκτενείς περιοδείες κηρύγματος. Κάναμε πλήρη χρήση του ινδικού σιδηρόδρομου, των αλόγων και των βοϊδαμαξών. Αργότερα χρησιμοποιούσαμε αυτοκίνητο. Η σκέψη που επικρατούσε τότε ήταν να διαθέτουμε απλώς έντυπα και να προσκαλούμε τους ανθρώπους να έρθουν σ’ έναν τόπο συνάθροισης για ομαδική μελέτη. Συγκεντρώναμε τις προσπάθειές μας κυρίως στους αγγλόφωνους κατ’ όνομα Χριστιανούς.