Ιθαγενείς Αμερικανοί—Τέλος Εποχής

ΠΟΙΟΣ δεν έχει δει κάποια κλασική ταινία με καουμπόιδες και Ινδιάνους; Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν ακούσει για τον Γουάιετ Ερπ, τον Μπάφαλο Μπιλ και το Μοναχικό Σερίφη, και από τους Ινδιάνους για τον Τζερόνιμο, τον Καθιστό Ταύρο, το Τρελό Άλογο και τον αρχηγό Τζόζεφ, καθώς και πολλούς άλλους. Αλλά πόσο αυθεντική είναι η εκδοχή του Χόλιγουντ; Και πόσο αμερόληπτη είναι η εικόνα που έδωσε για τους Ινδιάνους;

Η ιστορία της κατάκτησης των Ιθαγενών Βορειοαμερικανών (Ινδιάνων) από τους Ευρωπαίους εγείρει ερωτηματικά.a Σκιαγραφούν τα βιβλία της ιστορίας απροκατάληπτα τους Ινδιάνους; Μπορούμε να εξάγουμε κάποια διδάγματα σε σχέση με την απληστία, την καταπίεση, το ρατσισμό και τις ωμότητες; Ποια είναι η αληθινή ιστορία του δίδυμου «καουμπόιδες και Ινδιάνοι»;

Η Τελευταία Μάχη του Κάστερ και η Σφαγή στο Γούντεντ Νι

Το έτος 1876, ο μάγος-γιατρός Καθιστός Ταύρος, της φυλής Λακότα (μια από τις τρεις κύριες υποδιαιρέσεις των Σιου), ήταν αρχηγός στη φημισμένη μάχη του ποταμού Λιτλ Μπίγκχορν στη Μοντάνα. Με 650 στρατιώτες, ο αντισυνταγματάρχης «Μακρυμάλλης» Κάστερ πίστευε ότι θα μπορούσε να κατατροπώσει 1.000 πολεμιστές Σιου και Τσεγιέν. Αυτός ήταν ένας ασυγχώρητα κακός υπολογισμός. Βρέθηκε αντιμέτωπος πιθανώς με τους περισσότερους Ιθαγενείς Αμερικανούς πολεμιστές που είχαν συγκεντρωθεί ποτέ—περίπου 3.000.

Ο Κάστερ χώρισε το 7ο Σύνταγμα Ιππικού σε τρία τμήματα. Χωρίς να περιμένει ενισχύσεις από τα άλλα δύο, το δικό του τμήμα επιτέθηκε σε μια ευάλωτη, όπως νόμιζε, πλευρά του στρατοπέδου των Ινδιάνων. Με αρχηγούς το Τρελό Άλογο, τον Γκαλ και τον Καθιστό Ταύρο, οι Ινδιάνοι εξόντωσαν τον Κάστερ και τους περίπου 225 στρατιώτες του. Ήταν μια προσωρινή νίκη για το έθνος των Ινδιάνων αλλά μια πικρή ήττα για το Στρατό των Η.Π.Α. Ωστόσο, η φοβερή εκδίκηση απείχε μόλις 14 χρόνια.

Τελικά, ο Καθιστός Ταύρος παραδόθηκε αφού του υποσχέθηκαν ότι θα του δώσουν χάρη. Αντί για αυτό, τον φυλάκισαν για κάποιο διάστημα στο Φορτ Ράνταλ, στο Εδαφικό Διαμέρισμα της Ντακότα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του εμφανιζόταν δημόσια στον περιοδεύοντα θίασο Άγρια Δύση του Μπάφαλο Μπιλ. Ο άλλοτε ένδοξος αρχηγός είχε γίνει σκιά του επιφανούς μάγου-γιατρού που ήταν κάποτε.

Το 1890, ο Καθιστός Ταύρος (στη γλώσσα των Λακότα λεγόταν Τατάνκα Ιγιοτάκε) πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από Ινδιάνους αστυνομικούς που είχαν πάει να τον συλλάβουν. Οι δολοφόνοι του ήταν τα «Μεταλλικά Στήθη» (άτομα που έφεραν σήμα αστυνομικού) της φυλής Σιου: ο υπολοχαγός Κεφάλι Ταύρου και ο λοχίας Κόκκινο Τόμαχοκ.

Τον ίδιο εκείνο χρόνο, η αντίσταση των Ινδιάνων στην κυριαρχία των λευκών τελικά κάμφθηκε με τη σφαγή στο Γούντεντ Νι, στις Αμερικανικές Μεγάλες Πεδιάδες. Εκεί, περίπου 320 Σιου που έτρεχαν να σωθούν—άντρες και γυναικόπαιδα—σκοτώθηκαν από τα ομοσπονδιακά στρατεύματα και τα πολυβόλα Χότσκις. Οι στρατιώτες καυχιόνταν ότι αυτή ήταν η εκδίκησή τους για τη σφαγή των συντρόφων τους, του Κάστερ και των αντρών του, στις πλαγιές που είχαν θέα στον ποταμό Λιτλ Μπίγκχορν. Έτσι τέλειωσαν τα 200 και πλέον χρόνια σποραδικών πολέμων και αψιμαχιών ανάμεσα στους εισβολείς Αμερικανούς αποίκους και στις κατατρεγμένες ντόπιες φυλές.

Πώς, όμως, εγκαταστάθηκαν αρχικά οι Ιθαγενείς Αμερικανοί στη Βόρεια Αμερική; Πώς ζούσαν προτού πατήσουν οι λευκοί για πρώτη φορά το πόδι τους στη Βόρεια Αμερική;b Τι οδήγησε στην ολοσχερή ήττα τους και στην υποταγή; Τέλος, ποια είναι η τωρινή κατάσταση των Ινδιάνων σε μια χώρα την οποία σήμερα εξουσιάζουν απόγονοι των πρώτων Ευρωπαίων μεταναστών; Αυτά και άλλα ερωτήματα θα εξεταστούν στα άρθρα που ακολουθούν.

Από πού Ήρθαν;

«ΠΩΣ λεγόμασταν προτού έρθει ο Κολόμβος; . . . Ακόμα και σήμερα, αν μεταφράσουμε το όνομα που είχε κάθε φυλή, χωρίς να γνωρίζουμε πώς λέγονταν οι άλλες φυλές, βασικά το όνομα έχει πάντοτε την ίδια σημασία. Στη γλώσσα μας [ναραγκάνσετ] είναι Νίνουγκ, δηλαδή άνθρωποι· [στη ναβάχο, Ντινέι], ανθρώπινα όντα. Έτσι λεγόμασταν. Όταν, λοιπόν, ήρθαν οι [Ευρωπαίοι] άποικοι εδώ, γνωρίζαμε ποιοι ήμασταν εμείς, αλλά δεν γνωρίζαμε ποιοι ήταν εκείνοι. Γι’ αυτό τους ονομάσαμε Αγουοναγκίσακ, δηλαδή ξένους, επειδή εκείνοι ήταν οι άγνωστοι, εκείνους δεν γνωρίζαμε, αλλά εμείς γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Και εμείς ήμασταν τα ανθρώπινα όντα».—Ψηλή Βελανιδιά, φυλή Ναραγκάνσετ.

Υπάρχουν άφθονες θεωρίες για την προέλευση των Ιθαγενών Αμερικανών.a Ο Τζόζεφ Σμιθ, ιδρυτής των Μορμόνων, ήταν ένας από εκείνους που, όπως και ο Κουάκερος Γουίλιαμ Πεν, πίστευαν ότι οι Ινδιάνοι ήταν Εβραίοι, απόγονοι των λεγόμενων δέκα χαμένων φυλών του Ισραήλ. Η εξήγηση που δέχονται οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι σήμερα είναι ότι, είτε μέσω κάποιου ισθμού είτε με βάρκες, ασιατικές φυλές μετοίκησαν στη σημερινή Αλάσκα, στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα και εξετάσεις του DNA φαίνεται να υποστηρίζουν αυτή την άποψη.

Ιθαγενείς Αμερικανοί—Η Προέλευση και τα Πιστεύω Τους

Οι Ιθαγενείς Αμερικανοί συγγραφείς Τομ Χιλ (Σενέκα) και Ρίτσαρντ Χιλ, ο πρεσβύτερος, (Τουσκαρόρα) γράφουν στο βιβλίο τους Το Ταξίδι της Δημιουργίας—Η Ταυτότητα και τα Πιστεύω των Ιθαγενών Αμερικανών (Creation’s Journey—Native American Identity and Belief): «Οι περισσότεροι ιθαγενείς λαοί πιστεύουν κατά παράδοση ότι δημιουργήθηκαν από την ίδια τη γη, από τα νερά ή από τα αστέρια. Οι αρχαιολόγοι, από την άλλη μεριά, έχουν κάποια θεωρία για την ύπαρξη ενός μεγάλου ισθμού στο Βερίγγειο Πορθμό, μέσω του οποίου Ασιάτες μετανάστευσαν στην Αμερική· αυτοί οι Ασιάτες, υποστηρίζει η θεωρία, ήταν οι πρόγονοι των ιθαγενών λαών του Δυτικού Ημισφαιρίου». Μερικοί Ιθαγενείς Αμερικανοί τείνουν να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τη θεωρία των λευκών για το Βερίγγειο Πορθμό. Προτιμούν να πιστεύουν τους δικούς τους θρύλους και ιστορίες. Θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόχθονες κατοίκους και όχι ριψοκίνδυνους μετανάστες από την Ασία.

Στο βιβλίο του Ινδιάνικος Χειμώνας (An Indian Winter), ο Ράσελ Φρίντμαν εξηγεί: «Σύμφωνα με το πιστεύω των Μάνταν [μια φυλή που ζούσε κοντά στις πηγές του ποταμού Μισούρι], ο Πρώτος Άντρας ήταν ένα ισχυρό πνεύμα, ένα θεϊκό ον. Είχε δημιουργηθεί στο μακρινό παρελθόν από τον Κύριο της Ζωής, το δημιουργό των πάντων, για να ενεργεί ως μεσίτης μεταξύ των απλών ανθρώπων και των αναρίθμητων θεών ή πνευμάτων που κατοικούσαν στο σύμπαν». Το πιστεύω των Μάνταν περιλάμβανε ακόμα και ένα μύθο περί κατακλυσμού. «Κάποτε, όταν ένας μεγάλος κατακλυσμός σάρωσε τον κόσμο, ο Πρώτος Άντρας έσωσε τους ανθρώπους διδάσκοντάς τους πώς να χτίσουν έναν προστατευτικό πύργο, ή ‘κιβωτό’, ο οποίος θα υψωνόταν πολύ πάνω από τα νερά του κατακλυσμού. Προς τιμή του, κάθε χωριό των Μάνταν είχε ένα αντίγραφο αυτού του μυθικού πύργου σε μικρογραφία—έναν κέδρινο στύλο με ύψος περίπου ενάμισι μέτρο, περιφραγμένο με σανίδες».

Οι Μάνταν είχαν επίσης ως θρησκευτικό σύμβολο «έναν ψηλό στύλο τυλιγμένο με φτερά και γούνα, ο οποίος είχε στην κορυφή ένα αποκρουστικό ξύλινο κεφάλι, βαμμένο μαύρο». Ποιον αντιπροσώπευε εκείνο; «Αυτό το ομοίωμα αντιπροσώπευε τον Όχκι-Χάντα, ένα κακό πνεύμα το οποίο είχε μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους, αλλά δεν ήταν τόσο ισχυρό όσο ο Κύριος της Ζωής ή ο Πρώτος Άντρας». Για τους Ινδιάνους των Πεδιάδων «η πίστη στον κόσμο των πνευμάτων ήταν αναμφισβήτητο μέρος της καθημερινής ζωής. . . . Δεν μπορούσαν να πάρουν μια σημαντική απόφαση ούτε να αναλάβουν κάποιο έργο χωρίς πρώτα να ζητήσουν τη βοήθεια και την έγκριση των ιερών όντων που κυβερνούσαν τις ανθρώπινες υποθέσεις».

Στο βιβλίο του Η Μυθολογία της Βόρειας Αμερικής (The Mythology of North America), ο Τζον Μπίρχορστ εξηγεί: «Προτού σχηματιστούν οι φυλές, λέγεται ότι οι Οσέιτζ περιπλανιούνταν από τόπο σε τόπο σε μια κατάσταση γνωστή ως γκανίθα (χωρίς νόμο ή τάξη). Σύμφωνα με κάποια παράδοση, εκείνες τις πρώτες μέρες ορισμένοι σοφοί που ονομάζονταν Μικρόσωμοι Γέροι . . . διατύπωσαν μια θεωρία η οποία λέει ότι μια σιωπηλή, δημιουργική δύναμη γεμίζει τον ουρανό και τη γη και κάνει τα άστρα, το φεγγάρι και τον ήλιο να κινούνται με τέλεια τάξη. Την αποκάλεσαν Γουακόντα (μυστηριώδη δύναμη) ή Εαγουαγουονάκα (αιτία της ύπαρξής μας)». Μια παρόμοια ιδέα έχουν οι Ζούνι, οι Σιου και οι Λακότα στη Δύση. Η φυλή Γουινεμπάγκο επίσης έχει ένα μύθο περί δημιουργίας, ο οποίος περιλαμβάνει τον «Πλάστη της Γης». Η αφήγηση λέει: «Επιθύμησε να γίνει το φως και έγινε φως. . . . Κατόπιν σκέφτηκε ξανά και επιθύμησε να γίνει η γη, και αυτή η γη ήρθε σε ύπαρξη».

Για το άτομο που μελετάει την Αγία Γραφή, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η ύπαρξη ορισμένων παραλλήλων ανάμεσα στα πιστεύω των Ιθαγενών Αμερικανών και στις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, ειδικά σε σχέση με το Μεγάλο Πνεύμα, την «αιτία της ύπαρξής μας», έννοια που μας θυμίζει τη σημασία του θεϊκού ονόματος, Ιεχωβά, δηλαδή «Αυτός Κάνει να Γίνει». Άλλα παράλληλα περιλαμβάνουν τον Κατακλυσμό και το κακό πνεύμα που είναι γνωστό στην Αγία Γραφή ως Σατανάς.—Γένεσις 1:1-5· 6:17· Αποκάλυψη 12:9.

Κατανόηση της Φιλοσοφίας των Ιθαγενών Αμερικανών

Οι Ιθαγενείς Αμερικανοί συγγραφείς Τομ Χιλ και Ρίτσαρντ Χιλ εξηγούν ποια είναι τα πέντε δώρα που όπως λένε έχουν κληρονομήσει οι Ιθαγενείς Αμερικανοί από τους προγόνους τους. «Το πρώτο δώρο . . . είναι η βαθιά σχέση που έχουμε με τη γη». Και αν ληφθεί υπόψη η ιστορία τους πριν και μετά την άφιξη των Ευρωπαίων, ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Η γη τους, η οποία συνήθως θεωρούνταν ιερή από τους Ιθαγενείς Αμερικανούς, αφαιρέθηκε συστηματικά δια της βίας, με απάτες ή με ανεκπλήρωτες διμερείς συνθήκες.

«Το δεύτερο δώρο είναι η δύναμη και το πνεύμα, πράγματα που έχουν και τα ζώα και ο λαός μας». Ο σεβασμός των Ιθαγενών Αμερικανών για τα ζώα εκδηλωνόταν με πολλούς τρόπους. Κυνηγούσαν μόνο για τροφή, ρουχισμό και στέγη. Δεν ήταν οι ιθαγενείς λαοί εκείνοι που αφάνισαν το βούβαλο (βίσονα), αλλά ο λευκός με τη δίψα του για αίμα και την κοντόφθαλμη απληστία του.

«Το τρίτο είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που είναι οι ζωντανοί συγγενείς μας και οι οποίες επικοινωνούν μαζί μας με τις απεικονίσεις τους που κατασκευάζουμε». Αυτό είναι το κοινό θέμα τόσο πολλών θρησκειών παγκόσμια—η επιβίωση κάποιου πνεύματος ή ψυχής μετά θάνατο.b

«Το τέταρτο δώρο είναι η αίσθηση τού ποιοι είμαστε, η οποία εκφράζεται και διατηρείται μέσω των φυλετικών μας παραδόσεων». Σήμερα, αυτό μπορεί να εντοπιστεί με βεβαιότητα στις φυλετικές τελετές, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να συζητήσουν τα ζητήματα που απασχολούν τις φυλές, ή στις κοινωνικές συγκεντρώσεις (πάουάου), όπου χορεύονται χοροί και παίζεται μουσική της φυλής. Η ινδιάνικη ενδυμασία, το ρυθμικό χτύπημα των τυμπάνων, οι χοροί, η επανασύνδεση οικογενειών και φυλών—όλα αποκαλύπτουν την ύπαρξη φυλετικής παράδοσης.

«Το τελευταίο δώρο είναι η δημιουργική διαδικασία—τα πιστεύω μας αποκτούν σάρκα και οστά μέσω της μεταμόρφωσης των φυσικών υλικών σε αντικείμενα πίστης και υπερηφάνειας». Η καλαθοπλεκτική, η υφαντουργία, η αγγειοπλαστική και η αγγειογραφία, η κατασκευή κοσμημάτων και στολιδιών ή οποιαδήποτε άλλη δημιουργική δραστηριότητα συνδέεται με την πανάρχαια παράδοση και πολιτισμό τους.

Υπάρχουν τόσο πολλές φυλές ώστε θα απαιτούνταν πολλά βιβλία για να εξηγήσουμε όλες τις παραδοσιακές πεποιθήσεις και συνήθειες. Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι το εξής: Πώς επηρέασε τους Ιθαγενείς Αμερικανούς η εισροή εκατομμυρίων Ευρωπαίων, πολλοί από τους οποίους υποτίθεται ότι ήταν Χριστιανοί;

Πώς Χάθηκε ο Κόσμος Τους

ΕΠΙ πολλά χρόνια η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών συνοψιζόταν στη φράση: «Η κατάκτηση της Δύσης». Ταινίες του Χόλιγουντ έδειχναν λευκούς αποίκους να διασχίζουν τις αμερικανικές πεδιάδες και βουνά, με στρατιώτες σαν τον Τζον Γουέιν, καουμπόιδες και αποίκους να πολεμούν ενάντια στους φοβερούς, άγριους Ινδιάνους οι οποίοι κράδαιναν το τσεκούρι τους. Ενώ οι λευκοί αναζητούσαν γη και χρυσάφι, μερικοί ιερείς και κήρυκες του Χριστιανικού κόσμου υποτίθεται ότι έσωζαν ψυχές.

Ποια είναι η άποψη των αρχικών κατοίκων, των ιθαγενών λαών της Αμερικής, για αυτή την ιστορία; Με την άφιξη των Ευρωπαίων, οι Ινδιάνοι «βρέθηκαν αναγκαστικά αντιμέτωποι με την εμφάνιση του πιο άπληστου αρπακτικού που είχαν αντικρίσει ποτέ στο περιβάλλον τους: των λευκών Ευρωπαίων εισβολέων», δηλώνει το βιβλίο Οι Ιθαγενείς Αμερικανοί—Εικονογραφημένη Ιστορία (The Native Americans—An Illustrated History).

Αρμονία που Κατέληξε σε Διαμάχη

Αρχικά, οι ιθαγενείς φέρθηκαν με καλοσύνη και βοήθησαν πολλούς από τους Ευρωπαίους που έφτασαν πρώτοι στη βορειοανατολική Αμερική. Μια αφήγηση λέει: «Χωρίς τη βοήθεια των Ποουχατάν, ο βρετανικός οικισμός στο Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια, η πρώτη μόνιμη αγγλική αποικία στο Νέο Κόσμο, δεν θα είχε αντέξει στον πρώτο φοβερό χειμώνα που αντιμετώπισε το 1607-1608. Παρόμοια, η αποικία των Προσκυνητών στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης μπορεί να μη στέριωνε αν δεν βοηθούσαν οι Γουαμπανόαγκ. Μερικοί ιθαγενείς έδειξαν στους μετανάστες πώς να καθιστούν το έδαφος εύφορο και πώς να καλλιεργούν σιτηρά. Επίσης, πόσο επιτυχημένη θα ήταν η αποστολή των Λιούις και Κλαρκ που διήρκεσε από το 1804 ως το 1806—για να βρεθεί ένας πρακτικός τρόπος μετακίνησης μεταξύ του Εδαφικού Διαμερίσματος της Λουιζιάνα και της ονομαζόμενης Χώρας του Όρεγκον—χωρίς τη βοήθεια και την παρέμβαση μιας γυναίκας που λεγόταν Σακατζάγουι από τη φυλή Σοσόνι; Αυτή τη χρησιμοποίησαν ως «κλάδο ελαίας» όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τους Ινδιάνους.

Ωστόσο, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούσαν τη γη οι Ευρωπαίοι και εξαιτίας των περιορισμένων πηγών τροφής, η μαζική μετανάστευση στη Βόρεια Αμερική προξένησε ένταση μεταξύ των εισβολέων και των ιθαγενών. Ο Καναδός ιστορικός Ίαν Κ. Στιλ εξηγεί ότι το 17ο αιώνα υπήρχαν 30.000 Ινδιάνοι Ναραγκάνσετ στη Μασαχουσέτη. Ο αρχηγός τους Μιαντόνομο, «προαισθανόμενος τον κίνδυνο, . . . θέλησε να ενισχύσει τη συμμαχία του με τους Μοχόκ για να δημιουργήσει ένα γενικό αντιστασιακό κίνημα Αμερινδών». Λέγεται ότι είπε στους Ινδιάνους Μόντοκ το 1642: «[Πρέπει] να είμαστε ένα όπως είναι αυτοί [οι Άγγλοι], διαφορετικά θα εξαφανιστούμε σύντομα, επειδή γνωρίζετε ότι οι πατέρες μας είχαν άφθονα ελάφια και δέρματα, οι πεδιάδες μας ήταν γεμάτες ελάφια—όπως ήταν και τα δάση μας—και [γαλοπούλες], και οι κολπίσκοι μας ήταν γεμάτοι ψάρια και πουλιά. Αλλά αυτοί οι Άγγλοι πήραν τη γη μας, με τα δρεπάνια τους έκοψαν το χόρτο και με τα τσεκούρια έκοψαν τα δέντρα· οι αγελάδες και τα άλογά τους τρώνε το χόρτο, τα γουρούνια τους καταστρέφουν τις όχθες με τα μύδια, και θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα».—Μονοπάτια του Πολέμου—Εισβολή στη Βόρεια Αμερική (Warpaths—Invasions of North America).

Οι προσπάθειες του Μιαντόνομο να σχηματίσει ένα ενωμένο μέτωπο από Ιθαγενείς Αμερικανούς αποδείχτηκαν ανεπιτυχείς. Το 1643, σε ένα φυλετικό πόλεμο, τον συνέλαβε ο αρχηγός Ούνκας της φυλής Μοχέγκαν, ο οποίος τον παρέδωσε στους Άγγλους ως επαναστάτη. Οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να καταδικάσουν νόμιμα τον Μιαντόνομο και να τον εκτελέσουν. Βρήκαν μια βολική λύση. Ο Στιλ συνεχίζει: «Μη μπορώντας να εκτελέσουν [τον Μιαντόνομο], ο οποίος βρισκόταν έξω από τη δικαιοδοσία όλων των αποικιών, οι αντιπρόσωποι έβαλαν τον Ούνκας να τον εκτελέσει, με Άγγλους μάρτυρες για να βεβαιώσουν την εκτέλεσή του».

Αυτό περιγράφει, όχι μόνο τις διαρκείς διαμάχες ανάμεσα στους αποίκους εισβολείς και στους ιθαγενείς πληθυσμούς, αλλά επίσης την αλληλοκτόνα αντιζηλία και προδοσία μεταξύ των φυλών, οι οποίες υπήρχαν προτού ακόμα φτάσουν οι λευκοί στη Βόρεια Αμερική. Οι Βρετανοί, στους πολέμους τους με τους Γάλλους για την αποικιακή κυριαρχία της Βόρειας Αμερικής, είχαν προσεταιριστεί μερικές φυλές, ενώ άλλες υποστήριζαν τους Γάλλους. Άσχετα με το ποια πλευρά έχασε, όσες φυλές αναμείχτηκαν βγήκαν χαμένες.

«Μια Άβυσσος Παρανοήσεων»

Μια γνώμη σχετικά με την ευρωπαϊκή εισβολή είναι η εξής: «Αυτό που δεν καταλάβαιναν οι αρχηγοί των ινδιάνικων εθνών, πολλές φορές μέχρις ότου ήταν πολύ αργά, ήταν το πώς έβλεπαν οι Ευρωπαίοι τους Ινδιάνους. Δεν ήταν λευκοί ούτε Χριστιανοί. Ήταν απολίτιστοι—άγριοι και βάρβαροι—κατά την άποψη πολλών, ένα επικίνδυνο, χωρίς αισθήματα εμπόρευμα για τα σκλαβοπάζαρα». Αυτή η στάση ανωτερότητας είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τις φυλές.

Η άποψη των Ευρωπαίων ήταν ακατανόητη για τους Ιθαγενείς Αμερικανούς. Υπήρχε, όπως το αποκάλεσε ο σύμβουλος Φίλμερ Μπλούχαουζ, της φυλής Ναβάχο, σε μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο Ξύπνα!, «μια άβυσσος παρανοήσεων». Οι ιθαγενείς δεν θεωρούσαν τον πολιτισμό τους κατώτερο αλλά μάλλον διαφορετικό, με εντελώς διαφορετικές αξίες. Για παράδειγμα, η πώληση γης ήταν κάτι το εντελώς ξένο για τους Ινδιάνους. Μπορείς να έχεις στην ιδιοκτησία σου και να πουλάς τον αέρα, τον άνεμο, το νερό; Τότε γιατί να συμβαίνει αυτό με τη γη; Μπορούσαν να τη χρησιμοποιούν όλοι. Γι’ αυτό οι Ινδιάνοι δεν περιέφραζαν τη γη τους.

Με την άφιξη των Βρετανών, των Ισπανών και των Γάλλων, συνέβη αυτό που έχει περιγραφεί ως «καταστροφική συνάντηση δύο ξένων πολιτισμών». Ο αυτόχθων πληθυσμός ήταν άνθρωποι που επί εκατοντάδες χρόνια είχαν συμφιλιωθεί με τη γη και με τη φύση, και οι οποίοι γνώριζαν πώς να επιβιώνουν χωρίς να διαταράζουν την περιβαλλοντική ισορροπία. Εντούτοις, οι λευκοί σύντομα άρχισαν να θεωρούν τους ιθαγενείς κατοίκους κατώτερα και άγρια πλάσματα—ξεχνώντας εύκολα τη βαναυσότητα που χρησιμοποίησαν οι ίδιοι για να τους καθυποτάξουν! Το 1831, ο Γάλλος ιστορικός Αλεξίς ντε Τοκεβίλ συνόψισε την επικρατούσα άποψη των λευκών για τους Ινδιάνους: «Ο Θεός δεν τους δημιούργησε για να γίνουν πολιτισμένοι· είναι απαραίτητο να πεθάνουν».

Ο Πιο Θανατηφόρος Φονιάς

Καθώς οι νέοι άποικοι ξεχύνονταν προς τα δυτικά σε όλη τη Βόρεια Αμερική, η βία γεννούσε βία. Έτσι άσχετα με το ποιος επιτέθηκε πρώτα, οι Ινδιάνοι ή οι Ευρωπαίοι εισβολείς, ωμότητες διαπράχτηκαν και από τις δύο πλευρές. Τους Ινδιάνους τους φοβούνταν εξαιτίας της φήμης ότι αφαιρούσαν το σκαλπ, μια συνήθεια που μερικοί πιστεύουν πως την έμαθαν από τους Ευρωπαίους οι οποίοι πρόσφεραν αμοιβή για τα σκαλπ. Ωστόσο, η μάχη που έδιναν οι Ινδιάνοι ήταν χαμένη εφόσον οι αντίπαλοι υπερτερούσαν—σε αριθμό και σε όπλα. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι φυλές τελικά αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την πατρογονική τους γη ή να πεθάνουν. Πολλές φορές συνέβαιναν και τα δύο—άφηναν τη γη τους και κατόπιν φονεύονταν ή πέθαιναν από τις αρρώστιες και την πείνα.

Εντούτοις, ο θάνατος στη μάχη δεν ήταν η κύρια αιτία για τον αποδεκατισμό των ιθαγενών φυλών. Ο Ίαν Κ. Στιλ γράφει: «Το πιο ισχυρό όπλο κατά την εισβολή στη Βόρεια Αμερική δεν ήταν τα τουφέκια, τα άλογα, η Αγία Γραφή ή ο ευρωπαϊκός ‘πολιτισμός’. Ήταν οι επιδημίες». Σχετικά με τις συνέπειες που είχαν οι ασθένειες του Παλαιού Κόσμου στην Αμερική, η Πατρίσα Νέλσον Λίμρικ, καθηγήτρια ιστορίας, έγραψε: «Όταν μεταφέρθηκαν στο Νέο Κόσμο, αυτές οι ίδιες ασθένειες [για τις οποίες οι Ευρωπαίοι είχαν αναπτύξει ανοσία στο πέρασμα των αιώνων]—η ανεμοβλογιά, η ιλαρά, η γρίπη, η ελονοσία, ο κίτρινος πυρετός, ο τύφος, η φυματίωση και, πάνω από όλα, η ευλογιά—συνάντησαν μικρή αντίσταση. Τα ποσοστά θνησιμότητας στο ένα χωριό μετά το άλλο έφτασαν στο 80 με 90 τοις εκατό».

Ο Ράσελ Φρίντμαν περιγράφει μια επιδημία ευλογιάς που έπληξε το 1837. «Οι Μάνταν ήταν οι πρώτοι που πλήγηκαν, στη συνέχεια ακολούθησαν γοργά οι Χιντάτσα, οι Ασινιμπόιν, οι Αρικάρα, οι Σιου και οι Μπλάκφουτ». Οι Μάνταν σχεδόν αφανίστηκαν. Από έναν πληθυσμό περίπου 1.600 ατόμων το 1834, μειώθηκαν στους 130 το 1837.

Τι Απέγιναν οι Διμερείς Συνθήκες;

Μέχρι σήμερα οι πρεσβύτεροι των φυλών θυμούνται εύκολα τις ημερομηνίες των συνθηκών που υπέγραψε η κυβέρνηση των Η.Π.Α. με τους προγόνους τους το 19ο αιώνα. Αλλά στην πραγματικότητα τι πρόσφεραν αυτές οι συνθήκες; Συνήθως μια ασύμφορη ανταλλαγή καλής γης για έναν άγονο καταυλισμό και εξάρτηση από το κράτος προκειμένου να συντηρηθούν στη ζωή.

Ένα παράδειγμα της περιφρόνησης με την οποία αντιμετώπιζαν τις ιθαγενείς φυλές είναι η περίπτωση των ιροκέζικων εθνών (από τα ανατολικά προς τα δυτικά, Μοχόκ, Ονέιντα, Ονοντάγκα, Καϊούγκα και Σενέκα) μετά την ήττα των Βρετανών από τους Αμερικανούς αποίκους στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, ο οποίος τελείωσε το 1783. Οι Ιροκέζοι είχαν συμμαχήσει με τους Βρετανούς, και το μόνο που πήραν σε ανταπόδοση ήταν, σύμφωνα με τον Άλβιν Τζόζεφι, το νεότερο, εγκατάλειψη και προσβολές. Οι Βρετανοί, «αγνοώντας [τους Ιροκέζους], εκχώρησαν την κυριότητα των εδαφών των Ιροκέζων στις Ηνωμένες Πολιτείες». Ο ίδιος προσθέτει ότι ακόμα και οι Ιροκέζοι που είχαν υποστηρίξει τους αποίκους εναντίον των Βρετανών «έπεσαν θύματα άπληστων κτηματομεσιτικών επιχειρήσεων και τυχοδιωκτών, καθώς και της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης».

Όταν το 1784 έγινε μια συνάντηση για την υπογραφή κάποιας συνθήκης, ο Τζέιμς Ντουέιν, πρώην εκπρόσωπος της Επιτροπής του Ηπειρωτικού Κογκρέσου για τις Υποθέσεις των Ινδιάνων, πρότρεψε τους κυβερνητικούς αντιπροσώπους «να υπονομεύσουν κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης που είχε απομείνει στους Ιροκέζους αντιμετωπίζοντάς τους εσκεμμένα ως κατώτερους».

Οι αλαζονικές προτάσεις του εφαρμόστηκαν. Πήραν μερικούς Ιροκέζους ως ομήρους, και οι «διαπραγματεύσεις» γίνονταν υπό την απειλή των όπλων. Αν και θεωρούσαν τον εαυτό τους ανίκητο στον πόλεμο, οι Ιροκέζοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν όλη τη γη τους δυτικά της Νέας Υόρκης και της Πενσυλβανίας και να δεχτούν έναν καταυλισμό περιορισμένης έκτασης στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Παρόμοια τακτική ακολουθήθηκε απέναντι στις περισσότερες ιθαγενείς φυλές. Ο Τζόζεφι δηλώνει επίσης ότι οι Αμερικανοί αντιπρόσωποι χρησιμοποίησαν «δωροδοκία, απειλές, αλκοόλ και τεχνάσματα αναρμόδιων εκπροσώπων για να αποσπάσουν τη γη των Ντέλαγουερ, Γουάιαντοτ, Οτάβα, Τσιπίουα [ή Οτζίμπουα], Σόουνι και άλλων εθνών του Οχάιο». Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Ινδιάνοι σύντομα σταμάτησαν να εμπιστεύονται τους λευκούς και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους!

Η «Μεγάλη Πορεία» και το Μονοπάτι των Δακρύων

Το ξέσπασμα του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου (1861-1865) απομάκρυνε τους στρατιώτες από τη χώρα των Ναβάχο στα νοτιοδυτικά. Οι Ναβάχο εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ανάπαυλα για να επιτεθούν σε αμερικανικούς και μεξικανικούς οικισμούς στην κοιλάδα του Ρίο Γκράντε, στην επικράτεια του Νέου Μεξικού. Η κυβέρνηση έστειλε τον συνταγματάρχη Κιτ Κάρσον μαζί με τους Εθελοντές του Νέου Μεξικού να καθυποτάξουν τους Ναβάχο και να τους μεταφέρουν σε έναν καταυλισμό ο οποίος βρισκόταν σε μια άγονη λωρίδα γης που ονομαζόταν Μπόσκε Ρεντόντο. Ο Κάρσον ακολούθησε την τακτική της καμένης γης για να κάνει τους Ναβάχο να πεινάσουν και να τους αναγκάσει να βγουν από το επιβλητικό Κάνιον ντε Σέι, στη βορειοανατολική Αριζόνα. Κατέστρεψε μάλιστα πάνω από 5.000 ροδακινιές.

Ο Κάρσον συγκέντρωσε περίπου 8.000 Ναβάχο και τους ανάγκασε να αρχίσουν τη «Μεγάλη Πορεία» των 500 χιλιομέτρων μέχρι το στρατόπεδο επιτήρησης Μπόσκε Ρεντόντο στο Οχυρό Σάμερ, στο Νέο Μεξικό. Μια έκθεση λέει: «Έκανε τσουχτερό κρύο και πολλοί από τους ελαφρά ντυμένους, υποσιτισμένους εξόριστους πέθαναν στο δρόμο». Οι συνθήκες στον καταυλισμό ήταν απαίσιες. Οι Ναβάχο αναγκάστηκαν να σκάψουν λαγούμια για να βρουν καταφύγιο. Το 1868, αφού η κυβέρνηση συνειδητοποίησε το χονδροειδές σφάλμα της, παραχώρησε στους Ναβάχο 14 εκατομμύρια στρέμματα από την πατρογονική τους γη στην Αριζόνα και στο Νέο Μεξικό. Εκείνοι επέστρεψαν, αλλά τι τίμημα είχαν αναγκαστεί να πληρώσουν!

Από το 1820 ως το 1845, δεκάδες χιλιάδες Ινδιάνοι Τσόκτο, Τσερόκι, Τσίκασο, Κρικ και Σεμινόλ εκτοπίστηκαν από τη γη τους στα νοτιοανατολικά και εξαναγκάστηκαν να βαδίσουν προς τα δυτικά, πέρα από τον ποταμό Μισισιπή, στη σημερινή Οκλαχόμα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Στις σκληρές χειμερινές συνθήκες, πολλοί πέθαναν. Η αναγκαστική πορεία προς τα δυτικά έμεινε στην ιστορία με τη διαβόητη ονομασία Μονοπάτι των Δακρύων.

Οι αδικίες που διαπράχτηκαν κατά των Ιθαγενών Αμερικανών, επιβεβαιώνονται και από τα λόγια του Αμερικανού στρατηγού Τζορτζ Κρουκ, ο οποίος καταδίωξε τους Σιου και τους Τσεγιέν στα βόρεια. Είπε τα εξής: «Η άποψη των Ινδιάνων για αυτή την υπόθεση σπάνια ακούγεται. . . . Στη συνέχεια όταν οι [Ινδιάνοι] ξεσπάνε, η προσοχή του κοινού στρέφεται πάνω τους, καταδικάζονται τα εγκλήματα και οι ωμότητες που έχουν διαπράξει μόνο αυτοί, ενώ εκείνοι που με τις αδικίες τους οδήγησαν τους Ινδιάνους σε αυτή την πορεία παραμένουν ατιμώρητοι . . . Κανένας δεν γνωρίζει καλύτερα αυτό το γεγονός από τους Ινδιάνους, συνεπώς είναι δικαιολογημένοι να θεωρούν εντελώς άδικη μια κυβέρνηση η οποία το μόνο που κάνει είναι να τους τιμωρεί, ενώ επιτρέπει στους λευκούς να τους λεηλατούν κατά βούληση».—Θάψε την Καρδιά μου στο Γούντεντ Νι (Bury My Heart at Wounded Knee).

Πώς τα πάνε σήμερα οι Ιθαγενείς Αμερικανοί έπειτα από εκατό και πλέον χρόνια κυριαρχίας από Ευρωπαίους; Κινδυνεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας της αφομοίωσης; Τι ελπίδα έχουν για το μέλλον; Το επόμενο άρθρο θα εξετάσει αυτά και άλλα ερωτήματα.

Τι Επιφυλάσσει το Μέλλον Τους;

ΣΕ ΜΙΑ συνέντευξη που έδωσε στο Ξύπνα! ο Λόρενς Χαρτ, αρχηγός ειρήνης των Τσεγιέν, είπε πως ένα από τα προβλήματα των Ινδιάνων «είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις δυνάμεις της πολιτιστικής ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης. Για παράδειγμα, χάνουμε τη γλώσσα μας. Κάποτε αυτό αποτελούσε εσκεμμένη κυβερνητική πολιτική. Έγιναν μεγάλες προσπάθειες για να μας ‘εκπολιτίσουν’ μέσω της εκπαίδευσης. Μας στείλανε οικότροφους σε σχολεία και μας απαγόρευσαν να μιλάμε τη μητρική μας γλώσσα». Η Σάντρα Κινλατσίνι θυμάται: «Αν μιλούσα ναβάχο στο σχολείο που ήμουν οικότροφος, η δασκάλα μού έπλενε το στόμα με σαπούνι!»

Ο αρχηγός Χαρτ συνεχίζει: «Ένας ενθαρρυντικός παράγοντας είναι ότι τελευταία έχουν αφυπνιστεί διάφορες φυλές. Συνειδητοποιούν ότι οι γλώσσες τους θα εξαφανιστούν αν δεν προσπαθήσουν να τις διατηρήσουν».

Έχουν απομείνει μόνο δέκα άτομα που μιλάνε κάρουκ, τη γλώσσα κάποιας φυλής της Καλιφόρνιας. Τον Ιανουάριο του 1996, πέθανε σε ηλικία 76 ετών το Κόκκινο Κεραυνοβόλο Σύννεφο (Κάρλος Γουέστες), ο τελευταίος Ινδιάνος που μιλούσε τη γλώσσα κατάουμπα. Επί πολλά χρόνια δεν είχε κανέναν για να μιλήσει μαζί του σε αυτή τη γλώσσα.

Στις Αίθουσες Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά που υπάρχουν στους καταυλισμούς Ναβάχο και Χόπι στην Αριζόνα, σχεδόν όλοι μιλάνε ναβάχο ή χόπι και την αγγλική γλώσσα. Ακόμα και μη Ινδιάνοι Μάρτυρες μαθαίνουν τη γλώσσα ναβάχο. Οι Μάρτυρες χρειάζεται να ξέρουν ναβάχο προκειμένου να κάνουν το Βιβλικό εκπαιδευτικό τους έργο, επειδή πολλοί Ναβάχο γνωρίζουν καλά μόνο τη δική τους γλώσσα. Οι γλώσσες χόπι και ναβάχο μιλιούνται ακόμα από πολλά άτομα, και οι νεαροί ενθαρρύνονται να τις χρησιμοποιούν στο σχολείο.

Εκπαίδευση των Ιθαγενών Αμερικανών

Υπάρχουν 29 ινδιάνικα πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες με 16.000 φοιτητές. Το πρώτο ιδρύθηκε στην Αριζόνα το 1968. «Αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές επαναστάσεις στη Χώρα των Ινδιάνων, δηλαδή το δικαίωμα να παρέχουμε εκπαίδευση με τους δικούς μας όρους», είπε ο Δρ Ντέιβιντ Γκιπ της Επιτροπής για την Ανώτερη Εκπαίδευση των Ινδιάνων. Στο Πανεπιστήμιο Σίντε Γκλέσκα, η γλώσσα λακότα είναι υποχρεωτικό μάθημα.

Σύμφωνα με τον Ρον Μακ Νίλ (Χουνκπάπα Λακότα), πρόεδρο του Ταμείου των Ινδιάνικων Πανεπιστημίων, η ανεργία ανάμεσα στους Ιθαγενείς Αμερικανούς κυμαίνεται από 50 ως 85 τοις εκατό, και οι Ινδιάνοι έχουν τη χαμηλότερη αναμενόμενη διάρκεια ζωής καθώς επίσης τα υψηλότερα ποσοστά διαβήτη, φυματίωσης και αλκοολισμού από κάθε άλλη ομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η καλύτερη εκπαίδευση είναι ένα μόνο από τα μέτρα που μπορεί να βοηθήσουν.

Ιερή Γη

Για πολλούς Ιθαγενείς Αμερικανούς, η πατρογονική τους γη είναι ιερή. Όπως είπε ο Λευκός Κεραυνός σε κάποιο γερουσιαστή: «Η γη μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε». Όταν έκαναν συνθήκες και συμφωνίες, οι Ινδιάνοι πολλές φορές υπέθεταν ότι αυτές γίνονταν για να μπορεί ο λευκός να χρησιμοποιεί τη γη τους, αλλά όχι για να είναι ο αποκλειστικός κάτοχος και ιδιοκτήτης της. Οι ινδιάνικες φυλές Σιου έχασαν πολύτιμη γη στην περιοχή Μπλακ Χιλς της Ντακότα τη δεκαετία του 1870, όταν η περιοχή κατακλύστηκε από χρυσοθήρες. Το 1980, το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. έδωσε εντολή στην κυβέρνηση των Η.Π.Α. να καταβάλει γύρω στα 105 εκατομμύρια δολάρια (περ. 24 δισ. δρχ.) αποζημίωση σε οχτώ φυλές Σιου. Μέχρι σήμερα, οι φυλές αρνούνται να δεχτούν τα χρήματα—θέλουν να τους επιστραφεί η ιερή τους γη, η περιοχή Μπλακ Χιλς της Νότιας Ντακότα.

Σε πολλούς Ινδιάνους Σιου δεν αρέσει να βλέπουν τα πρόσωπα των λευκών προέδρων σμιλεμένα στο όρος Ράσμορ της περιοχής Μπλακ Χιλς. Σε κάποιο γειτονικό βουνό, γλύπτες δημιουργούν ένα ακόμα μεγαλύτερο γλυπτό. Είναι το Τρελό Άλογο, ο αρχηγός του πολέμου της φυλής Σιου Ογκλάλα. Η προτομή του θα έχει τελειώσει μέχρι τον Ιούνιο του 1998.

Σημερινές Δυσκολίες

Για να επιβιώσουν στο σύγχρονο κόσμο, οι Ιθαγενείς Αμερικανοί έπρεπε να προσαρμοστούν με διάφορους τρόπους. Πολλοί τώρα έχουν καλή εκπαίδευση και είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, με ικανότητες που μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν προς όφελος της φυλής τους. Ένα παράδειγμα είναι ο γλυκομίλητος Μπάρτον Μακ Κέρτσι, Ινδιάνος Τσιπίουα από το Μίσιγκαν. Έχει γυρίσει πολλά ντοκιμαντέρ για τη Δημόσια Ραδιοτηλεοπτική Υπηρεσία (PBS), και τώρα εργάζεται σε ένα λύκειο στον Καταυλισμό Χόπι στην Αριζόνα και συντονίζει, σε όλη την πολιτεία, τις πανεπιστημιακές τάξεις που χρησιμοποιούν βίντεο. Άλλο ένα παράδειγμα είναι ο Ρέι Χάλμπριτερ, απόφοιτος του Χάρβαρντ και αρχηγός κάποιας φυλής που ανήκει στο έθνος Ονέιντα.

Η Αρλίν Γιανγκ Χάτφιλντ, γράφοντας στην εφημερίδα Ναβάχο Τάιμς (Navajo Times), σχολίασε ότι οι νεαροί Ναβάχο δεν έχουν τις εμπειρίες ούτε κάνουν τις θυσίες που έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους καθώς μεγάλωναν. Έγραψε: «Εξαιτίας των [σύγχρονων] ανέσεων, ποτέ δεν έχουν μαζέψει ή κόψει ξύλα, δεν έχουν βγάλει νερό ούτε έχουν βοσκήσει πρόβατα όπως οι πρόγονοί τους. Δεν συμβάλλουν στα αναγκαία για τη ζωή της οικογένειας όπως έκαναν τα παιδιά πολύ παλιά». Καταλήγει λέγοντας: «Είναι αδύνατον να αποφύγουμε τα πολλά κοινωνικά προβλήματα που αναπόφευκτα θα επηρεάσουν τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να απομονώσουμε τις οικογένειές μας ή τον καταυλισμό από τον υπόλοιπο κόσμο, ούτε μπορούμε να επιστρέψουμε στη ζωή που ζούσαν οι προπάτορές μας».

Εκεί έγκειται η δυσκολία για τους Ιθαγενείς Αμερικανούς—πώς να παραμείνουν προσκολλημένοι στις μοναδικές φυλετικές παραδόσεις και αξίες τους ενώ προσαρμόζονται στον έξω κόσμο που αλλάζει γοργά.

Καταπολέμηση των Ναρκωτικών και του Αλκοολισμού

Μέχρι σήμερα, ο αλκοολισμός καταστρέφει την κοινωνία των Ιθαγενών Αμερικανών. Η Δρ Λορέιν Λορτς, η οποία βοήθησε τους Χόπι και τους Ναβάχο ως παιδίατρος και γενικός γιατρός επί 12 χρόνια, είπε σε μια συνέντευξη στο Ξύπνα!: «Ο αλκοολισμός είναι σοβαρό πρόβλημα τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Υγιή σώματα πέφτουν θύματα κίρρωσης, απροσδόκητου θανάτου, αυτοκτονίας και ανθρωποκτονίας. Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς τον αλκοολισμό να αποκτά μεγαλύτερη σημασία από τα παιδιά, το σύντροφο ή ακόμα και από τον Θεό. Το γέλιο μετατρέπεται σε κλάμα, η ευγένεια σε βία». Επίσης πρόσθεσε: «Ακόμα και ορισμένες τελετές τις οποίες κάποτε οι Ναβάχο και οι Χόπι θεωρούσαν ιερές τώρα μερικές φορές βεβηλώνονται από τη μέθη και τη λαγνεία. Το αλκοόλ στερεί από αυτούς τους όμορφους ανθρώπους την υγεία τους, την εξυπνάδα τους, τη δημιουργικότητά τους και την αληθινή προσωπικότητά τους».

Ο Φίλμερ Μπλούχαουζ, συμφιλιωτής στο Υπουργείο Δικαιοσύνης του έθνους Ναβάχο, στο Γουίντοου Ροκ της Αριζόνας, αποκάλεσε κατ’ ευφημισμόν τα ναρκωτικά και την κατάχρηση αλκοόλ «γιατροσόφια». Τα άτομα χρησιμοποιούν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για να πνίξουν τις λύπες τους και για να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα μιας ζωής χωρίς εργασία και συχνά χωρίς σκοπό.

Ωστόσο, πολλοί Ιθαγενείς Αμερικανοί έχουν καταπολεμήσει με επιτυχία το «δαιμονικό» ποτό που έφεραν οι λευκοί και αγωνίζονται να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά. Δύο παραδείγματα είναι ο Κλάιντ και η Χενριέτα Εϊμπραχάμσον, από τον Ινδιάνικο Καταυλισμό Σποκάν της πολιτείας Ουάσινγκτον. Ο Κλάιντ είναι γεροδεμένος με μαύρα μαλλιά και μάτια. Εξήγησε στο Ξύπνα!:

«Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας προτού μετακομίσουμε στην πόλη Σποκάν για να πάμε στο πανεπιστήμιο τα περάσαμε στον καταυλισμό. Δεν μας ενδιέφερε ο τρόπος ζωής μας, ο οποίος περιλάμβανε αλκοόλ και ναρκωτικά. Δεν γνωρίζαμε άλλον τρόπο ζωής. Μεγαλώσαμε μισώντας αυτές τις δύο επιρροές εξαιτίας των προβλημάτων που είχαμε δει να προκαλούν στην οικογένειά μας.

»Κατόπιν ήρθαμε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν είχαμε ξανακούσει για αυτούς προτού πάμε στην πόλη. Η πρόοδός μας ήταν αργή. Ίσως επειδή στην πραγματικότητα δεν εμπιστευόμασταν ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε, ειδικά λευκούς. Επί τρία χρόνια κάναμε Γραφική μελέτη όποτε τύχαινε. Η συνήθεια που δυσκολεύτηκα περισσότερο να κόψω ήταν το κάπνισμα μαριχουάνας. Κάπνιζα από 14 χρονών, και ήμουν 25 όταν άρχισα την προσπάθεια να το κόψω. Ήμουν ‘φτιαγμένος’ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ως νεαρός ενήλικος. Το 1986, διάβασα ένα άρθρο στο Ξύπνα! 22 Ιανουαρίου [22 Ιουνίου, στην ελληνική] με τίτλο ‘Όλοι οι Άλλοι Καπνίζουν Μαριχουάνα—Γιατί Όχι και Εγώ;’ Αυτό το άρθρο με έκανε να σκεφτώ πόσο ανόητο είναι να καπνίζω μαριχουάνα—ιδιαίτερα αφού διάβασα το εδάφιο Παροιμίαι 1:22, το οποίο λέει: ‘Έως πότε, μωροί, θέλετε αγαπά την μωρίαν, και οι χλευασταί θέλουσιν ηδύνεσθαι εις τους χλευασμούς αυτών, και οι άφρονες θέλουσι μισεί την γνώσιν;’

»Έκοψα εκείνη τη συνήθεια, και την άνοιξη του 1986 η Χενριέτα και εγώ παντρευτήκαμε. Βαφτιστήκαμε το Νοέμβριο του 1986. Το 1993, έγινα πρεσβύτερος στην εκκλησία. Οι δυο μας κόρες βαφτίστηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά το 1994».

Είναι τα Καζίνο και τα Τυχερά Παιχνίδια η Λύση;

Το 1984 δεν υπήρχε καμιά ινδιάνικη επιχείρηση τυχερών παιχνιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με την εφημερίδα Δε Ουάσινγκτον Ποστ (The Washington Post), φέτος 200 φυλές έχουν 220 επιχειρήσεις τυχερών παιχνιδιών σε 24 πολιτείες. Αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις είναι οι Ναβάχο και οι Χόπι, οι οποίοι έχουν αντισταθεί στον πειρασμό μέχρι τώρα. Αλλά είναι τα καζίνο και οι αίθουσες μπίνγκο ο δρόμος που οδηγεί στην ευημερία και σε περισσότερες θέσεις εργασίας για τους καταυλισμούς; Ο Φίλμερ Μπλούχαουζ είπε στο Ξύπνα!: «Τα τυχερά παιχνίδια είναι δίκοπο μαχαίρι. Το ερώτημα είναι: Θα ωφελήσουν περισσότερους ανθρώπους από όσους θα βλάψουν;» Μια έκθεση δηλώνει ότι τα ινδιάνικα καζίνο έχουν δημιουργήσει 140.000 θέσεις εργασίας σε πανεθνική κλίμακα, αλλά τονίζει ότι μόνο το 15 τοις εκατό από αυτές τις έχουν Ινδιάνοι.

Ο αρχηγός Χαρτ των Τσεγιέν είπε στο Ξύπνα! τη γνώμη του για το πώς επηρεάζουν τους καταυλισμούς τα καζίνο και τα τυχερά παιχνίδια. Ανέφερε: «Τα αισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Το μόνο καλό πράγμα είναι ότι παρέχουν εργασία και εισόδημα στις φυλές. Από την άλλη μεριά, έχω παρατηρήσει ότι πολλοί πελάτες είναι δικοί μας άνθρωποι. Μερικοί γνωστοί μου έχουν εθιστεί στο μπίνγκο, και φεύγουν από το σπίτι τους νωρίς για να πάνε εκεί, ακόμα και προτού γυρίσουν τα παιδιά από το σχολείο. Αυτά έχουν το κλειδί του σπιτιού και μένουν μόνα τους μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς τους από το μπίνγκο.

»Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι οικογένειες πιστεύουν πως θα νικήσουν και θα αυξήσουν το εισόδημά τους. Γενικά δεν συμβαίνει αυτό· αντίθετα χάνουν. Έχω δει να δαπανούν τα χρήματα που είχαν βάλει στην άκρη για να αγοράσουν τρόφιμα ή ρούχα για τα παιδιά».

Τι Επιφυλάσσει το Μέλλον;

Ο Τομ Μπάτι εξηγεί ότι υπάρχουν δύο δημοφιλείς προσεγγίσεις σε σχέση με το μέλλον των νοτιοδυτικών φυλών. «Η πρώτη προβλέπει κατηγορηματικά την επικείμενη εξαφάνιση των ιθαγενών πολιτισμών μέσα στο ρεύμα της αμερικανικής ζωής. Η δεύτερη είναι πιο ασαφής . . . Μιλάει ευγενικά για τη διαδικασία της πολιτιστικής ενσωμάτωσης, υποστηρίζοντας μια προσεκτική ανάμειξη ‘των καλύτερων από τα παλιά με τα καλύτερα από τα καινούρια’, ένα είδος χρυσής πολιτιστικής δύσης σύμφωνα με την οποία οι Ινδιάνοι μπορούν να παραμείνουν γραφικοί στις τέχνες τους, παραστατικοί στη θρησκεία τους και σοφοί στη φιλοσοφία τους—αλλά αρκετά λογικοί στις σχέσεις τους μαζί μας (τον ανώτερο πολιτισμό [των λευκών]) ώστε να βλέπουν τα πράγματα με το δικό μας τρόπο».

Ο Μπάτι στη συνέχεια κάνει ένα ερώτημα. «Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, αλλά ποιος θα αλλάξει και για ποιο σκοπό; . . . Εμείς [οι λευκοί] έχουμε την ενοχλητική συνήθεια να θεωρούμε όλους τους άλλους λαούς απλώς μη αναπτυγμένους Αμερικανούς. Συμπεραίνουμε ότι πρέπει να είναι ανικανοποίητοι από τον τρόπο ζωής τους και να ανυπομονούν να ζήσουν και να σκέφτονται όπως εμείς».

Ο Μπάτι συνεχίζει: «Ένα πράγμα είναι βέβαιο—η ιστορία των Ινδιάνων δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά το πώς θα τελειώσει ή το αν θα τελειώσει απομένει να το δούμε. Ίσως υπάρχει ακόμα καιρός για να αρχίσουμε να θεωρούμε τις ινδιάνικες κοινότητες που μας έχουν απομείνει πολύτιμες πολιτιστικές πηγές αντί να τις θεωρούμε απλώς δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα».

Ζωή σε ένα Νέο Κόσμο Αρμονίας και Δικαιοσύνης

Από την άποψη της Αγίας Γραφής, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των Ιθαγενών Αμερικανών καθώς και ανθρώπων από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλώσσες. Ο Ιεχωβά Θεός έχει υποσχεθεί να δημιουργήσει ‘νέους ουρανούς και νέα γη’.—Ησαΐας 65:17· 2 Πέτρου 3:13· Αποκάλυψη 21:1, 3, 4.

Αυτή η υπόσχεση δεν αναφέρεται στη δημιουργία ενός νέου πλανήτη. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι Ιθαγενείς Αμερικανοί, αυτή η γη είναι ένα κόσμημα όταν οι άνθρωποι τη σέβονται και τη μεταχειρίζονται κατάλληλα. Απεναντίας, η Γραφική προφητεία δείχνει ότι θα υπάρχει μια νέα ουράνια διακυβέρνηση που θα αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες καταπιεστικές κυβερνήσεις. Η γη θα μεταμορφωθεί σε παράδεισο όπου θα αποκατασταθούν τα δάση, οι πεδιάδες, τα ποτάμια και η άγρια ζωή. Όλοι οι άνθρωποι θα συμμετέχουν ανιδιοτελώς στη διαχείριση της γης. Δεν θα κυριαρχεί πια η εκμετάλλευση και η απληστία. Θα υπάρχει αφθονία καλής τροφής και εποικοδομητικών δραστηριοτήτων.

Τέλος με την ανάσταση των νεκρών, όλες οι αδικίες του παρελθόντος θα αποκατασταθούν. Ναι, ακόμα και οι Ανασάζι (οι «αρχαίοι» στη γλώσσα ναβάχο), οι πρόγονοι πολλών Ινδιάνων Πουέμπλο, οι οποίοι ζουν στην Αριζόνα και στο Νέο Μεξικό, θα επιστρέψουν για να τους δοθεί η ευκαιρία να ζήσουν αιώνια εδώ σε μια αποκαταστημένη γη. Επίσης, διάσημοι ηγέτες στην ιστορία των Ινδιάνων—ο Τζερόνιμο, ο Καθιστός Ταύρος, το Τρελό Άλογο, ο Τέκουμσεχ, ο Μανουελίτο, οι αρχηγοί Τζόζεφ και Σιάτλ—και πολλοί άλλοι μπορεί να επιστρέψουν σε αυτή την υποσχεμένη ανάσταση. (Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 24:15) Τι θαυμάσια προοπτική προσφέρουν οι υποσχέσεις του Θεού στους Ινδιάνους και σε όλους όσους τον υπηρετούν τώρα!