Όταν η Ευρώπη τυλίχτηκε στις φλόγες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα φορτία με τα έντυπα που στέλνονταν από την Ολλανδία στην Ινδονησία λιγόστεψαν. Ωστόσο, οι αδελφοί είχαν προβλέψει ότι θα ανέκυπταν προβλήματα και, δείχνοντας σύνεση, διευθέτησαν ώστε μια εταιρία να τυπώνει τα περιοδικά στην Τζακάρτα. Το πρώτο τεύχος της Παρηγορίας (τώρα Ξύπνα!) στην ινδονησιακή κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1939, ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε και Η Σκοπιά. Κατόπιν, οι αδελφοί αγόρασαν ένα μικρό πιεστήριο και άρχισαν να τυπώνουν μόνοι τους τα περιοδικά. Το 1940, παρέλαβαν από την Αυστραλία ένα μεγαλύτερο επίπεδο πιεστήριο με το οποίο τύπωναν βιβλιάρια και περιοδικά στην ινδονησιακή και στην ολλανδική, καλύπτοντας οι ίδιοι τα έξοδα.

Τελικά, στις 28 Ιουλίου 1941, οι αρχές απαγόρευσαν όλα τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά. Η Τζιν Ντεσάμπ θυμάται: «Ένα πρωί που δακτυλογραφούσα στο γραφείο μου, άνοιξαν απότομα οι πόρτες και όρμησαν μέσα τρεις αστυνομικοί και ένας υψηλόβαθμος Ολλανδός αξιωματούχος με την επίσημη στολή του​—με μετάλλια, λευκά γάντια, σπαθί στη ζώνη του και λοφιοφόρο καπέλο. Δεν εκπλαγήκαμε, επειδή τρεις μέρες νωρίτερα είχαμε πληροφορηθεί εκ των έσω ότι σύντομα τα έντυπά μας θα τίθονταν υπό απαγόρευση. Ο πομπώδης αξιωματούχος διάβασε μια μακροσκελή διακήρυξη και μετά απαίτησε να τον πάμε στο τυπογραφείο για να βάλει λουκέτο. Ο άντρας μου όμως του είπε ότι ήταν ήδη πολύ αργά. Το τυπογραφείο είχε πουληθεί την προηγούμενη μέρα!»

Παρ’ όλα αυτά, η Αγία Γραφή δεν είχε απαγορευτεί. Οι αδελφοί λοιπόν συνέχισαν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι μόνο με τη Γραφή, ενώ επίσης διεξήγαν Γραφικές μελέτες. Επειδή όμως ο πόλεμος πλησίαζε απειλητικά την Ασία, δόθηκε κατεύθυνση στους ξένους σκαπανείς να επιστρέψουν στην Αυστραλία.

Στις αρχές του 1942, η ιαπωνική στρατιωτική μηχανή σάρωσε την Ινδονησία, θέτοντάς την υπό ασφυκτικό κλοιό. Πολλοί αδελφοί υποχρεώθηκαν να κάνουν σκληρή χειρωνακτική εργασία​—να φτιάχνουν δρόμους ή να καθαρίζουν χαντάκια. Άλλους τους φυλάκισαν σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βασάνιζαν επειδή δεν υποστήριζαν τον πόλεμο. Τουλάχιστον τρεις αδελφοί πέθαναν στη φυλακή.

Μια Ολλανδή αδελφή, η Γιοχάνα Χαρπ, που ζούσε σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της ανατολικής Ιάβας, κατάφερε να γλιτώσει από τα στρατόπεδα τα πρώτα δύο χρόνια του πολέμου. Εκείνη και τα τρία παιδιά της, τα οποία βρίσκονταν στην εφηβεία, αξιοποίησαν την ελευθερία τους για να μεταφράσουν το βιβλίο Σωτηρία και τεύχη της Σκοπιάς από την αγγλική στην ολλανδική.a Στη συνέχεια, ετοιμάζονταν αντίγραφα των μεταφρασμένων εντύπων και στέλνονταν λαθραία σε Μάρτυρες σε όλη την Ιάβα.

Οι λίγοι Μάρτυρες που είχαν ακόμα την ελευθερία τους συναθροίζονταν σε μικρές ομάδες και κήρυτταν με προσοχή. «Αναζητούσα συνεχώς ευκαιρίες προκειμένου να μιλήσω ανεπίσημα για την αλήθεια», λέει η Γιόζεφιν Ελίας (πρώην Ταν). «Όταν επισκεπτόμουν ενδιαφερόμενα άτομα, έπαιρνα μαζί μου μια σκακιέρα ώστε να δίνω την εντύπωση ότι πήγαινα για σκάκι». Ο Φέλιξ Ταν και η γυναίκα του, η Μπόλα, κήρυτταν από πόρτα σε πόρτα προσποιούμενοι ότι πουλούσαν σαπούνι. «Μας ακολουθούσαν συχνά κατάσκοποι της Κέμπεϊταϊ, της τρομερής ιαπωνικής στρατιωτικής αστυνομίας», αφηγείται ο Φέλιξ. «Για να μην κινήσουμε υποψίες, επισκεπτόμασταν τους σπουδαστές μας διαφορετικές ώρες. Μάλιστα, έξι από αυτούς προόδευσαν πολύ και βαφτίστηκαν ενόσω μαινόταν ο πόλεμος».

Διαφωνία στην Τζακάρτα

Καθώς οι αδελφοί προσαρμόζονταν στις δυσκολίες του πολέμου, αντιμετώπισαν σύντομα άλλη μια σοβαρή δοκιμασία. Οι ιαπωνικές αρχές διέταξαν να καταγραφούν όλοι οι ξένοι (μεταξύ αυτών και οι Κινεζοϊνδονήσιοι) και να έχουν μαζί τους μια ταυτότητα, στην οποία θα αναγραφόταν ένας όρκος υποταγής στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Πολλοί αδελφοί αναρωτιούνταν: “Πρέπει να καταγραφούμε και να υπογράψουμε την ταυτότητα ή πρέπει να αρνηθούμε;”

Ο Φέλιξ Ταν ανέφερε: «Οι αδελφοί στην Τζακάρτα παρότρυναν όλους εμάς στο Σουκαμπούμι να μην υπογράψουμε την ταυτότητα. Εμείς όμως ρωτήσαμε τις αρχές αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τη φρασεολογία και, αντί να λέει “εγώ ο υπογεγραμμένος έχω ορκιστεί υποταγή στον”, να λέει “εγώ ο υπογεγραμμένος δεν θα αντιταχθώ στον” ιαπωνικό στρατό. Προς έκπληξή μας συμφώνησαν, και έτσι βγάλαμε όλοι ταυτότητες. Όταν οι αδελφοί στην Τζακάρτα έμαθαν τι αποφασίσαμε, μας αποκάλεσαν αποστάτες και έκοψαν κάθε επαφή μαζί μας».

Δυστυχώς, οι περισσότεροι ακραίοι αδελφοί στην Τζακάρτα συνελήφθησαν και εγκατέλειψαν την αλήθεια. Ένας αδελφός που αρνήθηκε να συμβιβαστεί κατέληξε στη φυλακή μαζί με τον Αντρέ Ελίας. «Τον βοήθησα να σκεφτεί λογικά το ζήτημα της καταγραφής και να αποκτήσει πιο ισορροπημένη άποψη», είπε ο Αντρέ. «Ζήτησε ταπεινά συγνώμη που είχε κόψει κάθε επαφή μαζί μας. Έκτοτε, απολαμβάναμε εποικοδομητική συναναστροφή μεταξύ μας, αλλά δυστυχώς ο αδελφός πέθανε εξαιτίας των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης».