Ινδονησία—Άλλος Κόσμος!

Στη μια πλευρά του δρόμου υπήρχαν αυτοκίνητα Κάντιλακ, άντρες με λευκά κοστούμια και κυρίες με πλισέ. Στην άλλη πλευρά, βρίσκονταν σκεπαστές άμαξες που τις έσερναν νεροβούβαλα—ενώ συχνά ο οδηγός κοιμόταν μέσα στην άμαξα. Υπήρχαν καλοφτιαγμένες γυναίκες με πολύχρωμα σαρόνγκ και άντρες που κουβαλούσαν καλάθια με φαγητό και μπρούντζινα σκεύη, τα οποία κρέμονταν από ένα μακρύ ξύλο που στήριζαν στους ώμους τους. Περπατούσαν βιαστικά μ’ εκείνα τα παράξενα πηδηχτά, κι όμως συρτά βήματά τους.

Πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στο σπίτι ενός ατόμου που είχε δείξει ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας, όταν στο παρελθόν ο Κλεμ βρισκόταν στη Σουραμπάγια. Ένας πελώριος άντρας με άσπρη κελεμπία, ο οποίος ταίριαζε με την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τον Μωυσή, μας υποδέχτηκε με τα χέρια απλωμένα, ακριβώς όπως οι πατριάρχες του παλιού καιρού. Τέτοιου είδους θέρμη και ενθουσιασμός με έκαναν να αισθάνομαι αληθινά ευπρόσδεκτη.

Ο οικοδεσπότης μας ήταν στο παρελθόν εκατομμυριούχος, αλλά, επειδή η τιμή της ζάχαρης είχε πέσει, αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά, ο ενθουσιασμός του για τη ζωή ήταν αμείωτος, και είχε δεχτεί τη Γραφική αλήθεια με ζήλο. Μείναμε μαζί του μόνο για λίγο, πριν πάμε στην πρωτεύουσα, την Μπατάβια, που τώρα ονομάζεται Τζακάρτα. Εκεί ο Κλεμ αντικατέστησε στο γραφείο τον Φρανκ Ράις, ο οποίος πήγε κατόπιν στη Γαλλική Ινδοκίνα.

Ένας Υπέροχος Διορισμός

Μάθαμε να δίνουμε μαρτυρία στην ολλανδική και στη μαλαϊκή, κηρύττοντας σε πλούσια σπίτια καθώς και σε συμπλέγματα από μικρές καλύβες τα οποία ονομάζονται καμπόνγκ. Καθώς δίναμε μαρτυρία σ’ αυτά τα χωριά, μερικές φορές μας ακολουθούσαν από πόρτα σε πόρτα μέχρι και 50 παιδιά ντυμένα με λιγοστά, κουρελιασμένα ρούχα. Μεγάλες ποσότητες βιβλίων διανέμονταν από τη μια άκρη της Ιάβας ως την άλλη.

Η θαλαμηγός Λαϊτμπέαρερ χρησιμοποιούνταν για το κήρυγμα στα πολλά νησιά της Ινδονησίας, στα οποία περιλαμβάνονται η Κελέβη και το Βόρνεο. Καθώς μπαίναμε σε κάθε μικρολίμανο, το πλήρωμα έβαζε στο γραμμόφωνο να παίζει μια από τις ομιλίες του Ι. Φ. Ρόδερφορντ, τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Φανταστείτε την έκπληξη που ένιωθαν οι απομονωμένοι Μαλαίοι χωρικοί, βλέποντας να φτάνει στο λιμάνι τους μια μεγάλη θαλαμηγός και ακούγοντας κατόπιν μια τόσο δυνατή, βροντερή φωνή να έρχεται από τον αέρα. Ούτε ιπτάμενος δίσκος δεν θα προκαλούσε περισσότερο ενδιαφέρον.

Με τον καιρό, η εναντίωση από μέρους των αρχών, την οποία υποδαύλιζαν οι κληρικοί, κατέληξε στο κλείσιμο όλων των λιμανιών της Ινδονησίας για τις επισκέψεις του Λαϊτμπέαρερ. Έτσι αποφασίστηκε ότι το σκάφος έπρεπε να επιστρέψει στην Αυστραλία.

Λίγο μετά την επιστροφή μας στην Ινδονησία, ο Κλεμ αποφάσισε ότι έπρεπε να ξαναδοθεί μαρτυρία στο νησί Σουμάτρα. Έτσι, ο Κλεμ κι εγώ, μαζί με τον Χένρι Κόκμαν, έναν άλλον Αυστραλό, εργαστήκαμε ομαδικά, κηρύττοντας σ’ όλα τα βουνά και τους ορυζώνες του νησιού. Μέναμε σε ξενοδοχεία για ταξιδιώτες. Ενώ ορισμένα από τα καταλύματά μας ήταν βολικά, άλλα ήταν πολύ ελλιπή.

Όταν κάποτε κάναμε μαρτυρία σ’ ένα χωριό που αποτελούνταν κυρίως από κινέζικα μικρομάγαζα, δώσαμε μια ολόκληρη κούτα με κινέζικα βιβλία σε μια περίπου ώρα. Οι καταστηματάρχες είχαν δει πολύ λίγες λευκές γυναίκες, και καμιά δεν είχε μπει ποτέ στα ταπεινά τους μαγαζιά. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο λόγος που έδινα ένα βιβλίο σε κάθε μαγαζί, αλλά έδωσα τόσο πολλά βιβλία που ο Κλεμ και ο Χένρι κάλυψαν τον περισσότερο χρόνο τους φέρνοντάς μου καινούριες προμήθειες από το αυτοκίνητο.

Σε κάποιο άλλο χωριό, επέστρεφα στο αυτοκίνητο για να πάρω περισσότερα έντυπα, όταν είδα ότι ήταν περικυκλωμένο από ανθρώπους που φώναζαν και χειρονομούσαν. Μυρίστηκα φασαρίες. Έτρεξα προς τα εκεί, αρκετά ανήσυχη και, προς έκπληξή μου, είδα τον Κλεμ να στέκεται μισός μέσα μισός έξω από το αυτοκίνητο και να δίνει περιοδικά όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Οι συνεισφορές περνούσαν πάνω από το κεφάλι του ενός προς τον άλλον και μετά ο Κλεμ έστελνε το περιοδικό πάνω από τα κεφάλια σ’ αυτόν που είχε δώσει το νόμισμα. Ήταν μια εκπληκτική σκηνή, με τους ανθρώπους στην κυριολεξία να ποδοπατιούνται για να πάρουν έντυπα.

Καθώς συνεχίζαμε τη νοσταλγική μας περιήγηση, κάποιος φίλος μάς εξήγησε ότι πολλά από τα βιβλία που είχαμε μοιράσει παλιά σε Ολλανδούς κατέληξαν σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών, όταν έφυγαν οι Ολλανδοί, και τα αγόραζαν άνθρωποι που έψαχναν για αναγνωστική ύλη. Ορισμένοι που πήραν έντυπα με αυτόν τον τρόπο ανέπτυξαν πολύ βαθιά κατανόηση της Αγίας Γραφής και άρχισαν ευχαρίστως να κάνουν έργο κηρύγματος μόλις ήρθαν σε επαφή με αδελφούς.

Σε μια περίπτωση, ένας Μάρτυρας πήγε να δείξει στον πατέρα του τις Γραφικές αλήθειες που είχε μάθει. Ο πατέρας του ωστόσο επέμενε ότι είχε ήδη βρει την αληθινή θρησκεία. Είχε συγκεντρώσει γύρω στα εκατό άτομα για να ασκούν λατρεία σύμφωνα με τον τρόπο που είχε ανακαλύψει. Φανταστείτε την έκπληξη που ένιωσε ο Μάρτυρας όταν διαπίστωσε ότι αυτή η ομάδα μελετούσε τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά! Αυτοί δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχε μια παγκόσμια οργάνωση που ήδη λατρεύει τον Ιεχωβά σύμφωνα μ’ αυτό το πρότυπο!