Αργότερα το ίδιο έτος, μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Τζακάρτα για να κηρύξουμε στους 80.000 Κινέζους που ζούσαν εκεί. Η μητέρα μου, ο Φέλιξ και εγώ αρχίσαμε την ολοχρόνια Χριστιανική διακονία ως σκαπανείς. Εγώ κήρυττα επίσης στο Μπάντουνγκ, στη Σουραμπάγια και σε άλλα μέρη. Τον περισσότερο καιρό κήρυττα μόνη μου. Ήμουν νέα, γερή και ευτυχισμένη που υπηρετούσα τον Θεό.

Το 1943, παντρεύτηκα τον Αντρέ, έναν άφοβο σκαπανέα με βροντερή, επιβλητική φωνή. Μαζί διανέμαμε κρυφά τα Γραφικά έντυπα στους Μάρτυρες ολόκληρης της Ιάβας. Τυχόν σύλληψη θα σήμαινε βασανιστήρια και θάνατο. Πολλές φορές γλιτώσαμε παρά τρίχα.

Το Μάιο του 1948, όταν οι βιαιότητες κόπασαν κάπως, ξαναρχίσαμε με τον Αντρέ το σκαπανικό. Ήμασταν οι μόνοι σκαπανείς στην Ινδονησία.