Δείχνοντας την πρωτεύουσα, την Μπατάβια (τώρα Τζακάρτα),b ο Φρανκ είπε: «Από εδώ θέλω να αρχίσω!»

Κήρυγμα στην Ιάβα

Το 1931, ο Φρανκ Ράις έφτασε στην Τζακάρτα​—μια μεγάλη, πολύβουη πόλη στο νησί Ιάβα. Νοίκιασε ένα δωμάτιο κοντά στο κέντρο της πόλης και το γέμισε κούτες με Γραφικά έντυπα, κάτι που άφησε έκπληκτη τη σπιτονοικοκυρά του.

«Στην αρχή ήμουν σαν χαμένος και ένιωθα νοσταλγία», θυμάται ο Φρανκ. «Ο κόσμος κυκλοφορούσε φορώντας λευκά, βαμβακερά κοστούμια και αποικιακά καπέλα, ενώ εγώ έλιωνα από τη ζέστη μέσα στα βαριά αυστραλιανά ρούχα μου. Δεν ήξερα ούτε λέξη στην ολλανδική ή στην ινδονησιακή. Αφού προσευχήθηκα στον Ιεχωβά για καθοδηγία, σκέφτηκα ότι σίγουρα θα υπήρχαν αγγλόφωνα άτομα στην εμπορική περιοχή. Άρχισα λοιπόν να κηρύττω εκεί​—και πόσο καρποφόρος αποδείχτηκε εκείνος ο αγρός!»

Επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι της Τζακάρτα μιλούσαν ολλανδικά, ο Φρανκ μελέτησε σκληρά για να μάθει καλά τη γλώσσα και σύντομα άρχισε να κηρύττει από σπίτι σε σπίτι. Αφιέρωσε επίσης χρόνο για να μάθει την ινδονησιακή, ώσπου τελικά τα κατάφερε. «Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα καθόλου ινδονησιακά έντυπα», ανέφερε ο Φρανκ. «Ο Ιεχωβά λοιπόν με οδήγησε σε κάποιον Ινδονήσιο δάσκαλο, ο οποίος ενδιαφέρθηκε για την αλήθεια και συμφώνησε να μεταφράσει το βιβλιάριο Πού Είναι οι Νεκροί; Ακολούθησαν και άλλα βιβλιάρια, και σύντομα πολλοί που μιλούσαν την ινδονησιακή έδειξαν ενδιαφέρον για την αλήθεια».

Τον Νοέμβριο του 1931, έφτασαν στην Τζακάρτα άλλοι δύο σκαπανείς από την Αυστραλία, ο 25χρονος Κλεμ Ντεσάμπ και ο 19χρονος Μπιλ Χάντερ. Ο Κλεμ και ο Μπιλ έφεραν μαζί τους ένα τροχοφόρο σπίτι σκαπανέων​—ένα τροχόσπιτο—​από τα πρώτα που έφτασαν στην Ινδονησία. Αφού έμαθαν λίγες φράσεις στα ολλανδικά, ξεκίνησαν μια περιοδεία κηρύγματος στις κυριότερες πόλεις της Ιάβας.