Το 1953, ο Πίτερ Βαντερχέκεν διορίστηκε στο έργο περιοχής στην Ινδονησία. Η περιοχή του περιλάμβανε όλη τη χώρα, η οποία είχε έκταση 5.100 χιλιόμετρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 1.800 χιλιόμετρα από τα βόρεια προς τα νότια. Καθώς κάλυπτε αυτή την αχανή περιοχή, κάθε τόσο είχε πολλές συγκλονιστικές εμπειρίες.

Το 1954, ο αδελφός Βαντερχέκεν ταξίδεψε στην ανατολική Ινδονησία, περιοχή που παρουσιάζει θρησκευτική ποικιλομορφία και περιλαμβάνει τα εξής νησιά: Μπαλί, όπου ζουν πολλοί Ινδουιστές, Λομπόκ και Σουμπάβα, με κυρίαρχο πληθυσμό τους Μουσουλμάνους, Φλόρες, όπου κατοικούν κυρίως Καθολικοί, καθώς επίσης και Σούμπα, Άλορ και Τιμόρ, όπου υπάρχουν κυρίως Προτεστάντες. Ταξιδεύοντας με μια μισοδιαλυμένη βάρκα, κήρυττε για λίγο στα διάφορα νησιά που συναντούσε στην πορεία του προτού φτάσει στο Κούπανγκ, μια πόλη του Τιμόρ. «Κήρυξα στο Τιμόρ δύο εβδομάδες», είπε ο αδελφός Βαντερχέκεν. «Παρά τη δυνατή βροχή, έδωσα όλα τα έντυπα που είχα, έκανα 34 συνδρομές περιοδικών και άρχισα αρκετές Γραφικές μελέτες». Κατόπιν, ειδικοί σκαπανείς καλλιέργησαν το ενδιαφέρον και ίδρυσαν μια εκκλησία στο Κούπανγκ. Από εκεί τα καλά νέα διαδόθηκαν στα γειτονικά νησιά Ρότι, Άλορ, Σούμπα και Φλόρες.