Λίγο μετά την επιστροφή του αδελφού Ράις στην Τζακάρτα, οι νιόπαντροι Κλεμ και Τζιν Ντεσάμπ επισκέφτηκαν το Μπάντουνγκ για 15 μέρες. «Ο αδελφός Ντεσάμπ ρώτησε την οικογένειά μας αν θέλαμε να βαφτιστούμε», αφηγείται ο Φέλιξ. «Τέσσερα μέλη της οικογένειάς μας​—ο Ντόντο, η μικρότερη αδελφή μου η Γιόζεφιν (Πιν Νίο), η μητέρα μου (Κανγκ Νίο) και εγώ​—συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά».a Μετά το βάφτισμά τους, η οικογένεια Ταν συνόδευσε τον Κλεμ και την Τζιν σε μια εννιαήμερη εκστρατεία κηρύγματος. Ο Κλεμ τούς έδειξε πώς να κηρύττουν χρησιμοποιώντας μια κάρτα μαρτυρίας, η οποία περιείχε ένα απλό Γραφικό άγγελμα σε τρεις γλώσσες.

«Κάποιος Καθολικός τελωνειακός κατέσχεσε ένα φορτίο με βιβλία μας με την πρόφαση ότι περιείχαν δυσμενείς αναφορές στον Ναζισμό», θυμάται ο Κλεμ Ντεσάμπ. «Όταν πήγα στο τελωνείο για να παραπονεθώ, ο εχθρικός αξιωματούχος είχε άδεια. Ο αντικαταστάτης του​—ένας φιλικός άντρας που δεν ήταν Καθολικός—​αποδέσμευσε αμέσως τα βιβλία και μου είπε: “Τώρα που λείπει ο άλλος υπάλληλος, πάρε όσο περισσότερα μπορείς!”»

«Σε κάποια άλλη περίπτωση, ορισμένοι αξιωματούχοι επέμεναν να λογοκριθούν δύο εικόνες του βιβλίου Εχθροί», ανέφερε η Τζιν Ντεσάμπ. «Αποδοκίμαζαν τις εικόνες που έδειχναν ένα φίδι (Σατανάς) και μια μεθυσμένη πόρνη (ψεύτικη θρησκεία) να φορούν την παπική μίτρα.c Ωστόσο, εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να διανείμουμε το βιβλίο. Καθίσαμε, λοιπόν, τρεις από εμάς στην αποβάθρα παρά την αποπνικτική ζέστη και ξεφυλλίσαμε χιλιάδες βιβλία για να σβήσουμε με μαύρο χρώμα την παπική μίτρα από τις εικόνες!»

Εντούτοις, οι αδελφοί ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το έργο. Αξιοποίησαν, λοιπόν, ένα τυπογραφικό πιεστήριο που τους έστειλαν από την Αυστραλία. (Πράξ. 4:20) Η Τζιν Ντεσάμπ περιέγραψε μία τακτική που ακολουθούσαν: «Κάθε φορά που τυπώναμε κάποιο νέο βιβλιάριο ή περιοδικό, έπρεπε να δώσουμε ένα αντίτυπο στις αρχές για να το εγκρίνουν. Φροντίζαμε όμως να τυπώνουμε και να διανέμουμε το έντυπο στις εκκλησίες στην αρχή της εβδομάδας. Κατόπιν, στο τέλος της εβδομάδας, πηγαίναμε ένα αντίτυπο στο γραφείο του γενικού εισαγγελέα. Όποτε το έντυπο δεν εγκρινόταν, κουνούσαμε με λύπη το κεφάλι μας και τρέχαμε πίσω στο πιεστήριο για να τυπώσουμε το επόμενο».