Ο πατέρας μπορούσε να εκχωρήσει τα πρωτοτόκια σε άλλον γιο αν είχε σοβαρό λόγο, δίνοντας έτσι την κληρονομιά του πρωτότοκου γιου σε κάποιον νεότερο. Σε όσες συναφείς περιπτώσεις αναφέρονται στην Αγία Γραφή, αυτό δεν έγινε από ιδιοτροπία ή μεροληψία, αλλά υπήρχε βάσιμος λόγος για τον οποίο ο πατέρας αποφάσισε να κάνει αυτή την αλλαγή όσον αφορά την κληρονομιά που συνδεόταν με τα πρωτοτόκια. Ο Ισμαήλ, ως ο μεγαλύτερος γιος του Αβραάμ, ήταν επίδοξος κληρονόμος επί 14 χρόνια περίπου. (Γε 16:16· 17:18-21· 21:5) Εντούτοις, κατόπιν αιτήματος της Σάρρας και με την έγκριση του Ιεχωβά, ο Αβραάμ απέπεμψε τον Ισμαήλ, ο οποίος τότε ήταν περίπου 19 ετών. Έκτοτε ο Ισαάκ κατείχε το δικαίωμα του πρωτοτόκου και αργότερα έλαβε όλα όσα είχε ο Αβραάμ, εκτός από τα δώρα που έδωσε εκείνος στους γιους τους οποίους του γέννησε μεταγενέστερα η Χετούρα. (Γε 21:8-13· 25:5, 6) Ο Ρουβήν, ο πρωτότοκος του Ιακώβ, έχασε την κληρονομιά που συνδεόταν με τα πρωτοτόκια επειδή πόρνευσε με την παλλακίδα του πατέρα του. (Γε 49:3, 4· 1Χρ 5:1, 2) Ο Ιακώβ έδωσε τη μεγαλύτερη ευλογία στον Εφραΐμ, το νεότερο γιο του Ιωσήφ, και όχι στον Μανασσή, τον μεγαλύτερο.—Γε 48:13-19.

Ο πρωτότοκος γιος κληρονομούσε διπλή μερίδα (δύο μέρη) της περιουσίας σε σύγκριση με ό,τι αναλογούσε στους άλλους γιους.

Υπό το Νόμο, ο πατέρας δεν είχε το δικαίωμα να καταστήσει πρωτότοκό του το γιο της πιο αγαπημένης συζύγου σε βάρος του πραγματικού πρωτοτόκου—του γιου μιας συζύγου την οποία αγαπούσε λιγότερο. Υποχρεούνταν να δώσει στον πρωτότοκο διπλή μερίδα από όλα όσα είχε. (Δευ 21:15-17)