Αντίθετα με αυτούς που κατέγραψαν υπαγορευμένα αγγέλματα από τον Θεό, όσοι από τους Βιβλικούς συγγραφείς έλαβαν οράματα ή όνειρα, καθώς και εκείνοι που έζησαν την εμπειρία της έκστασης, είχαν συνήθως κάποια περιθώρια να περιγράψουν με δικά τους λόγια αυτά που είδαν. Στον Αββακούμ ειπώθηκε το εξής: ‘Κατάγραψε το όραμα και έκθεσέ το καθαρά πάνω σε πλάκες, ώστε αυτός που το διαβάζει μεγαλόφωνα να μπορεί να το κάνει αυτό με ευχέρεια’.—Αββακούμ 2:2, ΜΝΚ.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα τμήματα της Αγίας Γραφής είναι κατά κάποιον τρόπο λιγότερο θεόπνευστα από τα κείμενα που υπαγορεύτηκαν; Και βέβαια όχι. Μέσω του πνεύματός του, ο Ιεχωβά έθεσε σταθερά μέσα στη διάνοια κάθε συγγραφέα το άγγελμά του, ώστε αυτό που μεταδόθηκε ήταν οι σκέψεις του Θεού και όχι των ανθρώπων. Ενώ ο Ιεχωβά επέτρεπε στον συγγραφέα να διαλέγει κατάλληλες λέξεις, ο ίδιος καθοδηγούσε τη διάνοια και την καρδιά του συγγραφέα ώστε να μην παραληφθεί καμιά ουσιαστική πληροφορία, και στο τέλος αυτά τα λόγια μπορούσαν κατάλληλα να θεωρούνται λόγια του Θεού.—1 Θεσσαλονικείς 2:13.

Μολονότι οι Βιβλικοί συγγραφείς «κατευθύνονταν από άγιο πνεύμα», απαιτούνταν προσεκτική σκέψη από μέρους τους. Παραδείγματος χάρη, ο Σολομών «επρόσεξε και ηρεύνησε και έβαλεν εις τάξιν πολλάς παροιμίας. [Αυτός] εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης και λόγοι αληθείας».—Εκκλησιαστής 12:9, 10.