Ελβετία και Λιχτενστάιν

ΟΤΑΝ ακούτε για την Ελβετία, τι έρχεται στο νου σας; Μήπως σκέφτεστε τα βουνά, τα ρολόγια, τα τυριά ή μια νόστιμη σοκολάτα; Εντούτοις, υπάρχει κάτι πολύ πιο πολύτιμο από αυτά τα πράγματα στην Ελβετία. Αλλά πρώτα επιτρέψτε μας να σας πούμε κάτι για την ίδια τη χώρα.

Τον αιώνα πριν από τη δημόσια διακονία του Ιησού Χριστού στον Ισραήλ, ένας Κελτικός λαός που ονομάζονταν Ελβετοί προσπάθησαν να κινηθούν από την κεντρική Ευρώπη σε πιο ήπιες περιοχές στο νότο. Αλλά οι Ρωμαϊκές στρατιές κάτω από τον Ιούλιο Καίσαρα έκλεισαν το δρόμο. Το 58 Π.Κ.Χ., ύστερα από μια μάχη που κατέληξε σε μεγάλη σφαγή, οι επιζώντες Ελβετοί αναγκάστηκαν να επιστρέψουν και να εγκατασταθούν και πάλι στις πεδινές περιοχές μεταξύ του ποταμού Ρήνου και της Λίμνης Λεμάν. Ύστερα από πολλούς αιώνες, αναπτύχθηκε εδώ μια ομοσπονδία που έφτασε να ονομάζεται Ελβετική Ομοσπονδία, ή απλώς Ελβετία.

Η Ελβετία είναι μια μικρή χώρα στην καρδιά της Ευρώπης—μόνο 41.293 τετραγωνικά χιλιόμετρα (15.943 τετραγωνικά μίλια). Στα βόρεια σύνορά της βρίσκεται η Γερμανία· στα δυτικά η Γαλλία· στα νότια η Ιταλία· η Αυστρία και το Λιχτενστάιν είναι στα ανατολικά σύνορά της. Αν και η περιοχή είναι μικρή, λίγες χώρες προσφέρουν τέτοια ποικιλία τοπίου μέσα σε τόσο μικρό χώρο. Ψηλά χιονοσκεπή βουνά είναι μέρος της μορφολογίας της· το ίδιο και οι λεωφόροι με τις φοινικιές στο νότο. Τα 6,5 εκατομμύρια σχεδόν των κατοίκων ανήκουν σε μια από τις τέσσερις πολιτιστικές ομάδες και γλώσσες: τη Γερμανική, τη Γαλλική, την Ιταλική, και τη Ραιτορωμανική. Αυτοί που μιλούν τη Ραιτορωμανική γνωρίζουν συνήθως επίσης τη Γερμανική ή την Ιταλική. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί ξένοι που έχουν έρθει για εργασία ή παραμονή και αυτοί μιλούν διάφορες άλλες γλώσσες.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ελβετίας ανήκουν στην Προτεσταντική ή τη Ρωμαιοκαθολική πίστη. Αν και σήμερα μέλη και των δύο αυτών θρησκευμάτων ζουν μαζί στις πόλεις, υπάρχουν ακόμα περιοχές στις οποίες η μια ή η άλλη θρησκεία επικρατεί. Για παράδειγμα, η Γενεύη και η Ζυρίχη είναι γνωστές ιστορικά ως πόλεις των Προτεσταντών μεταρρυθμιστών Καλβίνου και Τσβίνγκλι. Η Βέρνη, η Βασιλεία, και η Λωζάνη είναι επίσης κυρίως Προτεσταντικές, ενώ η Σαιντ Γκαλλέν, η Λουκέρνη, και το Λουκάνο, είναι κυρίως Καθολικές, και η αρχαία πόλη Φρίμπουργκ είναι ένα προπύργιο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας λόγω του Καθολικού πανεπιστημίου και των πολλών σεμιναρίων της.

Συχνά τα σύνορα ενός καντονίου (δηλαδή, μιας πολιτείας ή επαρχίας) είναι επίσης θρησκευτικά σύνορα, αφού ο πληθυσμός ενός καντονίου είναι κυρίως είτε Καθολικός είτε Προτεσταντικός. Για παράδειγμα, μιλώντας για την κεντρική Ελβετία, η Βαλέ ή το Τιτσίνο φέρνουν αμέσως στο μυαλό του Ελβετού τον Καθολικισμό. Αλλά άτομα που προέρχονται από τα καντόνια της Βέρνης, της Νοϊσατέλ, ή της Ζυρίχης—για να ονομάσουμε μόνο μερικά—ανήκουν συνήθως στην Προτεσταντική πίστη.

Βέβαια, υπάρχουν επίσης άλλα δόγματα, όπως Χριστοκαθολικοί, Εβραίοι, Μεθοδιστές, και πολλά άλλα. Και ορισμένα χωριά περιλαμβάνουν στην πραγματικότητα δεκάδες διαφορετικές θρησκευτικές ομάδες.

Θα ήταν ευπρόσδεκτο το άγγελμα της Βασιλείας από έναν τέτοιο θρησκευόμενο πληθυσμό; Θα δούμε στη συνέχεια.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ

Το 1891, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Κάρολος Τ. Ρώσσελ, έκανε ένα ταξίδι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Μεταξύ άλλων σταμάτησε στη Βέρνη της Ελβετίας. Εξηγώντας το σκοπό αυτής της περιοδείας, δήλωσε ότι δεν τον ενδιέφεραν «τα αρχαία και παράξενα ερείπια, οι πύργοι, κλπ.», αλλά ότι ήθελε «να δει τους ανθρώπους, να κρίνει τον τρόπο ζωής, τις σκέψεις και διαθέσεις τους». Αργότερα, στην έκθεσή του που δημοσιεύθηκε στη Σκοπιά της Σιών, τον Νοέμβριο του 1891, στην Αγγλική, ανέφερε ότι, όπως και σε άλλες χώρες, βρήκε τον αγρό της Ελβετίας να είναι «έτοιμος και να περιμένει θερισμό».

Γι’ αυτό το λόγο εισηγήθηκε στον Άντολφ Βέμπερ να πάει «στον αμπελώνα του Κυρίου» στην Ελβετία. Ο Αδελφός Βέμπερ ήταν Ελβετός υπήκοος που είχε μάθει την αλήθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες και εργαζόταν μέρος του χρόνου του ως κηπουρός για τον Αδελφό Ρώσσελ. Χωρίς κανένα δισταγμό, ο Αδελφός Βέμπερ δέχτηκε αυτή την αποστολή. Είχε τα κατάλληλα προσόντα γι’ αυτό, αφού μιλούσε τις τρεις κύριες Ελβετικές γλώσσες. Εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του, Λε Κονβέρ, στα βουνά Ιούρα τον Ιανουάριο του 1900.

Ο Αδελφός Βέμπερ κέρδιζε τα αναγκαία για τη συντήρησή του δουλεύοντας ως κηπουρός και δασοκόμος, αλλά το κυριότερο ενδιαφέρον του ήταν η σπορά των σπόρων της αλήθειας. Αρχίζοντας με τους ανθρώπους με τους οποίους δούλευε, επέκτεινε τον τομέα του περπατώντας σε άλλα χωριά και πόλεις και μιλώντας στους ανθρώπους οπουδήποτε τους συναντούσε. Στη διάρκεια του χειμώνα, συνήθιζε να περπατά ως τη Γαλλία και νότια ως την Ιταλία για να κηρύξει, επιστρέφοντας στη Λε Κονβέρ την άνοιξη. Εκτός από τα εντελώς αναγκαία για τη ζωή πράγματα, γέμιζε το σακίδιό του με όσα έντυπα μπορούσε να μεταφέρει.

Μια μέρα καθώς διέσχιζε μια γέφυρα πάνω από τη Διώρυγα Χάκνεκ στο καντόνιο της Βέρνης, ο Αδελφός Βέμπερ συνάντησε έναν άντρα στον οποίο έκανε μαρτυρία. Αλλά καθώς κατέβαζε το σακίδιό του, ένα βιβλίο γλίστρησε και έπεσε στα ρηχά νερά στην άκρη της δεξαμενής, ακριβώς μπροστά στις πόρτες. Αργότερα, όταν ο φύλακας της δεξαμενής πήγε για να καθαρίσει τις πόρτες, βρήκε το βιβλίο, το στέγνωσε και άρχισε να το διαβάζει. Ήταν ένα αντίτυπο του βιβλίου Γραφικές Μελέτες, Τόμος Α΄ του Αδελφού Ρώσσελ. Ο φύλακας της δεξαμενής και η σύζυγός του έμειναν έκπληκτοι γι’ αυτά που μάθαιναν και πείστηκαν ότι είχαν βρει την αλήθεια.

ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Ο Αδελφός Βέμπερ δεν παρέλειψε τίποτε προκειμένου να ξεκινήσει το έργο. Επιπρόσθετα από την προσωπική του μαρτυρία, διαφήμιζε τις Γραφικές Μελέτες στις εφημερίδες, αν κι αυτό το είδος δημοσιότητας ήταν συνήθως αρκετά δαπανηρό. Διευθέτησε ώστε μερικοί βιβλιοπώλες να περιλάβουν τις Γραφικές Μελέτες στη συλλογή τους. Σύντομα, άνθρωποι από διάφορα μέρη της χώρας έγραψαν ζητώντας τα βιβλία. Εκείνοι που ζούσαν στην ίδια περιοχή συνδέθηκαν μεταξύ τους, και συστήθηκε να συναντιούνται και να μελετούν μαζί. Εκείνες τις μέρες δεν υπήρχαν πολλοί τρόποι διασκέδασης, έτσι γνωστοί και φίλοι ευχαρίστως παραβρίσκονταν σε τέτοιες συναντήσεις όταν τους προσκαλούσαν. Συνήθως διευθετούσαν μεταξύ τους ποιος θα διεξήγε τη μελέτη, και συχνά το έκαναν εκ περιτροπής.

Τα φυλλάδια έπαιξαν σπουδαίο ρόλο σ’ εκείνο το αρχικό ξεκίνημα. Οι λίγοι αφιερωμένοι αδελφοί συγκέντρωσαν αρκετό θάρρος για να τα μοιράζουν μπροστά από εκκλησίες, ή να τα ταχυδρομούν κατά χιλιάδες στον Γερμανόφωνο τομέα της Ελβετίας. Οι αδελφοί στις Ηνωμένες Πολιτείες επίσης βοήθησαν για να ξεκινήσει το έργο εδώ με το να ταχυδρομούν Γερμανικά τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά της Σιών σε φίλους και συγγενείς στην Ελβετία. Αργότερα μερικοί από αυτούς δέχτηκαν την αλήθεια.—Εκκλ. 11:1.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Μεταξύ των πρώτων που γνώρισαν την αλήθεια μέσω του Αδελφού Βέμπερ ήταν η κ. Άννα Μπάχμαν στη Βασιλεία. Αν και πήγαινε τακτικά στην Ευαγγελική Μεταρρυθμιστική Εκκλησία, το ενδιαφέρον της για τη μελέτη της Αγίας Γραφής διεγέρθηκε όταν ο Αδελφός Βέμπερ της μίλησε για τους σκοπούς του Θεού για το ανθρώπινο γένος και για τις βασικές αλήθειες της Αγίας Γραφής. Δέχτηκε το βιβλίο Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων και το μελέτησε όλο μόνη της αφού δεν υπήρχε κοντά κανείς για να τη βοηθήσει. Μετά από ένα χρόνο ο Αδελφός Βέμπερ επέστρεψε, απάντησε στις ερωτήσεις της με τον ήρεμο τρόπο του, και την ενθάρρυνε να συνεχίσει να μελετά το Λόγο του Θεού.

Έπειτα, τον Μάιο του 1903 έμεινε έκπληκτη όταν βρήκε δύο επισκέπτες στην πόρτα της. Ο ένας ήταν ένας σπουδαστής της Αγίας Γραφής από την κοντινή Μουλχάουζεν (που ήταν τότε μια Γερμανική πόλη αλλά τώρα ανήκει στη Γαλλία), και ο άλλος ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Αδελφός Ρώσσελ. Η συνομιλία που μεταφράστηκε από το Σπουδαστή των Γραφών ήταν πολύ εποικοδομητική και βοήθησε την κυρία Μπάχμαν να προοδεύσει. Με την πάροδο του χρόνου έγινε μια αφοσιωμένη δούλη του Ιεχωβά, και τόσο ο σύζυγός της όσο και, αργότερα, ο γιος της Φριτς δέχτηκαν την αλήθεια. Μερικά άλλα άτομα έδειξαν επίσης ενδιαφέρον, έτσι οργανώθηκε μια ομάδα μελέτης στη Βασιλεία από το 1909. Ο Φριτς Μπάχμαν, που είναι τώρα προχωρημένος στην ηλικία, ανήκει ακόμη σε μια από τις εκκλησίες της Βασιλείας.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η Σκοπιά της Σιών στη Γερμανική τυπωνόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1897. Όταν άρχισε να εμφανίζεται στη Γαλλική το 1903, ο Αδελφός Βέμπερ χάρηκε, αλλά πίστευε ότι το βιβλίο Γραφικές Μελέτες χρειαζόταν πολύ στη Γαλλική για να προωθήσει την κατανόηση της Αγίας Γραφής. Έτσι το μετέφρασε ο ίδιος. Ακολούθησαν και άλλες εκδόσεις, και ιδρύθηκε ένα μικρό γραφείο της Εταιρίας με μια αποθήκη βιβλίων στην Ίβερτον το 1903.

Εδώ ο αριθμός εκείνων που υπηρετούσαν τον Ιεχωβά δεν ήταν πολύ μεγάλος. Οι συναθροίσεις, ακόμα και οι συνελεύσεις, διεξάγονταν σε ιδιωτικά σπίτια. Αλλά το μέλλον φαινόταν λαμπρό και οι αδελφοί ήταν ζηλωτές. Ο Άντολφ Βέμπερ διορίστηκε διαχειριστής του έργου στον Γαλλικό τομέα. Για τον Γερμανικό τομέα της Ελβετίας, ιδρύθηκε στη Ζυρίχη ένα μικρό γραφείο εντύπων και πληροφοριών και ήταν κάτω από την επίβλεψη του γραφείου του τμήματος στην Μπάρμεν-Έλμπερφελντ, της Γερμανίας.

ΟΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΡΩΣΣΕΛ

Οι «γενικές συνελεύσεις» από την αρχή έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στο έργο. Μια συνέλευση έγινε στη Ζυρίχη το 1910 με εκατό περίπου άτομα παρόντα. Από χρόνο σε χρόνο ο αριθμός των παραβρισκομένων αύξανε. Ο Αδελφός Ρώσσελ ήταν συχνά ανάμεσά τους.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορεί να μην εντυπωσιαστεί κανείς με το τολμηρό του πνεύμα. Τα ταξίδια στην αρχή του 20ού αιώνα δεν ήταν τόσο άνετα και γρήγορα όπως σήμερα, εντούτοις ο Αδελφός Ρώσσελ προσπαθούσε σχεδόν κάθε χρόνο να διασχίζει τον ωκεανό με σκοπό να ενισχύει τους αδελφούς στην Ευρώπη και να δίνει ώθηση στο έργο. Και τι πολυάσχολο πρόγραμμα είχε!

Το 1912 επισκέφθηκε τη Γενεύη, τη Βασιλεία, τη Ζυρίχη, και τη Σαιντ Γκαλλέν. Η δημόσια ομιλία του, «Πέρα από τον Τάφο», διαφημίστηκε με μεγάλες αφίσσες που απεικόνιζαν ένα δάχτυλο να δείχνει μια πομπή κληρικών, με τα λόγια: «Ουαί εις εσάς . . . διότι αφηρέσατε το κλειδίον της γνώσεως». (Λουκ. 11:52) Το θέμα ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό και έκανε μεγάλη εντύπωση. Σ’ όλη την πόλη, οι άνθρωποι μιλούσαν για τις αποδείξεις ότι δεν υπήρχε πύρινος άδης, ότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθηση, και ότι υπάρχει ελπίδα να ξαναζήσουν. (Εκκλ. 9:10· Πράξ. 2:22-31· 24:15) Τα νέα διαδόθηκαν αστραπιαία. Οι αίθουσες που νοικιάζονταν δεν ήταν αρκετά μεγάλες. Συχνά πλήθος ανθρώπων διώχνονταν λόγω έλλειψης χώρου. Αυτή η διακήρυξη της αλήθειας σχετικά με την κατάσταση των νεκρών έπληξε τα θεμέλια της παραδοσιακής θρησκείας.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΣΕ ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Μερικοί άνθρωποι άρχισαν να κάνουν στους πάστορές τους ερωτήσεις που τους έφερναν σε αμηχανία. Μεταξύ αυτών ήταν η Κλάρα Άντλερ, που είχε πάρει από ένα συγγενή ένα βιβλιάριο με τίτλο Πού Είναι οι Νεκροί; και το είχε διαβάσει με μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτή η σαφής εξήγηση της κατάστασης των νεκρών και της ελπίδας για όλο το ανθρώπινο γένος την παρακίνησε να τρέξει στον ιερέα της για να συμμεριστεί μαζί του τον ενθουσιασμό της.

Σκέφτηκε, ‘Σίγουρα, δεν θα έχει διαβάσει ποτέ κάτι τόσο θαυμάσιο’. Αλλά δυστυχώς, η αντίδρασή του ήταν: «Ξέρω, ξέρω, . . . αλλά θα ήταν πολύ καλύτερο να μη διαβάζεις τέτοια πράγματα». Η Αδελφή Άντλερ δεν απογοητεύτηκε. Λέει: «Αν και γνώριζα πολύ λίγα πράγματα για την αλήθεια εκείνο τον καιρό, τα λόγια της Αγίας Γραφής είχαν πιο μεγάλη σημασία για μένα απ’ ό,τι είπε ο πάστορας. Τώρα κατάλαβα ότι δεν χρειάζονταν θεολογικές σπουδές για να κατανοήσει κανείς το Λόγο του Θεού. Μάλλον, ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ικανότητα της λογικής για να τη χρησιμοποιεί». Αυτό έκανε ακριβώς, και βοήθησε πολλούς άλλους να κάνουν το ίδιο.

Αν και οι αλήθειες που δίδασκε ο Αδελφός Ρώσσελ αναστάτωσαν πολλούς κληρικούς, υπήρχαν μερικοί που συμφωνούσαν με τις προσπάθειές του να φέρει την ακριβή γνώση της Αγίας Γραφής στην επιφάνεια. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Λούντβικ Ράινχαρτ. Το 1877 δημοσίευσε στη Γερμανική μια μετάφραση της «Νέας Διαθήκης» που είναι αξιοσημείωτη γιατί αποδίδει το εδάφιο Λουκάς 23:43 ως εξής: «Και είπεν προς αυτόν [τον κακούργο] ο Ιησούς: Αληθώς σοι λέγω σήμερον: Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω». Αλληλογραφώντας μ’ ένα Σπουδαστή των Γραφών το 1908, αυτός ο Προτεστάντης ιερέας έγραψε: «Όπως βλέπεις γνωρίζω πολύ καλά το ‘Κίνημα Χαραυγή της Χιλιετηρίδας’ και εκτιμώ θερμά τη ζωντανή και αυτοθυσιαστική αφοσίωση του Αδελφού Κ. Τ. Ρώσσελ και όλων των συνεργατών του . . . Επειδή ενδιαφέρομαι πολύ να εξαλείψω όσο περισσότερες ανακρίβειες μπορώ και να τυπώσω μια μετάφραση που θα είναι τόσο πιστή και ακριβής όσο γίνεται, θα ήμουν ευγνώμων σ’ εσάς και στον Αδελφό Ρώσσελ αν σημειώνατε όλα τα σημεία στα οποία έχετε αντίρρηση με τη μετάφρασή μου».

ΟΙ «ΠΙΛΓΚΡΙΜΣ» ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

Οι «πίλγκριμς» ήταν περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας, όπως είναι σήμερα οι επίσκοποι περιοχής. Οι προσπάθειές τους συνέβαλαν στην ενότητα των αδελφών και τους έφεραν σε πιο στενή επαφή με την οργάνωση του Θεού. Η Εταιρία ανακοίνωνε στο περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών το σχεδιασμένο δρομολόγιο των πίλγκριμ αδελφών, και εκκλησίες και μικρότερες ομάδες που βρίσκονταν κατά μήκος αυτών των δρομολογίων έγραφαν και εξέφραζαν την επιθυμία τους να δεχτούν μια επίσκεψη. Οι πίλγκριμς ήταν εξαιρετικοί ομιλητές και οι δημόσιες διαλέξεις τους είχαν συνήθως μεγάλο ακροατήριο. Για παράδειγμα, το 1913, το συνολικό τους ακροατήριο στην Ελβετία ήταν 8.000 περίπου άτομα.

Οι Αδελφοί Χέρκεντελ και Μπούχολτς από τη Γερμανία, καθώς και άλλοι πίλγκριμς, έμειναν στο μυαλό μερικών που τους θυμούνται ακόμα για τη στοργική τους βοήθεια. Έμεναν μια ή δυο μέρες μόνο σε κάθε μέρος αλλά χρησιμοποιούσαν τη Γραφική τους γνώση για να δώσουν πνευματική κατανόηση στους αδελφούς και να προτρέψουν νεοενδιαφερόμενους να μη φοβηθούν από τους εναντιούμενους. Το πιο αγαπητό θέμα του Αδελφού Βέλλερχάουζ ήταν οι χρονολογίες. Συνήθιζε να δίνει παρατεταμένες ομιλίες βασισμένες σε σχέδια και χάρτες και οποτεδήποτε αναφέρεται το έργο των πίλγκριμς, αυτά έρχονται ακόμα στο μυαλό εκείνων που ήταν παρόντες τότε.

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ 1914

Από το 1876, η προσοχή των Σπουδαστών της Γραφής κατευθύνθηκε στο έτος 1914 ως ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας. Τα 2.520 έτη γνωστά ως οι Καιροί των Εθνών θα τελείωναν τότε. (Λουκ. 21:24) Η Αδελφή Μπέρτα Όμπριστ θυμάται πως η οικογένειά της συχνά την κορόιδευε όταν τους έλεγε για έναν πόλεμο που επρόκειτο να γίνει. «Σταμάτα τώρα να μιλάς γι’ αυτό το 1914!» έλεγε θυμωμένα η γιαγιά της. Αλλά πόσο έμεινε έκπληκτη και εντυπωσιάστηκε η γιαγιά της όταν πράγματι ξέσπασε πόλεμος το 1914!

Οι γονείς της μικρής Χούλντα από το Σάφχάουζεν δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μια μεγάλη αλλαγή στα παγκόσμια γεγονότα θα λάβαινε χώρα το 1914 όπως τους εξηγούσε επανειλημμένα από τη Γραφή ένας γνωστός. Αλλά η Αδελφή Χούλντα Πέτερ θυμάται ότι η μητέρα της έμεινε κατάπληκτη όταν ξέσπασε πράγματι πόλεμος. Τώρα ήταν γεμάτη ερωτήσεις, και ήθελε, οπωσδήποτε, ν’ αποκτήσει μια Αγία Γραφή. Καθώς η αλήθεια ξετυλίχτηκε μπροστά της, τη δέχτηκε ολόψυχα, παραιτήθηκε από την πρώην εκκλησία της, και αφιερώθηκε στον Ιεχωβά Θεό.

Και άλλοι, επίσης, βοηθήθηκαν να δώσουν προσοχή στη σπουδαιότητα των γεγονότων που διαδραματίζονταν στην παγκόσμια σκηνή από το 1914. Γι’ αυτό το σκοπό, ένα θαυμάσιο όργανο ετοιμάστηκε κάτω από την κατεύθυνση του Ιεχωβά. Ήταν μια σειρά από τέσσερις ομιλίες με σλάιντς και ταινίες.

ΤΟ ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Η παρουσίαση του Φωτοδράματος της Δημιουργίας είχε μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη προβολή στη Βέρνη έγινε μερικές εβδομάδες μετά από τη γενική κινητοποίηση του Ελβετικού στρατού λόγω του ξεσπάσματος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά ο συνολικός αριθμός παραβρισκομένων σε μια περίοδο δύο εβδομάδων ήταν πάνω από 12.000. Μετά απ’ αυτό προβλήθηκε σε άλλα πλήθη που το εκτίμησαν σε πόλεις και χωριά.

Ανάμεσα στους 3.000 που υπέβαλαν τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους με αίτηση για περισσότερες πληροφορίες ήταν ο Χάινριχ Χόιμπεργκερ, που είδε το Φωτόδραμα στο χωριό του Σάφενβιλ. Το πρόγραμμα διήρκεσε τέσσερα βράδια, και βεβαιώθηκε ότι δεν έχασε κανένα από αυτά. Αυτός αφηγείται: «Ήμουν κατασυγκινημένος. Ήθελα να μάθω περισσότερα, γι’ αυτό συμπλήρωσα μια κάρτα και την ταχυδρόμησα το ίδιο βράδυ. Σύντομα μετά απ’ αυτό, έλαβα ένα φυλλάδιο των Σπουδαστών της Γραφής. Λίγο αργότερα, δέχτηκα μια πρόσκληση σε μια δημόσια διάλεξη και εκεί πήρα τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών». Ο εργοδότης του, που ήταν κουνιάδος κάποιου Προτεστάντη ιερέα, έδειξε φανερά ότι δεν του άρεσε το βιβλίο. Αλλά το ενδιαφέρον του Χάινριχ ήταν έντονο και δαπάνησε τις ελεύθερες ώρες του στο δάσος όπου μπορούσε να διαβάσει το βιβλίο ανενόχλητος.

Στη μικρή πόλη Μπρουκ, η προβολή του Φωτοδράματος το 1915 προγραμματίστηκε να γίνει στο τοπικό πανδοχείο «Τσουμ Ρότεν Χάους». Η αίθουσα γέμισε εντελώς πολύ πριν από την καθορισμένη ώρα, έτσι η αστυνομία έκλεισε τις πόρτες και έδιωξε όσους έρχονταν αργότερα. Αλλά μερικοί άφοβοι νεαροί, αποφασισμένοι να μη χάσουν την προβολή έβαλαν σκάλες στην άλλη πλευρά του κτιρίου και μπήκαν μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα του πρώτου ορόφου.

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Πριν από το 1914 υπήρχε καλή αύξηση στον Γερμανόφωνο τομέα της Ελβετίας αλλά το έργο στον Γαλλόφωνο τομέα παρά τις προσδοκίες καθυστέρησε. Έτσι δόθηκε ειδική προσοχή σ’ αυτό τον τομέα με δημόσιες διαλέξεις και προβολές του Φωτοδράματος της Δημιουργίας. Όλες αυτές οι προσπάθειες έφεραν καλά αποτελέσματα.

Το 1912 η αποθήκη βιβλίων που λειτουργούσε στην Ίβερτον μεταφέρθηκε στη Γενεύη κι έγινε ένα γραφείο τμήματος. Από εκεί, επιβλεπόταν το έργο όχι μόνο στη Γαλλόφωνη Ελβετία αλλά επίσης στον Γαλλόφωνο τομέα όλης της Ευρώπης. Αργότερα το γραφείο μεταφέρθηκε και πάλι αλλά στον ίδιο δρόμο. Το τμήμα φρόντιζε τώρα για 23 εκκλησίες, και η έκθεση του 1916 για την Ανάμνηση έδειξε ένα συνολικό αριθμό παραβρισκομένων 256 από τη Γαλλόφωνη Ελβετία και 108 από τη Γαλλία. Το 1917, ένας συνολικός αριθμός 56.550 παραβρέθηκαν στις προβολές του Φωτοδράματος.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟ

Το 1918 έφερε δοκιμασίες πιστότητας και εξαγνισμού για να απομακρυνθεί η ακαθαρσία και να φανούν εκείνοι που πραγματικά αγαπούσαν τις οδούς του Ιεχωβά. (Μαλ. 3:1-3) Υπήρχαν περιορισμοί εξαιτίας του πολέμου, ιδιαίτερα όσον αφορά τα καύσιμα και αυτό κατέληξε στην ακύρωση μερικών συναθροίσεων. Εκτός απ’ αυτό, εξελίξεις στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν επηρέασαν δυσμενώς τη δράση των αδελφών εδώ. Μερικοί φοβήθηκαν. Άλλοι πίστευαν ότι το έργο έφτανε στο τέλος του, και ότι ο Αρμαγεδδώνας θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή. Δεν υπήρχε καμιά ενθάρρυνση από μέρους των υπεύθυνων αδελφών. Αυτή ήταν η κατάσταση όταν, στις 11 Νοεμβρίου 1918, ο πόλεμος τέλειωσε.

Πιο σοβαρές ήταν οι δυσκολίες που δημιουργήθηκαν από τον Λ. Α. Φρέιτακ, που ήταν υπεύθυνος του γραφείου στη Γενεύη. Είχε εξουσιοδοτηθεί να δημοσιεύσει μια Γαλλική μετάφραση της Αγγλικής έκδοσης του περιοδικού Η Σκοπιά καθώς επίσης και του βιβλίου Γραφικών Μελετών. Αλλά εκμεταλλεύτηκε τη θέση του δημοσιεύοντας τις δικές του ιδέες. Όταν ο Αδελφός Ρόδερφορδ, ο πρόεδρος της Εταιρίας το πληροφορήθηκε, ο Φρέιτακ αποβλήθηκε αμέσως και το γραφείο στη Γενεύη έκλεισε. Ωστόσο, ο Φρέιτακ ήθελε να κρατήσει τον έλεγχο της περιουσίας της Εταιρίας στη Γενεύη και αρνήθηκε να δώσει λογαριασμό σε οικονομικά θέματα. Εκτός από αυτό, ήθελε να δημοσιεύσει το δικό του περιοδικό με το όνομα Λα Τουρ ντε Γκαρντ (Η Σκοπιά). Διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, ισχυρίστηκε ότι η Εταιρία ζήτησε απ’ αυτόν να αποδώσει ό,τι του ανήκε. Κατέστη αναγκαία η νομική δίωξη του Φρέιτακ. Έχασε και τις τρεις υποθέσεις και τελικά έπρεπε να επιστρέψει στην Εταιρία έπιπλα και βιβλία, καθώς επίσης το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, και υποχρεώθηκε να δώσει οικονομικό λογαριασμό. Μετά απ’ αυτό, οι σχέσεις διακόπηκαν, και ο Φρέιτακ ηγήθηκε ενός δικού του κινήματος.

Αν και οι εκκλησίες είχαν έντονα προειδοποιηθεί και με καλοσύνη νουθετηθεί, πολλά άτομα ακολούθησαν τον Φρέιτακ. Είναι λυπηρό ότι, από τους 304 που συγκεντρώθηκαν για τον εορτασμό της Ανάμνησης στη Γαλλική γλώσσα το 1919, μόνο 75 παρέμειναν με την Εταιρία, και αρκετοί από αυτούς αργότερα επέστρεψαν στον κόσμο.

Παρά τις εξελίξεις αυτές το πνεύμα του Ιεχωβά συνέχισε να ενισχύει τους πιστούς. Περισσότερα ενδιαφερόμενα άτομα εμφανίστηκαν σε όλα τα μέρη της χώρας, και εισήλθαν στις χαρές του έργου της Βασιλείας που επρόκειτο να έρθει. Μεταξύ εκείνων ήταν η Άλις Μπέρνερ. Ως νεαρό κορίτσι, είχε αποστηθίσει τον Ψαλμό 103 και ήταν βαθιά συγκινημένη από τα λόγια: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον· και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού». Αυτή η νεαρή κυρία ανησύχησε τους πάστορες της εκκλησίας της. Αναφέρει: «Η αποχώρησή μου από την Προτεσταντική Εκκλησία έφερε κάποια αναστάτωση. Δύο ιερείς προσπάθησαν να με πείσουν να παραμείνω στο ποίμνιό τους. Αλλά αυτές οι συζητήσεις με βοήθησαν να δω πιο καθαρά πόσο αναγκαίο ήταν να χωριστώ από ένα σύστημα που δεν βασιζόταν πλήρως στις αλήθειες της Αγίας Γραφής». Λίγα χρόνια αργότερα η Αδελφή Μπέρνερ αφιέρωνε όλο το χρόνο της στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Το γεγονός ότι σε ηλικία 85 χρόνων είναι ακόμη ένα χαρούμενο και δραστήριο μέλος της οικογένειας Μπέθελ (τώρα στη Γερμανία) αποδεικνύει ότι δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή της.

Η άνοιξη του 1919, του έτους που η Άλις Μπέρνερ ήρθε σε επαφή με την αλήθεια, έφερε καλά νέα από το εξωτερικό: οι αδελφοί από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν, περιλαμβανομένου και του προέδρου της Εταιρίας, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ελευθερώθηκαν από την άδικη φυλάκισή τους στις 25 Μαρτίου 1919! Σύντομα ο λαός του Ιεχωβά έλαβε αναγκαίες οδηγίες μέσω των σελίδων του περιοδικού Η Σκοπιά που θα τους βοηθούσαν να εκτιμήσουν το μεγάλο έργο που έπρεπε ακόμη να γίνει. Αντί να τελειώσει, το έργο μαρτυρίας θα προωθούνταν περισσότερο από ποτέ προηγουμένως!

ΙΔΡΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

Τον επόμενο χρόνο, ο Αδελφός Ρόδερφορδ επισκέφθηκε την Ελβετία για να προωθήσει το έργο. Για να οργανωθεί και πάλι το έργο στη σπαρασσόμενη από τον πόλεμο Ευρώπη, φάνηκε καλύτερο να ιδρυθεί ένα Κεντρικό Ευρωπαϊκό Γραφείο, και η Ελβετία θεωρήθηκε ότι ήταν μια καλή έδρα επειδή η χώρα δεν είχε αναμειχθεί ενεργά στον πόλεμο. Τελικά τόσο το γραφείο του τμήματος της Ελβετίας όσο και το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Γραφείο στεγάστηκαν μαζί στην οδό Ούστεριστράσσε 19 στη Ζυρίχη. Ένα προσωπικό από 10 άτομα εργαζόταν εκεί το 1924. Υπεύθυνος ήταν ο Κόνραντ Μπίνγκελε, και ένας από τους συνεργάτες ήταν ο Μαξ Φρέσιελ, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν όπου έγινε γνωστός ως ο αγαπητός Μάξουελ Φρεντ.

Το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Γραφείο θα επέβλεπε το έργο στην Ελβετία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Ιταλία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία, και ακόμα για λίγο καιρό στη Γερμανία. Μερικές χώρες είχαν τον δικό τους τοπικό διαχειριστή, αλλά έπρεπε να βρίσκονται σε στενή επαφή με το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Γραφείο, στο οποίο έστελναν τις μηνιαίες εκθέσεις τους. Με τη σειρά του, το γραφείο συμπλήρωνε την έκθεση και τη μεταβίβαζε στο Μπρούκλιν. Ήταν δουλειά επίσης αυτού του γραφείου να προμηθεύει έντυπα σε διάφορες γλώσσες στις χώρες κάτω από τη επίβλεψή του.

Εκείνα τα χρόνια, ο Αδελφός Ε. Τζάουκ, που ήταν υπεύθυνος του έργου στις Γαλλικές περιοχές, είχε το γραφείο του στη Βέρνη. Στη Βέρνη επίσης, μερικοί αδελφοί είχαν ιδρύσει μια τυπογραφική εταιρία με δική τους πρωτοβουλία και είχαν αρχίσει να παράγουν έντυπα για την Εταιρία σε καλές τιμές λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι εργάτες ήταν άτομα αφιερωμένα. Με τον καιρό η Εταιρία ανέλαβε εκείνες τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις, επέκτεινε το τυπογραφείο, και εγκατέστησε ένα περιστροφικό πιεστήριο πάνω στο οποίο τυπωνόταν το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών στη Γερμανική από τον Οκτώβριο του 1922. Βιβλιάρια και φυλλάδια σε περισσότερες από δώδεκα γλώσσες τυπώνονταν σε μεγάλες ποσότητες.

Ωστόσο, στη διάρκεια της επίσκεψης του Αδελφού Ρόδερφορδ το 1924, φάνηκε καθαρά ότι χρειάζονταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις για να ανταποκριθούν στην τεράστια ζήτηση εντύπων στην Ευρώπη μετά από τον πόλεμο. Αγοράστηκε χώρος στην απέναντι μεριά του δρόμου και άρχισε η εργασία για έναν καινούργιο «Βιβλικό Οίκο», ο οποίος ήταν συμπληρωμένος ως την άνοιξη του 1925. Στον καινούργιο χώρο του τυπογραφείου, εγκαταστάθηκε άλλο ένα περιστροφικό πιεστήριο. Με τα χρόνια, η αποδοτικότητα αυτού του τυπογραφείου συνέχισε να βελτιώνεται, παράγοντας τελικά 500.000 σκληρόδετα βιβλία και ένα εκατομμύριο βιβλιάρια το χρόνο, εκτός από τα περιοδικά και τα φυλλάδια σε 16 τουλάχιστον γλώσσες.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Ήταν μεγάλο γεγονός η μεταφορά του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου σ’ αυτό το νέο κτίριο, στην οδό Άλμενστρασσε 39, την 1η Απριλίου 1925.

Ο Γιόζεφ Α. Μπικ θυμάται καλά τα περιστατικά σχετικά μ’ αυτή τη μετακόμιση. «Αποβλέπαμε σ’ αυτή τη μεταφορά στο καινούργιο κτίριο», είπε, «αλλά υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα στις διάνοιες όλων των μελών του προσωπικού: Ποιος θα ήταν ο υπεύθυνος; Ήταν τρεις αδελφοί στη σειρά: ο Κ. Κ. Μπίνγκελε, που ήταν μέχρι τότε υπεύθυνος του γραφείου της Ζυρίχης· ο Ε. Τζάουκ, που ήταν ήδη στη Βέρνη και ήταν υπεύθυνος για το έργο εκεί και στον Γαλλικό τομέα· και ήταν επίσης ο Γιάκοπ Βέμπερ που φρόντιζε για τους κολπόρτερς (σκαπανείς) και το έργο κηρύγματος».

Ενδιαφέρονταν οι αδελφοί πρωτίστως για την προώθηση των συμφερόντων της αληθινής λατρείας, ή μήπως προσωπική υπερηφάνεια και ενδιαφέρον για θέσεις θα επηρέαζαν την ικανότητά τους να προσφέρουν ταπεινή υπηρεσία; «Εκείνες οι μέρες ήταν γεμάτες από ένταση», σύμφωνα με τον Αδελφό Μπικ, «αλλά ο πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση». Επειδή η υγεία του Αδελφού Μπίνγκελε εξασθενούσε, έγινε η εισήγηση να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες για θεραπεία. Στη θέση του διορίστηκε ο Αδελφός Τζάουκ να αναλάβει την επίβλεψη. Ωστόσο, με τον καιρό, τόσο ο Μπίνγκελε όσο και ο Τζάουκ εγκατέλειψαν την αληθινή λατρεία.

ΣΟΒΑΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ 1925

Το έτος 1925 ξεκίνησε με μεγάλες προοπτικές με τον καινούργιο οίκο Μπέθελ και το εργοστάσιο στη Βέρνη. Οι αδελφοί ήταν ευτυχισμένοι και ενθαρρύνθηκαν να συνεχίσουν να προωθούν το έργο. Ωστόσο, μερικοί είχαν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις σχετικά με το έτος 1925. Θα άφηναν τον εαυτό τους να καθοδηγηθεί από τη Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1925; Προειδοποίησε:

«Ιδού, το έτος 1925 έφθασε. Με μεγάλας ελπίδας οι Χριστιανοί προσατενίζουν προς αυτό. Πολλοί εν πεποιθήσει προσεδόκουν ότι όλα τα μέλη του Χριστού κατά το έτος τούτο ήθελον μεταλλαγή εις την δόξαν των Ουρανών. Τούτο πιθανόν να γίνη, αλλά και πιθανόν όχι. Εις τον ίδιον αυτού καιρόν και χρόνον ο Θεός θα εκτελέση τους σκοπούς και προθέσεις του εν σχέσει με τον λαόν του. Οι Χριστιανοί οφείλουσι να μην ενδιαφέρονται τόσον βαθέως τι δυνατόν να συμβή το έτος τούτο και ούτω παραλείψωσι να εκτελέσωσι πλήρεις χαράς ό,τι ο Κύριος αναμένει παρ’ αυτών να πράξωσι».

Μαζί με άλλους, ο Γιάκοπ Βέμπερ που ήταν υπεύθυνος για το Γραφείο Υπηρεσίας στο Μπέθελ, δεν εντυπωσιάστηκε. Ήταν τόσο σίγουρος ότι όλοι οι χρισμένοι θα δοξάζονταν στον ουρανό ως το τέλος του έτους, που ακολούθησε μια «πορεία εκκαθάρισης». Έστειλε μεγάλες ποσότητες βιβλίων στις εκκλησίες χωρίς να έχει λάβει οδηγίες γι’ αυτό, δίνοντάς τους εντολή να διανέμουν δωρεάν τα βιβλία στην περιοχή τους πριν από το τέλος του 1925.

Όλες οι προσπάθειες των αδελφών στο Μπέθελ για να λογικευτούν μαζί του δεν ωφέλησαν. Τελικά, εγκατέλειψε όχι μόνο το Μπέθελ αλλά και την αλήθεια και προξένησε μεγάλη λύπη στους αδελφούς σ’ όλη τη χώρα, επειδή πήρε πολλούς μαζί του. Σε μερικές εκκλησίες ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων μειώθηκε κάτω από το μισό.

Μια άλλη λυπηρή κατάσταση φανερώθηκε μέσα στην οικογένεια Μπέθελ. Μερικοί είχαν διαπράξει ανηθικότητα. Ακολούθησε άμεση ενέργεια από το Γραφείο του Προέδρου. Έπειτα, τον Φεβρουάριο του 1926, ο Μάρτιν Σ. Χάρπεκ έφτασε από το Μπρούκλιν για ν’ αναλάβει τη διεύθυνση του γραφείου στη Βέρνη.

ΕΛΒΕΤΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΪΝ

Σ’ αυτό το σημείο είναι κατάλληλο να αναφέρουμε κάτι για το Λιχτενστάιν, ένα από τα μικρότερα κράτη του κόσμου που βρίσκεται πάνω στον ποταμό Ρήνο, ανάμεσα στην Ελβετία και στην Αυστρία. Αρέσει στους κατοίκους του Λιχτενστάιν να το ονομάζουν Λέντλε (Μικρή Χώρα), ένα κατάλληλο υποκοριστικό εξαιτίας του μήκους του που είναι μόνο 27 χιλιόμετρα (17 μίλια) και του μέσου πλάτους του που είναι λιγότερο από 6 χιλιόμετρα (4 μίλια). Οι περισσότεροι από τους 27.076 κατοίκους του χαίρονται που ζουν σε αγροτικούς συνοικισμούς χωρίς τις πιέσεις της ζωής στην πόλη. Η πρωτεύουσα, Βαντούτς, μέσα στο όμορφο ορεινό περιβάλλον έχει πληθυσμό μόλις 4.927.

Ήταν ευθύνη των ευαγγελιζόμενων στην Ελβετία να αφήσουν το φως της αλήθειας της Αγίας Γραφής να λάμψει σ’ αυτό το Καθολικό προπύργιο. Στη δεκαετία του 1920, μερικοί αδελφοί από τη Ρόρσακ συνάντησαν μεγάλη εναντίωση όταν κήρυξαν στο Λιχτενστάιν. Συνελήφθησαν και διώχτηκαν από τη χώρα. Αλλά σε αρμονία με την προφητεία του Ιησού στο Μάρκος 13:10, ο Λούης Μέιερ, ένας πρώην αξιωματούχος του Στρατού της Σωτηρίας ο οποίος δέχτηκε την αλήθεια το 1923, αισθάνθηκε σοβαρή ευθύνη να φροντίσει ώστε οι προβατοειδείς άνθρωποι στο Λιχτενστάιν να έχουν ευκαιρία να ακούσουν την αλήθεια. «Κάποτε, κάναμε προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με κάθε οικοδεσπότη ταχυδρομώντας ένα βιβλιάριο», αφηγείται. «Οι αρχές αντέδρασαν με το να κινήσουν αγωγή κατά του ‘άγνωστου αποστολέα’, αλλά δεν τα κατάφεραν επειδή το Ελβετικό Ταχυδρομείο αρνήθηκε να δώσει το όνομα του αποστολέα».

Αφού συμβουλεύτηκε το γραφείο του τμήματος, ο Αδελφός Μέιερ οργάνωσε μια μονοήμερη συνέλευση στο Ξενοδοχείο Ροζενκάρτεν στη Ρακάτζ, όχι πολύ μακριά από τα σύνορα του Λιχτενστάιν. Οι πρωινές ώρες ήταν αφιερωμένες στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Υπεύθυνοι αδελφοί από το Γραφείο Υπηρεσίας και το Νομικό Τμήμα του Μπέθελ θα ήταν παρόντες, για κάθε ενδεχόμενο. Οι υπηρεσιακές οδηγίες ήταν σαφείς: Δίνετε σύντομη μαρτυρία, διαθέτετε κάποια έντυπα, σημειώνετε το ενδιαφέρον, και αποχωρείτε. Αν εμφανιστεί η αστυνομία, τηλεφωνήστε αμέσως στο ξενοδοχείο.

Ο Αδελφός Μέιερ αναφέρει: «Στην αρχή, όλα φαίνονταν ότι πήγαιναν καλά. Αλλά στο μεσημεριανό φαγητό οι ευαγγελιζόμενοι που κήρυτταν στο Λιχτενστάιν έλειπαν! Μετά ήρθε το τηλεφώνημα: ‘Όλοι έχουν συλληφθεί κι ένα μεγάλο ποσό χρημάτων απαιτείται ως εγγύηση’. Κρατούνταν στο λεωφορείο τους μπροστά στο κυβερνητικό κτίριο, ψάλλοντας ύμνους από το ‘Υμνολόγιο της Σιών’. Αυτό δεν μπορούσαν να το απαγορέψουν οι αρχές, αλλά τους έκανε πολύ ανήσυχους επειδή τραβούσε την προσοχή των ανθρώπων της περιοχής».

Με παρέμβαση των αδελφών από το Νομικό Τμήμα της Εταιρίας οι ευαγγελιζόμενοι τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς εγγύηση. Πίστεψαν ότι η υμνωδία τους είχε συμβάλει επίσης στην απόλυσή τους.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΞΕΧΑΣΤΩΝ ΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ

Με το πέρασμα των ετών, οι παλιοί μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν το προνόμιο να παρουσιάσουν πολλά αξέχαστα αγγέλματα στο Ελβετικό κοινό. Ένα από αυτά ήταν η διάλεξη «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θα Αποθάνωσιν». Μεγάλα πλήθη έρχονταν για να ακούσουν. Ακόμη και σήμερα, ηλικιωμένοι άνθρωποι στους οποίους κάνουμε μαρτυρία θυμούνται τον τίτλο αυτής της ομιλίας! Μερικοί για αστείο είχαν αλλάξει λίγο τον τίτλο στη Γερμανική γλώσσα με το να αφαιρέσουν τα γράμματα st από τη λέξη sterben («πεθαίνω»), έτσι ώστε ο τίτλος να γίνει «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θα Κληρονομήσωσιν» (στη Γερμανική, erben). Αλλά το σπουδαίο είναι ότι οι άνθρωποι θυμούνται το άγγελμα.

Επίσης αξέχαστο ήταν το άγγελμα του φυλλαδίου Οι Εκκλησιαστικοί Καταγγελλόμενοι. Το έργο διανομής εκείνου του φυλλαδίου στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ήταν ένα συναρπαστικό έργο. Η εκκλησία της Ζυρίχης ήταν διορισμένη να καλύψει ένα τμήμα του Καθολικού καντονίου της Σβιτς. Ένας τολμηρός αδελφός, ο Κότφριντ Χόνεγκερ, αποφάσισε να κάνει διανομή των φυλλαδίων μπροστά από την εκκλησία στο τέλος της Λειτουργίας, αλλά άλλοι αδελφοί λογικεύτηκαν μαζί του, λέγοντας: «Τρελάθηκες. Θα σου κάνουν κακό αν τους προκαλέσεις με τόσο τολμηρό τρόπο».

Έτσι ο Αδελφός Χόνεγκερ παράτησε εκείνο το σχέδιο, αλλά επιχείρησε μια άλλη θαρραλέα ενέργεια. Όταν τέλειωσε η λειτουργία και όλοι οι άντρες πήγαν στα πανδοχεία για να πιουν το Κυριακάτικο ποτό τους, πήγε από πανδοχείο σε πανδοχείο και από τραπέζι σε τραπέζι, δίνοντας γρήγορα-γρήγορα ένα φυλλάδιο σε κάθε άντρα. Όταν κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο, ξέσπασε φασαρία, έτσι αποσύρθηκε διακριτικά στην αίθουσα αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού ώσπου να ηρεμήσουν τα πράγματα.

Ο Σιουλ Φέλλερ θυμάται τις προσπάθειες που έγιναν για τη διανομή εκείνου του φυλλαδίου. Αφηγείται: «Πέντε από μας τους αδελφούς της οικογένειας Μπέθελ αποφασίσαμε να καλύψουμε μια ορεινή κοιλάδα, την Γκομς, με αυτό το φυλλάδιο. Επειδή ήμασταν όλοι καλά εκπαιδευμένοι ποδηλατιστές συμφωνήσαμε να πάμε με ποδήλατο, αλλά θα χρειάζονταν δύο μέρες για το ταξίδι. Έτσι ξεκινήσαμε πολύ νωρίς ένα Σάββατο πρωί στο τέλος του Μαΐου. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου φτάσαμε σε μια ορεινή διάβαση που ήταν ακόμα καλυμμένη με πολύ χιόνι. Αυτό ήταν ένα εμπόδιο που δεν περιμέναμε ποτέ να συναντήσουμε!»

Έτσι τι έκαναν; Επέστρεψαν; Όχι. Λέει: «Θαρραλέα πήραμε τα ήδη φορτωμένα ποδήλατά μας στους ώμους και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε με μια πορεία ζικ-ζακ τον απότομο λόφο που ήταν μπροστά μας. Αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο από ό,τι είχαμε φανταστεί, και επικίνδυνο επίσης. Εκτός από αυτό, ένας από τους αδελφούς δεν είχε καλά παπούτσια, έτσι γλιστρούσε συνέχεια στο παγωμένο χιόνι και πήγαινε περισσότερο πίσω παρά μπροστά. Αποθαρρύνθηκε τόσο πολύ που ήθελε να τα παρατήσει».

Οι άλλοι τέσσερις αδελφοί προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν να μεταφέρει το φορτίο του, και τελικά, μετά από μια τρίωρη ανάβαση και μια καταιγίδα που τους έκανε να μουσκέψουν ως το κόκαλο έφτασαν στο πρώτο χωριό που βρισκόταν στην άλλη μεριά της διάβασης. Εκεί πήραν δυνάμεις με φαγητό και λίγες ώρες ύπνου. Ο Αδελφός Φέλλερ συνεχίζει:

«Το επόμενο πρωί στις τρεις η ώρα αρχίσαμε να βάζουμε τα φυλλάδια κάτω από τις πόρτες ή στα ταχυδρομικά κιβώτια. Αργότερα, όταν σηκώθηκαν οι άνθρωποι, τους τα δίναμε προσωπικά. Μερικοί θύμωσαν πάρα πολύ και έκαναν κομμάτια τα φυλλάδια. Αλλά εμείς ήσυχα συνεχίσαμε για να καλύψουμε τα 20 χωριά αυτής της πολύ αφοσιωμένης στον Καθολικισμό περιοχής».

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Ο επίσκοπος τμήματος, Μάρτιν Σ. Χάρπεκ, ήταν ένα δυναμικό πρόσωπο ικανό να παρουσιάσει την αλήθεια μ’ έναν ευχάριστο τρόπο ακόμα και σε άτομα που είχαν υψηλές θέσεις. Εξασφάλισε μια ταυτότητα δημοσιογράφου για είσοδο σε ορισμένες συνεδριάσεις της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη. Καταβάλλοντας σκληρές προσπάθειες για μια ευκαιρία να μιλήσει σε μερικούς από εκείνους τους άντρες, βρήκε την ευκαιρία να δώσει έντυπα στον Άντονυ Ίντεν της Αγγλίας, στον Γερμανό πολιτικό Γκούσταβ Στρέσσεμαν και στον Μαξίμ Λιτβίνοφ της Ρωσίας—όλοι αυτοί αντιπροσώπευαν τις χώρες τους στην Κοινωνία των Εθνών. Η προσοχή τους κατευθύνθηκε έτσι στο πραγματικό μέσο που ενώνει ανθρώπους όλων των εθνών με ειρήνη και δικαιοσύνη, στη Βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού.

Άλλη μια προσπάθεια για να πλησιάσουν σημαίνοντα πρόσωπα, καθώς και ηγέτες κρατών, έγινε το 1932 στη διάρκεια της Διάσκεψης περί Αφοπλισμού στη Γενεύη. Σύμφωνα με ό,τι γράφτηκε πολύ καιρό πριν στον Ψαλμός 2:10-12, ένα αντίτυπο του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, Ελπίς του Κόσμου ταχυδρομήθηκε σ’ αυτούς, καθώς επίσης και σε εξέχοντες κληρικούς, με μια εσώκλειστη κάρτα που τους παρότρυνε να δώσουν την πιο μεγάλη προσοχή σ’ αυτό το άγγελμα. Μ’ αυτό τον τρόπο, δόθηκε μαρτυρία σε 292 από εκείνους τους πολιτικά ισχυρούς της γης.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΙΚΟ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ;

Στη Γερμανία, ο Χίτλερ είχε έρθει στην εξουσία το 1933, και το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί σύντομα απαγορεύτηκε. Ο Αδελφός Χάρπεκ πήγε να φροντίσει για την ιδιοκτησία της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργο. Ωστόσο, συνελήφθη· απολύθηκε μετά από δέκα μέρες, μόνο με τον όρο να εγκαταλείψει αμέσως τη χώρα.

Έπειτα ένας αδελφός από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, πήγε στη Γερμανία για να βγάλει από τη Γερμανία το κατασχεμένο περιστροφικό πιεστήριο και να το στείλει στη Ρωσία. Η Εταιρία είχε σκοπό να προωθήσει το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας σ’ εκείνη τη χώρα. Αλλά οι Ρωσικές αρχές είχαν τη γνώμη ότι ο λαός τους χρειαζόταν παπούτσια μάλλον παρά Άγιες Γραφές, έτσι το περιστροφικό πιεστήριο του Μαγδεμβούργου στάλθηκε τελικά στη Βέρνη, όπου δούλεψε καλά μέχρι τον καιρό που επιστράφηκε στη Γερμανία λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο.

ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΜΕ ΤΟ ΦΩΝΟΓΡΑΦΟ

Ένα καινούργιο χαρακτηριστικό του έργου κηρύγματος της Βασιλείας άρχισε το 1934 με τη βοήθεια του φωνόγραφου. Οι ευαγγελιζόμενοι έλεγαν στους οικοδεσπότες ότι είχαν ένα πεντάλεπτο Βιβλικό μήνυμα που ήθελαν να παρουσιάσουν. Συνήθως η απάντηση ήταν: «Ω, αλλά δεν έχουμε φωνόγραφο!» Όταν ο ευαγγελιζόμενος έδειχνε το φωνόγραφο που είχε μαζί του, κινούμενοι από περιέργεια οι περισσότεροι οικοδεσπότες συμφωνούσαν να ακούσουν. Πολύ ενδιαφέρον είχε εγερθεί μ’ αυτό τον τρόπο, και η διάθεση εντύπων ήταν μεγάλη.

Το έργο με το φωνόγραφο ήταν σχετικά εύκολο. Ακόμη και παιδιά του σχολείου μπορούσαν να το κάνουν. Η Ρουτ Μπόσχαρτ (τώρα στο Μπέθελ) θυμάται ότι στα πρώτα εφηβικά της χρόνια πήγαινε τα απογεύματα που ήταν ελεύθερη από το σχολείο στον τομέα που της είχε ανατεθεί και έπαιζε τους δίσκους σε ορισμένες κυρίες που εκτιμούσαν τις επισκέψεις της. Τελικά μια απ’ αυτές τις κυρίες τουλάχιστον αφιέρωσε τη ζωή της στον Θεό, προς μεγάλη χαρά της νεαρής εκείνης Μάρτυρας.

Μερικές φορές παρουσιάζονταν ασυνήθιστες καταστάσεις. Ο Χάινριχ Χόιμπεργκερ θυμάται: «Κάποια φορά μια εξαμελής οικογένεια μου επέτρεψε να παίξω μια ηχογραφημένη Βιβλική ομιλία. Συγκεντρώθηκαν όλοι στη σάλα, αλλά στη διάρκεια που παιζόταν ο δίσκος, ένας-ένας αθόρυβα εξαφανίστηκαν, αφήνοντάς με μόνο μου στο τέλος της πεντάλεπτης παρουσίασης. Τι μπορούσα να κάνω; Μάζεψα το φωνόγραφό μου, φώναξα ‘Άουφ Βίντερζεν!’ (‘Στο επανιδείν’) και έφυγα».

Υπομονή και επανειλημμένες επαφές ήταν αναγκαίες προϋποθέσεις για να επιτρέψουν τις νέες ιδέες να μπουν στη διάνοια εκείνων των ανθρώπων που ήταν δεμένοι με την παράδοση.

‘Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΣ’

Αυτό συνήθιζε να λέει ο Έρβιν Σάνερ στη Βασιλεία, δείχνοντας το ρολόι, οποτεδήποτε κάποιο παιδί θα έφτανε αργοπορημένο στο Κατηχητικό σχολείο της εκκλησίας.—1 Κορ. 14:33.

Κατηχητικό σχολείο; Ναι, πράγματι. Για λίγο καιρό είχαμε μια ξεχωριστή ομάδα για νεαρούς ηλικίας 13 ως 25 χρονών, κι ένα Κατηχητικό σχολείο για τους μικρότερους, βασισμένο στο έντυπο Η Οδός για τον Παράδεισο (που εκδόθηκε το 1924 και ήταν «Αφιερωμένο στους Νεαρούς για τη Μελέτη των Αγίων Γραφών» του Ου. Ε. Βαν Άμπουρκ). Τα ενήλικα μέλη της εκκλησίας δίδασκαν εκ περιτροπής τα παιδιά τις Κυριακές το πρωί. Ο Ούλριχ Ένγκλερ από την Τάλβιλ εξήγησε: «Εμείς οι γονείς κηρύτταμε τις Κυριακές, και δεν ήταν συνήθεια τότε να παίρνουμε και τα παιδιά μαζί, ούτε τα παίρναμε στις συναθροίσεις το βράδυ. Έτσι όταν σχηματίστηκε η ομάδα για τους νεαρούς στη Ζυρίχη χαρήκαμε όταν τα παιδιά της Εκκλησίας της Τάλβιλ προσκλήθηκαν επίσης».

Ο σύλλογος «Νεολαία του Ιεχωβά» είχε ακόμα το δικό του γραφείο γραμματέα στη Βέρνη. Ένα ειδικό περιοδικό με το όνομα Νεολαία του Ιεχωβά εκδιδόταν εκεί και τυπωνόταν στα πιεστήρια της Εταιρίας. Ο πρόλογος για το πρώτο τεύχος γράφτηκε από τον Αδελφό Ρόδερφορδ. Εκείνοι οι νεαροί διεξήγαν συναθροίσεις και συμμετείχαν ενεργά στο έργο της μαρτυρίας. Ανέβαζαν επίσης Βιβλικά δράματα σε πιο μεγάλες συγκεντρώσεις που οργανώνονταν για τους νεαρούς. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μια οργάνωση μέσα στην οργάνωση. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι στον αρχαίο Ισραήλ η προμήθεια του Ιεχωβά ήταν να συναθροίζονται για εκπαίδευση μαζί οι ενήλικοι και οι νέοι. (Δευτ. 31:12) Όταν το κατανοήσαμε αυτό καλύτερα, εκείνες οι ειδικές διευθετήσεις για τους νεαρούς σταμάτησαν. Αυτό έγινε το 1936 τον καιρό της επίσκεψης του Αδελφού Ρόδερφορδ.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΛΑΜΨΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Γραφείο ανησυχούσε για την Ιταλία. Ο δικτάτορας Μουσσολίνι είχε ανεβεί στην εξουσία εκεί, και το έργο των δούλων του Ιεχωβά είχε απαγορευτεί. Υπήρχαν πολύ λίγοι αδελφοί στην Ιταλία και παρακολουθούνταν συνέχεια από τη Φασιστική αστυνομία. Ωστόσο, 500.000 αντίτυπα του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, Ελπίς του Κόσμου είχαν τυπωθεί κρυφά στο Μιλάνο και έπρεπε να διανεμηθούν.

Έτσι σχεδιάστηκε μερικοί Ελβετοί αδελφοί, που ήταν πρόθυμοι να το ριψοκινδυνέψουν, να ταξιδέψουν στη βόρεια Ιταλία και, με μια γρήγορη διανομή των βιβλιαρίων, να κάνουν το φως να λάμψει σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο σκοτάδι. Μεταξύ εκείνων που ήταν χαρούμενοι να συμμετέχουν σ’ αυτό το έργο ήταν ο Άλφρεντ Κάλμαν από τη Βασιλεία. Αναφέρει:

«Μαζί με μερικούς άλλους αδελφούς και αδελφές ταξίδεψα στο Μιλάνο όπου λάβαμε οδηγίες. Η εκστρατεία ήταν καλά οργανωμένη. Εργαστήκαμε σαν ζευγάρια· κάθε ζευγάρι έπρεπε να διανείμει 50.000 βιβλιάρια και αυτά είχαν ήδη ταχυδρομηθεί στις αντίστοιχες πόλεις. Ο σύντροφός μου κι εγώ έπρεπε να καλύψουμε τις πόλεις Βερόνα, Βιτσέντζα, και Βενετία. Το έργο έπρεπε να γίνει γρήγορα για να αποφύγουμε τις καταγγελίες του κλήρου και την κατάσχεση των βιβλιαρίων από την αστυνομία.

»Όταν φτάσαμε, ψάξαμε για μερικά νεαρά αγόρια που θα μας έδειχναν τους δρόμους και τα στενά που μας είχαν ανατεθεί. Με ένα φιλοδώρημα ήταν πρόθυμα να μας βοηθήσουν βάζοντας τα βιβλιάρια στα ταχυδρομικά κιβώτια. Αυτά τα παιδιά χάρηκαν πολύ γι’ αυτή την παράξενη δραστηριότητα, αγνοώντας τελείως περί τίνος επρόκειτο».

Επιτελέστηκε αυτή η εκστρατεία χωρίς επεισόδια; Σχεδόν. Η αστυνομία σταμάτησε μερικούς αδελφούς, αλλά μετά από μια σύντομη εξήγηση με τα σπασμένα Ιταλικά τους, τους άφησαν ελεύθερους. Στο τέλος της εβδομάδας, συναντήθηκαν όλοι και πάλι στο Μιλάνο, χαρούμενοι για ό,τι είχε επιτελεστεί. Η προσοχή τουλάχιστον ενός μικρού μέρους του τεράστιου πληθυσμού της Ιταλίας είχε κατευθυνθεί στη μόνη ελπίδα για ελευθερία και δικαιοσύνη, τη Βασιλεία του Θεού.

ΠΑΡΟΧΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Μια από τις ευθύνες του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου ήταν να διατηρεί επαφή με τους αδελφούς που υπέφεραν διωγμό. Αν και η Γερμανία δεν ήταν κάτω από τη δικαιοδοσία αυτού του γραφείου, οι αδελφοί στη Βέρνη κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να εφοδιάζουν τους Γερμανούς αδελφούς με τη ζωτικά αναγκαία πνευματική τροφή.

Γι’ αυτό το λόγο, το γραφείο έστελνε δακτυλογραφημένα αντίγραφα άρθρων της Σκοπιάς στον Καρλ Καλτ, επίσκοπο στη Βασιλεία. Αυτός θυμάται: «Ήταν ευθύνη μου να αναθέσω σε μερικούς έμπιστους αδελφούς και αδελφές να δακτυλογραφήσουν 30 περίπου αντίγραφα εκείνων των άρθρων πάνω σε λεπτό χαρτί και να τα έχω έτοιμα σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Δουλεύαμε συνήθως κάθε βράδυ ως τα μεσάνυχτα».

Αλλά πώς έφτανε η ύλη αυτή στους αδελφούς στη Γερμανία; Επειδή η Βασιλεία είναι μια πόλη των συνόρων, η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, και σ’ εκείνα τα προπολεμικά χρόνια υπήρχε ακόμη μεγάλη κίνηση διαμέσου των συνόρων. Όμως, κάθε τόσο, ταξιδιώτες ερευνούνταν εξονυχιστικά. Ο Αδελφός Καλτ συνέχισε:

«Έμπιστα άτομα από τη Γερμανία έπαιρναν τα αντίγραφα από το σπίτι μου και τα μετέφεραν μέσω των συνόρων είτε μέσα στα παπούτσια τους, που είχαν διπλή σόλα, ή κάτω από τα ρούχα τους, παραδίδοντάς τα με ασφάλεια στον προορισμό τους. Πολλές φορές ριψοκινδύνευαν ακόμη και τη ζωή τους». Η πνευματική τροφή έφτανε όχι μόνο σ’ εκείνους τους Μάρτυρες που ήταν ελεύθεροι να κυκλοφορούν αλλά επίσης και σ’ εκείνους που ήταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Οι αδελφοί στη Γερμανία ήταν κάτω από υπερβολική πίεση, και αυτό το αισθάνθηκαν και οι σύνδουλοί τους παγκοσμίως. Όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν». (1 Κορ. 12:26) Αυτό τονίστηκε με ό,τι έλαβε χώρα σε μια ειδική συνάντηση σε όλες τις εκκλησίες την Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 1934, στις 9.00 π.μ. Εκείνη την ώρα θα ανοιγόταν ένας σφραγισμένος φάκελος. Ήταν το κείμενο ενός τηλεγραφήματος προς τη Χιτλερική κυβέρνηση. Το κείμενο είχε ως εξής:

«Χιτλερική Κυβέρνηση, Βερολίνο, Γερμανία. Η κακομεταχείριση από μέρους σας των μαρτύρων του Ιεχωβά συγκλονίζει κάθε καλό άνθρωπο στη γη και δυσφημεί το όνομα του Θεού. Να σταματήσετε κάθε διωγμό εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά· διαφορετικά ο Θεός θα καταστρέψει κι εσάς και το εθνικό σας κόμμα».

Αυτό το τηλεγράφημα στάλθηκε την ίδια μέρα από εκκλησίες σε 50 διαφορετικές χώρες περιλαμβανομένων κι εκείνων της Γερμανίας. Φανταστείτε το χείμαρρο τηλεγραφημάτων που έφτασε στο Βερολίνο εκείνη τη μέρα! Δεν ήταν μόνο μια προειδοποίηση για τον Χίτλερ και το κόμμα του· αυτό ήταν επίσης μια εκδήλωση ενότητας και αλληλεγγύης από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκοσμίως. Όσο για το αποτέλεσμα, η τύχη του Χίτλερ και του πολιτικού του κόμματος είναι γνωστή.

«ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ»

Για να επισύρει την προσοχή του κοινού στην αντίσταση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ναζιστική τρομοκρατία, το γραφείο της Εταιρίας στο Μπρούκλιν ενέκρινε την έκδοση του βιβλίου Κρόιτσουγκ γκέγκεν ντας Κριστέντουμ (Σταυροφορία Εναντίον της Χριστιανοσύνης). Περιέγραψε με λεπτομέρεια τον δύσκολο δρόμο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ναζιστική Γερμανία. Περιείχε πείρες πάνω από εκατό αδελφών και ήταν, πρωτίστως, μια μαρτυρία του γεγονότος ότι άντρες και γυναίκες αγωνίζονταν, υπέφεραν, και πέθαιναν στη Ναζιστική Γερμανία εξαιτίας της πίστης τους. Το βιβλίο εκδόθηκε από την Οϊρόπα-Φερλάκ στη Ζυρίχη, μια κοσμική εκδοτική εταιρία, και εμφανίστηκε σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα εφημερίδων. Μεταφράστηκε στη Γαλλική και Πολωνική γλώσσα αλλά όχι στην Αγγλική.

Ο πασίγνωστος συγγραφέας Δρ Τόμας Μαν δήλωσε σε μια επιστολή προς την Εταιρία: «. . . κάνατε το καθήκον σας εκδίδοντας δημόσια αυτό το βιβλίο και μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκκληση στην Παγκόσμια συνείδηση από αυτό το έντυπο». Ένας Προτεστάντης ιερέας, ο Θ. Μπρούπαχερ, σχολίασε σε Ελβετική εφημερίδα της 19ης Αυγούστου 1938: «Ο μελλοντικός ιστορικός της εκκλησίας πρέπει κάποια μέρα να αναγνωρίσει ότι δεν ήταν οι διακεκριμένες εκκλησίες, αλλά οι λίγοι άνθρωποι των δογμάτων που ήταν αντικείμενα συκοφαντίας και χλευασμού, που πρώτοι στάθηκαν ενάντια στη Γερμανία του Ναζιστικού δαίμονα και τόλμησαν να αντισταθούν για την πίστη. Υποφέρουν και χύνουν το αίμα τους επειδή ως ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’ και υποψήφιοι της Βασιλείας του Χριστού αρνούνται τη λατρεία του Χίτλερ, τη σβάστικα, τον Γερμανικό χαιρετισμό και την αναγκαστική συμμετοχή στις εκλογές».

ΕΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Το 1936 η Εταιρία αγόρασε το αγρόκτημα «Μπέρενμος», κοντά στην Στέφισμπουργκ/Τουν, για να προμηθεύει στην οικογένεια Μπέθελ υγιεινές τροφές στη χαμηλότερη δυνατή δαπάνη. Δύο χρόνια αργότερα, αγοράστηκε ένα άλλο αγρόκτημα, το Σάνελα, που βρισκόταν κοντά στη Νοϊσατέλ. Και τα δύο αγροκτήματα πρόσφεραν καταφύγιο σε σκαπανείς που είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν τους διορισμούς τους στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Αυτό αλήθευε ιδιαίτερα για τους Γερμανούς σκαπανείς που υπηρετούσαν στα Βαλκάνια. Πάνω από 30 αδελφοί και αδελφές δούλευαν σ’ εκείνα τα αγροκτήματα ως εργάτες και αυτό, παρεμπιπτόντως, ήταν το μόνο είδος εργασίας για το οποίο χορηγούνταν άδεια παραμονής από τις Ελβετικές αρχές.

Ένας αδελφός που υπηρετούσε στο Μπέρενμος ήταν ο Χάινριχ Ντουίνγκερ. Γεννημένος στη Γερμανία το 1887, βαφτίστηκε στην Μπάρμεν το 1909 και τότε επισκέφθηκε το εκεί γραφείο του τμήματος. Αμέσως προσκλήθηκε στην ολοχρόνια υπηρεσία. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη επειδή οι γονείς του δεν ήταν στην αλήθεια και είχαν μεγάλες προσδοκίες εργασίας για το γιο τους. Ωστόσο, ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία τον Οκτώβριο του 1910, υπηρετώντας πρώτα στο γραφείο του τμήματος στην Μπάρμεν και έπειτα στο Μαγδεμβούργο. Αργότερα, εκτέλεσε δύσκολους διορισμούς στην Πολωνία, Ουγγαρία, και Τσεχοσλοβακία. Εντοπισμένος από τη Γερμανική Γκεστάπο, τελικά έφτασε στην Ελβετία σύμφωνα με τις οδηγίες της Εταιρίας. Ως εργάτης στο αγρόκτημα Μπέρενμος, με χαρά φρόντιζε τα γουρούνια. Τα μετέπειτα χρόνια υπηρέτησε στο Τμήμα Συνδρομών του γραφείου του τμήματος στην Ελβετία.

Ανασκοπώντας τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά ο Αδελφός Ντουίνγκερ είπε: «Είμαι πολύ χαρούμενος επειδή δέχτηκα σοβαρά τη Γραφική ευθύνη να κηρύξω τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Δαπάνησα πολλά χρόνια υπηρετώντας σε οίκους Μπέθελ σε διάφορες χώρες, όπου δεν ήταν η θέση μου να εκλέγω την εργασία που μου άρεσε αλλά μάλλον, να εκτελώ τις εργασίες που μου ανατέθηκαν. Πόσο χαίρομαι επειδή πάντα επιζητούσα να ακολουθώ την κατεύθυνση του Ιεχωβά μέσω της επίγειας οργάνωσής του εκτελώντας πιστά αυτούς τους διορισμούς! Γιατί πραγματικά αυτή η υποταγή ήταν πηγή πλούσιων ευλογιών».

Στις 30 Ιανουαρίου 1983 σε ηλικία 96 χρόνων, ο Αδελφός Ντουίνγκερ τέλειωσε την επίγεια πορεία του. Στη μνήμη πολλών αδελφών τόσο στην Ελβετία όσο και σε άλλες χώρες, ο Χάινριχ Ντουίνγκερ παραμένει ένα παράδειγμα μετριοφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, και υπακοής—ένα παράδειγμα άξιο μίμησης.

Ενώ εργαζόταν προσωρινά στο αγρόκτημα Σάνελα, ο Όσκαρ Χόφμαν και η σύζυγός του Άννυ χαίρονταν ιδιαίτερα τη συντροφιά του Άντολφ Βέμπερ, που ξεκίνησε το έργο των καλών νέων στην Ελβετία το 1900. Είχε γνωρίσει πολλούς που έκαναν καλή αρχή στην υπηρεσία του Ιεχωβά αλλά έπειτα στράφηκαν προς τα πίσω. Αν και μερικοί είχαν επιτρέψει σε αισθήματα εγωισμού να τους καταβάλουν, ο Αδελφός Βέμπερ συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά όσια και ταπεινά. Ήταν μεγάλος σε ηλικία και ασθενικός, γι’ αυτό δαπανούσε τους μήνες του χειμώνα στο αγρόκτημα. Η μετριοφροσύνη, η δυνατή πίστη, και η γεμάτη ζήλο υπηρεσία του άφησε βαθιά εντύπωση σε όλους εκείνους που τον γνώρισαν. Τελικά, σε ηλικία 85 χρονών, τέλειωσε την επίγεια πορεία του τον Φεβρουάριο του 1948.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΥ

Το 1922, σε σχέση με μια επίσκεψη του Αδελφού Ρόδερφορδ, αποφασίστηκε να διευθετηθεί μια δημόσια ομιλία στη Λουκέρνη, ένα προπύργιο του Καθολικισμού. Οι αδελφοί κατάφεραν να βρουν ένα μέρος με καθίσματα για 850 άτομα, και όλα τα καθίσματα είχαν γεμίσει. Όλοι ήταν απορροφημένοι, και κανένας δεν έφυγε από την αίθουσα πριν από το τέλος της ομιλίας. Το ακροατήριο έδειξε την πλήρη συμφωνία του με επανειλημμένα και παρατεταμένα χειροκροτήματα, που ανάγκασαν τον Αδελφό Ρόδερφορδ να επιστρέψει στο βήμα. Εκεί αποχαιρέτησε το κοινό λέγοντας δυνατά: «Άουφ Βίντερζεν!»

Κράτησε την υπόσχεσή του. Διευθετήθηκε μια διεθνής συνέλευση στη Λουκέρνη, από 4 ως 7 Σεπτεμβρίου 1936. Παραβρέθηκαν αδελφοί από όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες, μερικοί ακόμα και από τη Ναζιστική Γερμανία, αν και ριψοκινδύνεψαν τη ζωή και την ελευθερία τους κάνοντάς το. Στην πραγματικότητα, Ναζιστές πράκτορες φωτογράφισαν μυστικά Γερμανούς εκπροσώπους στη συνέλευση οι οποίοι συνελήφθησαν αμέσως μετά την επιστροφή τους στη Γερμανία.

Διαφημίστηκε πλατιά η διάλεξη που θα έδινε ο Αδελφός Ρόδερφορδ «Αρμαγεδδών—Ο Πόλεμος του Παντοδυνάμου Θεού». Ωστόσο, την τελευταία στιγμή, απαγορεύτηκε για το κοινό από τις αρχές του καντονίου της Λουκέρνης. Οι αδελφοί μπόρεσαν να την ακούσουν, αλλά ένα πλήθος από 2.000 περίπου άλλα άτομα εμποδίστηκε να μπει στην αίθουσα εξαιτίας της αστυνομικής επέμβασης. Εντούτοις, οι αδελφοί ήταν αποφασισμένοι ότι το κοινό θα άκουγε το άγγελμα. Βρήκαν ένα τυπογραφείο που ήταν πρόθυμο να τυπώσει την ύλη σε έξι ώρες· έτσι το κείμενο της ομιλίας ήταν διαθέσιμο για διανομή σε όλους εκείνους που εμποδίστηκαν να εισέλθουν στην αίθουσα. Έτσι μια πιο παρατεταμένη μαρτυρία δόθηκε στην πόλη της Λουκέρνης, πράγμα που ανησύχησε τον κλήρο που ήταν πίσω από την απαγόρευση.

Όταν γνωστοποιήθηκε στο κοινό η καταπάτηση ελευθερίας συγκεντρώσεων, ο Ελβετικός τύπος εξέφρασε μεγάλη αγανάκτηση. Η National-Zeitung (Νατσιονάλ-Τσάιντουγκ) της Βασιλείας έκανε την εξής ερώτηση μετά από ένα μακροσκελές άρθρο: «Πού πάει η ελευθερία για την οποία είμαστε τόσο περήφανοι;»

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ

Ο Αδελφός Ρόδερφορδ, ένας θαρραλέος και ευθύς άντρας, παρουσίασε μια απόφαση στη συνέλευση την επόμενη μέρα. Εν μέρει έλεγε: «Δίνουμε προειδοποίηση στους ηγέτες της Γερμανίας και στη Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία, και σ’ όλες τις παρόμοιες οργανώσεις που καταδιώκουν σκληρά τους αληθινούς και πιστούς ακολούθους του Χριστού Ιησού, ότι η καταδίκη τους από τον Θεό είναι τελεία καταστροφή. (Ψαλμ. 145:20)» Ένα αντίγραφο αυτής της απόφασης στάλθηκε με συστημένη επιστολή στον πάπα και στον Χίτλερ.

Αλλά υπήρξε συνέχεια. Την τελευταία μέρα της συνέλευσης, χίλιοι περίπου Μάρτυρες διένειμαν μέσα και γύρω από τη Λουκέρνη πάνω από 10.000 αντίτυπα του βιβλιαρίου Εκλογή, Πλούτη ή Ερήμωση; Μερικοί ευαγγελιζόμενοι συνελήφθησαν και τα έντυπά τους κατασχέθηκαν. Μερικές εφημερίδες επέκριναν τα μέτρα που πήραν οι αρχές, αλλά στην πραγματικότητα δόθηκε μεγαλύτερη μαρτυρία μ’ αυτό τον τρόπο. Και το κυριότερο, ετοιμάστηκε ένα ειδικό τεύχος του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών που περιείχε όλα τα γεγονότα σχετικά με αυτή τη συνέλευση.

Βλέπετε εδώ το εξώφυλλο εκείνου του περιοδικού που απεικονίζει το μαύρο καπέλο ενός ιερέα πάνω σε ένα στύλο στον ορίζοντα της Λουκέρνης! Το κείμενο κάτω από την εικόνα λέει «Ντερ νόιε Κέσλερχουτ» («Το Καινούργιο Καπέλο του Κέσλερ»). Ποιος ήταν αυτός ο Κέσλερ; Στο έπος Γουλιέλμος Τέλλος του Φρίντριχ Σίλλερ, ο Κέσλερ περιγράφεται ως ένας τυραννικός επίτροπος που προσπάθησε να υποδουλώσει τους φιλειρηνικούς ανθρώπους γύρω από τη Λίμνη της Λουκέρνης τον 13ο αιώνα. Λέγεται ότι είχε τοποθετήσει το καπέλο του σε ένα στύλο και ανάγκασε τους ανθρώπους να υποκλίνονται σ’ αυτό με υποταγή και πίστη. Έτσι το σύμβολο του δεσποτισμού—το καπέλο του Κέσλερ—εμφανίστηκε στο εξώφυλλο αυτού του ειδικού τεύχους του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών, που υπαινισσόταν σ’ αυτή την περίπτωση την από τον κλήρο εμπνευσμένη καταπάτηση της ελευθερίας και του λόγου.

Τυπώθηκαν 100.000 αντίτυπα αυτού του τεύχους, 20.000 από τα οποία ταχυδρομήθηκαν δωρεάν σε όλα τα σπίτια της Λουκέρνης και των περιχώρων. Χρειάστηκε να ξανατυπωθούν 18.000 αντίτυπα, και εκείνα, επίσης, εξαντλήθηκαν σε λίγες μέρες. Ακόμα και σήμερα εκείνη η συνέλευση στη Λουκέρνη του 1936 παραμένει στη διάνοια πολλών!

Ένα άτομο του οποίου η προσοχή διεγέρθηκε από εκείνο το ειδικό τεύχος του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών ήταν ο Έντουαρντ Τσίσετ, που ζούσε στη Βέρνη. Ήρθε σε επαφή με το γραφείο της Εταιρίας, και μετά από μια ζωηρή συζήτηση με τον υπεύθυνο εκδότη, Αδελφό Τσούρχερ έφυγε με μια στοίβα βιβλία κάτω από τη μασχάλη του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1940 βαφτίστηκε αυτός και η σύζυγός του Υβόν. Ιδιαίτερα από τότε και οι δύο βοήθησαν πολύ την Εταιρία διορθώνοντας εκδόσεις και συμβάλλοντας στην ετοιμασία του ταμείου της Αγίας Γραφής στη Γαλλική, και ενισχύοντας επίσης Γαλλικές εκκλησίες. Σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις υπηρέτησαν ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ

Η Ελβετία είναι γνωστή παγκόσμια ως μια από τις αρχαιότερες δημοκρατίες. Οι ιστορικοί εξυμνούν τους αγώνες για ανεξαρτησία από ξένη κυριαρχία που έκαναν οι ιδρυτές της Ομοσπονδίας, και ο Ελβετικός λαός είναι υπερήφανος για το σύνταγμά του, το οποίο εγγυάται μεταξύ άλλων, ελευθερία θρησκείας και συνείδησης. Περισσότερο εκπληκτικός ήταν, επομένως, ο εντατικός αγώνας στα δικαστήρια που ήταν αναγκαίος για ‘την υπεράσπιση και νομική υποστήριξη’ του δικαιώματός μας να κηρύττουμε από σπίτι σε σπίτι με τον προφορικό και γραπτό λόγο. (Φιλιπ. 1:7) Αυτός ο αγώνας κράτησε τρεις δεκαετίες σχεδόν. Μόνο το 1935, έπρεπε να γίνει χειρισμός 111 νομικών υποθέσεων, οι μισές από τις οποίες τακτοποιήθηκαν υπέρ μας.

Ποιοι ήταν οι λόγοι, και ποιος ήταν πίσω απ’ όλα τα προβλήματα που προκλήθηκαν σε βάρος των διαγγελέων της Βασιλείας του Θεού; Οι κύριοι εκπρόσωποι της «Βαβυλώνος της Μεγάλης», που ήταν δυσαρεστημένοι με την αυξανόμενη δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η συμβολική πληγή των ακρίδων που περιγράφεται στις προφητείες του Ιωήλ και της Αποκάλυψης τους είχε αγγίξει, και βασανίζονταν από το καταδικαστικό άγγελμα.

Για παράδειγμα, το βιβλιάριο Διαφυγή προς τη Βασιλεία έκανε έναν Καθολικό ιερέα να διακηρύξει: «Αυτό το έντυπο περιέχει πολλές Βιβλικές διαστρεβλώσεις, παραλογισμούς, χυδαίες συκοφαντίες, με σκοπό να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, και να κάνουν έκκληση στις αισθησιακές τάσεις των ανθρώπων. Και θα έπρεπε εμείς ως Καθολικοί να ανεχθούμε τέτοια μεταχείριση; Σίγουρα υπάρχουν νομικά μέτρα για να εξουδετερώσουν αυτούς τους ποταπούς και δημαγωγούς. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε χρήση της εξουσίας μας; Ζητούμε επειγόντως από τις αρμόδιες αρχές να χειριστούν αυστηρά αυτούς τους κακόβουλους σπουδαστές των Γραφών και να τους επιβάλλουν ό,τι τους αξίζει».

ΕΚΑΝΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ

Οι συνέπειες των συνεχών πιέσεων από μέρους του κλήρου πάνω στις αρχές άρχισαν να γίνονται αισθητές. Υποκινούμενη από τοπικούς ιερείς, η αστυνομία συνελάμβανε συχνά ευαγγελιζόμενους καθώς συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού. Οι κατηγορίες κυμαίνονταν από προσβολή θρησκευτικών αισθημάτων λόγω έντονων εκφράσεων ή εικόνων μέσα στα έντυπά μας, ως τη διατάραξη της συνήθειας της εξομολόγησης ή την παραβίαση των νόμων περί αργίας της Κυριακής. Συχνά μας κατηγορούσαν ότι κάναμε έργο μικροπωλητού χωρίς άδεια.

Στο καντόνιο της Λουκέρνης, το έντυπο Φως, Τόμος Α΄, ήταν απαγορευμένο εξαιτίας μερικών εικόνων που περιείχε. Σε ένα άλλο Καθολικό καντόνιο, το Φρίμπουργκ, μερικοί ευαγγελιζόμενοι κατηγορήθηκαν στο δικαστήριο για σκανδαλώδη κριτική της Καθολικής Εκκλησίας με τη διανομή που έκαναν του βιβλίου Απελευθέρωση, και χάσαμε την υπόθεση. Το καντόνιο της Κράουμπούντεν απαγόρευσε τη διανομή οποιουδήποτε εντύπου μας, και το Καθολικό καντόνιο της Τσουκ απαγόρευσε τη «δράση» των Μαρτύρων του Ιεχωβά «που διαταράσσει την ειρήνη». Ακολούθως, η κυβέρνηση του καντονίου της Λουκέρνης έκανε το ίδιο.

Σ’ αυτές και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις αμφισβητήσαμε τη νομιμότητα αυτών των μέτρων που πάρθηκαν εναντίον μας. Αυτό απαίτησε να κάνουμε δικαστικούς αγώνες, φτάνοντας μερικές φορές μέχρι και το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο. Γνωρίσαμε ήττες, αλλά επίσης χαρήκαμε με τις νίκες. Ο Ιεχωβά υποστήριξε το λαό του, και ήταν ενισχυτικό για την πίστη να παρατηρούμε πώς οι ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν σ’ αυτό τον αγώνα για την ελευθερία του κηρύγματος της αλήθειας. Συνέχισαν να ασχολούνται στην υπηρεσία αγρού, αν και σε μερικές περιοχές η σύλληψη ήταν σχεδόν σίγουρη.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ: ΟΛΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

«Είναι καιρός τώρα να τεθεί ένα τέλος στη δράση των Σπουδαστών της Γραφής αλλιώς γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά» ήταν μια φράση που εμφανιζόταν συχνά, ιδιαίτερα στον Καθολικό τύπο. Βλέποντας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν τεθεί εκτός νόμου στη Ναζιστική Γερμανία, οι εχθροί μας στην Ελβετία ενθαρρύνθηκαν να επιδιώξουν τον ίδιο στόχο. Όπλα τους ήταν η συκοφαντία και η κακοπαράσταση.

Ένα ισχυρό μέσο ήταν η Σουίς Πρες Κορεσπόντανς (Αλληλογραφία Ελβετικού Τύπου), μια μηνιαία πληροφοριακή εφημερίδα που αποστελλόταν σε όλες τις κυβερνητικές εξουσίες και στους εκδότες εφημερίδων. Είχε στενές σχέσεις με την «Κοινωνία για την Εκκλησία και τον Πάπα» που ιδρύθηκε στη Σαιντ Γκαλλέν το 1931. Αυτή η εφημερίδα ήταν πολύ ανυπόμονη να παρουσιάσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι ήταν η πιο ύποπτη οργάνωση, εχθρική στο Κράτος και που υποστήριζε την ιδέα μιας Ιουδαϊκής παγκόσμιας κυβέρνησης. Εργαζόμενη με σκοπό την απαγόρευση του έργου και της διανομής των εντύπων μας, δήλωσε: «Αυτός ο λασπώδης χείμαρρος, που εξέρχεται από τη Βέρνη και κατακλύζει όλες τις χώρες της Ευρώπης, θέτει εμάς τους Καθολικούς της Ελβετίας κάτω από υποχρέωση να φροντίσουμε για τη διάλυση των [Ελβετικών] κεντρικών γραφείων. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την εκμετάλλευση της ωραίας χώρας μας ως αφετηρίας μιας ύπουλης Μπολσεβιστικής αναταραχής». Άλλος ένας παράλογος ισχυρισμός!

Ο υπεύθυνος διευθυντής αυτής της εφημερίδας, ο κ. Τέτλι, ξεκίνησε μια νομική διαδικασία εναντίον του Μάρτιν Σ. Χάρπεκ και του Φρανς Τσούρχερ, εκπροσώπων της Εταιρίας με την κατηγορία «εξευτελισμού της θρησκείας». Με την ίδια διαδικασία επρόκειτο να διευκρινιστεί αν οι εκδόσεις της Εταιρίας ήταν «άχρηστη έντυπη ύλη» ή όχι. Οι κατηγορίες που παρουσιάστηκαν από τον κ. Τέτλι ήταν βασισμένες σε μια μακροσκελή γνωμάτευση του κ. Φλάισχάουερ, που ήταν μέλος του Εθνικού Μετώπου και διευθυντής του Αντιεβραϊκού και Εθνικοσοσιαλιστικού Προπαγανδιστικού Κέντρου στην Έρφουρτ, της Γερμανίας. Αυτός ο άνθρωπος προσποιήθηκε ότι οι Σπουδαστές των Γραφών ήταν καμουφλαρισμένοι Κομμουνιστές «που αγωνίζονται μαζί με τους Μασόνους και τους Εβραίους για τη βίαιη ανατροπή όλων των Χριστιανικών κυβερνήσεων με σκοπό να οικοδομήσουν πάνω στα ερείπια του Χριστιανισμού μια Εβραϊκή αυτοκρατορία».

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΡΟΔΕΡΦΟΡΔ ΠΑΡΩΝ ΣΤΙΣ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ

Όταν η υπόθεση εξετάστηκε σε ένα δικαστήριο στη Βέρνη στις 26 Αυγούστου 1936, ο Αδελφός Ρόδερφορδ ήταν στην Ελβετία. Εμφανίστηκε στο δικαστήριο και έδωσε μαρτυρία ως συγγραφέας των αμφισβητούμενων εντύπων. «Αν οι εκδόσεις που περιλαμβάνονται στις κατηγορίες είναι ‘άχρηστη έντυπη ύλη’, με αυτή την κατηγορία ο Λόγος του Παντοδύναμου Θεού είναι ‘άχρηστη έντυπη ύλη’», είπε, επειδή και οι εικόνες και οι παραλληλισμοί για τους οποίους γίνεται ένσταση βασίζονται σε εδάφια των βιβλίων της Αγίας Γραφής του Ιεζεκιήλ, του Ιερεμία, και της Αποκάλυψης. «Είναι φανερό ότι οι νομοθέτες δεν είχαν πρόθεση να απαγορεύσουν τη διανομή των Αγίων Γραφών ή εκδόσεων για την επεξήγησή της. Αυτά τα έντυπα περιέχουν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια· και ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: ‘Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια’. (Ιωάν. 17:17)» Με αυτά τα λόγια ο Αδελφός Ρόδερφορδ τέλειωσε τη μαρτυρία του.

Ύστερα από πέντε ώρες συζητήσεων υπέρ και κατά της υπόθεσης, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, κ. Λεμάν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι υπεύθυνοι της Εταιρίας Σκοπιά, Μάρτιν Σ. Χάρπεκ και Φρανς Τσούρχερ, δεν μπορούσαν να καταδικαστούν για παραβίαση του νόμου περί «άχρηστης έντυπης ύλης» ούτε είχε εξευτελιστεί η θρησκεία με τα έντυπα που εκδίδονταν από το τυπογραφείο της Εταιρίας στη Βέρνη. Οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν και οι μηνυτές διατάχθηκαν να πληρώσουν στον κάθε κατηγορούμενο 150 Ελβετικά Φράγκα ($35, Η.Π.) ως συνεισφορά στα έξοδα υπεράσπισης.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΦΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Καθολικός τύπος σ’ όλη τη χώρα φώναξε αίσχος στο δικαστήριο και ονόμασαν την περίπτωση «μια απίστευτη κακοδικία». Ο Τέτλι υπέβαλε έφεση, και η υπόθεση εξετάστηκε και πάλι στις 28 Μαΐου 1937, από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βέρνης. Η απόφαση που εκδόθηκε από το πρώτο δικαστήριο αναιρέθηκε και οι εκπρόσωποι της Εταιρίας διατάχθηκαν τώρα να πληρώσουν πρόστιμο 100 Ελβετικά Φράγκα ($23, Η.Π.) για τον «εξευτελισμό της θρησκείας». Εντούτοις, το δικαστήριο διατήρησε τη γνώμη ότι δεν υπήρχε παραβίαση του νόμου περί «άχρηστης έντυπης ύλης».

Ούτε ένα χρόνο αργότερα οι υπεύθυνοι πίσω από τον Τέτλι αποκαλύφθηκαν όταν δικάστηκε και βρέθηκε ένοχος κατασκοπείας υπέρ της Ναζιστικής Γερμανίας και καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκιση. Ωστόσο, είχε ήδη διαφύγει και καταδικάστηκε ερήμην.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟΥ

Το 1939 η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τεταμένη. Η Ελβετία ήταν σχεδόν περικυκλωμένη από ολοκληρωτικές δυνάμεις. Αν και οι ιδεολογίες τους γενικά είχαν απορριφθεί, οι Ελβετικές αρχές ήταν ανυπόμονες να αποφύγουν να προκαλέσουν αυτούς τους επικίνδυνους γείτονες. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο εκρηκτική όταν τα στρατεύματα της Ναζιστικής Γερμανίας βρίσκονταν γύρω από την Ελβετία. Δυτικά ήταν στη Γαλλία, ανατολικά στην Αυστρία, και νότια στην Ιταλία. Η Ελβετία και το Λιχτενστάιν ήταν εντελώς απομονωμένες, όπως ένα νησί σε μια μανιασμένη θάλασσα. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ο λαός του Ιεχωβά με θάρρος διένεμε το βιβλιάριο Φασισμός ή Ελευθερία, το οποίο πρόβαλε αυτό το επίμαχο θέμα: «Θα κυβερνάται ο κόσμος με δικαιοσύνη από τον Χριστό τον ενθρονισμένο Βασιλιά του Ιεχωβά ή θα κυβερνάται από ιδιοτελείς, αυθαίρετους δικτάτορες;» Αυτό το βιβλιάριο στιγμάτισε τον Χίτλερ ‘ως αντιπρόσωπο του Σατανά’ και ξεσκέπασε τη Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία επειδή «συνεργαζόταν στενά με τους Φασίστες»!

Εκατομμύρια αντίτυπα αυτού του βιβλιαρίου διανεμήθηκαν στις χώρες που ήταν κάτω από την επίβλεψη του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου. Αλλά δεν προξένησε έκπληξη το γεγονός ότι το βιβλιάριο απαγορεύτηκε από το Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ελβετίας μετά από μια απόφαση του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου. Εντούτοις υπήρξε μεγάλη συζήτηση στον τύπο σχετικά μ’ αυτό το μέτρο. Η Εταιρία αντέδρασε με την εκτύπωση ενός φυλλαδίου, 400.000 αντίτυπα του οποίου διανεμήθηκαν σ’ όλη την Ελβετία. Ακολούθησε μεγάλη εναντίωση επειδή συχνά μας κατηγορούσαν ότι κάναμε προπαγάνδα υπέρ του Κομμουνισμού. Πολλές συναθροίσεις στον Καθολικό τομέα εμποδίζονταν ή διακόπτονταν, αλλά σύμφωνα με τον Γιόζεφ Ντβόρακ από τη Λουκέρνη, «μπορεί να λεχθεί ότι όταν οι δυσκολίες έφταναν στον μεγαλύτερο βαθμό, τότε επικρατούσε το καλύτερο πνεύμα μέσα στις εκκλησίες». Χωρίς την υποστήριξη του πνεύματος του Ιεχωβά, οι αδελφοί μπορεί να κουράζονταν και να χαλάρωναν στην αντιμετώπιση των επανειλημμένων επιθέσεων του εχθρού. Αντίθετα όμως ήταν πρόθυμοι να ‘αγωνιστούν σθεναρά για την πίστη’ και η εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά ανταμείφθηκε.—Ιούδα 3.

Ένα παράδειγμα της προθυμίας τους αναφέρεται από την εκκλησία της Μπουχς, στη Σαιντ Γκαλλέν. Αυτή η εκκλησία είχε ένα μεγάλο απόθεμα του βιβλιαρίου Φασισμός ή Ελευθερία, το οποίο είχε απαγορευτεί στην Ελβετία. Οι αδελφοί αποφάσισαν ότι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να διανέμουν εκείνα τα βιβλιάρια στο εξωτερικό—στο γειτονικό Λιχτενστάιν. Εξαιτίας της τελωνειακής ένωσης με την Ελβετία, δεν γίνεται έλεγχος όταν διασταυρώνονται τα σύνορα. Ο Καρλ Ντάνγκελμάιερ ήταν ένας από τους αδελφούς που χρησιμοποίησε τα βράδια του για τη διάδοση του βιβλιαρίου στο Λιχτενστάιν. «Φανταστείτε την αντίδραση των ανθρώπων», αφηγείται, «ιδιαίτερα εξαιτίας της φωτογραφίας του πάπα μαζί με τον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι! Οι εφημερίδες δημοσίευσαν άρθρα που ήταν γεμάτα αγανάκτηση, και το κίνημα της Καθολικής νεολαίας ήταν έτοιμο να μας αντιμετωπίσει, αλλά ήμαστε προσεκτικοί και δεν παίρναμε ποτέ τσάντα μαζί μας. Έτσι τελειώσαμε την εκστρατεία μας χωρίς να μας αντιληφθούν, και τα βιβλιάρια διατέθηκαν στους ανθρώπους».

1939: ΞΕΣΠΑ Ο Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!

Δεν ήταν εύκολο για την Ελβετική κυβέρνηση να κυβερνά στη σκιά ολοκληρωτικών δυνάμεων που εισέβαλλαν στη μια χώρα μετά την άλλη. Ο στρατός είχε κινητοποιηθεί για να φυλάξει τα σύνορα. Επειδή η στρατιωτική υπηρεσία είναι υποχρεωτική, αυτό έφερε μεγάλες δοκιμασίες σε άντρες που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένοι στον Θεό. Ακολουθώντας τη Χριστιανική τους συνείδηση, οι περισσότεροι από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνήθηκαν να καταταγούν στο στρατό. (Ησ. 2:2-4· Ρωμ. 6:12-14· 12:1, 2) Γι’ αυτό το λόγο ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Μαρτύρων φέρθηκαν μπροστά σε στρατιωτικά δικαστήρια. Οι ποινές που επιβλήθηκαν κυμάνθηκαν από μερικούς μήνες σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Συχνά, αφού εξέτιαν μια ποινή, οι αδελφοί καλούνταν και πάλι στο στρατό, και η διαδικασία άρχιζε από την αρχή. Η δεύτερη ποινή ήταν πάντα μεγαλύτερη από την πρώτη.

Από όλους τους Μάρτυρες που καταδικάστηκαν ως αντιρρησίες συνείδησης, ο Φερνάντ Ριβάρολ από τη Γενεύη έμεινε τον περισσότερο χρόνο στη φυλακή. Αυτό του στοίχισε την κοσμική του εργασία και φυσικά, αυτό δημιούργησε προβλήματα στη σύζυγο και τη μικρή του κόρη. Αλλά ο Ιεχωβά του παρείχε ενθάρρυνση μέσω ενός φύλακα ο οποίος εκείνο τον καιρό ενδιαφερόταν ήδη για την αλήθεια. Χρησιμοποιούσε κάθε ευκαιρία που του επέτρεπαν οι ευθύνες του για να ανακουφίσει τον Αδελφό Ριβάρολ, καθώς και δύο αδελφούς που ήταν φυλακισμένοι μαζί του, τόσο από φυσική όσο και από πνευματική άποψη. Η σταθερή στάση εκείνων των δούλων του Θεού συνέβαλε ώστε εκείνος ο φύλακας να γίνει ο ζηλωτής αδελφός μας, Εμίλ Μπολόμι.

Με τη στάση που πήραν οι αδελφοί μας, οι αρχές συμπέραναν εσφαλμένα ότι οι δραστηριότητες της Εταιρίας στρέφονταν εναντίον των συμφερόντων του Κράτους, ότι αυτές οι δραστηριότητες υποκινούσαν εσκεμμένα σε αντιμιλιταριστική δράση. Πολύ άδικα κατηγόρησαν ακόμα την Εταιρία για ανατρεπτική δράση.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ

Με το ξεκίνημα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η δράση του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου εμποδίστηκε πάρα πολύ καθώς η μια χώρα μετά την άλλη έπεφταν κάτω από ολοκληρωτικό έλεγχο. Η επαφή με τους αδελφούς έγινε πολύ δύσκολη ή σταμάτησε εντελώς. Η λειτουργία του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου τερματίστηκε, έτσι στις αρχές του καλοκαιριού το 1940 ο Αδελφός Χάρπεκ και η σύζυγός του επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διορίστηκαν στο έργο ζώνης και περιοχής.

Η ευθύνη για το έργο στην Ελβετία ανατέθηκε τώρα στον Φρανς Τσούρχερ που είχε μπει στην υπηρεσία Μπέθελ το 1923. Συμμετείχε στις προβολές του Φωτοδράματος της Δημιουργίας στο Βέλγιο, στο Σάαρ, στην κοιλάδα του Ποταμού Νάχε, στην περιοχή του Ρήνου, στην Αλσατία-Λωρένη, και, βέβαια, σ’ όλη την Ελβετία. Αργότερα, του ανατέθηκε εκδοτική εργασία για τη Γερμανική έκδοση του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. Αναφορικά με το Γραφείο Υπηρεσίας, είχε τη χαρά να φροντίσει για 100 περίπου σκαπανείς σε χώρες που ήταν κάτω από την επίβλεψη του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Γραφείου.

Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος στην οποία ο Αδελφός Τσούρχερ ανέλαβε την ευθύνη του γραφείου του τμήματος στην Ελβετία. Έπρεπε να εμπιστεύεται πλήρως στην κατεύθυνση του Ιεχωβά. Ο αμείωτος στόχος των εχθρών μας ήταν η πλήρης απαγόρευση του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Καθολικός τύπος δημοσίευσε άρθρα κατηγορώντας ότι Μάρτυρες του Ιεχωβά επιδίωκαν πολιτικούς στόχους και ότι η δραστηριότητά τους ήταν εχθρική προς το Κράτος. Εκείνα τα άρθρα παρουσιάστηκαν με τίτλους όπως «Οι Ευσυνείδητοι Σπουδαστές των Γραφών—Σκαπανείς του Μπολσεβικισμού» και «Οπαδοί της Μόσχας—Οι Σπουδαστές των Γραφών».

Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα οι στρατιωτικές αρχές ένιωσαν την υποχρέωση να αναλάβουν δράση. Νωρίς το απόγευμα της 5ης Ιουλίου 1940, ένα φορτηγό με στρατιώτες κατέλαβαν το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας και το εργοστάσιο στη Βέρνη. Η οικογένεια Μπέθελ διατάχτηκε να συγκεντρωθεί στην τραπεζαρία και κρατήθηκε εκεί μέχρις ότου γίνει μια εξονυχιστική έρευνα. Μερικά δωμάτια σφραγίστηκαν, και μεγάλες ποσότητες εντύπων κατασχέθηκαν. Έψαχναν να βρουν κάποιες δηλώσεις που να αποδείκνυαν ότι η Εταιρία άμεσα υποκινούσε άρνηση εκτέλεσης στρατιωτικής υπηρεσίας. Έτσι ξεκίνησε μια περίοδος ερευνών.

ΣΠΙΤΙΑ ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΡΕΥΝΟΥΝΤΑΙ

Λίγο μετά, σε καθορισμένη μέρα και ώρα, έγινε έφοδος σε μερικά σπίτια επισκόπων και ευαγγελιζόμενων σ’ όλη την Ελβετία και ερευνήθηκαν. Έντυπα κατασχέθηκαν και καταγράφηκαν σε αρχείο ανακρίσεις που έγιναν από αξιωματικούς.

Ο Εμίλ Βάλντερ αφηγείται: «Στις εφτά η ώρα το πρωί χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματός μας στην οδό Μαρχβαστράσσε 37 στη Ζυρίχη-Βολισχόφεν. Δύο γεροδεμένοι άντρες, πράκτορες της αστυνομικής δύναμης του καντονίου, παρουσίασαν ένα δικαστικό ένταλμα και μπήκαν χωρίς δισταγμό. Έψαξαν τα πάντα και βρήκαν την τσάντα μου με τα έγγραφα και τις συνεισφορές από τη συνάθροιση της προηγούμενης νύχτας, αφού ήμουν υπηρέτης λογαριασμών τον καιρό εκείνο. Εξέτασαν την περίπτωση και έκαναν κατάσχεση όλων των εγγράφων. Έπρεπε να τους συνοδεύσω στο αρχηγείο της αστυνομίας. Εκεί προσπάθησαν να μου κάνουν λίγη πλύση εγκεφάλου, ελπίζοντας να πάρουν περισσότερα ονόματα και διευθύνσεις αδελφών. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Αργότερα ένας άλλος πράκτορας της αστυνομίας με συνόδευσε στην τράπεζα όπου εργαζόμουν για να εξετάσει την προσωπική μου τραπεζική θυρίδα για να διαπιστώσει αν βρισκόταν εκεί οτιδήποτε ενοχοποιητικό για την Εταιρία. Αλλά ήταν μάταιη προσπάθεια».

ΕΠΙΒΟΛΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ

Χωρίς να περιμένει τα αποτελέσματα της έρευνας, το Ελβετικό Στρατιωτικό Επιτελείο έθεσε το περιοδικό Η Σκοπιά κάτω από προκαταρκτική λογοκρισία. Σ’ αυτό η Εταιρία δεν μπορούσε να συγκατατεθεί. Πώς θα μπορούσε η πνευματική τροφή από τον Ιεχωβά να λογοκρίνεται από στρατιωτικούς αυτού του συστήματος; Έτσι η επίσημη έκδοση του περιοδικού Η Σκοπιά διακόπηκε. Αλλά οι αδελφοί—που ήταν μέχρι τώρα πάνω από χίλιοι—δεν υπέφεραν πνευματική πείνα εξαιτίας αυτού. Λάβαιναν δακτυλογραφημένα και πολυγραφημένα άρθρα για προσωπική μελέτη, και εκείνα τα άρθρα περνούσαν από τον ένα στον άλλο στις εκκλησίες. Μ’ αυτό τον τρόπο συνέχισαν να ενημερώνονται με το προοδευτικά αυξανόμενο φως.

Ωστόσο, για να έχουμε έντυπα να διανείμουμε στον αγρό, πάρθηκε άδεια από τις λογοκριτικές αρχές να τυπώσουμε το περιοδικό Παρηγορία (πρώην Χρυσούς Αιών) και βιβλιάρια. Οι συχνές εκκλήσεις των αρχών για την προσεκτική διατύπωση λέξεων στην εξέταση θεμάτων που αφορούσαν την παγκόσμια κατάσταση αντανακλούσαν το φόβο τους για τους πανίσχυρους γείτονές τους.

Ο Αδελφός Σιουλ Φέλλερ, που είναι στην υπηρεσία Μπέθελ πάνω από 60 χρόνια τώρα, ήταν εκείνος που διορίστηκε να πηγαίνει τα χειρόγραφα στο γραφείο του λογοκριτή. «Συνήθως δεν έφερναν αντίρρηση στα κείμενα», θυμάται. «Κάθε τόσο έβρισκαν ότι μια έκφραση διατυπωνόταν με έναν πολύ ευθύ τρόπο και ζητούσαν να τη διατυπώσουμε διαφορετικά. Βέβαια, πράγματα μπορούν να διατυπωθούν με διάφορους τρόπους χωρίς να μετριάζεται η αλήθεια. Μια μέρα όμως με δέχτηκαν με πολύ εχθρικό τρόπο. Οι αξιωματούχοι κατηγόρησαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι επωφελούνταν απλώς από το Κράτος χωρίς να θέλουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, όπως είναι η στρατιωτική υπηρεσία. Ήταν μια πραγματική επίθεση.

»Ακολούθησε μια μεγάλη συζήτηση. Για δύο ώρες ένας καταιγισμός ερωτήσεων στράφηκε εναντίον μου από τους τέσσερις άντρες που ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα. Πραγματικά ένιωσα την αλήθεια των λόγων του Ιησού στο Ματθαίος 10:18, 19: ‘Ενώπιον ηγεμόνων και βασιλέων θέλετε φερθή ένεκεν εμού προς μαρτυρίαν εις αυτούς και εις τα έθνη. Όταν δε σας παραδίδωσι, μη μεριμνήσητε πώς ή τι θέλετε λαλήσει· διότι θέλει σας δοθή εν εκείνη τη ώρα τι πρέπει να λαλήσητε’. Η συζήτηση αποδείχτηκε μια νίκη για την αλήθεια. Μετά απ’ αυτό μας εξυπηρετούσαν πρόθυμα μέχρι το τέλος του πολέμου».

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΣΟΥΡΧΕΡ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ

Ωστόσο, ως αποτέλεσμα των ερευνών που ανέλαβαν οι στρατιωτικές αρχές, λήφθηκαν μέτρα εναντίον του επισκόπου τμήματος, του Αδελφού Τσούρχερ. Κατηγορήθηκε ψευδώς ότι υπέσκαπτε τη στρατιωτική πειθαρχία και ότι παραβίαζε την απαγόρευση για την επικίνδυνη για το Κράτος προπαγάνδα. Πέρασαν δύο χρόνια προτού γίνει τελικά η δίκη στις 23 και 24 Νοεμβρίου 1942. Η ομιλία του στρατιωτικού κατηγόρου έμοιαζε με χαλαζοθύελλα. Αποκάλεσε τον Αδελφό Τσούρχερ δημαγωγό του χειρίστου είδους που η θέση του ήταν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Διαβάστηκαν αποσπάσματα από το έντυπο Φως, Τόμος Β΄, σελίδες 171-174, που αναφέρουν ότι το υπόλοιπο θα παρατηρεί από ένα ασφαλές μέρος τη μεγάλη σφαγή εκείνων που αποτελούν μέρος της Σατανικής οργάνωσης, που περιλαμβάνει βασιλιάδες, ηγέτες, και ισχυρούς άντρες. Επειδή μια από τις κατηγορίες ήταν η υπόσκαψη της στρατιωτικής πειθαρχίας, ήταν φανερό γιατί μια τέτοια δήλωση ξεσήκωσε το θυμό του κατηγόρου. Βρυχήθηκε: «Αυτό είναι αποφυγή στρατιωτικής θητείας, στρατιωτική ανανδρία στον μεγαλύτερο βαθμό. Εδώ έχετε μια εικόνα της στάσης τους απέναντι στην Ελβετική Στρατιωτική Υπηρεσία!»

Ο συνήγορος κ. Γιοχάνες Χούμπερ, ένα πολύ σεβαστό μέλος του κοινοβουλίου και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, ανέφερε ότι στα 40 χρόνια άσκησης του επαγγέλματός του δεν είχε χειριστεί ποτέ προηγουμένως μια υπόθεση σε τέτοια ατμόσφαιρα τέλειας προκατάληψης. Σύμφωνα με αυτόν, αυτή η δίκη δεν ήταν στην πραγματικότητα εναντίον του κατηγορούμενου, αλλά μάλλον, εναντίον όλων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν. Τελειώνοντας την υπεράσπισή του, είπε: «Έτσι δεν ήταν απλώς θέμα να εκπληρώσω την εντολή του πελάτη μου, αλλά, ανεξάρτητα από τις διαφορές των απόψεών μας, αισθάνθηκα ότι ήταν καθήκον μου να υπερασπιστώ αυτούς τους ανθρώπους που είναι τόσο παρεξηγημένοι και στους οποίους επιβάλλεται τόσο μεγάλη αδικία. Γι’ αυτό το λόγο παρακαλώ το δικαστήριο να εκδώσει αθωωτική απόφαση». Παρ’ όλα αυτά, ο Αδελφός Τσούρχερ καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα και σε απώλεια ορισμένων πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο δικηγόρος μας υπέβαλε έφεση στο Εφετείο. Η τελική απόφαση εκδόθηκε στις 16 Απριλίου 1943. Η απόφαση άλλαξε σε ένα έτος καταναγκαστικών έργων, με αναστολή, και πενταετή απώλεια μερικών πολιτικών δικαιωμάτων. Ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, αυτή ήταν μια πάρα πολύ επιεικής ποινή.

ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ ΔΙΑΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟ 1942

Από την αρχή των εχθροπραξιών, όλες οι επιστολές που απευθύνονταν στην Εταιρία λογοκρίνονταν, αλλά όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στον πόλεμο, όλες οι επαφές με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν διακόπηκαν. Έτσι η Αγγλική έκδοση του περιοδικού Η Σκοπιά παραλαμβανόταν μόνο μέχρι το τεύχος της 1ης Οκτωβρίου 1942, το οποίο περιείχε το άρθρο «Το Μοναδικό Φως». Όταν δεν ήταν πια δυνατό να λαβαίνονται τα Αγγλικά αντίτυπα, πώς θα προμηθευόταν το τμήμα την πνευματική τροφή για τους αδελφούς που είχε κάτω από την επίβλεψή του;

Ο Ιεχωβά διευθέτησε να γίνει δυνατή η επαφή με το τμήμα της Σουηδίας, μιας άλλης από τις λίγες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν ήταν αναμειγμένη στον πόλεμο. Από εκεί προμηθευτήκαμε τρέχοντα τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά, αλλά στη Σουηδική γλώσσα! Δεν υπήρχε κανένας μεταξύ των Ελβετών αδελφών που να γνώριζε καλά αυτή τη γλώσσα, αλλά ήταν φανερή κάποια ομοιότητα μεταξύ της Σουηδικής και της Γερμανικής γλώσσας. Παίρνοντας θάρρος απ’ αυτό το γεγονός, η Άλις Μπέρνερ, που είναι τώρα στο γραφείο του τμήματος στη Γερμανία αλλά εκείνο τον καιρό ήταν μέλος της οικογένειας Μπέθελ στη Βέρνη, ανέλαβε τη μελέτη της Σουηδικής γλώσσας. Μετά από ένα σχετικά σύντομο διάστημα, ήταν ικανή να μεταφράζει το περιοδικό Η Σκοπιά στη Γερμανική, και έτσι έγινε δυνατή η προμήθεια πνευματικής τροφής στους αδελφούς στα επόμενα δύο χρόνια. Μ’ αυτό τον τρόπο συνολικά προμηθεύτηκαν 42 άρθρα και δύο βιβλιάρια.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν έστειλαν μια πλήρη συλλογή όλων των άρθρων που είχαν εκδοθεί στην Αγγλική Σκοπιά τον καιρό της διακοπής. Πόσα άρθρα είχαν χάσει οι Ελβετοί αδελφοί στη διάρκεια του πολέμου; Ούτε ένα! Το πρώτο τεύχος που παραλήφθηκε στη Σουηδική περιείχε τα άρθρα του Αγγλικού τεύχους που ήταν συνέχεια του άρθρου «Το Μοναδικό Φως». Η ροή των υδάτων της αλήθειας υπήρξε συνεχής σ’ όλα τα χρόνια του πολέμου! Ασφαλώς, μπορείτε να εκτιμήσετε πόσο ευγνώμονες ήμασταν στον Ιεχωβά, τον μεγάλο Προμηθευτή!—Παράβαλε Γένεσις 22:14.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Όχι μόνο από πνευματική αλλά και από υλική άποψη επίσης ο Ιεχωβά φρόντισε για το λαό του. Ωστόσο όμως, υπήρχαν οικονομικά προβλήματα. Γιατί; Το έργο υποστηριζόταν από εθελοντικές συνεισφορές, και πολλοί από τους αδελφούς είχαν οικονομικές δυσκολίες στα χρόνια του πολέμου. Επίσης, επειδή είχαμε σταματήσει την εκτύπωση του περιοδικού Η Σκοπιά και κανένα έντυπο δεν μπορούσε να σταλεί σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, λιγότερα έσοδα υπήρχαν από αυτή την πηγή. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν υπήρχε αρκετή εργασία για όλα τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ, έτσι μερικοί αδελφοί και αδελφές έδειξαν προθυμία να εγκαταλείψουν το Μπέθελ, αν και ήταν ομόφωνοι ότι τα χρόνια που δαπάνησαν στο Μπέθελ ήταν ο πιο ευτυχισμένος καιρός στη ζωή τους.

Ωστόσο, τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα συνεχίστηκαν. Αυτή η κατάσταση έκανε αναγκαία, μεταξύ άλλων, τη μείωση του επιδόματος των εργατών του Μπέθελ και του αγροκτήματος σε 350 δραχμές το μήνα (10 Ελβετικά Φράγκα περίπου), εντούτοις οι αδελφοί συμφώνησαν με αυτό το μέτρο οικονομίας χωρίς παράπονο.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΣΑΣ

Στη διάρκεια του πολέμου, μια συγκινητική συνέλευση έλαβε χώρα το 1942 στη Ζυρίχη. Την Κυριακή το πρωί οι πρώτες σειρές της αίθουσας συνελεύσεων ήταν γεμάτες από νεαρά πρόσωπα που έλαμπαν! Θα ήταν ένα ειδικό γεγονός γι’ αυτά. Στην ομιλία που απευθυνόταν ειδικά σ’ αυτά, τους έγινε υπενθύμιση να είναι εργατικά, πρόθυμα, εξυπηρετικά και ευγενικά, και πάνω απ’ όλα, να υπακούν στους γονείς τους σύμφωνα με τη συμβουλή της Αγίας Γραφής. Στο τέλος αυτής της διάλεξης, παρουσιάστηκε το βιβλίο Τέκνα, και ο κάθε νεαρός θα λάβαινε ένα δωρεάν αντίτυπο.

Αδελφοί βγήκαν στο βήμα, ο καθένας με μια ποσότητα βιβλίων σε εννιά διαφορετικά χρώματα. Έπειτα προσκλήθηκαν όλα τα παιδιά να διασχίσουν το βήμα και το καθένα να παραλάβει ένα βιβλίο στο χρώμα της εκλογής του. Τι χαρά ένιωσαν τα παιδιά! Έτσι πάνω από 400 βιβλία δόθηκαν στους μελλοντικούς Μάρτυρες. Ένας μεγάλος αριθμός από εκείνα τα παιδιά έγιναν ζηλωτές εργάτες και είναι ακόμη δραστήριοι στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Η ΣΧΟΛΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟ ΦΩΝΟΓΡΑΦΟ

Το έτος 1944 εγκαινιάστηκε στις Ελβετικές εκκλησίες, η νέα διευθέτηση της Θεοκρατικής Σχολής Διακονίας. Στην αρχή του έτους αυτή η εκπαίδευση υιοθετήθηκε από το Μπέθελ στη Βέρνη. Στους επόμενους μήνες η σειρά μαθημάτων δημόσιας ομιλίας, μαζί με υποβοηθητική συμβουλή για το πώς να παρουσιάζεται το άγγελμα της Βασιλείας στους οικοδεσπότες, τέθηκε σε λειτουργία στις εκκλησίες σ’ όλη τη χώρα. Καθώς οι αδελφοί γίνονταν πιο επιδέξιοι να εξηγούν τα καλά νέα, τα ηχογραφημένα μηνύματα του φωνόγραφου άρχισαν να αντικαθιστώνται από τις σύντομες παρουσιάσεις των ίδιων των ευαγγελιζόμενων.

Για πολλούς Μάρτυρες αυτή η αλλαγή στη μέθοδο κηρύγματος ήταν πολύ ευπρόσδεκτη, επειδή μερικοί το έβρισκαν πολύ δύσκολο να μεταφέρουν στην υπηρεσία αγρού ένα βαρύ φωνόγραφο και μια τσάντα γεμάτη έντυπα. Εκτός απ’ αυτό, η αλλαγή σημείωσε πρόοδο στην ποιότητα της διακονίας μας.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΟΨΕΙ

Στις 6 Ιουνίου 1944, άρχισε η εισβολή των Συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία της Γαλλίας, και στις 15 Αυγούστου οι Συμμαχικές στρατιωτικές δυνάμεις πάτησαν το πόδι τους στη Γαλλική Μεσογειακή Ακτή. Με την αυξανόμενη ένδειξη μιας επικείμενης συντριβής του Ναζισμού και νίκης των Συμμαχικών δυνάμεων, οι αρχές της Ελβετίας άρχισαν να χαλαρώνουν τα μέτρα που επέβαλαν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στην Εταιρία. Όπως προείπε το Αποκάλυψις 12:16: «Και εβοήθησεν η γη [οι πιο σταθερές δημοκρατικές δυνάμεις] την γυναίκα και ήνοιξεν η γη το στόμα αυτής και κατέπιε τον ποταμόν [την εναντίωση από τα ολοκληρωτικά συστήματα], τον οποίον έρριψεν ο δράκων εκ του στόματος αυτού».

Οι υπεύθυνοι αδελφοί στο γραφείο του τμήματος ανέπνευσαν με ανακούφιση! Ο Αδελφός Ρόδερφορδ τους είχε προτρέψει να αποφύγουν, αν ήταν δυνατό την πλήρη απαγόρευση του έργου και το κλείσιμο του τμήματος στην Ελβετία. Είχαν δοκιμάσει πολλές επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά τώρα οι δυσκολίες ανήκαν στο παρελθόν. Το τμήμα λειτουργούσε ακόμα και το έργο συνεχιζόταν! Οι αδελφοί ένιωσαν όπως ο Δαβίδ όταν συνέθεσε τα λόγια στον Ψαλμό 34:19: «Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου, αλλ’ εκ πασών τούτων θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)]».

Σύντομα, τα έντυπα που είχαν κατασχεθεί από το Επιτελείο του Ελβετικού Στρατού τον Ιούλιο 1940 επιστράφηκαν στην Εταιρία. Οι στρατιώτες χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να μετρήσουν ακριβώς πόσα έντυπα είχαν. Όλα αυτά αργότερα τέθηκαν σε καλή χρήση στον αγρό.

Πώς θα αισθανόσασταν αν, μετά από τέσσερα χρόνια διακοπής, είχατε και πάλι στα χέρια σας ένα τυπωμένο αντίτυπο του περιοδικού Η Σκοπιά; Οι Γερμανόφωνοι και Γαλλόφωνοι αδελφοί ενθουσιάστηκαν όταν, από την 1η Οκτωβρίου 1944, το περιοδικό τυπωνόταν και πάλι τακτικά, αν και μια φορά μόνο το μήνα. Περίπου ένα χρόνο αργότερα άρχισε και πάλι να τυπώνεται κάθε δεκαπέντε μέρες.

Ο Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΑΛΛΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ

Στις 8 Μαΐου 1945, ο Δυτικός κόσμος γιόρτασε το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου στην Ευρώπη, αλλά στην Ελβετία η μάχη για την ελευθερία λατρείας και για το δικαίωμα κηρύγματος συνεχίστηκε. Στα περισσότερα μέρη της χώρας είχαμε περισσότερη ελευθερία δράσης απ’ ό,τι στη διάρκεια του πολέμου, αλλά σε Καθολικές περιοχές υπήρχε ακόμα πολλή εναντίωση.

Για παράδειγμα, όταν η δημόσια ομιλία «Θα Επιτύχει ο Άνθρωπος Να Διορθώσει τον Κόσμο;» παρουσιαζόταν στην πόλη Τσουκ τον Ιανουάριο του 1946, ξαφνικά εμφανίστηκε στην αίθουσα η αστυνομία και σταμάτησε τον ομιλητή. Η Εταιρία υπέβαλε μήνυση, φέρνοντας την υπόθεση στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Λωζάνης. Ως αποτέλεσμα, η αντισυνταγματική απαγόρευση που επιβλήθηκε από τις αρχές της Τσουκ κατακρίθηκε, και ο τύπος δημοσίευσε άρθρα με τίτλους όπως «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Κατοχύρωσαν Δικαίωμά Τους» και «Η Ελευθερία Λατρείας Πρέπει να Διατηρηθεί». Ωστόσο, να είστε σίγουροι ότι ο Καθολικός τύπος δεν σχολίασε αυτή την απόφαση με τέτοιο θετικό τρόπο.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Όταν έφτασαν τα νέα για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες βρίσκονταν οι πιστοί αδελφοί μας που έβγαιναν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Ελβετοί αδελφοί δεν ‘έκλεισαν τα σπλάχνα τους προς αυτούς’. (1 Ιωάν. 3:17) Ασχολήθηκαν δραστήρια σε μια εκστρατεία ανακούφισης με το πνεύμα των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. (Πράξ. 11:29, 30· 2 Κορ. 8:1-4) Συνεισέφεραν μεγάλες ποσότητες ρουχισμού και οικιακών σκευών, και μερικές αδελφές πρόσφεραν το χρόνο τους και τις υπηρεσίες τους για να βεβαιωθούν ότι όλα τα αντικείμενα ήταν σε καλή κατάσταση. Τελικά, 444 κιβώτια καθαρού βάρους 25.000 χιλιογράμμων (28 τόνων) στάλθηκαν στη Γερμανία το 1946 και 1947. Η συνολική αξία των ειδών που προσφέρθηκαν σ’ αυτό το πρόγραμμα ανακούφισης ήταν πάνω από 262.000 Ελβετικά φράγκα (τότε περίπου $61.000 Η.Π.). «Όταν ακούσαμε για τη χαρά και την ευγνωμοσύνη που ένιωσαν οι Γερμανοί αδελφοί μας, ήμαστε πολύ ευτυχισμένοι και νιώσαμε μεγάλη ανταμοιβή για την επιπρόσθετη εργασία που απαιτήθηκε από εμάς γι’ αυτή την εκστρατεία», θυμήθηκε μια αδελφή που έδωσε χέρι βοήθειας.

Όσο ανάγκη υπήρχε για υλική βοήθεια τόσο μεγάλη ανάγκη υπήρχε, επίσης, πνευματικής τροφής για την ενίσχυση των αδελφών και για να τους δώσει ένα καλό ξεκίνημα για μεταπολεμική δράση. Έτσι στάλθηκαν επίσης Βιβλικά έντυπα στη Γερμανία από το τμήμα της Ελβετίας, και το θεωρήσαμε μεγάλο προνόμιο να συνεισφέρουμε έτσι με κάποιο τρόπο στην επανέναρξη του έργου στη Γερμανία.

Η ΑΠΟ ΜΑΚΡΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΝΟΡΡ

Περιμέναμε ανυπόμονα την πρώτη επίσκεψη του προέδρου της Εταιρίας μετά τον πόλεμο. Οχτώ περιπετειώδη χρόνια είχαν περάσει, και ο Νάθαν Χ. Νορρ είχε γίνει πρόεδρος. Η επίσκεψή του στη Βέρνη το 1945 ήταν πολύ σύντομη, αλλά επέστρεψε τον Μάιο του 1947. Θέλοντας να το κάνουμε ένα μεγάλο γεγονός, σχεδιάσαμε μια συνέλευση στην ωραία Αίθουσα Συνελεύσεων της Ζυρίχης.

Το θέμα της δημόσιας ομιλίας του στη συνέλευση την Παρασκευή το βράδυ ήταν «Η Χαρά των Λαών». Ήταν πραγματικά χαρούμενοι οι ευαγγελιζόμενοι καθώς διένειμαν 100.000 διαφημιστικά φυλλάδια, τοποθετούσαν αφίσες, και περπατούσαν σ’ όλους τους δρόμους της πόλης με πλακάτ. Οι εφημερίδες επίσης διαφήμισαν τη δημόσια ομιλία. Θέλαμε όλοι στη Ζυρίχη να γνωρίζουν τι συνέβαινε!

Τελικά, 1.540 άτομα παραβρέθηκαν στη διάλεξη. Στο τέλος της συγκέντρωσης, διανεμήθηκε ένα βιβλιάριο σε όλους εκείνους που δεν ήταν Μάρτυρες. Επειδή διανεμήθηκαν 800 βιβλιάρια, συμπεράναμε ότι η πλειονότητα εκείνων που ήταν παρόντες ήταν ενδιαφερόμενα άτομα που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας. Αυτό πράγματι έφερε ικανοποίηση.

ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΑ

Από την εποχή των πρώτων κολπόρτερς, υπήρχαν πάντα μερικοί πιστοί ολοχρόνιοι κήρυκες που υπηρετούσαν τόσο στις Γερμανικές όσο και στις Γαλλικές περιοχές. Αλλά ομολογουμένως ήταν πολύ λίγοι. Για παράδειγμα, ανάμεσα στους 1.462 ευαγγελιζόμενους το 1945, υπήρχαν μόνο τρεις σκαπανείς! Ο Αδελφός Νορρ βρήκε ότι αυτός ο αριθμός ήταν δυσανάλογος με τις άφθονες ευκαιρίες που υπήρχαν στη χώρα. Έφτασε στο συμπέρασμα ότι ένας παράγοντας που συνέβαλε σ’ αυτό τον μικρό αριθμό σκαπανέων ήταν το γεγονός ότι πολλά έντυπα δίνονταν δωρεάν για την αποφυγή σύγκρουσης με τους κανονισμούς περί μικροπωλητών, κάνοντάς το έτσι αναγκαίο να υφίστανται οι ίδιοι οι ευαγγελιζόμενοι όλες τις δαπάνες και τα έξοδα του έργου κηρύγματος.

Η παρατήρησή του ήταν σωστή. Μερικοί αδελφοί έπρεπε να εγκαταλείψουν το ολοχρόνιο κήρυγμα επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα έξοδά τους. Για να βοηθηθούν εκείνοι που θα συμμετείχαν στο έργο του σκαπανέα, έπρεπε να λυθεί το πρόβλημα της ζήτησης εθελοντικών συνεισφορών.

ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΝΟΤΑΝ

Συνταξιδιώτης του Αδελφού Νορρ ήταν ο Χέιντεν Κόβινγκτον, που ήταν τότε ο δικηγόρος της Εταιρίας στο Μπρούκλιν. Στη συνέλευση εξήγησε ότι είχαν καταφύγει στο δικαστήριο στις Ηνωμένες Πολιτείες για το δικαίωμα αποδοχής εθελοντικών συνεισφορών χωρίς να χρειάζεται να έχουν άδεια μικροπωλητή, για έντυπα που διανέμονταν σε σχέση με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Το τμήμα της Ελβετίας έπρεπε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα και τα προνόμια της Χριστιανικής διακονίας μέσω των δικαστηρίων μέχρι να διευκρινιστεί αυτό το θέμα. Θα ήταν μια ενωμένη ενέργεια εκ μέρους όλων των ευαγγελιζόμενων της Ελβετίας. Η προθυμία τους να συνεργαστούν δείχτηκε με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Εκείνη η συνέλευση στη Ζυρίχη αποδείχτηκε σταθμός στην ιστορία του έργου της Βασιλείας στην Ελβετία.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ

Ήδη στη δεκαετία του 1930 αδελφοί είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί σε πρόστιμο επειδή έκαναν έργο «μικροπωλητή χωρίς άδεια». Τώρα, με την ενθάρρυνση που δόθηκε στη συνέλευση της Ζυρίχης, αυτό το ζήτημα επρόκειτο να διευθετηθεί. Όπως έκανε ο απόστολος Παύλος στην αρχαία πόλη των Φιλίππων, οι αδελφοί επρόκειτο να ‘υπερασπιστούν και να υποστηρίξουν νομικά τα καλά νέα’.—Φιλιπ. 1:7.

Οι ευαγγελιζόμενοι θα δέχονταν και πάλι εθελοντικές συνεισφορές για τη διάθεση εντύπων στη διακονία αγρού. Αμέσως, ακολούθησε μια πλημμύρα αστυνομικών καταγγελιών σε όλα τα διαμερίσματα της χώρας. Αλλά η Εταιρία ήταν αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους το θέμα. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

Για παράδειγμα, το Ανώτατο Δικαστήριο στο κατεξοχήν Προτεσταντικό καντόνιο της Βέρνης, διατηρούσε για πολύ καιρό την άποψη ότι η διάθεση εντύπων με βάση την εθελοντική συνεισφορά υπαγόταν στους νόμους περί μικροπωλητή. Για δεκαετίες, αυτό το δικαστήριο εξέδιδε αποφάσεις εναντίον μας. Τώρα, το 1948, ένας αδελφός καταδικάστηκε σε πρόστιμο 20 Ελβετικών φράγκων ($5, Η.Π.) από ένα κατώτερο δικαστήριο και η υπόθεση μετά από έφεση παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ήταν θετικό! Κατά τη γνώμη του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βέρνης δήλωσε:

«Εκτός από το γεγονός ότι δεν αποκόμισε κανένα κέρδος δεν υπάρχει τίποτε στη διαγωγή του κατηγορούμενου που να φανερώνει έναν επαγγελματικό χαρακτήρα στη δραστηριότητά του. Δεν μπορεί να αποδειχτεί ότι υπήρχε πρόθεση αποδοχής κέρδους—είτε για τον εαυτό του είτε προς όφελος των μαρτύρων του Ιεχωβά—με την άσκηση του μικροπωλητή. Οι περιστάσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κατηγορούμενος, παραμερίζοντας κάθε ιδιοτελές ενδιαφέρον ενήργησε αποκλειστικά για έναν ευγενή και ανιδιοτελή σκοπό. Η προσφορά των βιβλιαρίων δεν έγινε με την προοπτική πληρωμής κάποιου σημαντικού ποσού το οποίο θα κάλυπτε τουλάχιστον τα έξοδα παραγωγής. Η καλύτερη ανταμοιβή του κατηγορούμενου συνίστατο προφανώς στην αύξηση του αριθμού των πεπειραμένων στην αίρεση και στην ευνοϊκή υποδοχή που γίνεται στο ευαγγελιστικό έργο. Αν αληθεύει ότι οι κανονισμοί σχετικά με το έργο μικροπωλητή έχουν σκοπό να προστατεύσουν το κοινό ενάντια σ’ εκείνους που θέλουν να το ενοχλήσουν, θα ήταν ωστόσο, υπερβολή να εμποδίζουμε τη θρησκευτική προπαγάνδα από σπίτι σε σπίτι με το πρόσχημα του νόμου περί εμπορίας ειδών και να παραβιάζουμε έτσι την ελευθερία της γνώμης που είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα».

Με αυτή την αθώωση, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βέρνης ανέτρεψε τη δικαστική πολιτική που διατηρούσε επί 40 χρόνια πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αν και αυτή η απόφαση δεν ήταν δεσμευτική πάνω στα άλλα καντόνια, αποδείχτηκε μεγάλου ενδιαφέροντος σε πολλά δικαστήρια σε άλλα καντόνια.

Ο ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΚΑΝΤΟΝΙΟ ΤΗΣ ΒΩ

Η πιο μεγάλη και επίμονη σύγκρουση στο θέμα του έργου του μικροπωλητή παρουσιάστηκε στο Γαλλόφωνο καντόνιο της Βω. Το 1935 έγινε μια τροποποίηση του νόμου σχετικά με το έργο του μικροπωλητή. Αυτή η τροποποίηση ανέφερε ότι η προσφορά ειδών, η τιμή των οποίων, αντί να είναι σταθερή, εξαρτιόταν από τη διάκριση του αγοραστή, ήταν ισοδύναμη με το έργο του μικροπωλητή. Ο εισαγγελέας στη Λωζάνη χαιρέτισε αυτή την τροποποίηση ως βάση για νομικές ενέργειες εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Το 1948 το Περιφερειακό Δικαστήριο της Παγιέρν καταδίκασε σε πρόστιμο ένα σκαπανέα αδελφό, τον Ζαν Σικεντάλερ, με την κατηγορία ότι ασκούσε έργο μικροπωλητή χωρίς άδεια. Ασκήθηκε έφεση και η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο επιβεβαίωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου, δηλαδή, ότι η δράση του εφεσιβάλλοντος ήταν ακριβώς το αντικείμενο του νόμου.

Ακριβώς μετά απ’ αυτή την απόφαση, ακολούθησε ένας αγώνας για τα δικαιώματα και την ελευθερία μας που επρόκειτο να διαρκέσει πάνω από πέντε χρόνια. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα κατώτερα Περιφερειακά Δικαστήρια προστάτευαν τα δικαιώματά μας αθωώνοντάς μας. Αλλά ο εισαγγελέας ήταν πολύ ανταγωνιστικός και με έφεση παρέπεμπε τις υποθέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο ανέτρεπε την κρίση του κατώτερου δικαστηρίου. Ακόμα η Εταιρία έφερε μια υπόθεση μπροστά στην ανώτατη δικαστική εξουσία, το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο. Αλλά προς ντροπή του, απέρριψε την αίτηση έφεσης.

ΕΝΑΣ ΘΑΡΡΑΛΕΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙ

Έπειτα, στις 3 Σεπτεμβρίου 1951, μια υπόθεση παραπέμφθηκε μπροστά στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Λωζάνης. Αφορούσε την υπόθεση της Κιλμπέρτ Σνέμπεργκερ. Λίγες ήταν οι ελπίδες γι’ αυτή την υπόθεση, και η Εταιρία αποφάσισε να προχωρήσει χωρίς τις υπηρεσίες δικηγόρου. Μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσε αυτή η νεαρή αδελφή σκαπάνισσα όταν βρέθηκε χωρίς υπεράσπιση στην αίθουσα του δικαστηρίου;

Ο δικαστής, κ. Τσβάιφελ, μπήκε στην αίθουσα. Αφού σημείωσε την έναρξη των εργασιών του δικαστηρίου, είπε με έναν καλοσυνάτο τρόπο: «Αγαπητή Δεσποινίς, η υπόθεσή σας είναι ίδια μ’ εκείνη που κρίθηκε μη επιεικώς από το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο. Εγώ ο ίδιος είμαι δεσμευμένος με το νόμο και είμαι ανίκανος να τον αλλάξω».

Μετά η νεαρή αδελφή μας σηκώθηκε και ζήτησε άδεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

«Βέβαια, Δεσποινίς, βέβαια. Σας ακούω». Ο δικαστής έγειρε πίσω στην καρέκλα του και συγκέντρωσε την προσοχή του στην απολογία της νεαρής κυρίας. Αυτή διάβασε ένα υπόμνημα που είχε ετοιμαστεί από το Νομικό Τμήμα της Εταιρίας.

Τα επιχειρήματα εντυπωσίασαν πάρα πολύ τον κ. Τσβάιφελ. Άρχισε πραγματικά να αμφιβάλλει (αυτό δηλώνει το Γερμανικό του όνομα Τσβάιφελ), και ανέβαλε την έκδοση δικαστικής απόφασης. Δύο μέρες αργότερα ήρθε η απόφαση: Αθώωση!

Τι έκπληξη! Αυτό απαίτησε πραγματικό θάρρος εκ μέρους του κ. Τσβάιφελ. Και το κυριότερο, τόλμησε να χαρακτηρίσει τις αποφάσεις τόσο του Ανώτατου Δικαστηρίου όσο και του Ομοσπονδιακού Ανώτατου Δικαστηρίου ως αμφίβολες και μη ικανοποιητικές. Τι θα επιφύλασσε το μέλλον;

ΕΝΑΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΔΙΝΕΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΥΠΕΡ ΜΑΣ

Λίγο καιρό αργότερα, το Περιφερειακό Δικαστήριο της Άικλε χειρίστηκε μια άλλη υπόθεση. Εκεί ένας Προτεστάντης ιερέας, μεταξύ άλλων, κλήθηκε ως μάρτυρας. Είχε δεχτεί δυο βιβλία από τον ευαγγελιζόμενο και είχε δώσει 4 Ελβετικά φράγκα ($1, Η.Π.) ως εθελοντική συνεισφορά. Αυτός ο κληρικός βεβαίωσε σαφώς στο δικαστήριο ότι ο μάρτυρας του Ιεχωβά τον είχε επισκεφθεί, με σκοπό όχι να πουλήσει βιβλία, αλλά να συζητήσει θρησκευτικά θέματα. Ο ιερέας θεωρούσε αναμφισβήτητα αυτό τον νεαρό άντρα ως έναν ευαγγελιστή και όχι μικροπωλητή. Ο ευαγγελιζόμενος αθωώθηκε.

Από την άλλη μεριά, ο Καρλ Μάουρερ, ένας πιστός σκαπανέας στην Παγιέρν, έπρεπε να δαπανήσει ένα ημερονύχτιο στη φυλακή επειδή δεν ήταν πρόθυμος να πληρώσει το πρόστιμο που του είχε επιβληθεί.

Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΧΑΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Αυτή η διαμάχη έφτασε σε μια τελική αναμέτρηση το 1953. Ο εισαγγελέας, αποφασισμένος να υπερισχύσει των Μαρτύρων του Ιεχωβά και ερεθισμένος για το γεγονός ότι κατώτερα δικαστήρια αγνόησαν την αρνητική πολιτική των ανώτερων δικαστηρίων, άσκησε επανειλημμένα έφεση σε μια ορισμένη υπόθεση στην οποία τα κατώτερα δικαστήρια είχαν αθωώσει τον κατηγορούμενο. Έτσι, για τέταρτη φορά από το 1948, το Ανώτατο Δικαστήριο του καντονίου της Βω έπρεπε να αντιμετωπίσει το ίδιο θέμα.

Και τότε συνέβη το απροσδόκητο: Το δικαστήριο που αποτελούνταν από καινούργιους δικαστές, εξέτασε το θέμα από την αρχή και αποφάνθηκε ομόφωνα στις 26 Ιανουαρίου 1953, ότι η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως έργο μικροπωλητών. Η έφεση του εισαγγελέα απορρίφθηκε. Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο του καντονίου της Βω είχε ανακαλύψει το δρόμο για μια υγιή και φιλελεύθερη πολιτική σε αρμονία με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου σε θέματα εμπορίου!

Αυτή η νίκη έκλεισε ένα συναρπαστικό κεφάλαιο στην ιστορία του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελβετία. Έδωσε μαρτυρία για την άφοβη στάση των ευαγγελιζόμενων και την αγάπη για την ελευθερία που είχαν πολλοί δικαστές. Πάνω απ’ όλα, έδωσε απόδειξη της ευλογίας του Ιεχωβά πάνω στους δούλους του που με ζήλο αγωνίστηκαν για τα θεόδοτα δικαιώματά τους και για την ελευθερία λατρείας.

Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Ήδη σας αναφέραμε τι αντιμετώπισαν οι αδελφοί που κράτησαν μια ουδέτερη στάση στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και η Ελβετία δεν αναμείχθηκε ενεργά στον πόλεμο και διακήρυξε την ουδετερότητά της, με μεγάλη ασυνέπεια η χώρα καταδίκασε και φυλάκισε πολίτες που απαίτησαν το ίδιο δικαίωμα για τον εαυτό τους και επικαλέστηκαν θρησκευτικούς λόγους.

Οι καταδικαστικές ποινές ήταν πιο επιεικείς μετά τον πόλεμο, αλλά οι επαναλαμβανόμενες καταδίκες ήταν ακόμα στην ημερήσια διάταξη. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το κοινό άρχισε να ενδιαφέρεται πάρα πολύ για το θέμα των «αντιρρησιών συνείδησης», και ο τύπος έγραψε εκτεταμένα πάνω στο θέμα. Ενδιαφέρουν τα σχόλια του πρώην Αρχηγού του Ελβετικού Επιτελείου Στρατού, Γιερκ Τσούμσταϊν, σχετικά με δίκες που αφορούσαν άτομα που αρνούνταν στρατιωτική υπηρεσία. Τον Φεβρουάριο του 1984 μια εφημερίδα ανέφερε ότι αυτός είπε:

«Παραβρέθηκα σε τέτοιες δίκες επειδή ήθελα να μάθω τι συμβαίνει. Οι περιπτώσεις που αφορούσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά ξεχώριζαν σε κάποιο βαθμό και από μέρους των κατηγορουμένων. Αυτοί οι άνθρωποι καθώς και οι συγγενείς τους παρουσιάζονταν στο δικαστήριο με τα καλύτερά τους ρούχα· απολογούνταν για την υπόθεσή τους μ’ έναν αξιοπρεπή τρόπο. Οι δικαστές γνώριζαν τη θέση τους και εφάρμοζαν το συνηθισμένο μέτρο τιμωρίας, πέντε ή έξι μήνες. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με κάποιο τρόπο δέχονται ότι το Κράτος τιμωρεί άτομα που δεν υποχωρούν στις απαιτήσεις του Κράτους. Αλλά δεν μεταχειρίζονται το Κράτος ως ‘γουρούνι’ όπως κάνουν πολλοί άλλοι που εμφανίζονται μπροστά στα στρατιωτικά δικαστήρια αυτές τις μέρες».

Τα επιχειρήματα που αποσκοπούσαν στην εξεύρεση μιας λύσης στο πρόβλημα των «αντιρρησιών συνείδησης» είχαν οπωσδήποτε κάποια επίδραση πάνω στα στρατιωτικά δικαστήρια. Προς το παρόν, οι ποινές κυμαίνονται από τρεις ως πέντε μήνες φυλάκισης, και συνήθως οι αδελφοί απαλλάσσονται από περαιτέρω στρατιωτική υποχρέωση τον καιρό της καταδίκης τους. Συχνά, οι αδελφοί υπηρετούν την ποινή τους με εργασία σε νοσοκομεία ή σε γηροκομεία στη διάρκεια της ημέρας, επιστρέφοντας στο κελί τους μόνο το βράδυ. Ωστόσο, συνεχίζουν να παρουσιάζονται 60 με 70 υποθέσεις μπροστά στα στρατιωτικά δικαστήρια κάθε χρόνο, περιλαμβάνοντας ιδιαίτερα νεαρούς αδελφούς που διακρατούν την ουδέτερη στάση τους.

‘Ως καλοί στρατιώτες του Χριστού Ιησού’, αυτοί οι νεαροί αδελφοί ‘κακοπαθαίνουν’ χάρη της Χριστιανικής ουδετερότητας. (2 Τιμ. 2:3) Προσφέρουν πρόθυμα τον εαυτό τους για να φέρουν σε πέρας την υπηρεσία που απαιτεί ο Θεός. Είναι ακριβώς όπως δήλωσε κάποτε η Αδελφή Αντέλ Ράιχενμπαχ, μια από τους πρώτους χρισμένους Μάρτυρες στην ορεινή περιοχή του Γκστάαντ. Όταν έκανε μια επανεπίσκεψη στη γυναίκα κάποιου αξιωματικού του στρατού ο συνταγματάρχης ο ίδιος άνοιξε την πόρτα, επέστρεψε το βιβλίο που είχε πάρει η γυναίκα του, και είπε περιφρονητικά: «Φύγετε και πάρτε μαζί σας αυτό το σκουπίδι, εσείς που απορρίπτετε τη στρατιωτική υπηρεσία!» Η Αδελφή Ράιχενμπαχ απάντησε: «Κύριε, εμείς επιτελούμε την υπηρεσία που εσείς αρνείστε να επιτελέσετε».

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ «ΜΗ ΑΝΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΜΕΑ»

Από το 1952, έγιναν ειδικές προσπάθειες κηρύγματος σε «μη ανατεθειμένο τομέα». Μεγάλο μέρος αυτού του τομέα ήταν απόμερες πεδιάδες και αγροκτήματα, χωριά με μεγάλες εκκλησίες και με σταυρούς τοποθετημένους ευδιάκριτα εδώ κι εκεί κατά μήκος του δρόμου. Ο πολύ θρησκευόμενος Καθολικός πληθυσμός που ζει εδώ μπορεί να δέχτηκε μερικά φυλλάδια στο παρελθόν, αλλά δεν είχε δοθεί ποτέ πλήρης μαρτυρία σε μερικά από αυτά τα απομακρυσμένα μέρη.

Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν είχαν ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και πολλοί ποτέ δεν είχαν δει μια Αγία Γραφή, πόσο μάλλον να είχαν μια δική τους. Αυτός ήταν ένας παρθένος τομέας! Οι ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν σ’ αυτή τη δράση με θάρρος και ενθουσιασμό. Σε πολλά μέρη έμειναν έκπληκτοι με την επιτυχία που είχαν. Κατάπληκτοι, επίσης, ήταν και οι κληρικοί, που δεν περίμεναν τέτοια εισβολή σε ό,τι θεωρούσαν δική τους βοσκή! Προειδοποίησαν το ποίμνιό τους, όσο καλύτερα μπορούσαν, να μη δέχονται έντυπα ή ακόμα να τα καίνε και να ειδοποιούν την αστυνομία. Σ’ ένα χωριό 50 περίπου νεαροί Καθολικοί πήγαν από σπίτι σε σπίτι για να μαζέψουν τα έντυπα που είχαν διατεθεί από τους Μάρτυρες. Υπήρξαν περιπτώσεις απειλών και ακόμα σωματικών επιθέσεων.

Σε μια περίπτωση, αφού ένας αδελφός έδωσε μαρτυρία σ’ ένα χωρικό, ο άνθρωπος τηλεφώνησε αμέσως στην αστυνομία για να κάνει παράπονο. Ωστόσο, η απάντηση που πήρε δεν ήταν αυτή που περίμενε: «Άφησε αυτούς τους ανθρώπους ήσυχους να συνεχίσουν το έργο τους· γνωρίζουν το νόμο καλύτερα από εμάς και γνωρίζουν τι ακριβώς μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν». Ο αγώνας μας για ελευθερία λατρείας δεν είχε αποτύχει!

«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΙ» ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΕΓΕΡΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

Μερικές φορές οι προσπάθειες των κληρικών να εμποδίσουν την αλήθεια να φτάσει στους ενορίτες στράφηκαν εναντίον τους. Αυτό αποδείχτηκε αληθινό στην περίπτωση αυτού του ζευγαριού: Όταν το επισκέφθηκαν δυο νεαροί σκαπανείς, η σύζυγος άκουσε προσεκτικά την παρουσίασή τους και μετά τους προσκάλεσε μέσα. «Αυτό θα ενδιαφέρει το σύζυγό μου», είπε. Για μια ώρα περίπου το ζευγάρι παρακολούθησε με ασυνήθιστο ενδιαφέρον τις Γραφικές εξηγήσεις που έδιναν οι σκαπανείς σχετικά με την ίδρυση του νέου συστήματος που θα έρθει σε ύπαρξη από τον Θεό. Δέχτηκαν τα Βιβλικά έντυπα, και έγιναν διευθετήσεις για μια επανεπίσκεψη. Σύντομα ήταν απορροφημένοι σε μια Γραφική μελέτη.

Μετά από την τρίτη επίσκεψη, ο σύζυγος φανέρωσε το λόγο για το αρχικό του ενδιαφέρον: «Ξέρετε, διάβασα ένα μικρό άρθρο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Εκκλησιαστικό Αγγελιαφόρο. Έγραψε ότι αν δυο νεαροί έρθουν στην πόρτα σας, καλοντυμένοι, διακριτικοί, και με Γραφικές εξηγήσεις για τη θρησκεία τους, δεν πρέπει να τους ακούσετε· πέστε τους απλώς ότι έχετε τη δική σας εκκλησία, και ότι ο ιερέας σας σάς διδάσκει όλ’ αυτά τα πράγματα, και μετά κλείστε την πόρτα. Αλλά βλέπετε, είμαι ελεύθερος άνθρωπος και θέλω να εξετάζω ο ίδιος τα πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο σας άκουσα».

Αυτό το νεαρό ζευγάρι έκανε καλή πρόοδο, άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις και σύντομα συμμετείχε στην υπηρεσία αγρού. Συμβόλισαν επίσης την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά. Ήταν ο Εκκλησιαστικός Αγγελιαφόρος που κατηύθυνε την προσοχή τους στην αλήθεια!

Υπήρχαν επίσης εξαιρέσεις μεταξύ των κληρικών—εκείνοι που παραδέχτηκαν ότι το ποίμνιό τους χρειαζόταν βοήθεια και ότι οι επισκέψεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά μπορούσαν να το ωφελήσουν. Για παράδειγμα, ένας ιερέας δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο στην εφημερίδα της εκκλησίας του:

«Αγαπητοί μου Μάρτυρες του Ιεχωβά:

»Είμαι πράγματι ευγνώμων σ’ εσάς, πολύ ευγνώμων πραγματικά, που πηγαίνετε τόσο θαρραλέα από σπίτι σε σπίτι στην κοινότητά μας. Μολονότι δεν σας δέχονται παντού, εντούτοις κάνετε τους ανθρώπους μας να θυμούνται—ίσως—ότι:

»Εκτός από το φαγητό και τη διασκέδαση, εκτός από τη χαρά και τη λύπη, την επιτυχία και την αποτυχία, εκτός από την πάλη για επιβίωση και για επιχειρήσεις, την εργασία και την αναψυχή υπάρχουν επίσης τέτοια πράγματα όπως η θρησκεία, η πίστη, η πεποίθηση στον Ιησού Χριστό. Απλώς το γεγονός ότι έρχεστε είναι ένα ισχυρό κήρυγμα! . . . Ίσως έχετε συναντήσει την αντίδραση: ‘Σας ευχαριστούμε, δεν χρειαζόμαστε τίποτα, έχουμε την εκκλησία μας’. Αλλά όταν οι άνθρωποι σάς δίνουν αυτή την απάντηση ότι έχουν την εκκλησία τους, τότε παρακαλώ να τους ρωτήσετε: ‘Αλλά τι πιστεύετε πραγματικά;’

»Βλέπετε, γι’ αυτό το λόγο είμαι τόσο ευγνώμων σ’ εσάς. Ίσως πετυχαίνετε εδώ κι εκεί να ξυπνάτε το λαό μας. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι χρειάζομαι αυτή την επίσκεψη για να ξυπνήσω τόσο εγώ όσο κι εκείνοι. Θαυμάζω το θάρρος σας . . . Έχετε όλο το σεβασμό γι’ αυτή τη γεμάτη αφοσίωση δράση· τα συγχαρητήριά μου για την καλή σας θέληση! Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτή».

ΙΔΡΥΟΝΤΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ

Οι πρώτοι εκπαιδευμένοι Γαλααδίτες ιεραπόστολοι που έφτασαν στην Ελβετία το 1947 ήταν τρεις αδελφοί και μια αδελφή από το δικό μας γραφείο τμήματος που είχαν προσκληθεί για να παρακολουθήσουν την όγδοη τάξη και είχαν διοριστεί στην Ελβετία. Η εκπαίδευσή τους αποδείχτηκε μεγάλη βοήθεια για την αυξανόμενη δράση του γραφείου του τμήματος και για τον αγρό. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, τρεις από αυτή την ομάδα είναι ακόμα μέλη της οικογένειας Μπέθελ—ο Φρεντ Μπόρις και ο Γουίλλι Ντιλ στην Ελβετία και η Άλις Μπέρνερ στη Γερμανία από το 1956.

Το 1948 έφτασαν και άλλοι ιεραπόστολοι. Ο Σαρλ Ρενιέρ και ο Ρέιμοντ Λεϊστίκωφ διορίστηκαν στο έργο περιοχής, και εργάστηκαν σκληρά για να μάθουν τη Γερμανική γλώσσα ώστε να μπορούν να εκπληρώσουν το διορισμό τους. Δυο ζευγάρια από τις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ρόμπερτ και η Ηλέιν Χάνυ και ο Γουίλλιαμ και η Αϊόνι Στρετζ, στάλθηκαν στη Γενεύη, όπου ιδρύθηκε ο πρώτος ιεραποστολικός οίκος το 1950. Έκαναν μεγάλες προσπάθειες να μάθουν τη Γαλλική γλώσσα για να εργαστούν με τους ντόπιους αδελφούς. Η Φρανσίσκα Τράκοβα που αποφοίτησε από τη 15η τάξη της σχολής Γαλαάδ υπηρετεί τώρα πιστά ως ιεραπόστολος στη Λωζάνη. Οι συνδυασμένες προσπάθειες αυτών των ιεραποστόλων είχαν μια ευεργετική επίδραση πάνω στην εκκλησία της Γενεύης όπως φαίνεται από την αύξηση που σημειώθηκε εκεί.

Πραγματική ζωηρότητα παρουσίασε η εκκλησία της Λωζάνης όταν το 1951 ιδρύθηκε εκεί ένας ιεραποστολικός οίκος για τέσσερις αδελφές της 17ης τάξης. Αυτά τα χαρούμενα κορίτσια βοήθησαν ιδιαίτερα τις αδελφές να βελτιώσουν τις παρουσιάσεις τους στο έργο από πόρτα σε πόρτα χρησιμοποιώντας ένα θέμα.

ΝΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Κατά τη διάρκεια των ετών διάφοροι πιστοί αδελφοί έδωσαν πολύτιμη κατεύθυνση για το έργο στην Ελβετία ως επίσκοποι τμήματος. Μέχρι το 1953 ο Φρανς Τσούρχερ είχε αυτό το διορισμό. Μετά αποφασίστηκε ότι είχε έρθει ο καιρός να τεθεί το βάρος της ευθύνης σε πλάτες πιο νεαρών αδελφών. Ο Φίλιπ Χόφμαν στάλθηκε από τη Γερμανία. Τον αντικατέστησε το 1957 ο Σιουλ Φέλλερ, και ο Αδελφός Χόφμαν υπηρετεί τώρα στο τμήμα της Δανίας. Το 1963 η ευθύνη για την εποπτεία του τμήματος στην Ελβετία ανατέθηκε στον Γκούντερ Κουλτσέφσκι. Και την 1η Νοεμβρίου 1965, ο Γουίλλι Ντιλ διορίστηκε επίσκοπος τμήματος.

Ο Αδελφός Ντιλ άρχισε την ολοχρόνια υπηρεσία του το 1931 στο Μπέθελ στη Βέρνη, με το να χειρίζεται ένα μικρό πιεστήριο. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα προσκλήθηκε για να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ. Όταν παντρεύτηκε, αυτός και η σύζυγός του εργάστηκαν μαζί ως σκαπανείς για δυο χρόνια. Υπηρέτησε επίσης ως επίσκοπος περιοχής και περιφερείας. Το 1964 προσκλήθηκε να παρακολουθήσει και πάλι τη Σχολή Γαλαάδ, μαζί με τη σύζυγό του, για να ωφεληθεί από μια πιο εκτεταμένη σειρά μαθημάτων. Όλο αυτό του έδωσε θαυμάσια κατάρτιση για το έργο του ως επισκόπου τμήματος.

Όπως αληθεύει με όλα τα άλλα τμήματα της Εταιρίας, έτσι και η Ελβετία είχε μια Επιτροπή Τμήματος από το 1976. Ο Γουίλλι Ντιλ είναι ο συντονιστής, και τα άλλα μέλη είναι ο Άρμιν Μπέτσιεν, ο Ζαν Ζουλ Γκιγιού, ο Λαρς Γιόχανσον, και ο Χανς Κλενκ.

ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΑΝΤΟΝΙΟ ΤΟΥ ΤΙΤΣΙΝΟ

Στην ηλιόλουστη νότια επαρχία της Ελβετίας μεταξύ των Άλπεων και των συνόρων με την Ιταλία βρίσκεται το καντόνιο του Τιτσίνο. Εδώ μιλιέται η Ιταλική, και οι κάτοικοι είναι σχεδόν αποκλειστικά Καθολικοί. Δεν ήταν εύκολο για το άγγελμα της Βασιλείας να ριζώσει εδώ, αλλά η Εταιρία διευθέτησε να φροντίζει για το λίγο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να βρεθεί. Δεν μπορούσαν οι αδελφοί να φανταστούν τι πλούσια συγκομιδή τους περίμενε!

Ο Αντρέα Μόινσταϊν, που ήταν Γερμανοελβετικής καταγωγής αλλά μιλούσε Ιταλικά, στάλθηκε στο Λουκάνο το 1944. Εργάστηκε στον τομέα, φρόντισε μερικούς μικρούς ομίλους ενδιαφερόμενων ατόμων, και έδωσε δημόσιες διαλέξεις. Ήταν μια μικρή αλλά όχι περιφρονημένη αρχή.—Ζαχ. 4:10.

Με την πάροδο του χρόνου, άλλοι σκαπανείς βοήθησαν επίσης στη σπορά των σπόρων της αλήθειας σε διάφορα μέρη του Τιτσίνο. Ήταν δύσκολο έργο· οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τίποτε για την Αγία Γραφή και πολλοί ήταν παγιδευμένοι από την προκατάληψη και το φόβο των κληρικών. Αλλά ο μικρός όμιλος των ευαγγελιζόμενων έδειξε υπομονή, και τελικά ήρθε βοήθεια από μια απροσδόκητη πηγή.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Όταν μερικοί εκπαιδευμένοι Γαλααδίτες ιεραπόστολοι αναγκάστηκαν ξαφνικά να εγκαταλείψουν την Ιταλία, εγκαταστάθηκαν στο Τιτσίνο. Με τον καιρό, οι περισσότεροι από αυτούς τους ιεραποστόλους μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Ιταλία ή έφυγαν για άλλους λόγους, αλλά στο μεταξύ είχε γίνει η προεργασία για το σχηματισμό μερικών εκκλησιών. Ένας ιεραπόστολος που θα μείνει για πολύ καιρό στη διάνοια εκείνων που τον γνώριζαν είναι ο Άντζελο Φραέζε. Παρέμεινε στον ιεραποστολικό οίκο στο Λουκάνο για 20 περίπου χρόνια και πολλές φορές για αστείο τον ονόμαζαν «ο άγγελος της εκκλησίας του Λουκάνο»!

Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε που δόθηκε η πρώτη μαρτυρία στο Τιτσίνο, και πολύ περισσότερο κήρυγμα έχει γίνει. Με ποια αποτελέσματα; Σήμερα υπάρχουν 11 ακμάζουσες εκκλησίες με ένα σύνολο από 950 περίπου ευαγγελιζόμενους. Μόνο στο Λουκάνο υπάρχουν τέσσερις δραστήριες εκκλησίες, και βέβαια δεν θα τελειώσει εδώ!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΥΣ «ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ»

Υπήρξε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη στην Ελβετία μετά τον πόλεμο. Το Ελβετικό εργατικό δυναμικό απασχολούνταν στις θεωρούμενες ως καλύτερες θέσεις αλλά ποιος θα έκανε τις ταπεινές εργασίες; Στις χώρες που είχαν πληγεί από τον πόλεμο υπήρχαν πολλά πρόθυμα χέρια, έτσι άρχισε ένα κύμα μετανάστευσης. Στο τέλος του 1968, οι ξένοι κάτοικοι αριθμούσαν 933.000, αποτελώντας έτσι το 15 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού. Η πλειονότητα αυτών των «φιλοξενούμενων εργατών» ήρθε από την Ιταλία. Καθώς οι αδελφοί συνέχιζαν τη διακονία τους, σύντομα συνάντησαν Ιταλούς σ’ όλη τη χώρα. Πολλοί από αυτούς έδειξαν ενδιαφέρον για την αλήθεια.

Χαρακτηριστική είναι η πείρα του Ρούντολφ Βίντεργκερ. Συνάντησε έναν Ιταλό εργάτη σ’ ένα παλιό σπίτι στη Χούντσενσβιλ. Κανένας από τους δυο άντρες δεν γνώριζε τη γλώσσα του άλλου, έτσι τι μπορούσε να γίνει; Ο αδελφός μας άφησε απλώς ένα αντίτυπο της Ιταλικής Σκοπιάς. Ανεξάρτητα από το πρόβλημα της γλώσσας ο Αδελφός Βίντεργκερ έκανε επανεπίσκεψη. Όταν τον είδε ο Ιταλός, έτρεξε και έφερε αμέσως το αντίτυπο της La Torre di Guardia, (Λα Τόρε ντι Γκουάρντια) αναφωνώντας με μάτια που έλαμπαν: «Questo è la verità!» («Αυτή είναι η αλήθεια!») Παίρνοντας ενθάρρυνση από αυτή την αντίδραση, ο αδελφός προμηθεύτηκε τρία βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» στην Ιταλική και άρχισε μια μελέτη με τον άντρα, τον Σινιόρ Μπελαγκάττι, τη σύζυγό του, και τον 12χρονο γιο τους Τζιάνι. Η οικογένεια διάβαζε από τα Ιταλικά βιβλία, ενώ ο Αδελφός Βίντεργκερ παρακολουθούσε στη Γερμανική του έκδοση. Όταν δυσκολευόταν με λέξεις, χρησιμοποιούσε πολλές χειρονομίες! Μερικές φορές, το νεαρό αγόρι που μάθαινε Γερμανικά στο σχολείο, έκανε το μεταφραστή.

Στη μελέτη με την οικογένεια Μπελαγκάττι ενώθηκε η μεγαλύτερη κόρη με το σύζυγό της Σινιόρ Τρόμπι. Και οι πέντε έκαναν καλή πρόοδο. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, όλη η οικογένεια αυθόρμητα δήλωσε την αποχώρησή της από την Καθολική Εκκλησία και συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά. Ως ζηλωτές Μάρτυρες συνέβαλαν στο να βοηθηθούν πολλές περισσότερες Ιταλικές οικογένειες να γνωρίσουν την αλήθεια. Ήδη, ο Αδελφός Μπελαγκάττι έχει κοιμηθεί στο θάνατο αλλά ο Τζιάνι και η οικογένειά του συνεχίζουν ως πιστοί Μάρτυρες στην Ιταλική εκκλησία του Ρεϊνάχ, και η οικογένεια Τρόμπι είναι δραστήρια στην περιοχή της Πάρμας, στην Ιταλία. Και πώς αισθάνεται ο Αδελφός Βίντεργκερ; «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά που έχω ακόμα γι’ αυτή την πείρα!» αναφωνεί.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Στη Λουκέρνη, η Ιρέν Φρένσελ (που έκανε σκαπανικό για πολλά χρόνια σ’ αυτή την περιοχή) ανέφερε συμπτωματικά στον Ιταλό κομμωτή της ότι επρόκειτο να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παρακολουθήσει τη συνέλευση του 1953 των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο κομμωτής δεν είχε ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ρώτησε περί τίνος επρόκειτο. Συμφώνησαν να κάνουν μια συζήτηση μετά από τις ώρες εργασίας, και με τη βοήθεια μιας Ιταλόφωνης αδελφής, ξεκίνησε μια μελέτη.

Ο κομμωτής, Μπρούνο Κουιλίτσι, είχε ζωηρή επιθυμία να μάθει, αλλά ταυτόχρονα υπερασπιζόταν το Καθολικό πιστεύω του. Ξεσπούσαν έντονες συζητήσεις υπέρ και κατά της διδασκαλίας του πύρινου άδη. «Διδαχτήκαμε ότι υπάρχει άδης!» φώναζε επανειλημμένα, χτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι. Αλλά τελικά η Αγία Γραφή νίκησε την ψεύτικη διδασκαλία, και ο κ. Κουιλίτσι ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ για την Αγία Γραφή που ήθελε να κάνει μελέτη δυο φορές την εβδομάδα. Όλο αυτό τον καιρό συνέχιζε να ψάλλει στην εκκλησία. Ωστόσο, με τον καιρό, ελευθερώθηκε από τα δεσμά της ψεύτικης λατρείας και αφιέρωσε τον εαυτό του στον Θεό της αλήθειας, τον Ιεχωβά. Αλλά ακούστε τον ίδιο καθώς αφηγείται τα αποτελέσματα των προσπαθειών του:

«Καταρχήν, ήμουν ευτυχισμένος που η σύζυγός μου, Γερμανοελβετικής καταγωγής δέχτηκε την αλήθεια επίσης. Έτσι μπορέσαμε να αναθρέψουμε τα δυο παιδιά μας σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές. Όταν μετακομίσαμε στο καντόνιο Άαργκάου, βρέθηκα ανάμεσα στους πρώτους Ιταλούς ευαγγελιζόμενους σ’ αυτή την περιοχή και αισθάνθηκα υποχρεωμένος να κηρύξω μακριά και πλατιά σ’ όλους τους Ιταλούς εργάτες. Οι προσπάθειές μου ευλογήθηκαν καθώς πολλές οικογένειες δέχτηκαν την αλήθεια, και όταν σκέφτομαι τις εφτά Ιταλόφωνες εκκλησίες που ιδρύθηκαν με την πάροδο του χρόνου, πραγματικά ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη χαρά που αυτό φέρνει στην καρδιά μου».

Ήταν ο Αδελφός Κουιλίτσι ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα που είχε στο άμεσο περιβάλλον του; Όχι. Σκέφτηκε επίσης τους συγγενείς του στην Ιταλία. Λέει: «Μόλις είχα τη δυνατότητα, πήγα στην Ιταλία για να εγείρω το ενδιαφέρον της οικογένειάς μου. Η προσπάθεια δεν πήγε μάταια. Δυο από τις σαρκικές αδελφές μου και οι οικογένειές τους έγιναν οι πρώτοι Μάρτυρες στην περιοχή του Λούκα. Και σήμερα, υπάρχουν εκεί πέντε ακμάζουσες εκκλησίες».

Στο μεταξύ, ο Αδελφός Κουιλίτσι πήρε σύνταξη από την κοσμική εργασία του και ενώθηκε με την κόρη του στο έργο του τακτικού σκαπανέα. Ο γιος του και η νύφη του υπηρετούν επίσης τον Ιεχωβά ολοχρόνια.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΑΠΟΤΟΜΗ ΑΥΞΗΣΗ

Η γρήγορη ανταπόκριση και η απότομη αύξηση ανάμεσα στους Ιταλούς άφησε έκπληκτους τους Ελβετούς ευαγγελιζόμενους. Ήταν συνηθισμένοι με μελέτες που παρατείνονταν για χρόνια με τους Ελβετούς—αλλά αυτό δεν συνέβαινε με τους Ιταλούς! Όταν κατανοούσαν ένα σημείο Γραφικής διδασκαλίας, το έβαζαν αμέσως σε εφαρμογή. Δεν χρειαζόταν να τους προσκαλέσουμε δυο φορές για να έρθουν σε μια συνάθροιση, και σπάνια έρχονταν μόνοι. Τους συνόδευαν συγγενείς και φίλοι και δεν φοβούνταν για τις σκέψεις που μπορεί να έκαναν οι γείτονες. Αν και μερικοί έπρεπε να υπερνικήσουν εναντίωση από μέλη της οικογένειάς τους, το γεγονός ότι ήταν μακριά από την πατρίδα τους και κάπως απομονωμένοι ανάμεσα στον Ελβετικό πληθυσμό συνέβαλε πολύ στην απότομη αύξηση των σπόρων της Βασιλείας που σπάρθηκαν στις δεκτικές καρδιές τους.

Σύμφωνα με τον Αρτούρο Λεβέρις, υπήρχαν εννιά Ιταλικές εκκλησίες και μερικοί μικροί όμιλοι που έπρεπε να επισκεφθεί όταν ξεκίνησε το έργο επισκόπου περιοχής στον Ιταλικό τομέα στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εξηγεί: «Σύντομα Ιταλικές εκκλησίες ξεφύτρωσαν σ’ όλη τη χώρα. Αυτό σημαίνει ότι σχηματίστηκαν και στις Γερμανόφωνες ή Γαλλόφωνες περιοχές Ιταλικές εκκλησίες για να φροντίζουν το ενδιαφέρον των συμπατριωτών τους». Με τον καιρό, σχηματίστηκαν πέντε Ιταλικές περιοχές, και οι πολυπληθείς συνελεύσεις περιοχής έδωσαν ακόμα περισσότερη ώθηση στο έργο μεταξύ των Ιταλών.

ΚΑΛΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ

Ανάμεσα στους Ιταλούς οι οικογενειακοί δεσμοί είναι στενοί. Χαρακτηριστική είναι η υπερβολική αγάπη που δείχνουν για τα παιδιά τους, αλλά δείχνουν επίσης μεγάλο σεβασμό για τους ηλικιωμένους γονείς τους και τους φροντίζουν συνήθως καλά. Προφανώς αυτά τα τρυφερά αισθήματα τους βοηθούν να γίνουν καλοί πρεσβύτεροι στην εκκλησία, τη μεγάλη Χριστιανική οικογένεια. Η καλοσυνάτη και διακριτική, αλλά εντούτοις σταθερή, στάση των πρεσβυτέρων συνέβαλε πάρα πολύ στην επέκταση στον Ιταλικό αγρό.

Θέτουν ένα καλό παράδειγμα φέρνοντας ολόκληρη την οικογένεια στις συναθροίσεις, εφαρμόζοντας έτσι τη συμβουλή στο Εβραίους 10:25 και Δευτερονόμιον 31:12. Αυτή την καλή συνήθεια τη μιμούνται και οι ενδιαφερόμενοι που φέρνουν επίσης τα παιδιά τους. Κατά καιρούς, μπορεί να υπάρχει λίγη ανησυχία και κλάματα από τα μικρά παιδιά που δεν μπορούν ακόμη να συλλάβουν εκείνα που διδάσκονται στην Αίθουσα Βασιλείας. Αλλά είναι καλύτερα να τα έχουν εκεί παρά να τα αφήνουν στο σπίτι. Με τον καιρό μαθαίνουν και αυξάνουν σε σοφία.

Συχνά οι αίθουσες γεμίζουν ασφυκτικά και η ατμόσφαιρα γίνεται δυσάρεστα ζεστή. Αλλά οι αδελφοί αντέχουν υπομονετικά μέχρις ότου βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Πολλές Γαλλικές και Γερμανικές εκκλησίες αναγκάστηκαν να ψάξουν για μεγαλύτερες αίθουσες, χάρη όχι των ιδίων, αλλά των Ιταλικών εκκλησιών που χρησιμοποιούν τις ίδιες αίθουσες.

Τυπική περίπτωση αυτής της κατάστασης ήταν η εκκλησία της Νοϊσατέλ. Υπήρχε κάποτε σ’ αυτή την πόλη μια Γαλλική και μια Γερμανική εκκλησία. Αργότερα προστέθηκαν μια Ιταλική και μια Ισπανική, και έπειτα ιδρύθηκε η πρώτη Πορτογαλική εκκλησία στη χώρα μας. Έτσι η αύξηση στον ξενόγλωσσο αγρό ανάγκασε τους αδελφούς να ψάξουν για ένα πιο κατάλληλο μέρος συναθροίσεων. Αγόρασαν ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία και το χώρισαν σε δυο Αίθουσες Βασιλείας· αυτές οι αίθουσες χρησιμοποιούνται τώρα από πέντε εκκλησίες!

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ, ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ

Μια άλλη ομάδα «φιλοξενούμενων εργατών», που δεν είναι τόσοι σε αριθμό όσοι οι Ιταλοί, είναι οι Ισπανοί. Άγρυπνοι ευαγγελιζόμενοι βοήθησαν πολλούς από αυτούς να γνωρίσουν το άγγελμα της Βασιλείας, όπως φαίνεται από αυτό που αφηγείται ο Χανς Μπότενμαν, ο Μεγαλύτερος, από τη Βασιλεία:

«Μια μέρα, επιστρέφοντας από μια ανεπιτυχή επίσκεψη, πρόσεξα δυο νεαρούς άντρες στο πλάι του δρόμου, τον ένα από αυτούς να διαβάζει ένα βιβλίο που έμοιαζε με την Αγία Γραφή. Τους χαιρέτησα και ανακάλυψα ότι ήταν Ισπανοί. Το βιβλίο ήταν πράγματι η Αγία Γραφή. Με λίγη δυσκολία, τους έκανα να καταλάβουν ότι θα επέστρεφα το επόμενο βράδυ στο ίδιο μέρος με κάποιον που μιλούσε Ισπανικά.

»Όταν ο Αδελφός Σίγκεντάλερ, που είχε ζήσει στην Ισπανία πολλά χρόνια, με συνόδευσε το επόμενο βράδυ βρήκαμε τέσσερις Ισπανούς άντρες να περιμένουν. Αν και δεν είχαν ποτέ προηγουμένως συναντήσει Μάρτυρες του Ιεχωβά, συμφώνησαν αμέσως να συναντιούνται σ’ ένα σπίτι για Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα.

»Στην πρώτη συνάντηση ήταν παρόντα έξι άτομα, έπειτα οχτώ. Τους δείξαμε μια από τις ταινίες της Εταιρίας, που τους έκανε πολύ καλή εντύπωση. Τον πρώτο χρόνο υπήρχαν πολλές επιτυχίες και αποτυχίες. Μερικοί σπουδαστές σταμάτησαν να παραβρίσκονται, άλλοι επέστρεψαν στην Ισπανία, αλλά καινούργιοι πήραν τη θέση τους. Χάρηκα να δω τον Χουάν Πέρεζ, έναν από τους πρώτους άντρες στους οποίους μίλησα στο πλάι του δρόμου, και τη σύζυγό του επίσης, να γίνονται πολύ δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι».

Τελικά, τον Δεκέμβριο του 1969 ο Ισπανικός όμιλος μελέτης οργανώθηκε σε εκκλησία, την Basel-española, (Μπάζελ Εσπανιόλα) τη δεύτερη Ισπανική εκκλησία στην Ελβετία. (Η πρώτη ιδρύθηκε στη Λουκέρνη το 1965.) Ο Χουάν Πέρεζ έγινε επίσκοπος εκκλησίας. Έπειτα τον Μάιο του 1970 αυτός και η σύζυγός του επέστρεψαν στην Ισπανία για να επιδοθούν στο έργο του ειδικού σκαπανέα.

Περισσότερες Ισπανικές εκκλησίες ιδρύθηκαν, και από το 1972 σχημάτισαν τη δική τους περιοχή. Μόλις 185 άτομα είχαν παρακολουθήσει την πρώτη συνέλευσή τους περιοχής, αλλά από τότε η περιοχή αυξήθηκε σε 16 εκκλησίες, με 1.200 περίπου ευαγγελιζόμενους.

Αναφορικά με τον Ιταλικό και Ισπανικό τομέα στη χώρα μας, εκτιμούμε να έχουμε αδελφούς που μπορούν να μιλούν αυτές τις γλώσσες εκτός από μια άλλη Ελβετική γλώσσα. Για παράδειγμα, ο Μαξ Βέρνχαρτ, Γερμανοελβετικής καταγωγής που έχει μεγάλο χάρισμα στις γλώσσες, έχει να φροντίσει την οικογένειά του αλλά υπηρετεί επίσης μέρος του χρόνου του στο γραφείο του τμήματος και ως επίσκοπος περιφερείας για τις Ιταλικές και Ισπανικές περιοχές.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΚΤΙΜΟΥΝΤΑΙ

Δεν ήταν μόνο οι Ισπανοί «φιλοξενούμενοι εργάτες» που ωφελήθηκαν με τις προβολές των ταινιών της Εταιρίας. Όλοι μείναμε ενθουσιασμένοι με αυτές. Επειδή πολλοί αδελφοί ήταν συνταυτισμένοι με μικρές εκκλησίες στην ύπαιθρο, το βρήκαν δύσκολο να οραματιστούν την έκταση του έργου του Ιεχωβά παγκόσμια. Γι’ αυτό εντυπωσιάστηκαν πάρα πολύ τόσο αυτοί όσο και το κοινό με τις διάφορες ταινίες που έδειχναν αδελφούς διάφορων φυλών και εθνικοτήτων. Αυτό που είδαν δεν ήταν ένας μικρός, ασήμαντος όμιλος αλλά μια παγκόσμια οργάνωση.

Υπήρξαν πολλά ευνοϊκά σχόλια για τις σκηνές που έδειχναν τους μαύρους αδελφούς μας να ασχολούνται στην υπηρεσία της Βασιλείας. Μια κυρία ανησύχησε όταν είδε ότι οι υποψήφιοι για βάφτισμα Αφρικανοί βαφτίζονταν εντελώς ντυμένοι. Στενοχωρήθηκε επειδή μπορούσε να αρπάξουν κρυολόγημα όταν περιφέρονταν αργότερα με βρεγμένα ρούχα. Αλλά, η θερμοκρασία στην Αφρική δεν είναι η ίδια όπως στην Ελβετία!

Αυτές οι ταινίες υπήρξαν ένα θαυμάσιο μέσο για να βοηθηθούν άνθρωποι να έρθουν στις Αίθουσες Βασιλείας και να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της εκπλήρωσης των λόγων του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη».—Ματθ. 24:14.

ΟΙ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΣΤΟ ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΪΝ

Το τελευταίο πράγμα που σας είπαμε για το Λιχτενστάιν ήταν σχετικά με τη διανομή του βιβλιαρίου Φασισμός ή Ελευθερία. Τι συνέβη στα επόμενα χρόνια εκεί στο όμορφο Λιχτενστάιν;

Μια αδελφή σκαπάνισσα, η Έλεν Κνέχτλι, διορίστηκε να εργαστεί εκεί το 1956. Έμενε στην Μπουχς, στην Ελβετική μεριά του Ρήνου ποταμού, και κάθε μέρα διέσχιζε τη γέφυρα περπατώντας στο Λιχτενστάιν. Έκανε το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι με την Αγία Γραφή μόνο, αλλά όταν έβρισκε ενδιαφέρον, διέθετε έντυπα στις επανεπισκέψεις. Η Αδελφή Κνέχτλι ήταν ένα πολύ φιλικό και υπομονετικό άτομο, και αυτές οι ιδιότητες κέρδισαν την ευμενή ανταπόκριση πολλών. Κατάφερε να αρχίσει μερικές οικιακές Γραφικές μελέτες. Τελικά, η αλήθεια άρχισε να ριζώνει στο Λέντλε!

Περίπου δυο χρόνια αργότερα, η Μπλάνκα Χερτενστάιν, που παρακολούθησε τη Σχολή Γαλαάδ μεταφέρθηκε από την Αυστρία στην Ελβετία και διορίστηκε να εργαστεί στο Λιχτενστάιν. Οργάνωσε τη δράση της τόσο επιδέξια ώστε πήρε ενάμιση χρόνο για την αστυνομία—σε μια χώρα μόλις 160 τετραγωνικών χιλιομέτρων (62 τετραγωνικών μιλίων)—μέχρι να τη συναντήσουν τελικά! Εφαρμόζοντας τη συμβουλή του Χριστού «γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί», η Αδελφή Χερτενστάιν επισκεπτόταν λίγα άτομα σ’ έναν τομέα και μετά πήγαινε σ’ έναν άλλο. (Ματθ. 10:16) Απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματα ενός αυτοκινήτου που τέθηκε στη διάθεσή της από γενναιόδωρους αδελφούς, άρχιζε το πρωί από το ένα άκρο της χώρας και κήρυττε από χωριό σε χωριό τελειώνοντας τη μέρα της στο άλλο άκρο. Έτσι κάθε φορά που η αστυνομία ειδοποιόταν και έψαχνε για να τη βρει, η Μπλάνκα εξαφανιζόταν σαν να την κατάπινε η γη!

Η αστυνομία της απαγόρευσε να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, αλλά η αδελφή είχε βρει ήδη μερικά άτομα που ενδιαφέρονταν ειλικρινά για την αλήθεια, και συνέχισε να τα φροντίζει. Η αστυνομία δεν μπορούσε να απαγορεύσει τέτοιες ιδιωτικές επισκέψεις.

ΤΟ ΛΕΝΤΛΕ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΕΙ

Το 1961 βαφτίστηκε η πρώτη αδελφή από το Λιχτενστάιν στη συνέλευση του Αμβούργου. Ένα χρόνο αργότερα, υπήρχαν εφτά διαγγελείς της Βασιλείας, και διεξαγόταν μια εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι.

Αν και η Καθολική Εκκλησία ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στον πληθυσμό εκείνα τα χρόνια και γνώριζε πώς να μεταχειρίζεται έξυπνα την εξουσία του κράτους εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το έργο της Βασιλείας προόδευσε. Το 1965 υπήρχαν 11 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι. Μερικοί από αυτούς μετακόμισαν αργότερα, και δυο αδελφοί που είχαν έρθει από τη Γερμανία για να υπηρετήσουν όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Άλλοι ευαγγελιζόμενοι έγιναν αδρανείς. Αλλά το φως της αλήθειας συνέχισε να λάμπει στο Λιχτενστάιν.

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Το τεύχος του Ξύπνα! 8 Αυγούστου 1966 (22 Νοεμβρίου 1966, στην Ελληνική), είχε ένα ελκυστικό άρθρο με θέμα «Λιχτενστάιν—Ένα Κόσμημα στις Άλπεις». Αυτό το τεύχος διανεμήθηκε σ’ όλη τη χώρα, και οι ευαγγελιζόμενοι τόσο από την Ελβετία όσο και από το Λιχτενστάιν χάρηκαν πολύ να συμμετάσχουν σ’ αυτή την ειδική εκστρατεία.

Το άρθρο εκτιμήθηκε πάρα πολύ. Οι άνθρωποι ήταν προσιτοί και δέχτηκαν με χαρά ένα αντίτυπο. Τους άρεσε η σκέψη ότι θα διαβαζόταν σ’ όλο τον κόσμο η έκθεση σχετικά με τη χώρα τους, από άτομα που μιλούσαν 26 διαφορετικές γλώσσες (ο αριθμός των γλωσσών στις οποίες το Ξύπνα! τυπωνόταν τότε). Η Εταιρία έλαβε ένα γράμμα από την υπηρεσία τύπου της κυβέρνησης που εξέφραζε ευχαριστίες για το ωραίο άρθρο.

Μετά από αυτή την εκστρατεία, οι αδελφοί ένιωσαν ότι η προκατάληψη εναντίον του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά μειώθηκε. Συνεπώς, από το 1966 το έργο κηρύγματος συνάντησε λιγότερη δυσκολία από προηγουμένως.

ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ

Όταν πλησιάζετε στην πρωτεύουσα του Λιχτενστάιν, βλέπετε από μακριά τον πύργο που δεσπόζει πάνω από τα περιποιημένα σπίτια της Βαντούτς. Όχι, δεν είναι απλώς ένα υπόλειμμα περασμένων αιώνων αλλά η πραγματική κατοικία του ηγεμόνα πρίγκιπα. Στην πραγματικότητα, το Πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν είναι μια συνταγματική κληρονομική μοναρχία πάνω σε δημοκρατική και κοινοβουλευτική βάση.

Συμπτωματικά, η Αμαλία, μια νεαρή γυναίκα από τη Γιουγκοσλαβία που ενδιαφερόταν για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, βρήκε εργασία στο σπιτικό του πρίγκιπα. Γνώριζε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά από την πατρίδα της και είχε λάβει κάποια γνώση του Λόγου του Θεού. Όπως ήταν συνήθεια, αναμενόταν από αυτή να παραβρίσκεται στις προσευχές που γίνονταν στο παρεκκλήσι του πύργου, αλλά εξαιτίας του τι είχε μάθει από την Αγία Γραφή, αρνήθηκε να το κάνει. «Η Μεγαλειότητά της θα δυσαρεστηθεί αν δεν έρθεις μαζί μας στο παρεκκλήσι», είπε η προϊσταμένη της. «Αλλά, ο Θεός θα δυσαρεστηθεί μαζί μου αν το κάνω», αποκρίθηκε. Και έτσι την άφησαν ήσυχη.

Εντούτοις η Αμαλία είχε ένα πρόβλημα που χειροτέρεψε εξαιτίας της γλώσσας: Πώς θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Πήρε το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και πήγε στον κοντινό σταθμό τρένου της Μπουχς, στην Ελβετία. Δείχνοντας το βιβλίο σε περαστικούς, προσπάθησε με τη βοήθεια πολλών χειρονομιών να ανακαλύψει πού μπορούσαν να βρεθούν άνθρωποι που διένεμαν τέτοια έντυπα. Αλλά κανένας δεν την καταλάβαινε. Απογοητευμένη, έγραψε στην πατρίδα της για βοήθεια, και τελικά μέσω των τμημάτων της Εταιρίας ήρθε σε επαφή με τους αδελφούς.

Επειδή ήταν καλή και αξιόπιστη εργάτρια, αυτή η νεαρή γυναίκα έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στο προσωπικό του πριγκιπικού σπιτιού. Βάσει αυτού, της επιτράπηκε το 1969 να πάει στη Νυρεμβέργη για τη Διεθνή Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη», όπου παρακολούθησε το Γιουγκοσλαβικό πρόγραμμα με μεγάλο ενθουσιασμό. Ήταν μεταξύ των 5.095 ατόμων που βαφτίστηκαν σ’ εκείνη την περίπτωση.

ΙΔΡΥΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Από το 1967, ο μικρός όμιλος των διαγγελέων της Βασιλείας στο Λιχτενστάιν ενισχύθηκε από ένα ζευγάρι ειδικών σκαπανέων, τον Όσκαρ και την Άννυ Χόφμαν. Με πίστη και με επιμονή όργωσαν τον αγρό και έσπειραν τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας· καλλιέργησαν και φρόντισαν για τα νεαρά φυτά. Είναι αλήθεια, ότι η συγκομιδή δεν είναι θεαματική, αλλά μια εκκλησία με 45 περίπου δραστήριους Μάρτυρες ιδρύθηκε στη Σάαν και διεξάγει συναθροίσεις σε μια ελκυστική Αίθουσα Βασιλείας. Μερικοί ευαγγελιζόμενοι από την Ελβετία βοηθούν την εκκλησία καλύπτοντας την ανάγκη για ικανούς πρεσβυτέρους.

Συνοψίζοντας την έκθεση του έργου στο Πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν, ο Αδελφός Χόφμαν λέει: «Αντιμετωπίσαμε την αντίσταση του κλήρου και την παρέμβαση της αστυνομίας. Εκείνες οι μέρες πέρασαν. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την υλιστική σκέψη και την αδιαφορία προς τα πνευματικά θέματα, αλλά οι πιστοί αδελφοί μας στο Λιχτενστάιν είναι αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν και αυτή την πρόκληση». Και βέβαια θα το κάνουν, με τη βοήθεια του Ιεχωβά.

ΣΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ—ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Επειδή η Προτεσταντική και η Καθολική Εκκλησία είναι οι κύριες θρησκείες στην Ελβετία, μικρότερα θρησκευτικά δόγματα σπάνια ακούστηκαν από το ραδιόφωνο. Αλλά είχαμε μια ευκαιρία το 1956.

Διάφορα αντιλεγόμενα θρησκευτικά κινήματα προσκλήθηκαν σε μια ραδιοφωνική συζήτηση με εκπροσώπους της Ευαγγελικής Μεταρρυθμιστικής Εκκλησίας, αλλά είμαστε οι μόνοι που δεχτήκαμε την πρόσκληση. Η εκκλησία αντιπροσωπεύτηκε από έναν καθηγητή θεολόγο του Πανεπιστημίου της Βέρνης, ένα δάσκαλο γυμνασίου, και μια δασκάλα· την Εταιρία αντιπροσώπευσαν ο Άλφρεντ Ρούτιμαν και ο Φρεντ Μπόρις από το προσωπικό του τμήματος. Η συζήτηση άρχισε με σύντομη αναφορά τους στους Μάρτυρες του Ιεχωβά που ακολουθήθηκε από μια σύντομη ομιλία από τον καθηγητή. Έπειτα ακολούθησε μια ανοιχτή συζήτηση πάνω σε διάφορα θέματα.

Αυτό το πρόγραμμα μεταδόθηκε ένα Σάββατο βράδυ, δηλαδή σε μια πολύ κατάλληλη ώρα. Δημιούργησε μια αυθόρμητη και κατηγορηματική ανταπόκριση υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη χώρα. Προφανώς δεν ήταν μόνο οι αδελφοί μας που παρακολούθησαν την εκπομπή με προσοχή και ενθουσιασμό. Δεκάδες γράμματα που απευθύνθηκαν στο γραφείο του τμήματος εξέφρασαν έπαινο για τον τρόπο που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους. Πολλά άτομα αγανάκτησαν με τη χλευαστική συμπεριφορά των εκπροσώπων της εκκλησίας. Πολύ εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι στη διάρκεια όλης της συζήτησης οι αδελφοί μας χρησιμοποιούσαν συνεχώς την Αγία Γραφή προς υποστήριξη, ενώ οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν τη χρησιμοποίησαν ούτε μια φορά.

«Υποκλινόμαστε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά», αναφώνησε ένας άντρας που τηλεφώνησε στο γραφείο του τμήματος αμέσως μετά από την εκπομπή. Ένας άλλος έστειλε ένα αντίγραφο της αίτησής του για αποχώρηση από την εκκλησία ως αποτέλεσμα αυτού που είχε ακούσει. Έγραψε: «Επιτέλους βρήκα αυτό που ζητούσα».

Η εφημερίδα Oberländer Tagblatt, (Όπερλεντερ Τάγκμπλατ) το συνόψισε ως εξής: «Συζητήσεις πάνω στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής απαιτούν από εκείνους που συμμετέχουν ένα μεγάλο μέρος της ειλικρίνειας και πρακτικής Χριστιανοσύνης τους και της ανθρώπινης ικανότητάς τους να χειρίζονται εκείνους που διαφωνούν. Οι εκπρόσωποι της Ευαγγελικής Μεταρρυθμιστικής Εκκλησίας δεν απέδειξαν ότι είναι ικανοί να αντιμετωπίζουν με επιτυχία αυτό το θέμα. Λυπούμαστε να πούμε ότι αν είχαμε να αποφασίσουμε υπέρ του ενός ή του άλλου μέρους στη συζήτηση, θα αποφασίζαμε μάλλον υπέρ των εκπροσώπων της αίρεσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά».

ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΛΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ

Φυσικά οι Γαλλόφωνοι αδελφοί μας ήταν πολύ ανυπόμονοι να ακούσουν να δίνεται μια καλή μαρτυρία από το ραδιόφωνο στη γλώσσα τους επίσης. Αυτό έγινε το βράδυ της Κυριακής, 20 Δεκεμβρίου 1970. Λίγες εβδομάδες προηγουμένως, το γραφείο της Ράδιο-Σοττέν, του Γαλλόφωνου Ελβετικού ραδιοσταθμού, είχε επικοινωνήσει με τον Αντρέ Ιζελέ, επίσκοπο της εκκλησίας του Πριγύ. Σε μια σειρά εκπομπών με θέμα τις διάφορες κοινωνικές και θρησκευτικές ομάδες στη χώρα, επρόκειτο να πάρουν συνέντευξη και από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ο Αδελφός Ιζελέ, μαζί με δυο άλλους αδελφούς και μια αδελφή, πήραν μέρος στη συζήτηση. Απαντήθηκαν ερωτήσεις που έκανε ο εισηγητής για τη σχέση μας με τον Θεό, με το συνάνθρωπό μας, και με την κοινωνία γενικά. Επειδή ήταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, τονίστηκε η σπουδαιότητα της αγνής λατρείας που δεν έχει διαφθαρεί από ειδωλολατρικές ιδέες και συνήθειες.

«Δυο μέρες μόνο ύστερα από αυτή τη συζήτηση, ήρθαν και πάλι σε επαφή μαζί μου», αφηγείται ο Αδελφός Ιζελέ. «Ο εισηγητής πρότεινε μια άλλη εκπομπή που θα αναφερόταν στις προσωπικές εντυπώσεις και τους εσωτερικούς αγώνες που απορρέουν από την ουδέτερη στάση ενός Χριστιανού εξαιτίας της προσκόλλησής του στις Βιβλικές αρχές. Δέχτηκα και η εκπομπή μεταδόθηκε την Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 1971, από τις 10 ως τις 10:35 μ.μ.». Έγιναν πολλά σχόλια εκτίμησης, ιδιαίτερα από αδελφές των οποίων οι σύζυγοι εναντιώνονταν στην αλήθεια. Αυτοί οι άντρες σχημάτισαν καλύτερη εντύπωση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και δεν εμπόδιζαν τόσο κατηγορηματικά τις συζύγους τους από το να παραβρίσκονται στις συναθροίσεις ή να ενασχολούνται στη Χριστιανική διακονία.

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Θα έβρισκε η Ελβετική Τηλεοπτική Εταιρία αρκετό θάρρος από ένα φιλελεύθερο πνεύμα για να παρουσιάσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην οθόνη; Στη διεθνή μας συνέλευση του 1965 στη Βασιλεία είδαμε την αλλαγή στη στάση τους. Στις καθημερινές ειδήσεις περιλαμβάνονταν μικρές αλλά ευμενείς εκθέσεις γι’ αυτή τη συνέλευση. Από τότε, συνεντεύξεις ή μικρές εκθέσεις σχετικά με τις συνελεύσεις περιφερείας μεταδίδονταν τηλεοπτικά τόσο στα Γερμανικά όσο και στα Γαλλικά κανάλια. Αν και διαρκούν μόνο λίγα λεπτά, αυτές οι εκθέσεις έχουν εγείρει το ενδιαφέρον πολλών ατόμων.

Η καλύτερη και πιο λεπτομερής κάλυψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά από την τηλεόραση έγινε από το Ιταλικό κανάλι στις 26 Ιανουαρίου 1979. Διήρκεσε 40 λεπτά και παρουσίασε πολλές όψεις του Χριστιανικού μας τρόπου ζωής. Οι θεατές παρακολούθησαν την οικογενειακή Γραφική μελέτη του Αδελφού Σολτάτι στην Μπελινζόνα· μεταφέρθηκαν σε μια συνέλευση στο Μιλάνο, της Ιταλίας, και παρακολούθησαν τις δραστηριότητες της οργάνωσής μας σε μια τηλεοπτική επίσκεψη στο γραφείο του τμήματος της Εταιρίας και στο τυπογραφείο στην Τουν. Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό ήταν η συνέντευξη με την Τερέζα Μέντιτσι από το Λουκάνο, μια αδελφή που ήταν ηλικίας 98 χρονών η οποία είχε βαφτιστεί σε ηλικία 80 χρονών και μιλούσε ακόμα θαρραλέα για τις πεποιθήσεις της. Αυτή η αγαπητή αδελφή πέθανε σε ηλικία 102 χρονών, αποβλέποντας σταθερά στην εκπλήρωση της υπόσχεσης του Χριστού για την ανάσταση.—Ιωάν. 5:28, 29.

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Η πιο μεγάλη συγκέντρωση που έγινε ποτέ στην Ελβετία ήταν η διεθνής συνέλευση, «Ο Λόγος της Αλήθειας», του 1965 στη Βασιλεία, μια πόλη 200.000 περίπου κατοίκων. Η συνέλευση θα περιλάμβανε χιλιάδες αδελφούς από τη Νότια Γερμανία καθώς και από τη Γαλλία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αναμένονταν 30.000 με 40.000 επισκέπτες. Σύμφωνα με τα Ελβετικά δεδομένα, αυτή ήταν μια γιγαντιαία συνέλευση, και η προετοιμασία της μια πρόκληση.

«‘Πού θα βρίσκαμε καταλύματα για τόσους εκπροσώπους;’ ήταν η πρώτη ερώτηση που σχηματίστηκε στο μυαλό μου», αναπολεί ο Χανς Κλενκ, ο Ελβετός επίσκοπος περιφερείας ο οποίος, μαζί με τον Καρλ Χέγκελε, έναν επίσκοπο περιφερείας από τη Γερμανία, ήταν υπεύθυνος για τη διοργάνωση.

Το πρόγραμμα επρόκειτο να δοθεί σε πέντε γλώσσες: Τη Γερμανική, τη Γαλλική, την Ιταλική, την Ισπανική, και την Πορτογαλική. Ναι, αυτό ήταν ένα μεγάλο γεγονός για τους 2.000 περίπου αδελφούς από την Ισπανία και την Πορτογαλία οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι το έργο στις χώρες τους ήταν ακόμα κάτω από απαγόρευση, έλπιζαν να πάρουν άδεια για να ταξιδέψουν στην Ελβετία. Δυστυχώς, μερικοί από αυτούς δεν τα κατάφεραν επειδή οι αρχές έμαθαν ότι σχεδίαζαν να παρακολουθήσουν μια Χριστιανική συνέλευση και έτσι αρνήθηκαν να τους δώσουν διαβατήρια.

Στην εναρκτήρια συνάντηση στη Βασιλεία, πολύ πριν από την καθορισμένη ημερομηνία της συνέλευσης, 800 περίπου ευαγγελιζόμενοι, μαζί με μερικούς από τη γειτονική Γερμανία, έλαβαν οδηγίες για το πώς να εντοπίσουν καταλύματα σε ξενοδοχεία, σχολικές εστίες, κατασκηνώσεις, και ιδιωτικά σπίτια μέσα στην πόλη της συνέλευσης και στις γύρω πόλεις και χωριά. Αφιέρωσαν 18.000 ώρες σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Η αγάπη για τους αδελφούς και ο ενθουσιασμός τους, τους βοήθησαν να εκτελέσουν αυτό το έργο, και όταν άρχισαν οι εκπρόσωποι να καταφθάνουν, δεν χρειάστηκε έστω και ένας από αυτούς να κοιμηθεί κάτω από τον έναστρο ουρανό!

ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΘΕΛΗΣΗ

Πολλή κατασκευαστική εργασία χρειαζόταν να γίνει στο χώρο της συνέλευσης, που ήταν ένας μεγάλος αθλητικός στίβος. Τα πέντε γλωσσικά τμήματα χρειάζονταν πέντε εξέδρες μαζί με όλες τις άλλες εγκαταστάσεις. Εβδομήντα εφτά αδελφοί και αδελφές συνεισέφεραν το χρόνο τους, τη δύναμη, και την τέχνη τους. Για παράδειγμα, η Φρίντα Χέμιγκ έσκαβε αυλάκια για την εγκατάσταση επιπλέον αποχωρητηρίων τη μέρα που έγινε 65 χρονών. Ακόμα το θεωρεί προνόμιό της που είχε συμμετοχή σ’ εκείνους τους κόπους της αγάπης για ‘ολόκληρη την αδελφότητα’.—1 Πέτρ. 2:17.

Εκείνος που έδειξε την πιο μεγάλη κατάπληξη όταν έφτασε στο χώρο της συνέλευσης ήταν ο αρχηγός της πυροσβεστικής υπηρεσίας της πόλης. Αναφώνησε: «Πώς τα καταφέρνετε! Εδώ έχετε αφθονία άμισθων εργατών, και στην πόλη υπάρχει οξεία έλλειψη εργατών παρά την προσφορά υψηλών μισθών».

Ένας από τους επισκόπους περιοχής ο Αδελφός Ρόλεντερ από τη Γερμανία, που ήταν υπεύθυνος για το Τμήμα Εθελοντών, εξήγησε χρησιμοποιώντας το παράδειγμα ενός αδελφού από την Αυστραλία που είχε κάνει ταξίδι τεσσάρων εβδομάδων για να φτάσει στην πόλη της συνέλευσης. Όταν έφτασε στη Βασιλεία, πήγε αμέσως στο Τμήμα Εθελοντών για να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως υδραυλικός. Ο αρχηγός της πυροσβεστικής υπηρεσίας κούνησε το κεφάλι του: «Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Δεν υπάρχει κανείς σήμερα που να κάνει οτιδήποτε χωρίς πληρωμή». Βέβαια, δεν γνώριζε από πείρα τι μπορεί να κατορθώσει το πνεύμα του Ιεχωβά μέσω εκείνων που αφήνουν τον εαυτό τους να χρησιμοποιηθεί από τον Θεό.

Την τελευταία μέρα της συνέλευσης, 18 Ιουλίου 1965, ένα σύνολο 36.785 ατόμων παρακολούθησε τη δημόσια διάλεξη, «Παγκόσμια Κυβέρνηση στους Ώμους του Πρίγκιπα της Ειρήνης», που εκφωνήθηκε από τον Αδελφό Νορρ. Η ίδια η συνέλευση ήταν μια απόδειξη του πώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ήδη ενότητα και ειρήνη μεταξύ τους. Οι παρόντες ήταν κατανεμημένοι ως εξής: Στο Γερμανικό τμήμα 29.827· στο Γαλλικό 3.385· στο Ιταλικό 1.340· στο Ισπανικό 1.886, και στο Πορτογαλικό τμήμα 347.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Με την επίσκεψη του Αδελφού Νορρ το 1968 πάρθηκε μια σπουδαία απόφαση. Ο ίδιος ο πρόεδρος αποκάλυψε τα νέα σε μια ειδική συνάντηση στη Βέρνη στις 29 Μαΐου: Το τμήμα θα εξαρτιστεί με έναν καινούργιο οίκο Μπέθελ και εργοστάσιο! Η ανάγκη για καλύτερες εγκαταστάσεις ήταν επείγουσα, και οι αδελφοί χάρηκαν πάρα πολύ γι’ αυτή την είδηση. Ήταν μια απόδειξη της ευλογίας του Ιεχωβά στις προσπάθειές τους. Αγοράστηκε ένα κατάλληλο μέρος στην Τουν, 32 χιλιόμετρα (20 μίλια) περίπου από το παλιό κτίριο του Μπέθελ στη Βέρνη. Αυτή η τοποθεσία ήταν σ’ ένα ωραίο περιβάλλον, όχι μακριά από τη Λίμνη της Τουν και με μια θαυμάσια άποψη των Άλπεων. Η οικογένεια Μπέθελ ήταν κατενθουσιασμένη!

Στις 11 Φεβρουαρίου 1969, άρχισαν οι εκσκαφές, και στο τέλος του Μαρτίου ριχνόταν το μπετόν. Μετά από αυτό, το έργο οικοδομής προχώρησε πολύ γρήγορα. Το κτίριο θα ήταν διπλάσιο από το παλαιότερο κτίριο. Θα είχε πέντε πατώματα, 53 υπνοδωμάτια για την οικογένεια, και αρκετό χώρο για το εργοστάσιο, τις αποθήκες και τα γραφεία. Πολλή από την εσωτερική εργασία, όπως πατώματα και ξυλουργικά, έγινε από τους αδελφούς. Για την ενίσχυση του κυρίως ορόφου χρησιμοποιήθηκαν 80 τόνοι σιδηρού οπλισμού, από τους οποίους 50 τόνοι χρησιμοποιήθηκαν για την πλάκα του εργοστασίου μόνο. Πολλά χρόνια αργότερα αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμο το γεγονός ότι το πάτωμα του εργοστασίου κατασκευάστηκε για να αντέχει μεγάλα φορτία.

ΝΕΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΙΚΟ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ ΕΠΙΣΗΣ

Ενόψει της αυξανόμενης ανάγκης για έντυπα ένα δεύτερο πιεστήριο επρόκειτο να εγκατασταθεί στο νέο εργοστάσιο. Ήταν ένα M.A.N. περιστροφικό πιεστήριο 35 τόνων, που μας βοήθησε να εγκαταστήσουμε η εταιρία Μιλάν Μίλλερ από το Μπρούκλιν. Βέβαια, υπήρχε το παλιό περιστροφικό πιεστήριο που η Εταιρία είχε αγοράσει το 1924. Ο Ράινχαρντ Πλέτσερ είχε εργαστεί σ’ αυτό για πολλά χρόνια. Το φρόντιζε σε σημείο που χρησιμοποιούσε μερικό από τον ελεύθερο χρόνο του για να καθαρίζει και να γυαλίζει το μηχάνημά «του». Αυτή η αφοσίωση έκανε μερικούς από την οικογένεια Μπέθελ να ονομάσουν το μαύρο πιεστήριο «η μαύρη σύζυγος του Ράινχαρντ»! Δεν ένοιαζε την Αδελφή Πλέτσερ γι’ αυτό· γελούσε κι αυτή μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Ωστόσο, λόγω της καλής συντήρησης και μιας εκτεταμένης γενικής επισκευής, το μηχάνημα άντεξε πολλά χρόνια μετά τη μετακόμισή του στην Τουν. Επέζησε του Αδελφού Πλέτσερ, ο οποίος τέλειωσε την επίγεια πορεία του το 1973.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Τον καιρό της αφιέρωσης του κτιρίου στις 16 Μαΐου 1970, ο Αδελφός Νορρ, υπενθύμισε τον σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν τα κτίρια στην αρχαία εποχή σχετικά με τη λατρεία του Ιεχωβά: η σκηνή του μαρτυρίου στον αρχαίο Ισραήλ και ο μεγαλοπρεπής ναός που χτίστηκε από τον Σολομώντα. Είπε: «Αυτός ο καινούργιος Οίκος Μπέθελ, αν και αφιερώνεται στην αληθινή λατρεία, δεν θα είχε καμιά αξία αν εκείνοι που κάνουν χρήση του κτιρίου δεν εργάζονταν ολόψυχα για τα συμφέροντα του έργου του Ιεχωβά στη γη».

Δεν ήταν μόνο τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ βαθιά ευγνώμονες για τον καινούργιο οίκο και τον τόπο εργασίας τους, αλλά και οι πάνω από 4.000 άλλοι αδελφοί και ενδιαφερόμενα άτομα που επισκέφθηκαν το νέο Μπέθελ τα δύο Σαββατοκύριακα που ήταν ανοιχτό για επισκέπτες εκείνο τον Οκτώβριο. «Εντυπωσιαστήκαμε με το ωραίο κτίριο και το άνετο εργοστάσιο», είπε μια αδελφή, «και η σκέψη ότι από αυτό το μέρος όχι μόνο εμείς οι ευαγγελιζόμενοι στην Ελβετία αλλά και αδελφοί σε πολλές ξένες χώρες θα έπαιρναν πνευματική τροφή, μας έκανε πολύ ευτυχισμένους».

Χαρακτηριστικό του ζωηρού ενδιαφέροντος και του πνεύματος γενναιοδωρίας για την κάλυψη των δαπανών σχετικά με την καινούργια οικοδομή ήταν η ακόλουθη επιστολή από μια νεαρή αδελφή:

«Αγαπητοί Αδελφοί,

»Μόλις τέλειωσα την επαγγελματική μου εκπαίδευση. Σε αναγνώριση της καλής μου επίδοσης, μου δόθηκε ένα χρηματικό βραβείο, το οποίο με έκανε πολύ χαρούμενη. Επειδή δεν βλέπω κανένα καλύτερο τρόπο χρησιμοποίησης αυτών των χρημάτων από το να τα βάλω στη διάθεσή σας για το νέο κτίριο Μπέθελ στην Τουν, παρακαλώ δεχτείτε το εσώκλειστο ποσό των 80 Ελβετικών Φράγκων [$20, Η.Π.].

»Ενωμένη μαζί σας στην υπηρεσία του Ιεχωβά, στέλνω ειλικρινή αγάπη και χαιρετισμούς.

Η αδελφή σας,

Μαρί-Λουίζ».

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ—ΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ

Συνήθως στη χώρα μας, οι άνθρωποι δεν έρχονται στην αλήθεια αμέσως μετά από μια Γραφική μελέτη. Πρέπει να δείξουμε πολλή υπομονή και εγκαρτέρηση. Οι πείρες αποδεικνύουν ότι οι περισσότερες Γραφικές μελέτες αρχίζουν μόνο αφού οι άνθρωποι νιώσουν εμπιστοσύνη στον ευαγγελιζόμενο. Πρέπει να βεβαιωθούν ότι ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την προσωπική τους ευημερία. Περιγράφοντας αυτό το σημείο, η Γκρέττε Σμιντ, μια ειδική σκαπάνισσα για πολλά χρόνια, διηγείται αυτή την πείρα:

«Πριν από μερικά χρόνια, ο σύζυγός μου και εγώ ήρθαμε σε επαφή με μια φιλική οικογένεια Τσεχικής καταγωγής που ζούσε στη Λουκέρνη. Η σύζυγος ήταν δασκάλα και ο σύζυγός της ένας εξέχων αθλητής κωπηλασίας. Και οι δύο είχαν ανατραφεί ως αθεϊστές, αλλά ωστόσο τους άρεσαν οι συζητήσεις. Αλλά όταν αναφερόταν το θέμα περί του Θεού ή της Αγίας Γραφής απλώς χαμογελούσαν. . . . Τελικά σταματήσαμε να τους επισκεπτόμαστε».

Πέρασαν δύο ή τρία χρόνια. Έπειτα παρουσιάστηκε ένα άρθρο στο περιοδικό Η Σκοπιά της 15ης Οκτωβρίου 1976 (15 Οκτωβρίου 1976, στην Ελληνική), σχετικά με έναν αδελφό που είχε κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο ως δρομέας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. «Όταν διάβασα αυτό το άρθρο», συνεχίζει η Αδελφή Σμιντ, «θυμήθηκα το ζευγάρι των Τσέχων, επειδή ο σύζυγος είχε κερδίσει ένα αργυρό μετάλλιο στους ίδιους Ολυμπιακούς αγώνες. Έτσι αποφάσισα να επισκεφθώ και πάλι την οικογένεια με αυτό το περιοδικό. Στην αρχή μίλησαν για αθλητικά και εγώ απλώς άκουγα. Σε περαιτέρω επισκέψεις μίλησα επανειλημμένα για την Αγία Γραφή».

Πώς αντέδρασε το ζευγάρι; «Συγνώμη, κυρία Σμιντ. Έχετε ξεχάσει ότι είμαστε αθεϊστές».

«Εντούτοις, συνέχισα να επισκέπτομαι αυτή την καλή οικογένεια. Κάπως ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τελικά πρόσεξα ότι είχαν οικογενειακά προβλήματα. Ήδη συζητούσαν για διαζύγιο».

Η αδελφή τους έδειξε από την Αγία Γραφή πώς να υπερνικήσουν τέτοια προβλήματα. Έκπληκτοι για την πρακτική συμβουλή που περιέχεται στην Αγία Γραφή, το ζευγάρι συμφώνησε να έχει μια Γραφική μελέτη. Ο γάμος τους βελτιωνόταν. Τελικά δέχτηκαν την αλήθεια και βαφτίστηκαν την άνοιξη του 1979. Πώς αισθάνεται τώρα ο Αδελφός Γίρι Λουντάκ;

«Στο παρελθόν δεν ανεχόμουν να ακούω τις λέξεις ‘άγιος’, ‘άγγελος’, και παρόμοιες λέξεις· ηχούσαν άσχημα στ’ αυτιά μου. Ούτε ήθελα να ακούω τίποτε για συναθροίσεις. Αλλά τώρα όλα έχουν αλλάξει. Ο ελεύθερος χρόνος μου ανήκει στον Θεό και στην οικογένειά μου. Επίσης, όσον αφορά φίλους, έχουμε κάνει αλλαγές. Γνωρίζω τώρα πόσο σπουδαίες είναι οι συναθροίσεις. Έμαθα να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου ως πατέρας, και έχουμε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Και πάλι θέλω να ευχαριστήσω τον Ιεχωβά που μας επέτρεψε να μάθουμε πώς να προσευχόμαστε και μας πρόσφερε το χέρι του προτού ψάξουμε εμείς γι’ αυτόν». Πράγματι, η εγκαρτέρηση φέρνει καλά αποτελέσματα.

ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΒΑΦΤΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑΡΟΙ

Το 1975 ένα ανώτατο όριο 1.138 ατόμων παρουσιάστηκαν για βάφτισμα στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας που έγιναν σε τέσσερις γλώσσες. Στα επόμενα χρόνια ο αριθμός ελαττώθηκε, αλλά στον ετήσιο μέσο όρο 560 περίπου υποψηφίων για βάφτισμα, είναι αξιοσημείωτο ότι υπάρχουν πολλά νεαρά άτομα. Μερικοί από αυτούς αντιμετωπίζουν σκληρό αγώνα για να απαλλαχθούν από οικογενειακές παραδόσεις, αλλά ενισχύει την πίστη το να παρατηρεί κανείς την επιμονή τους. Για παράδειγμα, ακούστε την ιστορία ενός νεαρού:

«Έπινα ένα αναψυκτικό σ’ ένα εστιατόριο όταν μια Γερμανίδα τουρίστρια με ρώτησε αν το διπλανό μου κάθισμα ήταν ελεύθερο. Όταν της απάντησα ναι, η κυρία κάθησε, και σύντομα πιάσαμε συζήτηση. Μου είπε ότι ασχολούνταν πολύ με νεαρούς, επειδή εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντίας, στη Γερμανία. Μου είπε πόσο σπουδαίο είναι να δειχθεί στους νεαρούς η καλύτερη οδός της ζωής. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω, επειδή έβλεπα ο ίδιος πόσοι νεαροί υπέφεραν από τα οινοπνευματώδη ποτά και τα ναρκωτικά. Τελικά μου είπε για ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τους νέους με τίτλο Η Νεότης Σας Επωφεληθήτε απ’ Αυτήν. Λυπήθηκε που δεν το είχε μαζί της αλλά υποσχέθηκε να μου το φέρει. Πράγματι μου το έφερε, αλλά επειδή ήμουν πολύ απασχολημένος, το άφησε απλώς και είπε ότι έπρεπε να επιστρέψει στη Γερμανία τώρα, αλλά κάποιος άλλος θα ερχόταν για να συζητήσει μαζί μου για το βιβλίο.

»Ένας αδελφός επικοινώνησε μαζί μου, και σύντομα δεν μελετούσα μόνο αλλά παρακολουθούσα επίσης κάθε συνάθροιση. Η αγάπη μου για τον Ιεχωβά μεγάλωνε. Η ζωή μου είχε σκοπό, και ξαφνικά απέκτησα πολλούς νέους φίλους. Αναγνώρισα την ανάγκη να βγω από τη ‘Βαβυλώνα τη Μεγάλη’. Τον Φεβρουάριο του 1979 αποφάσισα να εγκαταλείψω την εκκλησία. Αφού ήμουν μακριά από το σπίτι μου, δεν με εμπόδισε κανείς να πραγματοποιήσω αυτή την απόφασή μου.

»Αλλά δυστυχώς, όταν το είπα στους γονείς μου, η αντίδρασή τους ήταν βίαιη! Τηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν αν είχα τρελαθεί. Έκαναν το παν να με κάνουν να αλλάξω γνώμη. Εξήγησα με καλοσύνη ότι είχα αναγνωρίσει την ανάγκη να υπηρετήσω τον μόνο αληθινό Θεό και ότι δεν θα άλλαζα γνώμη. Την επόμενη μέρα έφτασε ο πατέρας μου και είπε: ‘Να επιστρέψεις μαζί μου στο σπίτι, παλιόπαιδο!’ Μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα;»

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα με το νεαρό μας φίλο; Έπρεπε να συνοδεύσει τον πατέρα του στον ιερέα, ο οποίος προσπάθησε να τον μεταπείσει από την απόφασή του χωρίς να είναι πρόθυμος να συζητήσει οποιαδήποτε εδάφια από την Αγία Γραφή. Έπειτα οι γονείς αποφάσισαν να τον στείλουν σ’ ένα Καθολικό κολέγιο. Πώς αισθάνθηκε γι’ αυτό;

«Αισθάνθηκα μεγάλη κατάθλιψη, αλλά έθεσα την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά σύμφωνα με τα λόγια του Σολομώντα: ‘Έλπιζε επί Κύριον [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου’. (Παρ. 3:5, 6) Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Κάθε Κυριακή έπρεπε να πηγαίνω στην εκκλησία αλλά καθόμουν εκεί και προσευχόμουν στον Ιεχωβά ενώ οι άλλοι συμμετείχαν στη δική τους λατρεία. Είχα πολλές ευκαιρίες να δώσω μαρτυρία, και όταν ήταν ώρα συναθροίσεων, έκανα προσωπική μελέτη στο κολέγιο. Μετά από τρεις περίπου μήνες οι ιερείς παραδέχτηκαν ότι ήταν ανώφελο να συνεχίσουν να με πιέζουν να πηγαίνω στην εκκλησία. Αργότερα, μου επέτρεψαν να φεύγω από το κολέγιο όλη τη μέρα της Κυριακής. Μπορείτε να μαντέψετε πού πήγαινα;»

Σε μια από τις συνεντεύξεις με τον ηγούμενο, ο νεαρός του πρόσφερε τα περιοδικά. Στη συνέχεια, ο ηγούμενος τον προσκάλεσε να μιλήσει σε τρεις τάξεις μαθητών για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι μπόρεσε να δώσει μαρτυρία σε 90 μαθητές και να διαθέσει έντυπα σ’ αυτούς. Δύο τάξεις είχαν τόσες ερωτήσεις πάνω στην Αγία Γραφή που του έδωσαν δύο ώρες να τις απαντήσει.

Ο νεαρός αδελφός μας τελειώνει την ιστορία του ως εξής: «Στο τέλος του χρόνου οι ανώτεροί μου με ευχαρίστησαν, και είπαν ότι ποτέ δεν είχαν έναν τόσο επιμελή μαθητή. Σήμερα έχω τη χαρά να ζω μια ζωή που έχει σκοπό, και αυτό μου το έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά μέσω της επίγειας οργάνωσής του. Το καλοκαίρι του 1980, βαφτίστηκα στη συνέλευση περιφερείας στη Ζυρίχη, και τώρα απολαμβάνω πολλές χαρές υπηρετώντας ως σκαπανέας. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για το έλεος και τη στοργική του καλοσύνη!»

ΤΟ ΝΕΟ ΜΠΕΘΕΛ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Μετά από λίγα μόνο χρόνια δραστηριότητας στο καινούργιο μας κτίριο Μπέθελ, αποδείχτηκε ότι χρειαζόμασταν περισσότερο χώρο λόγω της αύξησης στην παραγωγή. Τυπώναμε περιοδικά σε έξι γλώσσες, με μέγιστη παραγωγή το 1975 31 εκατομμύρια. Επειδή το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχε αναγνωριστεί νομικά στην Ισπανία το 1970, οι ευαγγελιζόμενοι χρειάζονταν μεγάλες ποσότητες Ισπανικών περιοδικών καθώς ασχολούνταν όλο και περισσότερο στις συνηθισμένες μορφές της υπηρεσίας αγρού. Ήταν προνόμιό μας να τους εφοδιάζουμε κατάλληλα. Το ίδιο συνέβη και με την Πορτογαλία όταν το έργο αναγνωρίστηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1974. Ήδη τυπώναμε περιοδικά στη Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική, και Ιταλική. Από το 1981, στον κατάλογο προστέθηκαν η Ελληνική και η Τουρκική, ανεβάζοντας το σύνολο σε 15 εκδόσεις το μήνα σε οχτώ γλώσσες. Αργότερα, προστέθηκε η τριμηνιαία έκδοση του Τουρκικού Ξύπνα!

«Όλη αυτή η δραστηριότητα απαιτούσε χώρο», εξηγεί ο Λαρς Γιόχανσον, που υπηρετεί τώρα ως επίσκοπος εργοστασίου. «Έτσι θεωρήσαμε σωστό να χρησιμοποιήσουμε ένα μέρος του κήπου για να προσθέσουμε ένα ακόμα τμήμα στο κτίριό μας του Μπέθελ. Θα αποτελούνταν από έναν μεγάλο χώρο για την αποθήκευση χαρτιού και αρκετό χώρο για ένα πιο καλά εξοπλισμένο Τμήμα Αποστολής. Προβλέψαμε επίσης την ανάγκη για περισσότερα υπνοδωμάτια, έτσι το νέο κτίριο θα είχε δωμάτια για 12 ακόμα άτομα». Τον Φεβρουάριο του 1978 έγινε αφιέρωση αυτής της προσθήκης.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΝΕΩΝ ΜΕΘΟΔΩΝ ΕΚΤΥΠΩΣΗΣ

Η δήλωση του αποστόλου Παύλου ότι «το σχήμα [το σκηνικό (ΜΝΚ)] του κόσμου τούτου παρέρχεται [αλλάζει (ΜΝΚ)]» αληθεύει πράγματι γι’ αυτό το παλιό σύστημα σ’ αυτή τη γη, αλλά θα μπορούσε επίσης να εφαρμοστεί και για τις μεθόδους εκτύπωσης! (1 Κορ. 7:31) Είχαμε ακούσει για τις καινούργιες μεθόδους που είχαν χρησιμοποιηθεί στα τυπογραφεία της Εταιρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού για να συμβαδίζουν με τις παγκόσμιες εξελίξεις, και διερωτηθήκαμε πότε θα ήταν η σειρά μας.

Ετοιμασίες άρχισαν το χειμώνα του 1980-1981. Βαθμηδόν εγκαταστάθηκε ένα νέο Τμήμα Γραφικών Τεχνών στο καινούργιο κτίριο του Μπέθελ. Στην αρχή, Η Διακονία Μας της Βασιλείας τυπώθηκε σε τέσσερις γλώσσες με τη φωτοστοιχειοθετική μέθοδο, και τον Ιούλιο αρχίσαμε να τυπώνουμε τις Ελληνικές εκδόσεις των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! πάνω στο καινούργιο μας επίπεδο πιεστήριο όφσετ.

Στη συνέχεια ακολούθησε η άφιξη του πρώτου τροποποιημένου περιστροφικού όφσετ πιεστηρίου από το Μπρούκλιν τον Ιούνιο του 1982. Για να δημιουργηθεί χώρος γι’ αυτό, το «παλιό θωρηκτό» περιστροφικό πιεστήριό μας που αγοράστηκε το 1924 διαλύθηκε και αχρηστεύτηκε. Είχε τυπώσει αμέτρητα εκατομμύρια περιοδικών στη διάρκεια των 58 χρόνων λειτουργίας του!

Μετά πληροφορηθήκαμε από το Μπρούκλιν ότι παραχωρήθηκε στο τμήμα της Ελβετίας ένα δεύτερο τροποποιημένο περιστροφικό πιεστήριο. Πόσο χαρήκαμε που στην κατασκευή του τμήματός μας στην Τουν το πάτωμα του εργοστασίου είχε γίνει πολύ ενισχυμένο! Αυτό το πιεστήριο έφτασε τον Δεκέμβριο του 1983. Το εργοστάσιό μας ήταν τώρα καλά εξαρτισμένο για να τυπώνει περιοδικά σε οχτώ γλώσσες για διανομή ή προσωπική χρήση των αδελφών μας σε 100 σχεδόν διαφορετικές χώρες.

ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΑ

Χαιρόμαστε να βλέπουμε ότι το σκαπανικό πνεύμα που διακατέχει την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά έχει αγγίξει επίσης μερικούς αδελφούς και αδελφές μας στην Ελβετία. Για πολλά χρόνια ο αριθμός των σκαπανέων στη χώρα μας ήταν ένα από τα αδύνατα σημεία μας, αλλά από το 1980 ο αριθμός των τακτικών σκαπανέων ανέβηκε από 101 σε ένα ανώτατο όριο 271, εκτός από τους 64 ειδικούς σκαπανείς (περιλαμβανομένων 2 στο Λιχτενστάιν και 3 ιεραποστόλων στην Ελβετία). Ελπίζουμε ότι πολύ περισσότεροι θα παρακινηθούν να αναλάβουν αυτή την υπηρεσία στη διάρκεια του λίγου χρόνου που απομένει.—1 Κορ. 7:29.

Ότι πολύ περισσότεροι θα ήθελαν να είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία, αλλά δεν μπορούν, φαίνεται από τους αυξανόμενους αριθμούς εκείνων που επωφελούνται της ευκαιρίας να υπηρετήσουν ως βοηθητικοί σκαπανείς. Τον Μάιο του 1986 ένα ανώτατο όριο 1.117 ευαγγελιζόμενων συμμετείχαν σ’ αυτή την υπηρεσία, σε σύγκριση με 361 το 1980. Αυτό, νομίζουμε, είναι ένα σημαντικό βήμα προόδου στον αγρό μας.

Η εκκλησία της Ντίττινγκεν είναι ένα παράδειγμα του πόσο η θετική στάση των πρεσβυτέρων συμβάλλει σ’ αυτή την παραγωγική ανάπτυξη. Ο Σάμιουελ Χούρνι παρουσίασε στο βήμα 15 βοηθητικούς σκαπανείς στη φθινοπωρινή συνέλευση περιοχής του 1985 στη Βασιλεία. Εξήγησε: «Η εκκλησία μας αποτελείται από 26 βαφτισμένους ευαγγελιζόμενους, και 57 τοις εκατό από αυτούς, δηλαδή 15, απήλαυσαν το έργο του βοηθητικού σκαπανέα είτε τον Μάιο είτε τον Σεπτέμβριο, είτε και τους δύο μήνες». Εξήγησε ότι οι πρεσβύτεροι συμφώνησαν μεταξύ τους να λάβουν την ηγεσία σ’ αυτή τη δράση. Μετά πλησίασαν άλλα μέλη της εκκλησίας, λέγοντας: «Οι πρεσβύτεροι θα κάνουν έργο βοηθητικού σκαπανέα τον Μάιο. Θα ήθελες να δοκιμάσεις κι εσύ μαζί μας;» Μερικοί ευαγγελιζόμενοι χάρηκαν πάρα πολύ που οι πρεσβύτεροι τους θεώρησαν ικανούς γι’ αυτή την υπηρεσία ώστε προσπάθησαν με ενθουσιασμό να το κάνουν. Αυτή η κοινή προσπάθεια είχε μεγάλη επιτυχία και ήταν ένα ευεργέτημα για ολόκληρη την εκκλησία. Όλοι ενισχύθηκαν και συγκινήθηκαν από το χαρούμενο πνεύμα αυτών των σκαπανέων.—Ψαλμ. 110:3.

ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΟΙΚΙΛΙΑ

Ένα εξέχον χαρακτηριστικό της οργάνωσης του λαού του Ιεχωβά στην Ελβετία είναι η ποικιλία των γλωσσών και του ιστορικού των ανθρώπων. Η διατήρηση της ενότητας και της συλλογικής προόδου είναι επομένως από τους κύριους αντικειμενικούς σκοπούς της Επιτροπής του Τμήματος.

Ο σχηματισμός ξενόγλωσσων εκκλησιών απαιτεί πολλή εργασία. Η φροντίδα τους περιλαμβάνει διοικητική εργασία όπως αλληλογραφία με τις εκκλησίες και τους επισκόπους περιοχής, ανάλυση εκθέσεων, συντονισμό και οργάνωση συνελεύσεων, αποστολή πληροφοριακών εγκυκλίων, παροχή εντύπων και οδηγιών για την υπηρεσία αγρού, και πολλά άλλα, όλα αυτά σε τέσσερις γλώσσες—Γερμανική, Γαλλική, Ιταλική, και Ισπανική. Επειδή δεν μιλούν όλοι οι αδελφοί στο γραφείο του τμήματος αυτές τις γλώσσες, απαιτείται πολλή μεταφραστική εργασία.

Στον αγρό ο αυξανόμενος ξένος πληθυσμός αποτέλεσε μια πρόκληση για τους ευαγγελιζόμενους. Θα απέφευγαν εκείνες τις πόρτες με τη δικαιολογία ότι η επικοινωνία με αυτούς τους ανθρώπους ήταν αδύνατη; Ή θα ανακάλυπταν τουλάχιστον την προέλευσή τους και θα προμηθεύονταν κάποια έκδοση στη γλώσσα τους; Μερικοί άγρυπνοι ευαγγελιζόμενοι έκαναν περισσότερα από αυτό. Έμαθαν μια καινούργια γλώσσα για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους.—1 Τιμ. 2:4.

Έτσι, εκτός από τους γλωσσικούς ομίλους που ήδη αναφέρθηκαν, υπάρχουν επίσης Γιουγκοσλάβοι, Πορτογάλοι, Έλληνες, και Τούρκοι, καθώς επίσης πρόσφυγες από το Ταμίλ και το Βιετνάμ, στους οποίους δίνεται μαρτυρία, και μερικοί από αυτούς δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον ή έχουν ήδη πάρει τη στάση τους με τον Ιεχωβά. Ναι, με ανθρώπους από περισσότερες ακόμα χώρες που ζουν στην Ελβετία, νιώθουμε ότι έχουμε έναν ιεραποστολικό αγρό στην πόρτα μας!

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΕΘΕΛ, ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΟΙΚΙΛΙΑ

Η οικογένειά μας Μπέθελ περιλαμβάνει 65 μέλη. Επειδή το τμήμα της Ελβετίας είναι ένα από τα παλαιότερα τμήματα, έχουμε στο προσωπικό μέλη από παλιά που υπήρξαν στύλοι στον όμιλό μας. Οι επισκέπτες εντυπωσιάζονται συχνά από τον σχετικά μεγάλο αριθμό εργατών που υπηρέτησαν για πολλά χρόνια. Θα θέλαμε να σας παρουσιάσουμε τους 12 αδελφούς και αδελφές που είναι πάνω από 65 χρονών. (Βλέπε σελίδα 215.) Έχουν ένα συνδυασμένο υπόμνημα υπηρεσίας Μπέθελ 552 χρόνων, ή έναν μέσο όρο 46 χρόνων ο καθένας.

Όλοι αυτοί συνεχίζουν ακόμα να εργάζονται με ζήλο. Για παράδειγμα, η Λύντια Βίντενμαν, 87 χρόνων, ετοιμάζει τα τραπέζια κάθε μέρα· ο Σιουλ Φέλλερ, 86 χρόνων, εργάζεται στη ρεσεψιόν· ο Άρνολντ Ρέρερ, 86 χρόνων, φροντίζει για τα πολυάριθμα ποδήλατά μας· ο Πωλ Όμπριστ 81 χρόνων, εργάζεται στο γραφείο· ο Γουίλλι Ντιλ, 75 χρόνων, υπηρετεί ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

Από τη φωτογραφία απουσιάζουν δύο αγαπητοί αδελφοί που τέλειωσαν πρόσφατα την επίγεια πορεία τους: Ο Ντέιβιντ Βίντενμαν, σε ηλικία 82 χρονών, υπηρέτησε ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος ως την τελευταία του πνοή, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα απλότητας και ικανοποίησης· και ο Γκότφριντ Φόιτζ, σε ηλικία 88 χρονών, δαπάνησε 63 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Στα μετέπειτα χρόνια του, ήταν ένας ευσυνείδητος συνεργάτης στο Τμήμα Συνδρομών και θα τον θυμούμαστε πολύ καιρό για την καλοσύνη του.

Ασφαλώς μπορεί να λεχθεί γι’ αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές: «Η πολιά είναι στέφανος δόξης, ευρισκομένη εν τη οδώ της δικαιοσύνης». (Παρ. 16:31) Η εκτεταμένη πείρα τους τούς κάνει πολύτιμους στα νεότερα μέλη της οικογένειας. Η διαφορά ηλικίας σίγουρα δεν είναι εμπόδιο στην ενότητα· ούτε και η ποικιλία γλωσσών. Μέσα στο Μπέθελ έχουμε εκπροσώπους τριών από τις επίσημες γλώσσες. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στη διάρκεια της συζήτησης του εδαφίου της ημέρας και της οικογενειακής μελέτης της Σκοπιάς όπου ακούγονται σχόλια και στις τρεις γλώσσες.

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Όπως αναγνωρίζουν οι περισσότεροι από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που ζουν σ’ αυτό τον 20ό αιώνα, η πρόοδος στην τεχνολογία στα πρόσφατα χρόνια είναι καταπληκτική. Χωρίς αμφιβολία, ο Ιεχωβά φρόντισε ώστε τέτοιος σύγχρονος εξοπλισμός να είναι διαθέσιμος για χρήση στη διεκπεραίωση του κηρύγματος ‘τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας . . . προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’, και αυτό μέσα στο διάστημα μόνο μιας γενεάς.—Ματθ. 24:14, 34.

Με αυτό υπόψη, είναι σαφές γιατί η Εταιρία κάνει την καλύτερη δυνατή χρήση των ηλεκτρονικών εγκεφάλων. Το τμήμα στην Ελβετία εξοπλίστηκε με MEPS (Πολυγλωσσικό Ηλεκτρονικό Φωτοστοιχειοθετικό Σύστημα) τον Ιούλιο του 1983, και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πώς να εκσυγχρονίζουμε την εργασία μας με τη βοήθεια αυτού του πολυσύνθετου συστήματος. Ιδιαίτερα, η τεράστια εργασία που απαιτούνταν στο Τμήμα Συνδρομών έχει ελαττωθεί σε μια σχετικά εύκολη διαδικασία πάνω σε μερικές οθόνες κομπιούτερ. Στο Τμήμα Αποστολής, επίσης, το κομπιούτερ έχει απλοποιήσει την εργασία.

Από την άλλη μεριά, πολλή από την εκτυπωτική εργασία που κάναμε για άλλα τμήματα έχει τώρα αναληφθεί από εκείνα τα τμήματα καθώς εξοπλίζονται τα ίδια με νέα κτίρια και περιστροφικά πιεστήρια όφσετ. Η εξοικονόμηση χρόνου και εξόδων αποστολής είναι μερικά από τα πλεονεκτήματα αυτής της αποκέντρωσης. Σήμερα, η ποσότητα κάθε έκδοσης που τυπώνουμε είναι σημαντικά μειωμένη, αλλά συνεχίζουμε να τυπώνουμε τακτικά 12 διαφορετικά περιοδικά σε έξι γλώσσες.

Λόγω αυτών των εξελίξεων, μερικά μέλη του προσωπικού του τμήματός μας έγιναν διαθέσιμα για τη δράση του ολοχρόνιου κηρύγματος στον αγρό, και χαιρόμαστε να παίρνουμε εκθέσεις του εξαιρετικού τους έργου. Είναι φανερό ότι ο Ιεχωβά ευλογεί εκείνους που αφήνουν τον εαυτό τους να χρησιμοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο, και ότι φροντίζει γι’ αυτούς με πατρική αγάπη.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΜΕ ΔΙΕΘΝΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Όταν η Εταιρία ανακοίνωσε ότι θα γίνονταν ειδικές διευθετήσεις για τις συνελεύσεις του 1985, ανυπομονούσαμε να μάθουμε τι είχε σχεδιαστεί. Με τον καιρό πληροφορηθήκαμε και ασχοληθήκαμε με την οργάνωση των Γερμανικών και Γαλλικών Συνελεύσεών μας Περιφερείας «Διακράτηση Ακεραιότητας» έχοντας υπόψη τους επισκέπτες από το εξωτερικό.

Επειδή η Αγγλόφωνη ομάδα θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, διευθετήσαμε ένα Αγγλικό πρόγραμμα και τις τέσσερις μέρες, ταυτόχρονα με τη Γερμανόφωνη συνέλευση στη Ζυρίχη, στις 1-4 Αυγούστου. Μερικοί αδελφοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, και τη Βρετανία, καθώς επίσης και διάφοροι Αγγλόφωνοι αδελφοί που ζουν στην Ελβετία, ήταν πρόθυμοι να δεχτούν διορισμούς ομιλιών. Αυτό μας επέτρεψε να παρουσιάσουμε όλες τις ομιλίες εκτός από τα δράματα, τα οποία οι επισκέπτες μας προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν στο Γερμανικό τμήμα. Στη Γαλλική συνέλευση της Γενεύης, το Αγγλικό πρόγραμμα δεν ήταν τόσο εκτεταμένο. Αλλά και στις δύο συνελεύσεις οι ντόπιοι αδελφοί μας χάρηκαν να ακούσουν ενθουσιώδεις εκθέσεις εκπροσώπων από διάφορες χώρες.

Πριν και μετά από το πρόγραμμα, ιδιαίτερα στην καφετηρία, υπήρχαν ευκαιρίες για τους Ελβετούς και ξένους αδελφούς να σμίξουν και να κουβεντιάσουν. Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς πόσοι προσπάθησαν να γεφυρώσουν το πρόβλημα της γλώσσας ξαναφρεσκάροντας τα Αγγλικά ή τα Γερμανικά που είχαν μάθει στο σχολείο. Καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον, αν όχι με λέξεις, τουλάχιστον με χειρονομίες, με ένα αγκάλιασμα ή με την έκφραση στα μάτια τους. Ήταν μια εκδήλωση πραγματικής αδελφότητας που μόνο η αγάπη, ο καρπός του πνεύματος του Θεού, μπορεί να παράγει, ‘διότι είναι τέλειος δεσμός ενότητας’.—Κολ. 3:14.

Πολλοί από τους σχεδόν 1.800 ξένους εκπροσώπους συνόδευσαν τους Ελβετούς ευαγγελιζόμενους στο έργο μαρτυρίας και έτσι έδειξαν το ενδιαφέρον τους στις δραστηριότητες του αγρού των αδελφών τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς περιέλαβαν επίσης στις περιοδείες τους μια επίσκεψη στον οίκο μας Μπέθελ και στο εργοστάσιο, το οποίο ήταν ενθαρρυντικό για μας.

Από αδελφούς που παρακολούθησαν τη συνέλευση της Γενεύης πήραμε ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα που έλεγε εν μέρει: «Δεν θέλουμε να φύγουμε χωρίς να αναφέρουμε ότι τα πράγματα που θα θυμούμαστε περισσότερο δεν είναι τα ψηλά σας βουνά ή το βάθος των λιμνών σας, αλλά θα θυμούμαστε για πάντα τη μεγάλη αγάπη σας για τον μεγαλειώδη Δημιουργό μας και την πιστότητά σας στην προσπάθεια να τηρήσετε τις δίκαιες αρχές του Πατέρα μας. Έχουμε εμπνευστεί από την αποφασιστικότητά σας να συνεχίσετε να τηρείτε ακεραιότητα.

»Εκτιμήσαμε πάρα πολύ τις προσπάθειές σας να κουβεντιάσετε μαζί μας παρά τους φραγμούς της γλώσσας.

»Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα φιλικά και χαμογελαστά σας πρόσωπα που μας έκαναν να αισθανθούμε άνετα και ότι είμαστε ευπρόσδεκτοι. Ναι, ‘τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!’ Και πόσο ευγνώμονες είμαστε να ανήκουμε σ’ αυτή την παγκόσμιά μας οικογένεια αδελφών!»—Ψαλμ. 133:1.

Έτσι οι συνελεύσεις περιφερείας 1985, που τις παρακολούθησαν 20.601 άτομα, μας άφησαν πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις. Όλοι ενθαρρυνθήκαμε να συνεχίσουμε, ώμο προς ώμο με τους αδελφούς μας παγκόσμια διατηρώντας την ακεραιότητά μας στον Ιεχωβά και στον Χριστό Ιησού, και αποβλέποντας σε άλλες θαυμάσιες ευκαιρίες Χριστιανικής συντροφιάς.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ

Έχουμε αναθεωρήσει μαζί 95 περίπου χρόνια θεοκρατικής ανάπτυξης στην Ελβετία, από την πρώτη επίσκεψη του Αδελφού Ρώσσελ το 1891 μέχρι σήμερα. Από ένα μικρό ρυάκι, τα αυξανόμενα νερά της αλήθειας έχουν φτάσει σε κάθε πεδιάδα και στα απομονωμένα σπίτια των βουνών. Όταν επισκεπτόμαστε τα σπίτια στις πόλεις, οι άνθρωποι συχνά μας αναγνωρίζουν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά προτού ακόμα ανοίξουμε το στόμα μας. Έτσι το άγγελμα της Βασιλείας έχει διασαλπιστεί και οι άνθρωποι έχουν ακούσει. Ωστόσο, η πλειονότητα αισθάνεται ασφάλεια και ικανοποίηση με την προσωπική τους κατάσταση στη ζωή και δεν ενδιαφέρονται πολύ γι’ αυτό που θεωρούν αδύνατο: Διαρκή ειρήνη στη γη κάτω από τη Βασιλεία του Θεού.

Εντούτοις, οι προσπάθειες των δούλων του Ιεχωβά δεν υπήρξαν μάταιες. Αν και μερικοί που υπηρέτησαν τον Ιεχωβά για λίγο επέστρεψαν στον κόσμο, χαιρόμαστε που έχουμε φτάσει ένα ανώτατο όριο 13.659 όσιων διαγγελέων της Βασιλείας τον Μάιο του 1986 (περιλαμβανομένων 42 στο Λιχτενστάιν). Οι παραβρισκόμενοι στην εορτή της Ανάμνησης το 1986 ήταν 25.698 (περιλαμβανομένων 82 στο Λιχτενστάιν), γεγονός το οποίο υπόσχεται περαιτέρω αύξηση αφού η υπομονή του Ιεχωβά συνεχίζεται. Είναι ενδιαφέρον, ότι πάρα πολλοί—ίσως οι μισοί—από τους ευαγγελιζόμενους είναι άτομα που ήρθαν στην Ελβετία από το εξωτερικό για να βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση και απροσδόκητα βρήκαν πνευματικά πλούτη. Πολλοί ευαγγελιζόμενοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους και βοήθησαν στην προώθηση του έργου της Βασιλείας στη γενέτειρά τους. Έτσι η διάδοση των καλών νέων της Βασιλείας επιταχύνθηκε σ’ αυτές τις χώρες, και οι Ελβετοί Μάρτυρες αισθάνονται ότι ήταν προνόμιό τους να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό.

Τα μέλη του ‘πολλού όχλου’ αναφέρονται στο Ησαΐας 56:6 ως ‘υιοί του αλλογενούς, οίτινες ήθελον προστεθή εις τον Κύριον [Ιεχωβά (ΜΝΚ)], δια να δουλεύωσιν εις αυτόν και να αγαπώσι το όνομα του Κυρίου [Ιεχωβά, (ΜΝΚ)], δια να ήναι δούλοι αυτού’. Η απόφαση των χιλιάδων απ’ αυτούς στην Ελβετία είναι να επιμείνουν στην υπηρεσία του Ιεχωβά, μαζί με τα 73 μέλη του χρισμένου υπολοίπου που είναι ακόμα εδώ και στο Λιχτενστάιν, διακηρύσσοντας ενωμένα την ελπίδα της Βασιλείας σε όλους εκείνους που είναι πρόθυμοι να ακούσουν.

[Χάρτης στη σελίδα 114]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΪΝ

ΓΑΛΛΙΑ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

ΕΛΒΕΤΙΑ

Βέρνη

Σάφχάουζεν

Βασιλεία

Ρήνος Ποταμός

Λίμνη Κωνσταντίας

Μπρουκ

Ζυρίχη

Σαιντ Γκαλλέν

Τάλβιλ

Άαρ Ποταμός

Λε Κονβέρ

Τσουκ

Μπουχς

Νοϊσατέλ

Λουκέρνη

Ρακάτζ

Παγέρν

Στέφισμπουργκ

Ίβερτον

Φρίμπουργκ

Τουν

Πριγύ

Λωζάνη

Λίμνη Γενεύης

Γκστάαντ

Άικλε

Ροδανός Ποταμός

Γενεύη

Μπελινζόνα

Λουκάνο

ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΪΝ

Σάαν

Βαντούτς

ΑΥΣΤΡΙΑ

ΙΤΑΛΙΑ

ΓΛΩΣΣΕΣ

Γερμανική

Γαλλική

Ιταλική

Ραιτορωμανική

[Εικόνα στη σελίδα 119]

Ο Άντολφ Βέμπερ που έφερε το άγγελμα της Βασιλείας στη γενέτειρά του το 1900

[Εικόνα στη σελίδα 130]

Αδελφοί στη Ζυρίχη χρησιμοποιούν τον «κώδωνα ειρήνης» πάνω σε μια άμαξα για να εγείρουν ενδιαφέρον για το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών»

[Εικόνα στη σελίδα 135]

Τμήμα Ελβετίας και τυπογραφείο από το 1925 ως το 1970

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ο Μάρτιν Σ. Χάρπεκ (όρθιος με τη σύζυγό του) και ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ

[Εικόνα στη σελίδα 145]

Ο Χάινριχ Ντουίνγκερ, στην υπηρεσία του Μπέθελ από το 1910 ως το 1983, στο Τμήμα Συνδρομών στην Τουν

[Εικόνα στη σελίδα 149]

Εξώφυλλο του ειδικού τεύχους του περιοδικού «Ο Χρυσούς Αιών» που περιείχε γεγονότα σχετικά με την αξέχαστη συνέλευση στη Λουκέρνη

[Εικόνα στη σελίδα 159]

Ο Φρανς Τσούρχερ, επίσκοπος τμήματος από το 1940 ως το 1953

[Εικόνα στη σελίδα 161]

Ο Σιουλ Φέλλερ άρχισε την υπηρεσία του στο Μπέθελ το 1924· είναι ακόμη δραστήριος σε ηλικία 86 χρονών

[Εικόνα στη σελίδα 183]

Ο Γουίλλι Ντιλ, συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος, με τη σύζυγό του Μαρτ

[Εικόνα στη σελίδα 193]

Το κάστρο, ορόσημο του Λιχτενστάιν

[Εικόνα στη σελίδα 208]

Ο οίκος Μπέθελ, το γραφείο και το τυπογραφείο στην Τουν

[Εικόνα στη σελίδα 215]

Δώδεκα παλαίμαχοι της οικογένειας Μπέθελ, που έχουν κατά μέσο όρο 46 χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας ο καθένας (Από αριστερά στα δεξιά: Λύντια Βίντενμαν, Μαρτ Ντιλ, Σιουλ Φέλλερ, Γουίλλι Ντιλ, Πωλ Μπίγκλερ, Μάρθα Μπίγκλερ, Πωλ Όμπριστ, Ερνστ Τζέντι, Χανς Ρούσσενμπεργκερ, Άρνολντ Ρέρερ, Γιόχανς Φέρστερ, Ζόσεφιν Φέρστερ)