ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΝΕΑ ΩΘΗΣΗ

Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στάλθηκαν σκαπανείς από την Αγγλία σε μικρές κωμοπόλεις της Βόρειας Ιρλανδίας. Το 1946, στη συνέλευση στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, μερικοί από αυτούς τους σκαπανείς ρώτησαν τον πρόεδρο της Εταιρίας αν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τη Γαλαάδ. «Ναι», απάντησε, «αν υποσχεθείτε ότι θα επιστρέψετε στην Ιρλανδία». Πέντε αδελφές κράτησαν αυτή την υπόσχεση.

Η άφιξη ιεραποστόλων το 1949 από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς επιτάχυνε το έργο. Ο Μώρις και η Μαίρυ Τζόουνς, που είχαν προετοιμάσει πολύ το έδαφος, υποδέχτηκαν αυτές τις εργάτριες. Ιδρύθηκαν δύο ιεραποστολικοί οίκοι, ο ένας στο Δουβλίνο με τη βοήθεια του αδελφού Τζόουνς κι ο άλλος στο Κορκ. Το Βιβλίο Έτους του 1950 σχολίασε ότι χρειαζόταν πολλή και σκληρή εργασία για να βγάλουν κάποιον από το πνευματικό σκοτάδι που κάλυπτε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα επειδή αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους Αγία Γραφή. «Ο κόσμος», έλεγε, «φοβάται να αποδεσμευτεί από τις παραδόσεις που τηρεί τόσα χρόνια κι έτσι για να έρθει πρόοδος απαιτείται διακριτικότητα και υπομονή».

Οι ιεραπόστολοι που είχαν έρθει πρόσφατα κάλυπταν τεράστιες περιοχές με τα πόδια και με τα ποδήλατά τους, αν και δέχονταν συχνά επιθέσεις με λόγια και με έργα. Και πάσχιζαν μέχρι αργά το βράδυ για να καλλιεργήσουν ό,τι ενδιαφέρον έβρισκαν.—Παράβαλε Ωσηέ 11:4.

Μια από τις πρώτες ιεραποστόλους, η Έλσι Λέβις (πρώην Λοτ), θυμάται πώς είχε προετοιμαστεί διανοητικά για τις συνθήκες που υπήρχαν στην Ιρλανδία. «Πριν φύγουμε από τη Γαλαάδ», εξήγησε, «ο αδελφός Φρανς μας είπε ότι μετά την Ινδία θεωρούσε την Ιρλανδία ως τον πιο δύσκολο διορισμό στον κόσμο. Πίστευε ότι ήταν η πιο σκληρή Καθολική περιοχή του κόσμου, εξαιτίας της στάσης της Καθολικής Εκκλησίας». Αυτή διαπίστωσε πράγματι ότι ήταν δύσκολη περιοχή. «Όμως», συνέχισε, «πιστεύαμε επίσης ότι οι άνθρωποι είχαν ταλαιπωρηθεί από τις πολιτικές και τις θρησκευτικές επιρροές, γι’ αυτό δείχναμε ενδιαφέρον για τους ίδιους τους ανθρώπους επειδή, κάτω από την εχθρότητά τους, ήταν πολύ καλοί».

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΠΑΖΟΥΝ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΥ

Οι οχλοκρατικές πράξεις των Καθολικών ήταν μια διαρκής απειλή που αιωρούνταν πάνω από τις ιεραποστόλους σαν καταιγίδα που πρόκειται να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Έτσι οι ιεραπόστολοι, για να μην προκαλέσουν υποψίες και έπειτα την οργή των γειτόνων, εργάζονταν χωριστά στο έργο από πόρτα σε πόρτα αλλά με τρόπο που να βλέπει η μία την άλλη. Πριν φύγουν από τον ιεραποστολικό οίκο για να πάνε στην υπηρεσία, η καθεμιά συνεννοούνταν με αυτήν που θα έβγαινε μαζί στο έργο εκείνη τη μέρα σχετικά με τα νεύματα των χεριών ή τα κουνήματα των ώμων που θα χρησιμοποιούσαν. Με αυτά τα νεύματα θα έδιναν σιωπηλή προειδοποίηση σε περίπτωση που πλησίαζε κάποιος όχλος.

Η Μίλντρεντ Μπαρ (πρώην Γουίλετ, που τώρα είναι στο Μπέθελ του Μπρούκλιν με το σύζυγό της Τζων) θυμάται που ξεκίνησε μια μέρα για την υπηρεσία αγρού με τη γκρι μοτοσικλέτα της. Προσάρμοσε το καφέ δισάκι της—που είχε μέσα τα έντυπα για τον αγρό, το φαγητό, το θερμός με το τσάι και τις γαλότσες της—στον πίσω προφυλαχτήρα της μηχανής. Αυτή και η Φρίντα Μίλερ πήγαν σε μια Καθολική περιοχή του Δουβλίνου. Όταν έφτασαν στον τομέα, χωρίστηκαν και πάρκαραν τις μηχανές τους σε διαφορετικά μέρη, αφού σιγουρεύτηκαν ότι οι οικοδεσπότες δεν έβλεπαν τις μηχανές αλλά και ότι αυτές ήταν αρκετά κοντά τους ώστε να προφτάσουν να τις πάρουν αν χρειαζόταν να ξεφύγουν στα γρήγορα.

Η Μίλντρεντ έδεσε με αλυσίδα τη μηχανή της σε ένα φράχτη, την κλείδωσε και άρχισε να κηρύττει από πόρτα σε πόρτα. Θυμάται τα εξής: «Μιλούσα σε μια γυναίκα που έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον όταν ξαφνικά γούρλωσε τα μάτια της και έχασε τα λόγια της. Τη ρώτησα ‘Τι συμβαίνει;’ Δεν απάντησε, κοιτούσε μόνο με φόβο. Γύρισα και αντίκρισα έναν όχλο από οχτώ ή εννιά γυναίκες που είχε αποκλείσει την αυλόπορτα του σπιτιού της. Με την άκρη των ματιών μου είδα τη Φρίντα να μου κάνει νεύμα με το χέρι, αλλά ήταν πολύ αργά. Κι άλλες γυναίκες έσπευδαν προς το σπίτι. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να φύγω από την αυλόπορτα, γι’ αυτό το ’βαλα στα πόδια περνώντας μέσα από τον κήπο της οικοδέσποινας και τον κήπο του διπλανού γείτονα, και πήδηξα έναν τοίχο πασχίζοντας για να φτάσω στη μηχανή μου.

»Η Φρίντα είχε ήδη βάλει μπρος τη μοτοσικλέτα της· η δική μου ήταν ακόμη κλειδωμένη. Την ξεκλείδωσα και κάθησα στη σέλα, αλλά η μηχανή μου δεν έπαιρνε μπρος. Είχα ξεχάσει το μπουζί στην τσέπη μου! Το τοποθέτησα, λοιπόν, στον κινητήρα, ξαναγύρισα τη μίζα και ξεκίνησα. Μα δεν έφυγα αρκετά έγκαιρα—κι εδώ είναι το αστείο με το οποίο γελούν μέχρι και σήμερα. Κάποια γυναίκα έτρεξε πίσω μου κραδαίνοντας μια σφουγγαρίστρα. Βούτηξε τη σφουγγαρίστρα της μέσα στη σχάρα ενός υπόνομου που υπήρχε στο δρόμο. Καθώς απομακρυνόμουν, στριφογύρισε τη σφουγγαρίστρα. Έτσι πετάχτηκαν βρωμιές από τον υπόνομο που πασάλειψαν την πλάτη μου από την κορφή ως τα νύχια. Όταν έφτασα τη Φρίντα, μου είπε: ‘Αμάν Μίλντρεντ, πούουφ! Όταν πάμε σπίτι, μην τολμήσεις και μπεις μέσα!’

»Όταν φτάσαμε στον ιεραποστολικό οίκο, η Φρίντα είπε στην άλλη ιεραπόστολο τα όσα συνέβηκαν. Άπλωσαν εφημερίδες στον κήπο για να πατήσω και μου έριξαν κουβάδες νερό. Για αρκετές μέρες μετά από αυτό, μου δάνειζαν και οι δυο τις κολώνιες τους. Παρ’ όλα αυτά, αρκετά άτομα από εκείνο τον τομέα του Δουβλίνου γνώρισαν τελικά την αλήθεια».

Η Μπράιντι Κέισι θυμάται ένα άλλο περιστατικό που συνέβηκε στο Δουβλίνο. Ήταν στη διακονία αγρού με έναν ιεραπόστολο όταν μια Καθολική τους είπε ότι χτυπούσαν άσκοπα τα κεφάλια τους στον τοίχο. Η απάντηση του αδελφού αντανακλά το πνεύμα που είχαν αυτοί οι ιεραπόστολοι. «Ίσως», της είπε, «αλλά τουλάχιστον μερικές πέτρες του τοίχου αρχίζουν να κουνιούνται!» Ναι, οι ιεραπόστολοι αποτέλεσαν πολιορκητικούς κριούς που άνοιξαν ρήγμα στα τείχη της Καθολικής κυριαρχίας, τα οποία κρατούσαν φυλακισμένους τους Ιρλανδούς που είχαν ειλικρινή καρδιά.

ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΛΙΜΕΡΙΚ

Αν και οι Ιρλανδοί ήταν στην ουσία φιλικοί και φιλόξενοι, παρ’ όλα αυτά οι θρησκευτικοί ηγέτες μπόρεσαν να ωθήσουν μερικούς σε βίαιες ενέργειες. Στις 13 Μαΐου 1956 ένας ιεραπόστολος, ο Στήβεν Μίλερ, ταξίδευε ενώ έκανε έργο μαζί με ένα νέο ευαγγελιζόμενο σε μια επαρχιακή περιοχή στα δυτικά της χώρας. Ξαφνικά ένας όχλος απόκλεισε το δρόμο τους. Πήδηξαν στη μοτοσικλέτα τους για να ξεφύγουν. Αλλά ο όχλος τους ακολούθησε με αυτοκίνητα και τελικά τους παγίδευσε σε ένα αδιέξοδο.

Ο όχλος, κατευθυνόμενος από έναν ιερέα, περικύκλωσε τον αδελφό Μίλερ. Ένας από τους μπράβους έριξε μια γροθιά στο σαγόνι του αδελφού Μίλερ. Ύστερα ο όχλος τού άρπαξε τα έντυπά του και τα έκαψε στο κέντρο του μικρού χωριού Κλουνλάρα, κοντά στο Λίμερικ.

Αργότερα στη δίκη, φάνηκε καθαρά η μεροληψία της δικαστικής έδρας. Ο ιερέας και άλλοι οχτώ δημεγέρτες απαλλάχτηκαν. Ο μπράβος που χτύπησε τον αδελφό Μίλερ βρέθηκε ένοχος αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Κατόπιν ο αδελφός Μίλερ και ο σύντροφός του καταδικάστηκαν με αναστολή για να διατηρηθεί η τάξη και επιβλήθηκε στον καθένα η πληρωμή εγγύησης 200 λιρών (45.000 δρχ. περίπου). Τι γελοιοποίηση της δικαιοσύνης! Το δικαστήριο αθώωσε τον όχλο και τιμώρησε τα θύματα! Μολονότι στο Δουβλίνο άρχιζαν να μεταχειρίζονται τους Μάρτυρες πιο καλά, πολλές περιοχές στην επαρχία ενέμειναν με πείσμα στις μεσαιωνικές απόψεις και πράξεις τους.

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Εφτά από τις πρώτες ιεραποστόλους που ήρθαν στην Ιρλανδία το 1949 είναι, από τα δεξιά προς τα αριστερά: Μίλντρεντ Γουίλετ (τώρα Μπαρ)· Μπέσι Τζόουνς· Τζόαν Ρέτερ (τώρα Μίλερ)· Τζόυ Όρομ· Έλσι Λοτ (τώρα Λέβις)· Αν Πάρκιν (τώρα Κάρτερ)· Μπάρμπαρα Χέιγουντ (τώρα Στέφενς)

[Εικόνες στη σελίδα 98]

Η Όλιβ κι ο Άρθουρ Μάθιουζ (ένθετο), μαζί με τον αδελφό τής Όλιβ και τη σύζυγό του, χρησιμοποίησαν το 1953 αυτό το τροχόσπιτο μήκους 4 μέτρων στην εκστρατεία για τη διανομή του βιβλιαρίου «Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη»