ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ

Στις πολυτάραχες δεκαετίες του 1970 και του 1980 αυξήθηκαν τα εθνικιστικά κινήματα και κλιμακώθηκαν οι τρομοκρατικές ενέργειες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ιρλανδία. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μια αυξημένη πόλωση ανάμεσα στις Καθολικές και τις Προτεσταντικές κοινότητες αυτού του βορειοανατολικού τμήματος του νησιού.

Ο Νόρμαν Ρίτσαρντς ήταν ένας από τους επισκόπους περιοχής στη Βόρεια Ιρλανδία όταν ξέσπασαν οι ταραχές. Θυμάται πώς πίεζαν τους αδελφούς να ταχθούν με κάποια παράταξη.

«Προσπάθησαν να εξαναγκάσουν τους αδελφούς να υποστηρίξουν τις νυχτερινές περιπόλους της πολιτοφυλακής και να συμμετάσχουν στο στήσιμο οδοφραγμάτων για τον αποκλεισμό των περιοχών τους», είπε ο αδελφός Ρίτσαρντς. «Οι πολιτοφύλακες ζητούσαν συνεισφορές για να αγοράσουν τις προμήθειες που χρειάζονταν για την υπεράσπιση των περιοχών τους. Αποπειράθηκαν επίσης να κρεμάσουν εθνικιστικές σημαίες σε όλα τα κτίρια».

Οι αδελφοί παράμειναν σταθεροί μπροστά στον εκφοβισμό. Κανείς τους δεν συμβιβάστηκε και σύντομα όλοι οι άλλοι αντιλήφθηκαν ότι οι Μάρτυρες ήταν τελείως ουδέτεροι σε αυτή τη συμπλοκή. Ο κόσμος σύντομα κατανόησε τη στάση τους απέναντι στις εχθροπραξίες, την άποψή τους για τις σημαίες και την αποφασιστικότητά τους να μην είναι «εκ του κόσμου».—Ιωάν. 17:16· Ησ. 2:2-4· 1 Κορ. 10:14· 1 Ιωάν. 5:21.

Όταν οι αδελφοί ξεκαθάριζαν τη θέση τους, αυτό συνήθως προξενούσε εχθρότητα στην κοινότητα. Συχνά οι γείτονες που υποστήριζαν παραστρατιωτικές δραστηριότητες αρνούνταν να μιλήσουν στους αδελφούς. Με τον καιρό, όμως, καθώς οι αδελφοί εξακολουθούσαν να είναι φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν με τρόπους που ήταν Γραφικά αποδεκτοί, τους δέχτηκαν και πάλι στην κοινότητα και αναγνώρισαν την αυστηρά ουδέτερη θέση τους.

Τι προστάτεψε τους Μάρτυρες στις Καθολικές περιοχές; Η ουδετερότητά τους. Μια εμπειρία το αποδεικνύει αυτό: «Περίπου τρεις ή τέσσερις μήνες μετά από τότε που αρχίσαμε να εργαζόμαστε σε μια περιοχή, κάποιος άντρας μας προσκάλεσε στο σπίτι του. Στη διάρκεια της συζήτησης, μας είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ευπρόσδεκτοι σε εκείνη την περιοχή. Αναγνώρισε την ουδετερότητά μας σε πολιτικές υποθέσεις που, όπως είπε, ήταν πολύ διαφορετική από τις ενέργειες πολλών ιερέων. Όταν ανάφερα ότι επισκεπτόμουν την περιοχή για αρκετό καιρό, ήταν σε θέση να μας πει πότε και πού κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη στην περιοχή και ότι από τότε μας παρακολουθούσαν συνέχεια!»

Σε μια περίπτωση οι στρατιώτες σταμάτησαν αυτόν τον αδελφό και τον πήγαν στο αρχηγείο στρατού για ανάκριση. Του ζήτησαν να γίνει πληροφοριοδότης των δυνάμεων ασφαλείας τους και να κατασκοπεύει καθώς θα περιφερόταν στο έργο κηρύγματος. Ωστόσο, αφού εξήγησε ότι ως Μάρτυρας του Ιεχωβά ήταν ουδέτερος σε ό,τι αφορά τα πολιτικά, τον άφησαν να φύγει.

Αρκετοί αδελφοί από την Αγγλία είχαν μετακομίσει στην εκκλησία μιας κωμόπολης που βρισκόταν κοντά στα σύνορα της Βόρειας Ιρλανδίας με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Μέσα σε δύο με τρία χρόνια έγιναν περίπου 200 βομβιστικές ενέργειες οι οποίες, εκτός από τις οχλαγωγίες και τους πυροβολισμούς που συνέβαιναν σχεδόν κάθε βράδυ, είχαν καταστρέψει το κέντρο της κωμόπολης. Αλλά σε όλη αυτή την περίοδο, οι αδελφοί ένιωθαν το προστατευτικό χέρι του Ιεχωβά. Μερικές φορές οι ντόπιοι προειδοποιούσαν τους Μάρτυρες πριν ξεσπάσουν προβλήματα. Παρά τις διαρκείς αναταραχές, οι αδελφοί διεξήγαν ανελλιπώς τις συναθροίσεις τους και συνέχιζαν τη διακονία τους. «Δεν επέτρεπαν μερικές φορές στις δυνάμεις ασφαλείας να μπουν σε ορισμένες περιοχές», είπε ένας ντόπιος Μάρτυρας, «όμως οι αδελφοί μπορούσαν πάντα να μπαίνουν σε αυτές τις περιοχές για να κηρύξουν, παρ’ ό,τι πολλοί από αυτούς ήταν Άγγλοι, επειδή πάντα διευκρίνιζαν την ουδετερότητά τους».

ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις, μερικοί ευαγγελιζόμενοι βρέθηκαν σε επικίνδυνες καταστάσεις, ενόσω ήταν στο έργο κηρύγματος. Με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και με ψυχραιμία, οι αδελφοί γλίτωσαν από σοβαρές σωματικές βλάβες. Για παράδειγμα, ένα νεαρό ειδικό σκαπανέα τον πέρασαν κατά λάθος για μέλος των δυνάμεων ασφαλείας. Ο ίδιος μας εξηγεί:

«Έκανα μερικές επανεπισκέψεις σε ένα συνοικισμό όπου ήταν γνωστό ότι συμπαθούσαν έντονα τον IRA, όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου. Ένας από τους επιβάτες του με σημάδεψε με ένα όπλο και με διάταξε να μπω στο αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο με έψαξαν αμέσως. Στην αρχή νόμιζα ότι θα με πυροβολούσαν επειδή με είχαν περάσει κατά λάθος για στρατιώτη ντυμένο με πολιτικά. Με πήγαν σε ένα σπίτι και με κλείδωσαν σε μια μικρή αποθήκη, όπου ο χρόνος μού φαινόταν ατελείωτος. Ύστερα, αφού μου έδεσαν τα μάτια, με έβγαλαν έξω, με οδήγησαν σε ένα σπίτι και με ανάκριναν για πολλή ώρα σχετικά με το ποιος ήμουν και τι γύρευα σε εκείνη την περιοχή. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά από την αρχή κιόλας για να μην πω ή κάνω κάτι που θα τους έδινε αιτία για να εξοργιστούν.

»Εξήγησα ότι ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι ενδιαφερόμουν μόνο να βοηθήσω τους ανθρώπους να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Άκουγα αρκετούς άντρες να σκαλίζουν τα περιεχόμενα της τσάντας μου για την υπηρεσία αγρού και να σχολιάζουν τα αρχεία έργου από σπίτι σε σπίτι. Ένας από τους άντρες βγήκε από το δωμάτιο, λέγοντας: ‘Κράτα το όπλο και αν κάνει καμιά κίνηση—τίναξέ του τα μυαλά στον αέρα!’ Μετά από ώρα αυτός ο άντρας επέστρεψε. Φαίνεται ότι μπόρεσε να επιβεβαιώσει τα λόγια μου γιατί είπε στους άλλους ότι μπορούσαν να με αφήσουν ελεύθερο. Με πήγαν πίσω στο αυτοκίνητο, πάλι με δεμένα μάτια και υπό την απειλή όπλου, και με άφησαν κοντά στο κέντρο της κωμόπολης.

»Είμαι βέβαιος ότι το πνεύμα του Ιεχωβά με διατήρησε εντελώς ψύχραιμο και έτσι μπόρεσα να πω και να κάνω το σωστό ώστε να δεχτούν ότι ήμουν ολοκληρωτικά ουδέτερος. Το ίδιο απόγευμα έκανα με έναν αδελφό μια προγραμματισμένη επανεπίσκεψη σε ένα ενδιαφερόμενο άτομο που έμενε στον ίδιο συνοικισμό, και στο εξής εργαζόμασταν εκεί συχνά χωρίς να μας ξαναενοχλήσουν».

ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Σε μια άλλη περίπτωση δυο σκαπανείς εργάζονταν στη μικρή μεθοριακή κωμόπολη Κροσμάγκλεν, που βρίσκεται μόλις μέσα στη Βόρεια Ιρλανδία. Ήταν ξένοι στους πιο πολλούς κατοίκους της περιοχής. Δεν ήξεραν ότι πρόσφατα ο IRA είχε μοιράσει φυλλάδια για να προειδοποιήσει τον κόσμο στην κωμόπολη πως θα ερχόταν μια ειδική μονάδα του Βρετανικού Στρατού, η SAS—μια πολύ καλά εκπαιδευμένη μονάδα που δρούσε συχνά χωρίς στολή. Οι ντόπιοι υπόθεσαν ότι οι σκαπανείς ήταν μέλη της μονάδας SAS.

Αφού τελείωσαν τις επισκέψεις τους στην υπηρεσία αγρού και πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους, οι αδελφοί σταμάτησαν να πιουν έναν καφέ καθώς περίμεναν το λεωφορείο. Ρώτησαν τη γυναίκα που ήταν στο κατάστημα αν είχε φτάσει το λεωφορείο. Αυτή τους κατηγόρησε γεμάτη θυμό ότι ήταν στρατιώτες και ύστερα βγήκε έξω μανιασμένη. Οι αδελφοί έφυγαν κι αυτοί από το μαγαζί. Καθώς περίμεναν όρθιοι το λεωφορείο, ήρθαν μερικοί άντρες με αυτοκίνητο, πήγαν στο καφενείο, μετά από λίγο βγήκαν από αυτό και οδηγώντας αργά γύρω από την πλατεία κατευθύνθηκαν προς το μέρος όπου περίμεναν οι αδελφοί και τους έκαναν μερικές ερωτήσεις. Οι αδελφοί πίστεψαν ότι ήταν άνθρωποι του IRA. Μας λένε τι συνέβηκε κατόπιν:

«Το λεωφορείο, ένα παλιό σαραβαλιασμένο όχημα, έφτασε. Κόψαμε εισητήριο και ανεβήκαμε. Τότε προσέξαμε ότι οι άνθρωποι που μας είχαν κάνει τις ερωτήσεις συζητούσαν σοβαρά με τον οδηγό. Ύστερα από λίγο το λεωφορείο ξεκίνησε, αλλά ταυτόχρονα έφυγε και το αυτοκίνητο που ήταν γεμάτο με άντρες. Φοβόμασταν ότι είχαν συννενοηθεί να συναντηθούν σε κάποιον απόμερο υπαίθριο δρόμο έξω από την πόλη. Την προηγούμενη μόλις νύχτα, είχαν σταματήσει στην περιοχή ένα μικρό λεωφορείο, έστησαν στη σειρά δέκα άντρες και τους πυροβόλησαν· εννέα από αυτούς σκοτώθηκαν.

»Ο μακρύς δρόμος της επιστροφής μάς φάνηκε ατελείωτος, αλλά καθώς πλησιάζαμε την κωμόπολη, καταλάβαμε ότι δεν θα συνέβαινε τίποτε. Όταν ζητήσαμε από τον οδηγό να σταματήσει για να κατεβούμε, μας ρώτησε: ‘Για πέστε μου, έχετε κανένα από τα βιβλία σας;’ Είναι φανερό ότι μας ήξερε, και του δώσαμε τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Έπειτα τον ρωτήσαμε ποιοι ήταν εκείνοι οι άντρες που μας έκαναν ερωτήσεις. ‘Α, μην ανησυχείτε’, απάντησε. ‘Εγώ ήξερα ποιοι ήσασταν. Τους έβαλα στη θέση τους. Μην ανησυχείτε καθόλου. Είσαστε απόλυτα ασφαλείς τώρα!’»