Εξεύρεση Αληθινής Ειρήνης σε μια Ταραγμένη Χώρα

«Το τέρας της φατριαστικής βίας έχει βγει για τα καλά από το κλουβί του», ανέφερε ένα δημοσίευμα το 1969. Εκείνον τον καιρό οι Ταραχές, η περίοδος αναβρασμού που συνεχίζεται ακόμη στη Βόρεια Ιρλανδία, είχαν αρχίσει να κλιμακώνονται.

Η ΦΑΤΡΙΑΣΤΙΚΗ βία και η αιματοχυσία έγιναν καθημερινό γεγονός καθώς Προτεστάντες και Καθολικοί δολοφόνοι, «άγριοι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές» της πολιτικής και θρησκευτικής διένεξης, ενέτειναν τον αγώνα για κυριαρχία στην Ιρλανδία. Έκτοτε «3.600 και πλέον άνθρωποι έχουν θανατωθεί και χιλιάδες έχουν ακρωτηριαστεί μέσα σε σχεδόν 30 χρόνια βίας», αναφέρει η εφημερίδα Δι Άιρις Τάιμς (The Irish Times).

Ασφαλώς, αυτή δεν είναι μια νέα διαμάχη. Πλήττει την Ιρλανδία εδώ και αιώνες. Τα πρόσφατα χρόνια, οι πιο καταστροφικές συνέπειές της γίνονται αισθητές στη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά και σε όλη την Ιρλανδία η ζωή των ανθρώπων αμαυρώνεται από την πικρία και τη διαίρεση που έχει δημιουργήσει.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποδεικνύουν πάνω από εκατό χρόνια τώρα την πραγματική λύση στα προβλήματα που πλήττουν αυτή την ταραγμένη χώρα. Η λύση είναι η Βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Ματθαίος 6:9, 10) Όταν άρχισαν οι Ταραχές το 1969 υπήρχαν 876 Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιρλανδία. Τώρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι από 4.500 σε 100 και πλέον εκκλησίες. Ακολουθούν οι εμπειρίες ορισμένων ατόμων που εγκατέλειψαν τις πολιτικές και τις παραστρατιωτικές δραστηριότητες.

«Όταν Μεγαλώσω, θα Γίνω Μέλος του IRA!»

Ο Μάικλa μεγάλωσε ως Καθολικός στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Στο σχολείο διδάχτηκε ορισμένα πράγματα για την ιστορία της Ιρλανδίας και τη μακραίωνη σύγκρουσή της με τη Βρετανία. Από παιδί, καλλιέργησε βαθύ μίσος για τους Άγγλους, τους οποίους θεωρούσε «καταπιεστές του ιρλανδικού λαού». Όταν ήταν δέκα ετών, είπε στη γιαγιά του: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω μέλος του IRA!» (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) «Μου έδωσε ένα χαστούκι που το θυμάμαι μέχρι σήμερα», λέει. Αργότερα έμαθε ότι ο παππούς του υπηρετούσε στο βρετανικό στρατό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποτε η γιαγιά του χρειάστηκε να σταθεί μπροστά από τον παππού του για να εμποδίσει τα μέλη του IRA να τον πυροβολήσουν.

Εντούτοις, όταν ο Μάικλ μεγάλωσε ήθελε να κάνει κάτι για να βοηθήσει τους ομοθρήσκους του στη Βόρεια Ιρλανδία. «Τότε νόμιζα», λέει, «ότι οι μόνοι που έκαναν κάτι για να βοηθήσουν τους Καθολικούς της Βόρειας Ιρλανδίας ήταν τα μέλη του IRA». Υποκινούμενος από το δίκαιο, όπως του φαινόταν, χαρακτήρα του αγώνα έγινε μέλος του IRA και εκπαιδεύτηκε στη χρήση όπλων. Τρεις φίλοι του εκτελέστηκαν από Προτεστάντες παραστρατιωτικούς στη Βόρεια Ιρλανδία.

Τελικά, ο Μάικλ απογοητεύτηκε από τον παραστρατιωτικό αγώνα, ενοχλημένος, μεταξύ άλλων, από την πικρή έχθρα που υπήρχε ανάμεσα στις παραστρατιωτικές ομάδες. Ενόσω βρισκόταν στη φυλακή για διάφορα παραπτώματα σε σχέση με τις δραστηριότητές του στον IRA, προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήσει να βρει την αληθινή οδό για διαρκή ειρήνη και δικαιοσύνη. Λίγο καιρό αργότερα, τον επισκέφτηκαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι παλιές προκαταλήψεις, όμως, δημιουργούσαν φραγμούς. Οι Μάρτυρες ήταν Άγγλοι. Το βαθύ μίσος του τον εμπόδιζε να ακούσει. «Δεν έδειχνα πάντα χαρούμενος όταν τους έβλεπα», λέει, «αλλά εκείνοι συνέχισαν να έρχονται και να μιλούν μαζί μου, και άρχισα να διακρίνω ότι η Βασιλεία του Θεού θα έθετε τέλος σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές αδικίες που εγώ μαχόμουν να ξεριζώσω».—Ψαλμός 37:10, 11· 72:12-14.

Η κρίσιμη ώρα έφτασε κάποιο απόγευμα όταν ο Μάικλ συνάντησε το διοικητή του στον IRA, ο οποίος είπε: «Έχουμε μια δουλειά για εσένα». «Κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση εκείνη τη στιγμή», λέει ο Μάικλ, «έτσι πήρα βαθιά ανάσα και είπα: “Τώρα είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά”, αν και τότε δεν ήμουν βαφτισμένος. Απλώς ήξερα ότι ήθελα να είμαι υπηρέτης του Ιεχωβά». «Πρέπει να σε στήσουμε στον τοίχο και να σε εκτελέσουμε», απάντησε ο διοικητής. Παρά την απειλή, ο Μάικλ έφυγε από τον IRA. Βρήκε το θάρρος να το κάνει αυτό αφήνοντας τα λόγια του Ιεχωβά να επηρεάσουν τη διάνοια και την καρδιά του. «Αργότερα η σύζυγός μου και κάποια από τα παιδιά μου αφιέρωσαν επίσης τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Τώρα έχουμε αληθινή ειρήνη στην καρδιά μας. Και θα είμαστε πάντα ευγνώμονες στον Ιεχωβά που μας επέτρεψε να μάθουμε την αλήθεια και να συμμετέχουμε στη διάδοση ενός ειρηνικού αγγέλματος σε μια ταραγμένη χώρα».—Ψαλμός 34:14· 119:165.

Η Ουδετερότητα Αποτελεί Αληθινή Προστασία

«Μεγάλωσα σε αγροτική περιοχή, στην κομητεία Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας», λέει ο Πάτρικ. «Όταν ήμουν παιδί, δεν ήξερα τίποτα άλλο εκτός από τις Ταραχές. Είναι προφανές ότι εκείνο το περιβάλλον επηρέασε τη στάση και τον τρόπο σκέψης μου». Ο Πάτρικ διαμόρφωσε εξτρεμιστικές απόψεις εξαιτίας του μοχθηρού εθνικισμού και των βαθιά ριζωμένων αντιβρετανικών προκαταλήψεων. Είδε θρησκευόμενα άτομα και από τις δύο παρατάξεις του πολιτικού αγώνα να παραβιάζουν θεμελιώδεις Χριστιανικές αρχές αλλά και αρχές στοιχειώδους ανθρωπιάς. Εξαιτίας αυτού, απομακρύνθηκε από τη θρησκεία και τελικά έγινε αθεϊστής και φανατικός μαρξιστής.—Παράβαλε Ματθαίος 15:7-9· 23:27, 28.

«Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από απεργίες πείνας δημοκρατικών φυλακισμένων στο Βορρά», λέει ο Πάτρικ. «Με επηρέασαν βαθιά. Θυμάμαι ότι όπου μπορούσα έβαζα ιρλανδικές σημαίες και λέρωνα τους τοίχους με αντιβρετανικά συνθήματα. Σε ηλικία 15 ετών, ήμουν ένας από τους φρουρούς στην κηδεία κάποιου απεργού πείνας που πέθανε στη φυλακή». Όπως και πολλοί άλλοι που παγιδεύτηκαν στις αναταραχές και στη σύγχυση εκείνης της εποχής, ο Πάτρικ έλαβε μέρος σε συλλαλητήρια και πορείες διαμαρτυρίας επιδιώκοντας κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, έτσι όπως τις αντιλαμβανόταν. Ανέπτυξε στενές φιλίες με αρκετούς εξτρεμιστές εθνικιστές, πολλοί από τους οποίους είχαν φυλακιστεί από τις βρετανικές αρχές.

«Κατόπιν», λέει ο Πάτρικ, «έμεινα κάποιο διάστημα στην Αγγλία για οικονομικούς λόγους. Ενόσω βρισκόμουν εκεί, η βρετανική αστυνομία συνέλαβε έναν από τους φίλους μου που συμμετείχε σε βομβιστική ενέργεια». Αν και ο Πάτρικ εξακολουθούσε να βλέπει με μεγάλη συμπάθεια τον εθνικιστικό αγώνα, η στάση του άρχισε να αλλάζει. Άρχισε να διακρίνει ότι οι προκαταλήψεις για όλο τον αγγλικό λαό ήταν ουσιαστικά αβάσιμες. «Άρχισα επίσης να αντιλαμβάνομαι», λέει, «ότι οι παραστρατιωτικές δραστηριότητες ποτέ δεν θα έλυναν πραγματικά τα προβλήματα ούτε θα απομάκρυναν τις αδικίες που με κατέθλιβαν. Υπήρχε πολύ μεγάλη διαφθορά και άλλες ατέλειες ανάμεσα σε εκείνους που έλεγχαν τις παραστρατιωτικές οργανώσεις».—Εκκλησιαστής 4:1· Ιερεμίας 10:23.

Τελικά ο Πάτρικ επέστρεψε στη Βόρεια Ιρλανδία. «Όταν γύρισα, κάποιος φίλος μου με σύστησε σε Μάρτυρες του Ιεχωβά». Από τη Γραφική του μελέτη με τους Μάρτυρες, ο Πάτρικ άρχισε να διακρίνει την πραγματική λύση στις ανθρώπινες συγκρούσεις και διαιρέσεις. Έκανε πολύ γρήγορη πνευματική πρόοδο καθώς οι Γραφικές αρχές επηρέαζαν το νου και την καρδιά του. (Εφεσίους 4:20-24) «Τώρα», λέει, «αντί να συνωμοτώ για την ανατροπή του καθεστώτος, κηρύττω το άγγελμα ειρήνης της Γραφής, ακόμη και σε καθεστωτικές περιοχές στις οποίες ποτέ δεν θα το αποτολμούσα στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα, σε μια περίοδο κατά την οποία συνέβαιναν πολλοί φατριαστικοί φόνοι στο Μπέλφαστ, οι μόνοι που μπορούσαν να μετακινηθούν ελεύθερα στις καθεστωτικές και στις εθνικιστικές περιοχές χωρίς τεθωρακισμένα αυτοκίνητα ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά». Όπως και οι άλλοι Μάρτυρες στη Βόρεια Ιρλανδία εκείνη την εποχή, ο Πάτρικ διαπίστωσε ότι η ουδετερότητα, όπως συνέβη και με τους πρώτους Χριστιανούς, αποτελεί αληθινή προστασία. (Ιωάννης 17:16· 18:36) Καταλήγει ως εξής: «Το να κατανοώ ότι ο Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού θα παράσχει αληθινή δικαιοσύνη και ελευθερία από καταπίεση σε όλη την ανθρωπότητα με κάνει να νιώθω πολύ ελεύθερος».—Ησαΐας 32:1, 16-18.

«Τα Όπλα μου Ήταν η Μόνη μου Προστασία»

«Μεγάλωσα στην άλλη παράταξη της πολιτικής και θρησκευτικής διαμάχης», λέει ο Γουίλιαμ. «Ήμουν εμποτισμένος από τις Προτεσταντικές προκαταλήψεις και είχα έντονο μίσος για οτιδήποτε το Καθολικό. Δεν έμπαινα ούτε σε κατάστημα Καθολικών αν ήταν δυνατόν, και επισκέφτηκα τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας μόνο μία φορά. Αναμείχθηκα σε διάφορες Προτεσταντικές ομάδες και οργανώσεις, όπως το Τάγμα της Οράγγης—μια οργάνωση αφιερωμένη στη διατήρηση της θρησκείας και του τρόπου ζωής των Προτεσταντών». Σε ηλικία 22 ετών, ο Γουίλιαμ κατατάχθηκε στο Σύνταγμα Άμυνας του Όλστερ, ένα τοπικό τμήμα του βρετανικού στρατού. Τα περισσότερα μέλη του ήταν Προτεστάντες. Ήταν αποφασισμένος να σκοτώσει για να υπερασπιστεί την κληρονομιά του. «Είχα αρκετά όπλα και δεν θα δίσταζα να τα χρησιμοποιήσω αν ήταν απαραίτητο. Τη νύχτα, είχα ένα κάτω από το μαξιλάρι μου».

Αλλά υπήρξε ένα σημείο στροφής. «Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν κάτι το ιδιαίτερο όταν εργάστηκα με κάποιον από αυτούς στην ανακαίνιση ενός παλιού σπιτιού. Αυτός ο συνάδελφός μου με επηρέασε βαθιά. Καθώς χτίζαμε το σπίτι μαζί, του έκανα πολλά ερωτήματα που με απασχολούσαν σχετικά με τις Ταραχές, τη θρησκεία και τον Θεό. Οι απλές, σαφείς απαντήσεις του με βοήθησαν να καταλάβω ποιοι είναι πραγματικά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—ένας ενωμένος, πολιτικά ουδέτερος λαός που δεν χρησιμοποιεί βία και διακρίνεται από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον».—Ιωάννης 13:34, 35.

Τέσσερις μήνες αφότου άρχισε Γραφική μελέτη, ο Γουίλιαμ αποσύρθηκε από όλους τους θρησκευτικούς και πολιτικούς οργανισμούς με τους οποίους ήταν συνταυτισμένος. «Αυτό ήταν μεγάλο βήμα για εμένα», θυμάται, «επειδή έπρεπε να εγκαταλείψω πολλές αγαπημένες και παλιές παραδόσεις». Η μεγαλύτερη δοκιμασία του, όμως, δεν είχε έρθει ακόμη. «Λόγω της κατάστασης στη Βόρεια Ιρλανδία, ένιωθα ότι τα όπλα μου ήταν η μόνη μου προστασία. Οι αντάρτες του IRA με έβλεπαν ως “θεμιτό στόχο”. Έτσι, ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψω αυτά τα όπλα». Σταδιακά, όμως, Γραφικές συμβουλές όπως αυτή των εδαφίων Ησαΐας 2:2-4 άλλαξαν την άποψή του. Κατάλαβε ότι, τελικά, ο Ιεχωβά ήταν η αληθινή προστασία του, όπως ακριβώς ήταν και για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα. Ο Γουίλιαμ παρέδωσε τότε τα όπλα του.

«Ένα από τα πράγματα για τα οποία χαίρομαι πραγματικά», λέει ο Γουίλιαμ, «είναι ότι τώρα έχω βαθιές και διαρκείς φιλίες με ανθρώπους τους οποίους παλιότερα θεωρούσα θανάσιμους εχθρούς. Επίσης, μου δίνει αληθινή χαρά το ότι μπορώ να μεταφέρω το Γραφικό άγγελμα ελπίδας σε περιοχές που κατά το παρελθόν ήταν “απαγορευμένες” για εμένα. Αναλογιζόμενος τα όσα έχει κάνει η αλήθεια για εμένα και την οικογένειά μου, νιώθω αιώνια ευγνώμων στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του».

«Δεν Μπορούσα να Βγάλω Άκρη»

Ο Ρόμπερτ και η Τερέζα έχουν εντελώς διαφορετικό παρελθόν. «Προέρχομαι από μια πιστή Προτεσταντική οικογένεια», λέει ο Ρόμπερτ. «Μερικοί από τους συγγενείς μου είναι αναμειγμένοι σε παραστρατιωτικές δραστηριότητες. Εγώ ο ίδιος, σε ηλικία 19 ετών, κατατάχθηκα στο βρετανικό στρατό, στο Σύνταγμα Άμυνας του Όλστερ. Τον περισσότερο καιρό, έκανα περιπολίες στις περιοχές όπου έμενε η Τερέζα. Μια νύχτα, μου ανέθεσαν κάποιες άλλες εργασίες αντί της καθιερωμένης περιπολίας. Εκείνη τη νύχτα, ανατινάχτηκε το Λαντ-Ρόβερ το οποίο θα χρησιμοποιούσα. Δύο στρατιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι δύο τραυματίστηκαν».

Ο Ρόμπερτ άρχισε να αναρωτιέται ποιο είναι το νόημα της ζωής. «Ανέκαθεν πίστευα στον Θεό, αλλά κοιτώντας τη Βόρεια Ιρλανδία, δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό. Ρώτησα τον Θεό αν υπήρχε πραγματικά, και αν ναι, του ζήτησα να μου δείξει ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να ζω. Θυμάμαι ότι είπα στον Θεό πως κάπου πρέπει να υπάρχει μια αληθινή θρησκεία!» Λίγες μέρες αργότερα, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά επισκέφτηκε τον Ρόμπερτ και του άφησε κάποιο έντυπο. Όταν επέστρεψε στο σπίτι από την περιπολία αργά εκείνη τη νύχτα, ο Ρόμπερτ άρχισε να το διαβάζει μέχρι που το τέλειωσε στις πέντε το πρωί. «Αμέσως κατάλαβα ότι αυτή ήταν η αλήθεια», λέει, «και διέκρινα ότι τα πάντα βασίζονταν απευθείας στη Γραφή». (2 Τιμόθεο 3:16) Άρχισε Γραφική μελέτη και σε λίγο καιρό αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό.

«Οι Μάρτυρες μας Κατηύθυναν Πάντοτε στη Γραφή»

Η Τερέζα, από την άλλη μεριά, προερχόταν από Καθολική οικογένεια και είχε βαθιές εθνικιστικές τάσεις. «Όταν ήμουν κορίτσι, ανήκα στο Σιν Φέιν».b Η Τερέζα παραδέχεται: «Έτσι, άρχισα να υποστηρίζω την παραστρατιωτική δράση. Βοηθούσα στη συγκέντρωση χρημάτων για το στρατιωτικό αγώνα. Ενημέρωνα τον IRA για το τι συνέβαινε στην περιοχή μου. Επίσης, συμμετείχα σε συλλαλητήρια και λιθοβολισμούς εναντίον της αστυνομίας και των στρατιωτικών περιπόλων».

Όταν κάποια μέλη της οικογένειας της Τερέζας άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, κεντρίστηκε και η δική της περιέργεια. Η δύναμη του Λόγου του Θεού την επηρέασε πολύ. «Οι Μάρτυρες μας κατηύθυναν πάντοτε στη Γραφή για να παίρνουμε απαντήσεις σε ερωτήματα», λέει. «Η υπόσχεση του εδαφίου Δανιήλ 2:44 μου άνοιξε πράγματι τα μάτια. Είδα ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν το αληθινό μέσο για την εξάλειψη όλων των αδικιών εναντίον των οποίων αγωνιζόμουν». Σταδιακά, άρχισε να αποστρέφεται μερικές από τις ωμότητες που διέπρατταν οι παραστρατιωτικοί. Η Τερέζα, λόγου χάρη, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν να χαρεί ένας συμπονετικός και καλός άνθρωπος μαθαίνοντας για μια τρομοκρατική ενέργεια στην οποία στρατιώτες και άλλοι θανατώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν, αφήνοντας οικογένειες συντετριμμένες από τη θλίψη και τον πόνο. Ανταποκρίθηκε και αυτή στη Γραφική αλήθεια επιτρέποντας στις αρχές του Θεού να προσαρμόσουν τον τρόπο σκέψης της. Αφιέρωσε τη ζωή της στον Θεό και σύντομα βαφτίστηκε.—Παροιμίες 2:1-5, 10-14.

Η Τερέζα γνώρισε τον Ρόμπερτ καθώς παρευρίσκονταν και οι δύο στις συναθροίσεις μιας εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βόρεια Ιρλανδία. Η ίδια σχολιάζει: «Όταν πρωτογνώρισα τον Ρόμπερτ, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι μιλούσα τόσο ήρεμα και ειρηνικά με κάποιον τον οποίο, μέχρι πρόσφατα, θεωρούσα μέρος της βρετανικής πολεμικής μηχανής. Ο Λόγος του Θεού ασφαλώς με είχε βοηθήσει να ξεριζώσω βαθιά μίση και προκαταλήψεις». Αυτή και ο Ρόμπερτ διαπίστωσαν ότι αντί να τους διχάζουν μίση και προκαταλήψεις εξαιτίας των διαφορετικών τους παραδόσεων και πολιτισμών, τώρα είχαν πολλά κοινά σημεία. Το πιο ισχυρό από αυτά ήταν η αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό. Παντρεύτηκαν. Τώρα συνεργάζονται μεταδίδοντας το θεϊκό άγγελμα αληθινής ειρήνης σε ανθρώπους κάθε προέλευσης και πεποιθήσεων σε αυτή την ταραγμένη χώρα.

Και άλλα άτομα στην Ιρλανδία είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Με το να δίνουν προσοχή στις διδασκαλίες του θεόπνευστου Λόγου του Θεού και να τις αποδέχονται, έχουν απαλλαχτεί από τις “φιλοσοφίες και τις κενές απάτες” των ανθρώπων. (Κολοσσαείς 2:8) Τώρα θέτουν πλήρως την εμπιστοσύνη τους στις υποσχέσεις του Θεού που καταγράφονται στην Αγία Γραφή. Χαίρονται να μεταδίδουν σε οποιονδήποτε θέλει να ακούσει την ελπίδα τους για ένα ειρηνικό μέλλον—ένα μέλλον εντελώς απαλλαγμένο από τις φατριαστικές βιαιότητες και από άλλα είδη βίας.—Ησαΐας 11:6-9.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Ο παραστρατιωτικός αγώνας εξυμνείται σε τοιχογραφίες σε ολόκληρη τη Βόρεια Ιρλανδία