Κατά τα τέλη του δεύτερου αιώνα, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι είχε κλείσει ο κανόνας των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, γι’ αυτό και βλέπουμε διάφορα άτομα όπως τον Ειρηναίο, τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα και τον Τερτυλλιανό να αναγνωρίζουν ότι τα συγγράμματα που απάρτιζαν τις Χριστιανικές Γραφές διέθεταν το ίδιο κύρος με τις Εβραϊκές Γραφές. Ο Ειρηναίος, επικαλούμενος τις Γραφές, παραθέτει τουλάχιστον 200 φορές από τις επιστολές του Παύλου.

Σχετικά με αυτό, ας σημειωθεί ότι ο Ειρηναίος παραθέτει από τη Δεύτερη Επιστολή του Πέτρου θεωρώντας την ισοδύναμη ως προς την κανονικότητα με τις υπόλοιπες Ελληνικές Γραφές. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Δεύτερη Επιστολή του Ιωάννη. (Οι Προ της Συνόδου της Νίκαιας Πατέρες, Τόμ. 1, σ. 551, 557, 341, 443, «Ειρηναίος Κατά Αιρέσεων») Η Αποκάλυψη, που επίσης απορρίπτεται από μερικούς, πιστοποιήθηκε από πολλούς σχολιαστές των πρώτων αιώνων, περιλαμβανομένου του Παπία, του Ιουστίνου του Μάρτυρα, του Μελίτωνα και του Ειρηναίου.