Ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και το Μάιο του 1948. Εκείνη την εποχή, πριν από 62 χρόνια, έληγε η βρετανική εντολή για διοίκηση της τότε αποκαλούμενης Παλαιστίνης, και αναμενόταν ότι θα ξεσπούσε πόλεμος. Το προηγούμενο έτος, τα Ηνωμένα Έθνη είχαν εγκρίνει τη σύσταση ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους σε ένα τμήμα των υπό διοίκηση εδαφών. Τα γειτονικά αραβικά κράτη είχαν ορκιστεί να εμποδίσουν πάση θυσία τη δημιουργία αυτού του κράτους. «Η γραμμή της διχοτόμησης θα είναι απλώς μια γραμμή από φωτιά και αίμα», προειδοποιούσε ο Αραβικός Σύνδεσμος.

Ήταν Παρασκευή 14 Μαΐου 1948, τέσσερις το απόγευμα. Απέμεναν λίγες μόνο ώρες μέχρι την εκπνοή της βρετανικής εντολής. Στο Μουσείο του Τελ Αβίβ είχε συγκεντρωθεί, ύστερα από μυστική πρόσκληση, ένα μικρό πλήθος 350 ατόμων για μια πολυαναμενόμενη ανακοίνωση​—την επίσημη διακήρυξη της ίδρυσης του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ. Τα μέτρα ασφαλείας ήταν αυξημένα για την περίπτωση που οι πολυάριθμοι εχθροί του νεοσύστατου κράτους θα προσπαθούσαν να διακόψουν βίαια τη συνεδρίαση.

Ο Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν, ο επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου του Ισραήλ, διάβασε τη Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, η οποία έλεγε εν μέρει: «Εμείς, τα μέλη του Λαϊκού Συμβουλίου, ως εκπρόσωποι της εβραϊκής κοινότητας του Έρετς Ισραέλ [Γη του Ισραήλ] . . . στηριζόμενοι στο φυσικό και ιστορικό μας δικαίωμα και σύμφωνα με το Ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, διακηρύττουμε διά του παρόντος την ίδρυση εβραϊκού κράτους στο Έρετς Ισραέλ, το οποίο θα είναι γνωστό ως Κράτος του Ισραήλ».