Ωστόσο, αργότερα η λατρεία του Βάαλ δημιούργησε ξανά προβλήματα τόσο στον Ισραήλ όσο και στον Ιούδα.—2Βα 17:16· 2Χρ 28:2· Ιερ 32:29.

Πιθανώς για να κρατήσει το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ χωρισμένο από το βασίλειο του Ιούδα και από το ναό του Ιεχωβά ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ, ο Βασιλιάς Ιηού επέτρεψε τη συνέχιση της μοσχολατρίας στον Ισραήλ με κέντρα τη Δαν και τη Βαιθήλ. «Αλλά ο Ιηού δεν φρόντισε να περπατάει με όλη του την καρδιά σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά, του Θεού του Ισραήλ. Δεν απομακρύνθηκε από τις αμαρτίες του Ιεροβοάμ, με τις οποίες έκανε τον Ισραήλ να αμαρτήσει».—2Βα 10:29, 31.

Ωστόσο, μετά την εποχή του Ιηού, ο Ιεχωβά είπε μέσω του προφήτη Ωσηέ: «Γιατί λίγο ακόμη και θα λογαριαστώ με τον οίκο του Ιηού για τις αιματοχυσίες της Ιεζραέλ και θα τερματίσω τη βασιλική διακυβέρνηση του οίκου του Ισραήλ». (Ωσ 1:4) Αυτή η ενοχή αίματος που βάρυνε τον οίκο του Ιηού δεν θα μπορούσε να οφείλεται στο ότι ο Ιηού επιτέλεσε την αποστολή να εξολοθρεύσει τον οίκο του Αχαάβ, δεδομένου ότι ο Θεός τον επαίνεσε για αυτό. Ούτε μπορεί να οφείλεται στο ότι εξολόθρευσε τον Οχοζία του Ιούδα και τους αδελφούς του. Εξαιτίας των οικογενειακών τους δεσμών, δηλαδή εξαιτίας του γάμου που σύναψε ο Ιωράμ του Ιούδα, ο γιος του Βασιλιά Ιωσαφάτ, με τη Γοθολία, την κόρη του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, η βασιλική γραμμή του Ιούδα είχε μολυνθεί από το γεγονός ότι εισχώρησε σε αυτήν ο πονηρός οίκος του Αμρί.

Το κλειδί για την κατανόηση του ζητήματος φαίνεται απεναντίας να βρίσκεται στη δήλωση ότι ο Ιηού επέτρεψε τη συνέχιση της μοσχολατρίας στον Ισραήλ και δεν περπάτησε σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά με όλη του την καρδιά. Πιθανότατα ο Ιηού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανεξαρτησία από τον Ιούδα θα μπορούσε να διατηρηθεί μόνο μέσω του θρησκευτικού διαχωρισμού. Όπως και άλλοι βασιλιάδες του Ισραήλ, προσπάθησε να εδραιώσει τη θέση του διαιωνίζοντας τη μοσχολατρία. Αυτό στην πραγματικότητα μαρτυρούσε έλλειψη πίστης στον Ιεχωβά ο οποίος είχε καταστήσει δυνατό να γίνει ο Ιηού βασιλιάς. Επομένως, πέρα από τη δικαιολογημένη εκτέλεση της κρίσης του Ιεχωβά εναντίον του οίκου του Αχαάβ, τα εσφαλμένα κίνητρα που οδήγησαν τον Ιηού να επιτρέψει τη συνέχιση της μοσχολατρίας ενδέχεται να τον ώθησαν και σε έκχυση αίματος.

Η πραγματική δύναμη του βασιλείου του Ισραήλ συντρίφτηκε όταν έπεσε ο οίκος του Ιηού, και το βασίλειο δεν κράτησε παρά 50 περίπου χρόνια ακόμη. Μόνο ο Μεναήμ, ο οποίος πάταξε τον Σαλλούμ, το δολοφόνο του Ζαχαρία, είχε έναν γιο ο οποίος τον διαδέχθηκε στο θρόνο. Αυτός ο γιος, ο Φεκαΐας, δολοφονήθηκε, όπως και ο δολοφόνος και διάδοχος εκείνου, ο Φεκά. Ο Ωσιέ, ο τελευταίος βασιλιάς του Ισραήλ, οδηγήθηκε αιχμάλωτος στο βασιλιά της Ασσυρίας.—2Βα 15:10, 13-30· 17:4.

Εξαρχής, η κυριότερη αμαρτία του Ισραήλ ήταν το ότι ασκούσε τη μοσχολατρία. Αυτή οδήγησε στην απομάκρυνση του έθνους από τον Ιεχωβά και στον εκφυλισμό που αυτό συνεπαγόταν. Επομένως, η ενοχή για τις «αιματοχυσίες της Ιεζραέλ»—όπως και οι φόνοι, οι κλοπές, οι μοιχείες και άλλα εγκλήματα—είχε όντως τη ρίζα της στην ψεύτικη λατρεία στην οποία επιδιδόταν ο λαός με την ανοχή των βασιλιάδων του. Τελικά, ο Θεός χρειάστηκε να ”τερματίσει τη βασιλική διακυβέρνηση του οίκου του Ισραήλ”.—Ωσ 1:4· 4:2.