Ο πρώτος βασιλιάς του βόρειου, δεκάφυλου βασιλείου—του αποκαλούμενου γενικά Ισραήλ—ήταν ο Ιεροβοάμ, ο γιος του Ναβάτ, από τη φυλή του Εφραΐμ. (1Βα 11:26· 12:20) Ενεργώντας ανυπάκουα, αυτός έστρεψε το λαό του στη λατρεία χρυσών μοσχαριών. Για την αμαρτία του αυτή έπεσε στη δυσμένεια του Ιεχωβά. (1Βα 14:10, 16) Συνολικά 20 βασιλιάδες κυβέρνησαν στο βόρειο βασίλειο από το 997 ως το 740 Π.Κ.Χ., με πρώτο τον Ιεροβοάμ και τελευταίο τον Ωσιέ, το γιο του Ηλά.

Στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ τηρούνταν η αρχή της κληρονομικής διαδοχής, εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες αυτή παραβιαζόταν με κάποια δολοφονία ή εξέγερση. Η άσκηση της ψεύτικης θρησκείας κρατούσε το βόρειο βασίλειο σε κατάσταση διαρκούς αναβρασμού η οποία συνέτεινε στις συχνές βασιλοκτονίες και στο σφετερισμό του θρόνου. Μόνο δύο δυναστείες διήρκεσαν περισσότερο από δύο γενιές—η δυναστεία του Αμρί και η δυναστεία του Ιηού. Εφόσον δεν υπάγονταν στη Δαβιδική διαθήκη για βασιλεία, κανένας από τους βασιλιάδες του βόρειου βασιλείου δεν καθόταν «στο θρόνο της βασιλείας του Ιεχωβά» ως ο χρισμένος του Ιεχωβά.—1Χρ 28:5.