Ο Ιεροβοάμ κατάλαβε ότι η ενωμένη λατρεία διατηρεί τη συνοχή ενός λαού, και προκειμένου να εμποδίσει τις αποσχισθείσες φυλές να πηγαίνουν στο ναό της Ιερουσαλήμ για να προσφέρουν λατρεία, τοποθέτησε δύο χρυσά μοσχάρια, όχι στην πρωτεύουσα, αλλά στις δύο άκρες της επικράτειας του Ισραήλ, το ένα στη Βαιθήλ, στο νότο, και το άλλο στη Δαν, στο βορρά. Καθιέρωσε, επίσης, ένα μη Λευιτικό ιερατείο ώστε αυτό να ηγείται του Ισραήλ και να τον καθοδηγεί στη λατρεία των χρυσών μοσχαριών και των τραγόμορφων δαιμόνων.—1Βα 12:28-33· 2Χρ 11:13-15.

Στα μάτια του Ιεχωβά, η αμαρτία που διέπραξε ο Ιεροβοάμ ήταν πολύ μεγάλη. (2Βα 17:21, 22) Αν αυτός είχε παραμείνει πιστός στον Ιεχωβά και δεν είχε πέσει σε τέτοια χονδροειδή ειδωλολατρία, ο Θεός θα επέτρεπε να συνεχιστεί η δυναστεία του, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο οίκος του έχασε το θρόνο όταν ο γιος του ο Ναδάβ δολοφονήθηκε προτού περάσουν δύο χρόνια από το θάνατο του Ιεροβοάμ.—1Βα 11:38· 15:25-28.

Όποια πορεία ακολουθούσε ο ηγεμόνας, ανάλογη πορεία ακολουθούσε και το έθνος του Ισραήλ. Δεκαεννιά βασιλιάδες, εξαιρουμένου του Θιβνί (1Βα 16:21, 22), βασίλεψαν από το 997 ως το 740 Π.Κ.Χ. Μόνο εννιά από αυτούς τους διαδέχθηκαν οι γιοι τους, και μόνο ενός η δυναστεία διήρκεσε ως την τέταρτη γενιά. Εφτά από τους βασιλιάδες του Ισραήλ κυβέρνησαν δύο χρόνια ή λιγότερο, ενώ ορισμένοι κυβέρνησαν μόνο μερικές ημέρες. Ένας αυτοκτόνησε, τέσσερις πέθαναν πρόωρα και έξι άλλοι δολοφονήθηκαν από φιλόδοξους άντρες οι οποίοι στη συνέχεια κατέλαβαν το θρόνο των θυμάτων τους. Μολονότι ο καλύτερος από όλους αυτούς, ο Ιηού, ευαρέστησε τον Ιεχωβά απομακρύνοντας την απαίσια λατρεία του Βάαλ την οποία προήγαγε ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ, ωστόσο «ο Ιηού δεν φρόντισε να περπατάει με όλη του την καρδιά σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά, του Θεού του Ισραήλ», και επέτρεψε να συνεχιστεί η μοσχολατρία του Ιεροβοάμ σε όλη τη χώρα.—2Βα 10:30, 31.

Ο Ισραήλ, τον οποίο αποτελούσαν οι δέκα άλλες φυλές στα Β και Α, επέλεξε ως βασιλιά του τον Ιεροβοάμ.—1Βα 11:29-37· 12:1-24· ΧΑΡΤΗΣ, Τόμ. 1, σ. 947.