Εμείς Δεν Παραιτούμαστε!
«ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ» είναι το μήνυμα που παίρνετε όταν επισκέπτεστε έναν καθόλου συνηθισμένο οίκο στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Εκεί ζει μια οικογένεια 22 αντρών και γυναικών, που έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 70 χρόνια. Δεν έχουν δεσμούς αίματος, αλλά συνδέονται από ένα κοινό ενδιαφέρον—την ιεραποστολική υπηρεσία. Αυτοί έχουν εγκαρτερήσει στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος επί 1.026 χρόνια συνολικά! Τα τρία μεγαλύτερα μέλη αυτής της οικογένειας γεννήθηκαν το 1910. Εφτά μέλη της άρχισαν την ολοχρόνια υπηρεσία τους ενώ ήταν ακόμη έφηβοι. Εννιά μέλη παρατηρούν την αύξηση του έργου κηρύγματος της Βασιλείας στην Ιαπωνία από τη νηπιακή του ηλικία μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.—Ησαΐας 60:22.
Ωστόσο, αυτό το εξαώροφο κτίριο, που ήταν κάποτε γραφείο τμήματος της Σκοπιάς, είναι τόπος ενθάρρυνσης, ιδιαίτερα λόγω του πνεύματος, της επικρατούσας τάσης που διαπνέει τους ιεραποστόλους οι οποίοι κατοικούν εκεί. Αν και οι περισσότεροι έχουν σωματικούς περιορισμούς εξαιτίας της ηλικίας και της κακής υγείας τους, κανένας από αυτούς τους πνευματικούς πολεμιστές δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον αγώνα. Οι Ιάπωνες Μάρτυρες έχουν ανακαινίσει πλήρως το κτίριο για αυτούς τους αδελφούς, παρέχοντάς τους μια Αίθουσα Βασιλείας στο υπόγειο καθώς και έναν ανελκυστήρα.
Τι τους Κάνει Ευτυχισμένους
Επειδή έμειναν στο διορισμό τους επί τόσα χρόνια, αυτοί οι ιεραπόστολοι νιώθουν ότι αυτό είναι το σπίτι τους. «Όταν επέστρεψα στην Αυστραλία για τη συνέλευση περιφερείας το περασμένο καλοκαίρι», είπε μια από τις πιο ηλικιωμένες της οικογένειας, «ήμουν έτοιμη να γυρίσω στο σπίτι μου ύστερα από δύο εβδομάδες!» Αυτοί αγαπούν τους ανθρώπους τους οποίους υπηρετούν, και έχουν καλλιεργήσει βαθιά στοργή για αυτούς. Όλοι οι ιεραπόστολοι θεωρούν πολύτιμα πράγματα τις επιστολές και τα τηλεφωνήματα που τους θυμίζουν τις δραστηριότητες με τις οποίες ασχολούνταν στο παρελθόν.
Αυτό είναι αποτέλεσμα επιμελημένης διακονίας. Υποκινούμενοι από αγάπη για τον Ιεχωβά, οι ιεραπόστολοι έχουν κηρύξει το Λόγο του Θεού με αίσθηση του επείγοντος κάτω από ποικίλες περιστάσεις. (Παράβαλε 2 Τιμόθεο 4:2). «Εκπαιδεύσαμε τον εαυτό μας να είμαστε χαρούμενοι απλώς και μόνο γιατί υπηρετούμε τον Ιεχωβά», λέει η Βέρα Μακέι, η οποία υπηρετεί στην Ιαπωνία επί 37 χρόνια. «Ακόμη και αν κανένας δεν ανοίγει την πόρτα, εμείς βρισκόμαστε εκεί για να δώσουμε μαρτυρία για τον Ιεχωβά».
Δώδεκα από αυτούς τους ιεραποστόλους δεν παντρεύτηκαν ποτέ, αλλά χαίρονται που μπορούν και υπηρετούν τον Κύριο χωρίς περισπασμούς. (1 Κορινθίους 7:35) Η Γκλάντις Γκρέγκορι, η οποία υπηρετεί ως ιεραπόστολος επί 43 χρόνια, είναι μια από αυτούς. Η ίδια λέει: «Προκειμένου να έχω μεγαλύτερη ελευθερία για την υπηρεσία του Ιεχωβά, ανέλαβα το έργο σκαπανέα, αργότερα πήγα στη Γαλαάδ [Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς], και κατόπιν ανέλαβα το έργο ιεραποστόλου. Χωρίς να έχω πάρει κάποιον όρκο σχετικά με αυτό, παρέμεινα άγαμη και, όπως αρκετοί άλλοι αδελφοί, δεν το έχω μετανιώσει ποτέ».
Πρόθυμοι να Κάνουν Προσαρμογές
Μολονότι μερικοί γίνονται πεισματάρηδες καθώς μεγαλώνουν, οι ιεραπόστολοι δείχνουν προθυμία να κάνουν προσαρμογές. Η Λόις Ντάιερ, η Μόλι Χέρον και η Λένα και η Μάργκριτ Βίντελερ έμεναν σε ένα μικρότερο ιεραποστολικό οίκο σε κάποιο προάστιο του Τόκιο. Είχαν ζήσει εκεί περισσότερο από 20 χρόνια και είχαν συνδεθεί με τους ανθρώπους της περιοχής. Στον τομέα τους, οι αδελφές Βίντελερ είχαν 40 άτομα στο δρομολόγιό τους περιοδικού, και η Μόλι και η Λόις είχαν 74 άτομα στο δικό τους δρομολόγιο. Τότε η Εταιρία τούς ζήτησε να μετακομίσουν στον εξαώροφο ιεραποστολικό οίκο στο κέντρο του Τόκιο. «Ένιωθα αποθαρρημένη και δυστυχισμένη στην αρχή», παραδέχεται η Λένα. Όπως πάντα, όμως, προσαρμόστηκαν στο νέο τους διορισμό. Πώς νιώθουν τώρα; «Πολύ ευτυχισμένες», απαντάει η Λένα. «Τώρα έχουμε εδώ δύο αδελφούς από το Μπέθελ για να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν το σπίτι. Μας φροντίζουν πολύ καλά». Όλοι συμφωνούν με τη Λόις, η οποία λέει: «Η στοργική φροντίδα που παρέχει η οργάνωση του Ιεχωβά σε εμάς είναι αυτό που μας βοηθάει να εγκαρτερούμε».
Η Νορίν Τόμσον προσαρμόστηκε και αυτή στις νέες περιστάσεις. «Επί 15 χρόνια», λέει η ίδια, «είχα το προνόμιο να συνοδεύω το σύζυγό μου [ο οποίος καταγόταν από τη Νέα Ζηλανδία] στο έργο περιφερείας, τότε που όλη η Ιαπωνία ήταν μόνο μία περιφέρεια». Ωστόσο, η υγεία του συζύγου της χειροτέρεψε, και εκείνη χρειάστηκε να ξεπεράσει τη μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής της—το θάνατό του πριν από 18 χρόνια. «Εκείνον τον καιρό», λέει η Νορίν, «αυτό που με βοήθησε να συνεχίσω το ιεραποστολικό έργο ήταν η αγάπη που μου έδειξαν οι αδελφοί από όλη την Ιαπωνία, μαζί με την προσευχή και τη δραστηριότητα στην υπηρεσία».
Αντεπεξέρχονται σε Προβλήματα Υγείας
«Οι περισσότεροι έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά είναι χαρούμενοι, και η επιθυμία που έχουν να υπηρετούν είναι μια εξέχουσα ιδιότητα», λέει ο Άλμπερτ Πάστορ, ο επίσκοπος του ιεραποστολικού οίκου. Για να φροντίζουν τους ιεραποστόλους, ένας γιατρός και η σύζυγός του, η οποία είναι νοσοκόμα, έχουν διοριστεί να υπηρετούν εκεί.
Μια μέρα, πριν από τρία χρόνια περίπου, η Έλσι Τανιγκάουα, απόφοιτος της 11ης τάξης της Σχολής Γαλαάδ, ξαφνικά έπαψε να βλέπει από το αριστερό της μάτι. Τέσσερις μήνες αργότερα, επηρεάστηκε και το δεξί της μάτι. «Κατά καιρούς νιώθω λίγο αποθαρρημένη για το γεγονός ότι δεν μπορώ να υπηρετώ όπως κάποτε. Αλλά με όλες τις καλές προμήθειες που κάνει η Εταιρία και με τη στοργική συμπαράσταση της συντρόφου μου καθώς και άλλων, συνεχίζω να βρίσκω χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά», λέει η Έλσι.
Ο Σίνισι Τοχάρα και η σύζυγός του, η Μασάκο, που ήταν συμμαθητές της Έλσι στη Γαλαάδ, έχουν αντιμετωπίσει πολλές δοκιμασίες όσον αφορά την υγεία τους τα περασμένα λίγα χρόνια. Για τον Σίνισι, ο οποίος είναι ικανός ομιλητής, αποτελεί μεγάλη δυσκολία το γεγονός ότι δεν μπορεί να δει τις σημειώσεις του επειδή έχει προβλήματα με την όρασή του. Μολονότι έχει κάνει μεγάλες και μικρές χειρουργικές επεμβάσεις τα τελευταία χρόνια, τα μάτια του λάμπουν όταν μιλάει για ένα 90χρονο άτομο το οποίο τώρα βοηθάει καθώς μελετάει μαζί του τη Γραφή.
Παρά το γεγονός ότι έχουν «ένα αγκάθι στη σάρκα», αυτοί οι ιεραπόστολοι θεωρούν τις αδυναμίες τους όπως τις θεωρούσε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος είπε: «Όταν είμαι αδύναμος, τότε είμαι δυνατός». (2 Κορινθίους 12:7-10) Και πράγματι είναι δυνατοί! Σηκώνονται κάθε μέρα για πρωινή λατρεία στις 7:00 π.μ. Μετά το πρωινό, εκείνοι που έχουν τη σωματική δύναμη να το κάνουν αυτό πηγαίνουν στη διακονία αγρού νωρίς το πρωί.
Ο Ρίτσαρντ και η Μερτλ Σιρόμα είναι μεταξύ εκείνων που βγαίνουν τακτικά στην υπηρεσία. Η Μερτλ έχει υποστεί κάποια εγκεφαλικά επεισόδια εξαιτίας της αρτηριοσκλήρωσης των εγκεφαλικών αγγείων από την οποία άρχισε να πάσχει το 1978, αλλά συνόδευε το σύζυγό της στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου μέχρι και το Νοέμβριο του 1987. Τώρα ο Ρίτσαρντ, που είναι ο ίδιος 70 ετών, βοηθάει τη Μερτλ να κάνει το καθετί. Ξυπνάει στις 5:00 π.μ. για να τη σηκώσει από το κρεβάτι, να την πλύνει, να την ντύσει, να τη μακιγιάρει και να την ταΐσει. Μετά τη βγάζει στην υπηρεσία αγρού κάθε πρωί με το αναπηρικό της καροτσάκι, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι για μια ώρα περίπου και δίνοντας κατόπιν μαρτυρία σε ανθρώπους που βρίσκονται σε στάσεις λεωφορείων. Η Μερτλ δεν μπορεί πια να μιλήσει, αλλά τα τελευταία λόγια που είπε ήταν Ντέντο, ντέντο, δηλαδή, «Κήρυγμα, κήρυγμα», στην ιαπωνική.
Η κόρη τους, η Σάντρα Σουμίντα, έχει εγκατασταθεί στον ιεραποστολικό οίκο για να τους παρασταθεί. Η Σάντρα έχασε πρόσφατα τον αγαπητό της σύζυγο εξαιτίας καρδιακής προσβολής. Αυτή εκτιμάει την καλοσυνάτη διευθέτηση που έκανε η Εταιρία Σκοπιά διορίζοντάς την και πάλι στην Ιαπωνία από το Γκουάμ, όπου υπηρετούσε ως ιεραπόστολος μαζί με το σύζυγό της. «Πάντα ένιωθα ότι δεν έκανα πολλά πράγματα για να βοηθήσω τους γονείς μου επειδή ήμουν στο Γκουάμ», λέει η Σάντρα. «Η αδελφή μου, η Τζοάν, τους πρόσεχε μέσα σε αυτόν τον οίκο. Έτσι, όταν δόθηκε η ευκαιρία, αυτό με έκανε να νιώθω καλά. Το ότι αισθάνομαι πως με χρειάζονται εδώ υπήρξε η θεραπεία μου από τότε που πέθανε ξαφνικά ο σύζυγός μου».
Εξακολουθούν να Είναι Δραστήριοι
Μολονότι οι ιεραπόστολοι νιώθουν τις συνέπειες των γηρατειών, αρνούνται να εγκαταλείψουν το ιεραποστολικό τους πνεύμα. (Ψαλμός 90:10· Ρωμαίους 5:12) Ο Τζέρι και η Γιόσι Τόμα, οι οποίοι ήταν ανάμεσα στους πρώτους αποφοίτους της Γαλαάδ που ήρθαν στην Ιαπωνία, εξακολουθούν να βγαίνουν στον εμπορικό τομέα στη Σιμπούγια, στο κέντρο του Τόκιο. «Όταν φτάσαμε στο διώροφο κτίριο που βρισκόταν εδώ το 1949, πηγαίναμε από το ένα υπόγειο καταφύγιο στο άλλο. Τώρα το Τόκιο έχει μετατραπεί σε μεγαλούπολη. Εμείς είμαστε ηλικιωμένοι και δεν μπορούμε να κάνουμε όσα κάναμε κάποτε. Αλλά όταν επιστρέφουμε από το κήρυγμα είμαστε τόσο αναζωογονημένοι», λέει η Γιόσι.
Η Λίλιαν Σάμσον υπηρετεί ως ιεραπόστολος στην Ιαπωνία εδώ και 40 χρόνια, και απολαμβάνει τη διακονία της πάρα πολύ. «Τώρα βοηθάω μια 80χρονη γυναίκα η οποία μελετούσε με την Άντελιν Νάκο, τη σύντροφό μου στο ιεραποστολικό έργο, η οποία έχει επιστρέψει στη Χαβάη για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Η γυναίκα έγινε πρόσφατα ευαγγελιζόμενη της Βασιλείας, αφού υπερνίκησε το πρόβλημα της προγονολατρίας. Η ίδια πήγε στο ναό και είπε στη σύζυγο του ιερέα: ‘Έχω μεταστραφεί στη Χριστιανοσύνη!’» Με τέτοιες χαρές που απολαμβάνει στη ζωή της, η Λίλιαν ποτέ δεν έχει μετανιώσει για το γεγονός ότι, στα 19 της χρόνια, εγκατέλειψε την κοσμική της εργασία και άρχισε το σκαπανικό.
Η Ρουθ Ούλριχ και η Μάρθα Ες, οι οποίες συνεργάζονται ως ιεραπόστολοι επί 45 και πλέον χρόνια, κάνουν έργο χρησιμοποιώντας ως κατάλυμα αυτόν τον ιεραποστολικό οίκο εδώ και 35 χρόνια. Οι άνθρωποι τις γνωρίζουν καλά στον τομέα. Κάποτε ένας επίσκοπος περιοχής ρώτησε τη Μάρθα: «Μπορώ να δανειστώ το πρόσωπό σου για να πάω από πόρτα σε πόρτα;» Οι άνθρωποι γνώριζαν το πρόσωπο της Μάρθας και άπλωναν μόνοι τους το χέρι για να πάρουν τα περιοδικά, ενώ ο επίσκοπος περιοχής δυσκολευόταν να αρχίσει συζητήσεις.
Η Ρουθ έχει στο δρομολόγιό της περιοδικού μια γυναίκα η οποία δεν μπορεί να διαβάσει εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων υγείας. Παρ’ όλα αυτά, η γυναίκα εξακολουθεί να παίρνει τα περιοδικά και μάλιστα δέχτηκε το σκληρόδετο βιβλίο Ο Άνθρωπος σε Αναζήτηση του Θεού. Η Ρουθ αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να συνεχίσει να πηγαίνει τα περιοδικά, εφόσον, από ό,τι φαινόταν, κανένας δεν τα διάβαζε. Κατόπιν, μια μέρα ο άντρας της γυναίκας αυτής πλησίασε τη Ρουθ με το βιβλίο Αναζήτηση στο χέρι και είπε: «Αυτό το βιβλίο είναι υπέροχο. Το διάβασα από την αρχή ως το τέλος δύο φορές». Η Ρουθ άρχισε μια Γραφική μελέτη μαζί με αυτόν και τη σύζυγό του.
Ο ίδιος ο ιεραποστολικός οίκος ελκύει ενδιαφερομένους. Κάποιο βράδυ, ήρθε εκεί ένας νεαρός και είπε: «Μου είπαν πως, αν έρθω εδώ, μπορώ να λάβω βοήθεια να μάθω για την Αγία Γραφή». Οι αδελφοί άρχισαν μια Γραφική μελέτη μαζί του. Ως μάγειρας σε ένα κινέζικο εστιατόριο, αυτός συνεργαζόταν με μια γυναίκα που ήταν αποκομμένη πολλά χρόνια. Κάποιος ευαγγελιζόμενος είχε αφήσει περιοδικά στο εστιατόριο όταν το επισκέφτηκε και αυτά βρέθηκαν με κάποιον τρόπο μέσα στην κουζίνα. Ο νεαρός μάγειρας έδειξε ενδιαφέρον και άρχισε να υποβάλλει ερωτήσεις στην πρώην Μάρτυρα. Επειδή εκείνη δεν ήταν σε θέση να απαντήσει, του είπε να επισκεφτεί τον ιεραποστολικό οίκο. Αυτός τώρα υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης και σκαπανέας. Με το πέρασμα του χρόνου επανεντάχτηκε η αποκομμένη γυναίκα και τελικά έγινε και αυτή τακτική σκαπάνισσα.
Όλοι οι ιεραπόστολοι στον οίκο εκτιμούν τα όσα έχει κάνει ο Ιεχωβά για χάρη τους. Αυτοί ήρθαν από την Αυστραλία, την Ελβετία, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Χαβάη, και 11 από αυτούς αποφοίτησαν από την 11η τάξη ή από προηγούμενες τάξεις της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ. Έχουν δει την πρόοδο του έργου της Βασιλείας στην Ιαπωνία και συμμερίζονται τα συναισθήματα του Βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος είπε: «Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον». (Ψαλμός 37:25) Καθώς εκτιμούν τη στοργική φροντίδα του Θεού, αυτοί οι ιεραπόστολοι είναι αποφασισμένοι να μην παραιτηθούν, αλλά να συνεχίσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά.