Παρά το γλωσσικό φραγμό, η Μέλμπα Μπάρι άρχισε μια Γραφική μελέτη την πρώτη μέρα που βγήκε στην υπηρεσία αγρού στο Κόμπε, προς τα τέλη του 1949. Από αυτή τη μελέτη βγήκαν δυο καινούριες ευαγγελιζόμενες, και μια από αυτές, η Μίγιο Τακάγκι, έκανε σκαπανικό επί πολλές δεκαετίες. Αργότερα είπε στη Μέλμπα ότι εντυπωσιάστηκε όταν είδε δυο αδελφές ιεραποστόλους να περνάνε μέσα από ένα κτήμα γεμάτο λάσπες προκειμένου να την επισκεφτούν. Τώρα, 48 χρόνια αργότερα, η Μίγιο πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι με τη βοήθεια μιας αναπηρικής καρέκλας καθώς συνεχίζει τη διακονία της. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, πριν λάβει καινούριο ιεραποστολικό διορισμό για το Τόκιο, η Μέλμπα βοήθησε εφτά άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια. Αυτά τα άτομα άντεξαν στο χρόνο και το ευτύχημα είναι ότι επέζησαν και από το μεγάλο σεισμό του Κόμπε το 1995.

Ο αδελφός Μπάρι αναφέρει: «Ο κάθε ιεραπόστολος χρειάστηκε να πάρει τρεις ή τέσσερις νεοενδιαφερομένους στις πόρτες, και επειδή οι ιεραπόστολοι δεν είχαν ακόμη καλή γνώση της γλώσσας, οι οικοδεσπότες στρέφονταν στους Ιάπωνες συντρόφους μας και συζητούσαν μαζί τους. Το τι είπαν εκείνοι οι νεοενδιαφερόμενοι στους οικοδεσπότες δεν το μάθαμε ποτέ».