Κεφάλαιο 10

Αύξηση σε Ακριβή Γνώση της Αλήθειας

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ούτε είχαν ούτε έχουν σκοπό να εισαγάγουν καινούριες δοξασίες, καινούριο τρόπο λατρείας, καινούρια θρησκεία. Απεναντίας, η σύγχρονη ιστορία τους αποκαλύπτει ότι κάνουν ευσυνείδητες προσπάθειες για να διδάσκουν ό,τι βρίσκεται στην Αγία Γραφή, τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Έχουν αυτήν ως βάση για όλες τις πεποιθήσεις τους και τον τρόπο ζωής τους. Αντί να αναπτύσσουν πεποιθήσεις που αντανακλούν τις ανεκτικές τάσεις του σύγχρονου κόσμου, επιδιώκουν να συμμορφώνονται ολοένα και πιο πολύ με τις Βιβλικές διδασκαλίες και τις συνήθειες της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1870, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του καταπιάστηκαν με σοβαρή μελέτη της Αγίας Γραφής. Είδαν ολοφάνερα ότι ο Χριστιανικός κόσμος είχε απομακρυνθεί πολύ από τις διδασκαλίες και τις συνήθειες της πρώτης Χριστιανοσύνης. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν ισχυριζόταν ότι ήταν ο πρώτος ο οποίος το διέκρινε αυτό, και πρόθυμα αναγνώριζε την υποχρέωση που είχε σε άλλους για τη βοήθεια που του έδωσαν στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Γραφικής του μελέτης. Μιλούσε με εκτίμηση για το καλό έργο που είχαν κάνει διάφορα κινήματα την εποχή της Μεταρρύθμισης με σκοπό να γίνει το φως της αλήθειας πιο λαμπρό. Ανέφερε ονομαστικά άντρες μεγαλύτερους σε ηλικία από τον ίδιο, όπως τον Τζόνας Γουέντελ, τον Τζορτζ Στέτσον, τον Τζορτζ Στορς και τον Νέλσον Μπάρμπουρ, οι οποίοι, με διάφορους τρόπους, συντέλεσαν προσωπικά στο να κατανοήσει το Λόγο του Θεού.a

Επίσης δήλωσε: «Διάφορες δοξασίες στις οποίες πιστεύουμε, και οι οποίες φαίνονται τόσο καινούριες, πρωτότυπες και διαφορετικές, τις πίστευαν σε κάποια μορφή και άλλοι πολύ πιο πριν: για παράδειγμα—Εκλογή, Χάρις, Αποκατάσταση, Δικαίωση, Αγιασμός, Ενδόξαση, Ανάσταση». Ωστόσο, πολλές φορές μια συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα ξεχώριζε για τη σαφέστερη κατανόηση κάποιας Βιβλικής αλήθειας· μια άλλη ομάδα ξεχώριζε για κάποια διαφορετική αλήθεια. Συχνά δυσχεραινόταν η περαιτέρω πρόοδός τους επειδή αυτές ήταν δέσμιες δοξασιών και δογμάτων που περιελάμβαναν πεποιθήσεις οι οποίες είχαν αναπτυχτεί στην αρχαία Βαβυλώνα και Αίγυπτο ή οι οποίες ήταν δανεισμένες από Έλληνες φιλοσόφους.

Αλλά ποια ομάδα, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, θα ξαναέβρισκε προοδευτικά ολόκληρο το «υπόδειγμα των υγιών λόγων» που θεωρούσαν τόσο πολύτιμο οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα; (2 Τιμ. 1:13) Ποιων ο δρόμος θα αποδεικνυόταν ότι ήταν «ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα»; (Παρ. 4:18) Ποιοι θα έκαναν πραγματικά το έργο για το οποίο έδωσε εντολή ο Ιησούς όταν είπε: «Θα είστε μάρτυρές μου . . . ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης»; Ποιοι, όχι μόνο θα έκαναν μαθητές, αλλά και θα ‘τους δίδασκαν να τηρούν όλα’ όσα είχε παραγγείλει ο Ιησούς; (Πράξ. 1:8· Ματθ. 28:19, 20) Μήπως μάλιστα πλησίαζε ο καιρός κατά τον οποίο ο Κύριος θα έκανε σαφή διάκριση ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς που τους παρομοίασε με το σιτάρι και στους κατ’ απομίμηση Χριστιανούς που τους χαρακτήρισε ζιζάνια (στην πραγματικότητα, ζιζάνια ενός είδους που μοιάζει πάρα πολύ με το σιτάρι μέχρι το στάδιο της ωρίμανσης);b (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Ποιοι θα αποδεικνύονταν «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» στον οποίο ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, στη διάρκεια της παρουσίας του με Βασιλική εξουσία, θα εμπιστευόταν μεγαλύτερες ευθύνες σε σχέση με το έργο που προειπώθηκε για την τελική περίοδο αυτού του συστήματος πραγμάτων;—Ματθ. 24:3, 45-47.

Το Φως Λάμπει

Ο Ιησούς παρήγγειλε στους μαθητές του να μεταδίδουν στους άλλους το φως της θεϊκής αλήθειας που είχαν λάβει από εκείνον. «Εσείς είστε το φως του κόσμου», είπε. «Ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους». (Ματθ. 5:14-16· Πράξ. 13:47) Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του αναγνώρισαν ότι είχαν την υποχρέωση να το κάνουν αυτό.

Μήπως πίστευαν ότι είχαν όλες τις απαντήσεις, το πλήρες φως της αλήθειας; Σε αυτή την ερώτηση ο αδελφός Ρώσσελ απάντησε εύστοχα ως εξής: «Και βέβαια όχι· και ούτε θα τις έχουμε αν δεν γίνει ‘τελεία ημέρα’». (Παρ. 4:18) Συχνά αναφέρονταν στις Γραφικές πεποιθήσεις τους χαρακτηρίζοντάς τες «παρούσα αλήθεια»—όχι με την έννοια ότι αυτή καθαυτή η αλήθεια αλλάζει, αλλά με τη σκέψη ότι η κατανόηση που είχαν ως προς την αλήθεια ήταν προοδευτική.

Αυτοί οι ειλικρινείς μελετητές της Αγίας Γραφής δεν δίσταζαν να αποδεχτούν την άποψη ότι υπάρχει η αλήθεια σε θέματα θρησκείας. Αναγνώριζαν τον Ιεχωβά ως ‘τον Θεό της αλήθειας’ και την Αγία Γραφή ως το Λόγο της αλήθειας του. (Ψαλμ. 31:5· Ιησ. Ναυή 21:45· Ιωάν. 17:17) Συνειδητοποιούσαν ότι υπήρχαν ακόμα πολλά πράγματα τα οποία δεν ήξεραν, αλλά δεν δίσταζαν να λένε με πεποίθηση αυτά που είχαν μάθει από την Αγία Γραφή. Και όταν οι παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες και συνήθειες έρχονταν σε αντίθεση με αυτά που διαπίστωναν ότι αναφέρονταν με σαφήνεια στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού, τότε, μιμούμενοι τον Ιησού Χριστό, ξεσκέπαζαν τα ψέματα, παρ’ όλο που αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τους χλευάζει και να τους μισεί ο κλήρος.—Ματθ. 15:3-9.

Προκειμένου να προσεγγίσει και να θρέψει άλλους πνευματικά, ο Κ. Τ. Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει, τον Ιούλιο του 1879, το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας.

Η Αγία Γραφή—Πραγματικά ο Λόγος του Θεού

Η εμπιστοσύνη που είχε ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ στην Αγία Γραφή δεν ήταν απλώς ζήτημα αποδοχής μιας παραδοσιακής άποψης η οποία ήταν δημοφιλής εκείνη την εποχή. Αντίθετα, το δημοφιλές ανάμεσα σε πολλούς εκείνη την εποχή ήταν η ανώτερη κριτική. Οι υποστηρικτές της έθεταν υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του Βιβλικού υπομνήματος.

Όταν ήταν νεαρός, ο Ρώσσελ είχε προσχωρήσει στην Κογκρεγκασιοναλιστική Εκκλησία και ήταν δραστήριος στο έργο της, αλλά το γεγονός ότι τα παραδοσιακά δόγματα στερούνταν λογικής τον έκανε σκεπτικιστή. Διαπίστωσε ότι δεν ήταν δυνατόν να υποστηριχτούν με ικανοποιητικό τρόπο από την Αγία Γραφή εκείνα που είχε διδαχτεί. Έτσι απέρριψε τα δόγματα των εκκλησιαστικών συμβόλων πίστης και, μαζί με αυτά, την Αγία Γραφή. Κατόπιν, εξέτασε ορισμένες κύριες Ανατολικές θρησκείες, αλλά και εκείνες αποδείχτηκαν μη ικανοποιητικές. Ύστερα άρχισε να αναρωτιέται μήπως τα δόγματα του Χριστιανικού κόσμου κακοπαρίσταναν την Αγία Γραφή. Ενθαρρυμένος από τα όσα άκουσε ένα βράδυ σε μια συνάθροιση Αντβεντιστών, άρχισε συστηματική μελέτη των Γραφών. Αυτό που είδε να αποκαλύπτεται μπροστά του ήταν πράγματι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού.

Εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από την αρμονία που χαρακτήριζε το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και από την προσωπικότητα Εκείνου ο οποίος προσδιορίζεται ως ο Θεϊκός Εμπνευστής της. Για να βοηθήσει και άλλους να ωφεληθούν από αυτό, έγραψε αργότερα το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων, που το εξέδωσε το 1886 (στην αγγλική). Σε αυτό περιέλαβε μια μεγάλη ανάλυση με θέμα ‘Η Αγία Γραφή ως Θεία Αποκάλυψη υπό το Φως του Ορθού Λόγου Θεωρούμενη’. Προς το τέλος εκείνου του κεφαλαίου, ο Ρώσσελ δήλωνε κατηγορηματικά: ‘Το βάθος, η δύναμη, η σοφία και το εύρος της Γραφικής μαρτυρίας μάς πείθουν ότι, όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο πρωτουργός των σχεδίων και αποκαλύψεων της Γραφής’.

Η εμπιστοσύνη σε ολόκληρη την Αγία Γραφή ως το Λόγο του Θεού εξακολουθεί να αποτελεί θεμέλιο λίθο για τις πεποιθήσεις των σύγχρονων Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παγκόσμια, έχουν βοηθήματα μελέτης που τους παρέχουν τη δυνατότητα να εξετάζουν προσωπικά τις αποδείξεις της θεοπνευστίας της. Διάφορες απόψεις αυτού του θέματος αναλύονται συχνά στα περιοδικά τους. Το 1969 εξέδωσαν (στην αγγλική) το βιβλίο Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Είκοσι χρόνια αργότερα, το βιβλίο Η Αγία Γραφή—Λόγος Θεού ή Ανθρώπων; εξέτασε εκ νέου το θέμα της αυθεντικότητας της Αγίας Γραφής, επέσυρε την προσοχή σε επιπρόσθετες αποδείξεις και κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα: Η Αγία Γραφή είναι πράγματι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. Άλλο ένα βιβλίο τους, το οποίο τυπώθηκε αρχικά το 1963 (στην αγγλική) και σε ενημερωμένη έκδοση το 1990, είναι το ‘Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη’. Περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκονται στη Βιβλική εγκυκλοπαίδειά τους, Ενόραση στις Γραφές, η οποία εκδόθηκε το 1988 (στην αγγλική).

Από τη μελέτη αυτής της ύλης που κάνουν οι ίδιοι προσωπικά, καθώς και στις εκκλησίες τους, είναι πεπεισμένοι ότι, παρ’ όλο που περίπου 40 άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν σε περίοδο 16 αιώνων για να καταγράψουν το περιεχόμενο των 66 βιβλίων της Αγίας Γραφής, ο ίδιος ο Θεός κατηύθυνε ενεργά τη συγγραφή μέσω του πνεύματός του. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη». (2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20, 21) Αυτή η απόλυτη βεβαιότητα αποτελεί ισχυρό παράγοντα στη ζωή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σχολιάζοντάς το αυτό, μια βρετανική εφημερίδα παρατήρησε: «Πίσω από καθετί που κάνει ένας Μάρτυρας υπάρχει μια Γραφική αιτία. Πράγματι, η βασική τους αρχή είναι η αναγνώριση της Αγίας Γραφής ως . . . αληθινής».

Γνώση για τον Αληθινό Θεό

Καθώς ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του μελετούσαν τις Γραφές, δεν χρειάστηκαν πολύ καιρό για να διακρίνουν ότι ο Θεός που παρουσιάζει η Αγία Γραφή δεν είναι ο θεός του Χριστιανικού κόσμου. Αυτό ήταν σημαντικό επειδή, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, οι προοπτικές των ανθρώπων για αιώνια ζωή εξαρτώνται από το να γνωρίζουν τον μόνο αληθινό Θεό και εκείνον που απέστειλε αυτός, τον Πρώτιστο Παράγοντα που χρησιμοποιεί για να προμηθεύσει σωτηρία. (Ιωάν. 17:3· Εβρ. 2:10) Ο Κ. Τ. Ρώσσελ και η ομάδα μαζί με την οποία μελετούσε την Αγία Γραφή διέκριναν ότι η δικαιοσύνη του Θεού βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με τη θεϊκή σοφία, αγάπη και δύναμη και ότι αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται σε όλα τα έργα Του. Με βάση τη γνώση που είχαν τότε για το σκοπό του Θεού, ετοίμασαν μια ανάλυση του γιατί έχει επιτραπεί το κακό και την περιέλαβαν σε ένα από τα πρώτα και πλέον ευρέως διανεμημένα έντυπά τους, το βιβλίο των 162 σελίδων Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians), το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ως ειδική έκδοση της Σκοπιάς της Σιών το Σεπτέμβριο του 1881.

Η μελέτη που έκαναν από το Λόγο του Θεού τούς βοήθησε να συνειδητοποιήσουν ότι ο Δημιουργός έχει ένα προσωπικό όνομα και ότι δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να τον γνωρίσουν και να απολαύσουν μια στενή σχέση μαζί του. (1 Χρον. 28:9· Ησ. 55:6· Ιακ. 4:8) Η Σκοπιά του Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1881 (στην αγγλική) τόνιζε: «ΙΕΧΩΒΑ είναι το όνομα που δεν εφαρμόζεται σε κανέναν άλλον παρά μόνο στο Υπέρτατο Ον—τον Πατέρα μας και εκείνον τον οποίο ο Ιησούς αποκάλεσε Πατέρα και Θεό».—Έξοδ. 6:3· Ιωάν. 20:17.

Το επόμενο έτος, σε σχέση με το ερώτημα «Ισχυρίζεστε πως η Αγία Γραφή δεν διδάσκει ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα σε έναν Θεό;» δόθηκε η απάντηση: «Ναι: Αντιθέτως, η Γραφή λέει ότι υπάρχει ένας Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τον οποίο προέρχονται όλα τα πράγματα (ή ο οποίος δημιούργησε όλα τα πράγματα). Πιστεύουμε, λοιπόν, σε Έναν Θεό και Πατέρα, και επίσης σε έναν Κύριο Ιησού Χριστό . . . Αλλά αυτοί είναι δύο και όχι ένα ον. Είναι ένα μόνο με την έννοια ότι βρίσκονται σε αρμονία. Πιστεύουμε επίσης σε ένα πνεύμα Θεού . . . Αλλά αυτό δεν είναι πρόσωπο όπως δεν είναι πρόσωπο το πνεύμα των δαιμόνων και το πνεύμα του Κόσμου και το πνεύμα του Αντίχριστου».—Η Σκοπιά της Σιών, Ιούνιος 1882 (στην αγγλική)· Ιωάν. 17:20-22.

Αυξανόμενη Εκτίμηση για το Όνομα του Θεού

Σταδιακά εκείνοι οι Σπουδαστές της Γραφής συνειδητοποιούσαν ολοένα και περισσότερο την υπεροχή που δίνουν οι θεόπνευστες Γραφές στο προσωπικό όνομα του Θεού. Το όνομα αυτό είχε αποκρυφτεί στην αγγλική γλώσσα από τη Ρωμαιοκαθολική μετάφραση της Αγίας Γραφής του Ντουαί και από την Προτεσταντική Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, όπως έγινε αργότερα και από τις περισσότερες μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες τον 20ό αιώνα. Αλλά πληθώρα μεταφράσεων καθώς και Βιβλικά εγκυκλοπαιδικά συγγράμματα πιστοποιούσαν ότι το όνομα Ιεχωβά εμφανίζεται χιλιάδες φορές στο κείμενο των πρωτότυπων γλωσσών—στην πραγματικότητα, πολύ πιο συχνά από ό,τι οποιοδήποτε άλλο όνομα και πιο συχνά από όσες φορές εμφανίζονται συνολικά τίτλοι όπως Θεός και Κύριος. Η εκτίμηση που είχαν οι ίδιοι για το θεϊκό όνομα, ως ‘λαός για το όνομά του’, μεγάλωνε. (Πράξ. 15:14) Στη Σκοπιά της 15ης Ιανουαρίου 1926 παρουσίασαν ένα ζήτημα που αυτοί αντιλαμβάνονταν ότι κάθε άτομο πρέπει να το αντιμετωπίσει, δηλαδή: ‘Ποιοι θα Τιμήσουν τον Ιεχωβά;’

Η έμφαση που έδωσαν στο όνομα του Θεού δεν ήταν απλώς θέμα θρησκευτικής γνώσης. Όπως εξηγούσε το βιβλίο Προφητεία (έκδοσης 1929), το ύψιστο ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η νοήμων δημιουργία αφορά το όνομα και το λόγο του Ιεχωβά Θεού. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τονίζουν πως η Αγία Γραφή δείχνει ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουν το όνομα του Θεού και να το μεταχειρίζονται ως κάτι ιερό. (Ματθ. 6:9· Ιεζ. 39:7) Αυτό το όνομα πρέπει να καθαριστεί από όλο το όνειδος που έχουν επισωρεύσει πάνω του, όχι μόνο εκείνοι οι οποίοι αψηφούν απροκάλυπτα τον Ιεχωβά, αλλά και εκείνοι οι οποίοι τον κακοπαριστάνουν με τις δοξασίες και τις πράξεις τους. (Ιεζ. 38:23· Ρωμ. 2:24) Με βάση τις Γραφές, οι Μάρτυρες αναγνωρίζουν ότι η ευημερία όλου του σύμπαντος και των κατοίκων του εξαρτάται από τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά.

Συνειδητοποιούν ότι, προτού ο Ιεχωβά αναλάβει δράση για να καταστρέψει τους πονηρούς, οι μάρτυρές του έχουν το καθήκον και το προνόμιο να πουν σε άλλους την αλήθεια σχετικά με εκείνον. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το κάνουν αυτό σε παγγήινη κλίμακα. Έχουν δείξει τέτοιο ζήλο στην εκπλήρωση αυτής της ευθύνης ώστε, διεθνώς, οποιονδήποτε χρησιμοποιεί απροκάλυπτα το όνομα Ιεχωβά τον χαρακτηρίζουν αμέσως Μάρτυρα του Ιεχωβά.

Ξεσκέπασμα της Τριάδας

Ως μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Κ. Τ. Ρώσσελ και οι σύντροφοί του ένιωθαν ότι είχαν μεγάλη ευθύνη να ξεσκεπάσουν διδασκαλίες που κακοπαρίσταναν τον Θεό και να βοηθήσουν όσους αγαπούν την αλήθεια να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή. Δεν ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν ότι η Τριάδα είναι αντιγραφική,c κατανόησαν όμως ότι, αν ήθελαν να είναι πιστοί δούλοι του Θεού, είχαν την ευθύνη να γνωστοποιήσουν την αλήθεια σχετικά με αυτή τη διδασκαλία. Με θάρρος, προς όφελος όλων εκείνων που αγαπούν την αλήθεια, ξεσκέπασαν τις ειδωλολατρικές ρίζες αυτής της κεντρικής δοξασίας του Χριστιανικού κόσμου.

Η Σκοπιά του Ιουνίου 1882 (στην αγγλική) δήλωνε: «Πολλοί ειδωλολάτρες φιλόσοφοι, θεωρώντας ότι ήταν διπλωματική κίνηση το να προσχωρήσουν στις τάξεις της ανερχόμενης θρησκείας [μιας αποστατικής μορφής της Χριστιανοσύνης, η οποία υποστηριζόταν από Ρωμαίους αυτοκράτορες τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ.], άρχισαν να ανοίγουν έναν εύκολο δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθώντας να ανακαλύψουν αντιστοιχίες ανάμεσα στη Χριστιανοσύνη και στην Ειδωλολατρία, και έτσι να αναμείξουν αυτές τις δυο. Το πέτυχαν και με το παραπάνω. . . . Επειδή η παλιά θεολογία είχε αρκετούς κύριους θεούς, καθώς και πολλούς ημίθεους και των δύο φύλων, οι Ειδωλολατροχριστιανοί (αν θα μπορούσαμε να επινοήσουμε έναν όρο) καταπιάστηκαν με την ανασυγκρότηση του καταλόγου για τη νέα θεολογία. Εκείνον τον καιρό, λοιπόν, επινοήθηκε η δοξασία των τριών Θεών—ο Θεός ο Πατέρας, ο Θεός ο Γιος και ο Θεός το Άγιο Πνεύμα».

Μερικοί κληρικοί προσπάθησαν να δώσουν Γραφική χροιά στη διδασκαλία τους παραθέτοντας εδάφια όπως το εδάφιο 1 Ιωάννη 5:7, αλλά ο αδελφός Ρώσσελ παρουσίασε αποδείξεις που έδειχναν ότι οι λόγιοι γνώριζαν πολύ καλά πως ένα κομμάτι εκείνου του εδαφίου ήταν παρεμβολή, νόθα προσθήκη που έκανε κάποιος αντιγραφέας προκειμένου να υποστηρίξει μια διδασκαλία η οποία δεν βρίσκεται στις Γραφές. Άλλοι υπέρμαχοι της Τριάδας προσέφευγαν στο εδάφιο Ιωάννης 1:1, αλλά η Σκοπιά ανέλυσε αυτό το εδάφιο με βάση τόσο το περιεχόμενο όσο και τα συμφραζόμενα για να δείξει ότι με κανέναν τρόπο αυτό δεν υποστήριζε την πίστη στην Τριάδα. Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά έλεγε στο τεύχος του Ιουλίου 1883 (στην αγγλική): «Με περισσότερη μελέτη της Αγίας Γραφής και λιγότερη μελέτη εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, το θέμα αυτό θα είχε γίνει πιο σαφές σε όλους. Η δοξασία της τριάδας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη Γραφή».

Ο αδελφός Ρώσσελ εξέθετε απερίφραστα το πόσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος ότι πιστεύει στην Αγία Γραφή ενώ ταυτόχρονα διδάσκει μια δοξασία, όπως η Τριάδα, που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα λέει η Αγία Γραφή. Γι’ αυτό και έγραψε: «Σε τι κυκεώνα αντιφάσεων και σύγχυσης βρίσκονται εκείνοι που λένε ότι ο Ιησούς και ο Πατέρας είναι ένας Θεός! Κάτι τέτοιο θα ενείχε την ιδέα ότι ο Κύριός μας Ιησούς ενεργούσε υποκριτικά όταν βρισκόταν στη γη και απλώς παρίστανε ότι προσευχόταν απευθυνόμενος στον Θεό, εφόσον Εκείνος ο Ίδιος ήταν αυτός ο Θεός. . . . Επιπλέον, ο Πατέρας ήταν ανέκαθεν αθάνατος, συνεπώς δεν μπορούσε να πεθάνει. Πώς, λοιπόν, μπόρεσε να πεθάνει ο Ιησούς; Όλοι οι Απόστολοι είναι ψευδομάρτυρες όταν διακηρύττουν το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού αν Εκείνος δεν πέθανε. Ωστόσο, οι Γραφές δηλώνουν ότι Εκείνος πέθανε πραγματικά».d

Έτσι, από τον πρώτο καιρό της σύγχρονης ιστορίας τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέρριψαν ανυποχώρητα το δόγμα του Χριστιανικού κόσμου περί Τριάδας, τασσόμενοι υπέρ της λογικής και ενισχυτικής διδασκαλίας της ίδιας της Αγίας Γραφής.e Το έργο που κάνουν για να γνωστοποιήσουν αυτές τις αλήθειες και να δώσουν στους ανθρώπους παντού την ευκαιρία να τις ακούσουν έχει πάρει διαστάσεις στις οποίες δεν έχει φτάσει ποτέ από κανένα άλλο άτομο ή ομάδα, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν.

Ποια Είναι η Κατάσταση των Νεκρών;

Από τον καιρό που ο Κ. Τ. Ρώσσελ ήταν νεαρός τον απασχολούσε πολύ το τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους ανθρώπους που δεν έχουν δεχτεί την προμήθεια του Θεού για σωτηρία. Όταν ήταν ακόμα παιδί πίστευε αυτά που έλεγαν οι κληρικοί για την κόλαση· νόμιζε ότι κήρυτταν το Λόγο του Θεού. Έβγαινε έξω τη νύχτα και έγραφε με κιμωλία Γραφικά εδάφια σε εμφανή μέρη με σκοπό να προειδοποιηθούν οι εργάτες που περνούσαν από εκεί και να σωθούν από την τρομερή καταδίκη των αιώνιων βασάνων.

Αργότερα, όταν είχε ήδη διαπιστώσει μόνος του τι διδάσκει στην πραγματικότητα η Αγία Γραφή, κάποιος σύντροφός του ανέφερε ότι ο Ρώσσελ έλεγε το εξής: «Αν η Αγία Γραφή διδάσκει πράγματι ότι τα αιώνια βάσανα είναι ο προορισμός όλων εκτός από τους αγίους, τότε αυτό θα πρέπει να κηρύττεται—μάλιστα, να διατυμπανίζεται από τις στέγες των σπιτιών κάθε εβδομάδα, κάθε μέρα, κάθε ώρα· αν δεν διδάσκει κάτι τέτοιο, τότε αυτό το γεγονός θα πρέπει να γίνει γνωστό και να αφαιρεθεί αυτό το απεχθές στίγμα που ατιμάζει το άγιο όνομα του Θεού».

Από τον πρώτο καιρό της Γραφικής μελέτης που έκανε ο Κ. Τ. Ρώσσελ διέκρινε καθαρά ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασάνων για τις ψυχές μετά το θάνατο. Πιθανότατα σε αυτό βοηθήθηκε από τον Τζορτζ Στορς, εκδότη του περιοδικού Βιβλικός Εξεταστής (Bible Examiner), τον οποίο ο αδελφός Ρώσσελ ανέφερε με θερμή εκτίμηση στα συγγράμματά του και ο οποίος είχε γράψει και ο ίδιος πολλά για τα όσα είχε διακρίνει από την Αγία Γραφή σχετικά με την κατάσταση των νεκρών.

Και η ψυχή; Μήπως οι Σπουδαστές της Γραφής υποστήριζαν τη δοξασία ότι η ψυχή είναι ένα πνευματικό μέρος του ανθρώπου, κάτι που επιζεί μετά το θάνατο του σώματος; Απεναντίας, το 1903 η Σκοπιά (στην αγγλική) δήλωσε: «Πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά ότι το μάθημα δεν είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή, αλλά ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή ή ον. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη φύση—τον αέρα που αναπνέουμε: αποτελείται από οξυγόνο και άζωτο, κανένα από τα οποία δεν είναι ατμόσφαιρα ή αέρας· αλλά όταν αυτά τα δύο συνδυαστούν, όπως συνδυάζονται σε σωστές χημικές αναλογίες, εκείνο που προκύπτει είναι ατμόσφαιρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Ο Θεός μάς μιλάει από αυτή την άποψη, ότι δηλαδή ο καθένας μας είναι ψυχή. Δεν απευθύνεται στο σώμα μας ούτε στην πνοή της ζωής μας, απευθύνεται σε εμάς ως νοήμονα όντα ή ψυχές. Όταν απήγγειλε την τιμωρία για την παραβίαση του νόμου του, δεν απευθύνθηκε συγκεκριμένα στο σώμα του Αδάμ, αλλά στον άνθρωπο, στην ψυχή, στο νοήμον ον: ‘Εσύ!’ ‘Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει’. ‘Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει’.—Γέν. 2:17· Ιεζ. 18:20». Αυτό ήταν σε αρμονία με όσα είχε δηλώσει η Σκοπιά από τον Απρίλιο του 1881.f

Τότε λοιπόν, πώς αναπτύχτηκε η δοξασία για την έμφυτη αθανασία των ανθρώπινων ψυχών; Από ποιον προήλθε; Αφού ο αδελφός Ρώσσελ εξέτασε προσεκτικά τόσο τη Βιβλική όσο και τη θρησκευτική ιστορία, έγραψε στη Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1894 (στην αγγλική): «Καταφανώς δεν προήλθε από την Αγία Γραφή . . . Η Αγία Γραφή δηλώνει με σαφήνεια ότι ο άνθρωπος είναι θνητός, ότι είναι δυνατόν να επέλθει θάνατος σε αυτόν. . . . Αν εξετάσουμε τις σελίδες της ιστορίας, διαπιστώνουμε πως, μολονότι το δόγμα της αθανασίας του ανθρώπου δεν διδάσκεται από τους θεόπνευστους μάρτυρες του Θεού, αποτελεί το πρωτεύον χαρακτηριστικό όλων των ειδωλολατρικών θρησκειών. . . . Δεν αληθεύει λοιπόν το ότι ο Σωκράτης και ο Πλάτων ήταν οι πρώτοι που δίδαξαν αυτό το δόγμα: το δίδαξε πριν από αυτούς τους δύο κάποιος άλλος δάσκαλος, ο οποίος ήταν μάλιστα ικανότερός τους. . . . Την πρώτη αναφορά αυτής της ψεύτικης διδασκαλίας τη βρίσκουμε στην πιο αρχαία ιστορία που είναι γνωστή στον άνθρωπο—στην Αγία Γραφή. Ο ψευδοδιδάσκαλος ήταν ο Σατανάς».g

Η «Μάνικα» Στρέφεται στην Κόλαση

Σε αρμονία με την έντονη επιθυμία που είχε ο αδελφός Ρώσσελ να αφαιρέσει από το όνομα του Θεού το απεχθές στίγμα που προέκυπτε από τη διδασκαλία για μια κόλαση αιώνιων βασάνων, έγραψε ένα φυλλάδιο με θέμα «Διδάσκουν οι Γραφές ότι ο Μισθός της Αμαρτίας Είναι Αιώνια Βάσανα;» (Η Παλαιά Θεολογία [The Old Theology], 1889) Σε αυτό έλεγε:

«Η θεωρία για τα αιώνια βάσανα είχε ειδωλολατρική προέλευση, μολονότι έτσι όπως την πίστευαν οι ειδωλολάτρες δεν αποτελούσε την ανελέητη δοξασία όπως αυτή κατέληξε να γίνει αργότερα, όταν άρχισε σταδιακά να προσαρτίζεται στην κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη την περίοδο της ανάμειξής της με ειδωλολατρικές φιλοσοφίες το δεύτερο αιώνα. Στη μεγάλη αποστασία έμενε να προσθέσει στις ειδωλολατρικές φιλοσοφίες τις φρικτές λεπτομέρειες τις οποίες πιστεύουν τόσο πολλοί σήμερα, να τις ζωγραφίσει στους τοίχους των εκκλησιών, όπως έγινε στην Ευρώπη, να τις γράψει στα δόγματά τους και στους ύμνους τους και να παραποιήσει το Λόγο του Θεού έτσι ώστε να δώσει μια φαινομενική θεϊκή υποστήριξη σε αυτή τη βλασφημία που ατιμάζει τον Θεό. Και έτσι, η ευπιστία της σημερινής εποχής τη δέχεται ως κληρονομιά, όχι από τον Κύριο ή από τους αποστόλους ή από τους προφήτες, αλλά από το πνεύμα συμβιβασμού το οποίο θυσίασε την αλήθεια και τη λογική και παραποίησε επαίσχυντα τις δοξασίες της Χριστιανοσύνης, στο όνομα μιας ανόσιας φιλοδοξίας και πάλης για δύναμη, πλούτη και οπαδούς. Τα αιώνια βάσανα ως τιμωρία για την αμαρτία ήταν άγνωστα στους πατριάρχες της παλιάς εποχής· ήταν άγνωστα στους προφήτες της Ιουδαϊκής εποχής· και ήταν άγνωστα στον Κύριο και στους αποστόλους· ωστόσο, αποτελούν την κύρια δοξασία της Κατ’ Όνομα Χριστιανοσύνης από την εποχή της μεγάλης αποστασίας και μετά—το μαστίγιο μέσω του οποίου οι εύπιστοι, οι αδαείς και οι δεισιδαίμονες του κόσμου οδηγούνται σε δουλική υπακοή στην τυραννία. Τα αιώνια βάσανα προτάσσονταν σε όλους όσους πρόβαλλαν αντίσταση στην εξουσία της Ρώμης ή την απέρριπταν, και αυτά έπλητταν τους ανθρώπους και στην παρούσα ζωή όσο καιρό η Ρώμη είχε δύναμη».

Ο αδελφός Ρώσσελ γνώριζε πολύ καλά ότι η πλειονότητα των λογικών ανθρώπων δεν πίστευε στ’ αλήθεια τη δοξασία της κόλασης. Αλλά, όπως επισήμανε ο ίδιος, το 1896, στο βιβλιάριο Τι Διδάσκουσιν αι Γραφαί περί Άδου; «εφόσον αυτοί νομίζουν ότι η Αγία Γραφή τη διδάσκει, το κάθε βήμα που κάνουν προς την κατεύθυνση της πραγματικής νοημοσύνης και της αδελφικής καλοσύνης . . . είναι στις περισσότερες περιπτώσεις βήμα απομάκρυνσης από το Λόγο του Θεού, τον οποίο κατηγορούν εσφαλμένα για αυτή τη διδασκαλία».

Προκειμένου να κάνει τέτοια σκεπτόμενα άτομα να επιστρέψουν στο Λόγο του Θεού, παρουσίασε στο βιβλιάριο αυτό όλα τα εδάφια της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου στα οποία βρισκόταν η λέξη άδης, ώστε οι αναγνώστες να μπορούν να δουν μόνοι τους τι έλεγαν αυτά, και κατόπιν δήλωσε: «Ας ευγνωμονούμε τον Θεό που δεν βρίσκουμε κανένα μέρος αιώνιων βασάνων όπως διδάσκουν εσφαλμένα τα δόγματα και τα εκκλησιαστικά συγγράμματα, καθώς και πολλοί άμβωνες. Εντούτοις, βρήκαμε έναν ‘άδη’, σιεόλ, στον οποίο ήταν καταδικασμένη να πάει όλη η φυλή μας εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και από τον οποίο απολυτρώνονται όλοι μέσω του θανάτου του Κυρίου μας· και ότι ο ‘άδης’ είναι ο τάφος—η κατάσταση του θανάτου. Και βρίσκουμε και τη γέεννα (το δεύτερο θάνατο—ολοκληρωτική καταστροφή) η οποία φέρεται στην προσοχή μας ως η τελική τιμωρία όλων όσων, μετά την απολύτρωσή τους και την απόκτηση πλήρους γνώσης για την αλήθεια και πλήρους ικανότητας να υπακούν σε αυτήν, θα διαλέξουν παρ’ όλα αυτά το θάνατο διαλέγοντας μια πορεία εναντίωσης προς τον Θεό και τη δικαιοσύνη. Και η καρδιά μας λέει Αμήν. Αληθινές και δίκαιες οι οδοί σου, Βασιλιά των εθνών. Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δοξάσει το όνομά σου; Διότι είσαι ο μόνος όσιος. Διότι πάντα τα έθνη θα έρθουν και θα προσκυνήσουν ενώπιόν σου, διότι οι δίκαιες κρίσεις σου φανερώθηκαν».—Αποκ. 15:3, 4.

Τα όσα δίδασκε ήταν πηγή ενόχλησης και δυσφορίας για τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου. Το 1903 τον προκάλεσαν να πάρει μέρος σε μια δημόσια συζήτηση. Η κατάσταση των νεκρών ήταν ένα από τα θέματα στη σειρά συζητήσεων που κατέληξαν να γίνουν ανάμεσα στον Κ. Τ. Ρώσσελ και στον Δρ Ε. Λ. Ίτον, ο οποίος ενεργούσε ως εκπρόσωπος μιας ανεπίσημης συμμαχίας Προτεσταντών κληρικών στο δυτικό μέρος της Πενσυλβανίας.

Στη διάρκεια εκείνων των συζητήσεων ο αδελφός Ρώσσελ υποστήριξε σταθερά τον ισχυρισμό ότι «ο θάνατος είναι θάνατος και ότι, όταν χάνουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, εκείνα είναι πράγματι νεκρά, ότι δεν ζουν ούτε με τους αγγέλους ούτε με τους δαίμονες σε κάποιο μέρος απελπισίας». Για να το υποστηρίξει αυτό, αναφέρθηκε σε εδάφια όπως Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ρωμαίους 5:12· 6:23· και Γένεσις 2:17. Επίσης είπε: «Τα εδάφια είναι σε πλήρη αρμονία με την προσωπικότητα που εσείς και εγώ και οποιοσδήποτε άλλος σώος τας φρένας και λογικός άνθρωπος στον κόσμο θα παραδεχτεί ότι είναι η λογική και πρέπουσα προσωπικότητα του Θεού μας. Τι διακηρύττεται για τον ουράνιο Πατέρα μας; Ότι είναι δίκαιος, ότι είναι σοφός, ότι είναι στοργικός, ότι είναι ισχυρός. Όλοι οι Χριστιανοί θα αναγνωρίσουν ότι αυτές είναι οι ιδιότητες της θεϊκής προσωπικότητας. Αν αυτό αληθεύει, μπορούμε να βρούμε κάποια έννοια της λέξης σύμφωνα με την οποία να θεωρήσουμε ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ωστόσο τιμωρεί επί όλη την αιωνιότητα ένα δικό Του δημιούργημα, άσχετα με το ποια ήταν η αμαρτία; Δεν είμαι υπέρμαχος της αμαρτίας· δεν ζω μέσα στην αμαρτία εγώ ο ίδιος και ποτέ δεν υποστηρίζω την αμαρτία. . . . Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας για τους οποίους ο αδελφός μας [ο Δρ Ίτον] λέει ότι μιλούν ανευλαβώς βλασφημώντας τον Θεό και το άγιο όνομα του Ιησού Χριστού είναι όλοι τους άνθρωποι που έχουν διδαχτεί αυτή τη δοξασία περί αιώνιων βασάνων. Και όλοι οι δολοφόνοι, οι κλέφτες και οι αδικοπραγούντες που βρίσκονται στις φυλακές, διδάχτηκαν όλοι τους αυτή τη δοξασία. . . . Αυτές είναι κακές δοξασίες· βλάπτουν τον κόσμο εδώ και τόσο καιρό· ούτε κατά διάνοια δεν αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του Κυρίου μας, και ο αγαπητός μας αδελφός δεν έχει ακόμα καθαρίσει τον καπνό των σκοτεινών αιώνων από τα μάτια του».

Αναφέρεται ότι έπειτα από αυτή τη συζήτηση ένας κληρικός που βρισκόταν στο ακροατήριο πλησίασε τον Ρώσσελ και του είπε: «Χαίρομαι που σε βλέπω να στρέφεις τη μάνικα στην κόλαση και να σβήνεις τη φωτιά».

Προκειμένου να δώσει ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα στην αλήθεια για την κατάσταση των νεκρών, ο αδελφός Ρώσσελ υπηρέτησε σε μια εκτεταμένη σειρά μονοήμερων συνελεύσεων, από το 1905 ως το 1907, στις οποίες εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Στην Κόλαση και Πίσω! Ποιοι Βρίσκονται Εκεί; Ελπίδα για Επιστροφή Πολλών». Ο τίτλος αυτός ήταν εντυπωσιακός και προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον. Το κοινό γέμιζε ασφυκτικά χώρους συνελεύσεων σε πόλεις μεγάλες και μικρές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά προκειμένου να ακούσουν την ομιλία.

Ανάμεσα σε εκείνους που επηρεάστηκαν βαθιά από τα όσα λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την κατάσταση των νεκρών ήταν ένας φοιτητής πανεπιστημίου στο Σινσινάτι του Οχάιο, ο οποίος ετοιμαζόταν να γίνει Πρεσβυτεριανός κληρικός. Το 1913 έλαβε από το σαρκικό αδελφό του το βιβλιάριο Πού Είναι οι Νεκροί; που το είχε γράψει ο Τζον Έντγκαρ, ένας Σπουδαστής της Γραφής ο οποίος ήταν και γιατρός στη Σκωτία. Ο φοιτητής που έλαβε εκείνο το βιβλιάριο ήταν ο Φρέντερικ Φρανς. Αφού το διάβασε προσεκτικά, δήλωσε με σταθερότητα: «Αυτή είναι η αλήθεια». Χωρίς δισταγμό, άλλαξε τους στόχους που είχε στη ζωή και μπήκε στην ολοχρόνια διακονία ως βιβλιοπώλης ευαγγελιστής. Το 1920 έγινε μέλος του προσωπικού στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ύστερα από πολλά χρόνια έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και, αργότερα, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά.

Η Λυτρωτική Θυσία του Ιησού Χριστού

Το 1872, ενώ ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του μελετούσαν τις Γραφές, είδαν από μια νέα άποψη το θέμα της αποκατάστασης, από την άποψη του λύτρου που έδωσε ο Ιησούς Χριστός. (Πράξ. 3:21) Ο αδελφός Ρώσσελ ενθουσιάστηκε όταν είδε στο εδάφιο Εβραίους 2:9 ότι ‘ο Ιησούς γεύτηκε θάνατο για κάθε άνθρωπο με τη χάρη του Θεού’. Αυτό δεν τον οδήγησε να πιστέψει στην παγκόσμια σωτηρία, επειδή γνώριζε ότι οι Γραφές έλεγαν επίσης πως κάθε άτομο πρέπει να ασκήσει πίστη στον Ιησού Χριστό για να σωθεί. (Πράξ. 4:12· 16:31) Άρχισε όμως να αντιλαμβάνεται—αν και όχι εντελώς αμέσως—ποια θαυμάσια ευκαιρία έκανε δυνατή για το ανθρώπινο γένος η λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Τους άνοιξε το δρόμο για να αποκτήσουν αυτό που είχε χάσει ο Αδάμ, την προοπτική για αιώνια ζωή με ανθρώπινη τελειότητα. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν αντιμετώπισε παθητικά αυτό το θέμα· διέκρινε την εξαιρετική σημασία του λύτρου και την υπερασπίστηκε με σθένος, ακόμα και όταν στενοί σύντροφοί του επέτρεψαν να διαφθαρεί ο τρόπος σκέψης τους από φιλοσοφικές απόψεις.

Στα μέσα του 1878, ο αδελφός Ρώσσελ είχε συμπληρώσει περίπου ενάμιση χρόνο ως βοηθός εκδότη του περιοδικού Ο Κήρυξ της Πρωίας (Herald of the Morning), του οποίου κύριος εκδότης ήταν ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ. Αλλά όταν ο Μπάρμπουρ, στο τεύχος του Αυγούστου 1878 του περιοδικού τους, εκφράστηκε υποτιμητικά για τη Γραφική διδασκαλία του λύτρου, ο Ρώσσελ απάντησε με μια σθεναρή υπεράσπιση αυτής της ζωτικής Βιβλικής αλήθειας.

Κάτω από τον τίτλο «Ο Εξιλασμός», ο Μπάρμπουρ είχε περιγράψει με ένα παράδειγμα πώς αισθανόταν σχετικά με τη διδασκαλία αυτήν, λέγοντας: «Στο αγόρι μου, ή σε κάποιον από τους υπηρέτες, λέω πως όταν ο Τζέιμς δαγκώνει την αδελφή του, εσύ θα πιάνεις μια μύγα, θα διαπερνάς το σώμα της με μια καρφίτσα, θα την καρφώνεις στον τοίχο, και εγώ θα συγχωρώ τον Τζέιμς. Αυτό δείχνει παραστατικά τη δοξασία της αναπλήρωσης». Μολονότι ο Μπάρμπουρ ισχυριζόταν πως πίστευε στο λύτρο, είπε πως η ιδέα ότι ο Χριστός μέσω του θανάτου του πλήρωσε το τίμημα της αμαρτίας χάρη των απογόνων του Αδάμ είναι «αντιγραφική και προσβάλλει όλες μας τις αντιλήψεις περί δικαιοσύνης».h

Στο αμέσως επόμενο τεύχος του Κήρυκος της Πρωίας (Σεπτέμβριος 1878), ο αδελφός Ρώσσελ αντιτάχτηκε έντονα σε αυτά που είχε γράψει ο Μπάρμπουρ. Ο Ρώσσελ ανέλυσε αυτά που έλεγαν πραγματικά οι Γραφές καθώς και το πόσο συνεπή ήταν αυτά με «την τελειότητα της δικαιοσύνης [του Θεού] και, τελικά, το μεγάλο Του έλεος και τη μεγάλη του αγάπη» όπως εκφράστηκαν μέσω της προμήθειας του λύτρου. (1 Κορ. 15:3· 2 Κορ. 5:18, 19· 1 Πέτρ. 2:24· 3:18· 1 Ιωάν. 2:2) Την επόμενη άνοιξη, έπειτα από επανειλημμένες προσπάθειες να βοηθήσει τον Μπάρμπουρ να δει τα πράγματα όπως τα έλεγε η Γραφή, ο Ρώσσελ απέσυρε την υποστήριξή του από τον Κήρυκα· και από το τεύχος του Ιουνίου 1879, το όνομά του έπαψε να εμφανίζεται ως βοηθού εκδότη στο έντυπο εκείνο. Η θαρραλέα, ασυμβίβαστη στάση του σχετικά με αυτή την κεντρική Βιβλική διδασκαλία είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Στη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προάσπισαν με συνέπεια τη Γραφική διδασκαλία του λύτρου. Το πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς της Σιών (Ιούλιος 1879, στην αγγλική) τόνιζε ότι «ανήκει τιμή στον Θεό . . . για την τέλεια θυσία του Χριστού». Το 1919, σε μια συνέλευση που διεξήγαγε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής, στο τυπωμένο πρόγραμμα ξεχώριζαν τα λόγια: «Καλώς Ήρθατε! Όλοι οι Πιστεύοντες στη Μεγάλη Λυτρωτική Θυσία». Το εσωτερικό του εξώφυλλου της Σκοπιάς εξακολουθεί να επισύρει την προσοχή στο λύτρο, λέγοντας σχετικά με το σκοπό του περιοδικού: «Ενθαρρύνει την πίστη στον Βασιλιά που έχει διορίσει ο Θεός, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος τώρα κυβερνάει, και του οποίου το χυμένο αίμα ανοίγει το δρόμο για να αποκτήσει το ανθρώπινο γένος αιώνια ζωή».

Προοδευτικοί, Όχι Προσκολλημένοι σε Δόγματα

Η σαφής κατανόηση του Λόγου του Θεού δεν ήρθε αμέσως. Σε πολλές περιπτώσεις οι Σπουδαστές της Γραφής συνελάμβαναν μια λεπτομέρεια του συνόλου της αλήθειας αλλά δεν διέκριναν ακόμα ολόκληρη την εικόνα. Ωστόσο, ήταν πρόθυμοι να μάθουν. Δεν ήταν προσκολλημένοι σε δόγματα· ήταν προοδευτικοί. Όσα μάθαιναν τα έλεγαν και σε άλλους. Δεν ζητούσαν να λάβουν την τιμή για τα πράγματα που δίδασκαν· επιζητούσαν να «διδάσκονται από τον Ιεχωβά». (Ιωάν. 6:45) Και έφτασαν στο σημείο να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά καθιστά δυνατή την κατανόηση των λεπτομερειών του σκοπού του στο δικό του καιρό και με το δικό του τρόπο.—Δαν. 12:9· παράβαλε Ιωάννης 16:12, 13.

Η εκμάθηση καινούριων πραγμάτων απαιτεί προσαρμογές στις απόψεις. Για να παραδεχτεί κάποιος τα λάθη και να κάνει επωφελείς αλλαγές χρειάζεται ταπεινότητα. Η ιδιότητα αυτή και οι καρποί της είναι πράγματα επιθυμητά στον Ιεχωβά, και μια τέτοια πορεία ελκύει έντονα εκείνους που αγαπούν την αλήθεια. (Σοφ. 3:12, ΜΝΚ) Αποτελεί, όμως, αντικείμενο χλευασμού από εκείνους οι οποίοι καυχιούνται για δόγματα που έχουν μείνει αμετάβλητα επί πολλούς αιώνες παρά το ότι αυτά τα διατύπωσαν ατελείς άνθρωποι.

Ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου

Στα μέσα της δεκαετίας του 1870, ο αδελφός Ρώσσελ και εκείνοι που με επιμέλεια εξέταζαν μαζί του τις Γραφές διέκριναν πως, όταν ο Κύριος θα επανερχόταν, θα ήταν αόρατος στα ανθρώπινα μάτια.—Ιωάν. 14:3, 19.

Ο αδελφός Ρώσσελ είπε αργότερα: «Λυπηθήκαμε πολύ για την πλάνη των Αντβεντιστών της Δεύτερης Έλευσης, οι οποίοι περίμεναν τον Χριστό με σάρκα και δίδασκαν ότι ο κόσμος και όλα όσα υπάρχουν σε αυτόν, εκτός από τους Αντβεντιστές της Δεύτερης Έλευσης, θα κατακαίονταν το 1873 ή το 1874, και των οποίων οι προκαθορισμένες χρονολογίες, οι απογοητεύσεις και οι ασαφείς αντιλήψεις γενικά ως προς το σκοπό και τον τρόπο του ερχομού του έφερναν, λίγο ή πολύ, όνειδος σε εμάς και σε όλους όσους επιθυμούσαν και διακήρυτταν την επερχόμενη Βασιλεία του. Αυτές οι εσφαλμένες απόψεις, τις οποίες έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι σχετικά με το σκοπό και τον τρόπο της επανόδου του Κυρίου, με έκαναν να γράψω ένα βιβλιάριο—‘Ο Σκοπός και ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου Ημών’ [‘The Object and Manner of Our Lord’s Return’]». Το βιβλιάριο αυτό εκδόθηκε το 1877. Με πρωτοβουλία του αδελφού Ρώσσελ τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν περίπου 50.000 αντίτυπα από αυτό.

Σε εκείνο το βιβλιάριο ο ίδιος έγραψε: «Πιστεύουμε ότι οι γραφές διδάσκουν πως, στον ερχομό Του και επί κάποιο χρονικό διάστημα μετά τον ερχομό Του, Εκείνος θα παραμένει αόρατος· κατόπιν θα κάνει έκδηλο ή φανερό τον Εαυτό του με κρίσεις και με διάφορες μορφές, ώστε να ‘Τον δει κάθε μάτι’». Προκειμένου να το υποστηρίξει αυτό, εξέτασε διάφορα εδάφια όπως το εδάφιο Πράξεις 1:11 (‘θα έρθει με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τον είδατε να φεύγει’—δηλαδή χωρίς να τον παρατηρεί ο κόσμος) και το εδάφιο Ιωάννης 14:19 («λίγο ακόμη και ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια»). Ο αδελφός Ρώσσελ αναφέρθηκε επίσης στο γεγονός ότι Το Εμφατικό Δίγλωττο (The Emphatic Diaglott), το οποίο είχε πρωτοεκδοθεί σε ολοκληρωμένη μορφή το 1864 με μια διάστιχη λέξη προς λέξη αγγλική μετάφραση, παρείχε την απόδειξη ότι η λέξη παρουσία αντιστοιχούσε στην αγγλική λέξη presence (πρέζενς). Αναλύοντας τη χρήση αυτού του όρου στην Αγία Γραφή, ο Ρώσσελ εξήγησε στο βιβλιάριό του: «Η ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται γενικά σε σχέση με τη δεύτερη έλευση—η λέξη παρουσία, η οποία συχνά μεταφράζεται με την αγγλική λέξη coming [κάμινγκ, που σημαίνει ερχομός]—πάντοτε σημαίνει την προσωπική παρουσία, ότι έχει έρθει, έχει φτάσει, και ποτέ δεν σημαίνει ότι έρχεται, όπως χρησιμοποιούμε εμείς τη λέξη coming».

Όταν ο Ρώσσελ εξέτασε το σκοπό της παρουσίας του Χριστού ξεκαθάρισε ότι αυτή δεν θα πραγματοποιούνταν μέσα σε μια και μοναδική στιγμή που θα συγκλόνιζε τον κόσμο. «Η δεύτερη έλευση, όπως και η πρώτη», έγραψε, «καλύπτει μια χρονική περίοδο και δεν αποτελεί το συμβάν μιας στιγμής». Στη διάρκεια αυτού του καιρού, έγραψε, τα μέλη του ‘μικρού ποιμνίου’ θα λάβαιναν την ανταμοιβή τους με τον Κύριο ως συγκληρονόμοι στη Βασιλεία του· άλλοι, ίσως δισεκατομμύρια, θα λάβαιναν την ευκαιρία για τέλεια ζωή σε μια γη στην οποία θα είχε αποκατασταθεί η ομορφιά της Εδέμ.—Λουκ. 12:32.

Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ως αποτέλεσμα περισσότερης μελέτης των Γραφών, ο Ρώσσελ συνειδητοποίησε ότι ο Χριστός, όχι μόνο θα επανερχόταν αόρατα, αλλά και θα παρέμενε αόρατος, ακόμα και όταν θα έκανε έκδηλη την παρουσία του μέσω κρίσης στους πονηρούς.

Το 1876, όταν ο Ρώσσελ διάβασε για πρώτη φορά ένα αντίτυπο του περιοδικού Ο Κήρυξ της Πρωίας, έμαθε ότι υπήρχε και μια άλλη ομάδα τα μέλη της οποίας πίστευαν τότε ότι η επάνοδος του Χριστού θα ήταν αόρατη και τα οποία συνέδεαν εκείνη την επάνοδο με ευλογίες για όλες τις οικογένειες της γης. Από τον κ. Μπάρμπουρ, εκδότη εκείνου του εντύπου, ο Ρώσσελ πείστηκε επίσης ότι η αόρατη παρουσία του Χριστού είχε αρχίσει το 1874.i Αργότερα αυτό τονιζόταν με τον υπότιτλο «Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας», ο οποίος εμφανιζόταν στο εξώφυλλο της Σκοπιάς της Σιών.

Η αναγνώριση της παρουσίας του Χριστού ως αόρατης αποτέλεσε σημαντικό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτιζόταν η κατανόηση πολλών Βιβλικών προφητειών. Εκείνοι οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής συνειδητοποίησαν ότι η παρουσία του Κυρίου έπρεπε να είναι πρωταρχικού ενδιαφέροντος για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. (Μάρκ. 13:33-37) Ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για την επάνοδο του Κυρίου και επισήμαναν το γεγονός ότι είχαν ευθύνη να τη γνωστοποιήσουν, αλλά ακόμα δεν διέκριναν καθαρά όλες τις λεπτομέρειες. Ωστόσο, τα όσα το πνεύμα του Θεού τούς έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν σε ένα πολύ αρχικό στάδιο ήταν πραγματικά αξιοσημείωτα. Μία από αυτές τις αλήθειες περιελάμβανε κάποια εξαιρετικά σημαντική ημερομηνία που επισημαίνεται από Βιβλικές προφητείες.

Τέλος των Καιρών των Εθνών

Το θέμα της Βιβλικής χρονολόγησης αποτελούσε επί πολύ καιρό αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος για τα άτομα που μελετούσαν την Αγία Γραφή. Μερικοί σχολιαστές είχαν εκφράσει διάφορες απόψεις σχετικά με την προφητεία του Ιησού για ‘τους καιρούς των εθνών’ και σχετικά με το υπόμνημα του προφήτη Δανιήλ για το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα που αφορούσε το στέλεχος ενός δέντρου το οποίο ήταν δεμένο επί ‘εφτά καιρούς’.—Λουκ. 21:24· Δαν. 4:10-17.

Από το 1823, ο Τζον Α. Μπράουν, του οποίου το έργο δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο της Αγγλίας, είχε υπολογίσει ότι οι ‘εφτά καιροί’ του κεφαλαίου 4 του Δανιήλ ήταν διάρκειας 2.520 ετών. Αλλά δεν διέκρινε ξεκάθαρα τη χρονολογία με την οποία άρχισε αυτή η προφητική χρονική περίοδος ή το πότε θα τελείωνε. Ωστόσο, συνέδεσε αυτούς τους ‘εφτά καιρούς’ με τους Καιρούς των Εθνών του εδαφίου Λουκάς 21:24. Το 1844, ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ένας Βρετανός κληρικός, επέσυρε την προσοχή στο 1914 ως πιθανή χρονολογία για το τέλος των ‘εφτά καιρών’ του Δανιήλ, αλλά εξέφρασε επίσης και μια εναλλακτική άποψη με την οποία υποδείκνυε τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1849 ο Ρόμπερτ Σίλι, από το Λονδίνο, επεξεργάστηκε το θέμα αυτό με παρόμοιο τρόπο. Το αργότερο γύρω στο 1870, ένα έντυπο που εξέδιδε ο Τζόζεφ Σάις και ορισμένοι σύντροφοί του, και το οποίο τυπωνόταν στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, περιείχε υπολογισμούς οι οποίοι υποδείκνυαν το 1914 ως σημαντική χρονολογία, μολονότι το σκεπτικό που περιείχε βασιζόταν σε χρονολόγηση την οποία αργότερα απέρριψε ο Κ. Τ. Ρώσσελ.

Κατόπιν, στα τεύχη του Αυγούστου, του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου 1875 του Κήρυκος της Πρωίας, ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ βοήθησε στο να εναρμονιστούν διάφορες λεπτομέρειες στις οποίες άλλοι είχαν επιστήσει την προσοχή. Ο Μπάρμπουρ, χρησιμοποιώντας μια χρονολόγηση που είχε συντάξει ο Κρίστοφερ Μπόουεν, κληρικός από την Αγγλία, και την είχε δημοσιεύσει ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ταύτισε την αρχή των Καιρών των Εθνών με την απομάκρυνση του Βασιλιά Σεδεκία από το θρόνο, όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25, 26, και υπέδειξε το 1914 ως το έτος που θα σημείωνε το τέλος των Καιρών των Εθνών.

Στις αρχές του 1876, ο Κ. Τ. Ρώσσελ έλαβε ένα αντίτυπο του Κήρυκος της Πρωίας. Αμέσως έγραψε στον Μπάρμπουρ και κατόπιν, το καλοκαίρι, έμεινε λίγο καιρό μαζί του στη Φιλαδέλφεια, εξετάζοντας μεταξύ άλλων πραγμάτων διάφορες προφητικές χρονικές περιόδους. Ύστερα από λίγο, σε ένα άρθρο με τίτλο «Καιροί των Εθνών: Πότε Τελειώνουν;», ο Ρώσσελ εξέτασε επίσης με λογικό τρόπο το θέμα αυτό μέσα από τις Γραφές και δήλωσε πως από ό,τι έδειχναν οι αποδείξεις «οι εφτά καιροί θα τελειώσουν το 1914 μ.Χ.». Το άρθρο αυτό εμφανίστηκε στο τεύχος του Οκτωβρίου 1876 του περιοδικού Βιβλικός Εξεταστής.j Το βιβλίο Τρεις Κόσμοι και η Σοδειά Αυτού του Κόσμου (Three Worlds, and the Harvest of This World), που το δημοσίευσε το 1877 ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ σε συνεργασία με τον Κ. Τ. Ρώσσελ, κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Από τότε, ορισμένα από τα πρώτα τεύχη της Σκοπιάς, όπως τα τεύχη του Δεκεμβρίου 1879 και του Ιουλίου 1880, επέσυραν την προσοχή στο 1914 Κ.Χ., χαρακτηρίζοντάς το εξαιρετικά σημαντικό έτος από την άποψη των Βιβλικών προφητειών. Το 1889 ολόκληρο το τέταρτο κεφάλαιο του Τόμου Β΄ της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος (που αργότερα ονομάστηκε Γραφικαί Μελέται) ήταν αφιερωμένο στην εξέταση του θέματος «Οι Καιροί των Εθνών». Αλλά τι θα σήμαινε το τέλος των Καιρών των Εθνών;

Οι Σπουδαστές της Γραφής δεν ήταν απολύτως σίγουροι για το τι θα συνέβαινε. Ήταν πεπεισμένοι πως η κατάληξη δεν θα ήταν να κατακαεί η γη και να αφανιστεί η ανθρώπινη ζωή. Ήξεραν, όμως, ότι θα αποτελούσε βαρυσήμαντο σημείο σε σχέση με τη θεϊκή διακυβέρνηση. Αρχικά νόμιζαν ότι μέχρι εκείνη τη χρονολογία η Βασιλεία του Θεού θα είχε ήδη αποκτήσει πλήρη, παγκόσμιο έλεγχο. Όταν δεν συνέβη αυτό, δεν κλονίστηκε η πεποίθησή τους στις Βιβλικές προφητείες που επισήμαιναν εκείνη τη χρονολογία. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αντί για εκείνο που νόμιζαν, η χρονολογία αυτή είχε αποτελέσει απλώς ένα εναρκτήριο σημείο σε σχέση με τη διακυβέρνηση της Βασιλείας.

Παρόμοια, στην αρχή πίστευαν επίσης ότι οι παγγήινες αναταραχές που θα αποκορυφώνονταν σε αναρχία (η οποία πίστευαν ότι σχετιζόταν με τον πόλεμο «της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου») θα προηγούνταν αυτής της χρονολογίας. (Αποκ. 16:14) Ύστερα όμως, δέκα χρόνια πριν από το 1914, η Σκοπιά άφησε να εννοηθεί ότι η παγκόσμια αναταραχή που θα κατέληγε στην εκμηδένιση των ανθρώπινων θεσμών θα ερχόταν αμέσως μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών. Ανέμεναν ότι το έτος 1914 θα αποτελούσε σημαντικό σημείο στροφής για την Ιερουσαλήμ, εφόσον η προφητεία έλεγε πως ‘η Ιερουσαλήμ θα καταπατιόταν’ ώσπου να ολοκληρωθούν οι Καιροί των Εθνών. Όταν είδαν ότι το 1914 πλησίαζε και ωστόσο εκείνοι δεν είχαν πεθάνει ως άνθρωποι ούτε είχαν ‘αρπαχτεί στα σύννεφα’ για να συναντήσουν τον Κύριο—σε αρμονία με προγενέστερες προσδοκίες—άρχισαν να ελπίζουν με ειλικρίνεια ότι η μεταλλαγή τους θα λάβαινε χώρα στο τέλος των Καιρών των Εθνών.—1 Θεσ. 4:17.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και εκείνοι εξέταζαν και επανεξέταζαν τις Γραφές, η πίστη τους στις προφητείες παρέμενε ισχυρή και δεν δίσταζαν να δηλώνουν αυτά που περίμεναν ότι θα συνέβαιναν. Προσπαθούσαν να μην είναι δογματικοί αναφορικά με λεπτομέρειες οι οποίες δεν αναφέρονταν άμεσα στις Γραφές, πράγμα που το κατάφερναν σε ποικίλους βαθμούς.

Μήπως το «Ξυπνητήρι» Χτύπησε Πολύ Νωρίς;

Οπωσδήποτε προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή στον κόσμο το 1914 με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος επί πολλά χρόνια καλούνταν απλώς ο Μεγάλος Πόλεμος, αλλά αυτή δεν οδήγησε αμέσως σε ανατροπή όλων των ανθρώπινων κυβερνήσεων που υπήρχαν τότε. Μετά το 1914, καθώς εξελίσσονταν ορισμένα γεγονότα σε σχέση με την Παλαιστίνη, οι Σπουδαστές της Γραφής πίστεψαν ότι έβλεπαν αποδείξεις σημαντικών αλλαγών για το Ισραήλ. Αλλά, πέρασαν μήνες και μετά χρόνια, και οι Σπουδαστές της Γραφής δεν έλαβαν την ουράνια ανταμοιβή τους όπως προσδοκούσαν. Πώς το αντιμετώπισαν αυτό;

Η Σκοπιά 1 Φεβρουαρίου 1916 (στην αγγλική) επέσυρε συγκεκριμένα την προσοχή στην 1η Οκτωβρίου 1914 και κατόπιν είπε: «Αυτό ήταν το τελευταίο χρονικό σημείο το οποίο μας υπέδειξε η Βιβλική χρονολόγηση αναφορικά με τις εμπειρίες της Εκκλησίας. Μήπως ο Κύριος μάς είπε ότι τότε θα πηγαίναμε [στον ουρανό]; Όχι. Τι είπε; Ο Λόγος του και οι εκπληρώσεις προφητειών φαινόταν να επισημαίνουν αλάνθαστα ότι εκείνη η ημερομηνία σήμανε το τέλος των Καιρών των Εθνών. Εμείς συμπεράναμε ότι η ‘μεταλλαγή’ της Εκκλησίας θα λάβαινε χώρα ακριβώς σε εκείνη την ημερομηνία ή πριν από αυτήν. Αλλά ο Θεός δεν μας είπε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μας επέτρεψε να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα· και πιστεύουμε ότι αυτό αποδείχτηκε αναγκαία δοκιμή για τους απανταχού αγαπητούς αγίους του Θεού». Μήπως, όμως, αυτές οι εξελίξεις απέδειξαν ότι η ένδοξη ελπίδα τους ήταν μάταιη; Όχι. Απλώς σήμαινε ότι δεν συνέβαιναν όλα τόσο σύντομα όσο περίμεναν εκείνοι.

Μερικά χρόνια πριν από το 1914, ο Ρώσσελ είχε γράψει: «Προφανώς η χρονολόγηση (οι χρονολογικές προφητείες γενικά) δεν είχε σκοπό να δώσει στο λαό του Θεού ακριβείς χρονολογικές πληροφορίες για το καθετί στο πέρασμα των αιώνων. Προφανώς ο σκοπός της ήταν περισσότερο να χρησιμεύσει ως ξυπνητήρι για να αφυπνίζει και να δραστηριοποιεί το λαό του Κυρίου στον κατάλληλο καιρό. . . . Αλλά ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ο Οκτώβριος του 1914 θα περάσει και ότι δεν θα συμβεί καμιά σοβαρή πτώση της δύναμης των Εθνών. Τι θα αποδείξει ή θα αναιρέσει αυτό; Δεν θα αναιρέσει κανένα χαρακτηριστικό του Θεϊκού Σχεδίου των Αιώνων. Το λυτρωτικό τίμημα που καταβλήθηκε στον Γολγοθά θα εξακολουθήσει να αποτελεί εγγύηση για την τελική εκπλήρωση του μεγάλου Θεϊκού Προγράμματος για την αποκατάσταση των ανθρώπων. Η ‘υψηλή κλήση’ που έχουν τα μέλη της Εκκλησίας, να υποφέρουν μαζί με τον Λυτρωτή και να δοξαστούν μαζί του ως μέλη δικά του ή ως η Νύφη του, θα εξακολουθήσει να είναι η ίδια. . . . Το μόνο πράγμα το οποίο θα επηρεαστεί από τη χρονολόγηση θα είναι η ώρα για την επίτευξη αυτών των ένδοξων ελπίδων για την Εκκλησία και για τον κόσμο. . . . Και αν αυτή η ημερομηνία περάσει, αυτό απλώς θα αποδείξει ότι η χρονολόγησή μας, το ‘ξυπνητήρι’ μας, χτύπησε λίγο νωρίτερα από τη σωστή ώρα. Θα το θεωρούσαμε μεγάλη συμφορά αν το ξυπνητήρι μας μάς ξυπνούσε λίγες στιγμές νωρίτερα το πρωί κάποιας σπουδαίας μέρας γεμάτης χαρά και ικανοποίηση; Σίγουρα όχι!»

Αλλά εκείνο το «ξυπνητήρι» δεν είχε χτυπήσει πολύ νωρίς. Στην πραγματικότητα, εκείνο που δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στα όσα ανέμεναν ήταν οι εμπειρίες για τις οποίες το «ξυπνητήρι» τούς είχε ξυπνήσει.

Έπειτα από μερικά χρόνια, όταν το φως είχε γίνει πιο λαμπρό, οι ίδιοι αναγνώρισαν: ‘Πολλοί από τους προσφιλείς αγίους νόμισαν ότι ολόκληρο το έργο τελείωσε. . . . Αγάλλονταν ως συνέπεια των ευκρινών ενδείξεων ότι ο κόσμος είχε τερματιστεί, ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν κοντά και ότι η μέρα της απελευθέρωσής τους πλησίαζε. Πλην όμως παρέβλεψαν κάτι άλλο που έπρεπε να γίνει. Τα καλά νέα τα οποία είχαν λάβει οι ίδιοι έπρεπε να κηρυχτούν και στους άλλους· επειδή η εντολή του Ιησού ήταν: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθαίος 24:14)’—Σκοπιά 15 Μαΐου 1925.

Καθώς άρχισαν να εκτυλίσσονται τα γεγονότα μετά το 1914 και καθώς οι Σπουδαστές της Γραφής τα σύγκριναν με τα όσα είχε προείπει ο Κύριος, έφτασαν σιγά-σιγά στο σημείο να κατανοήσουν ότι ζούσαν στις τελευταίες μέρες του παλιού συστήματος και μάλιστα ότι ζούσαν σε αυτές από το 1914 και μετά. Επίσης κατανόησαν ότι το έτος 1914 είχε αρχίσει η αόρατη παρουσία του Χριστού και ότι αυτό είχε γίνει, όχι με το να επανέλθει εκείνος προσωπικά (έστω και αόρατα) στα περίχωρα της γης, αλλά με το να κατευθύνει την προσοχή του στη γη ως Βασιλιάς που κυβερνάει. Διέκριναν και αποδέχτηκαν τη ζωτική ευθύνη που είχαν να διακηρύξουν «αυτά τα καλά νέα της βασιλείας» για μαρτυρία σε όλα τα έθνη στη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας.—Ματθ. 24:3-14.

Ποιο ήταν ακριβώς το άγγελμα για τη Βασιλεία το οποίο έπρεπε να κηρύξουν; Είχε καμιά διαφορά από το άγγελμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνα;

Η Βασιλεία του Θεού, η Μόνη Ελπίδα του Ανθρώπινου Γένους

Ως αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης του Λόγου του Θεού, οι Σπουδαστές της Γραφής που σχετίζονταν με τον αδελφό Ρώσσελ κατανόησαν ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν η κυβέρνηση την οποία ο Ιεχωβά είχε υποσχεθεί να ιδρύσει μέσω του Γιου του για την ευλογία του ανθρώπινου γένους. Ο Ιησούς Χριστός, στον ουρανό, θα έπαιρνε μαζί του ως κυβερνήτες ένα «μικρό ποίμνιο» που θα το είχε επιλέξει ο Θεός μέσα από το ανθρώπινο γένος. Κατανόησαν ότι αυτή την κυβέρνηση την εκπροσωπούσαν πιστοί άντρες της παλιάς εποχής οι οποίοι θα υπηρετούσαν ως άρχοντες σε όλη τη γη. Αυτοί αναφέρονταν ως «αρχαίοι αριστείς».—Λουκ. 12:32· Δαν. 7:27, ΜΝΚ· Αποκ. 20:6· Ψαλμ. 45:16.

Ο Χριστιανικός κόσμος δίδασκε επί πολύ καιρό ότι οι βασιλιάδες κυβερνούσαν «ελέω Θεού», με σκοπό να παραμένει ο λαός σε υποταγή. Αλλά αυτοί οι Σπουδαστές της Γραφής είδαν από τις Γραφές ότι το μέλλον των ανθρώπινων κυβερνήσεων δεν ήταν εξασφαλισμένο μέσω κάποιας θεϊκής εγγύησης. Σε αρμονία με τα όσα μάθαιναν, η Σκοπιά του Δεκεμβρίου 1881 (στην αγγλική) δήλωσε: «Η ίδρυση αυτής της βασιλείας θα περιλαμβάνει ασφαλώς την ανατροπή όλων των βασιλειών της γης, εφόσον όλες—ακόμα και οι καλύτερες από αυτές—είναι θεμελιωμένες στην αδικία και στα άνισα δικαιώματα καθώς και στην καταπίεση των πολλών και στη μεροληψία υπέρ των λίγων—εφόσον διαβάζουμε: ‘Θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας’».—Δαν. 2:44.

Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα κατασυντρίβονταν αυτές οι καταπιεστικές βασιλείες, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν ακόμα πολλά να μάθουν. Δεν είχαν ακόμα κατανοήσει πλήρως πώς θα εξαπλώνονταν τα οφέλη της Βασιλείας του Θεού σε όλο το ανθρώπινο γένος. Όμως, δεν συνέχεαν τη Βασιλεία του Θεού με ένα αόριστο αίσθημα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ή με την κυριαρχία κάποιας θρησκευτικής ιεραρχίας η οποία χρησιμοποιούσε το κοσμικό κράτος ως όργανό της.

Μέχρι το 1914 οι πιστοί δούλοι του Θεού οι οποίοι έζησαν στην προχριστιανική περίοδο δεν είχαν αναστηθεί στη γη ως αρχοντικοί εκπρόσωποι του Μεσσιανικού Βασιλιά, όπως αναμενόταν, ούτε οι υπόλοιποι από το «μικρό ποίμνιο» είχαν ενωθεί με τον Χριστό στην ουράνια Βασιλεία εκείνο το έτος. Εντούτοις, η Σκοπιά 15 Φεβρουαρίου 1915 (στην αγγλική) δήλωσε με πεποίθηση ότι το 1914 ήταν ο ορισμένος καιρός «για να αναλάβει ο Κύριός μας τη μεγάλη Του δύναμη και να βασιλέψει», θέτοντας έτσι τέλος στις χιλιετίες της χωρίς διακοπή κυριαρχίας των Εθνών. Στο τεύχος 1 Ιουλίου 1920, η Σκοπιά επιβεβαίωσε αυτή τη θέση και τη συνέδεσε με τα καλά νέα που είχε προείπει ο Ιησούς ότι θα διακηρύττονταν σε όλη τη γη πριν από το τέλος. (Ματθ. 24:14) Στη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής που έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1922, αυτή η κατανόηση επαναδιατυπώθηκε σε μια γενική απόφαση, και ο αδελφός Ρόδερφορντ παρότρυνε τους παρευρισκομένους στη συνέλευση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του».

Εντούτοις, εκείνον τον καιρό οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι η ίδρυση της Βασιλείας, η πλήρης εγκαθίδρυσή της στον ουρανό, δεν θα λάβαινε χώρα παρά μόνο όταν θα είχαν ενδοξαστεί και τα τελευταία μέλη της νύφης του Χριστού. Συνεπώς, ένα πραγματικό ορόσημο σημειώθηκε το 1925, όταν η Σκοπιά 15 Μαρτίου δημοσίευσε το άρθρο ‘Η Γέννηση του Έθνους’. Το άρθρο αυτό παρουσίαζε μια διαφωτιστική μελέτη του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης. Το άρθρο προσκόμιζε αποδείξεις για το ότι η Μεσσιανική Βασιλεία είχε γεννηθεί—εγκαθιδρυθεί—το 1914, ότι ο Χριστός είχε αρχίσει τότε να κυβερνάει από τον ουράνιο θρόνο του και ότι από τότε ο Σατανάς είχε ριχτεί από τον ουρανό εδώ κάτω στα περίχωρα της γης. Αυτά ήταν τα καλά νέα που έπρεπε να διακηρύξουν, τα νέα ότι η Βασιλεία του Θεού βρισκόταν ήδη σε λειτουργία. Πόσο υποκίνησε αυτή η διαφωτισμένη κατανόηση τους διαγγελείς της Βασιλείας να κηρύξουν μέχρι τα πέρατα της γης!

Με κάθε κατάλληλο μέσο, ο λαός του Ιεχωβά έδωσε μαρτυρία για το ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορούσε να φέρει μόνιμη ανακούφιση και να επιλύσει τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα που πλήττουν το ανθρώπινο γένος. Το 1931 το άγγελμα αυτό μεταδόθηκε με μια ραδιοφωνική εκπομπή του Ι. Φ. Ρόδερφορντ από το πιο εκτεταμένο διεθνές δίκτυο μετάδοσης. Το κείμενο εκείνης της εκπομπής δημοσιεύτηκε επίσης σε πολλές γλώσσες στο βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου—εκατομμύρια αντίτυπα του οποίου διανεμήθηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Εκτός από την εκτεταμένη διανομή στο κοινό, έγιναν ειδικές προσπάθειες για να φτάσουν αντίτυπα στα χέρια πολιτικών, εξεχόντων επιχειρηματιών και κληρικών.

Μεταξύ άλλων πραγμάτων, εκείνο το βιβλιάριο έλεγε: ‘Οι παρούσες άδικες κυβερνήσεις του κόσμου δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά απολύτως ελπίδα στο λαό. Η κρίση του Θεού εναντίον τους δηλώνει ότι αυτές πρέπει να καταστραφούν. Συνεπώς, η μία και μοναδική ελπίδα του κόσμου είναι η δίκαιη βασιλεία ή κυβέρνηση του Θεού με τον Χριστό Ιησού ως αόρατο Κυβερνήτη της’. Συνειδητοποιούσαν ότι εκείνη η Βασιλεία θα φέρει αληθινή ειρήνη και ασφάλεια στο ανθρώπινο γένος. Υπό τη διακυβέρνησή της η γη θα γίνει αληθινός παράδεισος και οι αρρώστιες και ο θάνατος δεν θα υπάρχουν πια.—Αποκ. 21:4, 5.

Τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού εξακολουθούν να είναι κεντρικός άξονας των πεποιθήσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Από το τεύχος 1 Μαρτίου 1939 (στην αγγλική), το κύριο περιοδικό τους, το οποίο τώρα εκδίδεται σε 110 και πλέον γλώσσες, φέρει τον τίτλο Η Σκοπιά—Αναγγέλλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά.

Αλλά, προτού η διακυβέρνηση της Βασιλείας μεταμορφώσει τη γη σε παράδεισο, έπρεπε να εξαλειφτεί το παρόν πονηρό σύστημα. Πώς θα γινόταν αυτό;

Ο Πόλεμος της Μεγάλης Μέρας του Θεού του Παντοδύναμου

Ο παγκόσμιος πόλεμος που άρχισε το 1914 έσεισε συθέμελα το υπάρχον σύστημα πραγμάτων. Για λίγο καιρό φάνηκε ότι τα γεγονότα θα εξελίσσονταν όπως ανέμεναν οι Σπουδαστές της Γραφής.

Τον Αύγουστο του 1880, ο αδελφός Ρώσσελ είχε γράψει: «Κατανοούμε ότι, προτού η ανθρώπινη οικογένεια αποκατασταθεί ή έστω αρχίσει να ευλογείται, όλες οι παρούσες βασιλείες της γης οι οποίες τώρα δεσμεύουν και καταπιέζουν το ανθρώπινο γένος θα ανατραπούν και ότι η βασιλεία του Θεού θα αναλάβει τον έλεγχο και ότι η ευλογία και η αποκατάσταση θα έρθουν μέσω της καινούριας βασιλείας». Πώς θα λάβαινε χώρα αυτή η ‘ανατροπή των βασιλειών’; Βασιζόμενος στις συνθήκες που μπορούσε τότε να βλέπει ότι αναπτύσσονταν στον κόσμο, ο Ρώσσελ πίστευε πως στη διάρκεια του πολέμου του Αρμαγεδδώνα ο Θεός θα χρησιμοποιούσε τις αντιμαχόμενες φατρίες των ανθρώπων για να καταρρίψουν τους υπάρχοντες θεσμούς. Είπε: «Το έργο της συντριβής των ανθρώπινων αυτοκρατοριών αρχίζει. Η δύναμη που θα τις καταρρίψει ήδη δρα. Οι άνθρωποι οργανώνουν ήδη τις δυνάμεις τους χρησιμοποιώντας ονόματα όπως κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μηδενιστές, κτλ.».

Το βιβλίο Η Ημέρα της Εκδικήσεως (που αργότερα ονομάστηκε Η Μάχη του Αρμαγεδδώνος), το οποίο εκδόθηκε το 1897 (στην αγγλική), έκανε μια πιο εκτενή ανάπτυξη του τρόπου με τον οποίο οι Σπουδαστές της Γραφής κατανοούσαν τότε αυτό το θέμα, λέγοντας τα εξής: ‘Ο Κύριος, μέσω της υπερέχουσας πρόνοιάς του, θα αναλάβει γενικά ο ίδιος αυτό το μεγάλο στράτευμα των δυσαρεστημένων—πατριωτών, μεταρρυθμιστών, σοσιαλιστών, ηθικολόγων, αναρχικών, αμαθών και απελπισμένων—και θα χρησιμοποιήσει τις ελπίδες, τους φόβους, τις μωρίες και την ιδιοτέλειά τους, σύμφωνα με τη θεϊκή του σοφία, έτσι ώστε να επιτελέσει τις δικές του μεγαλοπρεπείς προθέσεις στην κατάρριψη των παρόντων θεσμών και για την προπαρασκευή του ανθρώπου για τη Βασιλεία της Δικαιοσύνης’. Συνεπώς, αυτοί κατανοούσαν ότι ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνα θα συνδεόταν με βίαιη κοινωνική επανάσταση.

Αλλά θα ήταν ο Αρμαγεδδών απλώς μια μάχη ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φατρίες του ανθρώπινου γένους, μια κοινωνική επανάσταση που θα τη χρησιμοποιούσε ο Θεός για να καταρρίψει τους υπάρχοντες θεσμούς; Καθώς δινόταν μεγαλύτερη προσοχή στα εδάφια που σχετίζονταν με αυτό το θέμα, η Σκοπιά 1 Αυγούστου 1925 επέσυρε την προσοχή στα εδάφια Ζαχαρίας 14:1-3 και είπε: ‘Με αυτό πρέπει να κατανοηθεί ότι όλα τα έθνη της γης, υπό την ηγεμονία του Σατανά, θα συναθροιστούν για να πολεμήσουν εναντίον της τάξης Ιερουσαλήμ, δηλαδή εναντίον εκείνων οι οποίοι στέκονται στο πλευρό του Κυρίου . . . Αποκάλυψη 16:14, 16’.

Το επόμενο έτος, στο βιβλίο Απελευθέρωσις, η προσοχή συγκεντρώθηκε στον πραγματικό σκοπό αυτού του πολέμου, με τα εξής λόγια: ‘Τώρα ο Ιεχωβά, σε αρμονία με το Λόγο του, θα εκδηλώσει τη δύναμή του τόσο ξεκάθαρα και αδιαφιλονίκητα ώστε οι άνθρωποι θα πειστούν για την ασεβή τους πορεία και θα μπορέσουν να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός. Αυτή ήταν η αιτία για την οποία ο Θεός επέφερε το μεγάλο κατακλυσμό, κατέρριψε τον Πύργο της Βαβέλ, κατέστρεψε το στράτευμα του Σενναχειρείμ, του Ασσύριου βασιλιά, και καταπόντισε τους Αιγυπτίους· και αυτή είναι η αιτία για την οποία θα επιφέρει τώρα μια άλλη μεγάλη αναταραχή στον κόσμο. Οι προγενέστερες καταστροφές δεν ήταν παρά σκιές αυτής της καταστροφής που τώρα επίκειται. Η συγκέντρωση θα γίνει στη μεγάλη μέρα του Θεού του Παντοδύναμου. Είναι «η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» (Ιωήλ 2:31), τότε που ο Θεός θα κάνει για τον εαυτό του όνομα. Στη μεγάλη αυτή και τελική μάχη οι άνθρωποι κάθε έθνους και λαού και γλώσσας θα μάθουν ότι ο Ιεχωβά είναι ο παντοδύναμος, πάνσοφος και δίκαιος Θεός’. Αλλά οι δούλοι του Ιεχωβά στη γη έλαβαν την προειδοποίηση: ‘Στη μεγάλη αυτή μάχη κανένας Χριστιανός δεν θα καταφέρει έστω και το ελάχιστο χτύπημα. Και το κάνουν αυτό επειδή ο Ιεχωβά είπε: «Διότι η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού»’. Οπωσδήποτε ο πόλεμος για τον οποίο γίνεται λόγος εδώ δεν ήταν εκείνος που έκαναν τα έθνη μεταξύ τους και ο οποίος άρχισε το 1914. Αυτός ο πόλεμος δεν είχε έρθει ακόμα.

Υπήρχαν και άλλα ερωτήματα στα οποία χρειαζόταν να δοθεί κάποια απάντηση με βάση τις Γραφές. Ένα από αυτά αφορούσε την ταυτότητα της Ιερουσαλήμ που θα καταπατιόταν μέχρι το τέλος των Καιρών των Εθνών, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Λουκάς 21:24· και σε συνάφεια με αυτό υπήρχε ο προσδιορισμός της ταυτότητας του Ισραήλ ο οποίος αναφέρεται σε τόσο πολλές προφητείες αποκατάστασης.

Θα Αποκαθιστούσε ο Θεός τους Εβραίους στην Παλαιστίνη;

Οι Σπουδαστές της Γραφής ήταν γνώστες των πολλών προφητειών αποκατάστασης οι οποίες είχαν δοθεί στον αρχαίο Ισραήλ από τους προφήτες του Θεού. (Ιερ. 30:18· 31:8-10· Αμώς 9:14, 15· Ρωμ. 11:25, 26) Μέχρι το 1932 η κατανόηση που είχαν ήταν ότι εκείνες οι προφητείες εφαρμόζονταν συγκεκριμένα στους κατά γράμμα Εβραίους. Πίστευαν, λοιπόν, ότι ο Θεός θα έδειχνε και πάλι εύνοια στον Ισραήλ, αποκαθιστώντας σιγά-σιγά τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, ανοίγοντας τα μάτια τους για να δουν την αλήθεια σχετικά με τον Ιησού ως Λυτρωτή και Μεσσιανικό Βασιλιά και χρησιμοποιώντας τους ως μέσο για να παράσχει ευλογίες σε όλα τα έθνη. Έχοντας αυτή την κατανόηση, ο αδελφός Ρώσσελ μίλησε σε μεγάλα ακροατήρια Εβραίων στη Νέα Υόρκη καθώς και στην Ευρώπη με το θέμα «Ο Σιωνισμός στις Προφητείες», και ο αδελφός Ρόδερφορντ έγραψε, το 1925, το βιβλίο Παρηγορία δια τους Ιουδαίους (Comfort for the Jews).

Αλλά σιγά-σιγά έγινε φανερό ότι όσα λάβαιναν χώρα στην Παλαιστίνη σχετικά με τους Εβραίους δεν ήταν η εκπλήρωση των μεγαλειωδών προφητειών του Ιεχωβά για την αποκατάσταση. Η ερήμωση ήρθε στην Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνα επειδή οι Ιουδαίοι είχαν απορρίψει τον Γιο του Θεού, τον Μεσσία, εκείνον που ήταν σταλμένος στο όνομα του Ιεχωβά. (Δαν. 9:25-27· Ματθ. 23:38, 39) Γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι ως λαός αυτοί δεν είχαν αλλάξει στάση. Δεν υπήρχε μετάνοια για την εσφαλμένη πράξη που διέπραξαν οι πρόγονοί τους. Η επιστροφή μερικών στην Παλαιστίνη δεν είχε υποκινηθεί από αγάπη για τον Θεό ή από την επιθυμία να μεγαλυνθεί το όνομά του μέσω εκπλήρωσης του Λόγου του. Αυτό εξηγήθηκε ξεκάθαρα στο δεύτερο τόμο του εντύπου Διεκδίκησις, το οποίο εκδόθηκε από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά το 1932.k Η ορθότητα αυτής της θέσης επιβεβαιώθηκε το 1949, όταν το Κράτος του Ισραήλ, το οποίο τότε πρόσφατα είχε σχηματιστεί ως χώρα και ως πατρίδα για τους Εβραίους, έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών, δείχνοντας έτσι ότι την εμπιστοσύνη του δεν την έθετε στον Ιεχωβά, αλλά στα πολιτικά έθνη του κόσμου.

Τα όσα είχαν λάβει χώρα σε εκπλήρωση εκείνων των προφητειών αποκατάστασης έδειχναν προς κάποια άλλη κατεύθυνση. Οι δούλοι του Ιεχωβά άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ο πνευματικός Ισραήλ, ‘ο Ισραήλ του Θεού’, που τον αποτελούν οι χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί, ήταν εκείνος ο οποίος, σε εκπλήρωση του σκοπού του Θεού, απολάμβανε ειρήνη με τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. (Γαλ. 6:16) Τώρα τα μάτια τους είχαν ανοίξει ώστε να διακρίνουν στην πολιτεία του Θεού με αυτούς τους αληθινούς Χριστιανούς μια θαυμάσια πνευματική εκπλήρωση εκείνων των υποσχέσεων αποκατάστασης. Με τον καιρό έφτασαν επίσης στο σημείο να κατανοήσουν ότι η Ιερουσαλήμ, η οποία εξυψώθηκε στο τέλος των Καιρών των Εθνών, δεν ήταν απλώς μια επίγεια πόλη ούτε καν ένας λαός στη γη που αντιπροσωπευόταν από εκείνη την πόλη, αλλά απεναντίας ήταν η «ουράνια Ιερουσαλήμ», στην οποία ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, δίνοντάς του κυβερνητική εξουσία το 1914.—Εβρ. 12:22.

Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά τα ζητήματα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν σε καλύτερη θέση για να φέρουν σε πέρας, χωρίς προσωποληψία προς οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, το διορισμό να κηρύξουν τα καλά νέα της Βασιλείας «σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη».—Ματθ. 24:14.

Σε ποιον πρέπει να δοθεί η τιμή για όλες αυτές τις εξηγήσεις της Αγίας Γραφής οι οποίες έχουν εμφανιστεί στα έντυπα της Σκοπιάς;

Το Μέσο με το Οποίο Διδάσκονται οι Δούλοι του Ιεχωβά

Ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι, μετά την επιστροφή του στον ουρανό, θα έστελνε στους μαθητές του το άγιο πνεύμα. Αυτό θα χρησίμευε ως βοηθός, οδηγώντας τους «σε όλη την αλήθεια». (Ιωάν. 14:26· 16:7, 13) Ο Ιησούς είπε επίσης ότι, ως ο Κύριος των αληθινών Χριστιανών, θα είχε έναν ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’, έναν ‘πιστό οικονόμο’, ο οποίος θα έδινε πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ στο υπηρετικό προσωπικό, στους εργαζόμενους στον οίκο της πίστης. (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42) Ποιος είναι αυτός ο πιστός και φρόνιμος δούλος;

Το πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς (στην αγγλική) έκανε νύξη των εδαφίων Ματθαίος 24:45-47 όταν δήλωσε ότι ο σκοπός των εκδοτών εκείνου του περιοδικού ήταν να διατηρούνται άγρυπνοι ως προς τα γεγονότα που θα σχετίζονταν με την παρουσία του Χριστού, καθώς και να δίνουν πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ στον οίκο της πίστης. Αλλά ο εκδότης του περιοδικού δεν ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ήταν ο πιστός και φρόνιμος δούλος.

Έτσι, στο τεύχος του Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1881 του περιοδικού (στην αγγλική), ο Κ. Τ. Ρώσσελ δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι κάθε μέλος αυτού του σώματος του Χριστού μετέχει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στο ευλογημένο έργο παροχής τροφής στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης. ‘Ποιος είναι λοιπόν ο πιστός και φρόνιμος δούλος τον οποίο διόρισε ο Κύριός του πάνω στο υπηρετικό προσωπικό του’, για να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο καιρό; Δεν είναι εκείνο το ‘μικρό ποίμνιο’ των καθιερωμένων δούλων οι οποίοι εκπληρώνουν πιστά τις ευχές της καθιέρωσής τους—το σώμα του Χριστού—και δεν είναι ολόκληρο το σώμα ατομικά και συλλογικά, το οποίο δίνει την τροφή στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης—στη μεγάλη ομάδα των πιστευόντων; Ευλογημένος είναι εκείνος ο δούλος (ολόκληρο το σώμα τού Χριστού) τον οποίο ο Κύριός του όταν έρθει (ελθών, Κείμενο) θα τον βρει να το κάνει αυτό. ‘Αληθινά σας λέω: Θα τον διορίσει πάνω σε όλα τα υπάρχοντά του’».

Ωστόσο, ύστερα από μια δεκαετία περίπου, η σύζυγος του αδελφού Ρώσσελ εξέφρασε δημόσια την ιδέα ότι ο ίδιος ο Ρώσσελ ήταν ο πιστός και φρόνιμος δούλος.l Η άποψη την οποία εξέφρασε αυτή σχετικά με την ταυτότητα του ‘πιστού δούλου’ έφτασε στο σημείο να είναι γενικά αποδεκτή από τους Σπουδαστές της Γραφής επί 30 περίπου χρόνια. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν απέρριψε αυτή την άποψή τους, αλλά ο ίδιος προσωπικά απέφευγε να κάνει τέτοια εφαρμογή στο εδάφιο αυτό και τόνιζε την αντίθεσή του προς την ιδέα μιας τάξης κληρικών εντεταλμένων να διδάσκουν το Λόγο του Θεού σε αντίθεση με μια τάξη λαϊκών οι οποίοι δεν είχαν αυτή την εντολή. Η κατανόηση που εξέφρασε ο αδελφός Ρώσσελ το 1881 ότι ο πιστός και φρόνιμος δούλος ήταν στην πραγματικότητα ένας συλλογικός δούλος, αποτελούμενος από όλα τα μέλη του χρισμένου από το πνεύμα σώματος του Χριστού στη γη, επιβεβαιώθηκε στη Σκοπιά 1 Μαρτίου 1927.—Παράβαλε Ησαΐας 43:10.

Πώς έβλεπε ο αδελφός Ρώσσελ το ρόλο που έπαιζε ο ίδιος; Μήπως ισχυριζόταν ότι του είχε δοθεί κάποια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό; Στη Σκοπιά 15 Ιουλίου 1906 (σελίδα 229, στην αγγλική), ο Ρώσσελ απάντησε με ταπεινότητα: «Όχι, αγαπητοί αδελφοί, δεν ισχυρίζομαι ότι έχω κάποια ανωτερότητα ούτε υπερφυσική δύναμη, μεγαλοπρέπεια ή εξουσία· ούτε φιλοδοξώ να εξυψώσω τον εαυτό μου στα μάτια των αδελφών μου του οίκου της πίστης παρά μόνο με τον τρόπο για τον οποίο ο Κύριος έδωσε παρότρυνση, λέγοντας: ‘Όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας πρέπει να είναι δούλος σας’. (Ματθ. 20:27) . . . Οι αλήθειες που παρουσιάζω, ως εκπρόσωπος του Θεού, δεν αποκαλύφτηκαν με οράματα ή όνειρα ούτε μέσω ηχηρής φωνής του Θεού ούτε όλες ταυτόχρονα, αλλά σταδιακά . . . Ούτε αυτή η ξεκάθαρη αποκάλυψη της αλήθειας οφείλεται στην ευφυΐα ή στην οξύτητα αντίληψης κάποιου ανθρώπου, αλλά στο απλούστατο γεγονός ότι έχει έρθει ο ορισμένος καιρός του Θεού· και αν δεν μιλούσα εγώ και δεν μπορούσε να βρεθεί άλλος για να χρησιμοποιηθεί, τότε θα φώναζαν οι ίδιες οι πέτρες».

Οι αναγνώστες της Σκοπιάς ενθαρρύνονταν να αποβλέπουν στον Ιεχωβά ως τον Μεγάλο Εκπαιδευτή τους, πράγμα για το οποίο ενθαρρύνονται και σήμερα όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 30:20, ΜΝΚ) Αυτό τονίστηκε έντονα στη Σκοπιά 1 Δεκεμβρίου 1931, στο άρθρο «Διδακτοί Θεού», το οποίο δήλωνε: ‘Η Σκοπιά αναγνωρίζει ότι η αλήθεια ανήκει στον Ιεχωβά, και όχι σε κάποιο πλάσμα. Η Σκοπιά δεν είναι όργανο κάποιου ανθρώπου ή ομάδας ανθρώπων ούτε εκδίδεται ανάλογα με τις επιθυμίες ανθρώπων. . . . Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Δάσκαλος των γιων του. Βεβαίως, η δημοσίευση αυτών των αληθειών γίνεται από ατελείς ανθρώπους, και για αυτόν το λόγο αυτές δεν είναι απολύτως τέλειες στην παρουσίασή τους· αλλά εκτίθενται με τέτοιον τρόπο που να αντανακλά την αλήθεια του Θεού την οποία διδάσκει στα παιδιά του’.

Τον πρώτο αιώνα, όταν εγείρονταν ερωτήματα που αφορούσαν δοξασίες ή διαδικασίες, αυτά παραπέμπονταν σε ένα κεντρικό κυβερνών σώμα το οποίο αποτελούνταν από πνευματικούς πρεσβυτέρους. Οι αποφάσεις λαβαίνονταν έπειτα από εξέταση των όσων έλεγαν οι θεόπνευστες Γραφές καθώς και των αποδείξεων που έδειχναν αν κάποια δραστηριότητα ήταν σε αρμονία με εκείνες τις Γραφές και αν ευοδώνονταν ως αποτέλεσμα της επενέργειας του αγίου πνεύματος. Οι αποφάσεις διαβιβάζονταν γραπτώς στις εκκλησίες. (Πράξ. 15:1–16:5) Την ίδια αυτή διαδικασία ακολουθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα.

Παρέχεται πνευματική εκπαίδευση μέσω άρθρων περιοδικών, μέσω βιβλίων, προγραμμάτων συνελεύσεων και σχεδίων για ομιλίες προς την εκκλησία—όλα αυτά ετοιμάζονται υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος του πιστού και φρόνιμου δούλου. Το περιεχόμενό τους δείχνει καθαρά ότι αυτά που προείπε ο Ιησούς βγαίνουν αληθινά σήμερα—ότι πράγματι έχει μια τάξη πιστού και φρόνιμου δούλου η οποία διδάσκει με οσιότητα ‘όλα όσα παρήγγειλε εκείνος’· ότι αυτοί που χρησιμοποιούνται είναι «σε εγρήγορση», άγρυπνοι ως προς τα γεγονότα που εκπληρώνουν Βιβλικές προφητείες και ιδιαίτερα σε σχέση με την παρουσία του Χριστού· ότι βοηθούν θεοφοβούμενους ανθρώπους να κατανοήσουν τι περιλαμβάνεται στο «να τηρούν» αυτά που παρήγγειλε ο Ιησούς και να αποδεικνύουν έτσι ότι είναι στ’ αλήθεια μαθητές του.—Ματθ. 24:42· 28:20· Ιωάν. 8:31, 32.

Προοδευτικά, με το πέρασμα των ετών, σταμάτησαν διάφορες συνήθειες που μπορεί να είχαν ως αποτέλεσμα το να στρέφεται ακατάλληλη προσοχή σε ορισμένους ανθρώπους που σχετίζονται με την ετοιμασία της πνευματικής τροφής. Μέχρι το θάνατο του Κ. Τ. Ρώσσελ, το όνομά του ως εκδότη αναγραφόταν σχεδόν σε κάθε τεύχος της Σκοπιάς. Πολλές φορές, ονόματα ή αρχικά άλλων αρθρογράφων έκαναν την εμφάνισή τους στο τέλος των άρθρων που ετοίμαζαν. Κατόπιν, από το τεύχος 1 Δεκεμβρίου 1916 (στην αγγλική), η Σκοπιά, αντί να δείχνει το όνομα ενός ανθρώπου ως εκδότη, περιείχε έναν κατάλογο με τα ονόματα μιας εκδοτικής επιτροπής. Στο τεύχος 1 Ιανουαρίου 1932 (15 Οκτωβρίου 1931, στην αγγλική) έπαψε να εμφανίζεται και αυτός ο κατάλογος και τη θέση του πήρε το εδάφιο Ησαΐας 54:13. Το εδάφιο αυτό λέει: ‘Πάντες οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου’. Από το 1942 ο γενικός κανόνας είναι ότι τα έντυπα που εκδίδει η Εταιρία Σκοπιά δεν επισύρουν την προσοχή σε κανένα άτομο ως συγγραφέα.a Υπό την επίβλεψη του Κυβερνώντος Σώματος, αφιερωμένοι Χριστιανοί από τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και τα νησιά λαβαίνουν μέρος στην ετοιμασία αυτής της ύλης που προορίζεται για χρήση των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Αλλά όλη η τιμή δίνεται στον Ιεχωβά Θεό.

Το Φως Λάμπει Ολοένα και Περισσότερο

Όπως φαίνεται από τη σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η εμπειρία τους ήταν σαν αυτήν που περιγράφει το εδάφιο Παροιμίαι 4:18: «Η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα». Η έκχυση του φωτός ήταν προοδευτική, ακριβώς όπως το φως που απλώνεται νωρίς το χάραμα δίνει τη θέση του στο φως του ήλιου και στο πλήρες φως μιας καινούριας μέρας. Βλέποντας τα πράγματα υπό το φως που ήταν διαθέσιμο, είχαν κατά καιρούς ελλιπείς, ακόμα και ανακριβείς, απόψεις. Όσο σκληρά και αν προσπαθούσαν, απλούστατα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ορισμένες προφητείες παρά μόνο όταν αυτές άρχιζαν να εκπληρώνονται. Καθώς ο Ιεχωβά έριχνε περισσότερο φως στο Λόγο του μέσω του πνεύματός Του, οι δούλοι του υπήρξαν ταπεινά πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές.

Αυτή η προοδευτική κατανόηση δεν περιορίστηκε στην πρώτη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας τους. Εξακολουθεί να λαβαίνει χώρα μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα, το 1962 έγινε μια προσαρμογή στην κατανόηση σχετικά με ‘τις ανώτερες εξουσίες’ των εδαφίων Ρωμαίους 13:1-7.

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής δίδασκαν ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ ήταν ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Γιατί; Στις Σκοπιές 15 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 1929, παρατέθηκαν διάφοροι κοσμικοί νόμοι και καταδείχτηκε ότι κάτι που επιτρεπόταν σε μια χώρα απαγορευόταν σε κάποια άλλη. Επίσης επισύρθηκε η προσοχή σε κοσμικούς νόμους οι οποίοι απαιτούσαν από τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που απαγόρευε ο Θεός ή απαγόρευαν αυτό που ο Θεός πρόσταζε τους δούλους του να κάνουν. Λόγω της ειλικρινούς επιθυμίας τους να δείχνουν σεβασμό προς την υπέρτατη εξουσία του Θεού, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν τη γνώμη ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ πρέπει να είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Εξακολουθούσαν να υπακούν στους κοσμικούς νόμους, αλλά η έμφαση δινόταν στην υπακοή στον Θεό πρώτα. Αυτό ήταν σημαντικό μάθημα, το οποίο τους ενίσχυσε στη διάρκεια των ετών της παγκόσμιας αναταραχής που ακολούθησε. Αλλά δεν κατανοούσαν ξεκάθαρα αυτά που έλεγαν τα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7.

Ύστερα από χρόνια έγινε μια προσεκτική επανεξέταση των εδαφίων, σε συνάρτηση με τα συμφραζόμενα και το νόημά τους στο φως όλης της υπόλοιπης Αγίας Γραφής. Ως αποτέλεσμα, το 1962 διαπιστώθηκε ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ είναι οι κοσμικοί κυβερνήτες, αλλά, με τη βοήθεια της Μετάφρασης Νέου Κόσμου, έγινε πλήρως αντιληπτή η αρχή της σχετικής υποταγής.b Αυτό δεν απαίτησε κάποια μεγάλη αλλαγή στη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά προς τις κυβερνήσεις του κόσμου, διόρθωσε όμως την κατανόηση που είχαν για ένα σημαντικό τμήμα των Γραφών. Στο μεταξύ, ο κάθε Μάρτυρας είχε την ευκαιρία να εξετάσει προσεκτικά αν πράγματι ζούσε σύμφωνα με τις ευθύνες που είχε τόσο προς τον Θεό όσο και προς τις κοσμικές εξουσίες. Αυτή η ξεκάθαρη κατανόηση σχετικά με ‘τις ανώτερες εξουσίες’ έχει χρησιμεύσει ως προστασία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα σε χώρες όπου κύματα εθνικισμού και κραυγές για μεγαλύτερη ελευθερία καταλήγουν σε ξεσπάσματα βίας και στο σχηματισμό καινούριων κυβερνήσεων.

Τον επόμενο χρόνο, το 1963, παρουσιάστηκε μια διευρυμένη εφαρμογή για τη ‘Βαβυλώνα τη Μεγάλη’.c (Αποκ. 17:5) Η εξέταση της κοσμικής και της θρησκευτικής ιστορίας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η επιρροή της αρχαίας Βαβυλώνας έχει διαποτίσει, όχι μόνο το Χριστιανικό κόσμο, αλλά και κάθε μέρος της γης. Έτσι κατανοήθηκε ότι η Βαβυλώνα η Μεγάλη ήταν ολόκληρη η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος έχει καταστήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ικανούς να βοηθούν πολύ περισσότερους ανθρώπους, που έχουν διαφορετικό παρελθόν, να ανταποκριθούν στη Βιβλική εντολή: «Βγείτε από αυτήν, λαέ μου».—Αποκ. 18:4.

Πράγματι, η εξέλιξη των γεγονότων που προειπώθηκαν σε ολόκληρο το βιβλίο της Αποκάλυψης έχει προμηθεύσει άφθονη πνευματική διαφώτιση. Το 1917 δημοσιεύτηκε (στην αγγλική) μια μελέτη της Αποκάλυψης στο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Αλλά ‘η ημέρα του Κυρίου’, η οποία αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 1:10, μόλις άρχιζε τότε· πολλά από αυτά που είχαν προειπωθεί δεν είχαν συμβεί ακόμα και δεν είχαν κατανοηθεί πλήρως. Ωστόσο, οι εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα μετέπειτα χρόνια έριξαν περισσότερο φως στο νόημα εκείνου του μέρους της Αγίας Γραφής, και αυτά τα γεγονότα είχαν μεγάλη επίδραση στην πολύ διαφωτιστική μελέτη της Αποκάλυψης που δημοσιεύτηκε το 1930 στους δυο τόμους που είχαν τον τίτλο Φως. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 εμφανίστηκαν τα πιο ενημερωμένα βιβλία «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!» Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! (“Babylon the Great Has Fallen!” God’s Kingdom Rules!) και ‘Τότε Ετελέσθη το Μυστήριον του Θεού’ (“Then Is Finished the Mystery of God”). Έπειτα από δυο δεκαετίες έγινε και άλλη μια βαθιά μελέτη σχετικά με εκείνο το μέρος της Αγίας Γραφής. Η συμβολική γλώσσα της Αποκάλυψης αναλύθηκε προσεκτικά στο φως παρόμοιων εκφράσεων σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής. (1 Κορ. 2:10-13) Επανεξετάστηκαν γεγονότα του εικοστού αιώνα τα οποία εκπλήρωναν τις προφητείες. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν το 1988 στο συναρπαστικό βιβλίο Αποκάλυψη—Το Μεγαλειώδες Αποκορύφωμά της Πλησιάζει!

Στα πρώτα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας τους τέθηκαν τα θεμέλια. Προμηθεύτηκε άφθονη, πολύτιμη πνευματική τροφή. Τα πρόσφατα χρόνια έχει προμηθευτεί μεγαλύτερη ποικιλία ύλης για μελέτη της Αγίας Γραφής με σκοπό να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τόσο των ώριμων Χριστιανών όσο και των καινούριων μελετητών που προέρχονται από πολλά υπόβαθρα. Η συνεχιζόμενη μελέτη των Γραφών μαζί με την εκπλήρωση των θεϊκών προφητειών έχουν σε πολλές περιπτώσεις καταστήσει δυνατή τη διατύπωση Βιβλικών διδασκαλιών με μεγαλύτερη σαφήνεια. Λόγω του ότι η μελέτη του Λόγου του Θεού που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι προοδευτική, αυτοί έχουν άφθονη πνευματική τροφή, ακριβώς όπως προείπαν οι Γραφές ότι θα συνέβαινε στους δούλους του Θεού. (Ησ. 65:13, 14) Ποτέ δεν κάνουν προσαρμογές στις απόψεις με το σκοπό να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί από τον κόσμο, υιοθετώντας τις εκφυλιζόμενες ηθικές αξίες του. Απεναντίας, η ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά δείχνει ότι οι αλλαγές γίνονται με το σκοπό να προσκολληθούν ακόμα πιο πολύ στην Αγία Γραφή, ώστε να μοιάζουν περισσότερο με τους πιστούς Χριστιανούς του πρώτου αιώνα και έτσι να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί από τον Θεό.

Συνεπώς, η εμπειρία τους βρίσκεται σε αρμονία με την προσευχή του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε σε συγχριστιανούς του: «Δεν έχουμε πάψει να προσευχόμαστε για εσάς και να ζητάμε να γεμίσετε με την ακριβή γνώση του θελήματός του με κάθε σοφία και πνευματική κατανόηση, για να περπατήσετε αντάξια του Ιεχωβά με σκοπό να τον ευαρεστείτε πλήρως καθώς συνεχίζετε να καρποφορείτε όσον αφορά κάθε καλό έργο και να αυξάνετε στην ακριβή γνώση του Θεού».—Κολ. 1:9, 10.

Αυτή η αύξηση σε ακριβή γνώση για τον Θεό είχε επίσης σχέση και με το όνομά τους—Μάρτυρες του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 120]

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ πρόθυμα αναγνώριζε τη βοήθεια που του έδωσαν άλλοι στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Γραφικής του μελέτης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 122]

Εξετάζουν προσωπικά τις αποδείξεις για το ότι η Αγία Γραφή είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 123]

Οι Σπουδαστές της Γραφής διέκριναν ότι η δικαιοσύνη του Θεού βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με τη σοφία, την αγάπη και τη δύναμή του

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 127]

Ο Ρώσσελ διέκρινε καθαρά ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασάνων μετά το θάνατο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 129]

Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι δεν πίστευαν τη δοξασία της κόλασης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 132]

Η σταθερή στάση του Ρώσσελ όσον αφορά το λύτρο είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 134]

Μπόρεσαν να διακρίνουν ότι οι Βιβλικές προφητείες υποδείκνυαν με σαφήνεια το 1914

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 136]

Δεν συνέβησαν όλα τόσο σύντομα όσο περίμεναν

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 139]

Τα καλά νέα που πρέπει να διακηρυχτούν: Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήδη σε λειτουργία!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 140]

Θα ήταν ο Αρμαγεδδών απλώς μια κοινωνική επανάσταση;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 141]

Τελικά, το 1932, προσδιορίστηκε η ταυτότητα του αληθινού «Ισραήλ του Θεού»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 143]

«Ο πιστός και φρόνιμος δούλος»—πρόσωπο ή τάξη;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 146]

Προοδευτικά, σταμάτησαν συνήθειες που μπορεί να έστρεφαν ακατάλληλη προσοχή σε ορισμένους ανθρώπους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 148]

Οι αλλαγές που γίνονται έχουν σκοπό τη μεγαλύτερη προσκόλληση στο Λόγο του Θεού

[Πλαίσιο στη σελίδα 124]

Γνωστοποίηση του Ονόματος του Θεού

◆ Από το 1931 το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιείται για να προσδιορίζει εκείνους που λατρεύουν και υπηρετούν τον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό.

◆ Από το τεύχος 15 Οκτωβρίου 1931 (στην αγγλική), το προσωπικό όνομα του Θεού, το όνομα Ιεχωβά, εμφανίζεται στο εξώφυλλο κάθε τεύχους του περιοδικού «Σκοπιά».

◆ Σε έναν καιρό που το προσωπικό όνομα του Θεού παραλειπόταν από τις περισσότερες σύγχρονες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να εκδίδουν, το 1950, τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου», η οποία αποκατέστησε το θεϊκό όνομα στη δικαιωματική του θέση.

◆ Εκτός από την ίδια την Αγία Γραφή, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει εκδώσει και πολλά άλλα έντυπα με σκοπό να επισύρει την προσοχή ιδιαίτερα στο θεϊκό όνομα—για παράδειγμα, τα βιβλία «Ιεχωβά» (Jehovah, 1934), «Αγιασθήτω το Όνομά σου» (1961) και «‘Τα Έθνη Θέλουσι Γνωρίσει Ότι Εγώ Είμαι ο Ιεχωβά’—Πώς;» (“The Nations Shall Know That I Am Jehovah”—How?, 1971), καθώς και το ειδικό βιβλιάριο «Το Θείο Όνομα που θα Παραμείνει για Πάντα» (1984).

[Πλαίσιο στη σελίδα 126]

‘Θα Έρθουμε σε Αντίφαση με τον Ίδιο τον Χριστό;’

Αφού εξέθεσε το ότι η δοξασία της Τριάδας είναι αντιγραφική και παράλογη, ο Κ. Τ. Ρώσσελ εξέφρασε δίκαιη αγανάκτηση όταν ρώτησε: «Θα έρθουμε λοιπόν σε αντίφαση με τους Αποστόλους και τους Προφήτες και τον Ίδιο τον Ιησού και θα αγνοήσουμε τη λογική και τον κοινό νου, μόνο και μόνο για να μείνουμε προσκολλημένοι σε ένα δόγμα που έφτασε σε εμάς από το σκοτεινό, δεισιδαιμονικό παρελθόν, μέσω μιας διεφθαρμένης αποστατικής Εκκλησίας; Και βέβαια όχι! ‘Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν· εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς’».—«Σκοπιά» 15 Αυγούστου 1915 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 133]

Αλήθεια που Έρχεται Προοδευτικά

Το 1882 ο Κ. Τ. Ρώσσελ έγραψε: «Η Αγία Γραφή είναι το μοναδικό μας πρότυπο και οι διδασκαλίες της το μοναδικό μας δόγμα, και αναγνωρίζοντας τον προοδευτικό χαρακτήρα της εξέλιξης των Γραφικών αληθειών, είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι να κάνουμε προσθήκες στο δόγμα (πίστη—πιστεύω) μας ή να το τροποποιήσουμε καθώς αυξάνεται το φως που παίρνουμε από το Πρότυπό μας».—«Σκοπιά», Απρίλιος 1882, σ. 7 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στις σελίδες 144, 145]

Πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά

◆ Η Αγία Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. (2 Τιμ. 3:16, 17)

Το περιεχόμενό της δεν είναι απλή ιστορία ή ανθρώπινες απόψεις, αλλά ο λόγος του Θεού, καταγραμμένος για το δικό μας όφελος. (2 Πέτρ. 1:21· Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11)

◆ Ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθινός Θεός. (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· Δευτ. 4:39, ΜΝΚ)

Ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός των πάντων, και γι’ αυτό μόνο σε εκείνον αξίζει η απόδοση λατρείας. (Αποκ. 4:11· Λουκ. 4:8)

Ο Ιεχωβά είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, εκείνος στον οποίο οφείλουμε πλήρη υπακοή. (Πράξ. 4:24· Δαν. 4:17· Πράξ. 5:29)

◆ Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού, ο μόνος που δημιουργήθηκε απευθείας από τον ίδιο τον Θεό. (1 Ιωάν. 4:9· Κολ. 1:13-16)

Ο Ιησούς ήταν το πρώτο από τα δημιουργήματα του Θεού· συνεπώς, προτού γίνει η σύλληψή του και γεννηθεί ως άνθρωπος, ο Ιησούς ζούσε στον ουρανό. (Αποκ. 3:14· Ιωάν. 8:23, 58)

Ο Ιησούς λατρεύει τον Πατέρα του ως τον μόνο αληθινό Θεό· ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι ήταν ίσος με τον Θεό. (Ιωάν. 17:3· 20:17· 14:28)

Ο Ιησούς έδωσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως λύτρο για το ανθρώπινο γένος. Η θυσία του καθιστά δυνατή την αιώνια ζωή για όλους όσους πραγματικά ασκούν πίστη σε αυτήν. (Μάρκ. 10:45· Ιωάν. 3:16, 36)

Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς ως αθάνατο πνευματικό πρόσωπο. (1 Πέτρ. 3:18· Ρωμ. 6:9)

Ο Ιησούς έχει επιστρέψει (με το να έχει κατευθύνει την προσοχή του στη γη ως Βασιλιάς) και είναι τώρα παρών ως δοξασμένο πνεύμα. (Ματθ. 24:3, 23-27· 25:31-33· Ιωάν. 14:19)

◆ Ο Σατανάς είναι ο αόρατος «άρχοντας αυτού του κόσμου». (Ιωάν. 12:31· 1 Ιωάν. 5:19)

Αρχικά αυτός ήταν ένας τέλειος γιος του Θεού, αλλά επέτρεψε να αναπτυχτούν αισθήματα έπαρσης στην καρδιά του, επιθύμησε τη λατρεία που ανήκε μόνο στον Ιεχωβά και δελέασε τον Αδάμ και την Εύα έτσι ώστε να υπακούσουν σε αυτόν παρά να ακούσουν τον Θεό. Με τον τρόπο αυτόν έγινε Σατανάς, που σημαίνει «Αντίδικος». (Ιωάν. 8:44· Γέν. 3:1-5· παράβαλε Δευτερονόμιον 32:4, 5, ΜΝΚ· Ιακώβου 1:14, 15· Λουκάς 4:5-7).

Ο Σατανάς «παροδηγεί ολόκληρη την κατοικημένη γη»· αυτός και οι δαίμονές του ευθύνονται για την αυξημένη αθλιότητα στη γη σε αυτόν τον καιρό του τέλους. (Αποκ. 12:7-9, 12)

Στον ορισμένο καιρό του Θεού, ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα καταστραφούν για πάντα. (Αποκ. 20:10· 21:8)

◆ Η Βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό θα αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις και θα γίνει η μοναδική κυβέρνηση επί όλου του ανθρώπινου γένους. (Δαν. 7:13, 14)

Το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων θα καταστραφεί τελείως. (Δαν. 2:44· Αποκ. 16:14, 16· Ησ. 34:2)

Η Βασιλεία του Θεού θα κυβερνήσει με δικαιοσύνη και θα φέρει αληθινή ειρήνη στους υπηκόους της. (Ησ. 9:6, 7· 11:1-5· 32:17· Ψαλμ. 85:10-12)

Οι ασεβείς θα εκκοπούν για πάντα και οι λάτρεις του Ιεχωβά θα απολαμβάνουν διαρκή ασφάλεια. (Παρ. 2:21, 22· Ψαλμ. 37:9-11· Ματθ. 25:41-46· 2 Θεσ. 1:6-9· Μιχ. 4:3-5)

◆ Σήμερα ζούμε, από το 1914 και μετά,d στον καιρό του τέλους αυτού του πονηρού κόσμου. (Ματθ. 24:3-14· 2 Τιμ. 3:1-5· Δαν. 12:4)

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δίνεται σε όλα τα έθνη μαρτυρία· έπειτα από αυτό θα έρθει το τέλος, όχι του πλανήτη, αλλά του πονηρού συστήματος και των ασεβών ανθρώπων. (Ματθ. 24:3, 14· 2 Πέτρ. 3:7· Εκκλ. 1:4)

◆ Υπάρχει μόνο ένας δρόμος που οδηγεί στη ζωή· δεν επιδοκιμάζονται όλες οι θρησκείες ή όλες οι θρησκευτικές συνήθειες από τον Θεό. (Ματθ. 7:13, 14· Ιωάν. 4:23, 24· Εφεσ. 4:4, 5)

Η αληθινή λατρεία δίνει έμφαση, όχι στην τελετουργική και εξωτερική επίδειξη, αλλά στη γνήσια αγάπη για τον Θεό, η οποία φαίνεται από την υπακοή στις εντολές του και από την αγάπη για το συνάνθρωπο. (Ματθ. 15:8, 9· 1 Ιωάν. 5:3· 3:10-18· 4:21· Ιωάν. 13:34, 35)

Άνθρωποι από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλωσσικές ομάδες μπορούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά και να έχουν την επιδοκιμασία του. (Πράξ. 10:34, 35· Αποκ. 7:9-17)

Η προσευχή πρέπει να απευθύνεται μόνο στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού· δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται θρησκευτικές αναπαραστάσεις ούτε ως αντικείμενα αφοσίωσης ούτε ως βοηθήματα λατρείας. (Ματθ. 6:9· Ιωάν. 14:6, 13, 14· 1 Ιωάν. 5:21· 2 Κορ. 5:7· 6:16· Ησ. 42:8)

Απαιτείται να μην υπάρχει καμιά σχέση με πνευματιστικές πράξεις. (Γαλ. 5:19-21· Δευτ. 18:10-12· Αποκ. 21:8)

Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε κληρικούς και λαϊκούς μεταξύ των αληθινών Χριστιανών. (Ματθ. 20:25-27· 23:8-12)

Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν περιλαμβάνει την τήρηση ενός εβδομαδιαίου σαββάτου ή τη συμμόρφωση με τις άλλες απαιτήσεις του Μωσαϊκού Νόμου με σκοπό την απόκτηση σωτηρίας· αν το έκανε κάποιος αυτό θα απέρριπτε τον Χριστό, ο οποίος εκπλήρωσε το Νόμο. (Γαλ. 5:4· Ρωμ. 10:4· Κολ. 2:13-17)

Εκείνοι που ασκούν την αληθινή λατρεία δεν αναμειγνύονται σε συγκρητισμό. (2 Κορ. 6:14-17· Αποκ. 18:4)

Όλοι όσοι είναι πραγματικά μαθητές του Ιησού βαφτίζονται με πλήρη κατάδυση. (Ματθ. 28:19, 20· Μάρκ. 1:9, 10· Πράξ. 8:36-38)

Όλοι όσοι ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού και υπακούν στις εντολές του δίνουν μαρτυρία στους άλλους για τη Βασιλεία του Θεού. (Λουκ. 4:43· 8:1· Ματθ. 10:7· 24:14)

◆ Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της κληρονομιάς της αμαρτίας από τον Αδάμ. (Ρωμ. 5:12· 6:23)

Στο θάνατο, πεθαίνει η ίδια η ψυχή. (Ιεζ. 18:4)

Οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα. (Ψαλμ. 146:4· Εκκλ. 9:5, 10)

Ο Άδης (Σιεόλ) είναι ο κοινός τάφος του ανθρώπινου γένους. (Ιώβ 14:13, Μετ. Ο΄· Αποκ. 20:13, 14)

Η ‘λίμνη της φωτιάς’ στην οποία στέλνονται οι αδιόρθωτοι πονηροί σημαίνει, όπως λέει η ίδια η Αγία Γραφή, το ‘δεύτερο θάνατο’, το θάνατο για πάντα. (Αποκ. 21:8)

Η ανάσταση είναι η ελπίδα για τους νεκρούς και για εκείνους που τους έχει πάρει αγαπημένα τους πρόσωπα ο θάνατος. (1 Κορ. 15:20-22· Ιωάν. 5:28, 29· παράβαλε Ιωάννης 11:25, 26, 38-44· Μάρκος 5:35-42).

Ο θάνατος που οφείλεται στην αδαμιαία αμαρτία θα πάψει να υπάρχει. (1 Κορ. 15:26· Ησ. 25:8· Αποκ. 21:4)

◆ Ένα «μικρό ποίμνιο», μόνο 144.000, πηγαίνει στον ουρανό. (Λουκ. 12:32· Αποκ. 14:1, 3)

Αυτοί είναι εκείνοι που ‘αναγεννιούνται’ ως πνευματικοί γιοι του Θεού. (Ιωάν. 3:3· 1 Πέτρ. 1:3, 4)

Ο Θεός διαλέγει αυτούς από όλους τους λαούς και τα έθνη για να βασιλέψουν με τον Χριστό στη Βασιλεία. (Αποκ. 5:9, 10· 20:6)

◆ Όσοι άλλοι έχουν την επιδοκιμασία του Θεού θα ζήσουν για πάντα στη γη. (Ψαλμ. 37:29· Ματθ. 5:5· 2 Πέτρ. 3:13)

Η γη δεν θα καταστραφεί ποτέ ούτε θα μείνει χωρίς κατοίκους. (Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18)

Σε αρμονία με τον αρχικό σκοπό του Θεού, όλη η γη θα γίνει παράδεισος. (Γέν. 1:27, 28· 2:8, 9· Λουκ. 23:42, 43)

Θα υπάρχουν κατάλληλες κατοικίες και άφθονη τροφή για την ευχαρίστηση όλων. (Ησ. 65:21-23· Ψαλμ. 72:16, ΜΝΚ)

Οι αρρώστιες, όλων των ειδών οι αναπηρίες και ο ίδιος ο θάνατος θα γίνουν πράγματα του παρελθόντος. (Αποκ. 21:3, 4· Ησ. 35:5, 6)

◆ Πρέπει να αποδίδεται ο κατάλληλος σεβασμός στις κοσμικές εξουσίες. (Ρωμ. 13:1-7· Τίτο 3:1, 2)

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν συμμετέχουν σε στασιασμό κατά της κυβερνητικής εξουσίας. (Παρ. 24:21, 22· Ρωμ. 13:1)

Υπακούν σε όλους τους νόμους οι οποίοι δεν έρχονται σε αντίθεση με το νόμο του Θεού, αλλά πρώτη έρχεται η υπακοή στον Θεό. (Πράξ. 5:29)

Μιμούνται τον Ιησού παραμένοντας ουδέτεροι ως προς τις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου. (Ματθ. 22:15-21· Ιωάν. 6:15)

◆ Οι Χριστιανοί πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανόνες της Αγίας Γραφής όσον αφορά το αίμα καθώς και τη σεξουαλική ηθική. (Πράξ. 15:28, 29)

Η εισαγωγή αίματος στο σώμα μέσω του στόματος ή μέσω των φλεβών παραβιάζει το νόμο του Θεού. (Γέν. 9:3-6· Πράξ. 15:19, 20)

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ηθικά καθαροί· η πορνεία, η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία δεν πρέπει να έχουν καμιά θέση στη ζωή τους, και το ίδιο ισχύει για τη μέθη και τη χρήση ναρκωτικών. (1 Κορ. 6:9-11· 2 Κορ. 7:1)

◆ Η προσωπική εντιμότητα και πιστότητα στην εκπλήρωση των γαμήλιων και των οικογενειακών ευθυνών είναι πράγματα σημαντικά για τους Χριστιανούς. (1 Τιμ. 5:8· Κολ. 3:18-21· Εβρ. 13:4)

Η ανειλικρίνεια στα λόγια, η ανεντιμότητα στον επαγγελματικό τομέα και η υποκριτική συμπεριφορά δεν συμβιβάζονται με την ιδιότητα του Χριστιανού. (Παρ. 6:16-19· Εφεσ. 4:25· Ματθ. 6:5· Ψαλμ. 26:4)

◆ Η αποδεκτή λατρεία προς τον Ιεχωβά απαιτεί να αγαπούμε εκείνον περισσότερο από όλους τους άλλους. (Λουκ. 10:27· Δευτ. 5:9, ΜΝΚ)

Η εκτέλεση του θελήματος του Ιεχωβά, και συνεπώς η απόδοση τιμής στο όνομά του, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του αληθινού Χριστιανού. (Ιωάν. 4:34· Κολ. 3:23· 1 Πέτρ. 2:12)

Μολονότι οι Χριστιανοί κάνουν το καλό σε όλους τους ανθρώπους, όσο τους είναι δυνατόν, αναγνωρίζουν ότι έχουν ιδιαίτερη υποχρέωση προς τους υπόλοιπους δούλους του Θεού· γι’ αυτό η βοήθεια που δίνουν σε καιρούς ασθενειών και συμφορών απευθύνεται ειδικά σε εκείνους. (Γαλ. 6:10· 1 Ιωάν. 3:16-18)

Η αγάπη για τον Θεό απαιτεί από τους αληθινούς Χριστιανούς, όχι μόνο να υπακούν στην εντολή του να αγαπούν τον πλησίον τους, αλλά και να μην αγαπούν τον ανήθικο και υλιστικό τρόπο ζωής του κόσμου. Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν είναι μέρος του κόσμου και έτσι απέχουν από τη συμμετοχή σε δραστηριότητες οι οποίες θα τους χαρακτήριζαν ως άτομα που έχουν το πνεύμα του. (Ρωμ. 13:8, 9· 1 Ιωάν. 2:15-17· Ιωάν. 15:19· Ιακ. 4:4)

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 121]

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει τη «Σκοπιά της Σιών» το 1879, όταν ήταν 27 χρονών

[Εικόνες στη σελίδα 125]

Ο Σερ Ισαάκ Νεύτων και ο Χένρι Γκρου συγκαταλέγονταν σε εκείνους που από πιο παλιά είχαν απορρίψει την Τριάδα ως αντιγραφική

[Εικόνες στη σελίδα 128]

Σε μια δημόσια συζήτηση, ο Ρώσσελ απέδειξε ότι οι νεκροί είναι πράγματι νεκροί, δεν ζουν με τους αγγέλους ούτε με τους δαίμονες σε κάποιο μέρος απελπισίας

Το Κάρνεγκι Χολ, στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας—όπου έγινε η συζήτηση

[Εικόνα στη σελίδα 130]

Ο Ρώσσελ ταξίδεψε σε πόλεις μεγάλες και μικρές προκειμένου να πει την αλήθεια για τον άδη

[Εικόνα στη σελίδα 131]

Όταν ο Φρέντερικ Φρανς, φοιτητής πανεπιστημίου, έμαθε την αλήθεια σχετικά με την κατάσταση των νεκρών, άλλαξε εντελώς τους στόχους που είχε στη ζωή

[Εικόνα στη σελίδα 135]

Οι Σπουδαστές της Γραφής έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο 1914 ως το τέλος των Καιρών των Εθνών, όπως μέσω αυτού του φυλλαδίου του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής το οποίο διανεμήθηκε στη διάρκεια του 1914

[Εικόνες στη σελίδα 137]

Το 1931, χρησιμοποιώντας το πιο εκτεταμένο ραδιοφωνικό δίκτυο μετάδοσης που είχε λειτουργήσει ποτέ, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έδειξε ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να φέρει μόνιμη ανακούφιση στο ανθρώπινο γένος

Η ομιλία «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου» μεταδόθηκε από 163 σταθμούς ταυτόχρονα και αργότερα την αναμετέδωσαν άλλοι 340 σταθμοί

[Εικόνα στη σελίδα 142]

Ο Α. Χ. Μακμίλαν στάλθηκε με πλοίο στην Παλαιστίνη το 1925 λόγω του ειδικού ενδιαφέροντος που υπήρχε για το ρόλο των Εβραίων σε σχέση με τις Βιβλικές προφητείες

Κεφάλαιο 11

Πως Φτάσαμε να Γίνουμε Γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά

ΤΙΣ πρώτες δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας τους, συχνά τους αποκαλούσαν απλώς Σπουδαστές της Γραφής. Όταν άλλοι ρωτούσαν ποιο ήταν το όνομα της οργάνωσης, οι αδελφοί μας απαντούσαν πολλές φορές: «Είμαστε Χριστιανοί». Ο αδελφός Ρώσσελ απάντησε σε μια τέτοια ερώτηση λέγοντας, μέσω της Σκοπιάς: «Δεν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άλλους Χριστιανούς υιοθετώντας κάποιο ξεχωριστό ή ιδιαίτερο όνομα. Είμαστε ικανοποιημένοι με το όνομα Χριστιανοί, με το οποίο ήταν γνωστοί και οι άγιοι της πρώτης εποχής».—Τεύχος του Σεπτεμβρίου 1888 (στην αγγλική).

Πώς, λοιπόν, συνέβη και είμαστε σήμερα γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Το Όνομα Χριστιανός

Οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, τόσο εκείνοι του πρώτου αιώνα όσο και οι σημερινοί, αποκαλούν τον εαυτό τους και τους ομοπίστους τους «αδελφούς», «φίλους» και «εκκλησία του Θεού». (Πράξ. 11:29· 3 Ιωάν. 14· 1 Κορ. 1:2) Επίσης χαρακτηρίζουν τον Χριστό ως «τον Κύριο» και τον εαυτό τους ως ‘δούλους του Χριστού Ιησού’ και ‘δούλους του Θεού’. (Κολ. 3:24· Φιλιπ. 1:1· 1 Πέτρ. 2:16) Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί χρησιμοποιούνται ελεύθερα μέσα στην εκκλησία και γίνονται σαφώς κατανοητοί.

Τον πρώτο αιώνα, ο τρόπος ζωής που είχε ως επίκεντρο την πίστη στον Ιησού Χριστό (και, κατ’ επέκταση, η ίδια η εκκλησία) αναφερόταν ως ‘Η Οδός’. (Πράξ. 9:2· 19:9) Πολλές μεταφράσεις του εδαφίου Πράξεις 18:25 δείχνουν ότι καλούνταν επίσης ‘η οδός του Ιεχωβά’.a Από την άλλη μεριά, ορισμένοι εκτός εκκλησίας την αποκαλούσαν χλευαστικά ‘αίρεση των Ναζωραίων’.—Πράξ. 24:5.

Γύρω στο 44 Κ.Χ. ή όχι πολύ μετά από αυτό, οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού άρχισαν να γίνονται γνωστοί ως Χριστιανοί. Μερικοί υποστηρίζουν ότι οι εκτός εκκλησίας ήταν εκείνοι που τους έβγαλαν Χριστιανούς, λέγοντάς τους έτσι με υποτιμητικό τόνο. Ωστόσο, πολλοί Βιβλικοί λεξικογράφοι και σχολιαστές δηλώνουν ότι ένα ρήμα που χρησιμοποιείται στο εδάφιο Πράξεις 11:26 υποδηλώνει θεϊκή κατεύθυνση ή αποκάλυψη. Για το λόγο αυτόν, στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, το εδάφιο αυτό λέει: «Στην Αντιόχεια ήταν που για πρώτη φορά οι μαθητές ονομάστηκαν με θεϊκή πρόνοια Χριστιανοί». (Παρόμοιες αποδόσεις βρίσκονται και στην Κατά Λέξη Μετάφραση της Αγίας Γραφής [Literal Translation of the Holy Bible] του Ρόμπερτ Γιανγκ, Αναθεωρημένη Έκδοση του 1898· Η Απλή Αγγλική Βίβλος [The Simple English Bible] του 1981· και η Καινή Διαθήκη [New Testament] του Ούγκο Μακ Κορντ, του 1988). Γύρω στο 58 Κ.Χ., το όνομα Χριστιανός ήταν πολύ γνωστό ακόμα και στους Ρωμαίους αξιωματούχους.—Πράξ. 26:28.

Όσο καιρό ζούσαν οι απόστολοι του Χριστού, το όνομα Χριστιανός ήταν ξεχωριστό και συγκεκριμένο. (1 Πέτρ. 4:16) Όλοι όσοι ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί αλλά που οι πεποιθήσεις ή η διαγωγή τους διέψευδε τον ισχυρισμό τους αποβάλλονταν από τη Χριστιανική κοινότητα. Εντούτοις, όπως είχε προείπει ο Ιησούς, μετά το θάνατο των αποστόλων ο Σατανάς έσπειρε σπόρους που παρήγαγαν κατ’ απομίμηση Χριστιανούς. Αυτές οι απομιμήσεις αξίωναν και εκείνες να έχουν το όνομα Χριστιανός. (Ματθ. 13:24, 25, 37-39) Όταν η αποστατική Χριστιανοσύνη κατέφυγε στους δια της βίας προσηλυτισμούς, μερικοί ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί απλώς και μόνο για να αποφύγουν το διωγμό. Με τον καιρό, όποιος Ευρωπαίος δεν ισχυριζόταν ότι ήταν Εβραίος, Μουσουλμάνος ή αθεϊστής θεωρούνταν συνήθως Χριστιανός, άσχετα από τις πεποιθήσεις ή τη διαγωγή του.

Χλευαστικά Παρωνύμια

Από το 16ο αιώνα και μετά, η κατάσταση αυτή αποτέλεσε πρόβλημα για τους Μεταρρυθμιστές. Εφόσον το όνομα Χριστιανός χρησιμοποιούνταν με τόσο ανεκτικό τρόπο, πώς θα μπορούσαν να διακρίνονται εκείνοι από τους άλλους που ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί;

Συχνά απλώς δέχονταν με συγκατάβαση τη χρήση κάποιου χλευαστικού παρωνυμίου που τους είχαν δώσει οι εχθροί τους. Έτσι, οι θεολογικοί αντίπαλοι του Μαρτίνου Λούθηρου, στη Γερμανία, ήταν εκείνοι που εφάρμοσαν για πρώτη φορά το όνομά του στους ακολούθους του, αποκαλώντας τους Λουθηρανούς. Σε εκείνους που ήταν μαζί με τον Τζον Γουέσλι, στην Αγγλία, δόθηκε το όνομα Μεθοδιστές επειδή ήταν ασυνήθιστα ακριβείς και μεθοδικοί στην τήρηση θρησκευτικών καθηκόντων. Οι Βαπτιστές στην αρχή αντιδρούσαν στο παρωνύμιο Αναβαπτιστής αλλά σιγά-σιγά υιοθέτησαν το όνομα Βαπτιστής κάνοντας έτσι ένα είδος συμβιβασμού.

Και οι Σπουδαστές της Γραφής; Ο κλήρος τούς είχε βγάλει τα ονόματα Ρωσσελιστές και Ροδερφορντιστές. Αλλά η υιοθέτηση ενός τέτοιου ονόματος θα υπέθαλπε αιρετικό πνεύμα. Δεν θα ήταν σε συνέπεια με τον έλεγχο που είχε δώσει στους πρώτους Χριστιανούς ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έγραψε: «Όταν κάποιος λέει: ‘Εγώ ανήκω στον Παύλο’, αλλά κάποιος άλλος λέει: ‘Εγώ στον Απολλώ’, δεν είστε απλώς άνθρωποι [δηλαδή σαρκικοί στον τρόπο σκέψης και όχι πνευματικοί];» (1 Κορ. 3:4) Μερικοί τους επονόμαζαν ‘Χιλιαστές’· αλλά η Χιλιετής Βασιλεία του Χριστού δεν ήταν παρά μια από τις διδασκαλίες τους. Άλλοι τους έλεγαν ‘Ανθρώπους της Σκοπιάς’· αλλά και αυτό ήταν ακατάλληλο, επειδή η Σκοπιά δεν ήταν παρά ένα από τα έντυπα που χρησιμοποιούσαν για να διαδίδουν τη Βιβλική αλήθεια.

Ανάγκη για ένα Ξεχωριστό Όνομα

Με τον καιρό, γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι, εκτός από το χαρακτηρισμό Χριστιανοί, η εκκλησία των δούλων του Ιεχωβά χρειαζόταν πραγματικά ένα ξεχωριστό όνομα. Η σημασία του ονόματος Χριστιανός είχε διαστρεβλωθεί στο νου των ανθρώπων, επειδή άτομα που ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί συνήθως γνώριζαν ελάχιστα ή δεν γνώριζαν τίποτα για το ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός, τι δίδαξε και τι έπρεπε να κάνουν αν ήθελαν πραγματικά να είναι ακόλουθοί του. Επιπλέον, καθώς οι αδελφοί μας προόδευαν στην κατανόηση του Λόγου του Θεού, διέκριναν καθαρά την ανάγκη που υπήρχε να είναι διαχωρισμένοι και να ξεχωρίζουν από εκείνα τα θρησκευτικά συστήματα που ισχυρίζονταν ψευδώς ότι ήταν Χριστιανικά.

Είναι αλήθεια ότι οι αδελφοί μας συχνά αυτοαποκαλούνταν Σπουδαστές της Γραφής και ότι, από το 1910 και μετά, χρησιμοποιούσαν το όνομα Διεθνής Σύλλογος των Σπουδαστών της Γραφής αναφορικά με τις συναθροίσεις τους. Το 1914, προκειμένου να μην προκαλείται σύγχυση με το νεοσχηματισμένο νομικό σωματείο τους που ονομαζόταν Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής, υιοθέτησαν για τους τοπικούς ομίλους τους το όνομα Ενωμένοι Σπουδαστές της Γραφής. Αλλά στη λατρεία τους δεν περιλαμβανόταν μόνο η μελέτη της Αγίας Γραφής, περιλαμβάνονταν και άλλα πράγματα. Επιπρόσθετα, υπήρχαν και άλλοι που μελετούσαν την Αγία Γραφή—μερικοί με ευλάβεια· άλλοι ως επικριτές· και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τη μελετούσαν επειδή τη θεωρούσαν απλώς θαυμάσιο λογοτέχνημα. Ύστερα, μετά το θάνατο του αδελφού Ρώσσελ, μερικοί πρώην σύντροφοί του αρνήθηκαν να συνεργαστούν με την Εταιρία Σκοπιά και με το Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής, και μάλιστα εναντιώθηκαν στο έργο αυτών των εταιριών. Τέτοιου είδους διασπασμένες ομάδες χρησιμοποίησαν διάφορα ονόματα, και μερικές από αυτές διατήρησαν το χαρακτηρισμό Ενωμένοι Σπουδαστές της Γραφής. Αυτό προκάλεσε μεγαλύτερη σύγχυση.

Κατόπιν όμως, το 1931, ενστερνιστήκαμε το πραγματικά ξεχωριστό όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο συγγραφέας Τσάντλερ Γ. Στέρλινγκ αναφέρεται σε αυτό χαρακτηρίζοντάς το «την πλέον μεγαλοφυή ιδέα» από μέρους του Ι. Φ. Ρόδερφορντ, του τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Κατά την άποψη εκείνου του συγγραφέα, αυτό ήταν μια έξυπνη κίνηση η οποία, όχι μόνο πρόσφερε ένα επίσημο όνομα για την ομάδα αυτήν, αλλά τους χρησίμευσε και στο να μπορούν εύκολα να ερμηνεύουν όλες τις Βιβλικές περικοπές που μιλούν για «μάρτυρα» και «μαρτυρία» ως λόγια που εφαρμόζονται ειδικά στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σε αντίθεση με αυτό, ο Α. Χ. Μακμίλαν, διοικητικό στέλεχος και σύντροφος τριών προέδρων της Εταιρίας Σκοπιά, είπε σχετικά με την αναγγελία εκείνη του αδελφού Ρόδερφορντ: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία στο μυαλό μου—ούτε τότε ούτε τώρα—ότι ο Κύριος τον οδήγησε σε αυτό και ότι αυτό είναι το όνομα που θέλει ο Ιεχωβά να φέρουμε, και εμείς είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και πολύ χαρούμενοι που το έχουμε πάρει». Ποια άποψη υποστηρίζουν τα γεγονότα; Ήταν το όνομα αυτό ‘μεγαλοφυής ιδέα’ από μέρους του αδελφού Ρόδερφορντ ή μήπως ήταν αποτέλεσμα θεϊκής πρόνοιας;

Εξελίξεις που Οδήγησαν στο Όνομα

Τον όγδοο αιώνα Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά έκανε τον Ησαΐα να γράψει τα εξής: ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός’. (Ησ. 43:10, 12) Όπως φαίνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, πολλές προφητείες που κατέγραψε ο Ησαΐας έχουν εκπλήρωση σχετική με τη Χριστιανική εκκλησία. (Παράβαλε Ησαΐας 8:18 με Εβραίους 2:10-13· Ησαΐας 66:22 με Αποκάλυψη 21:1, 2). Εντούτοις, τα εδάφια Ησαΐας 43:10, 12 δεν εξετάστηκαν ποτέ λεπτομερώς στη Σκοπιά στη διάρκεια των πρώτων 40 ετών της έκδοσής της.

Κατόπιν όμως, η Γραφική μελέτη των δούλων του Ιεχωβά έστρεψε την προσοχή τους σε σημαντικές νέες εξελίξεις. Η Βασιλεία του Θεού με τον Ιησού ως Μεσσιανικό Βασιλιά είχε γεννηθεί στον ουρανό το 1914. Το 1925, το έτος που διασαφηνίστηκε αυτό στη Σκοπιά, η προφητική εντολή να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, που βρίσκεται στο κεφάλαιο 43 του Ησαΐα, αποτέλεσε αντικείμενο προσοχής σε 11 διαφορετικά τεύχη του περιοδικού.

Η Σκοπιά 15 Ιανουαρίου 1926, στο κύριο άρθρο, είχε το ερώτημα-πρόκληση: ‘Ποιοι θα Τιμήσουν τον Ιεχωβά;’ Στη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών, η Σκοπιά εξέτασε κάποιο κομμάτι των εδαφίων Ησαΐας 43:10-12 σε 46 διαφορετικά τεύχη και κάθε φορά το εφάρμοζε στους αληθινούς Χριστιανούς.b Το 1929 τονίστηκε ότι το εξέχον ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η νοήμων δημιουργία περιλαμβάνει την απόδοση τιμής στο όνομα του Ιεχωβά. Και σε συνάφεια με την ευθύνη που έχουν οι δούλοι του Ιεχωβά σχετικά με αυτό το ζήτημα, εξετάστηκαν επανειλημμένα τα εδάφια Ησαΐας 43:10-12.

Έτσι τα γεγονότα δείχνουν ότι, ως αποτέλεσμα της μελέτης της Αγίας Γραφής, η προσοχή στρεφόταν επανειλημμένα στην υποχρέωση που είχαν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνο που εξεταζόταν δεν ήταν το όνομα μιας ομάδας, αλλά το έργο το οποίο έπρεπε να κάνουν.

Αλλά με ποιο όνομα θα ήταν γνωστοί αυτοί οι μάρτυρες; Ποιο θα ήταν κατάλληλο ενόψει του έργου που έκαναν; Σε ποιο συμπέρασμα οδηγούσε ο ίδιος ο Λόγος του Θεού; Το θέμα αυτό εξετάστηκε σε μια συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο των Η.Π.Α., στις 24-30 Ιουλίου 1931.

Νέο Όνομα

Τα μεγάλα γράμματα JW (ΜΙ) ξεχώριζαν στο εξώφυλλο του προγράμματος της συνέλευσης. Τι σήμαιναν αυτά; Η σημασία τους εξηγήθηκε την Κυριακή 26 Ιουλίου. Εκείνη τη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου». Στην ομιλία αυτή ο ομιλητής, όταν προσδιόριζε την ταυτότητα εκείνων που είναι οι διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού, έκανε ειδική αναφορά στο όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αργότερα την ίδια μέρα, ο αδελφός Ρόδερφορντ έδωσε συνέχεια σε αυτό με μια άλλη ομιλία, στη διάρκεια της οποίας εξέτασε διάφορους λόγους για τους οποίους ήταν απαραίτητο ένα ξεχωριστό όνομα.c Σε ποιο όνομα οδηγούσαν οι ίδιες οι Γραφές; Ο ομιλητής παρέθεσε το εδάφιο Πράξεις 15:14, το οποίο στρέφει την προσοχή στο σκοπό του Θεού να λάβει από τα έθνη «λαό για το όνομά του». Στην ομιλία του τόνισε το γεγονός ότι, όπως δηλώνει το εδάφιο Αποκάλυψη 3:14, ο Ιησούς Χριστός είναι «ο πιστός και αληθινός μάρτυρας». Αναφέρθηκε στο εδάφιο Ιωάννης 18:37, όπου ο Ιησούς δήλωσε: «Για αυτό έχω έρθει στον κόσμο, ώστε να δώσω μαρτυρία για την αλήθεια». Έστρεψε την προσοχή στα εδάφια 1 Πέτρου 2:9, 10, τα οποία λένε ότι οι δούλοι του Θεού πρέπει να ‘διακηρύξουν εκτεταμένα τις αρετές εκείνου που τους κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως’. Έκανε λογικούς συλλογισμούς με βάση πολλά εδάφια από τον Ησαΐα, που δεν είχαν γίνει όλα πλήρως κατανοητά εκείνον τον καιρό, αλλά κατόπιν έφερε την παρουσίασή του στο αποκορύφωμά της με τα εδάφια Ησαΐας 43:8-12, τα οποία περιέχουν το θεϊκό διορισμό: ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός’. Σε ποιο συμπέρασμα τους οδηγούσε, λοιπόν, ο ίδιος ο Λόγος του Ιεχωβά; Ποιο όνομα θα ήταν σε αρμονία με τον τρόπο με τον οποίο τους χρησιμοποιούσε ο Θεός στην πραγματικότητα;

Η ολοφάνερη απάντηση ήταν ενσωματωμένη σε μια απόφαση που υιοθέτησαν με ενθουσιασμό σε εκείνη την περίπτωση.d Η απόφαση αυτή έλεγε εν μέρει:

‘Για να γίνει η αληθινή μας στάση γνωστή, και πιστεύοντας ότι αυτό είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, όπως αυτό εκφράζεται στο Λόγο του, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ τα εξής:

ΟΤΙ έχουμε μεγάλη αγάπη για τον αδελφό Κάρολο Τ. Ρώσσελ, λόγω του έργου του, και ότι με χαρά ομολογούμε ότι ο Κύριος τον χρησιμοποίησε και ευλόγησε πολύ το έργο του· εντούτοις δεν μπορούμε, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, να δεχτούμε να αποκαλούμαστε με το όνομα «Ρωσσελιστές»· ότι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής και ο σύλλογος Άμβωνας των Λαών είναι απλώς ονόματα σωματείων, τα οποία σωματεία εμείς ως ομάδα Χριστιανών διατηρούμε, ελέγχουμε και χρησιμοποιούμε για να διεξάγουμε το έργο μας σε υποταγή προς τις εντολές του Θεού, αν και κανένα από αυτά τα ονόματα δεν ανήκει ούτε εφαρμόζεται κατάλληλα σε εμάς ως σώμα Χριστιανών ακολουθούντων τα βήματα του Κυρίου και Δασκάλου μας, του Χριστού Ιησού· ότι είμαστε σπουδαστές της Γραφής, αλλά, ως σώμα Χριστιανών αποτελούντων κάποιο σύλλογο, αρνούμαστε να αποκαλούμαστε με το όνομα «Σπουδαστές της Γραφής» ή με παρόμοια ονόματα ως μέσα ταυτότητας της κατάλληλης στάσης μας ενώπιον του Κυρίου· αρνούμαστε να αποκαλούμαστε με το όνομα οποιουδήποτε ανθρώπου·

ΟΤΙ, έχοντας εξαγοραστεί μέσω του πολύτιμου αίματος του Ιησού Χριστού του Κυρίου και Λυτρωτή μας, έχοντας δικαιωθεί και αποκυηθεί από τον Ιεχωβά Θεό και έχοντας κληθεί στη βασιλεία του, διακηρύττουμε αδίστακτα την πλήρη υποτέλειά μας και αφοσίωση στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του· ότι είμαστε δούλοι του Ιεχωβά Θεού εξουσιοδοτημένοι να εκτελέσουμε ένα έργο στο όνομά του και, σε υπακοή προς την εντολή του, να επιδώσουμε τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού και να γνωστοποιήσουμε στο λαό ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός και Παντοδύναμος Θεός· γι’ αυτό με χαρά εγκολπωνόμαστε και λαβαίνουμε το όνομα το οποίο το στόμα Κυρίου του Θεού λάλησε, και επιθυμούμε να είμαστε γνωστοί και να μας αποκαλούν με το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ησ. 43:10-12’.e

Μετά την παρουσίαση ολόκληρης της απόφασης, τα δυνατά και παρατεταμένα χειροκροτήματα κατέδειξαν την πλήρη συμφωνία του ακροατηρίου με τα όσα είχαν δηλωθεί.

Αποδοχή της Ευθύνης

Τι τιμή είναι να φέρει κανείς το όνομα του μόνου αληθινού Θεού, του Κυρίαρχου του σύμπαντος! Αλλά το όνομα αυτό συνεπάγεται ευθύνη. Μια ευθύνη που άλλες θρησκευτικές ομάδες δεν τη θέλουν. Όπως είπε ο αδελφός Ρόδερφορντ στην ομιλία του: ‘Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι οι οποίοι μπορούν να λάβουν ένα όνομα που δεν το θέλει κανένας στη γη παρά μόνο αυτοί που είναι πλήρως και ανεπιφύλακτα αφοσιωμένοι στον Ιεχωβά’. Αλλά πόσο κατάλληλο είναι να φέρουν οι δούλοι του Ιεχωβά το προσωπικό όνομα του Θεού, να το κάνουν γνωστό και, με εξέχοντα τρόπο, να το συνδέουν με τη διακήρυξη του σκοπού του!

Οποιαδήποτε ομάδα ή άτομα μιλούν στο όνομα του Ιεχωβά αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μεταβιβάζουν ‘το λόγο του εν αληθεία’. (Ιερ. 23:26-28) Πρέπει να γνωστοποιούν, όχι μόνο τις προμήθειες που έχει κάνει ο Ιεχωβά για την ευλογία όσων αγαπούν τη δικαιοσύνη, αλλά και τις κρίσεις που θα φέρει σε όσους πράττουν την αδικία. Όπως πρόσταξε ο Ιεχωβά τους προφήτες του σε περιόδους του παρελθόντος, έτσι και σήμερα, οι μάρτυρές του δεν πρέπει να αφαιρούν τίποτα από το λόγο του Θεού με το να μην το κάνουν γνωστό. (Ιερ. 1:17· 26:2· Ιεζ. 3:1-11) Πρέπει να διακηρύξουν και ‘το έτος καλής θέλησης από μέρους του Ιεχωβά και τη μέρα εκδίκησης από μέρους του Θεού μας’. (Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ) Εκείνοι που υιοθέτησαν την παραπάνω απόφαση αναγνώρισαν αυτή την ευθύνη και, στο τελευταίο μέρος της απόφασης, δήλωσαν:

‘Ως μάρτυρες του Ιεχωβά ο μόνος μας σκοπός είναι να είμαστε πλήρως υπάκουοι στις εντολές του· να γνωστοποιούμε ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός και Παντοδύναμος Θεός· ότι ο Λόγος του είναι αληθινός· ότι το όνομά του είναι άξιο κάθε τιμής και δόξας· ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλιάς του Θεού, τον οποίο έχρισε επί του εξουσιαστικού του θρόνου· ότι η βασιλεία του ήδη ήρθε, και σε υπακοή προς τις εντολές του Κυρίου πρέπει τώρα να διακηρύξουμε τα καλά αυτά νέα ως μαρτυρία στα έθνη και να πληροφορήσουμε τους άρχοντες και το λαό για τη σκληρή και καταπιεστική οργάνωση του Σατανά, και ιδιαίτερα όσον αφορά το «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος είναι το πονηρότερο μέρος της ορατής αυτής οργάνωσης· καθώς και για την πρόθεση την οποία έχει ο Θεός να καταστρέψει εντός ολίγου την οργάνωση του Σατανά—μεγάλη πράξη μετά την οποία ο Χριστός ο Βασιλιάς θα φέρει στους ευπειθείς λαούς της γης ειρήνη και ευδαιμονία, ελευθερία και υγεία, ευτυχία και αιώνια ζωή· ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα του κόσμου και ότι το άγγελμα αυτό πρέπει να δοθεί από εκείνους οι οποίοι αναγνωρίζονται ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ταπεινά προσκαλούμε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι είναι πλήρως αφοσιωμένοι στον Ιεχωβά και στη βασιλεία του να ενωθούν στη διακήρυξη των καλών αυτών νέων και σε άλλους, για να υψωθεί η δίκαιη σημαία του Κυρίου και οι λαοί του κόσμου να γνωρίσουν πού θα βρουν την αλήθεια και ελπίδα για ανακούφιση· και, πάνω από όλα, να διεκδικηθεί και να υψωθεί το μεγάλο και άγιο όνομα του Ιεχωβά Θεού’.

Σε χειροκροτήματα δεν ξέσπασε μόνο το ακροατήριο που βρισκόταν στο Κολόμπους του Οχάιο, στην Αμερική, όταν άκουσε την ανακοίνωση για το νέο αυτό όνομα, αλλά και ακροατήρια σε μακρινά μέρη, όπως η Αυστραλία. Στην Ιαπωνία, ύστερα από πολύωρες προσπάθειες, κατάφεραν τα μεσάνυχτα να ακούσουν ένα σύντομο μόνο μέρος του προγράμματος από ένα ραδιόφωνο βραχέων κυμάτων. Αμέσως κάποιος το μετέφρασε. Έτσι η μικρή ομάδα που βρισκόταν εκεί άκουσε την απόφαση και το ηχηρό χειροκρότημα. Η Ματσούε Ισίι ήταν εκεί μαζί τους και, όπως έγραψε αργότερα, όλοι τους ‘φώναξαν από χαρά σε αρμονία με τους αδελφούς τους στην Αμερική’. Μετά τη συνέλευση στο Κολόμπους, συνελεύσεις και εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλες τις χώρες όπου αυτοί διεξήγαν τη διακονία τους εξέφρασαν την πλήρη συμφωνία τους με την απόφαση εκείνη. Από τη Νορβηγία, για να πούμε ένα μόνο παράδειγμα, ήρθε η ακόλουθη έκθεση: «Στην ετήσια συνέλευσή μας . . . στο Όσλο σηκωθήκαμε όλοι και με μεγάλο ενθουσιασμό φωνάξαμε ‘Ναι’ όταν υιοθετήσαμε το νέο μας όνομα ‘μάρτυρες του Ιεχωβά’».

Όχι Απλώς Επωνυμία

Θα ενημερωνόταν ο κόσμος γενικά για το ότι οι αδελφοί μας είχαν υιοθετήσει αυτό το νέο όνομα; Και βέβαια! Η ομιλία στην οποία έγινε πρώτη φορά η ανακοίνωση για το όνομα μεταδόθηκε μέσω της μεγαλύτερης ραδιοφωνικής σύνδεσης που είχε χρησιμοποιηθεί μέχρι τότε. Επιπρόσθετα, η απόφαση η οποία παρουσίαζε το νέο όνομα περιλήφθηκε στο βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου. Μετά τη συνέλευση, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διένειμαν εκατομμύρια αντίτυπα εκείνου του βιβλιαρίου σε πολλές γλώσσες στη Βόρεια και Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία και στα νησιά. Εκτός από το ότι πρόσφεραν αντίτυπα από σπίτι σε σπίτι, έκαναν και ειδικές προσπάθειες για να δώσουν ένα αντίτυπο σε κάθε κυβερνητικό αξιωματούχο, εξέχοντα επιχειρηματία και κληρικό. Μερικά άτομα που ζούσαν ακόμα το 1992 θυμούνταν καλά τη συμμετοχή τους σε εκείνη τη σημαντική εκστρατεία.

Το βιβλιάριο δεν το έπαιρναν όλοι ευχαρίστως. Η Ίβα Άμποτ θυμάται ότι, καθώς έφευγε από το σπίτι ενός κληρικού στις Ηνωμένες Πολιτείες, το βιβλιάριο πέρασε πετώντας από δίπλα της και προσγειώθηκε στο έδαφος. Εκείνη δεν ήθελε να το αφήσει εκεί, γι’ αυτό έσκυψε να το σηκώσει· αλλά ένας τεράστιος σκύλος γρύλισε απειλητικά, το άρπαξε από το χέρι της και το πήγε στον κύριό του, τον κήρυκα. Η ίδια είπε: «Αυτό που δεν μπόρεσα να δώσω εγώ, το έδωσε ο σκύλος!»

Ο Μάρτιν Πέτσιγκερ, ο οποίος υπηρέτησε αργότερα ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, θυμόταν: «Σε κάθε πόρτα εμφανίζονταν πρόσωπα γεμάτα έκπληξη όταν συστηνόμασταν με τα λόγια: ‘Ήρθα σήμερα σε εσάς ως μάρτυρας του Ιεχωβά’. Οι άνθρωποι κουνούσαν το κεφάλι τους ή ρωτούσαν: ‘Μα, εξακολουθείτε να είστε σπουδαστές της Γραφής, έτσι δεν είναι; Ή μήπως ενωθήκατε με κάποια καινούρια αίρεση;’» Σιγά-σιγά η κατάσταση αυτή άλλαξε. Αφού πέρασαν μερικές δεκαετίες από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούν το ξεχωριστό τους όνομα, ο αδελφός Πέτσιγκερ έγραψε: «Τι μεγάλη αλλαγή! Προτού πω κουβέντα, οι άνθρωποι κάνουν την παρατήρηση: ‘Πρέπει να είστε μάρτυρας του Ιεχωβά’». Ναι, τώρα γνωρίζουν το όνομα.

Το όνομα αυτό δεν χρησιμεύει απλώς ως επωνυμία. Νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συμμετέχουν στο έργο επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιεχωβά και για το μεγαλειώδη σκοπό του. Ως αποτέλεσμα, ο Τσ. Σ. Μπράντεν, καθηγητής θρησκευτικής ιστορίας, έγραψε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κυριολεκτικά καλύψει τη γη με τη μαρτυρία τους».—Και Αυτοί Επίσης Πιστεύουν (These Also Believe).

Μολονότι η μαρτυρία που δινόταν από τους αδελφούς μας προτού υιοθετήσουν το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά είχε πάρει παγγήινες διαστάσεις, φαίνεται εκ των υστέρων ότι ο Ιεχωβά τούς προετοίμαζε για ένα ακόμα μεγαλύτερο έργο—τη σύναξη ενός μεγάλου πλήθους τα μέλη του οποίου θα περνούσαν ζωντανά μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και θα είχαν την ευκαιρία να ζήσουν για πάντα σε μια παραδεισένια γη.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 149]

«Οι μαθητές ονομάστηκαν με θεϊκή πρόνοια Χριστιανοί»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 150]

Το όνομα Χριστιανός διαστρεβλώθηκε στο νου των ανθρώπων

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 151]

Δεν ήταν απλώς και μόνο Σπουδαστές της Γραφής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 157]

‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός’

[Πλαίσιο στη σελίδα 151]

Το Όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αμερική

Αγγλική Jehovah’s Witnesses

Αραβική ش‍هود ‍ي‍هوه‍

Αρμενική Եհովայի Վկաներ

Βιετναμική Nhân-chứng Giê-hô-va

Γαλλική Témoins de Jéhovah

Γροιλανδική Jehovap Nalunaajaasui

Ελληνική Μάρτυρες του Ιεχωβά

Ιαπωνική エホバの証人

Ισπανική Testigos de Jehová

Ιταλική Testimoni di Geova

Κινεζική 耶和華見證人

Κορεατική 여호와의 증인

Παπιαμέντο Testigonan di Jehova

Πολωνική Świadkowie Jehowy

Πορτογαλική Testemunhas de Jeová

Σαμόαν Molimau a Ieova

Σράναμ Jehovah Kotoigi

Ταγκαλόγκ Mga Saksi ni Jehova

[Πλαίσιο στη σελίδα 152]

Και Άλλοι το Διέκριναν

Η «Σκοπιά» δεν ήταν η μόνη που κατέδειξε από την Αγία Γραφή ότι ο Ιεχωβά θα είχε μάρτυρες στη γη. Για παράδειγμα, ο Χ. Α. Αϊρονσάιντ, στο βιβλίο «Διαλέξεις Σχετικά με τον Προφήτη Δανιήλ» (Lectures on Daniel the Prophet, το οποίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1911), αναφέρθηκε σε εκείνους στους οποίους θα εκπληρώνονταν οι πολύτιμες υποσχέσεις που αναφέρονται στο κεφάλαιο 43 του Ησαΐα και είπε: «Αυτοί θα είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, μαρτυρώντας τη δύναμη και τη δόξα του μόνου αληθινού Θεού, όταν ο αποστάτης Χριστιανικός κόσμος θα έχει παραδοθεί στη μεγάλη πλάνη πιστεύοντας το ψέμα του Αντίχριστου».

[Πλαίσιο στη σελίδα 153]

Το Όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Άπω Ανατολή και στα Νησιά του Ειρηνικού

Αγγλική Jehovah’s Witnesses

Βεγγαλική যিহোবার সাক্ষিরা

Βιετναμική Nhân-chứng Giê-hô-va

Βισλάμα Ol Wetnes blong Jeova

Γιαπική Pi Mich Rok Jehovah

Γκουτζαράτι યહોવાહના સાક્ષીઓ

Ιαπωνική エホバの証人

Ιλόκο Dagiti Saksi ni Jehova

Ινδονησιακή Saksi-Saksi Yehuwa

Κανάντα ಯೆಹೋವನ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು

Κινεζική 耶和華見證人

Κορεατική 여호와의 증인

Μαλαγιάλαμ യഹോവയുടെ സാക്ഷികൾ

Μαράτι यहोवाचे साक्षीदार

Μαρσαλική Dri Kennan ro an Jeova

Μιανμάρ ယေဟောဝါသက်သေမျာ

Νεπάλι यहोवाका साक्षीहरू

Νιουέαν Tau Fakamoli a Iehova

Ούρντου

Παλάου reSioning er a Jehovah

Πανγκασινάν Saray Tasi nen Jehova

Ποναπική Sounkadehde kan en Siohwa

Ραροτόνγκαν Au Kite o Iehova

Ρωσική Свидетели Иеговы

Σαμόαν, Τούβαλου Molimau a Ieova

Σιναλεζική යෙහෝවාගේ සාක්ෂිකරුවෝ

Τάι พยาน​พระ​ยะโฮวา

Ταϊτική Ite no Iehova

Τάμιλ யெகோவாவின் சாட்சிகள்

Τέλαγκου యెహోవాసాక్షులు

Τόνγκαν Fakamo‘oni ‘a Sihova

Τρουκική Ekkewe Chon Pwarata Jiowa

Φίτζι Vakadinadina i Jiova

Χίντι यहोवा के साक्षी

Χίρι Μότου Iehova ena Witness Taudia

[Πλαίσιο στη σελίδα 154]

Το Όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αφρική

Αγγλική Jehovah’s Witnesses

Αμχαρική የይሖዋ ምሥክሮች

Αραβική ش‍هود ‍ي‍هوه‍

Αφρικάανς Jehovah se Getuies

Βέντα Ṱhanzi dza Yehova

Γαλλική Témoins de Jéhovah

Γιορούμπα Ẹlẹ́rìí Jehofa

Γκα Yehowa Odasefoi

Γκουν Kunnudetọ Jehovah tọn lẹ

Έβε Yehowa Ðasefowo

Εφίκ Mme Ntiense Jehovah

Ζουλού oFakazi BakaJehova

Ίγκμπο Ndịàmà Jehova

Κιλούμπα Ba Tumoni twa Yehova

Κινιαρουάντα Abahamya ba Yehova

Κιρούντι Ivyabona vya Yehova

Κίσι Seiyaa Jɛhowaa

Κόζα amaNgqina kaYehova

Κουανιάμα Eendombwedi daJehova

Λινγκάλα Batemwe ya Jéhovah

Λουγκάντα Abajulirwa ba Yakuwa

Μαλγασική Vavolombelon’i Jehovah

Μουρ A Zeova Kaset rãmba

Ντόνγκα Oonzapo dhaJehova

Πορτογαλική Testemunhas de Jeová

Σάνγκο A-Témoin ti Jéhovah

Σεπέντι Dihlatse tša Jehofa

Σεσούτου Lipaki tsa Jehova

Σιλόζι Lipaki za Jehova

Σόνα Zvapupu zvaJehovha

Σουαχίλι Mashahidi wa Yehova

Τιγκρίνια ናይ የሆዋ መሰኻኽር

Τούι Yehowa Adansefo

Τσιλούμπα Bantemu ba Yehowa

Τσιμπέμπα Inte sha kwa Yehova

Τσιτσέουα Mboni za Yehova

Τσόνγκα Timbhoni ta Yehova

Τσουάνα Basupi ba ga Jehofa

Χάουσα Shaidun Jehovah

[Πλαίσιο στη σελίδα 154]

Το Όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή

Αγγλική Jehovah’s Witnesses

Αλβανική Dëshmitarët e Jehovait

Αραβική ش‍هود ‍ي‍هوه‍

Αρμενική Եհովայի Վկաներ

Βουλγαρική Свидетелите на Йехова

Γαλλική Témoins de Jéhovah

Γερμανική Jehovas Zeugen

Δανική Jehovas Vidner

Εβραϊκή עדי־יהוה

Ελληνική Μάρτυρες του Ιεχωβά

Εσθονική Jehoova tunnistajad

Ισλανδική Vottar Jehóva

Ισπανική Testigos de Jehová

Ιταλική Testimoni di Geova

Κροατική Jehovini svjedoci

Μαλτεζική Xhieda ta’ Jehovah

Νορβηγική Jehovas vitner

Ολλανδική Jehovah’s Getuigen

Ουγγρική Jehova Tanúi

Ουκρανική Свідки Єгови

Πολωνική Świadkowie Jehowy

Πορτογαλική Testemunhas de Jeová

Ρουμανική Martorii lui Iehova

Ρωσική Свидетели Иеговы

Σερβική Јеховини сведоци

Σλοβακική Jehovovi svedkovia

Σλοβενική Jehovove priče

Σουηδική Jehovas vittnen

Τουρκική Yehova’nın Şahitleri

Τσεχική svĕdkové Jehovovi

Φινλανδική Jehovan todistajat

Κεφάλαιο 12

Το Μεγάλο Πλήθος θα Ζήσει στον Ουρανό ή στη Γη;

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τα μέλη των θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου, η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποβλέπει σε αιώνια ζωή, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Δεν ήταν ανέκαθεν έτσι τα πράγματα. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα είχαν την προσδοκία να κυβερνήσουν κάποτε μαζί με τον Ιησού Χριστό ως ουράνιοι βασιλιάδες. (Ματθ. 11:12· Λουκ. 22:28-30) Ωστόσο, ο Ιησούς τούς είχε πει πως οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα αποτελούσαν μόνο ένα «μικρό ποίμνιο». (Λουκ. 12:32) Ποιοι θα περιλαμβάνονταν; Πόσοι θα ήταν; Τις λεπτομέρειες δεν τις έμαθαν παρά μόνο αργότερα.

Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., οι πρώτοι Ιουδαίοι μαθητές του Ιησού χρίστηκαν με άγιο πνεύμα προκειμένου να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Το έτος 36 Κ.Χ., η επενέργεια του πνεύματος του Θεού έδειξε ξεκάθαρα ότι και απερίτμητοι Εθνικοί θα συμμετείχαν σε εκείνη την κληρονομιά. (Πράξ. 15:7-9· Εφεσ. 3:5, 6) Πέρασαν άλλα 60 χρόνια προτού αποκαλυφτεί στον απόστολο Ιωάννη ότι μόνο 144.000 θα λαβαίνονταν από τη γη για να συμμετέχουν στην ουράνια Βασιλεία με τον Χριστό.—Αποκ. 7:4-8· 14:1-3.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του είχαν και εκείνοι αυτή την ελπίδα, όπως και οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Αυτοί γνώριζαν επίσης, από τη Γραφική τους μελέτη, πως το χρίσμα με άγιο πνεύμα σήμαινε, όχι μόνο ότι τα άτομα προορίζονταν για μελλοντική υπηρεσία ως βασιλιάδες και ιερείς με τον Χριστό στον ουρανό, αλλά και ότι είχαν ένα ειδικό έργο να κάνουν ενόσω θα ζούσαν ακόμα κατά σάρκα. (1 Πέτρ. 1:3, 4· 2:9· Αποκ. 20:6) Τι έργο; Γνώριζαν καλά και παρέθεταν συχνά το εδάφιο Ησαΐας 61:1, ΜΝΚ, το οποίο δηλώνει: ‘Το πνεύμα του Υπέρτατου Κυρίαρχου Ιεχωβά είναι πάνω μου, επειδή ο Ιεχωβά με έχει χρίσει για να λέω τα καλά νέα στους πράους’.

Κήρυγμα για Ποιο Σκοπό;

Μολονότι ήταν λίγοι, προσπαθούσαν να μεταδώσουν σε όλους όσους μπορούσαν την αλήθεια για τον Θεό και το σκοπό του. Τύπωναν και διένεμαν τεράστιες ποσότητες εντύπων τα οποία έλεγαν τα καλά νέα σχετικά με την προμήθειά του για σωτηρία μέσω του Χριστού. Αλλά ο σκοπός τους δεν ήταν ούτε κατά διάνοια η μεταστροφή όλων εκείνων στους οποίους κήρυτταν. Τότε γιατί κήρυτταν σε αυτούς; Η Σκοπιά του Ιουλίου 1889 (στην αγγλική) εξηγούσε: «Είμαστε εκπρόσωποί του [του Ιεχωβά] στη γη· η τιμή του ονόματός του πρέπει να δικαιωθεί παρουσία των εχθρών του και ενώπιον πολλών από τα παραπλανημένα παιδιά του· το ένδοξο σχέδιό του πρέπει να διακηρυχτεί προς όλες τις κατευθύνσεις ενάντια σε όλα τα σχέδια κοσμικής σοφίας τα οποία οι άνθρωποι προσπαθούσαν και προσπαθούν να επινοήσουν».

Ειδική προσοχή δινόταν σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι ήταν λαός του Κυρίου, πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Για ποιο σκοπό κήρυτταν σε αυτούς; Όπως εξηγούσε συχνά ο αδελφός Ρώσσελ, η επιθυμία των πρώτων Σπουδαστών της Γραφής δεν ήταν να πάρουν μέλη εκκλησιών και να τα οδηγήσουν σε κάποια άλλη οργάνωση, αλλά να τα βοηθήσουν να έρθουν πιο κοντά στον Κύριο ως μέλη της μίας αληθινής εκκλησίας. Βέβαια, οι Σπουδαστές της Γραφής γνώριζαν ότι, υπακούοντας στο εδάφιο Αποκάλυψη 18:4, τέτοια άτομα πρέπει να βγουν από τη «Βαβυλώνα», η οποία, σύμφωνα με την κατανόησή τους, εμφανιζόταν στο πρόσωπο της κατ’ όνομα εκκλησίας, των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου με όλες τις αντιγραφικές διδασκαλίες και τις αιρετικές διαιρέσεις τους. Στο πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς (Ιούλιος 1879, στην αγγλική), ο αδελφός Ρώσσελ δήλωσε: «Κατανοούμε ότι ο σκοπός της παρούσας μαρτυρίας είναι ‘Να βγει ένας λαός για το όνομά Του’—η Εκκλησία—ο οποίος κατά την έλευση του Χριστού ενώνεται με Εκείνον, και λαβαίνει το όνομά Του. Αποκ. 3:12».

Αντιλαμβάνονταν ότι, εκείνον τον καιρό, μόνο μία ‘κλήση’ απευθυνόταν σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. Επρόκειτο για την πρόσκληση να γίνουν μέλη της νύφης του Χριστού, η οποία τελικά θα αποτελούνταν μόνο από 144.000 άτομα. (Εφεσ. 4:4· Αποκ. 14:1-5) Επιδίωκαν να ευαισθητοποιήσουν όλους όσους ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στη λυτρωτική θυσία του Χριστού, είτε αυτοί ήταν μέλη εκκλησιών είτε όχι, ώστε να αντιληφθούν «τις πολύτιμες και μεγαλειώδεις υποσχέσεις» του Θεού. (2 Πέτρ. 1:4· Εφεσ. 1:18) Προσπαθούσαν να τους ωθήσουν να δείχνουν ζήλο σε ό,τι αφορούσε τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις για το μικρό ποίμνιο των κληρονόμων της Βασιλείας. Για την πνευματική ενίσχυση όλων αυτών των ατόμων, για τους οποίους πίστευαν ότι αποτελούσαν ‘τον οίκο της πίστης’ (επειδή ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στο λύτρο), ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του επιδίωκαν φιλόπονα να παρέχουν πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ μέσα από τις στήλες της Σκοπιάς και από άλλα έντυπα βασισμένα στην Αγία Γραφή.—Γαλ. 6:10· Ματθ. 24:45, 46.

Ωστόσο, διέκριναν ότι, από τα άτομα που ισχυρίζονταν πως είχαν κάνει «καθιέρωση» (δηλαδή πως ‘είχαν αφιερώσει τον εαυτό τους πλήρως στον Κύριο’, όπως κατανοούσαν ότι σήμαινε αυτό), δεν συνέχιζαν όλοι από εκεί και έπειτα να επιδιώκουν μια ζωή πρόθυμης αυτοθυσίας, κάνοντας την υπηρεσία του Κυρίου το πρώτο μέλημα στη ζωή τους. Αλλά, όπως εξηγούσαν, οι καθιερωμένοι Χριστιανοί είχαν συμφωνήσει να εγκαταλείψουν πρόθυμα την ανθρώπινη φύση, έχοντας υπόψη την ουράνια κληρονομιά· δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής· αν δεν κέρδιζαν ζωή στο πνευματικό βασίλειο, θα τους περίμενε ο δεύτερος θάνατος. (Εβρ. 6:4-6· 10:26-29) Αλλά πολλοί, φαινομενικά καθιερωμένοι Χριστιανοί, ακολουθούσαν τον εύκολο δρόμο με το να μην εκδηλώνουν αληθινό ζήλο για την υπόθεση του Κυρίου και με το να αποφεύγουν την αυτοθυσία. Παρ’ όλα αυτά, δεν φαινόταν να έχουν αποκηρύξει το λύτρο και ζούσαν μια λογικά καθαρή ζωή. Ποια θα ήταν η έκβαση για αυτά τα άτομα;

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι αυτή ήταν η ομάδα που περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 14 (ΝΜ), τα οποία μιλούν για ‘έναν πολύ όχλο’ ο οποίος εξέρχεται από τη μεγάλη θλίψη και στέκεται «ενώπιον του θρόνου» του Θεού και ενώπιον του Αρνιού, του Ιησού Χριστού. Έκαναν τη σκέψη πως, μολονότι αυτοί απέφευγαν να ζουν αυτοθυσιαστικά, θα έρχονταν αντιμέτωποι με δοκιμασίες πίστης οι οποίες θα κατέληγαν σε θάνατο στη διάρκεια ενός καιρού θλίψης μετά την ενδόξαση των τελευταίων μελών της νύφης του Χριστού. Πίστευαν ότι, αν αυτοί για τους οποίους λεγόταν ότι ανήκαν στον πολύ όχλο ήταν πιστοί εκείνον τον καιρό, θα ανασταίνονταν σε ουράνια ζωή—όχι για να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες, αλλά για να έχουν κάποια θέση ενώπιον του θρόνου. Εκφράστηκε η σκέψη ότι θα δίνονταν σε αυτούς τέτοιες δευτερεύουσες θέσεις λόγω του ότι η αγάπη τους για τον Κύριο δεν υπήρξε επαρκώς θερμή, λόγω του ότι δεν είχαν δείξει αρκετό ζήλο. Πίστευαν ότι αυτοί ήταν άνθρωποι οι οποίοι είχαν γεννηθεί από το πνεύμα του Θεού, αλλά είχαν δείξει αμέλεια στο θέμα της υπακοής προς τον Θεό, πιθανώς παραμένοντας προσκολλημένοι στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.

Επίσης πίστευαν ότι ίσως—απλώς ίσως—στους ‘αρχαίους αριστείς’, που θα υπηρετούσαν ως άρχοντες στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, να δινόταν με κάποιον τρόπο ουράνια ζωή στο τέλος εκείνης της περιόδου. (Ψαλμ. 45:16) Έκαναν τη σκέψη ότι παρόμοια προοπτική μπορεί να περίμενε οποιουσδήποτε ‘καθιέρωναν’ τον εαυτό τους μετά την ολοκλήρωση της εκλογής των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, αλλά προτού αρχίσει ο καιρός της αποκατάστασης στη γη. Κατά έναν περιορισμένο τρόπο, αυτό αποτελούσε συνέχιση της άποψης του Χριστιανικού κόσμου ότι όλοι όσοι είναι καλοί πηγαίνουν στον ουρανό. Αλλά υπήρχε μια δοξασία μέσα στις Γραφές την οποία οι Σπουδαστές της Γραφής θεωρούσαν πολύτιμη και η οποία τους ξεχώριζε από ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο. Ποια ήταν αυτή;

Αιώνια και Τέλεια Ζωή στη Γη

Αναγνώριζαν πως, μολονότι σε έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων που θα λαβαίνονταν από το ανθρώπινο γένος θα δινόταν ουράνια ζωή, θα υπήρχαν πολύ περισσότεροι που θα ευλογούνταν με αιώνια ζωή στη γη, κάτω από συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που υπήρχαν στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Ιησούς είχε διδάξει τους ακολούθους του να προσεύχονται: «Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και πάνω στη γη». Επίσης είχε πει: «Ευτυχισμένοι είναι οι πράοι, επειδή αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».—Ματθ. 5:5· 6:10.

Σε αρμονία με αυτό, ένας χάρτης,a που είχε δημοσιευτεί ως συμπλήρωμα στο τεύχος των μηνών Ιουλίου-Αυγούστου 1881 της Σκοπιάς (στην αγγλική), έδειχνε ότι θα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που θα αποκτούσαν την εύνοια του Θεού στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού και θα αποτελούσαν ‘τον κόσμο του ανθρώπινου γένους τον εξυψωμένο σε ανθρώπινη τελειότητα και ζωή’. Αυτός ο χάρτης χρησιμοποιούνταν πολλά χρόνια ως βάση για ομιλίες σε ομίλους, μεγάλους και μικρούς.

Υπό ποιες συνθήκες θα ζούσαν οι άνθρωποι στη γη κατά τη διάρκεια εκείνης της χιλιετούς περιόδου; Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1912 (στην αγγλική) εξηγούσε: «Προτού εισέλθει η αμαρτία στον κόσμο, η Θεϊκή προμήθεια για τους πρώτους μας γονείς ήταν ο Κήπος της Εδέμ. Καθώς το σκεφτόμαστε αυτό, ας συλλογιστούμε το μέλλον, καθοδηγημένοι από το Λόγο του Θεού· και με τα μάτια του νου βλέπουμε τον Παράδεισο αποκαταστημένο—όχι απλώς έναν κήπο, αλλά τη γη ολόκληρη να έχει γίνει όμορφη, καρποφόρα, χωρίς αμαρτία, γεμάτη ευτυχία. Κατόπιν θυμόμαστε τη θεόπνευστη υπόσχεση που μας είναι τόσο γνωστή—‘Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια’, επειδή τα παλιά πράγματα, τα οποία είναι η αμαρτία και ο θάνατος, θα έχουν παρέλθει και όλα τα πράγματα θα έχουν γίνει νέα!—Αποκ. 21:4, 5».

Ποιοι θα Ζούσαν Αιώνια στη Γη;

Ο αδελφός Ρώσσελ δεν είχε ούτε κατά διάνοια την άποψη ότι ο Θεός πρόσφερε στο ανθρώπινο γένος την ευκαιρία να διαλέξει—ουράνια ζωή για εκείνους που ήθελαν κάτι τέτοιο και ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο για εκείνους που πίστευαν ότι θα προτιμούσαν αυτή τη ζωή. Η Σκοπιά της 15ης Σεπτεμβρίου 1905 (στην αγγλική) τόνιζε: «Η κλήση δεν συνίσταται από τα αισθήματά μας ή τις βλέψεις μας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα υπονοούσε ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την κλήση μας. Αναφερόμενος στην ιδιότητά μας ως ιερέων, ο Απόστολος δηλώνει: ‘Κάποιος παίρνει αυτή την τιμή, όχι από μόνος του, αλλά μόνο όταν καλείται από τον Θεό’, (Εβρ. 5:4), και το μέρος στο οποίο μπορούμε να εξακριβώσουμε ποια είναι η κλήση του Θεού δεν βρίσκεται στα αισθήματά μας, αλλά στον ίδιο τον αποκαλυμμένο Λόγο του Θεού».

Όσο για την ευκαιρία για ζωή σε έναν αποκαταστημένο επίγειο παράδεισο, οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι αυτή θα δινόταν στους ανθρώπους μόνο αφότου όλο το μικρό ποίμνιο θα είχε λάβει την ανταμοιβή του και η χιλιετής περίοδος θα είχε ανατείλει πλήρως. Σύμφωνα με την κατανόηση που είχαν, εκείνος θα ήταν ο καιρός «της αποκατάστασης όλων των πραγμάτων», όπως αναφέρεται στο εδάφιο Πράξεις 3:21. Μέχρι και οι νεκροί θα ανασταίνονταν τότε ώστε να μπορούν όλοι να συμπεριληφθούν σε αυτή τη στοργική προμήθεια. Οι αδελφοί οραματίζονταν ότι σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος (εκτός από εκείνους οι οποίοι είχαν κληθεί σε ουράνια ζωή) θα δινόταν τότε η ευκαιρία να διαλέξουν τη ζωή. Όπως το κατανοούσαν, εκείνος θα ήταν ο καιρός που ο Χριστός, στον ουράνιο θρόνο του, θα χώριζε τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. (Ματθ. 25:31-46) Τα υπάκουα άτομα, είτε είχαν γεννηθεί ως Εβραίοι είτε ως Εθνικοί, θα αποδεικνύονταν ότι ήταν τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου.—Ιωάν. 10:16.b

Μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών, πίστευαν ότι ο καιρός της αποκατάστασης ήταν πολύ κοντά· έτσι από το 1918 μέχρι το 1925, διακήρυτταν: «Εκατομμύρια που ζουν τώρα δεν θα πεθάνουν ποτέ». Ναι, κατανοούσαν ότι οι άνθρωποι που ζούσαν τότε—η ανθρωπότητα γενικά—είχαν την ευκαιρία να επιζήσουν και να εισέλθουν κατευθείαν στον καιρό της αποκατάστασης και ότι κατόπιν θα διδάσκονταν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά για ζωή. Αν ήταν υπάκουοι, θα αποκτούσαν σιγά-σιγά ανθρώπινη τελειότητα. Αν ήταν στασιαστικοί, θα ερχόταν ο καιρός που θα καταστρέφονταν για πάντα.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, οι αδελφοί δεν είχαν ιδέα για το ότι η διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας θα γινόταν τόσο εκτεταμένα και επί τόσο πολλά χρόνια, όπως έχει ήδη γίνει. Εξακολουθούσαν, όμως, να εξετάζουν τις Γραφές και προσπαθούσαν να ανταποκρίνονται σε ό,τι καταδείκνυαν αυτές όσον αφορά το έργο που ήθελε ο Θεός να κάνουν.

«Πρόβατα» στα Δεξιά του Χριστού

Ένα πραγματικά σημαντικό βήμα στην κατανόηση του σκοπού του Ιεχωβά είχε ως επίκεντρο την παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα κατσίκια, στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. Στην παραβολή εκείνη ο Ιησούς είπε: «Όταν έρθει ο Γιος του ανθρώπου με τη δόξα του, και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει στον ένδοξο θρόνο του. Και θα συγκεντρωθούν ενώπιόν του όλα τα έθνη, και αυτός θα χωρίσει τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον, ακριβώς όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Και θα βάλει τα πρόβατα στα δεξιά του, αλλά τα κατσίκια στα αριστερά του». Όπως λέει στη συνέχεια η παραβολή, τα «πρόβατα» είναι εκείνοι που βοηθούν τους «αδελφούς» του Χριστού και μάλιστα επιδιώκουν να τους φέρουν ανακούφιση όταν αυτοί διώκονται και βρίσκονται στη φυλακή.

Επί πολύ καιρό πίστευαν ότι αυτή η παραβολή εφαρμοζόταν στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, στον καιρό της αποκατάστασης, και ότι η τελική κρίση που αναφέρεται στην παραβολή ήταν εκείνη που θα λάβαινε χώρα στο τέλος της Χιλιετίας. Αλλά το 1923 ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, εξέθεσε ορισμένους λόγους για κάποια διαφορετική άποψη γύρω από αυτό το θέμα, σε μια διαφωτιστική ομιλία που εκφώνησε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Η ομιλία αυτή δημοσιεύτηκε αργότερα το ίδιο έτος στο τεύχος 15 Οκτωβρίου της Σκοπιάς.

Καθώς το άρθρο αυτό εξέταζε τον καιρό στον οποίο θα εκπληρωνόταν εκείνη η προφητική παραβολή, έδειξε ότι ο Ιησούς την περιέλαβε ως μέρος αυτών που είπε όταν του ζητήθηκε ‘το σημείο της παρουσίας του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων’. (Ματθ. 24:3) Το άρθρο εξηγούσε για ποιο λόγο οι ‘αδελφοί’ που αναφέρονται στην παραβολή δεν μπορούσε να είναι οι Ιουδαίοι της εποχής του Ευαγγελίου ούτε άνθρωποι που δείχνουν πίστη στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου δοκιμής και κρίσης, αλλά πρέπει να είναι εκείνοι που κληρονομούν την ουράνια Βασιλεία μαζί με τον Χριστό, και κατά συνέπεια η εκπλήρωση της παραβολής πρέπει να λαβαίνει χώρα σε έναν καιρό που μερικοί από τους συγκληρονόμους του Χριστού ζουν ακόμα κατά σάρκα.—Παράβαλε Εβραίους 2:10, 11.

Οι εμπειρίες που είχαν εκείνοι οι χρισμένοι αδελφοί του Χριστού όταν προσπαθούσαν να δώσουν μαρτυρία στον κλήρο και στον απλό λαό, ο οποίος ήταν συνταυτισμένος με τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, έδειχναν επίσης ότι ήδη εκπληρωνόταν η προφητεία που περιλαμβανόταν στην παραβολή του Ιησού. Πώς συνέβαινε αυτό; Η αντίδραση πολλών κληρικών και εξεχόντων μελών των εκκλησιών τους ήταν εχθρική—ούτε καν ένα ποτήρι αναζωογονητικό νερό, είτε κατά γράμμα είτε συμβολικά· απεναντίας, μερικοί από αυτούς υποκινούσαν όχλους να σκίζουν τα ρούχα των αδελφών και να τους χτυπούν, ή απαιτούσαν από τους αξιωματούχους να τους φυλακίζουν. (Ματθ. 25:41-43) Σε αντίθεση, πολλά ταπεινά μέλη εκκλησιών δέχονταν το άγγελμα της Βασιλείας με χαρά, πρόσφεραν αναζωογόνηση σε εκείνους που το έφερναν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους βοηθήσουν ακόμα και όταν οι χρισμένοι φυλακίζονταν χάρη των καλών νέων.—Ματθ. 25:34-36.

Από όσο μπορούσαν να διακρίνουν οι Σπουδαστές της Γραφής, εκείνοι τους οποίους ο Ιησούς χαρακτήρισε πρόβατα βρίσκονταν ακόμα στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. Εξέφραζαν τη σκέψη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν άτομα που δεν ισχυρίζονταν ότι ήταν καθιερωμένοι στον Κύριο αλλά είχαν πραγματικά μεγάλο σεβασμό για τον Ιησού Χριστό και για το λαό του. Όμως, μπορούσαν να παραμείνουν στις εκκλησίες;

Σταθερή Στάση Υπέρ της Αγνής Λατρείας

Μια μελέτη του προφητικού βιβλίου της Αγίας Γραφής που φέρει το όνομα Ιεζεκιήλ έριξε φως σε αυτό. Ο πρώτος από τους τρεις τόμους ενός σχολιολογίου με τίτλο Διεκδίκησις εκδόθηκε το 1931. Αυτός εξηγούσε τη σημασία των όσων έγραψε ο Ιεζεκιήλ για την οργή του Ιεχωβά κατά του αρχαίου αποστάτη Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Παρότι ο λαός του Ιούδα ισχυριζόταν πως υπηρετούσαν τον ζωντανό και αληθινό Θεό, είχαν υιοθετήσει τις θρησκευτικές τελετουργίες των γύρω εθνών, πρόσφεραν θυμίαμα σε άψυχα είδωλα, και με ανήθικο τρόπο έθεταν την εμπιστοσύνη τους σε πολιτικές συμμαχίες, αντί να εκδηλώνουν πίστη στον Ιεχωβά. (Ιεζ. 8:5-18· 16:26, 28, 29· 20:32) Σε όλα αυτά ήταν ακριβώς ίδιοι με το Χριστιανικό κόσμο· έτσι, ενεργώντας με συνέπεια, ο Ιεχωβά θα εκτελούσε κρίση πάνω στο Χριστιανικό κόσμο ακριβώς όπως έκανε στον άπιστο Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ. Αλλά το κεφάλαιο 9 του βιβλίου του Ιεζεκιήλ δείχνει ότι, πριν από τη θεϊκή εκτέλεση κρίσης, μερικοί θα σημειώνονταν για διαφύλαξη. Ποιοι είναι αυτοί;

Η προφητεία λέει ότι εκείνοι που θα σημειώνονταν θα ‘στέναζαν και θα βοούσαν για όλα τα βδελύγματα που θα γίνονταν’ μέσα στο Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή στην αντιτυπική Ιερουσαλήμ. (Ιεζ. 9:4) Σίγουρα, λοιπόν, αυτοί δεν θα είχαν θεληματική συμμετοχή σε εκείνα τα βδελύγματα. Γι’ αυτό ο πρώτος τόμος του εντύπου Διεκδίκησις προσδιόριζε εκείνους που έχουν το σημάδι ως ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται να αποτελούν μέρος των εκκλησιαστικών οργανώσεων του Χριστιανικού κόσμου και οι οποίοι με κάποιον τρόπο λαβαίνουν τη στάση τους με το μέρος του Κυρίου.

Μετά την εξέταση αυτής της ύλης, το 1932 ακολούθησε μια ανάλυση της Βιβλικής αφήγησης για τον Ιηού και τον Ιωναδάβ, καθώς και των προφητικών της προεκτάσεων. Ο Ιηού είχε λάβει από τον Ιεχωβά το διορισμό να γίνει βασιλιάς στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ και να εκτελέσει την κρίση του Ιεχωβά πάνω στον πονηρό οίκο του Αχαάβ και της Ιεζάβελ. Όταν ο Ιηού πήγαινε προς τη Σαμάρεια για να εξαλείψει τη λατρεία του Βάαλ, ο Ιωναδάβ, ο γιος του Ρηχάβ, βγήκε προς συνάντησή του. Ο Ιηού ρώτησε τον Ιωναδάβ: ‘Είναι η καρδιά σου ευθεία μαζί μου;’ και ο Ιωναδάβ απάντησε: ‘Είναι’. ‘Δώσε μου το χέρι σου’, προσκάλεσε ο Ιηού τον Ιωναδάβ και τον ανέβασε πάνω στην άμαξά του. Κατόπιν ο Ιηού απηύθυνε την εξής παρότρυνση: ‘Έλα μαζί μου και δες ότι δεν ανέχομαι κανέναν ανταγωνισμό προς τον Ιεχωβά’. (2 Βασ. 10:15, 16, ΜΝΚ· 10:17-28) Ο Ιωναδάβ, μολονότι δεν ήταν Ισραηλίτης, συμφωνούσε με αυτό που έκανε ο Ιηού· γνώριζε ότι πρέπει να δίνεται αποκλειστική αφοσίωση στον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό. (Έξοδ. 20:4, 5, ΜΝΚ) Έπειτα από αιώνες, οι απόγονοι του Ιωναδάβ εξακολουθούσαν να εκδηλώνουν ένα πνεύμα που επιδοκίμαζε ο Ιεχωβά και γι’ αυτό Εκείνος υποσχέθηκε: «Δεν θέλει λείψει άνθρωπος από του Ιωναδάβ υιού του Ρηχάβ παριστάμενος ενώπιόν μου εις τον αιώνα». (Ιερ. 35:19) Έτσι ανέκυψε το ερώτημα: Υπάρχουν σήμερα στη γη άνθρωποι που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες με ουράνια κληρονομιά, αλλά που είναι σαν τον Ιωναδάβ;

Η Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1932 εξηγούσε: ‘Ο Ιωναδάβ αντιπροσώπευε ή προσκίαζε την τάξη εκείνη των ανθρώπων οι οποίοι είναι τώρα στη γη, . . . είναι εκτός αρμονίας με την οργάνωση του Σατανά και λαβαίνουν τη στάση τους με το μέρος της δικαιοσύνης. Αυτοί είναι εκείνοι που ο Κύριος θα τους διαφυλάξει κατά τον Αρμαγεδδώνα, θα τους περάσει διαμέσου της θλίψης και θα τους χαρίσει αιώνια ζωή στη γη. Αυτοί αποτελούν την τάξη των προβάτων, οι οποίοι ευνοούν το χρισμένο λαό του Θεού, επειδή γνωρίζουν ότι οι χρισμένοι του Κυρίου εκτελούν το έργο του Κυρίου’. Εκείνοι που εκδήλωναν τέτοιο πνεύμα προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στην επίδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε άλλους, ακριβώς όπως έκαναν οι χρισμένοι.—Αποκ. 22:17.

Υπήρχαν μερικοί (αν και σχετικά λίγοι εκείνον τον καιρό) που ήταν συνταυτισμένοι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και αναγνώριζαν ότι το πνεύμα του Θεού δεν τους είχε εμφυτεύσει την ελπίδα της ουράνιας ζωής. Αυτοί έγιναν γνωστοί ως Ιωναδαβίτες επειδή, όπως ο αρχαίος Ιωναδάβ, θεωρούσαν προνόμιο τη συνταύτισή τους με τους χρισμένους δούλους του Ιεχωβά και συμμετείχαν με χαρά στα προνόμια τα οποία τους υποδείκνυε ο Λόγος του Θεού. Άραγε, θα αυξάνονταν αριθμητικά, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, αυτά τα άτομα που είχαν την προοπτική να μην πεθάνουν ποτέ; Ήταν πιθανό, όπως είχε ειπωθεί, να φτάσουν στο σημείο να αριθμούν εκατομμύρια;

Το ‘Μεγάλο Πλήθος’—Ποιοι Είναι;

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν διευθετήσεις για να διεξαγάγουν μια συνέλευση στην Ουάσινγκτον, D.C., από τις 30 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου 1935, η Σκοπιά είπε: ‘Μέχρι τώρα δεν είχαν πολλοί από τους Ιωναδαβίτες το προνόμιο να παρευρεθούν σε συνέλευση, η δε συνέλευση στην Ουάσινγκτον ίσως αποβεί πραγματική παρηγοριά και ωφέλεια για αυτούς’. Και αυτό σίγουρα αποδείχτηκε αληθινό.

Σε εκείνη τη συνέλευση δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 10 τα οποία λένε: «Έπειτα από αυτά είδα, και να! ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες, οι οποίοι στέκονταν μπροστά στο θρόνο και μπροστά στο Αρνί, ντυμένοι με λευκές στολές· και είχαν φοινικόκλαδα στα χέρια τους. Και φωνάζουν συνεχώς με δυνατή φωνή, λέγοντας: ‘Τη σωτηρία την οφείλουμε στον Θεό μας, που κάθεται πάνω στο θρόνο, και στο Αρνί’». Ποιοι αποτελούν αυτό το μεγάλο πλήθος ή αλλιώς ‘πολύ όχλο’;—ΝΜ.

Επί χρόνια, ακόμα και μέχρι το 1935, δεν είχε κατανοηθεί ότι αυτοί ήταν ένα και το αυτό με τα πρόβατα της παραβολής που είπε ο Ιησούς για τα πρόβατα και τα κατσίκια. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, υπήρχε η άποψη ότι αυτοί αποτελούσαν μια δευτερεύουσα ουράνια τάξη—δευτερεύουσα επειδή είχαν δείξει αμέλεια στο θέμα της υπακοής προς τον Θεό.

Όμως, εκείνη η άποψη έκανε να εγερθούν επίμονα ερωτήματα. Μερικά από αυτά εξετάστηκαν στις αρχές του 1935, κατά τα μεσημεριανά γεύματα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ορισμένοι που εξέφρασαν τη γνώμη τους εκείνη την περίοδο ανέφεραν την άποψη ότι ο πολύς όχλος ήταν μια επίγεια τάξη. Ο Γκραντ Σούτερ, ο οποίος αργότερα έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, θυμόταν: «Σε μια μελέτη του Μπέθελ, την οποία διεξήγαγε ο αδελφός Τ. Τζ. Σάλιβαν, ρώτησα: ‘Εφόσον ο πολύς όχλος κερδίζει αιώνια ζωή, διακρατούν ακεραιότητα εκείνοι που αποτελούν αυτή την ομάδα;’ Έγιναν πολλά σχόλια, αλλά δεν δόθηκε καμιά οριστική απάντηση». Όμως την Παρασκευή 31 Μαΐου 1935, στη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., δόθηκε μια ικανοποιητική απάντηση. Ο αδελφός Σούτερ καθόταν στον εξώστη κοιτάζοντας το πλήθος που βρισκόταν κάτω, και πόση συγκίνηση ένιωθε καθώς προχωρούσε η ομιλία!

Λίγο μετά τη συνέλευση, η Σκοπιά, στα τεύχη 1 Σεπτεμβρίου και 15 Σεπτεμβρίου 1935, δημοσίευσε τα όσα αναφέρθηκαν σε εκείνη την ομιλία. Τόνισε ότι ένας σημαντικός παράγοντας στη σωστή κατανόηση των ζητημάτων είναι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο πρωταρχικός σκοπός του Ιεχωβά είναι, όχι η σωτηρία των ανθρώπων, αλλά η δικαίωση του δικού του ονόματος (ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, η δικαίωση της κυριαρχίας του). Επομένως, ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει όσους διακρατούν ακεραιότητα σε εκείνον· δεν ανταμείβει αυτούς που συμφωνούν να κάνουν το θέλημά του αλλά κατόπιν φέρνουν όνειδος στο όνομά του συμβιβαζόμενοι με την οργάνωση του Διαβόλου. Αυτή η απαίτηση για πιστότητα εφαρμόζεται σε όλους όσους θα έχουν την επιδοκιμασία του Θεού.

Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά έλεγε: ‘Το εδάφιο Αποκάλυψη 7:15 είναι πράγματι το κλειδί για τον προσδιορισμό της ταυτότητας του πολύ όχλου. . . . Αυτή η περιγραφή του πολύ όχλου στην Αποκάλυψη λέει ότι «είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν» . . . Βλέπουν και κατανοούν και υπακούν στα λόγια του Ιησού, του Αρνιού του Θεού, ο οποίος λέει σε αυτούς: «Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει»· τα οποία λόγια εφαρμόζονται σε όλα τα πλάσματα που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά’. (Ματθ. 4:10) Συνεπώς, δεν θα ήταν σωστό να δοθεί η εξήγηση ότι σύμφωνα με τα όσα λέει η Αγία Γραφή για τον πολύ όχλο, δηλαδή το μεγάλο πλήθος, υπάρχει ένα προστατευτικό δίχτυ για ανθρώπους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αγαπούν τον Θεό αλλά δείχνουν αδιαφορία όσον αφορά την εκτέλεση του θελήματός Του.

Είναι, λοιπόν, το μεγάλο πλήθος μια ουράνια τάξη; Η Σκοπιά έδειξε ότι η φρασεολογία του εδαφίου δεν οδηγούσε σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Όσον αφορά το ότι βρίσκονται «ενώπιον του θρόνου», η Σκοπιά έδειξε ότι τα εδάφια Ματθαίος 25:31, 32 λένε πως όλα τα έθνη συνάγονται ενώπιον του θρόνου του Χριστού, μολονότι εκείνα τα έθνη βρίσκονται στη γη. Αλλά το μεγάλο πλήθος ‘στέκεται’ ενώπιον του θρόνου επειδή έχουν την επιδοκιμασία Εκείνου που κάθεται στο θρόνο.—Παράβαλε Ιερεμίας 35:19.

Αλλά πού θα μπορούσε να βρεθεί μια τέτοια ομάδα—άνθρωποι «από όλα τα έθνη», άνθρωποι που δεν αποτελούσαν μέρος του πνευματικού Ισραήλ (ο οποίος περιγράφεται νωρίτερα, στα εδάφια Αποκάλυψη 7:4-8), άνθρωποι που ασκούσαν πίστη στο λύτρο (έχοντας πλύνει συμβολικά τις στολές τους στο αίμα του Αρνιού), άνθρωποι που χαιρέτιζαν τον Χριστό ως Βασιλιά (με φοινικόκλαδα στα χέρια τους, σαν το πλήθος που χαιρετούσε τον Ιησού ως Βασιλιά όταν αυτός έμπαινε στην Ιερουσαλήμ), άνθρωποι που πραγματικά παρουσιάζονταν ενώπιον του θρόνου του Ιεχωβά για να τον υπηρετήσουν; Υπήρχε τέτοια ομάδα ανθρώπων στη γη;

Εκπληρώνοντας το δικό του προφητικό λόγο, ο ίδιος ο Ιεχωβά έδωσε την απάντηση. Ο Γουέμπστερ Ρόου, που ήταν παρών στη συνέλευση της Ουάσινγκτον, θυμόταν ότι ο αδελφός Ρόδερφορντ, σε ένα αποκορύφωμα στην ομιλία του, ρώτησε: «Μπορείτε παρακαλώ, όλοι όσοι έχετε την ελπίδα να ζήσετε για πάντα εδώ στη γη, να σηκωθείτε όρθιοι;» Σύμφωνα με τον αδελφό Ρόου, «σηκώθηκαν οι μισοί και πλέον από το ακροατήριο». Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1935 δήλωσε: ‘Ήδη βλέπουμε μια ομάδα η οποία ταιριάζει ακριβώς στην περιγραφή που δίνεται στο έβδομο κεφάλαιο της Αποκάλυψης όσον αφορά τον πολύ όχλο. Στη διάρκεια των λίγων περασμένων ετών, και κατά το χρόνο στον οποίο «το ευαγγέλιο τούτο της βασιλείας κηρύττεται ως μαρτυρία», προσήλθαν μεγάλοι αριθμοί (και ακόμα προσέρχονται) οι οποίοι ομολογούν ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Σωτήρας τους και ο Ιεχωβά ο Θεός τους, τον οποίο λατρεύουν με πνεύμα και με αλήθεια και τον υπηρετούν με χαρά. Αυτοί καλούνται αλλιώς «Ιωναδαβίτες». Αυτοί κάνουν το συμβολικό τους βάφτισμα, μαρτυρώντας με τον τρόπο αυτόν ότι . . . τάσσονται με το μέρος του Ιεχωβά υπηρετώντας αυτόν και τον Βασιλιά του’.

Εκείνον τον καιρό διέκριναν ότι το μεγάλο πλήθος των εδαφίων Αποκάλυψη 7:9, 10 περιλαμβάνεται στα «άλλα πρόβατα» στα οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς (Ιωάν. 10:16)· αυτοί είναι εκείνοι που σπεύδουν σε βοήθεια των ‘αδελφών’ του Χριστού (Ματθ. 25:33-40)· αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν σημειωθεί για επιβίωση επειδή νιώθουν αποστροφή για τα βδελύγματα που γίνονται στο Χριστιανικό κόσμο και δεν συμμετέχουν καθόλου σε αυτά (Ιεζ. 9:4)· αυτοί είναι σαν τον Ιωναδάβ, ο οποίος συνταυτίστηκε ανοιχτά με το χρισμένο δούλο του Ιεχωβά στην εκτέλεση της εντολής που είχε δώσει σε εκείνον ο Θεός (2 Βασ. 10:15, 16, ΜΝΚ). Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατανοούν ότι αυτά τα άτομα είναι όσιοι δούλοι του Θεού που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα με την προοπτική να ζήσουν για πάντα σε μια γη όπου θα έχουν αποκατασταθεί οι συνθήκες του Παραδείσου.

Ένα Επείγον Έργο που Πρέπει να Γίνει

Το γεγονός ότι οι δούλοι του Ιεχωβά κατανόησαν αυτά τα εδάφια επηρέασε μακροπρόθεσμα τη δραστηριότητά τους. Συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν εκείνοι που θα επέλεγαν και θα συγκέντρωναν τα μέλη του μεγάλου πλήθους· δεν ήταν δική τους δουλειά να λένε στους ανθρώπους αν η ελπίδα τους ήταν ουράνια ή επίγεια. Ο Κύριος θα κατηύθυνε τα πράγματα σε αρμονία με το θέλημά του. Αλλά ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν μια σοβαρή ευθύνη. Έπρεπε να υπηρετήσουν ως διαγγελείς του Λόγου του Θεού, λέγοντας και σε άλλους τις αλήθειες που Εκείνος τους είχε δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσουν, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να μάθουν για τις προμήθειες του Ιεχωβά και να έχουν την ευκαιρία να ανταποκριθούν σε αυτές με εκτίμηση.

Επιπλέον, αναγνώρισαν ότι το έργο τους ήταν πολύ επείγον. Σε μια σειρά άρθρων με τίτλο ‘Συνάθροιση του Όχλου’, η οποία δημοσιεύτηκε το 1936, η Σκοπιά εξηγούσε: ‘Οι Γραφές υποστηρίζουν ισχυρώς το συμπέρασμα ότι στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα καταστρέψει τους λαούς της γης και θα σώσει μόνο εκείνους οι οποίοι υπακούν στις εντολές του και υποστηρίζουν την οργάνωσή του. Στους περασμένους καιρούς εκατομμύρια επί εκατομμυρίων ατόμων κατέληξαν στον τάφο χωρίς ποτέ να ακούσουν για τον Θεό και τον Χριστό, και αυτοί, στον κατάλληλο καιρό, πρέπει να ξυπνήσουν από το θάνατο και να λάβουν γνώση της αλήθειας για να μπορέσουν να κάνουν την εκλογή τους. Εντούτοις, η κατάσταση είναι διαφορετική όσον αφορά τους ανθρώπους που είναι ήδη στη γη. . . . Αυτοί που ανήκουν στον πολύ όχλο πρέπει να λάβουν το άγγελμα τούτο του ευαγγελίου πριν από τη μέρα του πολέμου της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοκράτορα, ο οποίος πόλεμος είναι ο Αρμαγεδδών. Αν δεν δοθεί τώρα στον πολύ όχλο το άγγελμα της αλήθειας, θα είναι πολύ αργά όταν αρχίσει το έργο της σφαγής’.—Βλέπε 2 Βασιλέων 10:25· Ιεζεκιήλ 9:5-10· Σοφονίας 2:1-3· Ματθαίος 24:21· 25:46.

Ως αποτέλεσμα αυτής της κατανόησης από τις Γραφές, εμφυσήθηκε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά ανανεωμένος ζήλος για το έργο μαρτυρίας. Ο Λέο Κάλιο, ο οποίος υπηρέτησε αργότερα ως περιοδεύων επίσκοπος στη Φινλανδία, είπε: «Δεν θυμάμαι να είχα νιώσει ποτέ τέτοια χαρά και τέτοιο ζήλο ούτε να είχα τρέξει ποτέ με το ποδήλατό μου πιο γρήγορα από ό,τι εκείνες τις μέρες, που βιαζόμουν να μεταφέρω στους ενδιαφερομένους τα νέα ότι, χάρη στην παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά, τους προσφερόταν αιώνια ζωή στη γη».

Στη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών, καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εκείνοι που έπαιρναν από τα εμβλήματα στην ετήσια Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού λιγόστευαν σιγά-σιγά. Εντούτοις, η συρροή του μεγάλου πλήθους δεν γινόταν με τόσο μεγάλη ταχύτητα όσο περίμενε ο αδελφός Ρόδερφορντ. Κάποτε μάλιστα είπε στον Φρεντ Φρανς, ο οποίος έγινε ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας: «Φαίνεται ότι ο ‘πολύς όχλος’ δεν θα είναι και τόσο πολύς τελικά». Αλλά από τότε, ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει φτάσει εκατομμύρια, ενώ ο αριθμός εκείνων που αναμένουν να λάβουν ουράνια κληρονομιά εξακολουθεί, γενικά, να μειώνεται.

Ένα Ποίμνιο υπό Έναν Ποιμένα

Δεν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στην τάξη των χρισμένων και στο μεγάλο πλήθος. Εκείνοι που έχουν ουράνια ελπίδα δεν βλέπουν υποτιμητικά εκείνους που έχουν τη σφοδρή προσδοκία να λάβουν αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο. Καθένας δέχεται με ευγνωμοσύνη τα προνόμια που του δίνει ο Θεός, και δεν κάνει τη σκέψη ότι η θέση του τον καθιστά κατά κάποιον τρόπο καλύτερο άτομο ή κάπως κατώτερο από κάποιον άλλον. (Ματθ. 11:11· 1 Κορ. 4:7) Όπως προείπε ο Ιησούς, οι δύο ομάδες έχουν γίνει πραγματικά «ένα ποίμνιο», υπηρετώντας υπό τον ίδιο ως τον ‘έναν ποιμένα’ τους.—Ιωάν. 10:16.

Το πώς αισθάνονται οι χρισμένοι αδελφοί του Χριστού για τους συντρόφους τους που ανήκουν στο μεγάλο πλήθος εκφράζεται με ωραίο τρόπο στο βιβλίο Παγκόσμια Ασφάλεια Κάτω από τον ‘Άρχοντα Ειρήνης’: ‘Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού για «τη συντέλεια του αιώνος» οφείλεται κυρίως στο ρόλο που εκπληρώνει ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων». Ο φωτισμός από τα αναμμένα λυχνάρια του υπολοίπου έχει φωτίσει τα μάτια των καρδιών τους, και έχουν βοηθηθεί να αντανακλούν το φως σε άλλους που παραμένουν ακόμα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου. . . . Έφτασαν να είναι αχώριστοι σύντροφοι του υπολοίπου της τάξης της νύφης. . . . Άφθονες ευχαριστίες, επομένως, στο διεθνή, πολυγλωσσικό ‘πολύ όχλο’ για τον καταπληκτικό ρόλο που έχουν παίξει στην εκπλήρωση της προφητείας του Γαμπρού στο εδάφιο Ματθαίος 24:14!’

Όμως, καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του μεγάλου πλήθους, μετέχουν ενωμένα στη διακήρυξη των ένδοξων νέων για τη Βασιλεία του Θεού, ο κόσμος τούς αναγνωρίζει και για κάτι άλλο εκτός από τη γεμάτη ζήλο μαρτυρία τους.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 159]

Οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν σε αιώνια ζωή στη γη

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 161]

Μια δοξασία που τους ξεχώριζε από ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 164]

Καιρός εκπλήρωσης της παραβολής των προβάτων και των κατσικιών

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 165]

Έγιναν γνωστοί ως Ιωναδαβίτες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 166]

Στις 31 Μαΐου 1935 προσδιορίστηκε ξεκάθαρα η ταυτότητα του ‘πολύ όχλου’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 170]

Ουράνια ελπίδα ή επίγεια—ποιος το καθορίζει αυτό;

[Πλαίσιο στη σελίδα 160]

Καιρός για Κατανόηση

Πριν από 250 και πλέον χρόνια, ο Σερ Ισαάκ Νεύτων έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο σχετικά με την κατανόηση προφητειών, περιλαμβάνοντας και την προφητεία για το ‘μεγάλο πλήθος’ των εδαφίων Αποκάλυψη 7:9, 10. Στο έργο του «Παρατηρήσεις Σχετικά με τις Προφητείες του Δανιήλ και την Αποκάλυψη του Αγ. Ιωάννη» (Observations Upon the Prophecies of Daniel, and the Apocalypse of St. John), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1733, δήλωσε: «Αυτές οι Προφητείες του Δανιήλ και του Ιωάννη δεν θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητές παρά μόνο στον καιρό του τέλους: αλλά τότε κάποιοι θα προφητέψουν με βάση αυτές ενώ θα βρίσκονται σε στενόχωρη και θρηνώδη κατάσταση επί πολύ καιρό, μάλιστα δε με λιγοστό φως και ίσα-ίσα για να μεταστρέψουν ελάχιστους. . . . Κατόπιν, λέει ο Δανιήλ, πολλοί θα περιτρέχουν, και η γνώση θα αυξηθεί. Επειδή το Ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχτεί σε όλα τα έθνη πριν από τη μεγάλη θλίψη και το τέλος του κόσμου. Ο όχλος με τους φοίνικες στα χέρια, ο οποίος βγαίνει από αυτή τη μεγάλη θλίψη, δεν μπορεί να είναι αναρίθμητος και από όλα τα έθνη, παρά μόνο αν γίνει αναρίθμητος λόγω του κηρύγματος του Ευαγγελίου προτού έρθει αυτή η θλίψη».

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 168]

Η Γη, Αιώνια Κατοικία του Ανθρώπου

Ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού για το ανθρώπινο γένος;

«Ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης».—Γέν. 1:28.

Έχει αλλάξει ο σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη;

«Ο λόγος μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω».—Ησ. 55:11.

‘Ούτω λέγει Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός, ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά και δεν υπάρχει άλλος’.—Ησ. 45:18.

«Πρέπει, λοιπόν, να προσεύχεστε με αυτόν τον τρόπο: ‘Πατέρα μας που είσαι στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου. Ας έρθει η βασιλεία σου. Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και πάνω στη γη’».—Ματθ. 6:9, 10.

‘Οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην. Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα’.—Ψαλμ. 37:9, 29.

Τι συνθήκες θα επικρατούν στη γη υπό τη Βασιλεία του Θεού;

«Νέους ουρανούς και νέα γη προσμένουμε σύμφωνα με την υπόσχεσή του, και σε αυτά δικαιοσύνη θα κατοικεί».—2 Πέτρ. 3:13.

‘Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε’.—Μιχ. 4:3, 4.

«Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας και κατοικήσει, και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών».—Ησ. 65:21, 22.

‘Κανένας κάτοικος δεν θα λέει: «Είμαι άρρωστος»’.—Ησ. 33:24, «ΜΝΚ».

«Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».—Αποκ. 21:3, 4· βλέπε επίσης Ιωάννης 3:16.

«Ποιος, πράγματι, δεν θα σε φοβηθεί, Ιεχωβά, και δεν θα δοξάσει το όνομά σου, επειδή εσύ είσαι ο μόνος όσιος; Διότι όλα τα έθνη θα έρθουν και θα λατρέψουν ενώπιόν σου, επειδή φανερώθηκαν τα δίκαια διατάγματά σου».—Αποκ. 15:4.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 169]

Εκείνοι που Πηγαίνουν στον Ουρανό

Πόσοι άνθρωποι θα πάνε στον ουρανό;

«Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας σας έχει επιδοκιμάσει το να σας δώσει τη βασιλεία».—Λουκ. 12:32.

«Και είδα, και να! το Αρνί [ο Ιησούς Χριστός] να στέκεται πάνω στο [ουράνιο] Όρος Σιών, και μαζί του εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες που είχαν το όνομά του και το όνομα του Πατέρα του γραμμένα στα μέτωπά τους. Και αυτοί ψάλλουν σαν έναν νέο ύμνο μπροστά στο θρόνο και μπροστά στα τέσσερα ζωντανά πλάσματα και τους πρεσβυτέρους· και κανείς δεν μπορούσε να μάθει αυτόν τον ύμνο παρά μόνο οι εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες, οι οποίοι έχουν αγοραστεί από τη γη».—Αποκ. 14:1, 3.

Είναι οι 144.000 όλοι Ιουδαίοι;

«Δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει ούτε δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό· διότι όλοι εσείς είστε ένα άτομο σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού. Επιπλέον, αν ανήκετε στον Χριστό, είστε πραγματικά σπέρμα του Αβραάμ, κληρονόμοι αναφορικά με μια υπόσχεση».—Γαλ. 3:28, 29.

«Ιουδαίος δεν είναι εκείνος που είναι εξωτερικά Ιουδαίος ούτε είναι περιτομή εκείνη που είναι εξωτερικά περιτομή, στη σάρκα. Αλλά Ιουδαίος είναι εκείνος που είναι εσωτερικά Ιουδαίος, και η περιτομή του είναι η περιτομή της καρδιάς μέσω πνεύματος, και όχι μέσω γραπτού κώδικα».—Ρωμ. 2:28, 29.

Γιατί παίρνει μερικούς στον ουρανό ο Θεός;

«Θα είναι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θα βασιλέψουν μαζί του τα χίλια χρόνια».—Αποκ. 20:6.

[Γράφημα στη σελίδα 171]

Έκθεση για την Ανάμνηση

Μέσα σε 25 χρόνια, οι παρευρισκόμενοι στην Ανάμνηση υπερέβαιναν κατά 100 φορές και πλέον εκείνους που λάβαιναν από τα εμβλήματα

[Γράφημα]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Έλαβαν από τα Εμβλήματα

Παρευρέθηκαν

1.500.000

1.250.000

1.000.000

750.000

500.000

250.000

1935 1940 1945 1950 1955 1960

[Εικόνες στη σελίδα 167]

Στη συνέλευση της Ουάσινγκτον, D.C., βαφτίστηκαν 840 άτομα

Κεφάλαιο 13

Μας Αναγνωρίζουν από τη Διαγωγή Μας

ΖΟΥΜΕ σε μια εποχή στην οποία ηθικοί κανόνες που επί καιρό γίνονταν σεβαστοί έχουν απορριφτεί από πάρα πολλούς ανθρώπους. Οι περισσότερες θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου έχουν κάνει το ίδιο, είτε στο όνομα της ανεκτικότητας είτε με τη δικαιολογία ότι οι καιροί είναι διαφορετικοί και ότι τα ταμπού των παλιότερων γενιών δεν ισχύουν πια. Σχετικά με τα επακόλουθα, ο Σάμιουελ Μίλερ, κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, είπε: «Η εκκλησία απλούστατα δεν πρωτοστατεί στη ζωή των ανθρώπων. Έχει πάρει τη νοοτροπία της εποχής μας και την έχει υιοθετήσει». Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που απέβλεπαν σε αυτές τις εκκλησίες για καθοδηγία έχουν αποδειχτεί ολέθριες.

Αντίθετα, αναφερόμενο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο Λ’ Εγκλίζ ντε Μοντρεάλ (L’Eglise de Montréal) της Καθολικής αρχιεπισκοπής του Μόντρεαλ, στον Καναδά, είπε: «Έχουν αξιοθαύμαστες ηθικές αξίες». Πάρα πολλοί δάσκαλοι, εργοδότες και κυβερνητικοί αξιωματούχοι συμφωνούν με αυτή τη δήλωση. Πού οφείλεται αυτή η φήμη;

Το να είναι κανείς Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν περιλαμβάνει απλώς προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο σύνολο δογματικών πεποιθήσεων και επίδοση μαρτυρίας για αυτές τις πεποιθήσεις σε άλλους. Η πρώτη Χριστιανοσύνη ήταν γνωστή ως ‘Η Οδός’, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι η αληθινή θρησκεία σήμερα πρέπει να αποτελεί μια συγκεκριμένη οδό, έναν τρόπο ζωής. (Πράξ. 9:2) Όπως συνέβη και με άλλα πράγματα, όμως, οι σύγχρονοι Μάρτυρες δεν απέκτησαν αμέσως ισορροπημένη άποψη του τι περιλαμβάνει αυτό.

‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’

Μολονότι οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής ξεκίνησαν με υγιείς Γραφικές συμβουλές όσον αφορά την ανάγκη να είναι σαν τον Χριστό, η έμφαση που έδωσαν μερικοί από αυτούς στην ‘ανάπτυξη του χαρακτήρα’, όπως έλεγαν, τους έκανε να μικροποιούν ορισμένες πλευρές της αληθινής Χριστιανοσύνης. Φαίνεται πως μερικοί από αυτούς είχαν την άποψη ότι αν ήταν «καθώς πρέπει»—αν έδειχναν πάντοτε ευγενικοί και καλοί, μιλούσαν ήπια, απέφευγαν να εκδηλώνουν θυμό, διάβαζαν τις Γραφές καθημερινά—θα είχαν εγγυημένη την είσοδό τους στον ουρανό. Αλλά αυτοί παρέβλεπαν το γεγονός ότι ο Χριστός είχε δώσει στους ακολούθους του να κάνουν ένα έργο.

Με το πρόβλημα αυτό ασχολήθηκε αποφασιστικά το άρθρο ‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’ στο τεύχος 15 Μαΐου 1926 της Σκοπιάς.a Αυτό το άρθρο έδειξε ότι, εξαιτίας των προσπαθειών που έκαναν για την ανάπτυξη ‘τέλειου χαρακτήρα’ ενόσω ήταν ζωντανοί σαρκικά, μερικοί αποθαρρύνονταν και εγκατέλειπαν αυτή την οδό, ενώ παράλληλα άλλοι ανέπτυσσαν τη στάση τού ‘εγώ είμαι αγιότερος από εσένα’ και άρχιζαν να παραβλέπουν την αξία της θυσίας του Χριστού. Αφού το άρθρο έδωσε έμφαση στην πίστη στο χυμένο αίμα του Χριστού, κατόπιν τόνισε ότι είναι σημαντικό να έχει κάποιος ‘έμπρακτη συμμετοχή’ στην ενεργό υπηρεσία του Θεού για να παρέχει αποδείξεις ότι επιδιώκει μια πορεία που ευαρεστεί τον Θεό. (2 Πέτρ. 1:5-10) Εκείνον τον καιρό, όταν μεγάλο μέρος του Χριστιανικού κόσμου με υποκρισία έδειχνε ακόμα ότι προσκολλιόταν στους Γραφικούς ηθικούς κανόνες, αυτή η έμφαση που δόθηκε στην ενεργό δράση έκανε πιο έντονη την αντίθεση ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στο Χριστιανικό κόσμο. Η αντίθεση γινόταν ακόμα πιο φανερή καθώς όλοι όσοι ισχυρίζονταν ότι είναι Χριστιανοί χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν ηθικά ζητήματα τα οποία γίνονταν ολοένα και πιο κοινά.

«Να Απέχετε από Πορνεία»

Ο Χριστιανικός κανόνας σχετικά με τη σεξουαλική ηθική εκτέθηκε πριν από πολύ καιρό με σαφή γλώσσα στην Αγία Γραφή. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από πορνεία . . . Διότι ο Θεός δεν μας κάλεσε αφήνοντας περιθώρια για ακαθαρσία, αλλά σε σχέση με αγιασμό. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος που δείχνει αδιαφορία αδιαφορεί, όχι για άνθρωπο, αλλά για τον Θεό». (1 Θεσ. 4:3-8) «Ο γάμος ας είναι άξιος τιμής μεταξύ όλων, και το συζυγικό κρεβάτι ας είναι αμόλυντο, γιατί ο Θεός θα κρίνει τους πόρνους και τους μοιχούς». (Εβρ. 13:4) «Δεν γνωρίζετε ότι άδικα άτομα δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην παροδηγείστε. Ούτε πόρνοι . . . ούτε μοιχοί ούτε άντρες διατηρημένοι για αφύσικους σκοπούς ούτε άντρες που πλαγιάζουν με άντρες . . . θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού».—1 Κορ. 6:9, 10.

Η Σκοπιά έστρεψε την προσοχή σε αυτόν τον κανόνα για τους αληθινούς Χριστιανούς από το Νοέμβριο του 1879. Αλλά αυτός δεν εξετάστηκε επανειλημμένα ούτε εκτενώς σαν να επρόκειτο για μεγάλο πρόβλημα στις τάξεις των πρώτων Σπουδαστών της Γραφής. Όμως, εφόσον η στάση του κόσμου γινόταν πιο ανεκτική, δόθηκε αυξημένη προσοχή στην απαίτηση αυτήν, ιδιαίτερα στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κάτι τέτοιο χρειάστηκε επειδή μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά υιοθετούσαν την άποψη ότι, εφόσον ασχολούνταν με την επίδοση μαρτυρίας, μια κάποια χαλαρότητα στη σεξουαλική ηθική ήταν απλώς προσωπικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι η Σκοπιά 15 Απριλίου 1935 είχε δηλώσει ξεκάθαρα πως η συμμετοχή στη διακονία αγρού δεν έδινε το ελεύθερο για ανήθικη διαγωγή. Αλλά αυτό δεν το έλαβαν όλοι σοβαρά υπόψη τους. Έτσι, η Σκοπιά 15 Μαΐου 1941 (στην αγγλική) εξέτασε και πάλι το ζήτημα, και μάλιστα αρκετά εκτενώς, σε ένα άρθρο με τίτλο «Οι Μέρες του Νώε». Τόνισε ότι η σεξουαλική διαφθορά στις μέρες του Νώε ήταν ένας λόγος για τον οποίο ο Θεός κατέστρεψε τον κόσμο εκείνη την εποχή, και έδειξε ότι αυτό που έκανε τότε ο Θεός έθεσε ένα υπόδειγμα για το τι θα έκανε στις μέρες μας. Με σαφή γλώσσα προειδοποίησε ότι δεν είναι δυνατόν ένας δούλος του Θεού που κρατάει ακεραιότητα να αφιερώνει μέρος της μέρας στην εκτέλεση του θελήματος του Κυρίου και μετά, ύστερα από μερικές ώρες, να εντρυφά ‘στα έργα της σάρκας’. (Γαλ. 5:17-21) Το άρθρο αυτό το ακολούθησε ένα άλλο άρθρο στη Σκοπιά 1 Ιουλίου 1942 (στην αγγλική), το οποίο καταδίκαζε τη διαγωγή που δεν βρισκόταν σε αρμονία με τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής για ανύπαντρους και για παντρεμένους. Κανένας δεν έπρεπε να συμπεράνει ότι η συμμετοχή του ως Μάρτυρα του Ιεχωβά στο δημόσιο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας τού έδινε το ελεύθερο για χαλαρή ζωή. (1 Κορ. 9:27) Με τον καιρό, θα λαβαίνονταν ακόμα πιο σταθερά μέτρα για την προάσπιση της ηθικής καθαρότητας της οργάνωσης.

Μερικοί που εξέφραζαν τότε την επιθυμία να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μεγαλώσει σε περιοχές όπου ήταν αποδεκτός ο δοκιμαστικός γάμος, όπου γίνονταν ανεκτές οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αρραβωνιασμένων ή όπου θεωρούνταν φυσιολογικές οι λεγόμενες «κοινή συναινέσει» σχέσεις μεταξύ ατόμων που δεν ήταν νόμιμα παντρεμένα. Μερικά αντρόγυνα προσπαθούσαν να απέχουν από τις σεξουαλικές σχέσεις. Άλλοι, μολονότι δεν έπαιρναν διαζύγιο, χώριζαν ασύνετα από το σύντροφό τους. Στη δεκαετία του 1950 η Σκοπιά, προκειμένου να παράσχει την κατεύθυνση που ήταν αναγκαία, εξέτασε όλες αυτές τις καταστάσεις, ανέλυσε τις συζυγικές ευθύνες, έδωσε έμφαση στην απαγόρευση της Αγίας Γραφής για την πορνεία και εξήγησε τι είναι πορνεία, ώστε να μην υπάρχει καμιά παρανόηση.b—Πράξ. 15:19, 20· 1 Κορ. 6:18.

Σε μέρη όπου εκείνοι οι οποίοι άρχιζαν να συνταυτίζονται με την οργάνωση του Ιεχωβά δεν έπαιρναν στα σοβαρά τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής, δινόταν ιδιαίτερη προσοχή στο σημείο αυτό. Έτσι, το 1945, όταν ο τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Ν. Ο. Νορ ήταν στην Κόστα Ρίκα, έκανε μια ομιλία σχετικά με τη Χριστιανική ηθική, στην οποία είπε: «Θα δώσω μια συμβουλή σε όσους από εσάς είστε εδώ σήμερα και συζείτε με μια γυναίκα, χωρίς να έχετε νομιμοποιήσει το γάμο σας. Να πάτε και να γραφτείτε μέλη της Καθολικής Εκκλησίας, γιατί εκεί μπορείτε να κάνετε αυτά τα πράγματα. Αυτή εδώ, όμως, είναι η οργάνωση του Θεού και δεν μπορείτε να ενεργείτε με αυτόν τον τρόπο».

Από τη δεκαετία του 1960 και μετά, όταν οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν να εκφράζονται απροκάλυπτα για τις πράξεις τους, αποτέλεσαν αμφιλεγόμενο ζήτημα σε πολλές εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αλλά κατόπιν έγιναν δεκτοί ως μέλη. Τώρα ορισμένες τέτοιες εκκλησίες έχουν φτάσει μέχρι του σημείου να χειροτονούν ομοφυλοφίλους ως κληρικούς. Προκειμένου να βοηθήσουν ειλικρινή άτομα που είχαν απορίες σχετικά με αυτά τα ζητήματα, τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εξέτασαν και αυτά τα θέματα. Αλλά στις τάξεις των Μαρτύρων, δεν υπήρξε ποτέ ερώτημα ως προς το πώς πρέπει να θεωρείται η ομοφυλοφιλία. Γιατί; Επειδή αυτοί δεν αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις της Αγίας Γραφής σαν να είναι απλώς απόψεις ανθρώπων μιας άλλης εποχής. (1 Θεσ. 2:13) Οι Μάρτυρες διεξάγουν με χαρά Γραφικές μελέτες με ομοφυλοφίλους, ώστε να μπορέσουν αυτοί να μάθουν τις απαιτήσεις του Ιεχωβά, και τέτοια άτομα μπορούν να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις των Μαρτύρων για να ακούσουν, αλλά κανένας ο οποίος εξακολουθεί να επιδίδεται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις δεν μπορεί να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά.—1 Κορ. 6:9-11· Ιούδα 7.

Τα πρόσφατα χρόνια είναι συνηθισμένο στον κόσμο να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις ανύπαντρα νεαρά άτομα. Οι νεαροί στις οικογένειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ένιωσαν την πίεση και μερικοί άρχισαν να υιοθετούν τους τρόπους ενέργειας του κόσμου που τους περιβάλλει. Πώς αντιμετώπισε η οργάνωση αυτή την κατάσταση; Στη Σκοπιά και στο Ξύπνα! δημοσιεύτηκαν άρθρα τα οποία είχαν στόχο να βοηθήσουν γονείς και νεαρούς να δουν τα πράγματα από την άποψη της Γραφής. Δράματα παρμένα από τη ζωή παρουσιάστηκαν σε συνελεύσεις με σκοπό να βοηθήσουν όλους να είναι ενήμεροι για την καρποφορία που προκύπτει από την απόρριψη των ηθικών κανόνων της Αγίας Γραφής και για τα οφέλη που προέρχονται από την υπακοή στις εντολές του Θεού. Ένα από τα πρώτα αυτά δράματα, το οποίο παρουσιάστηκε το 1969, είχε τίτλο ‘Αγκάθια και Παγίδες στο Δρόμο του Ανεξάρτητου’. Ειδικά βιβλία ετοιμάστηκαν για να βοηθήσουν τους νέους να εκτιμήσουν τη σοφία των Γραφικών συμβουλών. Σε αυτά περιλαμβάνεται το βιβλίο Η Νεότης σας—Επωφεληθήτε απ’ Αυτήν (εκδόθηκε το 1976, στην αγγλική) και το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις (εκδόθηκε το 1989). Οι τοπικοί πρεσβύτεροι έδιναν προσωπική πνευματική βοήθεια σε άτομα και σε οικογένειες. Επίσης, οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά προφυλάσσονταν με την αποβολή των αμετανόητων αδικοπραγούντων.

Η παγκόσμια κατάρρευση των ηθών δεν έχει οδηγήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε πιο ανεκτικές αντιλήψεις. Αντίθετα, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει δώσει αυξημένη έμφαση στην ανάγκη που υπάρχει να αποφεύγονται, όχι μόνο οι αθέμιτες σεξουαλικές πράξεις, αλλά και οι επιρροές και οι καταστάσεις που διαβρώνουν τις ηθικές αξίες. Στη διάρκεια των τριών περασμένων δεκαετιών, έχει παράσχει καθοδηγία με σκοπό να ενισχύσει τα άτομα κατά των ‘κρυφών αμαρτημάτων’, όπως ο αυνανισμός, και να τα αφυπνίσει ως προς τον κίνδυνο τον οποίο παρουσιάζουν η πορνογραφία, οι σαπουνόπερες και η μουσική που έχει εξαχρειωτική επίδραση. Έτσι, ενώ η πορεία της ηθικής του κόσμου είναι καθοδική, η πορεία της ηθικής των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι ανοδική.

Οικογενειακή Ζωή που Διέπεται από Θεϊκούς Κανόνες

Η σταθερή προσκόλληση στον κανόνα της Αγίας Γραφής για τη σεξουαλική ηθική έχει αποδειχτεί πολύ ωφέλιμη για την οικογενειακή ζωή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά το να είναι κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν εγγυάται ότι δεν θα έχει προβλήματα στο σπιτικό του. Ωστόσο, οι Μάρτυρες είναι πεπεισμένοι πως ο Λόγος του Θεού δίνει τις καλύτερες συμβουλές που υπάρχουν ως προς το πώς να αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Έχουν στη διάθεσή τους πολλές προμήθειες, τις οποίες έχει κάνει η οργάνωση προκειμένου να τους βοηθήσει να εφαρμόζουν αυτές τις συμβουλές· και όταν τις ακολουθούν, τα αποτελέσματα είναι πράγματι ευεργετικά.

Από το 1904 ήδη, ο έκτος τόμος της σειράς Γραφικαί Μελέται είχε κάνει μια εκτεταμένη ανάλυση των συζυγικών ευθυνών και των υποχρεώσεων των γονέων. Από τότε, έχουν δημοσιευτεί εκατοντάδες άρθρα και έχουν εκφωνηθεί πάμπολλες ομιλίες σε κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά με σκοπό να βοηθηθεί το κάθε μέλος οικογένειας να κατανοήσει ποιος είναι ο θεόδοτος ρόλος του. Αυτή η εκπαίδευση για υγιή οικογενειακή ζωή δεν απευθύνεται μόνο στους νιόπαντρους, αλλά αποτελεί ένα συνεχιζόμενο πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει ολόκληρη την εκκλησία.—Εφεσ. 5:22–6:4· Κολ. 3:18-21.

Θα Γινόταν Αποδεκτή η Πολυγαμία;

Μολονότι τα έθιμα που αφορούν το γάμο και την οικογενειακή ζωή διαφέρουν από χώρα σε χώρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι οι κανόνες που έχουν τεθεί στην Αγία Γραφή εφαρμόζονται παντού. Όταν άρχισε το έργο τους στην Αφρική στον 20ό αιώνα στον οποίο ζούμε, οι Μάρτυρες δίδαξαν εκεί, όπως κάνουν παντού, ότι ο Χριστιανικός γάμος επιτρέπει μόνο ένα γαμήλιο σύντροφο. (Ματθ. 19:4, 5· 1 Κορ. 7:2· 1 Τιμ. 3:2) Ωστόσο, υπήρχαν εκατοντάδες άτομα που δέχτηκαν το ξεσκέπασμα της ειδωλολατρίας από την Αγία Γραφή και ενστερνίστηκαν με χαρά τα όσα δίδασκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού αλλά βαφτίστηκαν χωρίς να εγκαταλείψουν την πολυγαμία. Προκειμένου να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, η Σκοπιά 15 Ιουλίου 1947 τόνισε ότι η Χριστιανοσύνη δεν επιτρέπει την πολυγαμία, άσχετα από το τι υπαγορεύουν τα τοπικά έθιμα. Στάλθηκε μια επιστολή στις εκκλησίες η οποία ειδοποιούσε οποιουσδήποτε ισχυρίζονταν πως ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά παράλληλα ήταν πολύγαμοι, ότι είχαν περιθώριο έξι μήνες για να εναρμονίσουν τις συζυγικές τους υποθέσεις με τον κανόνα της Αγίας Γραφής. Στην επιστολή αυτή ήρθε να προστεθεί μια ομιλία που έκανε ο αδελφός Νορ στη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Αφρική το ίδιο εκείνο έτος.

Στη Νιγηρία, δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι του κόσμου οι οποίοι πρόβλεψαν ότι οι προσπάθειες που γίνονταν για να εξαλειφτεί η πολυγαμία στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα σήμαιναν την εξάλειψη των ίδιων των τάξεών τους. Και είναι αλήθεια ότι ούτε και το 1947 έκαναν τις απαιτούμενες αλλαγές όλοι οι πολύγαμοι που ήταν ήδη βαφτισμένοι Μάρτυρες. Για παράδειγμα, ο Ασούκουο Ακπάμπιο, περιοδεύων επίσκοπος, αφηγείται ότι ένας Μάρτυρας, στο σπίτι του οποίου έμενε στο Ιφιαγιόνγκ, τον ξύπνησε μέσα στη νύχτα και απαίτησε από αυτόν να αλλάξει όσα είχαν ανακοινωθεί σχετικά με την απαίτηση για μονογαμία. Επειδή ο επίσκοπος αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, ο οικοδεσπότης του τον πέταξε έξω την ίδια εκείνη νύχτα μέσα στην καταρρακτώδη βροχή.

Αλλά η αγάπη για τον Ιεχωβά έδωσε σε άλλους τη δύναμη που χρειάζονταν για να υπακούσουν στις εντολές του. Ακολουθούν απλώς λίγες από αυτές τις περιπτώσεις. Στο Ζαΐρ κάποιος που ήταν και Καθολικός και πολύγαμος απέπεμψε δυο από τις συζύγους του προκειμένου να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, μολονότι το γεγονός ότι απέπεμψε την πιο αγαπημένη του σύζυγο, επειδή δεν ήταν η ‘γυναίκα της νεότητάς του’, αποτελούσε σοβαρή δοκιμασία για την πίστη του. (Παρ. 5:18) Στη Δαχομέη (σημερινό Μπενίν) ένας πρώην Μεθοδιστής ο οποίος εξακολουθούσε να έχει πέντε συζύγους υπερνίκησε πολύ δύσκολα νομικά εμπόδια προκειμένου να πάρει τα διαζύγια που ήταν απαραίτητα ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προϋποθέσεις για βάφτισμα. Ωστόσο, εξακολούθησε να φροντίζει από υλική άποψη τις πρώην συζύγους του και τα παιδιά τους, όπως έκαναν και άλλοι που διέλυσαν το γάμο τους με δευτερεύουσες συζύγους. Η Νιγηριανή Γουαριγκμπάνι Γουίτινγκτον ήταν η δεύτερη από τις δυο συζύγους που είχε ο σύζυγός της. Όταν έκρινε ότι το να ευαρεστεί τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα για αυτήν, αντιμετώπισε την οργή του συζύγου της και κατόπιν και της ίδιας της οικογένειάς της. Ο σύζυγός της τής επέτρεψε να φύγει, μαζί με τα δυο παιδιά της, αλλά δεν τη βοήθησε οικονομικά—δεν της έδωσε χρήματα ούτε για τη μετακίνησή της. Εντούτοις, εκείνη είπε: ‘Κανένα από τα υλικά οφέλη που άφησα πίσω μου δεν μπορεί να συγκριθεί με το ότι ευαρεστώ τον Ιεχωβά’.

Και το Διαζύγιο;

Στις Δυτικές χώρες η πολυγαμία δεν είναι ευρέως διαδεδομένη, αλλά είναι δημοφιλείς άλλες τάσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις Γραφές. Μια από αυτές είναι η άποψη ότι είναι καλύτερα να πάρει κανείς διαζύγιο παρά να έχει ένα δυστυχισμένο γάμο. Τα πρόσφατα χρόνια μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να μιμούνται αυτό το πνεύμα, κάνοντας αγωγές διαζυγίου με αιτίες όπως η «ασυμφωνία χαρακτήρων». Πώς το έχουν αντιμετωπίσει αυτό οι Μάρτυρες; Από την οργάνωση διεξάγεται τακτικά μια εντατική εκπαιδευτική εκστρατεία σχετικά με την άποψη του Ιεχωβά για το διαζύγιο, προκειμένου να ωφεληθούν οι παλιοί Μάρτυρες καθώς και οι εκατοντάδες χιλιάδες που προστίθενται στις τάξεις τους κάθε χρόνο.

Σε ποιες κατευθυντήριες γραμμές της Αγίας Γραφής έχει επιστήσει την προσοχή η Σκοπιά; Μεταξύ άλλων, στις ακόλουθες: Στο Βιβλικό υπόμνημα του πρώτου ανθρώπινου γάμου, δίνεται έμφαση στην ενότητα του συζύγου και της συζύγου· αυτό λέει: ‘Ο άνθρωπος θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν’. (Γέν. 2:24) Αργότερα, στον Ισραήλ, ο Νόμος απαγόρευε τη μοιχεία και διέταζε να θανατώνεται οποιοσδήποτε τη διέπραττε. (Δευτ. 22:22-24) Το διαζύγιο για αιτία άλλη εκτός από τη μοιχεία επιτρεπόταν, αλλά μόνο ‘εξαιτίας της σκληροκαρδίας τους’, όπως εξήγησε ο Ιησούς. (Ματθ. 19:7, 8) Πώς θεωρούσε ο Ιεχωβά το να εγκαταλείψει ένα άτομο το γαμήλιο σύντροφό του για να παντρευτεί άλλο άτομο; Το εδάφιο Μαλαχίας 2:16, ΜΝΚ, δηλώνει: ‘Αυτός μισεί τη διάζευξη’. Εντούτοις, επέτρεπε σε εκείνους που έπαιρναν διαζύγιο να παραμείνουν στην εκκλησία του Ισραήλ. Εκεί, αν δέχονταν τη διαπαιδαγώγηση που έδινε ο Ιεχωβά στο λαό του, ίσως με τον καιρό η πέτρινη καρδιά τους να έδινε τη θέση της σε μια πιο μαλακή καρδιά, μια καρδιά που θα μπορούσε να εκφράσει γνήσια αγάπη για τις οδούς Του.—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 11:19, 20.

Η Σκοπιά έχει δηλώσει πολλές φορές πως όταν ο Ιησούς μιλούσε για το διαζύγιο, όπως αυτό εφαρμοζόταν στον αρχαίο Ισραήλ, έδειξε ότι για τους ακολούθους του θα ίσχυε ένας υψηλότερος κανόνας. Είπε ότι αν κάποιος έπαιρνε διαζύγιο από τη σύζυγό του για αιτία άλλη εκτός από την πορνεία («αθέμιτη σεξουαλική σχέση») και παντρευόταν άλλη γυναίκα, θα διέπραττε μοιχεία· και, ακόμα και αν δεν ξαναπαντρευόταν, θα έκανε τη σύζυγό του υποψήφια για μοιχεία. (Ματθ. 5:32· 19:9) Συνεπώς, η Σκοπιά έχει τονίσει ότι για τους Χριστιανούς το διαζύγιο είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα από ό,τι ήταν στον Ισραήλ. Παρότι οι Γραφές δεν δίνουν εντολή να εκβάλλεται από την εκκλησία το κάθε άτομο που παίρνει διαζύγιο, εκείνοι που διαπράττουν παράλληλα και μοιχεία και είναι αμετανόητοι αποκόπτονται από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.—1 Κορ. 6:9, 10.

Επαναστατικές αλλαγές έχουν λάβει χώρα τα πρόσφατα χρόνια στις απόψεις του κόσμου σχετικά με το γάμο και την οικογενειακή ζωή. Παρ’ όλα αυτά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να μένουν προσκολλημένοι στους κανόνες που έδωσε ο Θεός, ο Πρωτουργός του γάμου, όπως αυτοί εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Χρησιμοποιώντας αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές, προσπαθούν να βοηθούν άτομα που έχουν ειλικρινή καρδιά να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται τόσο πολλοί.

Ως αποτέλεσμα, έχουν σημειωθεί σημαντικές αλλαγές στη ζωή πολλών οι οποίοι έχουν δεχτεί Γραφική καθοδηγία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άντρες που πριν χτυπούσαν τη σύζυγό τους, άντρες που δεν επωμίζονταν τις ευθύνες τους, άντρες που φρόντιζαν την οικογένειά τους από υλική άποψη αλλά όχι από συναισθηματική και πνευματική άποψη—πολλές χιλιάδες τέτοιοι άντρες έχουν γίνει στοργικοί σύζυγοι και πατέρες οι οποίοι φροντίζουν σωστά το σπιτικό τους. Γυναίκες που ήταν μαχητικά ανεξάρτητες, γυναίκες που παραμελούσαν τα παιδιά τους και δεν φρόντιζαν τον εαυτό τους ή το σπίτι τους—πολλές από αυτές έχουν γίνει σύζυγοι οι οποίες σέβονται την αρχή της ηγεσίας και επιδιώκουν μια πορεία που τις κάνει πολύ αγαπητές στο σύζυγο και στα παιδιά τους. Νεαροί που ήταν ασύστολα ανυπάκουοι στους γονείς τους και επαναστατούσαν κατά της κοινωνίας γενικά, νεαροί που κατέστρεφαν την ίδια τους τη ζωή με τα όσα έκαναν, δίνοντας έτσι πίκρες στους γονείς τους—αρκετοί από αυτούς έχουν συμμορφώσει το σκοπό της ζωής τους με το θέλημα του Θεού και αυτό έχει συντελέσει στη μεταμόρφωση της προσωπικότητάς τους.

Φυσικά, ένας σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία μέσα στην οικογένεια είναι η εντιμότητα του ενός απέναντι στον άλλον. Η εντιμότητα είναι ζωτική και σε άλλες σχέσεις.

Ως Πού Φτάνει η Απαίτηση για Εντιμότητα;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι απαιτείται να υπάρχει εντιμότητα σε όλα όσα κάνουν. Ως βάση για την άποψή τους, παραπέμπουν σε εδάφια όπως τα ακόλουθα: ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός της αληθείας». (Ψαλμ. 31:5) Απεναντίας, όπως είπε ο Ιησούς, ο Διάβολος είναι «ο πατέρας του ψέματος». (Ιωάν. 8:44) Επομένως, είναι ευνόητο ότι στα πράγματα που μισεί ο Ιεχωβά συγκαταλέγεται και η ‘ψευδής γλώσσα’. (Παρ. 6:16, 17) Ο Λόγος του μας λέει: «Τώρα που έχετε αποβάλει το ψεύδος, να λέτε την αλήθεια». (Εφεσ. 4:25) Οι Χριστιανοί λοιπόν πρέπει, όχι μόνο να λένε την αλήθεια, αλλά και να ‘συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα’ σαν τον απόστολο Παύλο. (Εβρ. 13:18) Δεν υπάρχουν τομείς στη ζωή στους οποίους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να μπορούν θεμιτά να εφαρμόσουν κάποιες άλλες αξίες.

Όταν ο Ιησούς επισκέφτηκε το σπίτι του φοροεισπράκτορα Ζακχαίου, ο άνθρωπος αυτός αναγνώρισε ότι οι επαγγελματικές του συναλλαγές δεν ήταν σωστές και έκανε ενέργειες προκειμένου να επανορθώσει προηγούμενες πράξεις απάτης. (Λουκ. 19:8) Τα πρόσφατα χρόνια, προκειμένου να έχουν καθαρή συνείδηση ενώπιον του Θεού, μερικά άτομα που άρχισαν να συναναστρέφονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κάνει παρόμοιες ενέργειες. Για παράδειγμα, στην Ισπανία ένας κατά συνήθεια κλέφτης άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σύντομα η συνείδησή του άρχισε να τον ενοχλεί· έτσι επέστρεψε αυτά που είχε κλέψει από τον πρώην εργοδότη του και τους γείτονές του, και κατόπιν πήγε τα υπόλοιπα κλοπιμαία στην αστυνομία. Χρειάστηκε να πληρώσει κάποιο πρόστιμο και να μπει λίγο καιρό στη φυλακή, αλλά τώρα έχει καθαρή συνείδηση. Στην Αγγλία, μόλις έπειτα από δυο μήνες Γραφικής μελέτης με κάποιον Μάρτυρα του Ιεχωβά, ένας πρώην κλέφτης διαμαντιών παραδόθηκε μόνος του στην αστυνομία, όπου οι αστυνομικοί έμειναν έκπληκτοι—τον καταζητούσαν επί έξι μήνες. Στη διάρκεια των δυόμισι ετών που πέρασε στη φυλακή, αυτός μελέτησε την Αγία Γραφή με επιμέλεια και έμαθε να λέει τις Βιβλικές αλήθειες σε άλλους. Μετά την αποφυλάκισή του παρουσιάστηκε για να βαφτιστεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.—Εφεσ. 4:28.

Η φήμη που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι είναι έντιμοι είναι πασίγνωστη. Πολλοί εργοδότες έχουν μάθει ότι οι Μάρτυρες, όχι μόνο δεν πρόκειται να τους κλέψουν, αλλά και δεν πρόκειται να πουν ψέματα ή να παραποιήσουν αρχεία κατόπιν υπόδειξης του εργοδότη τους—δεν θα το κάνουν ούτε ακόμα και αν τους απειλήσουν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά η καλή σχέση με τον Θεό είναι πολύ πιο σημαντική από την επιδοκιμασία οποιουδήποτε ανθρώπου. Και αναγνωρίζουν πως, όπου και αν βρίσκονται ή ό,τι και αν κάνουν, «τα πάντα είναι γυμνά και τελείως εκτεθειμένα στα μάτια εκείνου στον οποίο έχουμε να δώσουμε λογαριασμό».—Εβρ. 4:13· Παρ. 15:3.

Στην Ιταλία η εφημερίδα Λα Στάμπα (La Stampa) είπε σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Αυτοί πράττουν εκείνα που κηρύττουν . . . Τα ηθικά ιδεώδη της αγάπης για τον πλησίον, της άρνησης συμμετοχής στην εξουσία, της αποφυγής της βίας και της προσωπικής εντιμότητας (που για τους περισσότερους Χριστιανούς είναι ‘κυριακάτικοι κανόνες’ κατάλληλοι μόνο για το κήρυγμα από τον άμβωνα) αποτελούν μέρος του ‘καθημερινού’ τους τρόπου ζωής». Και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Λούις Κάσελς, συντάκτης θρησκευτικών θεμάτων για το Διεθνή Ενωμένο Τύπο, στην Ουάσινγκτον, D.C., έγραψε: «Οι Μάρτυρες εμμένουν στις δοξασίες τους με μεγάλη πιστότητα, ακόμα και όταν το πληρώνουν αυτό ακριβά».

Γιατί στις Τάξεις τους Δεν Έχει Δημιουργηθεί Θέμα με τα Τυχερά Παιχνίδια

Στο παρελθόν, η εντιμότητα συσχετιζόταν σε γενικές γραμμές με την προθυμία για σκληρή δουλειά. Το παίξιμο τυχερών παιχνιδιών, δηλαδή το να διακινδυνεύει κανείς ένα χρηματικό ποσό στοιχηματίζοντας ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κάποιου αγώνα ή άλλου γεγονότος, αντιμετωπιζόταν με περιφρόνηση από την κοινωνία γενικά. Αλλά, καθώς άρχισε να κυριαρχεί στον 20ό αιώνα ένα ιδιοτελές και φιλοχρήματο πνεύμα, τα τυχερά παιχνίδια—νόμιμα και παράνομα—έγιναν ευρέως διαδεδομένα. Χρηματοδοτούνται όχι μόνο από τον υπόκοσμο αλλά συχνά και από τις εκκλησίες και τις κοσμικές κυβερνήσεις προκειμένου να υπάρξει χρηματικό κέρδος. Πώς έχουν αντιμετωπίσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτή την αλλαγή στη νοοτροπία της κοινωνίας; Χρησιμοποιώντας ως βάση τις αρχές της Αγίας Γραφής.

Όπως έχει τονιστεί στα έντυπά τους, δεν υπάρχει συγκεκριμένη εντολή στην Αγία Γραφή που να λέει: Μην παίξεις τυχερά παιχνίδια. Αλλά η καρποφορία των τυχερών παιχνιδιών είναι σε όλες τις περιπτώσεις κακή, και αυτή η σάπια καρποφορία εκτίθεται από τη Σκοπιά και το Ξύπνα! επί μισό αιώνα. Επιπλέον, αυτά τα περιοδικά έχουν δείξει ότι το παίξιμο τυχερών παιχνιδιών σε οποιαδήποτε μορφή περιλαμβάνει ιδιότητες τις οποίες η Αγία Γραφή προειδοποιεί να μην έχουμε. Για παράδειγμα, φιλαργυρία: «Η φιλαργυρία είναι ρίζα κάθε είδους κακών πραγμάτων». (1 Τιμ. 6:10) Και ιδιοτέλεια: ‘Ούτε πρέπει με ιδιοτέλεια να επιθυμήσεις . . . οτιδήποτε ανήκει στο συνάνθρωπό σου’. (Δευτ. 5:21, ΜΝΚ· παράβαλε 1 Κορινθίους 10:24). Επίσης απληστία: «Να πάψετε να συναναστρέφεστε με οποιονδήποτε αποκαλείται αδελφός ο οποίος είναι . . . άπληστο άτομο». (1 Κορ. 5:11) Επιπρόσθετα, η Αγία Γραφή μάς προειδοποιεί να μην κάνουμε εκκλήσεις στην ‘Καλή Τύχη’ σαν να αποτελεί αυτή κάποιο είδος υπερφυσικής δύναμης που μπορεί να μας ευνοήσει. (Ησ. 65:11, ΜΝΚ) Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις Γραφικές προειδοποιήσεις, απέχουν με σταθερότητα από τα τυχερά παιχνίδια. Και από το 1976 και μετά, καταβάλλουν ιδιαίτερες προσπάθειες να μην έχουν στις τάξεις τους άτομα τα οποία, λόγω της κοσμικής εργασίας τους, θεωρούνται ξεκάθαρα ότι ανήκουν στη βιομηχανία των τυχερών παιχνιδιών.

Ποτέ δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο σοβαρό θέμα σε σχέση με τα τυχερά παιχνίδια στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί γνωρίζουν ότι η Αγία Γραφή, αντί να υποθάλπει τη νοοτροπία ότι μπορεί κάποιος να κερδίζει εις βάρος άλλων, τους ενθαρρύνει να εργάζονται με τα χέρια τους, να είναι πιστοί στο να φροντίζουν για ό,τι τους εμπιστεύονται, να είναι γενναιόδωροι, να δίνουν σε εκείνους που έχουν ανάγκη. (Εφεσ. 4:28· Λουκ. 16:10· Ρωμ. 12:13· 1 Τιμ. 6:18) Το διακρίνουν εύκολα αυτό οι άλλοι που έχουν συναλλαγές με αυτούς; Ναι, ιδιαίτερα εκείνοι με τους οποίους έχουν επαγγελματικές συναλλαγές. Δεν είναι ασυνήθιστο να ζητούν κοσμικοί εργοδότες υπαλλήλους Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω του ότι γνωρίζουν την ευσυνειδησία και την αξιοπιστία τους. Αυτοί αντιλαμβάνονται ότι η θρησκεία των Μαρτύρων τούς κάνει να είναι το είδος των ανθρώπων που είναι.

Και Σχετικά με τον Καπνό και τη Χρήση Ναρκωτικών;

Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τον καπνό ούτε κατονομάζει τα πολλά άλλα ναρκωτικά των οποίων γίνεται χρήση στις μέρες μας. Αλλά παρέχει κατευθυντήριες γραμμές που βοήθησαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να καθορίσουν ποια πορεία διαγωγής είναι ευάρεστη στον Θεό. Έτσι, το 1895, όταν η Σκοπιά (στην αγγλική) έκανε σχόλια σχετικά με τη χρήση του καπνού, έστρεψε την προσοχή στο εδάφιο 2 Κορινθίους 7:1, το οποίο λέει: «Συνεπώς, εφόσον έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, αγαπητοί, ας καθαρίσουμε τον εαυτό μας από κάθε μόλυσμα σάρκας και πνεύματος, τελειοποιώντας αγιότητα με φόβο Θεού».

Επί πολλά χρόνια φαινόταν ότι αρκούσε αυτή η συμβουλή. Αλλά, καθώς οι καπνοβιομηχανίες χρησιμοποιούσαν διαφημίσεις για να μυθοποιήσουν το κάπνισμα, και κατόπιν η χρήση ναρκωτικών έγινε διαδεδομένη, χρειάζονταν περισσότερα. Τονίστηκαν και άλλες Βιβλικές αρχές: σεβασμός για τον Ιεχωβά, τον Δοτήρα της ζωής (Πράξ. 17:24, 25)· αγάπη για τον πλησίον (Ιακ. 2:8) και το γεγονός ότι εκείνος που δεν αγαπάει το συνάνθρωπό του δεν αγαπάει στην πραγματικότητα τον Θεό (1 Ιωάν. 4:20)· επίσης, υπακοή στους κοσμικούς άρχοντες (Τίτο 3:1). Τονίστηκε ότι τη λέξη φαρμακεία που υπάρχει στο Κείμενο, η οποία υποδηλώνει βασικά τη χρήση φαρμακευτικών ουσιών, τη χρησιμοποίησαν οι Βιβλικοί συγγραφείς αναφερόμενοι στην «άσκηση πνευματισμού» λόγω της χρήσης ναρκωτικών φαρμακευτικών ουσιών σε πνευματιστικές πράξεις.—Γαλ. 5:20.

Το 1946, το περιοδικό Παρηγορία (στην αγγλική) αποκάλυψε πόσο ανειλικρινή ήταν συχνά τα λεγόμενα εκείνων που επί πληρωμή μιλούσαν για τα υποτιθέμενα οφέλη του καπνίσματος, τα λόγια των οποίων χρησιμοποιούνταν σε διαφημίσεις τσιγάρων. Καθώς γίνονταν διαθέσιμα διάφορα επιστημονικά στοιχεία, ο διάδοχος της Παρηγορίας, το Ξύπνα!, δημοσίευσε και αυτό αποδείξεις για το ότι η χρήση του καπνού προξενεί καρκίνο, καρδιοπάθειες, βλάβη στο αγέννητο παιδί της εγκύου και προβλήματα σε μη καπνιστές οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να εισπνέουν αέρα γεμάτο καπνό, και δημοσίευσε επίσης στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι η νικοτίνη προκαλεί εθισμό. Στράφηκε η προσοχή στην τοξική επίδραση της μαριχουάνας και σε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η χρήση της μπορεί να καταλήξει σε βλάβη στον εγκέφαλο. Παρόμοια, οι σοβαροί κίνδυνοι και άλλων εθιστικών ναρκωτικών έχουν επανειλημμένα εξεταστεί προς όφελος των αναγνωστών των εντύπων της Σκοπιάς.

Πολύ προτού οι κυβερνητικές υπηρεσίες συμφωνήσουν σε ποιο βαθμό έπρεπε να αφυπνίσουν τον κόσμο για τη βλάβη που προκαλεί η χρήση καπνού, η Σκοπιά, στο τεύχος 15 Απριλίου 1935, ξεκαθάρισε ότι κανένας χρήστης καπνού δεν θα μπορούσε να είναι μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά ή να είναι ένας από τους διορισμένους εκπροσώπους της. Όταν άρχισαν να διορίζονται από την Εταιρία όλοι οι υπηρέτες στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά (διευθέτηση η οποία άρχισε το 1938), η Σκοπιά 1 Ιουλίου 1942 (στην αγγλική) δήλωσε ότι η απαγόρευση της χρήσης καπνού εφαρμοζόταν επίσης σε όλους αυτούς τους διορισμένους υπηρέτες. Σε μερικές περιοχές πέρασαν κάποια χρόνια προτού εφαρμοστεί αυτό πλήρως. Αλλά η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ανταποκρίθηκε ευνοϊκά σε αυτή τη Γραφική συμβουλή και στο καλό παράδειγμα εκείνων που παίρνουν την ηγεσία ανάμεσά τους.

Ως επιπλέον βήμα προόδου στη συνεπή εφαρμογή εκείνης της Γραφικής συμβουλής, κανένας που εξακολουθεί να καπνίζει δεν γίνεται δεκτός για βάφτισμα από το 1973 και μετά. Στη διάρκεια των μηνών που ακολούθησαν, όσοι είχαν ενεργή συμμετοχή στην παραγωγή καπνού ή στην προώθηση της πώλησης καπνού βοηθήθηκαν να καταλάβουν ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό και να είναι αποδεκτοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι συμβουλές του Λόγου του Θεού πρέπει να εφαρμόζονται με συνέπεια σε κάθε πλευρά της ζωής. Αυτή η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών όσον αφορά τη χρήση του καπνού, της μαριχουάνας και των λεγόμενων σκληρών ναρκωτικών έχει αποβεί προστασία για τους Μάρτυρες. Χρησιμοποιώντας τις Γραφές, αυτοί έχουν κατορθώσει επίσης να βοηθήσουν πολλές χιλιάδες ανθρώπους των οποίων η ζωή καταστρεφόταν από τη χρήση ναρκωτικών.

Διαφέρουν Άραγε τα Οινοπνευματώδη Ποτά;

Τα έντυπα της Σκοπιάς δεν έχουν υιοθετήσει την άποψη ότι η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών είναι το ίδιο με τη χρήση ναρκωτικών. Γιατί; Δίνουν την εξής εξήγηση: Ο Δημιουργός γνωρίζει πώς είμαστε πλασμένοι, και ο Λόγος του επιτρέπει τη μετριοπαθή χρήση οινοπνευματωδών ποτών. (Ψαλμ. 104:15· 1 Τιμ. 5:23) Αλλά η Αγία Γραφή προειδοποιεί επίσης να μην καταναλώνουμε ‘υπερβολικό ποτό’ και καταδικάζει έντονα τη μέθη.—Παρ. 23:20, ΜΝΚ· 23:21, 29, 30· 1 Κορ. 6:9, 10· Εφεσ. 5:18.

Εξαιτίας του ότι η μη μετριοπαθής κατανάλωση μεθυστικών ποτών κατέστρεφε τη ζωή πολλών ανθρώπων, ο ίδιος ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ ήταν υπέρ της πλήρους αποχής. Ωστόσο, αναγνώριζε ότι ο Ιησούς είχε χρησιμοποιήσει κρασί. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα, το ζήτημα της ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε έντονη δημόσια αντιπαράθεση. Η Σκοπιά δήλωσε ανοιχτά ότι κατανοούσε τα αισθήματα εκείνων οι οποίοι προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν τη βλάβη που προκαλεί το πιοτό, αλλά δεν συμμετείχε σε καμιά από τις εκστρατείες που έκαναν αυτοί για να ψηφιστούν νόμοι για την ποτοαπαγόρευση. Εντούτοις, το περιοδικό τόνιζε με σταθερότητα τη βλάβη που προέρχεται από την υπερβολική κατανάλωση και συχνά δήλωνε ότι θα ήταν καλύτερα να αποφεύγεται εντελώς το κρασί και οποιοδήποτε άλλο οινοπνευματώδες ποτό. Εκείνοι που πίστευαν ότι μπορούσαν να καταναλώνουν οινοπνευματώδη ποτά με μετριοπάθεια ενθαρρύνονταν να σκεφτούν το εδάφιο Ρωμαίους 14:21, το οποίο λέει: «Είναι καλό να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε να κάνεις οτιδήποτε εξαιτίας του οποίου προσκόπτει ο αδελφός σου».

Ωστόσο, το 1930, όταν ο πρόεδρος του Συνδέσμου Κατά των Ποτοπωλείων στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί δημόσια ότι η οργάνωσή του ήταν «γεννημένη από τον Θεό», ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να κάνει ραδιοφωνικές ομιλίες που έδειχναν ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός ισοδυναμούσε με συκοφαντία κατά του Θεού. Γιατί; Επειδή ο Λόγος του Θεού δεν ανακηρύσσει παράνομη κάθε χρήση κρασιού· επειδή οι νόμοι για την ποτοαπαγόρευση δεν έθεταν τέρμα στη μέθη, την οποία πράγματι καταδικάζει ο Θεός· και επειδή, αντιθέτως, από αντίδραση στους νόμους για την ποτοαπαγόρευση φούντωσε η παράνομη παραγωγή και διανομή οινοπνευματωδών ποτών και η διαφθορά στους κυβερνητικούς κύκλους.

Η χρήση οινοπνευματωδών ποτών ή η αποχή από αυτά θεωρείται προσωπικό ζήτημα μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά αυτοί εμμένουν στη Γραφική απαίτηση να είναι οι επίσκοποι ‘μετριοπαθείς στις συνήθειες’. Η έκφραση αυτή αποδίδει τη λέξη νηφάλιον του Κειμένου, που σημαίνει, κατά γράμμα, ‘εκείνον που έχει διανοητική διαύγεια, τον εγκρατή· εκείνον που απέχει από το κρασί, είτε εντελώς είτε τουλάχιστον από τη μη μετριοπαθή χρήση του’. Και οι διακονικοί υπηρέτες πρέπει ομοίως «να μην είναι δοσμένοι σε πολύ κρασί». (1 Τιμ. 3:2, 3, 8) Συνεπώς, όσοι πίνουν υπερβολικά δεν είναι κατάλληλοι για ειδικά προνόμια υπηρεσίας. Το γεγονός ότι εκείνοι που αναλαμβάνουν την ηγεσία ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά θέτουν ένα καλό παράδειγμα τους δίνει παρρησία όταν βοηθούν άλλους που ίσως έχουν την τάση να στηρίζονται στα οινοπνευματώδη ποτά για να αντιμετωπίζουν την ένταση ή ίσως, στην πραγματικότητα, χρειάζεται να απέχουν εντελώς από ποτά για να παραμένουν νηφάλιοι. Ποια είναι τα αποτελέσματα;

Ως παράδειγμα, ένα δημοσίευμα από τη νοτιοκεντρική Αφρική δηλώνει: «Όπως λένε όλοι, σε περιοχές όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι πλέον πολυάριθμοι μεταξύ των Αφρικανών, τώρα σε εκείνες τις περιοχές τα προβλήματα είναι λιγότερα από ό,τι συνήθως. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αυτοί τάσσονται ενεργά κατά των ταραχοποιών, της μαγείας, της μέθης και της βίας οποιουδήποτε είδους».—Δε Νόρθερν Νιουζ (The Northern News, Ζάμπια).

Άλλος ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά διαφέρει από τη διαγωγή του κόσμου σχετίζεται με το—

Σεβασμό για τη Ζωή

Ο σεβασμός αυτός έχει τη ρίζα του στην αναγνώριση του γεγονότος ότι η ζωή αποτελεί δώρο από τον Θεό. (Ψαλμ. 36:9· Πράξ. 17:24, 25) Περιλαμβάνει τη συνειδητοποίηση ότι ακόμα και η ζωή του αγέννητου παιδιού είναι πολύτιμη στα μάτια του Θεού. (Έξοδ. 21:22-25· Ψαλμ. 139:1, 16) Λαβαίνει υπόψη ότι «ο καθένας μας θα δώσει λογαριασμό για τον εαυτό του στον Θεό».—Ρωμ. 14:12.

Σε αρμονία με αυτές τις Βιβλικές αρχές, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε καμιά περίπτωση δεν κάνουν έκτρωση. Προκειμένου να παράσχει υγιή κατεύθυνση στους αναγνώστες του, το περιοδικό Ξύπνα! τούς έχει βοηθήσει να κατανοήσουν ότι η αγνότητα αποτελεί θεϊκή απαίτηση· έχει εξετάσει εκτενώς τα θαύματα της διαδικασίας της τεκνοποίησης, καθώς και τους ψυχολογικούς και οργανικούς παράγοντες που περιλαμβάνονται στη γέννηση ενός παιδιού. Στην περίοδο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι εκτρώσεις γίνονταν πιο συνηθισμένες, η Σκοπιά έδειξε ξεκάθαρα ότι αυτή η πράξη έρχεται σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού. Απερίφραστα, το τεύχος 15 Μαρτίου 1970 έλεγε: ‘Η έκτρωση που γίνεται απλώς για απαλλαγή από ένα ανεπιθύμητο παιδί ισοδυναμεί με εκούσια αφαίρεση ανθρώπινης ζωής’.

Γιατί Δεν Δέχονται Μεταγγίσεις Αίματος

Ο σεβασμός που δείχνουν για τη ζωή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει επίσης επηρεάσει τη στάση τους προς τις μεταγγίσεις αίματος. Όταν οι μεταγγίσεις αίματος έγιναν ζήτημα το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσουν, η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1945 (στην αγγλική) εξήγησε εκτενώς τη Χριστιανική άποψη για την ιερότητα του αίματος.c Έδειξε ότι τόσο το αίμα των ζώων όσο και το αίμα των ανθρώπων περιλαμβάνονταν στη θεϊκή απαγόρευση που δέσμευε τον Νώε και όλους τους απογόνους του. (Γέν. 9:3-6) Τόνισε ότι σε αυτή την απαίτηση δόθηκε ξανά έμφαση τον πρώτο αιώνα με την εντολή να ‘απέχουν από αίμα’ οι Χριστιανοί. (Πράξ. 15:28, 29) Το ίδιο εκείνο άρθρο έδειξε ξεκάθαρα από τις Γραφές ότι, ανέκαθεν, μόνο για θυσίες γινόταν αποδεκτή από τον Θεό η χρήση αίματος και ότι, εφόσον οι θυσίες ζώων που προσφέρονταν υπό το Μωσαϊκό Νόμο προσκίαζαν τη θυσία του Χριστού, η περιφρόνηση της απαίτησης να ‘απέχουν οι Χριστιανοί από αίμα’ θα ήταν ένδειξη χονδροειδούς ασέβειας προς τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. (Λευιτ. 17:11, 12· Εβρ. 9:11-14, 22) Σε αρμονία με αυτή την κατανόηση των ζητημάτων, από το 1961 και έπειτα όποιοι αψηφούσαν τη θεϊκή απαίτηση, δέχονταν μεταγγίσεις αίματος και εκδήλωναν αμετανόητη στάση αποκόπτονταν από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Στην αρχή, δεν εξετάζονταν στα έντυπα της Σκοπιάς οι σωματικές παρενέργειες των μεταγγίσεων αίματος. Αργότερα, όταν ήταν διαθέσιμες τέτοιου είδους πληροφορίες, δημοσιεύονταν και αυτές—όχι ως ο λόγος για τον οποίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται τις μεταγγίσεις αίματος, αλλά με σκοπό να ενισχυθεί η εκτίμησή τους για την απαγόρευση που ο ίδιος ο Θεός είχε θέσει αναφορικά με τη χρήση του αίματος. (Ησ. 48:17) Για το σκοπό αυτόν, το 1961 εκδόθηκε το προσεκτικά τεκμηριωμένο βιβλιάριο Αίμα, Ιατρική και ο Νόμος του Θεού (Blood, Medicine and the Law of God). Το 1977 τυπώθηκε (στην αγγλική) άλλο ένα βιβλιάριο. Αυτό, το οποίο είχε τίτλο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ζήτημα του Αίματος, έδωσε και πάλι έμφαση στο γεγονός ότι η θέση την οποία παίρνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι θρησκευτική, βασισμένη στα όσα λέει η Αγία Γραφή, και δεν εξαρτάται από τους πιθανούς ιατρικούς κινδύνους. Μια επιπρόσθετη ενημέρωση σε αυτό το θέμα παρουσιάστηκε το 1990 στο ειδικό βιβλιάριο Πώς Μπορεί το Αίμα να Σώσει τη Ζωή Σας; Χρησιμοποιώντας αυτά τα έντυπα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να πετύχουν τη συνεργασία των γιατρών και να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τη θέση των Μαρτύρων. Ωστόσο, επί πολλά χρόνια ο ιατρικός κλάδος δίνει μεγάλη σημασία στη χρήση μεταγγίσεων αίματος.

Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έλεγαν στους γιατρούς ότι δεν είχαν κανένα θρησκευτικό λόγο να μη δεχτούν εναλλακτική θεραπεία, η απόρριψη των μεταγγίσεων αίματος δεν ήταν εύκολη. Συχνά, ασκούνταν μεγάλη πίεση στους Μάρτυρες και στις οικογένειές τους προκειμένου να υποκύψουν σε αυτό που ήταν τότε συνηθισμένη ιατρική μέθοδος. Στο Πόρτο Ρίκο, το Νοέμβριο του 1976, η 45χρονη Άννα Πας ντε Ροζάριο συμφώνησε να υποβληθεί σε μια χειρουργική επέμβαση και στην αναγκαία φαρμακευτική αγωγή, αλλά ζήτησε να μη χρησιμοποιηθεί αίμα, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεών της. Εντούτοις, οπλισμένοι με μια δικαστική εντολή, πέντε αστυνομικοί και τρεις νοσοκόμες πήγαν στο δωμάτιό της στο νοσοκομείο μετά τα μεσάνυχτα, την έδεσαν στο κρεβάτι της και της έκαναν δια της βίας μετάγγιση αίματος, σε αντίθεση με την επιθυμία της και την επιθυμία του συζύγου και των παιδιών της. Η γυναίκα έπαθε σοκ και πέθανε. Αυτή δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση και δεν έχουν συμβεί μόνο στο Πόρτο Ρίκο τέτοιες βιαιότητες.

Στη Δανία, το 1975, η αστυνομία καταδίωξε κάποιους Μάρτυρες γονείς επειδή αρνούνταν να αφήσουν να γίνει δια της βίας μετάγγιση αίματος στο μικρό τους γιο και, αντί για αυτό, ζητούσαν εναλλακτική αγωγή. Στην Ιταλία, το 1982, ένα ζευγάρι που από αγάπη για την κόρη τους, η οποία έπασχε από ανίατη ασθένεια, ζήτησε ιατρική βοήθεια σε τέσσερις χώρες καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών με την κατηγορία του φόνου, όταν το κοριτσάκι πέθανε ενώ του έκαναν μετάγγιση κατόπιν δικαστικής εντολής.

Πολλές φορές, σε περιπτώσεις που γίνονται προσπάθειες επιβολής μεταγγίσεων σε παιδιά Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Τύπος ξεσηκώνει μεγάλη εχθρότητα από μέρους της κοινής γνώμης. Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και χωρίς να λάβει χώρα νομική ακροαματική διαδικασία στην οποία να μπορούν να μιλήσουν οι γονείς, οι δικαστές έχουν δώσει εντολή να γίνει μετάγγιση στα παιδιά των Μαρτύρων. Αλλά, σε περισσότερες από 40 περιπτώσεις στον Καναδά, μετά τη μετάγγιση οι γονείς πήραν πίσω τα παιδιά τους νεκρά.

Δεν συμφωνούν όλοι οι γιατροί και οι δικαστές με αυτές τις αυθαίρετες μεθόδους. Μερικοί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι πρέπει να τηρείται πιο υποβοηθητική στάση. Ορισμένοι γιατροί χρησιμοποίησαν τις ικανότητές τους για να παράσχουν θεραπεία χωρίς αίμα. Κάνοντάς το αυτό, απέκτησαν μεγάλη πείρα σε όλων των ειδών τις εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Σταδιακά καταδείχτηκε ότι όλων των ειδών οι εγχειρήσεις μπορούν να γίνουν με επιτυχία, τόσο σε ενηλίκους όσο και σε βρέφη, χωρίς μεταγγίσεις αίματος.d

Προκειμένου να αποφευχθούν άσκοπες αντιπαραθέσεις σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να πραγματοποιούν ειδικές επισκέψεις στους γιατρούς τους με σκοπό να εκθέσουν τη θέση τους και να τους προμηθεύσουν τα κατάλληλα έντυπα. Αργότερα ζήτησαν να υπάρχει μια γραπτή δήλωση στον προσωπικό ιατρικό τους φάκελο, η οποία θα δήλωνε ότι δεν έπρεπε να τους γίνουν μεταγγίσεις αίματος. Από τη δεκαετία του 1970, έγινε γενικά συνήθειά τους να έχουν πάντα μαζί τους μια κάρτα, η οποία εφιστά την προσοχή του ιατρικού προσωπικού στο γεγονός ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να τους χορηγηθεί αίμα. Αφού συμβουλεύτηκαν γιατρούς και δικηγόρους, η φύση της κάρτας τροποποιήθηκε με σκοπό να αποτελεί νομικό έγγραφο.

Για την υποστήριξη των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αυτή την απόφαση που έχουν πάρει να μην αφήνουν να τους γίνονται μεταγγίσεις αίματος, για τη διάλυση παρανοήσεων από μέρους γιατρών και νοσοκομείων και για την καθιέρωση ενός πιο συνεργατικού πνεύματος ανάμεσα στα ιατρικά ιδρύματα και στους Μάρτυρες ασθενείς, ιδρύθηκαν, υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, Επιτροπές Νοσοκομείων. Οι επιτροπές αυτές, από ελάχιστες που ήταν το 1979, αυξήθηκαν και ξεπέρασαν τις 800 σε 70 και πλέον χώρες. Επιλεγμένοι πρεσβύτεροι έχουν εκπαιδευτεί και προσφέρουν τέτοιου είδους υπηρεσίες στη Βόρεια Αμερική, στην Άπω Ανατολή, σε κύριες χώρες του Νότιου Ειρηνικού, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Αυτοί οι πρεσβύτεροι, εκτός από το ότι εξηγούν τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εφιστούν την προσοχή του προσωπικού των νοσοκομείων στο γεγονός ότι υπάρχουν αναγνωρισμένες εναλλακτικές λύσεις αντί των μεταγγίσεων αίματος. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, αυτοί βοηθούν στο να διευθετούνται ιατρικά συμβούλια στα οποία μετέχουν παθολόγοι που παρακολουθούσαν από την αρχή τον ασθενή και χειρουργοί οι οποίοι έχουν αντιμετωπίσει χωρίς αίμα παρόμοιες περιπτώσεις για τους Μάρτυρες. Όπου είναι απαραίτητο, αυτές οι επιτροπές επισκέπτονται, όχι μόνο το προσωπικό νοσοκομείων, αλλά και δικαστές οι οποίοι έχουν να κάνουν με περιπτώσεις στις οποίες τα νοσοκομεία ζητούν να πάρουν δικαστικές εντολές για μεταγγίσεις.

Σποραδικά, σε περιπτώσεις που δεν μπορούσαν να διασφαλίσουν με άλλα μέσα το σεβασμό για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις σχετικά με την ιερότητα του αίματος, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαιναν γιατρούς και νοσοκομεία στο δικαστήριο. Συνήθως ζητούσαν απλώς μια δικαστική απαγορευτική εντολή. Τα πρόσφατα χρόνια, όμως, καταφεύγουν μέχρι και σε αγωγές αποζημίωσης κατά γιατρών και νοσοκομείων που ενεργούν αυθαίρετα. Το 1990 το Εφετείο του Οντάριο, στον Καναδά, εξέδωσε απόφαση υπέρ μιας τέτοιας αγωγής, επειδή ο γιατρός είχε αγνοήσει την κάρτα που υπήρχε στο πορτοφόλι του ασθενούς, η οποία δήλωνε ξεκάθαρα ότι ο Μάρτυρας δεν θα δεχόταν μεταγγίσεις αίματος σε όποιες συνθήκες και αν βρισκόταν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1985 και μετά, έχουν εγερθεί σε διάφορα μέρη της χώρας τουλάχιστον δέκα τέτοιες αγωγές αποζημίωσης, και συχνά εκείνοι κατά των οποίων υποβάλλεται η αγωγή αποφασίζουν να συμβιβαστούν εκτός δικαστηρίου με ένα συμφωνηθέν ποσό αντί να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα επιβολής ακόμα μεγαλύτερης αποζημίωσης από τους ενόρκους. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλήρως αποφασισμένοι να υπακούν στη θεϊκή απαγόρευση σχετικά με τη χρήση αίματος. Δεν επιθυμούν να πηγαίνουν τους γιατρούς στο δικαστήριο, αλλά θα το κάνουν αυτό οποτεδήποτε είναι απαραίτητο για να τους εμποδίσουν να επιβάλουν στους Μάρτυρες μια θεραπευτική αγωγή που για αυτούς είναι ηθικά απαράδεκτη.

Το κοινό ενημερώνεται ολοένα και περισσότερο για τους κινδύνους που ενέχουν οι μεταγγίσεις αίματος. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο φόβο για το AIDS. Όμως οι Μάρτυρες υποκινούνται από ειλικρινή επιθυμία να ευαρεστούν τον Θεό. Το 1987 η γαλλική ιατρική καθημερινή εφημερίδα Λε Κοτιντιέν ντι Μεντεσέν (Le Quotidien du Médecin) δήλωσε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μπορεί να έχουν δίκιο που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν παράγωγα του αίματος, γιατί είναι αλήθεια ότι με το μεταγγιζόμενο αίμα μπορεί να μεταδοθεί σημαντικός αριθμός παθογόνων παραγόντων».

Η θέση που παίρνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν βασίζεται σε δικές τους ανώτερες ιατρικές γνώσεις. Αυτοί απλώς είναι πεπεισμένοι ότι η οδός του Ιεχωβά είναι σωστή και ότι εκείνος ‘δεν θα στερήσει κανένα αγαθό’ από τους όσιους δούλους του. (Ψαλμ. 19:7, 11· 84:11) Ακόμα και αν ένας Μάρτυρας πεθάνει ως αποτέλεσμα της απώλειας αίματος—και αυτό έχει συμβεί μερικές φορές—οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλήρως πεπεισμένοι ότι ο Θεός δεν ξεχνάει τους πιστούς του αλλά θα τους αποκαταστήσει σε ζωή μέσω ανάστασης.—Πράξ. 24:15.

Όταν Κάποιοι Προτιμούν να Αγνοούν τους Κανόνες της Γραφής

Εκατομμύρια άτομα έχουν μελετήσει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν έχουν γίνει όλοι τους Μάρτυρες. Μερικοί, όταν μαθαίνουν τους υψηλούς κανόνες που ισχύουν, αποφασίζουν ότι δεν είναι αυτό το είδος ζωής που θέλουν. Όλοι όσοι βαφτίζονται διδάσκονται πρώτα πλήρως τις βασικές Βιβλικές διδασκαλίες και κατόπιν (ιδιαίτερα από το 1967 και μετά) ορισμένοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας ανασκοπούν αυτές τις διδασκαλίες με τον κάθε υποψήφιο για βάφτισμα. Γίνεται κάθε προσπάθεια προκειμένου να είναι σίγουρο ότι οι βαφτιζόμενοι κατανοούν σαφώς, όχι μόνο τις δοξασίες, αλλά και το τι περιλαμβάνει η Χριστιανική διαγωγή. Ωστόσο, τι γίνεται αν μερικοί από αυτούς αφήσουν αργότερα την αγάπη του κόσμου να τους παρασύρει σε σοβαρή αδικοπραγία;

Από το 1904 κιόλας, στο βιβλίο Η Νέα Κτίσις, δόθηκε προσοχή στην ανάγκη που υπάρχει να λαβαίνονται τα ανάλογα μέτρα ώστε να μην επιτρέπεται ηθική εξαχρείωση της εκκλησίας. Εξετάστηκε η κατανόηση που είχαν τότε οι Σπουδαστές της Γραφής σχετικά με τη διαδικασία για την αντιμετώπιση των αδικοπραγούντων όπως αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 18:15-17. Σε αρμονία με αυτό γίνονταν, σε σπάνιες περιπτώσεις, ‘εκκλησιαστικές δίκες’ στις οποίες παρουσιάζονταν σε ολόκληρη την εκκλησία οι αποδείξεις για σοβαρές περιπτώσεις αδικοπραγίας. Ύστερα από χρόνια, η Σκοπιά, στο τεύχος 15 Μαΐου 1944 (στην αγγλική), ανασκόπησε το ζήτημα αυτό στο φως ολόκληρης της Αγίας Γραφής και έδειξε ότι τέτοιου είδους ζητήματα που επηρεάζουν την εκκλησία πρέπει να τα χειρίζονται υπεύθυνοι αδελφοί στους οποίους έχει ανατεθεί η επίβλεψη της εκκλησίας. (1 Κορ. 5:1-13· παράβαλε Δευτερονόμιον 21:18-21). Τις πληροφορίες αυτές τις ακολούθησαν, στη Σκοπιά 1 Ιουνίου 1952, ορισμένα άρθρα τα οποία έδιναν έμφαση, όχι μόνο στην τήρηση κατάλληλης διαδικασίας, αλλά και στην ανάγκη που υπάρχει να λαβαίνονται μέτρα με σκοπό τη διατήρηση της οργάνωσης καθαρής. Από τότε και μετά, το θέμα αυτό έχει εξεταστεί επανειλημμένα. Αλλά ο αντικειμενικός σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος: (1) να διατηρείται η οργάνωση καθαρή και (2) να εντυπώνεται στο άτομο που έχει αδικοπραγήσει η ανάγκη που υπάρχει για ειλικρινή μετάνοια, με σκοπό την αποκατάστασή του.

Τον πρώτο αιώνα, υπήρχαν μερικοί που εγκατέλειψαν την πίστη χάρη του χαλαρού τρόπου ζωής. Άλλοι απομακρύνθηκαν εξαιτίας αποστατικών δοξασιών. (1 Ιωάν. 2:19) Το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε αυτόν τον 20ό αιώνα. Δυστυχώς, στους πρόσφατους καιρούς έχει γίνει αναγκαία η αποκοπή δεκάδων χιλιάδων αμετανόητων αδικοπραγούντων ετησίως. Σε αυτούς έχουν περιληφθεί και εξέχοντες πρεσβύτεροι. Οι ίδιες Γραφικές απαιτήσεις εφαρμόζονται σε όλους. (Ιακ. 3:17) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνειδητοποιούν ότι η διατήρηση μιας ηθικά καθαρής οργάνωσης είναι ζωτική προκειμένου να εξακολουθούν να έχουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά.

Απόκτηση της Νέας Προσωπικότητας

Ο Ιησούς παρακινούσε τους ανθρώπους να είναι καθαροί, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. (Λουκ. 11:38-41) Έδειχνε ότι τα όσα λέμε και κάνουμε αντανακλούν ό,τι βρίσκεται στην καρδιά μας. (Ματθ. 15:18, 19) Όπως εξήγησε ο απόστολος Παύλος, αν πραγματικά διδασκόμαστε από τον Χριστό, θα ‘ανανεωνόμαστε στη δύναμη που ενεργοποιεί το νου μας’ και θα ‘ντυνόμαστε τη νέα προσωπικότητα που δημιουργείται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα’. (Εφεσ. 4:17-24) Εκείνοι που διδάσκονται από τον Χριστό επιζητούν να αποκτήσουν «την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς» ώστε να σκέφτονται και να ενεργούν όπως εκείνος. (Ρωμ. 15:5) Η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως ατόμων αντανακλά το βαθμό στον οποίο το κάνουν πραγματικά αυτό.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ισχυρίζονται ότι η διαγωγή τους είναι άψογη. Είναι, όμως, ειλικρινείς στις προσπάθειες που κάνουν να μιμούνται τον Χριστό, καθώς συμμορφώνονται με τους υψηλούς κανόνες διαγωγής της Αγίας Γραφής. Δεν αρνούνται ότι υπάρχουν και άλλα άτομα που ακολουθούν υψηλούς ηθικούς κανόνες στη ζωή τους. Αλλά στην περίπτωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτοί, όχι απλώς ως άτομα αλλά και ως διεθνής οργάνωση, αναγνωρίζονται εύκολα λόγω διαγωγής που συμμορφώνεται με τους κανόνες της Αγίας Γραφής. Υποκινούνται από τη θεόπνευστη συμβουλή που είναι καταγραμμένη στο εδάφιο 1 Πέτρου 2:12: «Να διατηρείτε καλή τη διαγωγή σας ανάμεσα στα έθνη, ώστε . . . να δοξάσουν τον Θεό, ως αποτέλεσμα των καλών σας έργων των οποίων είναι αυτόπτες μάρτυρες».

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 172]

«Έχουν αξιοθαύμαστες ηθικές αξίες»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 174]

Υπήρξε ποτέ ερώτημα ως προς το πώς πρέπει να θεωρείται η ομοφυλοφιλία;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 175]

Η ηθική κατάρρευση του κόσμου δεν έχει κάνει τους Μάρτυρες πιο ανεκτικούς

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 176]

Μερικοί προσπάθησαν να είναι Μάρτυρες χωρίς να εγκαταλείψουν την πολυγαμία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 177]

Ένα εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα διδάσκει την άποψη του Ιεχωβά για το διαζύγιο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 178]

Σημαντικές αλλαγές στη ζωή ανθρώπων

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 181]

Όχι στον καπνό!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 182]

Οινοπνευματώδη ποτά—αν πίνουν, πίνουν με μετριοπάθεια

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 183]

Σταθερά αποφασισμένοι να μη δεχτούν αίμα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 187]

Αποκοπή—για τη διατήρηση μιας ηθικά καθαρής οργάνωσης

[Πλαίσιο στη σελίδα 173]

‘Ανάπτυξη του Χαρακτήρα’—Η Καρποφορία Δεν Ήταν Πάντα Καλή

Μια έκθεση από τη Δανία: ‘Πολλοί, ιδιαίτερα από τους παλιότερους αδελφούς, καταβάλλοντας ειλικρινείς προσπάθειες να φορέσουν μια Χριστιανική προσωπικότητα, πάσχιζαν να αποφεύγουν όλα όσα είχαν το παραμικρό ίχνος κοσμικού χαρακτήρα και με τον τρόπο αυτόν να γίνουν περισσότερο αντάξιοι της ουράνιας Βασιλείας. Συχνά, θεωρούνταν ανάρμοστο να χαμογελάει κανείς στη διάρκεια των συναθροίσεων, και πολλοί από τους παλιότερους αδελφούς φορούσαν μόνο μαύρα κοστούμια, μαύρα παπούτσια και μαύρες γραβάτες. Ήταν συνήθως ικανοποιημένοι με το να ζουν ήσυχη και ειρηνική ζωή ενώπιον του Κυρίου. Πίστευαν ότι αρκούσε να διεξάγουν συναθροίσεις και άφηναν το κήρυγμα στους βιβλιοπώλες διακόνους’.

[Πλαίσιο στη σελίδα 179]

Τι Διακρίνουν οι Άλλοι στους Μάρτυρες

◆ Η γερμανική εφημερίδα «Μίνχνερ Μέρκουρ» (Münchner Merkur) ανέφερε σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Είναι οι πιο έντιμοι και οι πιο συνεπείς φορολογούμενοι στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Η υπακοή τους στους νόμους μπορεί να παρατηρηθεί στον τρόπο με τον οποίο οδηγούν, καθώς και στις εγκληματολογικές στατιστικές. . . . Υπακούν εκείνους που έχουν εξουσία (γονείς, δασκάλους, κυβέρνηση). . . . Στηρίζονται στην Αγία Γραφή, που είναι η βάση για όλες τις ενέργειές τους».

◆ Ο δήμαρχος της Λαν στη Γαλλία είπε στους Μάρτυρες όταν αυτοί είχαν χρησιμοποιήσει το τοπικό στάδιο για μια από τις συνελεύσεις τους: «Εκείνο που μου αρέσει είναι το ότι τηρείτε τις υποσχέσεις σας και τις συμφωνίες σας και, εκτός αυτού, είστε καθαροί, πειθαρχημένοι και οργανωμένοι. Μου αρέσει η κοινωνία σας. Είμαι κατά της αταξίας και δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που βρωμίζουν και σπάνε πράγματα».

◆ Το βιβλίο «Φωνές από το Ολοκαύτωμα» (Voices From the Holocaust) περιέχει αναμνήσεις μιας Πολωνέζας που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς και στο Ράβενσμπρικ και η οποία έγραψε: «Είδα ανθρώπους που έγιναν πάρα πολύ καλοί και ανθρώπους που έγιναν εντελώς κακοί. Η πιο καλή ομάδα ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βγάζω το καπέλο μου στους ανθρώπους αυτούς. . . . Έκαναν θαυμάσια πράγματα για τους άλλους ανθρώπους. Βοηθούσαν τους αρρώστους, μοιράζονταν το ψωμί τους και έδιναν στον καθένα γύρω τους πνευματική ανακούφιση. Οι Γερμανοί τούς μισούσαν και τους σέβονταν ταυτόχρονα. Τους έδιναν τις χειρότερες δουλειές, αλλά εκείνοι τις δέχονταν με το κεφάλι ψηλά».

Κεφάλαιο 14

«Δεν Είναι Μέρος του Κόσμου»

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ θρησκεία είναι, ως επί το πλείστον, μέρος του κόσμου σε μεγάλο βαθμό, και έτσι συμμετέχει στους εορτασμούς του κόσμου και αντανακλά το εθνικιστικό του πνεύμα. Συχνά ο κλήρος της παραδέχεται αυτό το γεγονός και πολλά μέλη του κλήρου το επιδοκιμάζουν. Σε έντονη αντίθεση, ο Ιησούς είπε για τους αληθινούς ακολούθους του: «Δεν είναι μέρος του κόσμου, όπως ακριβώς εγώ δεν είμαι μέρος του κόσμου».—Ιωάν. 17:16.

Τι δείχνει η ιστορία σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά όσον αφορά αυτό το θέμα; Έχουν δώσει αυτοί πειστικές αποδείξεις για το ότι δεν είναι μέρος του κόσμου;

Η Στάση τους Απέναντι στους Συνανθρώπους Τους

Οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής γνώριζαν καλά ότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θα ήταν μέρος του κόσμου. Η Σκοπιά εξηγούσε πως, εφόσον οι χρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού είχαν αγιαστεί και γεννηθεί από το άγιο πνεύμα ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν στην ουράνια Βασιλεία, μέσω αυτής της ενέργειας του Θεού είχαν διαχωριστεί από τον κόσμο. Επιπρόσθετα, τόνιζε ότι αυτοί είχαν την υποχρέωση να απορρίπτουν το πνεύμα του κόσμου—τους στόχους, τις φιλοδοξίες και τις ελπίδες του, καθώς και τις ιδιοτελείς οδούς του.—1 Ιωάν. 2:15-17.

Επηρέασε αυτό τη στάση των Σπουδαστών της Γραφής απέναντι στους ανθρώπους που δεν συμμερίζονταν τις πεποιθήσεις τους; Σίγουρα δεν τους έκανε ερημίτες. Αλλά εκείνοι που εφάρμοζαν πραγματικά τα όσα μάθαιναν από τις Γραφές δεν επιδίωκαν τη συντροφιά κοσμικών ανθρώπων έτσι ώστε να συμμετέχουν στον τρόπο ζωής τους. Η Σκοπιά τόνιζε στους δούλους του Θεού τη Γραφική συμβουλή να ‘εργάζονται το καλό προς όλους’. Επίσης συμβούλευε πως όταν διώκονταν έπρεπε να προσπαθούν να αποφεύγουν τα εκδικητικά αισθήματα και, αντίθετα, όπως είχε πει ο Ιησούς, έπρεπε να ‘αγαπούν τους εχθρούς τους’. (Γαλ. 6:10· Ματθ. 5:44-48) Ιδιαίτερα τους παρότρυνε να επιδιώκουν να μιλούν σε άλλους για την πολύτιμη αλήθεια σχετικά με την προμήθεια του Θεού για σωτηρία.

Είναι ευνόητο ότι ενεργώντας έτσι έκαναν τον κόσμο να τους θεωρεί διαφορετικούς. Αλλά το να μην είναι μέρος του κόσμου περιλαμβάνει περισσότερα—πολύ περισσότερα.

Αποχωρισμός και Διαφοροποίηση από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη

Για να μην είναι μέρος του κόσμου έπρεπε να μην είναι μέρος των θρησκευτικών συστημάτων τα οποία ήταν βαθιά αναμειγμένα στις υποθέσεις του κόσμου και είχαν απορροφήσει δοξασίες και έθιμα από την αρχαία Βαβυλώνα, την πανάρχαια εχθρά της αληθινής λατρείας. (Ιερ. 50:29) Όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, οι Σπουδαστές της Γραφής εξέθεταν ήδη επί δεκαετίες τις ειδωλολατρικές ρίζες δοξασιών του Χριστιανικού κόσμου όπως η Τριάδα, η αθανασία της ανθρώπινης ψυχής και η κόλαση. Επίσης είχαν φέρει στο φως το υπόμνημα των εκκλησιών του που δείχνει ότι αυτές προσπαθούσαν να χρησιμοποιούν τις κυβερνήσεις για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Εξαιτίας των δοξασιών και των συνηθειών του Χριστιανικού κόσμου, οι Σπουδαστές της Γραφής τον είχαν ταυτίσει με τη ‘Βαβυλώνα τη Μεγάλη’. (Αποκ. 18:2) Τόνιζαν ότι αυτός αναμείγνυε την αλήθεια με την πλάνη, τη χλιαρή Χριστιανοσύνη με την απροκάλυπτη κοσμικότητα και ότι ο Γραφικός χαρακτηρισμός «Βαβυλώνα» (που σημαίνει «Σύγχυση») περιέγραφε θαυμάσια αυτή την κατάσταση. Παρακινούσαν εκείνους που αγαπούσαν τον Θεό να βγουν από τη «Βαβυλώνα». (Αποκ. 18:4) Για το σκοπό αυτόν, στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1917 και στις αρχές του 1918, διένειμαν 10.000.000 αντίτυπα του φυλλαδίου της σειράς Μηνιαία Έκδοση των Σπουδαστών της Γραφής (The Bible Students Monthly) το οποίο είχε το θέμα ‘Η Πτώση της Βαβυλώνας’, θέμα που αποτελούσε δυναμικό ξεσκέπασμα του Χριστιανικού κόσμου. Αυτό, με τη σειρά του, είχε ως αποτέλεσμα δριμεία εχθρότητα από μέρους του κλήρου, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την υστερία του πολέμου σε μια προσπάθεια να καταπνίξει το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αναπόφευκτα, για να βγει κανείς από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη έπρεπε να πάψει να είναι μέλος σε οργανώσεις που υποστήριζαν τις ψεύτικες δοξασίες της. Οι Σπουδαστές της Γραφής το έκαναν αυτό, μολονότι επί πολλά χρόνια θεωρούσαν Χριστιανούς αδελφούς εκείνα τα άτομα στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου τα οποία ισχυρίζονταν ότι είχαν κάνει πλήρη καθιέρωση και ότι είχαν πίστη στο λύτρο. Ωστόσο, οι Σπουδαστές της Γραφής, όχι μόνο έγραφαν επιστολές στις οποίες δήλωναν ότι αποχωρούν από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, αλλά, όταν ήταν δυνατόν, μερικοί διάβαζαν την επιστολή τους εις επήκοον όλων σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις όπου τα μέλη μπορούσαν να πάρουν το λόγο. Αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, μπορεί να έστελναν σε κάθε μέλος του εκκλησιάσματος ένα αντίγραφο της επιστολής με την οποία δήλωναν την αποχώρησή τους—μια ευγενική επιστολή που περιελάμβανε κατάλληλη μαρτυρία.

Άραγε φρόντιζαν επίσης να μην πάρουν μαζί τους κάποιο από τα ασεβή έθιμα και τις ασεβείς συνήθειες εκείνων των οργανώσεων; Ποια ήταν η κατάσταση στην περίοδο που οδήγησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Πρέπει η Θρησκεία να Αναμειγνύεται στην Πολιτική;

Στον πολιτικό στίβο, οι κυβερνήτες πολλών κορυφαίων κρατών, λόγω των δεσμών τους με κάποια Καθολική ή Προτεσταντική εκκλησία, ισχυρίζονταν από παλιά ότι κυβερνούσαν «ελέω Θεού», ως εκπρόσωποι της Βασιλείας του Θεού και έχοντας την ειδική εύνοια του Θεού. Η εκκλησία έδινε την ευλογία της στην κυβέρνηση· με τη σειρά της, η κυβέρνηση έδινε την υποστήριξή της στην εκκλησία. Μήπως συνηγορούσαν και οι Σπουδαστές της Γραφής σε αυτή την κατάσταση;

Αντί να μιμηθούν τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, αυτοί επιδίωξαν να μάθουν από τις διδασκαλίες και από το παράδειγμα του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του. Τι τους έδειξε η μελέτη της Αγίας Γραφής που έκαναν; Από τα πρώτα έντυπα της Σκοπιάς αποκαλύπτεται ότι αυτοί γνώριζαν πως, σε σχετική ερώτηση του Ρωμαίου κυβερνήτη Πόντιου Πιλάτου προς τον Ιησού, ο Ιησούς δήλωσε: «Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου». Απαντώντας σε μια ερώτηση σχετικά με το ρόλο του Ιησού, εκείνος είπε στον κυβερνήτη: «Εγώ για αυτό έχω γεννηθεί και για αυτό έχω έρθει στον κόσμο, ώστε να δώσω μαρτυρία για την αλήθεια». (Ιωάν. 18:36, 37) Οι Σπουδαστές της Γραφής ήξεραν ότι ο Ιησούς είχε μείνει ακλόνητα αφοσιωμένος στο διορισμό αυτόν. Όταν ο Διάβολος του πρόσφερε όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους, εκείνος αρνήθηκε την προσφορά. Όταν οι άνθρωποι θέλησαν να τον κάνουν βασιλιά, εκείνος σηκώθηκε και έφυγε. (Ματθ. 4:8-10· Ιωάν. 6:15) Οι Σπουδαστές της Γραφής δεν αγνόησαν το γεγονός ότι ο Ιησούς χαρακτήρισε τον Διάβολο ‘άρχοντα του κόσμου’ και ότι είπε πως ο Διάβολος ‘δεν είχε καμιά επιρροή πάνω του’. (Ιωάν. 14:30) Διέκριναν ότι ο Ιησούς δεν επιζητούσε να έχει ο ίδιος ή κάποιος από τους ακολούθους του ανάμειξη στο πολιτικό σύστημα της Ρώμης, αλλά ότι ήταν πλήρως απασχολημένος στη διακήρυξη ‘των καλών νέων της βασιλείας του Θεού’.—Λουκ. 4:43.

Μήπως το γεγονός ότι πίστευαν αυτά τα πράγματα που ήταν καταγραμμένα στο Λόγο του Θεού ενθάρρυνε έλλειψη σεβασμού για την κυβερνητική εξουσία; Όχι, καθόλου. Αντίθετα, τους βοήθησε να κατανοήσουν γιατί είναι τόσο φοβερά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήτες, γιατί υπάρχει τόσο πολλή ανομία και γιατί συχνά ναυαγούν τα κυβερνητικά προγράμματα τα οποία σκοπό έχουν τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Το πιστεύω τους τούς έκανε υπομονετικούς όταν αντιμετώπιζαν δυσκολίες, επειδή είχαν την πεποίθηση ότι ο Θεός, στο δικό του ορισμένο καιρό, θα έφερνε διαρκή ανακούφιση μέσω της Βασιλείας του. Εκείνη την περίοδο κατανοούσαν ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’, οι οποίες αναφέρονται στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7, ήταν οι κοσμικοί κυβερνήτες. Σε αρμονία με αυτό, πρότρεπαν να εκδηλώνεται σεβασμός στους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Εξετάζοντας το εδάφιο Ρωμαίους 13:7, ο Κ. Τ. Ρώσσελ, στο βιβλίο Η Νέα Κτίσις (που εκδόθηκε το 1904, στην αγγλική), δήλωσε ότι οι αληθινοί Χριστιανοί ‘φυσιολογικά θα είναι οι πλέον ειλικρινείς στο να αναγνωρίζουν τους μεγάλους αυτού του κόσμου και οι πλέον υπάκουοι στους νόμους και στις απαιτήσεις του νόμου, εκτός αν αυτά βρίσκονται σε αντίθεση προς τις ουράνιες απαιτήσεις και εντολές. Ελάχιστοι, αν όχι κανένας, από τους επίγειους κυβερνήτες των ημερών μας θα επικρίνουν την αναγνώριση ενός υπέρτατου Δημιουργού και της ύψιστης υποταγής στις εντολές του. Ως εκ τούτου, [οι αληθινοί Χριστιανοί] πρέπει να βρίσκονται μεταξύ των πλέον νομοταγών του παρόντος καιρού—να μην είναι ταραχοποιοί, φιλόνικοι, επικριτές’.

Ως Χριστιανοί, οι Σπουδαστές της Γραφής ήξεραν ότι το έργο στο οποίο έπρεπε να αφοσιωθούν ήταν το κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού. Και, όπως δήλωνε ο πρώτος τόμος της σειράς Γραφικαί Μελέται, ‘αν αυτό γίνεται με πιστότητα, δεν θα υπάρχει καιρός ούτε διάθεση για ενασχόληση με την πολιτική των κυβερνήσεων του παρόντος’.

Από αυτή την άποψη ήταν, σε σημαντικό βαθμό, σαν εκείνους τους πρώτους Χριστιανούς που περιέγραψε ο Αύγουστος Νέανδρος στο βιβλίο Η Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας, στους Τρεις Πρώτους Αιώνες (The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries): «Οι Χριστιανοί παρέμεναν αμέτοχοι και χωρισμένοι από το κράτος, . . . και η Χριστιανοσύνη φαίνεται πως μπορούσε να επηρεάσει τη ζωή των πολιτών μόνο με τον τρόπο εκείνον που, ομολογουμένως, είναι ο πιο αγνός, προσπαθώντας ουσιαστικά να ενσταλάξει όλο και περισσότερο ένα αίσθημα ευσέβειας στους πολίτες του κράτους».

Όταν ο Κόσμος Οδηγήθηκε σε Πόλεμο

Σε όλη τη γη τα γεγονότα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου έθεσαν σε σοβαρή δοκιμασία τους ισχυρισμούς εκείνων που έλεγαν ότι είναι Χριστιανοί. Επρόκειτο για τον πιο τρομακτικό πόλεμο που είχε γίνει μέχρι τότε· σχεδόν ολόκληρος ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμείχτηκε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄, παρά τη συμπάθεια που έδειχνε το Βατικανό προς τις Κεντρικές Δυνάμεις, προσπάθησε να διατηρήσει μια εικόνα ουδετερότητας. Ωστόσο, στο κάθε κράτος ο κλήρος, Καθολικός και Προτεσταντικός, δεν διατήρησε τέτοια ουδέτερη στάση. Σχετικά με την κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Δρ Ρέι Άμπραμς, στο βιβλίο του Οι Κήρυκες Παρουσιάζουν Όπλα (Preachers Present Arms), έγραψε: «Οι εκκλησίες παρουσίασαν μια ενότητα σκοπού που μέχρι τότε ήταν άγνωστη στα θρησκευτικά χρονικά. . . . Οι ηγέτες χωρίς να χάσουν καθόλου καιρό οργανώθηκαν πλήρως για πόλεμο. Μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες μετά τη διακήρυξη του πολέμου, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική έκανε σχέδια για την πληρέστερη συνεργασία. . . . Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οργανωμένη για παρόμοια υπηρεσία υπό το Εθνικό Καθολικό Συμβούλιο για τον Πόλεμο, του οποίου ηγούνταν δεκατέσσερις αρχιεπίσκοποι και ήταν πρόεδρος ο Καρδινάλιος Γκίμπονς, εκδήλωσε όμοια αφοσίωση στην υπόθεση του πολέμου. . . . Πολλές εκκλησίες προχώρησαν πολύ περισσότερο από ό,τι τους ζητήθηκε. Έγιναν κέντρα για την κατάταξη στο στρατό». Τι έκαναν οι Σπουδαστές της Γραφής;

Μολονότι προσπαθούσαν να κάνουν εκείνο που πίστευαν πως ευαρεστούσε τον Θεό, η στάση τους δεν ήταν πάντοτε στάση αυστηρής ουδετερότητας. Αυτό που έκαναν επηρεαζόταν από την πεποίθηση, την οποία συμμερίζονταν και άλλοι κατ’ όνομα Χριστιανοί, ότι «οι ανώτερες εξουσίες» ήταν «χειροτονημένες από τον Θεό», σύμφωνα με τη διατύπωση της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου. (Ρωμ. 13:1) Έτσι, σε αρμονία με ένα διάγγελμα του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, η Σκοπιά παρότρυνε τους Σπουδαστές της Γραφής να συμμετάσχουν στην τήρηση της 30ής Μαΐου 1918 ως μέρας προσευχής και ικεσίας για την έκβαση του παγκόσμιου πολέμου.a

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου, οι συνθήκες στις οποίες βρέθηκε ο κάθε Σπουδαστής της Γραφής ποίκιλλαν. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν αυτές τις καταστάσεις επίσης ποίκιλλε. Μερικοί, νιώθοντας υποχρεωμένοι να υπακούσουν ‘στις υπάρχουσες εξουσίες’, όπως χαρακτήριζαν τους κοσμικούς κυβερνήτες, πήγαν στα χαρακώματα στο μέτωπο οπλισμένοι με τουφέκια και ξιφολόγχες. Αλλά, έχοντας στο μυαλό τους το εδάφιο «Μη φονεύσης», πυροβολούσαν στον αέρα ή απλώς προσπαθούσαν να χτυπήσουν το όπλο του αντιπάλου έτσι ώστε να του φύγει από τα χέρια. (Έξοδ. 20:13) Ορισμένοι, όπως ο Ρεμίτζο Κουμινέτι στην Ιταλία, αρνήθηκαν να φορέσουν στρατιωτική στολή. Η ιταλική κυβέρνηση εκείνον τον καιρό δεν άφηνε κανένα περιθώριο για αυτούς οι οποίοι, για λόγους συνείδησης, δεν δέχονταν να πάρουν όπλο. Τον δίκασαν πέντε φορές και τον έκλεισαν σε φυλακές και σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αλλά η πίστη και η αποφασιστικότητά του έμειναν ακλόνητες. Στην Αγγλία μερικοί που έκαναν αίτηση για απαλλαγή διορίστηκαν σε εργασίες εθνικής σπουδαιότητας ή σε μη μάχιμα σώματα στρατού. Άλλοι, όπως ο Πράις Χιουζ, υιοθέτησαν στάση αυστηρής ουδετερότητας, άσχετα από τις συνέπειες που θα είχε αυτό στους ίδιους.

Τουλάχιστον στο σημείο αυτό, το γενικό υπόμνημα των Σπουδαστών της Γραφής δεν ήταν ακριβώς ίδιο με εκείνο των πρώτων Χριστιανών, που περιγράφεται στο σύγγραμμα του Ε. Γ. Μπαρνς Η Άνοδος της Χριστιανοσύνης (The Rise of Christianity), στο οποίο αναφέρεται: «Μια προσεκτική ανασκόπηση όλων των πληροφοριών που υπάρχουν στη διάθεσή μας δείχνει ότι, μέχρι την εποχή του Μάρκου Αυρήλιου [Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 ως το 180 Κ.Χ.], κανένας Χριστιανός δεν έγινε στρατιώτης· και κανένας στρατιώτης, αφού έγινε Χριστιανός, δεν παρέμεινε σε στρατιωτική υπηρεσία».

Αλλά μετά, στο τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ανέκυψε μια άλλη κατάσταση η οποία υποχρέωσε τις θρησκευτικές ομάδες να δείξουν σε ποιον ανήκε η αφοσίωσή τους.

Πολιτική Έκφραση της Βασιλείας του Θεού;

Μια συνθήκη ειρήνης, στην οποία περιλαμβανόταν το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών, υπογράφτηκε στις Βερσαλίες της Γαλλίας, στις 28 Ιουνίου 1919. Ακόμα και προτού υπογραφτεί αυτή η συνθήκη ειρήνης, έγινε δημοσίως γνωστό ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική διακήρυξε πως η Κοινωνία θα ήταν «η πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού στη γη». Και η Γερουσία των Η.Π.Α. έλαβε σωρεία επιστολών από θρησκευτικές ομάδες οι οποίες την παρότρυναν να επικυρώσει το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ακολούθησαν αυτό το ρεύμα. Ακόμα και πριν επικυρωθεί η συνθήκη ειρήνης (τον Οκτώβριο), ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έκανε μια ομιλία στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, στις 7 Σεπτεμβρίου 1919, στην οποία έδειξε ότι, όχι η Κοινωνία των Εθνών, αλλά η Βασιλεία που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Θεό είναι η μόνη ελπίδα για την καταθλιμμένη ανθρωπότητα. Εκείνοι οι Σπουδαστές της Γραφής, μολονότι αναγνώριζαν ότι μια ανθρώπινη συμμαχία που θα γινόταν με σκοπό να βελτιωθούν οι συνθήκες μπορούσε να κάνει μεγάλο καλό, δεν έστρεφαν τα νώτα τους στη Βασιλεία του ίδιου του Θεού, ανταλλάσσοντάς την με ένα πολιτικό όργανο που το είχαν θεσπίσει οι πολιτικοί και το ευλογούσε ο κλήρος. Απεναντίας, ανέλαβαν το έργο της επίδοσης παγκόσμιας μαρτυρίας σχετικά με τη Βασιλεία την οποία ο Θεός είχε θέσει στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Αποκ. 11:15· 12:10) Στη Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1920 εξηγήθηκε ότι αυτό ήταν το έργο το οποίο είχε προείπει ο Ιησούς στο εδάφιο Ματθαίος 24:14.

Για μια ακόμα φορά, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Χριστιανοί αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο ζήτημα. Αυτή τη φορά το ζήτημα σχετιζόταν με τα Ηνωμένα Έθνη, το διάδοχο της Κοινωνίας. Ενώ διεξαγόταν ακόμα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1942, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν ήδη διακρίνει από την Αγία Γραφή, από το εδάφιο Αποκάλυψη 17:8, ότι αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός ειρήνης θα εμφανιζόταν πάλι και ότι θα αποτύγχανε να φέρει διαρκή ειρήνη. Αυτό το εξήγησε ο Ν. Ο. Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, στην ομιλία ‘Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;’ την οποία εκφώνησε σε μια συνέλευση. Με θάρρος οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακήρυτταν αυτή την άποψη σχετικά με την εξελισσόμενη παγκόσμια κατάσταση. Απεναντίας, Καθολικοί, Προτεστάντες και Εβραίοι ηγέτες ουσιαστικά συμμετείχαν στη διάσκεψη που έγινε στο Σαν Φρανσίσκο το 1945, στη διάρκεια της οποίας καταρτίστηκε ο Καταστατικός Χάρτης του Ο.Η.Ε. Για τους παρατηρητές αυτών των εξελίξεων, ήταν ξεκάθαρο ποιος ήθελε να είναι «φίλος του κόσμου» και ποιος προσπαθούσε να ‘μην είναι μέρος του κόσμου’, όπως είχε πει ο Ιησούς ότι θα συνέβαινε στην περίπτωση των μαθητών του.—Ιακ. 4:4· Ιωάν. 17:14.

Υπόμνημα Χριστιανικής Ουδετερότητας

Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διέκριναν γρήγορα ορισμένα ζητήματα που αφορούσαν τη σχέση του Χριστιανού με τον κόσμο, άλλα θέματα χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο. Ωστόσο, καθώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επεκτεινόταν στην Ευρώπη, ένα σημαντικό άρθρο στη Σκοπιά της 1ης Δεκεμβρίου 1939 τους βοήθησε να κατανοήσουν τη σημασία της Χριστιανικής ουδετερότητας. Οι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, δήλωνε το άρθρο, είναι υποχρεωμένοι ενώπιον του Θεού να είναι πλήρως αφοσιωμένοι σε αυτόν και στη Βασιλεία του, τη Θεοκρατία. Έπρεπε να προσεύχονται για τη Βασιλεία του Θεού, όχι για τον κόσμο. (Ματθ. 6:10, 33) Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του άρθρου, ενόψει των όσων αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός ως προς την ταυτότητα του αόρατου άρχοντα του κόσμου (Ιωάν. 12:31· 14:30), πώς θα μπορούσε ένα άτομο αφοσιωμένο στη Βασιλεία του Θεού να είναι υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς σε μια διαμάχη ανάμεσα σε φατρίες του κόσμου; Δεν είχε πει ο Ιησούς για τους ακολούθους του ότι «δεν είναι μέρος του κόσμου, όπως ακριβώς εγώ δεν είμαι μέρος του κόσμου»; (Ιωάν. 17:16) Τη στάση αυτή της Χριστιανικής ουδετερότητας δεν μπορούσε να την καταλάβει ο κόσμος γενικά. Αλλά θα ζούσαν πραγματικά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε αρμονία με αυτήν;

Η ουδετερότητά τους τέθηκε σε σκληρή δοκιμασία στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και ιδιαίτερα στη Γερμανία. Ο ιστορικός Μπράιαν Νταν δήλωσε: ‘Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ασυμβίβαστοι με το ναζισμό. Ο πιο σημαντικός λόγος για την εναντίωση των ναζιστών προς αυτούς ήταν η πολιτική τους ουδετερότητα. Αυτό σήμαινε ότι κανένας πιστός δεν θα έπαιρνε όπλο, δεν θα διοριζόταν σε κάποιο αξίωμα, δεν θα λάβαινε μέρος σε δημόσιες γιορτές ούτε θα έκανε κάποια χειρονομία που να δείχνει υποταγή’. (Η Αντίδραση των Εκκλησιών στο Ολοκαύτωμα [The Churches’ Response to the Holocaust], 1986) Στο βιβλίο Ιστορία της Χριστιανοσύνης (A History of Christianity), ο Πολ Τζόνσον πρόσθεσε: «Πολλοί καταδικάστηκαν σε θάνατο, επειδή αρνήθηκαν τη στρατιωτική υπηρεσία . . . ή κατέληξαν στο Νταχάου ή σε ψυχιατρικά άσυλα». Πόσοι Μάρτυρες στη Γερμανία φυλακίστηκαν; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία ανέφεραν αργότερα ότι 6.262 από αυτούς συνελήφθησαν και 2.074 από τον αριθμό αυτόν στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι κοσμικοί συγγραφείς αναφέρουν συνήθως μεγαλύτερους αριθμούς.

Στη Βρετανία, όπου έπαιρναν στο στρατό τόσο άντρες όσο και γυναίκες, ο νόμος πρόβλεπε απαλλαγή· όμως πολλά δικαστήρια αρνούνταν να δώσουν απαλλαγή στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και άλλα δικαστήρια τους επέβαλαν ποινές φυλάκισης οι οποίες συνολικά ξεπερνούσαν τα 600 χρόνια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκατοντάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά ως Χριστιανοί διάκονοι απαλλάχτηκαν από τη στρατιωτική υπηρεσία. Πάνω από 4.000 άλλους, στους οποίους αρνήθηκαν την απαλλαγή που χορηγούνταν με βάση την Πράξη για Επιλεκτική Υπηρεσία, τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν με ποινές που έφταναν μέχρι και πέντε έτη. Σε κάθε χώρα της γης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κράτησαν την ίδια στάση Χριστιανικής ουδετερότητας.

Ωστόσο, η δοκιμή της γνησιότητας της ουδετερότητάς τους δεν τελείωσε με το τέλος του πολέμου. Μολονότι η κρίση των ετών 1939-1945 είχε περάσει, ήρθαν άλλες συρράξεις· και ακόμα και σε καιρούς σχετικής ειρήνης, πολλά κράτη αποφάσισαν να διατηρήσουν την υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως Χριστιανοί διάκονοι, εξακολούθησαν να αντιμετωπίζουν τη φυλάκιση στα μέρη όπου δεν τους έδιναν απαλλαγή. Το 1949, όταν ο Γιάννης Τσούκαρης και ο Γιώργος Ορφανίδης δεν δέχτηκαν να πάρουν όπλο κατά των συνανθρώπων τους, η ελληνική κυβέρνηση διέταξε την εκτέλεσή τους. Οι (διαφόρων ειδών) τρόποι με τους οποίους μεταχειρίζονταν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα ήταν επανειλημμένα τόσο σκληροί ώστε κατά καιρούς το Συμβούλιο της Ευρώπης (Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την επιρροή του προς όφελός τους, αλλά ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούσε η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, μέχρι το 1992 οι έντονες συστάσεις του, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρακάμπτονταν έντεχνα. Εντούτοις, μερικές κυβερνήσεις θεώρησαν δυσάρεστο το να εξακολουθούν να τιμωρούν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για τις συνειδησιακές θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Στη δεκαετία του 1990, σε ορισμένες χώρες, όπως στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Πολωνία, στην Ολλανδία και στην Αργεντινή, η κυβέρνηση δεν πίεζε τους ενεργούς Μάρτυρες να υπηρετήσουν σε στρατιωτική υπηρεσία ή σε κάποια εναλλακτική και υποχρεωτική εθνική υπηρεσία, μολονότι εξέταζε προσεκτικά την κάθε περίπτωση.

Στο ένα μέρος μετά το άλλο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσουν καταστάσεις οι οποίες αποτελούσαν πρόκληση για τη Χριστιανική τους ουδετερότητα. Κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Ιρλανδία και αλλού ήρθαν αντιμέτωπες με βίαιη εναντίωση από επαναστατικές δυνάμεις. Ως αποτέλεσμα, τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι αντίπαλες δυνάμεις πίεζαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να εκδηλώσουν ενεργή υποστήριξη. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακράτησαν πλήρη ουδετερότητα. Μερικούς τους χτύπησαν άγρια, και έφτασαν μέχρι του σημείου να τους εκτελέσουν, εξαιτίας της στάσης που πήραν. Πολλές φορές, όμως, η γνήσια Χριστιανική ουδετερότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει κερδίσει το σεβασμό των αξιωματούχων και από τις δυο πλευρές, και έχει επιτραπεί στους Μάρτυρες να συνεχίσουν ανενόχλητοι το έργο που κάνουν, να λένε δηλαδή στους άλλους τα καλά νέα για τη Βασιλεία του Ιεχωβά.

Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η ουδετερότητα των Μαρτύρων υποβλήθηκε σε κτηνώδεις δοκιμασίες με την απαίτηση που προβλήθηκε να αγοράσουν όλοι οι πολίτες της Μαλάουι μια κάρτα η οποία υποδήλωνε ότι ο κάτοχός της ήταν μέλος του κυβερνώντος πολιτικού κόμματος. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεώρησαν ότι το να κάνουν κάτι τέτοιο ερχόταν σε αντίθεση με τις Χριστιανικές τους πεποιθήσεις. Ως αποτέλεσμα, υπέστησαν διωγμό άνευ προηγουμένου σε σαδιστική σκληρότητα. Δεκάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα και αργότερα πολλοί επαναπατρίστηκαν δια της βίας για να αντιμετωπίσουν επιπρόσθετη κτηνωδία.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, παρ’ όλο που υπέστησαν βίαιο διωγμό, δεν αντέδρασαν με στασιαστικό πνεύμα. Οι πεποιθήσεις τους δεν θέτουν σε κίνδυνο καμιά από τις κυβερνήσεις υπό τις οποίες ζουν. Αντίθετα, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση επαναστάσεων και Καθολικοί ιερείς έχουν υποστηρίξει δυνάμεις ανταρτών. Ενώ αν κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά συμμετείχε σε ανατρεπτικές δραστηριότητες, αυτό θα σήμαινε ότι απαρνιέται την πίστη του.

Είναι αλήθεια ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν πως όλες οι ανθρώπινες κυβερνήσεις θα καταστραφούν από τη Βασιλεία του Θεού. Αυτό δηλώνει η Αγία Γραφή στο εδάφιο Δανιήλ 2:44. Αλλά, όπως τονίζουν οι Μάρτυρες, το εδάφιο δεν λέει ότι άνθρωποι θα εγκαθιδρύσουν εκείνη τη Βασιλεία, αλλά ότι ‘ο Θεός του ουρανού θα εγκαθιδρύσει βασιλεία’. Επιπλέον, εξηγούν οι ίδιοι, το εδάφιο δεν λέει ότι οι άνθρωποι είναι εξουσιοδοτημένοι από τον Θεό να ανοίξουν το δρόμο για αυτή τη Βασιλεία εξαλείφοντας ανθρώπινες κυβερνήσεις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι το έργο των αληθινών Χριστιανών είναι να κηρύττουν και να διδάσκουν. (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) Σε αρμονία με το σεβασμό που τρέφουν για το Λόγο του Θεού, η ιστορία δείχνει ότι κανένας τους δεν προσπάθησε ποτέ να ανατρέψει κάποια κυβέρνηση οποιουδήποτε είδους οπουδήποτε στον κόσμο ούτε συνωμότησε ποτέ κανένας τους για να κάνει κακό σε κάποιο δημόσιο πρόσωπο. Η ιταλική εφημερίδα Λα Στάμπα (La Stampa) είπε σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Αυτοί είναι οι πιο νομοταγείς πολίτες που θα μπορούσαν να βρεθούν: δεν είναι φοροφυγάδες ούτε επιδιώκουν να ξεγλιστρούν για προσωπικό τους όφελος από τους νόμους που δεν τους βολεύουν». Όπως και αν έχουν τα πράγματα, καθένας τους, επειδή αναγνωρίζει τη σοβαρότητα του θέματος στα μάτια του Θεού, είναι σταθερά αποφασισμένος να εξακολουθεί να ‘μην είναι μέρος του κόσμου’.—Ιωάν. 15:19· Ιακ. 4:4.

Όταν τα Εθνικά Εμβλήματα Έγιναν Αντικείμενα Αφοσίωσης

Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία στη Γερμανία, ένα κύμα πατριωτικής υστερίας σάρωσε τον κόσμο. Προκειμένου να υποβληθούν οι άνθρωποι σε πειθαρχία, η συμμετοχή σε πατριωτικές τελετές έγινε υποχρεωτική. Στη Γερμανία απαιτούνταν από όλους να απευθύνουν έναν καθορισμένο χαιρετισμό και να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ!» Αυτό αποτελούσε απόδοση δόξας στον Χίτλερ ως σωτήρα· είχε σκοπό να μεταδίδει την ιδέα ότι όλες οι ελπίδες των ανθρώπων στηρίζονταν στην ηγεσία του. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούσαν να συμμεριστούν τέτοια αισθήματα. Γνώριζαν ότι η λατρεία τους πρέπει να απευθύνεται μόνο στον Ιεχωβά και ότι Εκείνος είχε εγείρει τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα του ανθρώπινου γένους.—Λουκ. 4:8· 1 Ιωάν. 4:14.

Ακόμα και προτού γίνει ο Χίτλερ δικτάτορας στη Γερμανία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, στο βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου (το οποίο εκδόθηκε το 1931), εξέτασαν το Γραφικό παράδειγμα των τριών θαρραλέων Εβραίων συντρόφων του προφήτη Δανιήλ στη Βαβυλώνα. Όταν ο βασιλιάς διέταξε αυτούς τους πιστούς Εβραίους να προσκυνήσουν κάποια αναπαράσταση ενώ θα παιζόταν μια συγκεκριμένη μουσική, εκείνοι αρνήθηκαν να συμβιβαστούν, και ο Ιεχωβά έδειξε καθαρά την επιδοκιμασία του με το να τους απελευθερώσει. (Δαν. 3:1-26) Το βιβλιάριο τόνιζε ότι οι πατριωτικές τελετές τις οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν στους σύγχρονους καιρούς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν παρόμοια πρόκληση για την πιστότητά τους.

Σιγά-σιγά, η ανησυχία σχετικά με τις υποχρεωτικές πατριωτικές τελετές ξεπέρασε τα σύνορα της Γερμανίας. Στις 3 Ιουνίου 1935, σε μια συνέλευση στην Ουάσινγκτον, D.C., όταν ζητήθηκε από τον Ι. Φ. Ρόδερφορντ να σχολιάσει σχετικά με το χαιρετισμό της σημαίας στα σχολεία, εκείνος έδωσε έμφαση στο θέμα της πιστότητας στον Θεό. Έπειτα από λίγους μήνες, όταν ο οχτάχρονος Κάρλτον Μπ. Νίκολς, Τζούνιορ, από τη Λιν της Μασαχουσέτης, αρνήθηκε να χαιρετίσει την αμερικανική σημαία και να ψάλει μαζί με τους άλλους έναν πατριωτικό ύμνο, το γεγονός αναφέρθηκε από τις εφημερίδες σε όλη τη χώρα.

Για να εξηγήσει αυτό το θέμα, ο αδελφός Ρόδερφορντ έκανε μια ραδιοφωνική ομιλία στις 6 Οκτωβρίου με θέμα «Χαιρετισμός της Σημαίας», στην οποία είπε: «Για πολλούς ανθρώπους ο χαιρετισμός της σημαίας είναι απλώς κάτι τυπικό και έχει ελάχιστη ή καθόλου σημασία. Για εκείνους που τον εξετάζουν με ειλικρίνεια από την άποψη της Αγίας Γραφής, σημαίνει πολλά.

»Η σημαία αντιπροσωπεύει και συμβολίζει τις ορατές κυβερνώσες δυνάμεις. Το να προσπαθεί κάποιος μέσω του νόμου να εξαναγκάσει έναν πολίτη ή το παιδί ενός πολίτη να χαιρετίσει οποιοδήποτε αντικείμενο ή πράγμα, ή να ψάλει τους λεγόμενους ‘πατριωτικούς ύμνους’, είναι εντελώς άδικο και εσφαλμένο. Οι νόμοι είναι φτιαγμένοι και εφαρμόζονται με σκοπό να εμποδίζουν τη διάπραξη φανερών πράξεων οι οποίες καταλήγουν σε βλάβη κάποιου άλλου, και δεν είναι φτιαγμένοι για να επιβάλλουν σε ένα άτομο να παραβιάζει τη συνείδησή του, και ιδιαίτερα όταν αυτή η συνείδηση κατευθύνεται σε αρμονία με το Λόγο του Ιεχωβά Θεού.

»Η άρνηση να χαιρετίσει κάποιος τη σημαία, και το να σταθεί αμίλητος, όπως έκανε αυτό το αγόρι, δεν θα μπορούσε να βλάψει κανέναν. Αν κάποιος πιστεύει ειλικρινά ότι η εντολή του Θεού είναι αντίθετη προς το χαιρετισμό της σημαίας, τότε το να τον υποχρεώνουν να χαιρετίσει τη σημαία ερχόμενος σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού, και σε αντίθεση με τη συνείδησή του, προξενεί μεγάλη βλάβη στο άτομο αυτό. Η Πολιτεία δεν έχει κανένα δικαίωμα μέσω νόμου ή μέσω άλλου τρόπου να προξενεί βλάβη στο λαό».

Περισσότερες εξηγήσεις σχετικά με τους λόγους για τη στάση που κρατούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δόθηκαν με το βιβλιάριο Πιστότης (Loyalty), που εκδόθηκε και αυτό το 1935. Η προσοχή στράφηκε σε εδάφια όπως τα ακόλουθα: Έξοδος 20:3-7, τα οποία έδιναν την εντολή να απευθύνεται η λατρεία μόνο στον Ιεχωβά και να μην κατασκευάζουν ούτε να προσκυνούν οι δούλοι του Θεού καμιά εικόνα ούτε κανένα ομοίωμα που να απεικόνιζε κάτι από όσα βρίσκονται στον ουρανό ή στη γη· Λουκάς 20:25, όπου ο Ιησούς Χριστός έδωσε την κατεύθυνση ότι, όχι μόνο εκείνα που είναι του Καίσαρα πρέπει να αποδίδονται στον Καίσαρα, αλλά και ό,τι ανήκει στον Θεό πρέπει να αποδίδεται σε Εκείνον· και Πράξεις 5:29, όπου οι απόστολοι δήλωσαν με σταθερότητα: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους».

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η υπόθεση του κατά πόσο ήταν ορθός ο εξαναγκασμός ενός ατόμου να χαιρετίσει τη σημαία έφτασε στα δικαστήρια. Στις 14 Ιουνίου 1943, το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. ακύρωσε την προηγούμενη απόφαση που είχε πάρει το ίδιο και, στην υπόθεση Σχολική Επιθεώρηση της Πολιτείας της Δυτικής Βιρτζίνιας κατά Μπαρνέτ, έβγαλε την απόφαση ότι ο υποχρεωτικός χαιρετισμός της σημαίας δεν ήταν σε συνέπεια με την εγγύηση ελευθερίας που δίνει το ίδιο το σύνταγμα του κράτους.b

Το θέμα σχετικά με τις εθνικιστικές τελετές ασφαλώς δεν περιορίζεται στη Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Ασία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν υποστεί σκληρό διωγμό εξαιτίας του ότι δεν συμμετέχουν σε αυτές, παρ’ όλο που στέκονται με σεβασμό κατά τη διάρκεια του χαιρετισμού της σημαίας ή παρόμοιων τελετών. Παιδιά έχουν ξυλοκοπηθεί· πολλά έχουν αποβληθεί από το σχολείο. Αγώνες έχουν γίνει στα δικαστήρια για πολλές τέτοιες υποθέσεις.

Πάντως, μερικοί παρατηρητές έχουν νιώσει υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν πως στο θέμα αυτό, όπως και σε άλλα θέματα, έχει αποδειχτεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι σαν τους πρώτους Χριστιανούς. Εντούτοις, όπως δήλωνε το βιβλίο Ο Χαρακτήρας της Αμερικής (The American Character): «Για τη συντριπτική πλειονότητα . . . οι αντιρρήσεις των Μαρτύρων ήταν τόσο ακατάληπτες όσο ακατάληπτες ήταν για τον Τραϊανό και τον Πλίνιο οι αντιρρήσεις που πρόβαλλαν οι Χριστιανοί [στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία] για να μην κάνουν μια τυπική θυσία στο Θεϊκό Αυτοκράτορα». Αυτό ήταν επόμενο, εφόσον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, έβλεπαν τα ζητήματα, όχι όπως τα βλέπει ο κόσμος, αλλά σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής.

Η Στάση τους Διατυπώνεται Σαφώς

Αφού οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άντεξαν σκληρές δοκιμασίες της Χριστιανικής τους ουδετερότητας επί πολλά χρόνια, η Σκοπιά 1 Φεβρουαρίου 1980 (1 Νοεμβρίου 1979, στην αγγλική) συνηγόρησε και πάλι υπέρ της στάσης τους. Επίσης εξήγησε πού οφειλόταν η ενέργεια στην οποία είχαν προβεί κάποιοι Μάρτυρες ατομικά, όταν έγραψε: ‘Ως αποτέλεσμα επιμελούς έρευνας του Λόγου του Θεού, αυτοί οι νεαροί Χριστιανοί μπόρεσαν να πάρουν μια απόφαση. Κανένας άλλος δεν πήρε αυτή την απόφαση για αυτούς. Μπόρεσαν να το κάνουν αυτό οι ίδιοι, με βάση τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδηση που είχε ο καθένας. Η απόφασή τους ήταν να απέχουν από πράξεις μίσους και βίας εναντίον των συνανθρώπων τους άλλων εθνών. Ναι, πίστευαν και επιθυμούσαν να μετάσχουν στην εκπλήρωση της γνωστής προφητείας του Ησαΐα: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον». (Ησ. 2:4) Αυτοί οι νεαροί από όλα τα έθνη έκαναν ακριβώς αυτό’.

Στη διάρκεια των ετών κατά τα οποία η προσκόλλησή τους στη Χριστιανική ουδετερότητα δοκιμαζόταν, η επανεξέταση των λεγομένων της Αγίας Γραφής στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7 σχετικά με ‘τις ανώτερες εξουσίες’ οδήγησε σε μια πιο σαφή διατύπωση της σχέσης των Μαρτύρων με τις κοσμικές κυβερνήσεις. Οι πληροφορίες αυτές δημοσιεύτηκαν στη Σκοπιά, στα τεύχη 1 Μαρτίου, 15 Μαρτίου και 1 Απριλίου 1963 (1 Νοεμβρίου, 15 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου 1962, στην αγγλική), και υποστηρίχτηκαν για μια ακόμα φορά στο τεύχος 1 Νοεμβρίου 1990. Τα άρθρα εκείνα έδιναν έμφαση στη θέση που κατέχει ο Ιεχωβά Θεός ως ‘ο Ύψιστος’, ενώ τόνιζαν επίσης ότι οι κοσμικοί άρχοντες είναι «ανώτερες εξουσίες» μόνο σε σχέση με άλλους ανθρώπους και σε ό,τι αφορά το πεδίο δραστηριότητας στο οποίο ο Θεός τούς επιτρέπει να λειτουργούν στο παρόν σύστημα πραγμάτων. Τα άρθρα έδειχναν την ανάγκη που υπάρχει να τιμούν οι αληθινοί Χριστιανοί ευσυνείδητα τέτοιους κοσμικούς άρχοντες και να αποδίδουν υπακοή σε αυτούς σε όλα τα θέματα που δεν έρχονται σε αντίθεση με το νόμο του Θεού και με τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή τους.—Δαν. 7:18· Ματθ. 22:21· Πράξ. 5:29· Ρωμ. 13:5.

Λόγω της σταθερής προσκόλλησής τους σε αυτούς τους Γραφικούς κανόνες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κερδίσει τη φήμη ότι ξεχωρίζουν από τον κόσμο με έναν τρόπο που θυμίζει στους ανθρώπους τούς πρώτους Χριστιανούς.

Όταν ο Κόσμος Είχε τις Γιορτές Του

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέρριψαν θρησκευτικές διδασκαλίες που είχαν ειδωλολατρικές ρίζες, έπαψαν επίσης να συμμετέχουν σε πολλά έθιμα τα οποία είχαν μολυνθεί με παρόμοιο τρόπο. Αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα, ορισμένες γιορτές δεν τις εξέταζαν με την απαιτούμενη λεπτομερή προσοχή. Μια από αυτές ήταν τα Χριστούγεννα.

Αυτή τη γιορτή τη γιόρταζαν κάθε χρόνο ακόμα και τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά στον Οίκο Μπέθελ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Επί πολλά χρόνια γνώριζαν ότι η 25η Δεκεμβρίου δεν ήταν η σωστή ημερομηνία, αλλά έκαναν τη σκέψη ότι η ημερομηνία αυτή ήταν πολλά χρόνια συνδεδεμένη στο μυαλό του κόσμου με τη γέννηση του Σωτήρα και ότι το να κάνει κάποιος καλό στους άλλους ήταν κατάλληλο οποιαδήποτε μέρα. Εντούτοις, έπειτα από περισσότερη έρευνα του θέματος, τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας, καθώς και τα μέλη του προσωπικού του γραφείου τμήματος της Εταιρίας στην Αγγλία και στην Ελβετία, αποφάσισαν να πάψουν να συμμετέχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις των Χριστουγέννων, και έτσι δεν γιόρτασαν ξανά τα Χριστούγεννα εκεί μετά το 1926.

Ο Ρ. Χ. Μπάρμπερ, μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων, ο οποίος έκανε λεπτομερή έρευνα για την προέλευση των χριστουγεννιάτικων εθίμων και για τους καρπούς που έφερναν αυτά, παρουσίασε τα πορίσματα της έρευνας σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Οι πληροφορίες αυτές δημοσιεύτηκαν επίσης στο Χρυσούν Αιώνα της 12ης Δεκεμβρίου 1928 (στην αγγλική). Αυτές ξεσκέπαζαν πλήρως τις ατιμωτικές για τον Θεό ρίζες των Χριστουγέννων. Από τότε, οι ειδωλολατρικές ρίζες των χριστουγεννιάτικων εθίμων έχουν γίνει γενικά γνωστές στον κόσμο, αλλά ελάχιστοι άνθρωποι κάνουν τις συνεπαγόμενες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Από την άλλη μεριά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου να είναι περισσότερο αποδεκτοί ως δούλοι του Ιεχωβά.

Όταν καταδείχτηκε ότι ο εορτασμός της γέννησης του Ιησού είχε στην πραγματικότητα αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους από ό,τι το λύτρο που προμήθευσε εκείνος με το θάνατό του· ότι τα γλέντια αυτής της γιορτής και το πνεύμα με το οποίο δίνονταν πολλά δώρα δεν τιμούσαν τον Θεό· ότι οι μάγοι, των οποίων η προσφορά δώρων αποτελούσε αντικείμενο μίμησης, ήταν στην πραγματικότητα αστρολόγοι παρακινούμενοι από τους δαίμονες· ότι οι γονείς έδιναν το παράδειγμα στα παιδιά τους να λένε και εκείνα ψέματα όταν τους μιλούσαν για τον Άγιο Βασίλη (ή Άγιο Νικόλαο, όπως τον λένε σε άλλες χώρες)· ότι το όνομα «Άγιος Νικόλαος» χρησιμοποιούνταν, όπως ήταν παραδεκτό, ως άλλο ένα όνομα για τον ίδιο τον Διάβολο· και ότι αυτοί οι εορτασμοί ήταν, όπως παραδέχτηκε ο Καρδινάλιος Νιούμαν στο έργο του Δοκίμιο Σχετικά με την Ανάπτυξη της Χριστιανικής Διδασκαλίας (Essay on the Development of Christian Doctrine), «αυτά καθαυτά τα μέσα και τα όργανα της δαιμονολατρίας» που είχε υιοθετήσει η εκκλησία—όταν συνειδητοποίησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτά τα πράγματα, τότε αμέσως και δια παντός έπαψαν να παίρνουν μέρος στους εορτασμούς των Χριστουγέννων.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διασκεδάζουν μαζί με την οικογένεια και τους φίλους τους. Αλλά δεν συμμετέχουν σε γιορτές και εκδηλώσεις που σχετίζονται με ειδωλολατρικούς θεούς (πράγμα που συμβαίνει με γιορτές όπως το Πάσχα, η Πρωτοχρονιά, η Πρωτομαγιά και η Γιορτή της Μητέρας). (2 Κορ. 6:14-17) Όπως και οι πρώτοι Χριστιανοί,c δεν γιορτάζουν ούτε γενέθλια. Επίσης, με σεβασμό απέχουν από εθνικές γιορτές οι οποίες τηρούνται σε ανάμνηση πολιτικών ή στρατιωτικών γεγονότων και δεν αποδίδουν λατρευτική τιμή σε εθνικούς ήρωες. Γιατί; Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι μέρος του κόσμου.

Βοήθεια προς το Συνάνθρωπό Τους

Η ευλάβεια προς τους θεούς ήταν πολύ σημαντικό στοιχείο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Επειδή οι Χριστιανοί δεν συμμετείχαν σε τίποτα μολυσμένο από τους ειδωλολατρικούς θεούς, ο κόσμος θεωρούσε τη Χριστιανοσύνη προσβολή στον τρόπο ζωής τους και, σύμφωνα με τον ιστορικό Τάκιτο, έλεγαν ότι οι Χριστιανοί ήταν μισάνθρωποι. Μεταβιβάζοντας παρόμοια αισθήματα, ο Μινούκιος Φήλιξ παραθέτει σε συγγράμματά του τα λόγια ενός Ρωμαίου ο οποίος είπε σε ένα Χριστιανό γνωστό του: «Δεν παρακολουθείτε τα θεάματα· δεν παίρνετε μέρος στις πομπές . . . αποστρέφεστε τα ιερά αγωνίσματα». Ο λαός στον αρχαίο ρωμαϊκό κόσμο ελάχιστα καταλάβαινε τους Χριστιανούς.

Παρόμοια σήμερα, πολλοί στον κόσμο δεν καταλαβαίνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι άνθρωποι μπορεί να θαυμάζουν τα υψηλά ηθικά πρότυπα των Μαρτύρων, αλλά πιστεύουν ότι οι Μάρτυρες θα έπρεπε να συμμετέχουν στις δραστηριότητες του κόσμου που βρίσκεται γύρω τους και να βοηθούν και αυτοί για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Αλλά εκείνοι που γνωρίζουν από προσωπική εμπειρία τους Μάρτυρες του Ιεχωβά μαθαίνουν ότι υπάρχει ένας Γραφικός λόγος για όλα όσα κάνουν αυτοί.

Αντί να απομονώνουν τον εαυτό τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αφιερώνουν τη ζωή τους στο να βοηθούν τους συνανθρώπους τους με τον τρόπο ως προς τον οποίο έθεσε το παράδειγμα ο Ιησούς Χριστός. Βοηθούν τους ανθρώπους να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τα προβλήματα της ζωής τώρα, γνωρίζοντάς τους με τον Δημιουργό και εξοικειώνοντάς τους με τις κατευθυντήριες για τη ζωή γραμμές που εκτίθενται στον εμπνευσμένο του Λόγο. Με προθυμία μιλούν στους γύρω τους για τις Γραφικές αλήθειες που μπορούν να αλλάξουν ριζικά ολόκληρη την άποψη ενός ατόμου για τη ζωή. Ο πυρήνας των πεποιθήσεών τους είναι η αναγνώριση του γεγονότος πως «ο κόσμος παρέρχεται», πως σύντομα ο Θεός θα επέμβει για να δώσει τέλος σε αυτό το παρόν πονηρό σύστημα και πως ένα ένδοξο μέλλον περιμένει εκείνους που εξακολουθούν να μην είναι μέρος του κόσμου και έχουν πλήρη πίστη στη Βασιλεία του Θεού.—1 Ιωάν. 2:17.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 188]

Δεν είναι ερημίτες, αλλά δεν συμμετέχουν στον τρόπο ζωής του κόσμου

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 189]

Αποχώρησαν από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 190]

«Οι Χριστιανοί παρέμεναν αμέτοχοι και χωρισμένοι από το κράτος»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 194]

Η Χριστιανική ουδετερότητα τέθηκε σε δοκιμασία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 198]

‘Κανένας άλλος δεν πήρε την απόφαση για αυτούς’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 199]

Γιατί έπαψαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα

[Πλαίσιο στη σελίδα 195]

Δεν Αποτελούν Απειλή για Καμιά Κυβέρνηση

◆ Όταν ένα κύριο άρθρο της εφημερίδας «Γουόρλντ-Χέραλντ» (World-Herald) στην Όμαχα της Νεμπράσκα, στις Η.Π.Α., αναφέρθηκε στη μεταχείριση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, έγραψε τα εξής: «Πρέπει να έχει κανείς μισαλλόδοξη και παρανοϊκή φαντασία για να πιστεύει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν κάποιου είδους απειλή για οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς· αυτοί είναι όσο μη ανατρεπτική και όσο ειρηνόφιλη μπορεί να είναι μια θρησκευτική ομάδα, και το μόνο που ζητούν είναι να τους αφήνουν ήσυχους να ακολουθούν την πίστη τους με το δικό τους τρόπο».

◆ Η ιταλική εφημερίδα «Ιλ Κοριέρε ντι Τριέστε» (Il Corriere di Trieste) δήλωσε: «Πρέπει να θαυμάζουμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για τη σταθερότητα και τη συνέπειά τους. Αντίθετα από άλλες θρησκείες, η ενότητά τους ως λαού δεν τους επιτρέπει να προσεύχονται στον ίδιο Θεό—στο όνομα του ίδιου Χριστού—και να ζητούν να ευλογήσει δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις σε μια διαμάχη ούτε να ανακατεύουν την πολιτική με τη θρησκεία για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα αρχηγών κράτους ή πολιτικών κομμάτων. Και δεν πρέπει να παραβλέψουμε το ότι είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το θάνατο παρά να παραβιάσουν . . . την εντολή ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ!»

◆ Έπειτα από 40 χρόνια στα οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση στην Τσεχοσλοβακία, η εφημερίδα «Νέα Ελευθερία» (Nová Svoboda) έγραψε το 1990: «Η πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά απαγορεύει να χρησιμοποιούνται όπλα εναντίον άλλων ανθρώπων, και όσοι αρνήθηκαν τη βασική στρατιωτική θητεία και δεν δέχτηκαν να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία πήγαν ως και τέσσερα χρόνια φυλακή. Από αυτό και μόνο είναι φανερό ότι έχουν τεράστια ηθική δύναμη. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιους ανιδιοτελείς ανθρώπους ακόμα και για τα υψηλότερα πολιτικά καθήκοντα—αλλά δεν θα καταφέρουμε ποτέ να τους πείσουμε να το κάνουν αυτό. . . . Φυσικά, αναγνωρίζουν τις κυβερνητικές αρχές, αλλά πιστεύουν πως μόνο η Βασιλεία του Θεού είναι ικανή να λύσει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Όμως, προσέξτε—δεν είναι φανατικοί. Είναι άνθρωποι που ενδιαφέρονται βαθιά για την ανθρωπότητα».

[Πλαίσιο/Εικόνες στις σελίδες 200, 201]

Συνήθειες που Εγκαταλείφτηκαν

Ο εορτασμός αυτών των Χριστουγέννων στο Μπέθελ του Μπρούκλιν το 1926 ήταν ο τελευταίος τους. Βαθμιαία οι Σπουδαστές της Γραφής κατανόησαν πως ούτε η προέλευση αυτής της γιορτής ούτε οι συνήθειες που συνδέονται με αυτήν τιμούν τον Θεό

Επί χρόνια, οι Σπουδαστές της Γραφής φορούσαν ως σήμα αναγνώρισης ένα κόσμημα που απεικόνιζε ένα σταυρό και ένα στέμμα, και αυτό το σύμβολο εμφανιζόταν στο εξώφυλλο της «Σκοπιάς» από το 1891 ως το 1931. Αλλά το 1928 τονίστηκε πως εκείνο που δείχνει ότι ένα άτομο είναι Χριστιανός δεν είναι κάποιο διακοσμητικό σύμβολο, αλλά η δραστηριότητα του ατόμου ως μάρτυρα. Το 1936 τονίστηκε πως οι αποδείξεις δείχνουν ότι ο Χριστός πέθανε πάνω σε ένα ξύλινο δοκάρι, όχι σε σταυρό αποτελούμενο από δυο δοκάρια

Στο βιβλίο τους «Ημερήσιο Μάννα», οι Σπουδαστές της Γραφής κρατούσαν έναν κατάλογο με ημερομηνίες γενεθλίων. Αλλά, όταν έπαψαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και όταν συνειδητοποίησαν ότι οι εορτασμοί γενεθλίων έδιναν ακατάλληλη τιμή σε πλάσματα (ένας λόγος για τον οποίο οι πρώτοι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν ποτέ γενέθλια), οι Σπουδαστές της Γραφής έπαψαν να τηρούν και αυτή τη συνήθεια

Επί 35 περίπου χρόνια, ο Πάστορας Ρώσσελ πίστευε ότι η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας ήταν ένας λίθινος μάρτυρας του Θεού, παρέχοντας υποστήριξη για τις Βιβλικές χρονικές περιόδους. (Ησ. 19:19) Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εγκατέλειψαν την ιδέα ότι μια αιγυπτιακή πυραμίδα έχει έστω και την παραμικρή σχέση με την αληθινή λατρεία. (Βλέπε «Σκοπιά», τεύχη 1 Δεκεμβρίου και 15 Δεκεμβρίου 1928)

[Εικόνα στη σελίδα 189]

Διανεμήθηκαν δέκα εκατομμύρια αντίτυπα

[Εικόνες στη σελίδα 191]

Μερικοί πήγαν στα χαρακώματα με τουφέκια, αλλά άλλοι, όπως ο Α. Π. Χιουζ από την Αγγλία και ο Ρ. Κουμινέτι από την Ιταλία, δεν δέχτηκαν να έχουν καμιά ανάμειξη

[Εικόνες στη σελίδα 193]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την Κοινωνία των Εθνών και τον Ο.Η.Ε. ως οργανισμούς προερχόμενους από τον Θεό, αλλά υποστήριξαν μόνο τη Βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού

[Εικόνα στη σελίδα 197]

Οι Κάρλτον και Φλόρα Νίκολς. Όταν ο γιος τους αρνήθηκε να χαιρετίσει τη σημαία, αυτό αποτέλεσε είδηση για όλη τη χώρα