Ο Ιησούς αποδείχτηκε ότι ήταν ο από πολλού αναμενόμενος Μεσσίας, ο Χρισμένος του Ιεχωβά, για τον οποίο είχε προλεχθεί ότι θα εκδήλωνε “το πνεύμα της κραταιότητας”. (Ησ 11:1-5) Ως τέτοιο πρόσωπο, ήταν εύλογο ότι θα είχε στη διάθεσή του δυνατή μαρτυρία για να υποστηρίξει αυτό το γεγονός. (Μιχ 5:2-5· παράβαλε Ιωα 7:31.)

Ο Μωυσής ήταν «δυνατός στα λόγια και στις πράξεις του». Ως “ο προφήτης που θα ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή”, ο Ιησούς είχε αναλογικά σπουδαιότερα διαπιστευτήρια. (Δευ 34:10-12· Πρ 7:22· Λου 24:19· Ιωα 6:14) Δικαίως “δίδασκε με εξουσία”. (Ματ 7:28, 29) Έτσι λοιπόν, όπως ακριβώς ο Θεός είχε παράσχει λόγους για πίστη στον Μωυσή, στον Ιησού του Ναυή και σε άλλους, έτσι και τώρα έδωσε ισχυρή βάση για πίστη στον Γιο του. (Ματ 11:2-6· Ιωα 6:29)

Τι προμήνυαν τα θαύματα του Ιησού;

Τα όσα έκανε ο Ιησούς απέδειξαν ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα και τεκμηρίωσαν το τι επρόκειτο τελικά να κάνει για όλους όσους αγαπούν τη δικαιοσύνη. Τα δυναμικά έργα του Ιησού σχετίζονταν ως επί το πλείστον με τα προβλήματα της ανθρωπότητας, το πρώτο και βασικότερο από τα οποία είναι το πρόβλημα της αμαρτίας, με όλες τις επιβλαβείς συνέπειές του. Η ασθένεια και ο θάνατος είναι επακόλουθα της αμαρτίας, ενώ η ικανότητα που είχε ο Ιησούς να θεραπεύει κάθε είδους ασθένειες (Ματ 8:14, 15· Λου 6:19· 17:11-14· 8:43-48), ακόμη δε και να ανασταίνει νεκρούς (Ματ 9:23-25· Λου 7:14, 15· Ιωα 11:39-44), απέδειξε ότι αυτός ήταν το μέσο που προσδιόρισε ο Θεός για να απελευθερωθεί η ανθρωπότητα από την αμαρτία και την ποινή της. (Παράβαλε Μαρ 2:5-12.) Ο Ιησούς ήταν πολύ ανώτερος από το μάννα που έφαγε ο Ισραήλ στην έρημο—ήταν «το αληθινό ψωμί από τον ουρανό», «το ψωμί της ζωής». (Ιωα 6:31-35, 48-51) Δεν έβγαλε κατά γράμμα νερό από έναν βράχο, αλλά έφερε “ζωντανό νερό”, το “νερό της ζωής”.—Ιωα 7:37, 38· Απ 22:17· παράβαλε Ιωα 4:13, 14.

Τα δυναμικά του έργα αποτέλεσαν επίσης θαυμαστά προμηνύματα άλλων ευλογιών που πρόκειται να έρθουν μέσω της βασιλικής του διακυβέρνησης. Ενώ ο Ελισαιέ είχε θρέψει 100 άτομα με 20 ψωμιά μόνο και με λίγα σιτηρά, ο Ιησούς έθρεψε χιλιάδες με πολύ λιγότερα. (2Βα 4:42-44· Ματ 14:19-21· 15:32-38) Ο Μωυσής και ο Ελισαιέ είχαν κάνει το πικρό ή το δηλητηριασμένο νερό γλυκό. Ο Ιησούς μετέτρεψε συνηθισμένο νερό σε εκλεκτό κρασί για να συμβάλει στη χαλάρωση και στην αναψυχή που πρόσφερε ένα γαμήλιο συμπόσιο. (Εξ 15:22-25· 2Βα 2:21, 22· Ιωα 2:1-11) Συνεπώς, η διακυβέρνησή του θα έφερνε οπωσδήποτε απαλλαγή από την πείνα σε όλους τους υπηκόους του, θα έφερνε απολαυστικό “συμπόσιο για όλους τους λαούς”. (Ησ 25:6) Η ικανότητα που είχε να κάνει την εργασία των ανθρώπων εξαιρετικά αποδοτική—παραδείγματος χάρη την αλιευτική εργασία των μαθητών του—παρείχε τη διαβεβαίωση ότι, υπό την ευλογία της Βασιλείας του, οι άνθρωποι δεν θα ήταν αναγκασμένοι να ζουν με στερήσεις έτσι ώστε ίσα ίσα να τα καταφέρνουν.—Λου 5:4-9· παράβαλε Ιωα 21:3-7.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι όλα αυτά συνδέονταν με πνευματικά ζητήματα. Καθώς ο Ιησούς χάριζε πνευματική όραση, ομιλία και υγεία στους πνευματικά τυφλούς, βουβούς και αρρώστους, χάριζε επίσης και εξασφάλιζε την απόλαυση πνευματικής τροφής και ποτού σε αφθονία, και εγγυόταν την παραγωγικότητα της διακονίας των μαθητών του. (Παράβαλε Λου 5:10, 11· Ιωα 6:35, 36.) Σε ορισμένες περιπτώσεις ικανοποίησε θαυματουργικά τις υλικές ανάγκες του λαού πρωτίστως για να ενισχύσει την πίστη τους. Αυτά τα πράγματα δεν αποτελούσαν ποτέ αυτοσκοπό. (Παράβαλε Ιωα 6:25-27.) Έπρεπε να επιζητούνται πρώτα η Βασιλεία και η δικαιοσύνη του Θεού, όχι η τροφή και το ποτό. (Ματ 6:31-33) Ο Ιησούς έθεσε το παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα αρνούμενος να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί για τον εαυτό του.—Ματ 4:1-3.

Πνευματική απελευθέρωση. Το έθνος του Ισραήλ είχε γνωρίσει κραταιούς πολεμιστές, αλλά η δύναμη του Θεού μέσω του Γιου του είχε ως στόχο της μεγαλύτερους εχθρούς από απλούς ανθρώπινους στρατοκράτες. Ο Ιησούς υπήρξε ο Απελευθερωτής (Λου 1:69-74) ανοίγοντας το δρόμο για την απελευθέρωση από την κύρια πηγή καταδυνάστευσης, τον Σατανά και τους δαίμονές του. (Εβρ 2:14, 15) Δεν απελευθέρωσε μόνο ο ίδιος προσωπικά πολλούς από τη δαιμονοληψία (Λου 4:33-36), αλλά με τα δυνατά του λόγια αλήθειας άνοιξε επίσης διάπλατα τις πύλες της ελευθερίας για όσους επιθυμούσαν να απαλλαχτούν από τα καταπιεστικά φορτία και τη δουλεία που τους είχε επιβάλει η ψεύτικη θρησκεία. (Ματ 23:4· Λου 4:18· Ιωα 8:31, 32) Με τη δική του πορεία πίστης και ακεραιότητας, νίκησε, όχι απλώς μια πόλη ή μια αυτοκρατορία, αλλά «τον κόσμο».—Ιωα 14:30· 16:33.

Η σχετική σπουδαιότητα των θαυματουργικών πράξεων. Μολονότι ο Ιησούς τόνιζε πρωτίστως τις αλήθειες που διακήρυττε, ωστόσο κατέδειξε επίσης τη σχετική σπουδαιότητα των δυναμικών του έργων, εφιστώντας τακτικά την προσοχή στο ότι αυτά επικύρωναν το διορισμό και το άγγελμά του. Η σπουδαιότητά τους έγκειτο ιδίως στην εκπλήρωση προφητειών. (Ιωα 5:36-39, 46, 47· 10:24-27, 31-38· 14:11· 20:27-29) Όσοι έβλεπαν αυτά τα έργα αποκτούσαν ειδική ευθύνη. (Ματ 11:20-24· Ιωα 15:24) Όπως είπε αργότερα ο Πέτρος στα πλήθη την Πεντηκοστή, ο Ιησούς ήταν άντρας «τον οποίο ο Θεός έδειξε δημόσια σε εσάς μέσω δυναμικών έργων και θαυμαστών προμηνυμάτων και σημείων που έκανε ο Θεός μέσω εκείνου ανάμεσά σας, όπως οι ίδιοι γνωρίζετε». (Πρ 2:22) Αυτές οι αποδείξεις θεϊκής δύναμης έδειχναν ότι η Βασιλεία του Θεού τούς είχε «καταφθάσει».—Ματ 12:28, 31, 32.

Επειδή ο Θεός χρησιμοποίησε τον Γιο του με αυτόν τον εξέχοντα τρόπο, “αποκαλύφτηκαν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών”. (Λου 2:34, 35) Οι άνθρωποι έβλεπαν έκδηλο “το βραχίονα του Ιεχωβά”, αλλά πολλοί—οι περισσότεροι—προτίμησαν να ερμηνεύσουν διαφορετικά τα τεκταινόμενα ή να επιτρέψουν σε ιδιοτελή ενδιαφέροντα να τους εμποδίσουν να ενεργήσουν σε αρμονία με το ορατό “σημείο”. (Ιωα 12:37-43· 11:45-48) Πολλοί ήθελαν προσωπικά οφέλη από τη δύναμη του Θεού αλλά δεν πεινούσαν ειλικρινά για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Οι καρδιές τους δεν συγκινήθηκαν από τη συμπόνια και την καλοσύνη που ήταν το κίνητρο για πολλά δυναμικά έργα του Ιησού (παράβαλε Λου 1:78· Ματ 9:35, 36· 15:32-37· 20:34· Μαρ 1:40, 41· Λου 7:11-15 με Λου 14:1-6· Μαρ 3:1-6), συμπόνια που αντανακλούσε εκείνη του Πατέρα του.—Μαρ 5:18, 19.

Υπεύθυνη χρήση της δύναμης. Ο Ιησούς χρησιμοποιούσε πάντα τη δύναμη υπεύθυνα—ποτέ χάριν επίδειξης. Η κατάρα που έδωσε στην άκαρπη συκιά είχε προφανώς συμβολική σημασία. (Μαρ 11:12-14· παράβαλε Ματ 7:19, 20· 21:42, 43· Λου 13:6-9.) Ο Ιησούς αρνήθηκε να εμπλακεί σε άσκοπους θεατρινισμούς όπως του πρότεινε ο Σατανάς. Όταν περπάτησε πάνω στο νερό, ήταν επειδή πήγαινε κάπου και εκείνη την προχωρημένη ώρα δεν υπήρχε διαθέσιμο μεταφορικό μέσο, κάτι τελείως διαφορετικό από το να πηδήσει από την έπαλξη του ναού σαν να έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. (Ματ 4:5-7· Μαρ 6:45-50)