Στο εδάφιο Ιερεμίας 31:15 διαβάζουμε: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Φωνή ακούγεται στη Ραμά, θρήνος και πικρό κλάμα· η Ραχήλ κλαίει για τους γιους της. Αρνήθηκε να παρηγορηθεί για τους γιους της, επειδή δεν υπάρχουν πια”».

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, τα λόγια του Ιερεμία σχετικά με τη Ραχήλ που κλαίει για τους γιους της ήταν προφητικά και εφαρμόστηκαν σε αυτό που συνέβη αιώνες αργότερα, όταν η ζωή του μικρού Ιησού βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Βασιλιάς Ηρώδης διέταξε να θανατωθούν όλα τα αγόρια ηλικίας έως δύο ετών στην πόλη της Βηθλεέμ, η οποία βρισκόταν στη νότια πλευρά της Ιερουσαλήμ. Επομένως, αυτοί οι γιοι δεν υπήρχαν πια, ήταν νεκροί. Φανταστείτε τις σπαρακτικές κραυγές εκείνων των γυναικών που στερήθηκαν τους γιους τους! Ήταν σαν να ακούγονταν μέχρι τη Ραμά, στη βόρεια πλευρά της Ιερουσαλήμ.​—Ματθ. 2:16-18.

Κατά συνέπεια, τόσο την εποχή του Ιερεμία όσο και την εποχή του Ιησού, η έκφραση «η Ραχήλ κλαίει για τους γιους της» περιέγραφε κατάλληλα τη θλίψη που ένιωθαν οι Ιουδαίες μητέρες για τα νεκρά παιδιά τους. Φυσικά, όσοι πέθαναν και πήγαν στη «γη του εχθρού», του θανάτου, θα έχουν τη δυνατότητα να απελευθερωθούν από τη λαβή του κατά την ανάσταση.​—Ιερ. 31:16· 1 Κορ. 15:26.