Μια Νέα Εποχή για Εβραίους και Χριστιανούς;

«Ο διωγμός θα πάψει όταν ο πάπας μπει στη συναγωγή».—Μια εβραϊκή παροιμία.

Ο ΠΑΠΑΣ Ιωάννης Παύλος Β΄ υπήρξε ο πρώτος, στα χρονικά, Ρωμαιοκαθολικός ποντίφικας που μπήκε σε ιουδαϊκό οίκο λατρείας, γεγονός που έλαβε χώρα στις 13 Απριλίου 1986. Μέσα σ’ έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων, ο πάπας επιβεβαίωσε ότι η Καθολική εκκλησία «αποδοκιμάζει το μίσος, τους διωγμούς και τις εκδηλώσεις αντισημιτισμού που έχουν ως στόχο τους Εβραίους, οποτεδήποτε κι αν εκδηλώνονται και από οποιονδήποτε κι αν προέρχονται». Είπε ακόμη ότι η ‘επίσκεψή του αποσκοπούσε στο να υπερνικηθούν οι παλιές προκαταλήψεις και να επιτευχθεί πληρέστερη αναγνώριση της κοινής πνευματικής κληρονομιάς Εβραίων και Χριστιανών’.

Στα πρόσφατα χρόνια και άλλες θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου επιδίωξαν να εξαλείψουν τη ρήξη που υπάρχει από παλιά ανάμεσα σ’ αυτές και στους Εβραίους. Τον Ιούνιο του 1987 οι Πρεσβυτεριανές εκκλησίες των Η.Π.Α. έδωσαν στη δημοσιότητα ένα έγγραφο με το οποίο εξέφραζαν μεταμέλεια για την εκτεταμένη συμμετοχή της εκκλησίας σε «αντιιουδαϊκές αντιλήψεις και ενέργειες». Ακολουθώντας καταπόδας την κίνηση αυτή, η Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού εξέδωσε μια δική της διακήρυξη. Αυτή δήλωνε ότι «ο Ιουδαϊσμός δεν εκτοπίστηκε από τη Χριστιανοσύνη» και ότι «η διαθήκη που έκανε ο Θεός με τον εβραϊκό λαό δεν καταργήθηκε».

Ο Χριστιανικός Κόσμος και το Ολοκαύτωμα

Τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτές τις αξιοσημείωτες προσπάθειες; Ούτε λίγο ούτε πολύ, μια απόπειρα εκ μέρους του Χριστιανικού κόσμου να ξεχωρίσει τη θέση του από το ναζιστικό Ολοκαύτωμα. Στα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες προσπάθησαν να αγνοήσουν το ότι οι φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος διαπράχθηκαν από άτομα που ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί. Ωστόσο, οι συνέπειες αυτού του ανησυχητικού γεγονότος δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον εβραϊκό λαό.

Με την πάροδο του χρόνου, εκείνοι που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα άρχισαν να μιλούν απροκάλυπτα για το γεγονός. Βιβλία, περιοδικά και προβολές ταινιών έφεραν τον κόσμο αντιμέτωπο με τις φρικαλεότητες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παρόμοια, ο αγώνας για επιβίωση που διεξήγε το Κράτος του Ισραήλ έστρεψε την προσοχή του κόσμου στο εβραϊκό έθνος. Ως αποτέλεσμα, ο Χριστιανικός κόσμος γινόταν ολοένα και περισσότερο αντικείμενο επίθεσης. Όπως έγραψε ο Γκ. Πίτερ Φλεκ στο περιοδικό Ο Χριστιανικός Αιώνας (The Christian Century): «Πρέπει να υπάρχει κάποιο πολύ σοβαρό ελάττωμα σε . . . μια θρησκεία και σ’ έναν πολιτισμό που μπόρεσε να παραγάγει και να ανεχτεί ένα τέτοιο βδέλυγμα [όπως το Ολοκαύτωμα]. Και σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ελάττωμα σε μια εκκλησία που παρέμεινε σχεδόν απόλυτα σιωπηλή και αδρανής τον καιρό της φρίκης».

Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες συμφωνούν. Ο Ραβίνος Στιούαρτ Ε. Ρόζενμπεργκ ρωτάει γιατί, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ‘τόσο λίγες εκκλησίες ή τόσο λίγοι ηγέτες αυτών των εκκλησιών διέκριναν τη σχέση που υπήρχε ανάμεσα στη μακρά και συνεχιζόμενη ιστορία του Χριστιανικού αντιιουδαϊσμού και στα επακόλουθα του ναζισμού—την εσκεμμένη σφαγή του ενός τρίτου του εβραϊκού λαού’. Ο ίδιος παρατήρησε ότι πολλά μέλη εκκλησιών «αγνόησαν ή, ακόμη χειρότερα, αποδέχτηκαν ήρεμα την εξόντωση έξι εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη του Χίτλερ, θεωρώντας την θεϊκή καταδίκη για την ‘απόρριψη του Ιησού από τους Εβραίους’».—Το Χριστιανικό Πρόβλημα (The Christian Problem).

Και ο Ιλάι Γουάιζελ λέει στο βιβλίο του Ένας Ιουδαίος Σήμερα (A Jew Today): «Πώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει το γεγονός ότι ούτε ο Χίτλερ ούτε ο Χίμλερ αφορίστηκαν ποτέ από την εκκλησία; Ότι ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ ούτε μια στιγμή δεν θεώρησε απαραίτητο, για να μην πούμε επιτακτικό, να καταδικάσει το Άουσβιτς και την Τρεμπλίνκα; Ότι ένας μεγάλος αριθμός των Ες-Ες ήταν οπαδοί του Χριστιανισμού που παρέμειναν πιστοί στους Χριστιανικούς τους δεσμούς μέχρι τέλους; Ότι υπήρχαν δολοφόνοι οι οποίοι πήγαιναν και εξομολογούνταν στο διάστημα που μεσολαβούσε μεταξύ των σφαγών; Και ότι όλοι τους προέρχονταν από Χριστιανικές οικογένειες και είχαν πάρει Χριστιανική ανατροφή;»

Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που οι εκκλησιαστικοί ηγέτες αναγκάζονται να επανεκτιμήσουν τη στάση τους απέναντι στον Ιουδαϊσμό. Έτσι, μια νέα θεολογία κάνει την εμφάνισή της στο Χριστιανικό κόσμο σύμφωνα με την οποία οι Ιουδαίοι δεν χαρακτηρίζονται πλέον ‘δολοφόνοι του Χριστού’ ή ‘καταραμένος λαός’, αλλά τους απονέμεται αναγνώριση και αξιοπρέπεια. Λέγεται ακόμη ότι η Χριστιανοσύνη και ο Ιουδαϊσμός μπορούν να αποτελέσουν ‘διαφορετικούς δρόμους που οδηγούν στον Θεό’.

Αρχίζει μια ‘Νέα Εποχή’;

Αυτές οι εξελίξεις χαιρετίστηκαν από μερικούς ως η αρχή μιας «ολότελα νέας εποχής στις σχέσεις» Εβραίων και Χριστιανών. Ο Ραβίνος Λίον Κλενίκι δήλωσε, μάλιστα, ότι οι Εβραίοι θα πρέπει τώρα να «κάνουν σκέψεις για τη σημασία που έχει ο Ιησούς και για την αποστολή της Χριστιανοσύνης ως οδού που φέρνει όλη την ανθρωπότητα κοντά στον Θεό». Ο ίδιος πρόσθεσε: «Ίσως αυτό που ζητάει ο Θεός να είναι μια απόπειρα συνεργασίας».—Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times), 24 Ιουλίου 1988.

Αλλά δεν είναι όλοι τόσο αισιόδοξοι. Ευαγγελικοί θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου βλέπουν τη νέα φιλελεύθερη άποψη για τον Ιουδαϊσμό ως εγκατάλειψη θεμελιωδών Χριστιανικών δοξασιών. Πολλοί Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες είναι εξίσου δύσπιστοι σ’ ό,τι αφορά τις νέες προτάσεις ειρήνευσης, θεωρώντας τες αόριστες και αντιφατικές ή απλώς επιφανειακή αλλαγή της παλιάς τακτικής με την οποία γινόταν προσπάθεια για τον προσηλυτισμό των Ιουδαίων.

Για να επέλθει πραγματική συμφιλίωση, οι Ιουδαίοι ηγέτες πιστεύουν ότι ο Χριστιανικός κόσμος πρέπει να αποκηρύξει ρητά την προηγούμενη αντισημιτική πολιτική του, συμπεριλαμβανομένου και του ρόλου που έπαιξε στο Ολοκαύτωμα. Αυτοί απαιτούν από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες να απορρίψουν τελείως την αντίληψη ότι οι Εβραίοι είναι υπόλογοι για το θάνατο του Ιησού. Θέλουν να αναγνωριστεί ο Ιουδαϊσμός ως έγκυρο μέσο σωτηρίας, όχι απλώς ως προοίμιο της Χριστιανοσύνης. Θέλουν να σταματήσει ο Χριστιανικός κόσμος κάθε προσπάθεια προσηλυτισμού των Ιουδαίων. Και τελικά, πολλοί απαιτούν από το Χριστιανικό κόσμο να παράσχει πλήρη αναγνώριση και υποστήριξη στο Κράτος του Ισραήλ.

Αλλά, όπως θα δείξει το επόμενο άρθρο, ακόμη κι αν γίνονταν τέτοια συγκλονιστικά βήματα, θα παρέμενε ένα τεράστιο χάσμα.

[Εικόνα στη σελίδα 4]

Ο Χριστιανικός κόσμος δεν μπορεί να αρνηθεί το ρόλο που έπαιξε στο Ολοκαύτωμα

[Ευχαριστίες]

Bundesarchiv Koblenz

Μπορεί να Γεφυρωθεί το Χάσμα;

Η ΡΗΞΗ μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών ανάγεται πιο πέρα από το Ολοκαύτωμα. Από την αρχή ακόμη, αυτές οι δυο πίστεις διαφωνούσαν σ’ ένα κύριο ζήτημα: στο αν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας.

Τον πρώτο αιώνα, το Μεσσιανικό ζήτημα προκάλεσε έντονο διωγμό των Χριστιανών. (Πράξεις 8:1) Αλλά αργότερα οι όροι αντιστράφηκαν. Με τον καιρό, οι λεγόμενοι Χριστιανοί έγιναν διώκτες των Εβραίων. Ωστόσο, παρά τις σκληρές προσπάθειες που κατέβαλλε επί αιώνες ο Χριστιανικός κόσμος για να προσηλυτίσει τους Εβραίους, ο εβραϊκός λαός ως σύνολο δεν μετακινήθηκε από τις αρχικές θέσεις του.

Ένας Εβραίος συγγραφέας παρατήρησε ότι αν και οι Εβραίοι δεν έχουν τίποτα εναντίον του Ιησού ως ατόμου, αυτός «σίγουρα δεν είναι ο πολιτικός Μεσσίας που τόσο έντονα λαχταρούσαμε εμείς και οι πρόγονοί μας». Ο Ραβίνος Σάμουελ Σάντμελ έθεσε το ζήτημα πιο καθαρά: «Δεν έχουμε πιστέψει αυτά που πιστεύετε εσείς [οι Χριστιανοί]· είναι πολύ απλό». (Εμείς οι Εβραίοι κι Εσείς οι Χριστιανοί [We Jews and You Christians]) Ως αποτέλεσμα αυτής της διάστασης στις απόψεις, υπάρχει ένα θρησκευτικό χάσμα ανάμεσα σε Εβραίους και Χριστιανούς, το οποίο διαφαίνεται πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι αντιλαμβάνονται πολλοί.

Εμπόδια στο Δρόμο Προς τη Συμφιλίωση

Από τη μια μεριά, το Χριστιανικό δόγμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για κάποιο δρόμο σωτηρίας χωρίς τον Ιησού. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού».—Ιωάννης 14:6· παράβαλε Πράξεις 4:12· 1 Τιμόθεον 2:3-6.

Από την άλλη μεριά, η ειδωλολατρία που υπάρχει άφθονη στο Χριστιανικό κόσμο φέρνει αποστροφή στον Ιουδαϊσμό. Επιπλέον, οι Εβραίοι βλέπουν με περιφρόνηση το δόγμα της Τριάδας θεωρώντας το ξεκάθαρη διάψευση της «ουσίας του Ιουδαϊσμού»—του μονοθεϊστικού δόγματος που βρίσκει την έκφρασή του στα λόγια: «ΑΚΟΥΕ, ΙΣΡΑΗΛ· ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ». (Δευτερονόμιον 6:4) Ο λόγιος Ζακόμπ Ζος παρατήρησε: «Σ’ αυτό το σημείο το χάσμα μεταξύ Εκκλησίας και Συναγωγής ανοίγει μπροστά μας σε όλο του το βάθος και με όλη του τη σημασία. . . . Η διδασκαλία για τη θειότητα του Ιησού Χριστού είναι ασυγχώρητη ύβρις ενώπιον του Ιουδαϊσμού».—Ο Ιουδαϊκός Λαός και ο Ιησούς Χριστός (The Jewish People and Jesus Christ).

Η Χριστιανοσύνη και ο Ιουδαϊσμός έχουν επίσης διαφορετικές απόψεις για το Μωσαϊκό Νόμο και τις παραδόσεις του. Ο Ραβίνος Στιούαρτ Ε. Ρόζενμπεργκ υποστήριξε τα εξής: «Χωρίς τη διαθήκη του Θεού δεν θα υπήρχε ιουδαϊκό έθνος: Η διαθήκη διαμόρφωσε το ίδιο το ξεκίνημά τους ως έθνους και αυτοί ποτέ δεν την εγκατέλειψαν. . . . Αλλά από την αρχή κιόλας, οι Χριστιανοί είχαν πρόβλημα με τη διαθήκη του Ισραήλ». Πράγματι, ο απόστολος Παύλος είπε για το Μωσαϊκό Νόμο: «Εξαλείψας [ο Θεός] το . . . χειρόγραφον, . . . αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού».—Κολοσσαείς 2:14.

Οι θεολόγοι των εκκλησιών οι οποίοι προσπαθούν να υποβιβάσουν το Χριστιανικό δόγμα υποστηρίζοντας ότι η διαθήκη του Μωυσή είναι ακόμη έγκυρη ή ότι υπάρχουν ‘διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στον Θεό’ ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Προκειμένου να εναρμονίσουν τις απόψεις τους με την «Καινή Διαθήκη», οι θεολόγοι των εκκλησιών αναγκάζονται να επιδίδονται σε θεολογικά τεχνάσματα: χρησιμοποιούν με δόλιο τρόπο, διαστρεβλώνουν ή ακόμη και αγνοούν, ζωτικά Γραφικά εδάφια. Ή αναγκάζονται να υποστηρίξουν, όπως κάνουν μερικοί, ότι τα εδάφια που δημιουργούν το πρόβλημα δεν είναι γνήσια πρώτα-πρώτα, ότι ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν ισχυρίστηκε πως ήταν «η οδός και η αλήθεια και η ζωή», ότι τα λόγια του Πέτρου στο εδάφιο Πράξεις 4:12, που λένε ότι ο Ιησούς είναι το μόνο «όνομα . . . υπό τον ουρανόν . . . δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν», επινοήθηκαν αργότερα υπό την επίδραση της θεολογίας του Παύλου, και ούτω καθεξής. Αλλά κάνοντάς το αυτό, υποσκάπτουν την πίστη των ίδιων των ακολούθων τους.

Ο Ζακόμπ Ζος, λοιπόν, συνόψισε με ωραίο τρόπο τα ζητήματα λέγοντας ότι οι δυο πίστεις «δεν έχουν κάποιον κοινό παρονομαστή ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια ‘θεολογία γεφύρωσης’. Ο μόνος τρόπος για να φτάσουν στο συμβιβασμό είναι η υποχώρηση: ή η Εκκλησία θα γίνει Συναγωγή ή η Συναγωγή θα γίνει Εκκλησία».

Γιατί η Συμφιλίωση Είναι Καταδικασμένη

Ωστόσο, τρομακτικά εμπόδια δυσχεραίνουν την επίτευξη ενός τέτοιου συμβιβασμού. Για τους Εβραίους, και μόνο ο υπαινιγμός για θρησκευτική μεταστροφή είναι ανάθεμα. Άλλωστε, τι έχουν κάνει οι θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου ώστε να δημιουργήσουν καλές εντυπώσεις στους Εβραίους; Ο Ραβίνος Σάμουελ Σάντμελ απαριθμεί μερικές από τις ωμότητες της ιστορίας, οι οποίες «διαπράχθηκαν από Χριστιανούς εναντίον Χριστιανών, στο όνομα της Χριστιανοσύνης», και ρωτάει: «Στο φως αυτών των γεγονότων, μπορείτε λογικά να αναμένετε πως θα συμφωνήσουμε με την άποψη ότι η θρησκεία σας είναι ανώτερη από τη δική μας; Έχει αναθρέψει καλύτερους ανθρώπους; Έχει διευθετήσει τα ζητήματα της ειρήνης και του πολέμου, της ευημερίας και της τάξης μεταξύ των Χριστιανικών εθνών;»

Το Ολοκαύτωμα έφερε επίσης στο προσκήνιο το ζήτημα της επιβίωσης των Εβραίων—ως έθνους, ως θρησκείας και ως πολιτισμού. Οι Εβραίοι, λοιπόν, έχουν την τάση να θεωρούν τη μεταστροφή, όχι απλώς ως υιοθέτηση ενός αιρετικού δόγματος, αλλά ως πράξη προδοσίας. Το Περιοδικό της Ιουδαϊκής Κοινοτικής Υπηρεσίας (Journal of Jewish Communal Service) δήλωσε με θλίψη τα ακόλουθα: «Δεν έχουμε τα περιθώρια να χάσουμε ούτε έναν από την τελευταία γενιά ενήλικων Εβραίων. . . . Αυτό που δεν κατόρθωσαν να κάνουν οι Ναζί με το Ολοκαύτωμα μπορεί να συμβεί τώρα μέσω [του προσηλυτισμού]».

Έτσι, ο Ραβίνος Χένρι Σίγκμαν καταλήγει: «Οι μνήμες περί εξαναγκαστικής μεταστροφής είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση του εβραϊκού λαού και υπήρξαν το πιο σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξη των Χριστιανοεβραϊκών σχέσεων».

Αντιμετώπιση του Ουσιαστικού Προβλήματος

Δεν διαφαίνεται, λοιπόν, στον ορίζοντα καμιά πραγματική συμφιλίωση μεταξύ Χριστιανικού κόσμου και Ιουδαϊσμού. Οι προσπάθειες για ενότητα συνεχίζουν να υποσκάπτονται από ασυμβίβαστες μεταξύ τους θεολογικές θεωρίες, από συγκρουόμενα πολιτικά συμφέροντα και από αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης. Οι θρησκευτικοί διάλογοι που γίνονται τείνουν να αποφεύγουν το ζήτημα που προκάλεσε αρχικά αυτή τη ρήξη, δηλαδή την αξίωση την οποία πρόβαλε ο Ιησούς ότι είναι ο Μεσσίας. Μόνο όταν αυτό το ζήτημα αντιμετωπιστεί σφαιρικά θα αρχίσουν να υποχωρούν μερικά από τα φράγματα του φόβου και της έλλειψης εμπιστοσύνης που υπάρχουν από παλιά.

Ομολογουμένως, οι περισσότεροι Εβραίοι δεν δέχονται να συζητήσουν για τον Ιησού. Η αποστροφή τους αυτή είναι αναπόφευκτο επακόλουθο του μακραίωνου αντισημιτισμού στο όνομα του Ιησού. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν ο Ιησούς εκείνος που υποκίνησε τις Σταυροφορίες ούτε ήταν ο Ιησούς εκείνος που ίδρυσε την Ιερά Εξέταση ή που άναψε τις φωτιές του Ολοκαυτώματος. Αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις έγιναν από ανθρώπους οι οποίοι ψευδώς ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί! Αυτό είναι ολοφάνερο από τα λόγια του ίδιου του Ιησού, ο οποίος, παραθέτοντας από το Νόμο του Μωυσή, έδωσε μια από τις καθοδηγητικές αρχές της αληθινής Χριστιανοσύνης: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Ματθαίος 22:39· Λευιτικόν 19:18) Αυτά τα λόγια αποτελούν κατηγορητήριο για το Χριστιανικό κόσμο. Ασφαλώς, αυτό το είδος θρησκείας είναι μια χονδροειδής παραποίηση των πραγμάτων που στην πραγματικότητα δίδαξε ο Ιησούς.

Ξεκαθάρισμα του Ζητήματος

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θέλουν να κατανοήσουν οι Εβραίοι ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου—και όχι η Χριστιανοσύνη αυτή καθαυτή—υπήρξαν η αιτία για τα τόσα παθήματα που υπέφεραν οι Εβραίοι. Θέλουν να αποκτήσουν οι Εβραίοι μια απροκατάληπτη και μη διαστρεβλωμένη εικόνα του Ιησού έτσι ώστε να μπορούν, κατατοπισμένοι, να πάρουν κάποια απόφαση σχετικά μ’ αυτόν. Επιπρόσθετα, θέλουν να μοιραστούν με τους Εβραίους την πεποίθησή τους ότι η Μεσσιανική εποχή, η οποία προειπώθηκε από τους προφήτες πριν από πολύ καιρό, είναι τώρα κοντά! Εντούτοις, τι λόγους θα είχε ένας Εβραίος να θέλει να ακούσει κάποιον από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Πρώτα-πρώτα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν προσβάλλουν το θρησκευτικό αίσθημα των Εβραίων με το να χρησιμοποιούν είδωλα στη λατρεία τους ούτε πιστεύουν στο δόγμα της Τριάδας—άλλη μια δοξασία απεχθής στους Εβραίους. Απορρίπτουν αυτή τη διδασκαλία ως ειδωλολατρική και αντιγραφική.a Στην πραγματικότητα, οι Μάρτυρες δεν αποτελούν κατά κανέναν τρόπο μέρος του Χριστιανικού κόσμου! Συνεπώς, δεν φέρουν ευθύνη για το Ολοκαύτωμα, πολύ περισσότερο δε για την αιματηρή ιστορία του αντισημιτισμού.

Απ’ όλες τις θρησκείες που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές, μόνο αυτοί ακολουθούν την εντολή του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 17:16 να μην είναι «εκ του κόσμου». Αυτό περιλαμβάνει τη διακράτηση αυστηρής πολιτικής ουδετερότητας. Οι κατατοπισμένοι Ιουδαίοι ξέρουν ότι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, χίλιοι και πλέον Γερμανοί Μάρτυρες πέθαναν στα στρατόπεδα του Χίτλερ, προτιμώντας να γίνουν θύματα του Ολοκαυτώματος παρά σιωπηλοί συνεργοί του.b Η άφοβη επιμονή τους στο θέμα της ουδετερότητας η οποία τους έφερε αντιμέτωπους με το ναζισμό είναι λαμπρή μαρτυρία της δύναμης που έχει η αληθινή Χριστιανοσύνη. Αν ο Χριστιανικός κόσμος είχε ενεργήσει παρόμοια, το Ολοκαύτωμα ίσως ποτέ να μην είχε συμβεί.

Πολλοί Εβραίοι, λοιπόν, δέχονται ευγενικά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βέβαια, δεν εκτιμούν όλοι τις επισκέψεις που κάνουν αυτοί. Ο Ραβίνος Σάμουελ Σάντμελ, ωστόσο, αναγνωρίζει ότι οι Χριστιανοί αισθάνονται υποχρεωμένοι να κηρύττουν σε άλλους. (Ρωμαίους 10:10) Αυτός ρωτάει τους Χριστιανούς: «Μπορείτε να συνεχίσετε να επιδιώκετε το σκοπό σας με τρόπο που δεν θα θίγει την αξιοπρέπειά μας ούτε θα υποδηλώνει ότι εγκαταλείψατε αυτή [την αποστολή κηρύγματος] που αποτελεί κεντρικό σημείο της πίστης σας;»—Εμείς οι Εβραίοι κι Εσείς οι Χριστιανοί.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αγωνίζονται να κάνουν ακριβώς αυτό. Με σεβασμό, ζητούν από τους Εβραίους πλησίον τους να εξετάσουν το ζήτημα που εδώ και τόσο καιρό χωρίζει Χριστιανούς και Εβραίους: τη Μεσσιανική ελπίδα. Τι γέννησε αυτή την ελπίδα; Πώς έφτασαν να διαφέρουν τόσο πολύ οι απόψεις των Χριστιανών και των Εβραίων; Η άνοδος του αντισημιτισμού που παρατηρείται σήμερα σε κάποια μέρη του κόσμου καθιστά τα ερωτήματα σχετικά με τον Ιησού πιο επίκαιρα από ποτέ άλλοτε. Το επόμενο άρθρο μας προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

«Η διδασκαλία για τη θειότητα του Ιησού Χριστού είναι ασυγχώρητη ύβρις ενώπιον του Ιουδαϊσμού»

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Οι δραστηριότητες των λεγόμενων Χριστιανών δεν αρκούν για να συστήσουν τη Χριστιανοσύνη ως θρησκεία αγάπης

[Ευχαριστίες]

U.S. Army

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Η ειδωλολατρία που χαρακτηρίζει το Χριστιανικό κόσμο καθώς και το δόγμα της Τριάδας απωθούν πολλούς Ιουδαίους