Ιεχωβά, ο ‘Κριτής Όλης της Γης’ που Δεν Είναι Προσωπολήπτης

‘Ο Πατέρας . . . κρίνει χωρίς να προσωποληπτεί σύμφωνα με το έργο του καθενός’.—1 ΠΕΤΡΟΥ 1:17, ΜΝΚ.

1, 2. (α) Γιατί θα πρέπει να αισθανόμαστε και φόβο και παρηγοριά με τη σκέψη ότι ο Ιεχωβά είναι ο μεγάλος Κριτής; (β) Στη νομική υπόθεση που έχει ο Ιεχωβά ενάντια στα έθνη, ποιο ρόλο παίζουν οι επίγειοι δούλοι του;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μεγάλος ‘Κριτής όλης της γης’. (Γένεσις 18:25, ΜΝΚ) Ως ο Υπέρτατος Θεός του σύμπαντος, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει τα πλάσματά του. Αυτή η σκέψη εμπνέει φόβο και ταυτόχρονα είναι παρηγορητική. Ο Μωυσής εξέφρασε με συγκινητικό τρόπο αυτή τη φαινομενικά παράδοξη κατάσταση, λέγοντας: ‘Ιεχωβά ο Θεός σας είναι Θεός των θεών και Κύριος των κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός και φοβερός, μη αποβλέπων εις πρόσωπον [ο οποίος δεν φέρεται σε κανέναν με προσωποληψία, ΜΝΚ] μηδέ λαμβάνων δώρον· ποιών κρίσιν εις τον ορφανόν και εις την χήραν, και αγαπών τον ξένον, δίδων εις αυτόν τροφήν και ενδύματα’.—Δευτερονόμιον 10:17, 18.

² Τι καταπληκτική ισορροπία! Ένας μεγάλος, ισχυρός, φοβερός Θεός, που ωστόσο δεν προσωποληπτεί αλλά υπερασπίζεται στοργικά τα συμφέροντα των ορφανών, των χηρών και των ξένων. Ποιος θα μπορούσε να θέλει να έχει έναν πιο στοργικό Κριτή από τον Ιεχωβά; Παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν να είχε μια νομική υπόθεση ενάντια στα έθνη του κόσμου τού Σατανά, ο Ιεχωβά καλεί τους δούλους που έχει στη γη να είναι μάρτυρές του. (Ησαΐας 34:8, ΜΝΚ· 43:9-12) Δεν εξαρτάται από τη μαρτυρία τους για να αποδείξει τη θεϊκή του υπόσταση και τη νόμιμη κυριαρχία του. Αλλά προσφέρει στους μάρτυρές Του το μοναδικό προνόμιο να πιστοποιούν ενώπιον όλου του ανθρωπίνου γένους ότι αναγνωρίζουν την υπεροχή Του. Οι μάρτυρές Του υποτάσσονται οι ίδιοι στη δίκαιη κυριαρχία του, και μέσω της δημόσιας διακονίας τους υποκινούν και άλλους να ταχθούν υπό την εξουσία του Υπέρτατου Κριτή.

Ο Τρόπος που Ασκεί Κρίση ο Ιεχωβά

3. Πώς μπορεί να συνοψιστεί ο τρόπος που ασκεί κρίση ο Ιεχωβά, και πώς καταδείχτηκε αυτό στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας;

³ Στην αρχή της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, ο Ιεχωβά έκρινε προσωπικά ορισμένους παραβάτες. Ορισμένα παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο χειρίστηκε δικαστικά ζητήματα έθεσαν το πρότυπο για τους δούλους του οι οποίοι αργότερα θα είχαν την ευθύνη να χειρίζονται δικαστικές διαδικασίες ανάμεσα στο λαό του. (Ψαλμός 77:11, 12) Ο τρόπος που Αυτός ασκεί κρίση μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: σταθερότητα όπου είναι απαραίτητο, έλεος όπου είναι δυνατόν. Στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, οι οποίοι ήταν τέλεια ανθρώπινα πλάσματα που είχαν στασιάσει εσκεμμένα, δεν άξιζε να δειχτεί έλεος. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά τούς καταδίκασε σε θάνατο. Αλλά το έλεός του εκδηλώθηκε προς τους απογόνους τους. Ο Ιεχωβά ανέβαλε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης, επιτρέποντας έτσι στον Αδάμ και στην Εύα να αποκτήσουν παιδιά. Στοργικά έδωσε στους απογόνους τους την ελπίδα για απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου.—Γένεσις 3:15· Ρωμαίους 8:20, 21.

4. Πώς πολιτεύτηκε ο Ιεχωβά με τον Κάιν, και γιατί παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή η περίπτωση;

⁴ Ο τρόπος που πολιτεύτηκε ο Ιεχωβά με τον Κάιν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή είναι η πρώτη καταγραμμένη περίπτωση που περιλαμβάνει κάποιον ατελή απόγονο του Αδάμ και της Εύας, ο οποίος ήταν «πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν». (Ρωμαίους 7:14) Το έλαβε αυτό υπόψη του ο Ιεχωβά και πολιτεύτηκε με τον Κάιν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι πολιτεύτηκε με τους γονείς του; Και μπορεί αυτή η περίπτωση να δώσει κάποιο δίδαγμα για τους Χριστιανούς επισκόπους σήμερα; Ας δούμε. Μόλις ο Ιεχωβά διέκρινε την εσφαλμένη αντίδραση του Κάιν όταν η θυσία του δεν έγινε ευνοϊκά δεκτή, τον προειδοποίησε στοργικά σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε. Μια παλιά παροιμία δηλώνει: ‘Η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία’. Ο Ιεχωβά έκανε ό,τι μπορούσε προειδοποιώντας τον Κάιν ότι επέτρεπε στην αμαρτωλή του τάση να τον εξουσιάζει. Προσπάθησε να τον βοηθήσει να ‘πράττη καλώς’. (Γένεσις 4:5-7) Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Θεός κάλεσε κάποιον αμαρτωλό άνθρωπο να μετανοήσει. Αφού ο Κάιν έδειξε αμετανόητη στάση και διέπραξε το έγκλημά του, ο Ιεχωβά τον καταδίκασε σε εκτόπιση, εξισορροπώντας αυτή την ποινή μ’ ένα διάταγμα το οποίο απαγόρευε να τον θανατώσουν άλλοι άνθρωποι.—Γένεσις 4:8-15.

5, 6. (α) Πώς ενήργησε ο Ιεχωβά σε σχέση με την προκατακλυσμιαία γενιά; (β) Τι έκανε ο Ιεχωβά προτού εκτελέσει κρίση εναντίων των κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων;

⁵ Πριν από τον Κατακλυσμό, όταν ‘είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, ελυπήθη εν τη καρδία αυτού’. (Γένεσις 6:5, 6) Ο Ιεχωβά «μετεμελήθη» με την έννοια ότι λυπήθηκε για το γεγονός ότι η πλειονότητα των ανθρώπων της προκατακλυσμιαίας γενιάς έκαναν κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής τους και για το ότι θα έπρεπε να εκτελέσει κρίση εναντίον τους. Παρ’ όλα αυτά, τους έδωσε επαρκή προειδοποίηση, χρησιμοποιώντας τον Νώε επί πολλά χρόνια ως «κήρυκα της δικαιοσύνης». Ύστερα απ’ αυτό, ο Ιεχωβά δεν είχε κανένα λόγο να ‘φεισθεί [διστάσει να τιμωρήσει, ΜΝΚ] τον κόσμο των ασεβών’ ανθρώπων.—2 Πέτρου 2:5.

⁶ Με παρόμοιο τρόπο, ο Ιεχωβά αναγκάστηκε να χειριστεί μια νομική υπόθεση εναντίων των διεφθαρμένων κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων. Αλλά προσέξτε τα βήματα που ακολούθησε. Είχε ακούσει την «κραυγή» σχετικά με τη σκανδαλώδη διαγωγή εκείνων των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτή προερχόταν μόνο από τις προσευχές τού δίκαιου Λωτ. (Γένεσις 18:20· 2 Πέτρου 2:7, 8) Αλλά προτού ενεργήσει, ‘κατέβηκε’ για να επιβεβαιώσει τα γεγονότα μέσω των αγγέλων του. (Γένεσις 18:21, 22· 19:1) Επίσης αφιέρωσε χρόνο για να διαβεβαιώσει τον Αβραάμ ότι δεν θα ενεργούσε άδικα.—Γένεσις 18:23-32.

7. Ποια διδάγματα μπορούν να πάρουν οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές από παραδείγματα που δείχνουν πώς ασκεί κρίση ο Ιεχωβά;

⁷ Τι μπορούν να μάθουν οι πρεσβύτεροι σήμερα απ’ αυτά τα παραδείγματα; Στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, ο Ιεχωβά εκδήλωσε αγάπη και στοχαστικό ενδιαφέρον για εκείνους που, ενώ σχετίζονταν με τους ενόχους, δεν ήταν αξιοκατάκριτοι στην υπόθεση αυτή. Εκδήλωσε έλεος προς τους απογόνους τού Αδάμ και της Εύας. Στην περίπτωση του Κάιν, ο Ιεχωβά προείδε τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε ο Κάιν και με καλοσύνη συζήτησε λογικά μαζί του, προσπαθώντας να αποτρέψει τη διάπραξη αμαρτίας. Ακόμη και αφού τον εκτόπισε, ο Ιεχωβά έδειχνε ενδιαφέρον για τον Κάιν. Επιπλέον, ο Ιεχωβά εκτέλεσε κρίση στην προκατακλυσμιαία γενιά μόνο αφού είχε δείξει μεγάλη υπομονετική εγκαρτέρηση. Όταν αντιμετώπισε την ισχυρογνώμονα πονηρία τους, ο Ιεχωβά «ελυπήθη εν τη καρδία αυτού». Μεταμελήθηκε για το ότι οι άνθρωποι στασίασαν ενάντια στους δίκαιους κανόνες του και για το ότι ήταν αναγκασμένος να τους κρίνει δυσμενώς. (Γένεσις 6:6· παράβαλε Ιεζεκιήλ 18:31· 2 Πέτρου 3:9). Στην περίπτωση των Σοδόμων και των Γομόρρων, ο Ιεχωβά ενήργησε μόνο αφού είχε επιβεβαιώσει τα γεγονότα. Τι εξαίσια παραδείγματα για εκείνους που πρέπει να χειρίζονται νομικές υποθέσεις σήμερα!

Ανθρώπινοι Κριτές στην Πατριαρχική Εποχή

8. Ποιοι βασικοί νόμοι του Ιεχωβά ήταν γνωστοί στην πατριαρχική εποχή;

⁸ Μολονότι δεν υπήρχε προφανώς κανένας γραπτός κώδικας εκείνον τον καιρό, η πατριαρχική κοινωνία ήταν εξοικειωμένη με τους βασικούς νόμους του Ιεχωβά, και οι δούλοι του είχαν την υποχρέωση να τους τηρούν. (Παράβαλε Γένεσις 26:5, ΜΝΚ). Το δράμα που έλαβε χώρα στην Εδέμ είχε καταδείξει την ανάγκη για υπακοή και υποταγή στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Η περίπτωση του Κάιν είχε αποκαλύψει ότι ο Ιεχωβά αποδοκιμάζει το φόνο. Αμέσως μετά τον Κατακλυσμό, ο Θεός έδωσε στο ανθρώπινο γένος νόμους σχετικά με την ιερότητα της ζωής, το φόνο, τη θανατική ποινή και τη βρώση αίματος. (Γένεσις 9:3-6) Ο Ιεχωβά καταδίκασε έντονα τη μοιχεία στο περιστατικό που περιλάμβανε τον Αβραάμ, τη Σάρρα και τον Αβιμέλεχ, το βασιλιά των Γεράρων, κοντά στη Γάζα.—Γένεσις 20:1-7.

9, 10. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι υπήρχε δικαστικό σύστημα στην πατριαρχική κοινωνία;

⁹ Εκείνες τις μέρες οι κεφαλές των οικογενειών ενεργούσαν ως κριτές και χειρίζονταν νομικά προβλήματα. Ο Ιεχωβά δήλωσε σχετικά με τον Αβραάμ: ‘Γνωρίζω αυτόν ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν’. (Γένεσις 18:19) Ο Αβραάμ εκδήλωσε ανιδιοτέλεια και διάκριση στην τακτοποίηση της λογομαχίας μεταξύ των δικών του βοσκών και εκείνων του Λωτ. (Γένεσις 13:7-11) Ενεργώντας ως πατριαρχική κεφαλή και κριτής, ο Ιούδας καταδίκασε τη νύφη του, τη Θάμαρ, να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου και μετά να την κάψουν, πιστεύοντας ότι ήταν μοιχαλίδα. (Γένεσις 38:11, 24· παράβαλε Ιησούς του Ναυή 7:25). Ωστόσο, όταν έμαθε όλα τα γεγονότα, την ανακήρυξε πιο δίκαιη από τον ίδιο του τον εαυτό. (Γένεσις 38:25, 26) Πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουμε όλα τα γεγονότα προτού πάρουμε μια δικαστική απόφαση!

¹⁰ Το βιβλίο του Ιώβ κάνει νύξη για ένα δικαστικό σύστημα και δείχνει ότι ήταν επιθυμητή η κρίση που δεν γινόταν με προσωποληψία. (Ιώβ 13:8, 10· 31:11· 32:21) Ο ίδιος ο Ιώβ αναπολεί τον καιρό που ήταν ένας σεβαστός κριτής ο οποίος καθόταν στην πύλη της πόλης απονέμοντας δικαιοσύνη και υπερασπιζόμενος την υπόθεση της χήρας και του ορφανού από πατέρα αγοριού. (Ιώβ 29:7-16) Επομένως, υπάρχουν αποδείξεις ότι, στην πατριαρχική κοινωνία, οι «πρεσβύτεροι» ενεργούσαν ως κριτές ανάμεσα στους απογόνους του Αβραάμ ακόμη και πριν από την Έξοδο και το θεόδοτο νομικό σύστημα του έθνους Ισραήλ. (Έξοδος 3:16, 18) Στην πραγματικότητα, οι διατάξεις της διαθήκης του Νόμου παρουσιάστηκαν από τον Μωυσή στους «πρεσβυτέρους» του Ισραήλ, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το λαό.—Έξοδος 19:3-7.

Το Δικαστικό Σύστημα του Ισραήλ

11, 12. Σύμφωνα με δυο λογίους της Αγίας Γραφής, τι ξεχώριζε το δικαστικό σύστημα του Ισραήλ από εκείνο των άλλων εθνών;

¹¹ Η απονομή δικαιοσύνης στον Ισραήλ ήταν εντελώς διαφορετική από τις νομικές διαδικασίες που ακολουθούσαν τα γύρω έθνη. Δεν γινόταν καμιά διάκριση μεταξύ του αστικού δικαίου και του ποινικού δικαίου. Και τα δυο ήταν συνυφασμένα με ηθικούς και με θρησκευτικούς νόμους. Ένα παράπτωμα ενάντια στον πλησίον κάποιου ήταν παράπτωμα ενάντια στον Ιεχωβά. Στο βιβλίο του Οι Άνθρωποι και η Πίστη στην Αγία Γραφή (The People and the Faith of the Bible), ο συγγραφέας Αντρέ Σουρακί γράφει: «Η νομική παράδοση των Εβραίων διαφέρει απ’ αυτή των γειτόνων τους, όχι μόνο στον καθορισμό των παραβάσεων και των ποινών της, αλλά και στο ίδιο το πνεύμα των νόμων. . . . Η Τορά [ο Νόμος] δεν διαχωρίζεται από την καθημερινή ζωή· ελέγχει τη φύση και το περιεχόμενο της καθημερινής ζωής με το να δίνει ευλογία ή κατάρα. . . . Στον Ισραήλ . . . είναι σχεδόν αδύνατον να κάνει κάποιος σαφή διάκριση ανάμεσα στις νομικές ενέργειες της πόλης. Ήταν ενσωματωμένες μέσα στην ενότητα μιας ζωής η οποία προσανατολιζόταν πλήρως στην εκπλήρωση του θελήματος του ζωντανού Θεού».

¹² Αυτή η μοναδική κατάσταση τοποθετούσε την απονομή δικαιοσύνης στον Ισραήλ σ’ ένα πολύ πιο υψηλό επίπεδο από εκείνο που είχαν τα σύγχρονα μ’ αυτόν έθνη. Ο λόγιος της Αγίας Γραφής Ρολάν ντε Βο γράφει: «Ο ισραηλιτικός νόμος, παρά τις ομοιότητες που έχει στη μορφή και στο περιεχόμενο, διαφέρει ριζικά από τους όρους που είχαν τα έθνη της Μέσης Ανατολής στις ‘συμφωνίες’ και στα άρθρα των ‘κωδίκων’ τους. Είναι ένας θρησκευτικός νόμος. . . . Κανένας μεσανατολικός κώδικας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ισραηλιτικό νόμο, ο οποίος αποδίδεται εξ ολοκλήρου στον Θεό ως συγγραφέα του. Αν περιλαμβάνει, και συχνά αναμειγνύει, ηθικές και τελετουργικές διατάξεις, αυτό συμβαίνει επειδή καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της θεϊκής Διαθήκης, και επειδή αυτή η Διαθήκη ρύθμιζε τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, καθώς και τις σχέσεις τους με τον Θεό». Δεν είναι παράξενο που ο Μωυσής ρώτησε: «Ποίον έθνος είναι τόσον μέγα, το οποίον να έχη διατάγματα και κρίσεις [δικαστικές αποφάσεις, ΜΝΚ] ούτω δικαίας, καθώς πας ο νόμος ούτος, τον οποίον θέτω ενώπιόν σας σήμερον;»—Δευτερονόμιον 4:8.

Οι Κριτές στον Ισραήλ

13. Από ποιες απόψεις είναι ο Μωυσής ένα θαυμάσιο παράδειγμα για τους πρεσβυτέρους σήμερα;

¹³ Μ’ ένα τέτοιο εξυψωμένο δικαστικό σύστημα, τι είδους άντρες χρειαζόταν να ενεργούν ως κριτές; Η Αγία Γραφή αναφέρει τα εξής για τον πρώτο κριτή που διορίστηκε στον Ισραήλ: «Ο άνθρωπος Μωυσής ήτο πραύς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης». (Αριθμοί 12:3) Δεν είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση. (Έξοδος 4:10) Μολονότι απαιτούνταν να κρίνει το λαό, κατά καιρούς συνηγορούσε υπέρ αυτών ενώπιον του Ιεχωβά, ικετεύοντάς τον να τους συγχωρήσει, προσφέροντας μάλιστα και τον εαυτό του ως θυσία για χάρη τους. (Έξοδος 32:11, 30-32) Αυτός είπε ποιητικά: «Είθε ο λόγος μου να αποστάξη ως η δρόσος, ως η λεπτή βροχή επί της χλόης και ως η δυνατή βροχή επί της βλαστήσεως». (Δευτερονόμιον 32:2, ΛΧ) Αντί να κρίνει το λαό στηριζόμενος στη δική του σοφία, αυτός διακήρυξε: «Όταν έχωσιν υπόθεσιν τινά, έρχονται προς εμέ και εγώ κρίνω μεταξύ του ενός και του άλλου· και δεικνύω εις αυτούς τα προστάγματα [τις αποφάσεις, ΜΝΚ] του Θεού και τους νόμους αυτού». (Έξοδος 18:16) Όταν αμφέβαλλε, υπέβαλλε το ζήτημα στον Ιεχωβά. (Αριθμοί 9:6-8· 15:32-36· 27:1-11) Ο Μωυσής είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα για τους πρεσβυτέρους οι οποίοι σήμερα ‘ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού’ και παίρνουν δικαστικές αποφάσεις. (Πράξεις 20:28) Είθε η σχέση που έχουν με τους αδελφούς τους να αποδειχτεί με παρόμοιο τρόπο ότι είναι «ως η λεπτή βροχή επί της χλόης».

14. Ποια ήταν τα πνευματικά προσόντα των αντρών που διόρισε ο Μωυσής ως κριτές στον Ισραήλ;

¹⁴ Με τον καιρό, ο Μωυσής δεν μπορούσε να βαστάσει μόνος του το φορτίο του χειρισμού των δικαστικών υποθέσεων του λαού. (Έξοδος 18:13, 18) Δέχτηκε την πρόταση του πεθερού του να προσλάβει βοήθεια. Και πάλι, τι είδους άντρες εκλέχτηκαν; Διαβάζουμε: «Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους [ικανούς, ΜΝΚ], φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις [αξιόπιστους, ΜΝΚ], μισούντας την φιλαργυρίαν· . . . Και έκλεξεν ο Μωυσής εκ παντός του Ισραήλ άνδρας αξίους [ικανούς, ΜΝΚ] και κατέστησεν αυτούς αρχηγούς επί του λαού, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους και δεκάρχους· και έκρινον τον λαόν εν παντί καιρώ· τας μεν υποθέσεις τας δυσκόλους ανέφερον προς τον Μωυσήν, πάσαν δε μικράν υπόθεσιν έκρινον αυτοί».—Έξοδος 18:21-26.

15. Ποια ήταν τα προσόντα εκείνων που υπηρετούσαν ως κριτές στον Ισραήλ;

¹⁵ Είναι φανερό ότι η ηλικία δεν ήταν το μόνο κριτήριο για την επιλογή των αντρών που θα ενεργούσαν ως κριτές. Ο Μωυσής δήλωσε: «Λάβετε άνδρας σοφούς και συνετούς και γνωστούς [έμπειρους, ΜΝΚ] μεταξύ των φυλών σας, και θέλω καταστήσει αυτούς αρχηγούς εφ’ υμάς». (Δευτερονόμιον 1:13) Ο Μωυσής γνώριζε πολύ καλά αυτό που είχε πει ο νεαρός Ελιού πριν από πολλά χρόνια: «Οι μεγαλήτεροι δεν είναι πάντοτε σοφοί· ούτε οι γέροντες νοούσι κρίσιν». (Ιώβ 32:9) Ασφαλώς, αυτοί που ήταν διορισμένοι έπρεπε να είναι ‘έμπειροι άντρες’. Αλλά, πάνω απ’ όλα, έπρεπε να είναι ικανοί, θεοφοβούμενοι, αξιόπιστοι άντρες, οι οποίοι μισούσαν το άδικο κέρδος και οι οποίοι ήταν σοφοί και συνετοί. Έτσι, φαίνεται καθαρά ότι οι ‘αρχηγοί’ και οι ‘κριτές’ που αναφέρονται στα εδάφια Ιησούς του Ναυή 23:2 και 24:1 δεν ήταν διαφορετικοί από «τους πρεσβυτέρους» που αναφέρονται στα ίδια εδάφια, αλλά ήταν άτομα που είχαν εκλεγεί ανάμεσα απ’ αυτούς.—Βλέπε Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 2, σελίδα 549 (στην αγγλική).

Απονομή Δικαιοσύνης

16. Τι θα πρέπει να προσέξουμε σήμερα σε σχέση με τις οδηγίες που έδωσε ο Μωυσής στους νεοδιορισμένους κριτές;

¹⁶ Όσον αφορά τις οδηγίες που δόθηκαν σ’ αυτούς τους διορισμένους κριτές, ο Μωυσής είπε: «Προσέταξα εις τους κριτάς σας κατ’ εκείνον τον καιρόν λέγων, Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας και κρίνετε δικαίως αναμέσον ανθρώπου και του αδελφού αυτού και του ξένου αυτού. Εν τη κρίσει δεν θέλετε αποβλέπει εις πρόσωπα [Δεν πρέπει να είστε προσωπολήπτες στην κρίση, ΜΝΚ]· θέλετε ακούει τον μικρόν ως τον μεγάλον· δεν θέλετε φοβείσθαι πρόσωπον ανθρώπου· διότι η κρίσις είναι του Θεού· και πάσαν υπόθεσιν, ήτις ήθελεν είσθαι πολύ δύσκολος δια σας, αναφέρετε αυτήν εις εμέ [στον Μωυσή], και εγώ θέλω ακούει αυτήν».—Δευτερονόμιον 1:16, 17.

17. Ποιοι διορίστηκαν ως κριτές, και ποια προειδοποίηση τους έδωσε ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ;

¹⁷ Φυσικά, οι υποθέσεις θα μπορούσαν να φέρνονται στον Μωυσή μόνο ενόσω ζούσε. Έτσι έγιναν περαιτέρω διευθετήσεις ώστε οι δύσκολες υποθέσεις να φέρονται ενώπιον ιερέων, Λευιτών και άλλων ειδικά διορισμένων κριτών. (Δευτερονόμιον 17:8-12· 1 Χρονικών 23:1-4· 2 Χρονικών 19:5, 8) Ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ δήλωσε στους κριτές που διόρισε στις πόλεις του Ιούδα: ‘Ιδέτε τι κάμνετε σεις· διότι δεν κρίνετε κρίσιν ανθρώπου, αλλά του Ιεχωβά . . . Ούτω θέλετε κάμνει εν φόβω Ιεχωβά, εν πίστει και εν καρδία τελεία· και οποιαδήποτε διαφορά [νομική υπόθεση, ΜΝΚ] έλθη προς εσάς εκ των αδελφών σας, των κατοικούντων εν ταις πόλεσιν αυτών, . . . θέλετε νουθετεί αυτούς, δια να μη γίνωνται ένοχοι εις τον Ιεχωβά, και έλθη οργή εφ’ υμάς και επί τους αδελφούς υμών· ούτω κάμνετε, και δεν θέλετε γίνεσθαι ένοχοι’.—2 Χρονικών 19:6-10.

18. (α) Ποιες ήταν μερικές από τις αρχές που έπρεπε να εφαρμόζουν οι κριτές στον Ισραήλ; (β) Τι έπρεπε να θυμούνται οι κριτές, και ποια εδάφια δείχνουν τις συνέπειες, αν το ξεχνούσαν αυτό;

¹⁸ Ανάμεσα στις αρχές τις οποίες θα έπρεπε να εφαρμόζουν οι κριτές στον Ισραήλ ήταν οι ακόλουθες: ισότιμη δικαιοσύνη για τον πλούσιο και για το φτωχό (Έξοδος 23:3, 6, Απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα· Λευιτικόν 19:15, ΜΝΚ)· αυστηρή απροσωποληψία (Δευτερονόμιον 1:17, ΜΝΚ)· καμιά αποδοχή δωροδοκίας. (Δευτερονόμιον 16:18-20) Οι κριτές έπρεπε να θυμούνται συνεχώς ότι εκείνοι τους οποίους έκριναν ήταν πρόβατα του Ιεχωβά. (Ψαλμός 100:3) Μάλιστα, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Ιεχωβά απέρριψε τον φυσικό Ισραήλ ήταν ότι οι ιερείς και οι ποιμένες τους απέτυχαν να κρίνουν με δικαιοσύνη και μεταχειρίζονταν το λαό με σκληρότητα.—Ιερεμίας 22:3, 5, 25· 23:1, 2· Ιεζεκιήλ 34:1-4· Μαλαχίας 2:8, 9.

19. Ποια αξία έχει για εμάς αυτή η εξέταση των κανόνων δικαιοσύνης του Ιεχωβά πριν από την Κοινή Χρονολογία, και τι θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο;

¹⁹ Ο Ιεχωβά δεν αλλάζει. (Μαλαχίας 3:6) Αυτή η σύντομη ανασκόπηση του τρόπου με τον οποίο θα έπρεπε να απονέμεται δικαιοσύνη στον Ισραήλ και του πώς θεωρούσε ο Ιεχωβά οποιαδήποτε άρνηση απονομής δικαιοσύνης θα πρέπει να κάνει τους πρεσβυτέρους, οι οποίοι είναι σήμερα υπεύθυνοι για να παίρνουν δικαστικές αποφάσεις, να σταθούν και να σκεφτούν. Το παράδειγμα του Ιεχωβά ως Κριτή και το δικαστικό σύστημα που θέσπισε στον Ισραήλ καθιέρωσαν αρχές οι οποίες έθεσαν το πρότυπο για την απονομή δικαιοσύνης μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο.

Πρεσβύτεροι, να Κρίνετε με Δικαιοσύνη

«Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας και κρίνετε δικαίως».—ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ 1:16.

1. Όσον αφορά το ζήτημα της κρίσης, τι είδους μεταβίβαση εξουσίας έχει λάβει χώρα, και τι συνεπάγεται αυτό για τους κριτές που είναι άνθρωποι;

ΩΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ Κριτής, ο Ιεχωβά έχει μεταβιβάσει δικαστική εξουσία στον Γιο του. (Ιωάννης 5:27) Με τη σειρά του, ο Χριστός, ως Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, χρησιμοποιεί την τάξη του πιστού και φρόνιμου δούλου και το Κυβερνών της Σώμα για να διορίζει πρεσβυτέρους, οι οποίοι κατά καιρούς πρέπει να ενεργούν ως κριτές. (Ματθαίος 24:45-47· 1 Κορινθίους 5:12, 13· Τίτον 1:5, 9) Ως κριτές, που κρίνουν στη θέση των ουράνιων Κριτών, δηλαδή του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού, αυτοί έχουν την υποχρέωση να ακολουθούν προσεκτικά το παράδειγμά τους.

Ο Χριστός—Ο Υποδειγματικός Κριτής

2, 3. (α) Ποια Μεσσιανική προφητεία αποκαλύπτει τις ιδιότητες του Χριστού ως Κριτή; (β) Ποια σημεία είναι άξια ιδιαίτερης προσοχής;

² Για τον Χριστό ως Κριτή, έχουν γραφτεί προφητικά τα εξής: ‘Το πνεύμα του Ιεχωβά θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως [κατανόησης, ΜΝΚ], πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Ιεχωβά· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Ιεχωβά, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς [ταπεινούς, ΜΝΚ], και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς [πράους, ΜΝΚ] της γης’.—Ησαΐας 11:2-4.

³ Προσέξτε σ’ αυτή την προφητεία τις ιδιότητες που κάνουν τον Χριστό ικανό να «κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη». (Πράξεις 17:31) Κρίνει σύμφωνα με το πνεύμα, τη θεϊκή σοφία, την κατανόηση, τη βουλή και τη γνώση του Ιεχωβά. Προσέξτε, επίσης, ότι κρίνει με φόβο του Ιεχωβά. Επομένως, ‘το βήμα [η δικαστική έδρα, ΜΝΚ] του Χριστού’ είναι, με αντιπροσωπευτικό τρόπο, ‘η δικαστική έδρα τού Θεού’. (2 Κορινθίους 5:10· Ρωμαίους 14:10, ΜΝΚ) Αυτός προσέχει να κρίνει τα ζητήματα με τον τρόπο που τα κρίνει ο Θεός. (Ιωάννης 8:16) Δεν κρίνει απλώς και μόνο από την εμφάνιση ή από απλές διαδόσεις. Κρίνει με ευθύτητα για λογαριασμό των πράων και των ταπεινών. Τι υπέροχος Κριτής! Και τι υπέροχο παράδειγμα για τους ατελείς ανθρώπους οι οποίοι καλούνται να ενεργήσουν με δικαστική ιδιότητα σήμερα!

Επίγειοι Κριτές

4. (α) Ποιο θα είναι ένα από τα καθήκοντα των 144.000 στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού; (β) Ποια προφητεία δείχνει ότι μερικοί χρισμένοι Χριστιανοί θα διορίζονταν ως κριτές ενώ θα βρίσκονταν ακόμη στη γη;

⁴ Οι Γραφές δείχνουν ότι ο σχετικά μικρός αριθμός των χρισμένων Χριστιανών, αρχίζοντας με τους 12 αποστόλους, θα είναι κριτές μαζί με τον Χριστό Ιησού στη διάρκεια της Χιλιετίας. (Λουκάς 22:28-30· 1 Κορινθίους 6:2· Αποκάλυψις 20:4) Ένα υπόλοιπο των χρισμένων μελών του πνευματικού Ισραήλ στη γη κρίθηκε και αποκαταστάθηκε τα έτη 1918 και 1919. (Μαλαχίας 3:2-4) Σχετικά μ’ αυτή την αποκατάσταση του πνευματικού Ισραήλ, είχε προφητευτεί: «Θέλω αποκαταστήσει τους κριτάς σου ως το πρότερον και τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής». (Ησαΐας 1:26) Έτσι, ακριβώς όπως είχε κάνει ‘στην αρχή’ με τον φυσικό Ισραήλ, ο Ιεχωβά έχει δώσει στο αποκαταστημένο υπόλοιπο δίκαιους κριτές και συμβούλους.

5. (α) Ποιοι ‘τοποθετούνταν ως κριτές’ μετά την αποκατάσταση του πνευματικού Ισραήλ, και πώς απεικονίζονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης; (β) Από ποιους λαβαίνουν βοήθεια τώρα οι χρισμένοι επίσκοποι στο δικαστικό έργο, και πώς εκπαιδεύονται αυτοί οι βοηθοί για να γίνουν καλύτεροι κριτές;

⁵ Αρχικά, οι ‘σοφοί’ άντρες που ‘τοποθετούνταν ως κριτές’ ήταν όλοι χρισμένοι πρεσβύτεροι. (1 Κορινθίους 6:4, 5) Οι πιστοί, σεβαστοί χρισμένοι επίσκοποι απεικονίζονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης σαν να τους κρατάει ο Ιησούς στο δεξί του χέρι, δηλαδή, βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την κατεύθυνσή του. (Αποκάλυψις 1:16, 20· 2:1) Από το 1935, οι χρισμένοι έχουν λάβει την όσια υποστήριξη ενός ολοένα αυξανόμενου ‘πολύ όχλου’, του οποίου η ελπίδα είναι να επιζήσει από ‘τη μεγάλη θλίψη’ και να ζήσει για πάντα σε μια παραδεισένια γη. (Αποκάλυψις 7:9, 10, 14-17) Καθώς «ο γάμος του Αρνίου» πλησιάζει, όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς διορίζονται από το χρισμένο Κυβερνών Σώμα για να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και κριτές στις 66.000 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη.a (Αποκάλυψις 19:7-9) Μέσω ειδικών σχολών, αυτοί εκπαιδεύονται για να επωμιστούν ευθύνες στην κοινωνία της ‘νέας γης’. (2 Πέτρου 3:13) Η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, που διεξάχθηκε προς το τέλος του 1991 σε πολλές χώρες, έδωσε έμφαση στον κατάλληλο χειρισμό των δικαστικών υποθέσεων. Οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν ως κριτές είναι υποχρεωμένοι να μιμούνται τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού, των οποίων οι κρίσεις είναι αληθινές και δίκαιες.—Ιωάννης 5:30· 8:16· Αποκάλυψις 19:1, 2.

Κριτές οι Οποίοι ‘Συμπεριφέρονται με Φόβο’

6. Γιατί θα πρέπει οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές να ‘συμπεριφέρονται με φόβο’;

⁶ Αν ο ίδιος ο Χριστός κρίνει με φόβο του Ιεχωβά και με τη βοήθεια του πνεύματός Του, πόσο πολύ περισσότερο θα πρέπει οι ατελείς πρεσβύτεροι να το κάνουν αυτό! Όταν διορίζονται να υπηρετήσουν σε μια δικαστική επιτροπή, χρειάζεται να ‘συμπεριφέρονται με φόβο’, επικαλούμενοι ‘τον Πατέρα ο οποίος κρίνει χωρίς να προσωποληπτεί’ για να τους βοηθήσει να κρίνουν με δικαιοσύνη. (1 Πέτρου 1:17, ΜΝΚ) Θα πρέπει να θυμούνται ότι έχουν να κάνουν με ζωές ανθρώπων, με τις ‘ψυχές’ αυτών των ανθρώπων, ως εκείνοι που ‘θα αποδώσουν λογαριασμό’. (Εβραίους 13:17, ΜΝΚ) Μ’ αυτό υπόψη, σίγουρα θα είναι επίσης υπόλογοι ενώπιον του Ιεχωβά για οποιαδήποτε δικαστικά λάθη μπορεί να κάνουν τα οποία θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ο Τζ. Χ. Α. Έμπραρντ έγραψε στο σχολιολόγιό του σχετικά με το εδάφιο Εβραίους 13:17: «Είναι καθήκον του ποιμένα να φυλάει τις ψυχές που ανατέθηκαν στη φροντίδα του, και . . . πρέπει να αποδώσει λογαριασμό για όλες, ακόμα και για εκείνες που χάθηκαν από δικό του λάθος. Αυτά είναι σοβαρά λόγια. Ας συλλογιστεί κάθε διάκονος του λόγου ότι έχει αναλάβει εθελοντικά αυτή την εξαιρετικά υπεύθυνη θέση».—Παράβαλε Ιωάννης 17:12· Ιακώβου 3:1.

7. (α) Τι θα πρέπει να θυμούνται οι σύγχρονοι κριτές, και ποιος θα πρέπει να είναι ο στόχος τους; (β) Ποια διδάγματα μπορούν να αντλήσουν οι πρεσβύτεροι από τα εδάφια Ματθαίος 18:18-20;

⁷ Οι πρεσβύτεροι που ενεργούν με δικαστική ιδιότητα θα πρέπει να θυμούνται ότι οι πραγματικοί Κριτές κάθε υπόθεσης είναι ο Ιεχωβά και ο Χριστός Ιησούς. Θυμηθείτε τι είχε λεχθεί στους κριτές στον Ισραήλ: ‘Δεν κρίνετε κρίσιν ανθρώπου, αλλά του Ιεχωβά, όστις είναι μεθ’ υμών εν τη κρισολογία [στο ζήτημα της κρίσης, ΜΝΚ]· τώρα λοιπόν ας ήναι εφ’ υμάς ο φόβος του Ιεχωβά· . . . ούτω κάμνετε, και [εσείς] δεν θέλετε γίνεσθαι ένοχοι’. (2 Χρονικών 19:6-10) Οι πρεσβύτεροι που κρίνουν μια υπόθεση θα πρέπει, με ευλαβικό φόβο, να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να είναι βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά είναι πραγματικά ‘μαζί τους στο ζήτημα της κρίσης’. Η απόφασή τους θα πρέπει να αντανακλά ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν το ζήτημα ο Ιεχωβά και ο Χριστός. Αυτό που εκείνοι συμβολικά ‘δένουν’ (βρίσκουν ένοχο) ή ‘λύνουν’ (βρίσκουν αθώο) στη γη θα πρέπει να είναι αυτό που έχει ήδη δεθεί ή λυθεί στον ουρανό—όπως αποκαλύπτεται απ’ ό,τι είναι γραμμένο στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Αν προσεύχονται στον Ιεχωβά στο όνομα του Ιησού, ο Ιησούς θα είναι ‘ανάμεσά τους’ για να τους βοηθήσει. (Ματθαίος 18:18-20, υποσημείωση στη ΜΝΚ· Η Σκοπιά, 15 Φεβρουαρίου 1988, σελίδα 9) Η ατμόσφαιρα σε μια ακρόαση που γίνεται από δικαστική επιτροπή θα πρέπει να δείχνει ότι ο Χριστός είναι στ’ αλήθεια ανάμεσά τους.

Ολοχρόνιοι Ποιμένες

8. Ποια είναι η κύρια ευθύνη των πρεσβυτέρων απέναντι στο ποίμνιο, όπως φαίνεται από το παράδειγμα του Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού; (Ησαΐας 40:10, 11· Ιωάννης 10:11· 10:27-29, ΝΔΜ)

⁸ Οι πρεσβύτεροι δεν κρίνουν ολοχρόνια. Αυτοί είναι ολοχρόνιοι ποιμένες. Είναι θεραπευτές, όχι τιμωροί. (Ιακώβου 5:13-16, ΚΔΤΚ) Η βασική ιδέα που βρίσκεται πίσω από τη λέξη του κειμένου, επίσκοπος, είναι αυτή της προστατευτικής φροντίδας. Το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (Theological Dictionary of the New Testament) αναφέρει: «Συμπληρώνοντας την έννοια του ποιμένα [στο εδάφιο 1 Πέτρου 2:25], η λέξη [επίσκοπος] υπονοεί το ποιμαντικό έργο της φύλαξης και της περιφρούρησης». Ναι, η πρωταρχική τους ευθύνη είναι να φυλάνε τα πρόβατα και να τα περιφρουρούν, να τα διατηρούν μέσα στο ποίμνιο.

9, 10. (α) Πώς έδωσε έμφαση ο Παύλος στο πρώτιστο καθήκον των πρεσβυτέρων, κι έτσι ποια ερώτηση μπορεί κάλλιστα να εγερθεί; (β) Τι υποδηλώνουν τα λόγια του Παύλου στο εδάφιο Πράξεις 20:29, ΜΝΚ, κι έτσι πώς μπορούν οι πρεσβύτεροι να προσπαθούν να μειώσουν τον αριθμό των δικαστικών υποθέσεων;

⁹ Μιλώντας στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, ο απόστολος Παύλος έδωσε έμφαση εκεί που πρέπει: «Προσέχετε . . . εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος [αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του, ΜΝΚ]». (Πράξεις 20:28) Ο Παύλος τονίζει την ποίμανση, όχι την τιμωρία. Μερικοί πρεσβύτεροι θα είναι καλό να κάνουν στοχασμούς γύρω από την παρακάτω ερώτηση: ‘Θα μπορούσαμε να ελαττώσουμε τη σημαντική ποσότητα χρόνου που χρειάζεται για να ερευνηθεί και να τύχει χειρισμού μια δικαστική υπόθεση αν αφιερώναμε περισσότερο χρόνο και προσπάθεια στην ποίμανση;’

¹⁰ Πράγματι, ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον των ‘καταπιεστικών λύκων’. Αλλά δεν είναι αλήθεια ότι τους κατηγόρησε επειδή ‘δεν μεταχειρίζονταν το ποίμνιο του Θεού με τρυφερότητα’; (Πράξεις 20:29, ΜΝΚ) Και ενώ υπονοούσε ότι οι πιστοί επίσκοποι θα πρέπει να αποβάλλουν αυτούς τους ‘λύκους’, δεν δείχνουν τα λόγια του ότι οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να μεταχειρίζονται τα άλλα μέλη του ποιμνίου ‘με τρυφερότητα’; Όταν ένα πρόβατο γίνεται πνευματικά αδύναμο και σταματάει να υπηρετεί τον Θεό, τι χρειάζεται αυτός ή αυτή—ξυλοδαρμό ή θεραπεία, τιμωρία ή ποίμανση; (Ιακώβου 5:14, 15, ΚΔΤΚ) Συνεπώς, οι πρεσβύτεροι πρέπει να προγραμματίζουν τακτικά χρόνο για το ποιμαντικό έργο. Αυτό μπορεί να έχει το ευτυχές αποτέλεσμα να δαπανάται λιγότερος χρόνος σε χρονοβόρες δικαστικές υποθέσεις που περιλαμβάνουν Χριστιανούς οι οποίοι έχουν καταβληθεί από την αμαρτία. Ασφαλώς, το κύριο μέλημα των πρεσβυτέρων θα πρέπει να είναι το να παρέχουν πηγή ανακούφισης και αναζωογόνησης, προάγοντας έτσι την ειρήνη, τη γαλήνη και την ασφάλεια ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά.—Ησαΐας 32:1, 2, ΛΧ.

Να Υπηρετείτε ως Αγαθοποιοί Ποιμένες και Κριτές

11. Γιατί οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές χρειάζεται να μην προσωποληπτούν και να έχουν την ‘άνωθεν σοφία’;

¹¹ Η περισσότερο εντατική ποίμανση προτού ένας Χριστιανός «πέση εις κανέν αμάρτημα [κάνει κάποιο εσφαλμένο βήμα, ΜΝΚ]» θα μπορούσε κάλλιστα να μειώσει τον αριθμό των δικαστικών υποθέσεων ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά. (Παράβαλε Γαλάτας 6:1). Παρ’ όλα αυτά, εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και ατέλειας, οι Χριστιανοί επίσκοποι ίσως από καιρό σε καιρό να χρειάζεται να χειριστούν υποθέσεις αδικοπραγίας. Ποιες αρχές θα πρέπει να τους κατευθύνουν; Αυτές οι αρχές δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του Μωυσή και από την εποχή των πρώτων Χριστιανών. Τα λόγια του Μωυσή που απευθύνθηκαν στους κριτές στον Ισραήλ ισχύουν ακόμη: «Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας και κρίνετε δικαίως . . . Εν τη κρίσει δεν θέλετε αποβλέπει εις πρόσωπα [Δεν πρέπει να είστε προσωπολήπτες στην κρίση, ΜΝΚ]». (Δευτερονόμιον 1:16, 17) Η απροσωποληψία είναι ένα χαρακτηριστικό της ‘άνωθεν σοφίας’, της σοφίας που είναι τόσο ζωτική για τους πρεσβυτέρους που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές. (Ιακώβου 3:17· Παροιμίαι 24:23) Αυτή η σοφία θα τους βοηθήσει να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ της αδυναμίας και της πονηρίας.

12. Με ποια έννοια χρειάζεται οι κριτές να μην είναι μόνο δίκαιοι αλλά και αγαθοί;

¹² Οι πρεσβύτεροι πρέπει να ‘κρίνουν δικαίως’, σύμφωνα με τους κανόνες του Ιεχωβά για το σωστό και το εσφαλμένο. (Ψαλμός 19:9) Ωστόσο, ενώ προσπαθούν να είναι δίκαιοι, θα πρέπει επίσης να προσπαθούν να είναι αγαθοί, με την έννοια της διάκρισης που κάνει ο Παύλος στα εδάφια Ρωμαίους 5:7, 8. Σχολιάζοντας αυτά τα εδάφια κάτω από το λήμμα «Δικαιοσύνη», το έντυπο Ενόραση στις Γραφές (στην αγγλική) δηλώνει: «Η χρήση της ελληνικής λέξης δείχνει ότι το άτομο που ξεχωρίζει ή διακρίνεται για την αγαθότητά του είναι ένα άτομο φιλάγαθο (που έχει τη διάθεση να κάνει καλό ή να φέρνει οφέλη στους άλλους) και αγαθοποιό (που εκδηλώνει έμπρακτα αυτή την αγαθότητα). Δεν ενδιαφέρεται απλώς να κάνει αυτό που απαιτεί η δικαιοσύνη αλλά προχωράει πέρα απ’ αυτό, καθώς υποκινείται από υγιές στοχαστικό ενδιαφέρον για τους άλλους και από επιθυμία να τους ωφελήσει και να τους βοηθήσει». (Τόμος 2, σελίδα 809) Οι πρεσβύτεροι που δεν είναι μόνο δίκαιοι αλλά και αγαθοί επίσης μεταχειρίζονται τα άτομα που έχουν αδικοπραγήσει με στοργικό ενδιαφέρον. (Ρωμαίους 2:4, ΝΔΜ) Θα πρέπει να δείχνουν έλεος και συμπόνια. Πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν το άτομο που έχει αδικοπραγήσει να δει την ανάγκη που υπάρχει να μετανοήσει, ακόμη και αν αρχικά δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις προσπάθειές τους.

Κατάλληλη Στάση στις Ακροάσεις

13. (α) Όταν ένας πρεσβύτερος ενεργεί ως κριτής, τι δεν παύει να είναι; (β) Ποια συμβουλή του Παύλου εφαρμόζεται επίσης στις ακροάσεις που γίνονται από δικαστικές επιτροπές;

¹³ Όταν μια υπόθεση απαιτεί ακρόαση από δικαστική επιτροπή, οι επίσκοποι δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι εξακολουθούν να είναι ποιμένες, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τα πρόβατα του Ιεχωβά, και βρίσκονται υπό ‘τον καλό ποιμένα’. (Ιωάννης 10:11) Η συμβουλή που έδωσε ο Παύλος, να δίνεται τακτική βοήθεια στα πρόβατα τα οποία αντιμετωπίζουν δυσκολίες, εφαρμόζεται με την ίδια ισχύ στις ακροάσεις που γίνονται από δικαστικές επιτροπές. Αυτός έγραψε: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα [κάνει κάποιο εσφαλμένο βήμα, ΜΝΚ], σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής. Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού».—Γαλάτας 6:1, 2.b

14. Πώς θα πρέπει να θεωρούν οι επίσκοποι τις ακροάσεις που γίνονται από δικαστικές επιτροπές, και ποια θα πρέπει να είναι η στάση τους προς το άτομο που αδικοπραγεί;

¹⁴ Αντί να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους κριτές οι οποίοι συναθροίζονται για να αποδώσουν τιμωρία, οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε μια δικαστική επιτροπή θα πρέπει να θεωρούν την ακρόαση ως μια ακόμη πλευρά του ποιμαντικού τους έργου. Κάποιο πρόβατο του Ιεχωβά αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τι μπορούν να κάνουν για να τον σώσουν ή να τη σώσουν; Είναι πολύ αργά για να βοηθήσουν αυτό το πρόβατο το οποίο έχει απομακρυνθεί από το ποίμνιο; Ελπίζουμε όχι. Οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να διακρατούν θετική άποψη ως προς την εκδήλωση ελέους, όπου αυτό θα ήταν κατάλληλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποβιβάσουν τους κανόνες του Ιεχωβά αν έχει διαπραχθεί κάποια σοβαρή αμαρτία. Αλλά αν είναι άγρυπνοι να διακρίνουν οποιαδήποτε ελαφρυντικά στοιχεία, αυτό θα τους βοηθήσει να επιδείξουν έλεος όπου είναι δυνατόν. (Ψαλμός 103:8-10· 130:3) Είναι λυπηρό να πούμε ότι μερικά άτομα που έχουν αδικοπραγήσει είναι τόσο πείσμονα στη στάση τους, ώστε οι πρεσβύτεροι είναι υποχρεωμένοι να δείξουν σταθερότητα, αν και ποτέ σκληρότητα.—1 Κορινθίους 5:13.

Ο Σκοπός των Ακροάσεων που Γίνονται από Δικαστικές Επιτροπές

15. Όταν ανακύπτει κάποιο σοβαρό πρόβλημα μεταξύ ατόμων, τι θα πρέπει πρώτα να καθοριστεί;

¹⁵ Όταν ανακύπτει κάποιο σοβαρό πρόβλημα μεταξύ ατόμων, οι σοφοί πρεσβύτεροι θα καθορίσουν πρώτα αν αυτοί που περιλαμβάνονται έχουν προσπαθήσει να τακτοποιήσουν το ζήτημα ιδιαιτέρως, σύμφωνα με το πνεύμα των εδαφίων Ματθαίος 5:23, 24 και Ματθαίος 18:15. Αν αυτό απέτυχε, ίσως είναι αρκετό να δοθεί συμβουλή από έναν ή δυο πρεσβυτέρους. Η δικαστική ενέργεια είναι απαραίτητη μόνο αν υπάρχει διάπραξη χονδροειδούς αμαρτίας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποκοπή. (Ματθαίος 18:17· 1 Κορινθίους 5:11) Πρέπει να υπάρχει ισχυρή Γραφική βάση για να συσταθεί δικαστική επιτροπή. (Βλέπε Η Σκοπιά, 15 Σεπτεμβρίου 1989, σελίδα 18). Όταν συστήνεται κάποια δικαστική επιτροπή, θα πρέπει να εκλεγούν οι πρεσβύτεροι που έχουν τα καλύτερα προσόντα για τη συγκεκριμένη περίπτωση.

16. Τι προσπαθούν να πετύχουν οι πρεσβύτεροι μέσω των ακροάσεων που γίνονται από κάποια δικαστική επιτροπή;

¹⁶ Τι προσπαθούν να πετύχουν οι πρεσβύτεροι μέσω των ακροάσεων που γίνονται από κάποια δικαστική επιτροπή; Πρώτον, είναι αδύνατον να κρίνει κανείς με δικαιοσύνη αν δεν γίνει γνωστή η αλήθεια. Όπως στον Ισραήλ, τα σοβαρά ζητήματα πρέπει να ‘εξετάζονται επιμελώς’. (Δευτερονόμιον 13:14· 17:4) Επομένως, ένας από τους στόχους μιας ακρόασης είναι να εξακριβωθούν τα γεγονότα της υπόθεσης. Αλλά αυτό μπορεί και θα πρέπει να γίνει με αγάπη. (1 Κορινθίους 13:4, 6, 7) Όταν τα γεγονότα γίνουν γνωστά, οι πρεσβύτεροι θα κάνουν οτιδήποτε είναι αναγκαίο για να προστατέψουν την εκκλησία και να διατηρήσουν μέσα σ’ αυτή τους υψηλούς κανόνες του Ιεχωβά και την ελεύθερη ροή του πνεύματός του. (1 Κορινθίους 5:7, 8) Όμως, ένας από τους σκοπούς μιας ακρόασης είναι να σώσει, αν αυτό είναι δυνατόν, τον αμαρτωλό που βρίσκεται σε κίνδυνο.—Παράβαλε Λουκάς 15:8-10.

17. (α) Στη διάρκεια της ακρόασης, ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά προς ένα άτομο που κατηγορείται, και με ποιο σκοπό; (β) Τι θα απαιτήσει αυτό από μέρους των μελών της δικαστικής επιτροπής;

¹⁷ Σ’ ένα άτομο που κατηγορείται ποτέ δεν θα πρέπει να συμπεριφέρονται διαφορετικά απ’ ό,τι θα συμπεριφέρονταν σ’ ένα πρόβατο του Θεού. Σ’ αυτόν ή σ’ αυτήν θα πρέπει να συμπεριφέρονται με τρυφερότητα. Αν έχει διαπραχθεί κάποια αμαρτία (ή αμαρτίες), ο σκοπός των δίκαιων κριτών θα είναι να βοηθήσουν τον αμαρτωλό να διορθωθεί, να κατανοήσει την πλάνη της οδού του, να μετανοήσει, και έτσι να αρπαχτεί από «της παγίδος του διαβόλου». Αυτό θα απαιτήσει ‘διδαχή [τέχνη της διδασκαλίας, ΜΝΚ]’, ‘διδασκαλία με πραότητα’. (2 Τιμόθεον 2:24-26· 4:2) Τι γίνεται αν ο αμαρτωλός αναγνωρίσει τότε ότι αμάρτησε, νιώσει πραγματικά ‘βαθιά συντριβή’ και ζητήσει από τον Ιεχωβά να τον συγχωρήσει; (Παράβαλε Πράξεις 2:37, ΜΝΚ). Αν η επιτροπή πειστεί ότι επιθυμεί ειλικρινά βοήθεια, δεν υπάρχει, κατά κανόνα, ανάγκη να τον αποκόψουν.—Βλέπε Η Σκοπιά, 1 Μαΐου 1983, σελίδα 30, παράγραφος 4.

18. (α) Πότε θα πρέπει να δείξει σταθερότητα μια δικαστική επιτροπή αποκόπτοντας αυτόν που έχει αδικοπραγήσει; (β) Έχοντας υπόψη ποια θλιβερή κατάσταση θα πρέπει οι πρεσβύτεροι να αγωνίζονται για χάρη των προβάτων που έχουν απομακρυνθεί;

¹⁸ Από την άλλη μεριά, όταν τα μέλη μιας δικαστικής επιτροπής βρεθούν αντιμέτωπα με μια σαφή υπόθεση αμετανόητης αποστασίας, εσκεμμένου στασιασμού ενάντια στους νόμους του Ιεχωβά ή κατάφωρης πονηρίας, το καθήκον τους είναι να προστατέψουν τα άλλα μέλη της εκκλησίας με το να αποκόψουν τον αμετανόητο παραβάτη. Η δικαστική επιτροπή δεν είναι υποχρεωμένη να συναντιέται επανειλημμένα με τον παραβάτη ή να βάζει λόγια στο στόμα του, προσπαθώντας να τον αναγκάσει να μετανοήσει, αν είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει την ‘κατά Θεό λύπη’.c Στα πρόσφατα χρόνια οι αποκοπές παγκόσμια πλησιάζουν περίπου το 1 τοις εκατό των ευαγγελιζομένων. Αυτό σημαίνει ότι στα εκατό περίπου πρόβατα που παραμένουν στη μάντρα, το ένα χάνεται—τουλάχιστον προσωρινά. Καθώς αναλογιζόμαστε το χρόνο και την προσπάθεια που καταβάλλεται για να έρθει ένα άτομο στη μάντρα, δεν είναι θλιβερό να γνωρίζουμε ότι κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες άτομα ‘παραδίδονται στον Σατανά’;—1 Κορινθίους 5:5.

19. Τι δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές, και έτσι ποιος θα είναι ο στόχος τους;

¹⁹ Οι πρεσβύτεροι που ξεκινούν μια δικαστική υπόθεση θα πρέπει να θυμούνται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αμαρτίας στην εκκλησία περιλαμβάνεται αδυναμία, όχι πονηρία. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν την παραβολή του Ιησού για το χαμένο πρόβατο, την οποία ολοκλήρωσε με τα εξής λόγια: «Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα μάλλον παρά δια ενενήκοντα εννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας». (Λουκάς 15:7) Πραγματικά, ‘ο Ιεχωβά . . . δεν θέλει να απολεσθούν μερικοί, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια’. (2 Πέτρου 3:9) Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, είθε οι δικαστικές επιτροπές σε όλο τον κόσμο να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να φέρνουν χαρά στον ουρανό με το να βοηθούν τα άτομα που έχουν αδικοπραγήσει να διακρίνουν την ανάγκη που υπάρχει να μετανοήσουν και να ξαναμπούν σταθερά στο στενό δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή.—Ματθαίος 7:13, 14.

[Υποσημειώσεις]