Οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι ήταν ασφαλείς και ότι θα λάβαιναν τη Βασιλεία του Θεού ζητώντας να εδραιώσουν τη δική τους δικαιοσύνη, αλλά δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη του Θεού. (Ρω 10:1-3) Γι’ αυτό, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Διότι σας λέω ότι, αν η δικαιοσύνη σας δεν αφθονήσει περισσότερο από αυτήν των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν πρόκειται να μπείτε στη βασιλεία των ουρανών». Αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάποια μορφή δικαιοσύνης κατά το ότι υπάκουαν σε ορισμένες από τις απαιτήσεις του Νόμου και στις επιπρόσθετες παραδόσεις τους. Στην ουσία, όμως, είχαν καταστήσει το λόγο του Θεού άκυρο εξαιτίας της παράδοσής τους και απέρριψαν τον Χριστό, τη θεόδοτη οδό μέσω της οποίας θα μπορούσαν να είχαν οδηγηθεί στην πραγματική δικαιοσύνη.—Ματ 5:17-20· 15:3-9· Ρω 10:4.

Η δικαιοσύνη είναι ανέφικτη μέσω προσωπικών έργων. Συνεπώς, είναι σαφές ότι οι ατελείς άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν ποτέ την αληθινή δικαιοσύνη—δεν θα μπορούσαν να ανυψωθούν στο επίπεδο της δικαιοσύνης του Θεού—είτε βασιζόμενοι σε έργα του Μωσαϊκού Νόμου είτε εκτελώντας προσωπικά έργα αυτοδικαίωσης. (Ρω 3:10· 9:30-32· Γα 2:21· 3:21· Τιτ 3:5) Οι άνθρωποι τους οποίους αποκάλεσε «δίκαιους» ο Θεός ήταν άτομα που είχαν ασκήσει πίστη σε εκείνον και δεν έθεταν την εμπιστοσύνη τους στα προσωπικά τους έργα, αλλά υποστήριζαν αυτή την πίστη εκτελώντας έργα εναρμονισμένα με τα δικά του κριτήρια δικαιοσύνης.—Γε 15:6· Ρω 4:3-9· Ιακ 2:18-24.