Η δικαιοσύνη υπολογίζεται με βάση την πίστη. Ο Παύλος τονίζει το σημείο αυτό και καθορίζει ποιο είναι το θέμα της επιστολής του όταν γράφει: «Δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού [δεν ντρέπομαι για τα καλά νέα, ΜΝΚ]· επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα. Διότι δι’ αυτού αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς είναι γεγραμμένον· Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως».—Ρωμαίους 1:16, 17.

Από το 1ο μέχρι και το 4ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, ο Παύλος ξεκινάει με την αλήθεια ότι όλοι είναι ένοχοι αμαρτίας. Επομένως, μόνο με βάση την πίστη μπορούν οι άνθρωποι να ανακηρυχθούν δίκαιοι. Είναι αλήθεια πως οι Ιουδαίοι προσπάθησαν να είναι δίκαιοι τηρώντας το Μωσαϊκό Νόμο. Όμως απέτυχαν. Ο Παύλος λέει με θάρρος: ‘Ιουδαίοι τε και Έλληνες είναι πάντες υπό αμαρτίαν’. Αποδεικνύει αυτή την αντιδημοφιλή αλήθεια παραθέτοντας αρκετά εδάφια.—Ρωμαίους 3:9.

Αφού «εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή [δεν θα ανακηρυχθεί δίκαιη, ΜΝΚ] ουδεμία σαρξ», ποια ελπίδα υπάρχει; Ο Θεός θα ανακηρύξει τους ανθρώπους δίκαιους, «δωρεάν» με βάση τη λυτρωτική θυσία του Ιησού. (Ρωμαίους 3:20, 24) Για να επωφεληθούν οι άνθρωποι απ’ αυτό, πρέπει να έχουν πίστη σ’ αυτή τη θυσία. Μήπως είναι καινούρια αυτή η διδασκαλία, δηλαδή το ότι οι άνθρωποι ανακηρύσσονται δίκαιοι με βάση την πίστη; Όχι βέβαια. Ο ίδιος ο Αβραάμ ανακηρύχθηκε δίκαιος λόγω της πίστης του πριν καν εγκαινιαστεί ο Νόμος.—Ρωμαίους 4:3.

Αφού απέδειξε τη σπουδαιότητα της πίστης, στο 5ο κεφάλαιο ο Παύλος αναφέρει ποιος είναι η βάση της Χριστιανικής πίστης. Αυτός είναι ο Ιησούς, του οποίου η πορεία δικαιοσύνης ακυρώνει τα κακά αποτελέσματα που επέφερε η αμαρτία του Αδάμ, για τα άτομα που πιστεύουν σ’ Αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ‘μέσω μιας πράξης δικαίωσης’, όχι υπακούοντας στο Μωσαϊκό Νόμο, ‘το αποτέλεσμα για ανθρώπους όλων των ειδών είναι να ανακηρυχθούν δίκαιοι για ζωή’.—Ρωμαίους 5:18, ΜΝΚ.