Λαχταράτε να Έρθει ένας Δίκαιος Κόσμος;

ΕΝΑ ξύλινο ιστιοφόρο με τρία κατάρτια και δύο καταστρώματα πλησιάζει τις ακτές του ακρωτηρίου που ονομάζεται σήμερα Κέιπ Κοντ, στη Μασαχουσέτη των Η.Π.Α. Το πλήρωμα και οι 101 επιβάτες του είναι εξαντλημένοι έπειτα από 66 ημέρες στη θάλασσα. Προσπαθώντας να ξεφύγουν από το θρησκευτικό διωγμό και από τις οικονομικές δυσκολίες, έκαναν ένα κοπιαστικό ταξίδι από τη μια άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού ως την άλλη.

Καθώς οι επιβάτες αυτού του σκάφους, του Μέιφλαουερ, αντικρίζουν τη στεριά στις 11 Νοεμβρίου 1620, τα μάτια τους λάμπουν από την ελπίδα για ένα καινούριο ξεκίνημα. Επιθυμώντας να θέσουν τα θεμέλια ενός καλύτερου κόσμου, οι περισσότεροι από τους ενήλικους άρρενες επιβάτες του πλοίου υπογράφουν τη Συμφωνία του Μέιφλαουερ. Με αυτήν συμφωνούν να θεσπίσουν «δίκαιους και αμερόληπτους νόμους» για «το καλό του συνόλου της αποικίας». Έχει γίνει άραγε πραγματικότητα το όνειρό τους για έναν κόσμο ηθικά ακέραιο που παρέχει ισότητα σε όλους—ένα δίκαιο κόσμο;

Μολονότι η Συμφωνία που υπογράφηκε στο Μέιφλαουερ θεωρείται ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης, η αδικία αποτελεί κοινό φαινόμενο στην Αμερική, όπως συμβαίνει και σε όλο τον κόσμο. Λόγου χάρη, σκεφτείτε την περίπτωση ενός άντρα τον οποίο πυροβόλησαν οι αστυνομικοί ενώ προσπαθούσε να διαφύγει αφού είχε ληστέψει και πυροβολήσει κάποιον καταστηματάρχη. Ο άντρας μήνυσε την αστυνομία και την πόλη της Νέας Υόρκης και, στο συμβιβασμό που έγινε, κέρδισε εκατομμύρια δολάρια.

Σκεφτείτε ένα άλλο παράδειγμα. Ενώ κάποιοι φοιτητές της νομικής έδιναν τις τελικές εξετάσεις για να πάρουν το πτυχίο στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας, ένας από αυτούς έπαθε κρίση και λιποθύμησε. Δυο φοιτητές που βρίσκονταν δίπλα του έσπευσαν αμέσως να του κάνουν καρδιοπνευμονική ανάνηψη μέχρι να φτάσουν οι πρώτες βοήθειες. Αφιέρωσαν 40 λεπτά για να βοηθήσουν τον άντρα. Όταν όμως ζήτησαν να τους δοθεί κάποιος χρόνος για να αναπληρώσουν αυτόν που έχασαν ώστε να ολοκληρώσουν τα γραπτά τους, ο υπεύθυνος απέρριψε το αίτημά τους.

Επίσης, υπάρχει το ζήτημα της τιμωρίας για την εγκληματική δράση. Ο οικονομικός αναλυτής Εντ Ρουμπενστάιν υπογραμμίζει τα εξής: «Τα περισσότερα εγκλήματα δεν καταλήγουν ποτέ σε σύλληψη. Πολλοί από αυτούς που συλλαμβάνονται δεν διώκονται ποινικά. Πολλοί κατάδικοι αφήνονται ελεύθεροι υπό όρους. Από την άποψη του εγκληματία, η αναμενόμενη τιμωρία είναι πιθανή, όχι βέβαιη». Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που υπάρχουν σχετικά με τις διαρρήξεις, ο ίδιος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο υποψήφιος διαρρήκτης «θα αποφύγει τη φυλάκιση σε ποσοστό μεγαλύτερο του 98 τοις εκατό». Ο χαμηλός κίνδυνος τιμωρίας οδηγεί σε περισσότερα εγκλήματα και θύματα εγκλημάτων.—Εκκλησιαστής 8:11.

Σε πολλές χώρες, μια μειονότητα πλουσίων γίνεται όλο και πιο πλούσια ενώ οι μάζες των φτωχών αντιμετωπίζουν οικονομικές αδικίες. Τέτοιες αδικίες αποτελούν κοινό φαινόμενο όταν οι άνθρωποι, λόγω του χρώματος του δέρματός τους, της εθνικής τους προέλευσης, της γλώσσας, του φύλου ή της θρησκείας τους, δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να βελτιώσουν την κατάστασή τους ή έστω να συντηρήσουν τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times), «σχεδόν διακόσια πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι στην Ινδουιστική Νότια Ασία—οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν στην Ινδία και στο Νεπάλ—γεννιούνται και πεθαίνουν ως ανέγγιχτοι». Το αποτέλεσμα είναι ότι εκατομμύρια άτομα μαστίζονται από φτώχεια, πείνα και αρρώστιες. Η αδικία διατρέχει ολόκληρη τη ζωή τους, από την κούνια μέχρι τον τάφο.

Τι θα πούμε για τις φαινομενικές αδικίες που βρίσκονται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο; Σκεφτείτε τα μωρά που γεννιούνται με ελαττώματα—τυφλά, καθυστερημένα ή παραμορφωμένα. Δεν θα ένιωθε αδικημένη μια γυναίκα αν το μωρό της γεννιόταν ανάπηρο ή νεκρό, ενώ άλλες γυναίκες δίπλα της κρατούσαν στην αγκαλιά τους υγιή βρέφη;

Δυστυχώς, η αδικία αφθονεί και το ίδιο συμβαίνει με τις συνέπειές της—τα φοβερά παθήματα και την έλλειψη ειρήνης, χαράς και ικανοποίησης. Πολλοί, αγανακτισμένοι από την αδικία που παρατηρούν ή υφίστανται οι ίδιοι, καταφεύγουν στη βία, πράγμα το οποίο οδηγεί απλώς και μόνο στην αύξηση των ανθρώπινων παθημάτων. Οι περισσότεροι πόλεμοι είναι αποτέλεσμα καταστάσεων που έχουν εκληφθεί ως αδικίες.

Γιατί έχει αποτύχει ο άνθρωπος να φέρει ένα δίκαιο κόσμο; Είναι ένας τέτοιος κόσμος απλώς ένα όνειρο;

Γιατί Έχει Αποτύχει ο Άνθρωπος;

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος έχει αποτύχει να φέρει ένα δίκαιο κόσμο είναι το ψεγάδι που έχουμε κληρονομήσει από τους πρώτους μας γονείς, τον Αδάμ και την Εύα. Η Αγία Γραφή εξηγεί: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Ρωμαίους 5:12) Το ψεγάδι είναι η αμαρτία. Αν και πλάστηκαν άψογοι, ο Αδάμ και η Εύα αποφάσισαν να στασιάσουν εναντίον του Θεού και έτσι καταστάθηκαν αμαρτωλοί. (Γένεση 2:16, 17· 3:1-6) Εξαιτίας αυτού, κληροδότησαν στα παιδιά τους αμαρτωλές, εσφαλμένες τάσεις.

Δεν είναι οι αμαρτωλές τάσεις εκείνες που διαμορφώνουν χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όπως η απληστία και η προκατάληψη; Και δεν συμβάλλουν αυτά τα χαρακτηριστικά στις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο; Πράγματι, η απληστία είναι η βασική αιτία για την εσκεμμένη καταστροφή του περιβάλλοντος καθώς και για την οικονομική καταπίεση! Ασφαλώς η προκατάληψη βρίσκεται πίσω από τις εθνικές διαμάχες και τις φυλετικές αδικίες. Τέτοια χαρακτηριστικά κάνουν επίσης τους ανθρώπους να κλέβουν, να εξαπατούν και να ενεργούν με τρόπο που βλάπτει τους άλλους.

Ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετες προσπάθειες που καταβάλλουμε προκειμένου να ασκούμε δικαιοσύνη και να κάνουμε το καλό αποτυγχάνουν πολλές φορές εξαιτίας των αμαρτωλών μας τάσεων. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος παραδέχτηκε: «Δεν κάνω το καλό που θέλω, αλλά το κακό που δεν θέλω, αυτό πράττω». Συνεχίζοντας, εξηγεί αυτή την πάλη με τα εξής λόγια: «Διότι βρίσκω ευχαρίστηση στο νόμο του Θεού σύμφωνα με τον άνθρωπο ο οποίος είμαι εσωτερικά, αλλά βλέπω στα μέλη μου έναν άλλον νόμο που πολεμάει ενάντια στο νόμο της διάνοιάς μου και με οδηγεί αιχμάλωτο στο νόμο της αμαρτίας ο οποίος υπάρχει στα μέλη μου». (Ρωμαίους 7:19-23) Παρόμοια, εμείς σήμερα αντιμετωπίζουμε την ίδια σύγκρουση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν τόσο συχνά αδικίες.

Ο ανθρώπινος τρόπος διακυβέρνησης επίσης έχει συμβάλει στις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο. Σε κάθε χώρα υπάρχουν νόμοι καθώς και εκείνοι που τους επιβάλλουν. Και ασφαλώς, υπάρχουν δικαστές και δικαστήρια. Βέβαια, μερικοί άνθρωποι με αρχές προσπαθούν να υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να φροντίζουν ώστε να υπάρχει για όλους ισότητα στη δικαιοσύνη. Εντούτοις, οι περισσότερες από τις προσπάθειές τους αποτυχαίνουν. Γιατί; Συνοψίζοντας τους διάφορους παράγοντες που περιλαμβάνονται στην αποτυχία τους, το εδάφιο Ιερεμίας 10:23 υπογραμμίζει: «Γνωρίζω καλά, Ιεχωβά, ότι δεν ανήκει στο χωματένιο άνθρωπο η οδός του. Στον άνθρωπο που περπατάει δεν ανήκει το να κατευθύνει το βήμα του». Εφόσον είναι αποξενωμένος από τον Θεό, ο άνθρωπος απλούστατα δεν είναι σε θέση να εδραιώσει ένα δίκαιο κόσμο.—Παροιμίες 14:12· Εκκλησιαστής 8:9.

Ένα μεγάλο εμπόδιο στην προσπάθεια που καταβάλλει ο άνθρωπος για να οικοδομήσει ένα δίκαιο κόσμο είναι ο Σατανάς ο Διάβολος. Η Αγία Γραφή δηλώνει σαφώς ότι ο στασιαστικός άγγελος Σατανάς είναι ο πρώτος «ανθρωποκτόνος» και «ψεύτης» και ότι «ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». (Ιωάννης 8:44· 1 Ιωάννη 5:19) Ο απόστολος Παύλος τον προσδιορίζει ως “το θεό αυτού του συστήματος πραγμάτων”. (2 Κορινθίους 4:3, 4) Εφόσον μισεί τη δικαιοσύνη, ο Σατανάς κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προωθήσει την πονηρία. Όσο συνεχίζει αυτός να ελέγχει τον κόσμο, η ανθρωπότητα θα είναι υποδουλωμένη σε κάθε είδους αδικίες και στα επακόλουθα δεινά.

Μήπως όλα αυτά σημαίνουν ότι η αδικία είναι αναπόφευκτη στην ανθρώπινη κοινωνία; Είναι απραγματοποίητο όνειρο η ύπαρξη ενός δίκαιου κόσμου;