Ένα Νέο Τραγούδι στο ‘Ποτάμι των Πουλιών’

ΟΙ Ινδιάνοι το αποκάλεσαν Ποτάμι των Πουλιών. Μέχρι σήμερα, στις όχθες του ποταμιού αυτού μπορεί κανείς να ακούσει το θαυμάσιο κελάηδημα του κορυδαλλού, το κουκούρισμα του περιστεριού, την πεντάτονη μελωδία του Τσίνκολ, που μοιάζει με σπουργίτι, και τις μουσικές διασκευές του Μπεντεβέο που έχει κίτρινη κοιλιά. Με τον καιρό, όμως, και η χώρα που βρίσκεται ανατολικά του ποταμιού έγινε κι αυτή γνωστή με το όνομα Ποτάμι των Πουλιών ή όπως λέγεται στην Ινδιάνικη διάλεκτο Τουπί—ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ.

Ωστόσο, ένα «άσμα νέον» τραγουδιέται τώρα στο Ποτάμι των Πουλιών. Πριν από καιρό, ο Ησαΐας το προείπε αυτό λέγοντας: «Ψάλλετε εις τον Κύριον άσμα νέον, την δόξαν αυτού εκ των άκρων της γης, σεις οι καταβαίνοντες εις την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτή· αι νήσοι και οι κατοικούντες αυτάς». (Ησαΐας 42:10) Πώς, έφτασε στην Ουρουγουάη αυτό το ‘νέο άσμα’ για την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Θεού;

Η Άφιξη του ‘Νέου Άσματος’

Το δυνατό άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να ακούγεται αμυδρά στην Ουρουγουάη το 1923. Το έτος εκείνο πέρασε από τη χώρα ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και έδωσε εκατό βιβλιάρια. Τον Σεπτέμβριο του 1924 έφτασε ο Χουάν Μιουνίθ. Ήταν ένας πρώην Καθολικός ιερέας από την Ισπανία ο οποίος είχε απογοητευθεί από τη θρησκεία του και την είχε εγκαταλείψει. Ωστόσο, μετά τη μετακίνησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1916 η αγάπη του για τη Βίβλο αναζωπυρώθηκε εξαιτίας του αγγέλματος της Βασιλείας που άκουσε από το λαό που είναι τώρα γνωστός σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Μιουνίθ ξαναγύρισε στην Ισπανία για να μεταδώσει αυτά που είχε μάθει. Αλλά αντιμετώπισε τέτοιο σκληρό διωγμό ώστε, σύμφωνα με την υπόδειξη του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, μετακόμισε στη Νότια Αμερική. Ο Χουάν Μιουνίθ έγινε υπεύθυνος του έργου κηρύγματος της Βασιλείας στην Αργεντινή, στην Παραγουάη, και στην Ουρουγουάη.

Ο Αδελφός Μιουνίθ ήταν ένας αξιόλογα ικανός ομιλητής. Λέγεται ότι μπορούσε να αιχμαλωτίσει ένα ακροατήριο για ώρες, χρησιμοποιώντας μόνο τη Βίβλο, χωρίς σημειώσεις ή σχέδιο. Όταν είδε ότι ο λαός της Ουρουγουάη ανταποκρινόταν με αξιοσημείωτο ενδιαφέρον, ο Χουάν Μιουνίθ ζήτησε από την Εταιρία να σταλεί περισσότερη βοήθεια.

Σε ανταπόκριση, ο Κάρλος Οττ έφυγε από τη Γερμανία το 1925, και έφτασε λίγο καιρό αργότερα στην Ουρουγουάη. Εκεί συγκέντρωσε τις προσπάθειές του στα επόμενα οχτώ χρόνια. Έχοντας συναίσθηση της ανάγκης να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ο Αδελφός Οττ έκανε καλή χρήση ραδιοφωνικού σταθμού και μάλιστα ένας απ’ αυτούς είχε δεχθεί να μεταδίδει μαγνητοφωνημένες διαλέξεις δωρεάν. Μ’ αυτό το μικρό ξεκίνημα, το έργο επεκτάθηκε σ’ όλα τα 19 διαμερίσματα (επαρχίες) της Ουρουγουάη.

Μερικοί σπόροι της αλήθειας έπεσαν ανάμεσα σε ξένους μετανάστες. Για παράδειγμα, στη Βόρεια Ουρουγουάη υπήρχε ένας αριθμός οικογενειών από τη Ρωσία οι οποίες είχαν εγκαταλείψει την πατρίδα τους στη διάρκεια του άγριου ξεσπάσματος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ένας απ’ αυτούς, ο Νικιφόρ Τκατσένκο, πήρε το βιβλιάριο Πού Είναι οι Νεκροί; και αναγνώρισε τον σαφή ήχο της αλήθειας. Χωρίς να διστάσει αγωνίστηκε για να μεταδώσει αυτή τη νεοαποκτηθείσα του πίστη και σε άλλους Ρώσους. Αρκετοί απ’ αυτούς δέχτηκαν την αλήθεια, και αποτέλεσαν τα θεμέλια των εκκλησιών στο Σάλτο και στο Παϊσαντού, δυο άλλες μεγάλες πόλεις.

Το 1939 διορίστηκαν στην Ουρουγουάη έξι Γερμανοί σκαπανείς. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια για να φτάσουν στο διορισμό τους· είχαν πέσει θύματα Ναζιστών διωκτών εξαιτίας ενός μακρού κυνηγητού που έλαβε χώρα σ’ όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, όταν τελικά έφτασαν στην Ουρουγουάη, άρχισαν αμέσως το έργο. Πρώτα προσπάθησαν να εντοπίσουν Γερμανικές οικογένειες και να δώσουν μαρτυρία σ’ αυτές. Μετά, καθώς μάθαιναν την ντόπια γλώσσα, χρησιμοποιούσαν μια «κάρτα μαρτυρίας» στα Ισπανικά που εξηγούσε σύντομα την αποστολή τους.

Αυτός ο μικρός όμιλος κάλυψε επιμελώς ολόκληρη τη χώρα με ποδήλατα, ανταλλάσσοντας έντυπα με τρόφιμα και κοιμούνταν σε μικρές σκηνές δίπλα στο δρόμο όταν κανένας δεν τους έπαιρνε σπίτι του. Τα ποδήλατά τους ήταν φορτωμένα με αρκετά ρούχα για την εποχή, μια μικρή γκαζιέρα, σκεύη κουζίνας, και ένα γραμμόφωνο με μαγνητοφωνημένες Βιβλικές ομιλίες. Αψηφούσαν το κρύο, τη ζέστη, τον αέρα και τις πλημμύρες. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο οι σπόροι της αλήθειας διασκορπίστηκαν σ’ όλη τη χώρα. Σύντομα πρόσθεσαν και άλλοι τις φωνές τους στη χορωδία αυτών που υμνούσαν το ‘νέο άσμα’.

Οι Ιεραπόστολοι Παρακινούν σε Αύξηση

Το Μάρτιο του 1945, ο Ν. Χ. Νορρ και ο Φ. Γ. Φρανς, μέλη της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Ουρουγουάη. Εκτός του ότι έδωσαν εποικοδομητικές συμβουλές, έδωσαν στην Ουρουγουάη και τον πρώτο απόφοιτο της Γαλαάδ, τον Ράσσελ Σ. Κορνήλιας. Μολονότι στην αρχή μιλούσε λίγες μόνο λέξεις στα Ισπανικά, μετά από ενάμισι μόνο μήνα, μπορούσε να δίνει δημόσια ομιλία. Συνέχισε να προοδεύει και βοήθησε πολύ κατευθύνοντας το έργο της Βασιλείας. Σύντομα, και άλλοι νεαροί ιεραπόστολοι έφτασαν, μέχρις ότου 27 από αυτούς—σχεδόν τόσοι πολλοί ήταν οι ιεραπόστολοι όσοι και οι ευαγγελιζόμενοι—κάλυψαν ασφυκτικά ένα νοικιασμένο ιεραποστολικό σπίτι που το χρησιμοποιούσαν και για τμήμα. Φυσικά, η παρουσία ξένων ιεραποστόλων γυναικών έκανε μεγάλη εντύπωση στην κοινότητα. Μια εφημερίδα μάλιστα έγραψε αστεϊζόμενη ότι «ξανθοί άγγελοι» εισέβαλαν στον Μοντεβίδεο!

Η Μέιμπελ Τζόουνς ήταν μια απ’ αυτές. Καθώς παρακολουθούσε μια συνέλευση στο Σάλτο το 1950, μίλησε για την ελπίδα της Βασιλείας στην Κάρολα Μπελτραμέλι και στην Καταλίνα Πομπόνι, δυο φιλικές γειτόνισσες. Και οι δυο ήρθαν σ’ εκείνη τη συνέλευση και, μετά από ένα μήνα, ταξίδεψαν 500 χιλιόμετρα (300 μίλια) για να παρακολουθήσουν μια άλλη συνέλευση στο Μοντεβίδεο. Έκαναν ραγδαία πνευματική πρόοδο. Και οι γιοι τής Κάρολα ανταποκρίθηκαν στην αλήθεια. Ένας από τους γιους της, ο Ντέλφος, μπήκε στην ολοχρόνια υπηρεσία και αποφοίτησε από τη Γαλαάδ το 1965. Τώρα υπηρετεί σαν συντονιστής στην Επιτροπή του Τμήματος. Ο μικρότερος αδελφός του, ο Λούις, είναι πρεσβύτερος εκκλησίας. Η Αδελφή Πομπόνι μπήκε στο σκαπανικό έργο το 1953 και βοήθησε παραπάνω από 80 άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.

Συνολικά, 82 απόφοιτοι της Γαλαάδ υπηρέτησαν στην Ουρουγουάη. Ενώ μερικοί χρειάστηκε να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους για κάποιο λόγο, άφησαν πίσω τους ένα υπόμνημα παραγωγικής δράσης. Ακόμη και τώρα θα ακούσετε Ουρουγουανούς αδελφούς που είναι πολλά χρόνια στην αλήθεια να λένε, «Τα παιδιά μου ήταν πιο μικρά από ό,τι είναι τώρα τα εγγόνια μου όταν η Μαίρη Μπάτκο ήρθε να μου διδάξει τη Βίβλο», ή «Ήμουν ακόμη στο δημοτικό όταν οι Τζακ και Τζέην Πάουερς με έπαιρναν στο κήρυγμα τις Κυριακές».

Αύξηση και Επέκταση

Το ‘νέο άσμα’ έπεσε σε πολλά ευήκοα αυτιά. Το 1949 προσκλήθηκε σε μια Βιβλική συνάθροιση ο Τζεράρντο Εσκριμπάνο, ένας νεαρός αθεϊστής. Δέχτηκε να πάει στη συνάθροιση με τον όρο ότι αν υπήρχαν εικόνες ή έπρεπε να απαγγείλει θρησκευτικές προσευχές, δεν θα ξαναπήγαινε. Εντυπωσιάστηκε με αυτά που άκουσε και τελικά βαφτίστηκε, και τώρα υπηρετεί σαν επίσκοπος περιφερείας και μέλος της επιτροπής του τμήματος.

Το φιλμ The New World Society in Action (Η Νέα Παγκόσμια Κοινωνία σε Δράση) που γυρίστηκε το 1956, δείχτηκε σ’ όλες σχεδόν τις πόλεις και κωμοπόλεις. Ο Αδελφός Λίμπερ Μπερρουέτα έδειξε το φιλμ αυτό εκατοντάδες φορές σε Αίθουσες Βασιλείας, σε ιδιωτικά σπίτια, σε δημόσια πάρκα και σε αυτοσχεδιασμένες αίθουσες. Η συμμετοχή του επίσης στην ίδρυση του νομικού σωματείου της Εταιρίας στην Ουρουγουάη ήταν πολύ μεγάλη και υπηρέτησε σαν ο πρώτος πρόεδρος τού σωματείου μέχρι το θάνατό του.

Στο τέλος του 1961, όταν υπήρχαν στη χώρα 1.570 Μάρτυρες, ένα σπουδαίο βήμα ήταν η αφιέρωση ενός καινούργιου Οίκου Μπέθελ. Μετά την ολοκλήρωσή του, ο αρχιτέκτονας, Τζουστίνο Απόλο, υποκινήθηκε να συμβολίσει την αφιέρωσή του στον Θεό με το βάφτισμα. Αργότερα έγινε ένας πρεσβύτερος και βοήθησε γενναιόδωρα στην οικοδόμηση κάπου 40 Αιθουσών Βασιλείας στην Ουρουγουάη.

Παρόμοια, μετά το κατασκευαστικό πρόγραμμα, ο Αβελίνο Φιλιππόνι, ένας καλός οικοδόμος, ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία μαζί με τη σύζυγό του. Τώρα είναι ένας επίσκοπος περιοχής. Και αυτός έχει βοηθήσει πολύ σε πολλές Αίθουσες Βασιλείας. Πιο πρόσφατα, συμμετείχε στην επόπτευση της κατασκευής μιας προσθήκης στο Μπέθελ της Ουρουγουάη.

Μια Νέα Προσθήκη στο Τμήμα

Η προσθήκη είναι ένα οικοδόμημα διώροφο με μεγάλο υπόγειο. Καλύπτοντας εδαφική έκταση παραπάνω από 790 τετραγωνικά μέτρα (8.500 τετραγωνικά πόδια), στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερο από το αρχικό κτίριο. Το παράρτημα στεγάζει ένα τυπογραφείο, τμήματα αποστολής και περιοδικών, αποθήκη εντύπων, γκαράζ, και μια όμορφη Αίθουσα Βασιλείας. Πολλά από τα οικοδομικά υλικά προσφέρθηκαν δωρεάν από τους αδελφούς, και όλο το έργο έγινε από 500 εθελοντές. Οι Μάρτυρες που είναι ειδικοί στη λιθοδομή, στη μεταλλουργία, στην ξυλουργική και σε πολλά άλλα επαγγέλματα πρόσφεραν το χρόνο τους και την επιδεξιότητά τους για το σχεδιασμό, την οικοδόμηση, τη διακόσμηση και την επίπλωση ολόκληρου του οικοδομήματος.

Στις 4 Φεβρουαρίου 1985 άρχισε η αφιέρωση του παραρτήματος με τον Γκραντ Μίλλερ, που είναι μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, ο οποίος ανέφερε σύντομα την ιστορία της Ουρουγουάη και την αύξηση του έργου της Βασιλείας στη χώρα του Ποταμιού των Πουλιών. Μετά ειπώθηκαν ευχάριστες πείρες και δόθηκαν λεπτομέρειες για το νέο κτίριο. Τελικά, το ακροατήριο των 250 εκτίμησαν την ομιλία αφιέρωσης, «Ένας Ευτυχισμένος Λαός με Έναν Σκοπό», που έδωσε ο Ντέλφος Μπελτραμέλι. Ήταν πραγματικά μια αξέχαστη μέρα!

Κοιτάζοντας Μπροστά

Αλλά τι επιφυλάσσει το μέλλον για το έργο στην Ουρουγουάη; Σκεφθείτε τη ραγδαία αύξηση που απολαύσαμε. Το 1964 οι Μάρτυρες ήταν 2.000. Μέχρι το 1974 ο αριθμός διπλασιάστηκε. Στη διάρκεια του 1985 φτάσαμε σ’ ένα ανώτατο όριο 5.329. Το ότι υπάρχει περαιτέρω δυνατότητα για αύξηση φαίνεται σαφώς από το ότι στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 1985 ήρθαν 15.243—ένας σε κάθε 190 περίπου άτομα στη χώρα.

Αλλά το πλέον συγκινητικό είναι η ποιότητα της Χριστιανοσύνης που εκδηλώνουν οι αδελφοί μας στην Ουρουγουάη. Για παράδειγμα, για αρκετά χρόνια έπρεπε να πηγαίνουν στη Βραζιλία για τις ετήσιες συνελεύσεις τους επειδή η κυβέρνηση της Ουρουγουάη δεν τους έδινε άδεια να κάνουν συνελεύσεις. Το 1982 η κυβέρνηση ψήφισε νόμο που έλεγε πως όλοι οι πολίτες και οι κάτοικοι που έφευγαν από τη χώρα έπρεπε να πληρώνουν φόρο. Αυτό έβαλε σοβαρό οικονομικό φορτίο πάνω σε πολλούς αδελφούς. Ωστόσο, οι αδελφοί που είχαν μεγαλύτερους πόρους βοήθησαν τις πιο φτωχές οικογένειες. Μια ομάδα μάλιστα εργάζονταν στον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας επισκευές σπιτιών για να συμβάλουν στα έξοδα άλλων. Έτσι, κάπου 3.500 Ουρουγουανοί μπόρεσαν να ταξιδέψουν και να πάνε στη συνέλευση στη Βραζιλία!

Μετά, με μια εκπληκτική αλλαγή των γεγονότων, οι αδελφοί πήραν άδεια να κάνουν συνέλευση στο Μοντεβίδεο μια εβδομάδα πριν από την αφιέρωση του παραρτήματος του τμήματος. Όλες οι διευθετήσεις έπρεπε να γίνουν μέσα σε 20 μόνο μέρες, περιλαμβανομένης και της ανάθεσης των μερών του προγράμματος, της οργάνωσης των τμημάτων, και της επισκευής και του καθαρισμού του μη χρησιμοποιούμενου και ερειπωμένου Ιππόδρομου. Αλλά τι χαρά ένιωσαν οι 6.245 που συγκεντρώθηκαν μαζί!

Μπορούμε λοιπόν να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα συνεχίσει να ευλογεί τις προσπάθειες των αδελφών μας καθώς εργάζονται ενωμένα για να σαλπίζουν το ένδοξο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού κατά μήκος του Ποταμιού των Πουλιών—της Ουρουγουάη!

[Χάρτες/Εικόνα στη σελίδα 27]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Σάλτο

Παϊσαντού

Μοντεβίδεο

[Χάρτης]

Νότια Αμερική

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Η Αίθουσα Βασιλείας της νέας προσθήκης στο τμήμα της Ουρουγουάη