Οργανώνεται το Σχολείο Βασιλείας

Τώρα το ερώτημα ήταν: Τι θα γίνει με τη μόρφωση των παιδιών; Για ένα διάστημα προσπαθήσαμε να τα διδάξουμε στο σπίτι με ό,τι σχολικά βιβλία μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε. Αλλά, εκείνη την πρώτη σχολική χρονιά που εγώ και ο άντρας μου προσπαθήσαμε να κάνουμε μαθήματα στα δυο μας παιδιά δυσκολευτήκαμε. Ο άντρας μου δούλευε πλήρες ωράριο και εγώ έπλενα και σιδέρωνα ξένα ρούχα για να βοηθάω λίγο τα οικονομικά μας. Συνάμα, είχα να φροντίσω έναν πεντάχρονο γιο, τον Ρόμπερτ.

Τότε περίπου, την άνοιξη του 1936, η Κόρα Φόστερ, μια αδελφή στην εκκλησία μας που ήταν δασκάλα στα δημόσια σχολεία του Λυν για 40 χρόνια, απολύθηκε από τη δουλειά της επειδή δεν χαιρετούσε τη σημαία και δεν έδινε τον όρκο που έδιναν οι δάσκαλοι εκείνο τον καιρό. Διευθετήθηκε λοιπόν, να διδάσκει η Κόρα τα παιδιά που είχαν αποβληθεί από το σχολείο και να χρησιμοποιηθεί το σπίτι μας για Σχολείο Βασιλείας. Η Κόρα μετέφερε το πιάνο της στο σπίτι μας και έφερε και μερικά σχολικά βιβλία για να τα χρησιμοποιούν τα παιδιά, όσο για θρανία, τα έφτιαξαν μερικά μεγαλύτερα αγόρια από καφάσια για πορτοκάλια και κοντραπλακέ. Το φθινόπωρο άρχισαν τα μαθήματα που τα παρακολουθούσαν δέκα παιδιά.

Ο μικρότερός μου γιος, ο Ρόμπερτ, άρχισε να μαθαίνει γράμματα παρακολουθώντας την πρώτη τάξη στο Σχολείο Βασιλείας. «Πριν αρχίσουμε το καθημερινό μας μάθημα στο Σχολείο Βασιλείας», θυμάται ο Ρόμπερτ, «ψέλναμε έναν ύμνο της Βασιλείας και στη συνέχεια μελετούσαμε μισή ώρα το μάθημα που είχαμε την ερχόμενη εβδομάδα από το περιοδικό Η Σκοπιά». Εκείνες τις μέρες η Εταιρία δεν τύπωνε τις ερωτήσεις για τις παραγράφους του άρθρου μελέτης, και έτσι ανάλαβαν τα παιδιά να βγάζουν τις ερωτήσεις για τις παραγράφους που θα κάναμε στη συνάθροιση.

Η Κόρα είχε πάρει στα σοβαρά τη δουλειά της. «Τότε που είχα κοκκίτη», θυμάται ο Ρόμπερτ, και το σχολείο ήταν κλειστό μέχρι να περάσει η επιδημία, «η αδελφή Φόστερ πήγαινε να δει κάθε μαθητή στο σπίτι του και του έδινε να κάνει σχολική εργασία». Παρ’ όλη την αφοσίωσή της, θα πρέπει να αισθανόταν αποκαρδιωμένη μερικές φορές, επειδή ήταν αναγκασμένη να διδάσκει μέσα σε ένα δωμάτιο τους μαθητές και των 12 τάξεων. Μετά από πέντε χρόνια λειτουργίας του Σχολείου Βασιλείας στο σπίτι μας, τα μαθήματα τα παρακολουθούσαν 22 παιδιά.

Προκατάληψη και Ευγένεια

Εξαιτίας του ζητήματος του χαιρετισμού της σημαίας περάσαμε μια περίοδο δοκιμασίας και έντασης, αλλά δόθηκε επίσης μεγάλη δημοσιότητα από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο. Ήταν πολύ συνηθισμένο να βλέπεις φωτογράφους μπρος στο σπίτι μας να φωτογραφίζουν τα παιδιά μόλις έφταναν στο Σχολείο Βασιλείας. Πολλοί γείτονές μας, οι οποίοι ήταν προηγουμένως αρκετά φιλικοί, τώρα έγιναν εχθρικοί. Πίστευαν ότι ήταν τρομερό να αρνιούνται τα παιδιά μας να χαιρετίσουν την αμερικανική σημαία. ‘Στο κάτω-κάτω’, έλεγαν, ‘δεν είναι αυτή η χώρα που σας δίνει το ψωμί σας;’ Δεν καταλάβαιναν ότι χωρίς την άγρυπνη φροντίδα του Ιεχωβά, δεν θα υπήρχε ψωμί ούτε για δείγμα.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Το Σχολείο Βασιλείας που λειτουργούσε στο σπίτι μας στη διάρκεια της δεκαετίας του ’30