Χρήση στο Αγιαστήριο. Στη σκηνή της μαρτυρίας στον Ισραήλ, ο λυχνοστάτης ήταν φτιαγμένος από χρυσάφι και το σχέδιό του διέφερε από τους κοινούς οικιακούς λυχνοστάτες. Ο λυχνοστάτης αυτός κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του Ιεχωβά Θεού (Εξ 25:31) και ήταν διακοσμημένος με κόμπους και άνθη εναλλάξ, είχε δε τρία κλαδιά εκατέρωθεν ενός κεντρικού κορμού, σχηματίζοντας έτσι εφτά υποδοχές στις οποίες τοποθετούνταν μικρά λυχνάρια. Μόνο εξαίρετο λάδι από κοπανισμένες ελιές χρησιμοποιούνταν σε αυτά. (Εξ 37:17-24· 27:20)

Στη Σκηνή της Μαρτυρίας. Μέσω οράματος, ο Ιεχωβά έδωσε στον Μωυσή οδηγίες για την κατασκευή ενός λυχνοστάτη (εβρ. κείμενο, μενωράχ· ελλ. κείμενο, λυχνία) “από καθαρό, σφυρήλατο χρυσάφι”, ο οποίος θα χρησιμοποιούνταν στη σκηνή. Μαζί με τα λυχνάρια του και τα σκεύη του επρόκειτο να ζυγίζει ένα τάλαντο. (Εξ 25:31, 39, 40· 37:17, 24· Αρ 8:4· Εβρ 9:2) Αυτό αντιστοιχούσε σε 34 κιλά περίπου, και η σημερινή του αξία θα ήταν $385.350.

Σχέδιο. Αυτός ο φωτοδότης που βρισκόταν στα «Άγια», το πρώτο τμήμα της σκηνής της μαρτυρίας (Εβρ 9:2), αποτελούνταν από ένα κεντρικό στέλεχος το οποίο είχε έξι κλαδιά. Τα κλαδιά, που εκτείνονταν εκατέρωθεν του κυρίως κορμού, σχημάτιζαν καμπύλη προς τα επάνω. Ο κεντρικός κορμός, ή στέλεχος, ήταν διακοσμημένος με τέσσερα σκαλιστά δοχεία σε σχήμα λουλουδιών αμυγδαλιάς, με κόμπους και άνθη που εναλλάσσονταν. Δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα ποιο είδος λουλουδιού αντιπροσώπευαν αυτά τα άνθη, δεδομένου ότι η εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιείται μπορεί να σημαίνει οποιοδήποτε λουλούδι. Καθένα από τα κλαδιά είχε τρία δοχεία, με κόμπους και άνθη που εναλλάσσονταν. Η περιγραφή μπορεί να υποδηλώνει ότι οι κόμποι στο κεντρικό στέλεχος βρίσκονταν στα σημεία ένωσης των κλαδιών με το στέλεχος. Στην κορυφή του κυρίως στελέχους και στο άκρο κάθε κλαδιού υπήρχαν λυχνάρια που έκαιγαν εκλεκτό λάδι από κοπανισμένες ελιές. Τα σχετικά σύνεργα περιλάμβαναν λαβίδες, πυροδοχεία και σκεύη για το λάδι.—Εξ 25:31-38· 37:18-23· Λευ 24:2· Αρ 4:9.

Η κατασκευή του λυχνοστάτη έγινε υπό την επίβλεψη του Βεσελεήλ από τη φυλή του Ιούδα και του Οολιάβ από τη φυλή του Δαν. (Εξ 31:1-11· 35:30-35) Αυτοί οι άντρες ήταν αναμφίβολα καλοί τεχνίτες, ενδέχεται δε να έμαθαν την τέχνη ενόσω ήταν δούλοι στην Αίγυπτο. Ο Ιεχωβά, όμως, έθεσε τώρα το πνεύμα του πάνω τους προκειμένου να γίνει το έργο στην εντέλεια και να ανταποκρίνεται ακριβώς στο υπόδειγμα που αποκαλύφτηκε και παρουσιάστηκε στον Μωυσή.—Εξ 25:9, 40· 39:43· 40:16.

Χρήση. Ο Μωυσής «τοποθέτησε το λυχνοστάτη στη σκηνή της συνάντησης μπροστά από το τραπέζι, στην πλευρά της σκηνής που βλέπει προς το νότο». Προφανώς ο λυχνοστάτης βρισκόταν παράλληλα με τη νότια πλευρά της σκηνής (όπως έμπαινε κάποιος αριστερά), απέναντι από το τραπέζι του ψωμιού της πρόθεσης. Το φως έλαμπε στο «χώρο μπροστά από το λυχνοστάτη», φωτίζοντας έτσι τα Άγια, όπου βρισκόταν επίσης το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος.—Εξ 40:22-26· Αρ 8:2, 3.

Αφού ο Μωυσής ολοκλήρωσε το στήσιμο της σκηνής την 1η Νισάν του 1512 Π.Κ.Χ., άναψε τα λυχνάρια ακολουθώντας τις οδηγίες του Ιεχωβά. (Εξ 40:1, 2, 4, 25) Αργότερα, έκανε το ίδιο και ο Ααρών (Αρ 8:3), και έκτοτε αυτός (και οι μελλοντικοί αρχιερείς) φρόντιζε το λυχνοστάτη «από το βράδυ μέχρι το πρωί ενώπιον του Ιεχωβά μόνιμα». (Λευ 24:3, 4) Όταν ο Ααρών ετοίμαζε τα λυχνάρια «κάθε πρωί» και όταν τα άναβε «ανάμεσα στα δύο βράδια», πρόσφερε επίσης θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο.—Εξ 30:1, 7, 8.

Το λυχνοστάτη και τα άλλα σκεύη της σκηνής τα μετέφερε κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας στην έρημο η οικογένεια του Καάθ από τη φυλή του Λευί. Προηγουμένως, όμως, οι ιερείς έπρεπε να καλύπτουν αυτά τα αντικείμενα, επειδή, όπως είχε προειδοποιήσει ο Ιεχωβά, τα άτομα που δεν ανήκαν στο ιερατείο δεν έπρεπε “να μπαίνουν για να δουν τα άγια πράγματα ούτε για μια στιγμή, για να μην πεθάνουν”. Το λυχνοστάτη και τα σχετικά με αυτόν σύνεργα τα κάλυπταν με ένα μπλε ύφασμα, κατόπιν τα τύλιγαν με κάλυμμα από δέρμα φώκιας και τα τοποθετούσαν πάνω σε ένα ξύλο για τη μεταφορά.—Αρ 4:4, 9, 10, 15, 19, 20.

Στην αφήγηση όπου εξιστορείται η μεταφορά της κιβωτού της διαθήκης από τον Βασιλιά Δαβίδ στο Όρος Σιών δεν γίνεται μνεία του λυχνοστάτη. Προφανώς ο λυχνοστάτης παρέμενε εντός της σκηνής της μαρτυρίας, στις διάφορες τοποθεσίες όπου τοποθετούνταν αυτή.