Η αφήγηση της Γένεσης περιγράφει πώς ένα τμήμα της μετακατακλυσμιαίας ανθρώπινης οικογένειας ενώθηκε στην επιτέλεση ενός έργου που αντέβαινε στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό είχε γίνει γνωστό στον Νώε και στους γιους του. (Γε 9:1) Αντί να εξαπλωθούν και να “γεμίσουν τη γη”, αυτοί αποφάσισαν να κάνουν την ανθρώπινη κοινωνία συγκεντρωτική, κατοικώντας όλοι μαζί σε μια τοποθεσία στην περιοχή που ονομάστηκε Πεδιάδες της Σεναάρ στη Μεσοποταμία. Προφανώς αυτή η τοποθεσία επρόκειτο να αποτελέσει επίσης θρησκευτικό κέντρο που θα διέθετε έναν θρησκευτικό πύργο.—Γε 11:2-4.

Ο Παντοδύναμος Θεός διέκοψε το αλαζονικό τους έργο διασπώντας την ενότητα της δράσης τους, πράγμα το οποίο πέτυχε συγχέοντας την κοινή τους γλώσσα. Αυτό κατέστησε αδύνατη κάθε συντονισμένη προσπάθεια στο έργο τους και κατέληξε στο διασκορπισμό τους ανά την υδρόγειο.

Η συγκριτική γλωσσολογία κατατάσσει γενικά τις γλώσσες σε ξεχωριστές «οικογένειες». Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η «μητρική» γλώσσα κάθε μεγάλης οικογένειας δεν έχει προσδιοριστεί. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδεικνύουν την ύπαρξη κάποιας μοναδικής «μητρικής» γλώσσας από την οποία προήλθαν όλες οι χιλιάδες γλώσσες που μιλιούνται σήμερα. Το Βιβλικό υπόμνημα δεν λέει ότι όλες οι γλώσσες κατάγονται από την εβραϊκή ή ότι αποτελούν παρακλάδια της. Στον πίνακα που ονομάζεται συνήθως Πίνακας των Εθνών (Γε 10), αναφέρονται οι απόγονοι των γιων του Νώε (του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ) και σε κάθε περίπτωση ομαδοποιούνται «σύμφωνα με τις οικογένειές τους, σύμφωνα με τις γλώσσες τους, στις χώρες τους, κατά τα έθνη τους». (Γε 10:5, 20, 31, 32) Φαίνεται, λοιπόν, πως, όταν ο Ιεχωβά Θεός σύγχυσε θαυματουργικά την ανθρώπινη γλώσσα, δεν παρήγαγε διαλέκτους της εβραϊκής, αλλά αρκετές εντελώς καινούριες γλώσσες, καθεμιά από τις οποίες ήταν ικανή να εκφράζει όλο το φάσμα των ανθρώπινων αισθημάτων και σκέψεων.

Επομένως, όταν ο Θεός σύγχυσε τη γλώσσα των οικοδόμων στη Βαβέλ, αυτοί στερήθηκαν, όχι μόνο το κοινό τους “λεξιλόγιο” (Γε 11:1), αλλά και την κοινή τους γραμματική, δηλαδή τον κοινό τρόπο με τον οποίο εξέφραζαν τους συσχετισμούς ανάμεσα στις λέξεις. Ο καθηγητής Σ. Ρ. Ντράιβερ δήλωσε: «Οι γλώσσες, ωστόσο, διαφέρουν, όχι μόνο ως προς τη γραμματική και τις ρίζες, αλλά επίσης . . . ως προς τον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι ιδέες για να σχηματίσουν προτάσεις. Οι διαφορετικές φυλές δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς, οι μορφές που παίρνει η πρόταση σε διαφορετικές γλώσσες δεν είναι οι ίδιες». (Λεξικό της Αγίας Γραφής [A Dictionary of the Bible], επιμέλεια Τζ. Χάστινγκς, 1905, Τόμ. 4, σ. 791) Επομένως, οι διαφορετικές γλώσσες απαιτούν εντελώς διαφορετικά πρότυπα σκέψης, γι’ αυτό και ο αρχάριος δυσκολεύεται να “σκεφτεί στη γλώσσα”. (Παράβαλε 1Κο 14:10, 11.) Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο η κατά γράμμα απόδοση μιας προφορικής ή γραπτής δήλωσης μιας άγνωστης γλώσσας μπορεί να φαίνεται παράλογη, με αποτέλεσμα να λέγεται συχνά: «Μα δεν βγαίνει νόημα!» Φαίνεται, λοιπόν, πως όταν ο Ιεχωβά Θεός σύγχυσε την ομιλία των ανθρώπων στη Βαβέλ, πρώτα εξαφάνισε κάθε μνήμη της προηγούμενης κοινής γλώσσας τους και κατόπιν εισήγαγε στις διάνοιές τους, όχι μόνο καινούρια λεξιλόγια, αλλά επίσης αλλαγμένα πρότυπα σκέψης, με αποτέλεσμα να προκύψουν καινούριες γραμματικές.—Παράβαλε Ησ 33:19· Ιεζ 3:4-6.

Για παράδειγμα, κάποιες γλώσσες είναι μονοσυλλαβικές, όπως η κινεζική. Αντίθετα, το λεξιλόγιο αρκετών άλλων γλωσσών σχηματίζεται σε μεγάλο βαθμό με συγκόλληση, δηλαδή με συνένωση λέξεων κατά παράταξη. Στο συντακτικό μερικών γλωσσών, η σειρά των λέξεων στην πρόταση είναι πολύ σημαντική, ενώ σε άλλες έχει μικρή σημασία. Επίσης, μερικές γλώσσες έχουν πολλές συζυγίες (ρηματικούς τύπους), ενώ άλλες, όπως η κινεζική, δεν έχουν καμιά. Θα μπορούσαν να αναφερθούν αμέτρητες διαφορές, η καθεμιά από τις οποίες απαιτεί τροποποίηση των νοητικών προτύπων, κάτι για το οποίο πρέπει να καταβληθεί πολλές φορές μεγάλη προσπάθεια.

Κατά τα φαινόμενα, οι αρχικές γλώσσες που προέκυψαν από τη θεϊκή επέμβαση στη Βαβέλ παρήγαγαν εν καιρώ συγγενικές διαλέκτους, και οι διάλεκτοι εξελίχθηκαν πολλές φορές σε ξεχωριστές γλώσσες, σε τέτοιο σημείο ώστε είναι σχεδόν αδύνατον ενίοτε να διακρίνει κανείς τη συγγένειά τους με τις «αδελφές» διαλέκτους ή με τη «μητρική» γλώσσα. Ακόμη και οι απόγονοι του Σημ, οι οποίοι προφανώς δεν αποτελούσαν μέρος του πλήθους στη Βαβέλ, κατέληξαν να μιλούν, όχι μόνο την εβραϊκή, αλλά και την αραμαϊκή, την ακκαδική και την αραβική. Από ιστορική άποψη, διάφοροι παράγοντες έχουν συμβάλει στη μεταβολή των γλωσσών: ο διαχωρισμός λόγω απόστασης ή γεωγραφικών φραγμών, οι πόλεμοι και οι κατακτήσεις, η διακοπή της επικοινωνίας και η μετανάστευση αλλόγλωσσων ομάδων. Εξαιτίας τέτοιων παραγόντων, κάποιες μείζονες αρχαίες γλώσσες έχουν κατακερματιστεί, ορισμένες γλώσσες έχουν συγχωνευτεί εν μέρει με άλλες, ενώ μερικές έχουν εξαφανιστεί εντελώς και έχουν αντικατασταθεί από τις γλώσσες των εισβολέων.

Η γλωσσολογική έρευνα φέρνει στο φως στοιχεία που εναρμονίζονται με τις παραπάνω πληροφορίες. Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) λέει: «Τα αρχαιότερα μνημεία γραπτής γλώσσας, τα μόνα γλωσσικά “απολιθώματα” που μπορεί να ελπίζει ο άνθρωπος ότι θα βρει, δεν ανάγονται πέρα από τα 4.000 με 5.000 περίπου χρόνια πριν». (1985, Τόμ. 22, σ. 567) Ένα άρθρο στο περιοδικό Σάιενς Ιλουστρέιτιντ (Science Illustrated) του Ιουλίου του 1948 (σ. 63) δηλώνει: «Οι παλιότερες μορφές των γλωσσών που είναι γνωστές σήμερα ήταν πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές απογόνους τους . . . Από ό,τι φαίνεται, στην αρχή ο άνθρωπος δεν διέθετε απλό λόγο, τον οποίο έκανε σταδιακά πιο πολύπλοκο, αλλά τουναντίον κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν απέκτησε τρομερά περίπλοκο λόγο, τον οποίο απλοποίησε βαθμιαία μέχρι τις σημερινές μορφές του». Ο γλωσσολόγος Δρ Μέισον επισημαίνει επίσης πως «η αντίληψη ότι οι “άγριοι” μιλούν με γρυλίσματα και είναι ανίκανοι να εκφράσουν πολλές “πολιτισμένες” ιδέες είναι τελείως εσφαλμένη» και πως «πολλές από τις γλώσσες των αναλφάβητων λαών είναι πολύ πιο περίπλοκες από τις σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες». (Επιστημονικά Νέα [Science News Letter], 3 Σεπτεμβρίου 1955, σ. 148) Επομένως, τα στοιχεία αντικρούουν οποιαδήποτε εξελικτική προέλευση της ομιλίας ή των αρχαίων γλωσσών.

Αναφορικά με το κεντρικό σημείο από το οποίο άρχισε η εξάπλωση των αρχαίων γλωσσών, ο Σερ Χένρι Ρόλινσον, μελετητής των ανατολικών γλωσσών, παρατήρησε: «Ακόμη και αν είχαμε ως μοναδικό οδηγό τις διασταυρώσεις των γλωσσικών οδών και δεν λαβαίναμε καθόλου υπόψη μας το Γραφικό υπόμνημα, θα καταλήγαμε και πάλι στο συμπέρασμα ότι το σημείο από το οποίο προήλθαν οι διάφορες διακλαδώσεις είναι οι πεδιάδες της Σεναάρ».—Το Περιοδικό της Βασιλικής Ασιατικής Εταιρίας της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας (The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland), Λονδίνο, 1855, Τόμ. 15, σ. 232.