ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

(Οι νόμοι με βάση τους οποίους εκδικάζονταν οι νομικές υποθέσεις τόνιζαν τη δικαιοσύνη και το έλεος του Ιεχωβά. Οι κριτές είχαν το περιθώριο να εκδηλώνουν έλεος, ανάλογα με τις περιστάσεις. Αυτοί οι νόμοι διατηρούσαν επίσης το έθνος αμόλυντο και προστάτευαν την ευημερία του κάθε Ισραηλίτη)

Κριτές

Ιερείς, βασιλιάδες και άλλοι άντρες διορίζονταν ως κριτές (Εξ 18:25, 26· Δευ 16:18· 17:8, 9· 1Βα 3:6, 9-12· 2Χρ 19:5)

Όταν κάποιος στεκόταν ενώπιον των κριτών ήταν σαν να στεκόταν ενώπιον του Ιεχωβά (Δευ 1:17· 19:16, 17)

Ακρόαση υποθέσεων

Οι συνηθισμένες υποθέσεις υποβάλλονταν στους κριτές (Εξ 18:21, 22· Δευ 25:1, 2· 2Χρ 19:8-10)

Αν το κατώτερο δικαστήριο δεν μπορούσε να εκδώσει απόφαση, παρέπεμπε την υπόθεση σε ανώτερα δικαστήρια (Εξ 18:25, 26· 1Βα 3:16, 28)

Ειδικές ή δύσκολες υποθέσεις που παραπέμπονταν στους ιερείς:

Υποθέσεις ζήλιας ή ανηθικότητας της συζύγου (Αρ 5:12-15)

Όταν ένας μάρτυρας κατηγορούσε κάποιον για ανταρσία (Δευ 19:16, 17)

Όταν κάποιος ήταν ένοχος βιαιοπραγίας ή ενέργειας που προκάλεσε αιματοχυσία ή όταν η απόφαση ήταν δύσκολη ή αμφιλεγόμενη (Δευ 17:8, 9· 21:5)

Όταν έβρισκαν κάποιον σκοτωμένο σε αγρό και δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το δολοφόνο (Δευ 21:1-9)

Μάρτυρες

Τουλάχιστον δύο μάρτυρες απαιτούνταν για να θεωρηθεί κάτι αληθινό (Δευ 17:6· 19:15· παράβαλε Ιωα 8:17· 1Τι 5:19)

Τα χέρια των μαρτύρων ήταν τα πρώτα που έπρεπε να πέσουν πάνω στο ένοχο άτομο για να το θανατώσουν. Αυτό απέτρεπε την ψευδή, βιαστική ή απερίσκεπτη μαρτυρία (Δευ 17:7)

Ψευδομαρτυρία

Η ψευδορκία απαγορευόταν αυστηρά (Εξ 20:16· 23:1· Δευ 5:20)

Σε περίπτωση ψευδούς κατηγορίας εναντίον κάποιου ατόμου, ο ψευδομάρτυρας θα υφίστατο την τιμωρία που είχε σχεδιάσει για τον κατηγορούμενο (Δευ 19:16-19)

Δωροδοκία, προσωποληψία στην κρίση

Η δωροδοκία απαγορευόταν (Εξ 23:8· Δευ 27:25)

Η διαστροφή της κρίσης απαγορευόταν (Εξ 23:1, 2, 6, 7· Λευ 19:15, 35· Δευ 16:19)

Ένα άτομο τίθετο υπό κράτηση μόνο όταν η υπόθεση ήταν δύσκολη και έπρεπε να αποφασίσει ο Ιεχωβά (Λευ 24:11-16, 23· Αρ 15:32-36)

Τιμωρίες

Χτυπήματα—με όριο τα 40, προς αποφυγή επαίσχυντου ξυλοδαρμού (Δευ 25:1-3· παράβαλε 2Κο 11:24)

Θάνατος διά λιθοβολισμού έπειτα από τον οποίο πιθανώς κρεμούσαν το σώμα σε ξύλο ως καταραμένο (Δευ 13:10· 21:22, 23)

Αντίποινα—ανταπόδοση, ανάλογη τιμωρία (Λευ 24:19, 20)

Αποζημίωση: Αν το ζώο κάποιου προκαλούσε ζημιά στην περιουσία ενός άλλου ατόμου (Εξ 22:5· 21:35, 36)· αν κάποιος άναβε φωτιά που προξενούσε ζημιές στην περιουσία άλλου (Εξ 22:6)· αν σκότωνε το κατοικίδιο ζώο κάποιου άλλου (Λευ 24:18, 21· Εξ 21:33, 34)· αν οικειοποιούνταν άθελά του κάτι “άγιο”, όπως δέκατα ή θυσίες, για να το χρησιμοποιήσει (Λευ 5:15, 16)· αν εξαπατούσε τον πλησίον του σχετικά με κάποιο πράγμα που του ήταν εμπιστευμένο ή που είχε δοθεί στα χέρια του για φύλαξη ή σχετικά με κάποια κλοπή ή κάτι που είχε βρει, ψευδορκώντας για αυτά τα πράγματα (Λευ 6:2-7· Αρ 5:6-8)

Πόλεις καταφυγίου

Ο ακούσιος ανθρωποκτόνος μπορούσε να καταφύγει στην πλησιέστερη (Αρ 35:12-15· Δευ 19:4, 5· Ιη 20:2-4)

Ακολούθως γινόταν δίκη στην πόλη στης οποίας τη δικαιοδοσία ανήκε ο τόπος του εγκλήματος

Αν διαπιστωνόταν ότι ο ένοχος ήταν ακούσιος ανθρωποκτόνος, τότε αυτός έπρεπε να ζήσει στην πόλη του καταφυγίου μέχρι το θάνατο του αρχιερέα (Αρ 35:22-25· Ιη 20:5, 6)

Ο εκούσιος δολοφόνος θανατωνόταν (Αρ 35:30, 31)

Ο Νόμος περιείχε πληθώρα αρχών και κατευθυντήριων νομοθετημάτων. Οι κριτές είχαν το περιθώριο να ερευνούν και να εξετάζουν τα κίνητρα και τη στάση των παραβατών, καθώς και τις περιστάσεις υπό τις οποίες έγινε η παράβαση. Αν ο παραβάτης είχε ενεργήσει εσκεμμένα, αν έδειχνε έλλειψη σεβασμού ή ήταν αμετανόητος, του επιβαλλόταν η πλήρης ποινή. (Αρ 15:30, 31) Σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να επιβληθεί ελαφρότερη ποινή. Για παράδειγμα, ενώ ο δολοφόνος έπρεπε οπωσδήποτε να θανατώνεται, ο ακούσιος ανθρωποκτόνος ήταν δυνατόν να λάβει έλεος. (Αρ 35:15, 16) Ο ιδιοκτήτης ενός ταύρου ο οποίος συνήθιζε να κερατίζει ανθρώπους και ο οποίος σκότωσε κάποιον άνθρωπο θα μπορούσε να πεθάνει· ή, οι κριτές θα μπορούσαν να επιβάλουν κάποιο λύτρο. (Εξ 21:29-32) Η διαφορά ανάμεσα σε κάποιον εκούσιο κλέφτη και σε κάποιον παραβάτη που ομολογούσε εθελούσια εξηγεί προφανώς το λόγο για τις διαφορετικές ποινές που καθορίζονται στα εδάφια Έξοδος 22:7 και Λευιτικό 6:1-7.