ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ

Ο πρωτότοκος είναι κατά κύριο λόγο ο μεγαλύτερος γιος ενός πατέρα (όχι ο πρωτότοκος της μητέρας), η απαρχή των αναπαραγωγικών δυνάμεων του πατέρα. (Δευ 21:17)

Εφόσον οι πρωτότοκοι γιοι των Ισραηλιτών ήταν αυτοί που επρόκειτο να γίνουν οι κεφαλές των διαφόρων σπιτικών, εκπροσωπούσαν ολόκληρο το έθνος. Μάλιστα ο Ιεχωβά χαρακτήρισε όλο το έθνος “πρωτότοκό” του, καθόσον ήταν το πρωτότοκο έθνος του λόγω της Αβραμιαίας διαθήκης. (Εξ 4:22) Επειδή είχε διατηρήσει τους πρωτότοκους ζωντανούς, ο Ιεχωβά πρόσταξε να αγιάζεται για αυτόν «κάθε αρσενικό πρωτότοκο που ανοίγει την κάθε μήτρα ανάμεσα στους γιους του Ισραήλ, από τους ανθρώπους και από τα ζώα». (Εξ 13:2) Έτσι λοιπόν, οι πρωτότοκοι γιοι ήταν αφιερωμένοι στον Θεό.

Αργότερα ο Ιεχωβά πήρε τους άρρενες Λευίτες, προφανώς επιπρόσθετα από τους 300 πρωτότοκους Λευίτες (παράβαλε Αρ 3:21, 22, 27, 28, 33, 34 με 3:39), αντί για τους πρωτότοκους γιους του Ισραήλ—τα άτομα ηλικίας ενός μηνός και πάνω. Στον Ααρών και στους γιους του έπρεπε να καταβληθεί λυτρωτικό αντίτιμο πέντε σίκλων ($11) για καθένα από τους 273 πρωτότοκους που υπερέβαιναν τον αριθμό των Λευιτών. Επίσης, ο Ιεχωβά πήρε τα κατοικίδια ζώα των Λευιτών αντί για τα πρωτότοκα κατοικίδια ζώα των άλλων φυλών. (Αρ 3:40-48) Έκτοτε, ο πρωτότοκος γιος έπρεπε να φέρνεται στον Ιεχωβά, στη σκηνή της μαρτυρίας ή στο ναό, μετά την περίοδο ακαθαρσίας της μητέρας και να απολυτρώνεται με την καταβολή της υπολογισμένης αξίας για όσους ήταν από ενός μηνός μέχρι πέντε χρονών, η οποία ισοδυναμούσε με “πέντε σίκλους ασήμι με βάση το σίκλο του αγίου τόπου”.—Λευ 12:1-3· 27:6· Αρ 18:15, 16.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο πρωτότοκος γιος κατείχε τιμημένη θέση στην οικογένεια και ήταν εκείνος που διαδεχόταν τον πατέρα ως κεφαλή του σπιτικού. Κληρονομούσε διπλό μερίδιο από την περιουσία του πατέρα. (Δευ 21:17)