«Λάζαρε, Έλα Έξω!»

Επρόκειτο για μια συγκινητική σκηνή. Ο Λάζαρος ήταν σοβαρά άρρωστος. Οι δυο αδελφές του, η Μαρία και η Μάρθα, έστειλαν μήνυμα στον Ιησού, που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του Ιορδάνη Ποταμού: «Κύριε, δες! αυτός για τον οποίο νιώθεις στοργή είναι άρρωστος». (Ιωάννης 11:3) Ήξεραν ότι ο Ιησούς αγαπούσε τον Λάζαρο. Δεν θα επιθυμούσε ο Ιησούς να δει τον άρρωστο φίλο του; Όλως περιέργως, ο Ιησούς, αντί να πάει αμέσως στη Βηθανία, έμεινε τις επόμενες δυο ημέρες εκεί που ήταν.​—Ιωάννης 11:5, 6.

Ο Λάζαρος πέθανε αφότου έστειλαν το μήνυμα ότι ήταν άρρωστος. Ο Ιησούς ήξερε πότε πέθανε ο Λάζαρος και σκόπευε να κάνει κάτι σχετικά με αυτό. Όταν έφτασε τελικά ο Ιησούς στη Βηθανία, ο αγαπητός του φίλος ήταν ήδη τέσσερις ημέρες νεκρός. (Ιωάννης 11:17, 39) Θα μπορούσε ο Ιησούς να επαναφέρει στη ζωή ένα άτομο που ήταν νεκρό επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα;

Μόλις άκουσε πως ερχόταν ο Ιησούς, η Μάρθα, που ήταν άνθρωπος δράσης, έτρεξε να τον συναντήσει. (Παράβαλε Λουκάς 10:38-42). Συγκινημένος από τη λύπη της, ο Ιησούς τη διαβεβαίωσε: «Ο αδελφός σου θα εγερθεί». Όταν εκείνη εξέφρασε την πίστη της σε μια μελλοντική ανάσταση, ο Ιησούς τής είπε ξεκάθαρα: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που ασκεί πίστη σε εμένα, ακόμη και αν πεθάνει, θα έρθει στη ζωή».​—Ιωάννης 11:20-25.

Μόλις έφτασε στον τάφο, ο Ιησούς έδωσε οδηγίες να μετακινήσουν την πέτρα που έφραζε την είσοδό του. Κατόπιν, αφού προσευχήθηκε δυνατά, ο ίδιος διέταξε: «Λάζαρε, έλα έξω!»​—Ιωάννης 11:38-43.

Τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στον τάφο. Κατόπιν, μέσα από το σκοτάδι, ξεπρόβαλε μια μορφή. Τα χέρια και τα πόδια του ατόμου ήταν δεμένα με περικαλύμματα, και το πρόσωπό του ήταν περιτυλιγμένο με ένα πανί. «Λύστε τον και αφήστε τον να προχωρήσει», διέταξε ο Ιησούς. Οι τελευταίοι επίδεσμοι έπεσαν καταγής. Ναι, ήταν ο Λάζαρος, ο άνθρωπος που ήταν τέσσερις ημέρες νεκρός!​—Ιωάννης 11:44.

Συνέβη Αυτό Πραγματικά;

Η αφήγηση για την ανάσταση του Λαζάρου παρουσιάζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ως ιστορικό γεγονός. Οι λεπτομέρειες είναι τόσο ζωντανές ώστε η αφήγηση δεν θα μπορούσε να αποτελεί απλή αλληγορία. Το να αμφιβάλλουμε για την ιστορικότητα της αφήγησης ισοδυναμεί με το να αμφιβάλλουμε για όλα τα θαύματα της Αγίας Γραφής, περιλαμβανομένης και της ανάστασης του ίδιου του Ιησού Χριστού. Επίσης, το να μην αναγνωρίζουμε την ανάσταση του Ιησού ισοδυναμεί με το να μην αναγνωρίζουμε ολόκληρη τη Χριστιανική πίστη.​—1 Κορινθίους 15:13-15.

Στην πραγματικότητα, αν δέχεστε την ύπαρξη του Θεού, δεν θα πρέπει να αποτελεί πρόβλημα για εσάς να πιστεύετε στην ανάσταση. Για παράδειγμα: Κάποιος μπορεί να μαγνητοσκοπήσει την τελευταία του βούληση και τη διαθήκη του και, μετά το θάνατό του, οι συγγενείς και οι φίλοι του μπορούν, στην ουσία, να τον δουν και να τον ακούσουν καθώς ο ίδιος εξηγεί πώς επιθυμεί να γίνει η διαχείριση της περιουσίας του. Πριν από εκατό χρόνια, κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Μάλιστα, για μερικούς ανθρώπους που ζουν σήμερα σε απομακρυσμένα μέρη του κόσμου, η τεχνολογία της μαγνητοσκόπησης είναι τόσο ακατανόητη ώστε αυτό να τους φαίνεται σαν θαύμα. Αν οι επιστημονικές αρχές που θεσπίστηκαν από τον Δημιουργό μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους ανθρώπους προκειμένου να γίνει εφικτή η ακουστική και η οπτική αναβίωση μιας τέτοιας σκηνής, δεν θα πρέπει ο Δημιουργός να είναι ικανός να κάνει πολύ περισσότερα; Άρα, δεν είναι λογικό Εκείνος ο οποίος δημιούργησε τη ζωή να έχει την ικανότητα να την ξαναδημιουργήσει;

Το θαύμα της αποκατάστασης της ζωής του Λαζάρου χρησίμευσε για να αυξηθεί η πίστη στον Ιησού και στην ανάσταση. (Ιωάννης 11:41, 42· 12:9-11, 17-19) Αυτό, με συγκινητικό τρόπο, αποκαλύπτει επίσης τόσο την προθυμία όσο και την επιθυμία του Ιεχωβά και του Γιου του να πραγματοποιήσουν την ανάσταση.

‘Ο Θεός θα Επιποθήσει’

Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο Ιησούς στο θάνατο του Λαζάρου αποκαλύπτει μια πολύ τρυφερή πτυχή της προσωπικότητας του Γιου του Θεού. Τα βαθιά αισθήματα που εκδήλωσε σε αυτή την περίσταση υποδηλώνουν σαφώς την έντονη επιθυμία που έχει να αναστήσει τους νεκρούς. Διαβάζουμε: «Η Μαρία, . . . όταν έφτασε εκεί που ήταν ο Ιησούς και τον είδε, έπεσε στα πόδια του, λέγοντάς του: ‘Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει’. Ο Ιησούς, λοιπόν, όταν την είδε να κλαίει και τους Ιουδαίους που ήρθαν μαζί της να κλαίνε, στέναξε στο πνεύμα και ταράχτηκε· και είπε: ‘Πού τον έχετε βάλει;’ Εκείνοι του είπαν: ‘Κύριε, έλα και δες’. Ο Ιησούς δάκρυσε. Έτσι λοιπόν, οι Ιουδαίοι άρχισαν να λένε: ‘Δείτε τι στοργή ένιωθε για αυτόν!’»​—Ιωάννης 11:32-36.

Η εγκάρδια συμπόνια του Ιησού υποδηλώνεται εδώ με τρεις λέξεις: «στέναξε», «ταράχτηκε» και «δάκρυσε». Οι λέξεις της γλώσσας του πρωτότυπου κειμένου οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για την καταγραφή αυτής της συγκινητικής σκηνής υποδηλώνουν ότι ο Ιησούς ήταν τόσο βαθιά συγκινημένος από το θάνατο του αγαπητού του φίλου Λαζάρου και από την εικόνα που παρουσίαζε η αδελφή του Λαζάρου καθώς έκλαιγε ώστε τα μάτια Του γέμισαν δάκρυα.a

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε ήδη επαναφέρει στη ζωή δυο άλλα άτομα. Μάλιστα σκόπευε σίγουρα να κάνει το ίδιο για τον Λάζαρο. (Ιωάννης 11:11, 23, 25) Και όμως, «δάκρυσε». Επομένως, η επαναφορά ανθρώπων στη ζωή δεν αποτελεί απλώς μια τυπική διαδικασία για τον Ιησού. Τα τρυφερά και βαθιά του αισθήματα τα οποία εκδήλωσε σε αυτή την περίπτωση δείχνουν σαφώς ότι διακατέχεται από την έντονη επιθυμία να εξουδετερώσει τις ολέθριες συνέπειες του θανάτου.