Ιεραποστολικοί Διορισμοί

Η 16η τάξη της Γαλαάδ περιλάμβανε 120 σπουδαστές από όλα τα μέρη του κόσμου· ανάμεσά τους ήταν και μερικοί οι οποίοι είχαν υποφέρει σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εφόσον η τάξη μας διδασκόταν την ισπανική γλώσσα, περιμέναμε ότι θα διοριζόμασταν σε κάποια ισπανόφωνη χώρα της Νότιας Αμερικής. Φανταστείτε την έκπληξή μας την ημέρα της αποφοίτησης, όταν μάθαμε ότι ο Ντάγκλας είχε διοριστεί στην Ιαπωνία και η Αν και εγώ στη Συρία. Έτσι, εμείς τα κορίτσια έπρεπε να μάθουμε την αραβική, κάτι που εξακολούθησε να ισχύει και όταν ο διορισμός μας άλλαξε και μας έστειλαν στο Λίβανο. Ενόσω περιμέναμε να πάρουμε βίζα, ο Τζορτζ Σακασίρι, που ήταν ο στοιχειοθέτης της Εταιρίας Σκοπιά για την αραβική έκδοση της Σκοπιάς, μας παρέδιδε μαθήματα αραβικής δύο φορές την εβδομάδα.

Πόσο συναρπαστικό ήταν να πάμε σε μια Βιβλική χώρα για την οποία είχαμε μελετήσει στην τάξη μας! Μαζί μας πήγαν εκεί ο Κιθ και η Τζόις Τσου, η Έντνα Στάκχαους, η Όλιβ Τέρνερ, η Ντορίν Γουόρμπερτον και η Ντόρις Γουντ. Πόσο ευτυχισμένη ιεραποστολική οικογένεια γίναμε! Ένας ντόπιος Μάρτυρας επισκεπτόταν τον ιεραποστολικό οίκο μας για να μας βοηθήσει περισσότερο με τη γλώσσα. Την περίοδο που είχαμε μαθήματα καθημερινά, μαθαίναμε μια σύντομη παρουσίαση και έπειτα βγαίναμε να τη χρησιμοποιήσουμε στο έργο κηρύγματος.

Τα πρώτα δύο χρόνια μείναμε στην Τρίπολη, όπου υπήρχε ήδη μια εκκλησία. Η Τζόις, η Έντνα, η Όλιβ, η Ντορίν, η Ντόρις, η Αν και εγώ βοηθούσαμε τις συζύγους και τις κόρες των ντόπιων Μαρτύρων να συμμετέχουν στις συναθροίσεις καθώς και στη δημόσια διακονία. Μέχρι τότε, οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας, ακολουθώντας το τοπικό έθιμο, δεν κάθονταν μαζί στις συναθροίσεις, και σπανίως συμμετείχαν αυτές οι Χριστιανές αδελφές στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Για το δημόσιο κήρυγμά μας χρειαζόμασταν τη βοήθειά τους στο θέμα της γλώσσας, και τις ενθαρρύναμε να συμμετέχουν και οι ίδιες σε αυτό το έργο.

Στη συνέχεια, η Αν και εγώ διοριστήκαμε να βοηθήσουμε το μικρό όμιλο των Μαρτύρων που υπήρχαν στην αρχαία πόλη Σιδώνα. Λίγο αργότερα, μας ζητήθηκε να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα, τη Βηρυτό. Οι σπόροι της Γραφικής αλήθειας είχαν πέσει στην κοινότητα των αρμενόφωνων που ζούσαν εκεί, και έτσι μάθαμε τη γλώσσα τους για να τους βοηθήσουμε.

Η ιεραποστολική οικογένεια στην Τρίπολη του Λιβάνου, το 1951