Μάχη με τη Λευχαιμία

Οχτώ μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου, ο οικογενειακός μας γιατρός μου είπε να πάω τον Σαούλ στο τοπικό νοσοκομείο διότι υπέφερε από υπερκόπωση. Ύστερα από μια σειρά εξετάσεων, οι γιατροί με πληροφόρησαν ότι ο Σαούλ είχε λευχαιμία.a

Τα επόμενα δυόμισι χρόνια, ο Σαούλ μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο καθώς αγωνιζόταν να τα βγάλει πέρα με τον καρκίνο και τη χημειοθεραπεία στην οποία τον υπέβαλλαν οι γιατροί προκειμένου να καταπολεμήσουν την ασθένεια. Ως αποτέλεσμα της πρώτης εξάμηνης αγωγής, η πάθηση υποχώρησε για περίπου 18 μήνες. Αλλά ο καρκίνος επέστρεψε, και ο Σαούλ υποβλήθηκε σε άλλη μία σύντομη αγωγή με χημειοθεραπείες η οποία τον εξασθένισε πολύ. Ο καρκίνος υποχώρησε μόνο για λίγο, και ο Σαούλ δεν μπορούσε να αντέξει τρίτη σειρά από χημειοθεραπείες. Είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και είχε εκφράσει την επιθυμία του να βαφτιστεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά πέθανε μόλις έκλεισε τα 17.

Οι γιατροί συνιστούν πολλές φορές τις μεταγγίσεις αίματος ως αντίμετρο για την επιθετική φύση της χημειοθεραπείας. Φυσικά, οι μεταγγίσεις δεν μπορούν να θεραπεύσουν την ασθένεια. Όταν οι γιατροί διέγνωσαν αρχικά τη λευχαιμία, τόσο ο Σαούλ όσο και εγώ τους ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα δεχόμασταν αυτή τη θεραπευτική αγωγή, εφόσον θέλαμε να υπακούσουμε στο νόμο του Ιεχωβά “να απέχουμε . . . από αίμα”. (Πράξεις 15:19, 20) Σε αρκετές περιπτώσεις, όταν εγώ δεν ήμουν μπροστά, ο Σαούλ χρειάστηκε να πείσει τους γιατρούς ότι αυτή ήταν η προσωπική του απόφαση για το εν λόγω ζήτημα. (Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 31.)

Οι γιατροί συμπέραναν τελικά ότι ο Σαούλ ήταν ένας ώριμος ανήλικος ο οποίος κατανοούσε πλήρως τη φύση της ασθένειάς του. Συμφώνησαν να σεβαστούν τη θέση μας και μας πρόσφεραν αναίμακτη θεραπεία, παρότι μας πίεζαν συνεχώς να αλλάξουμε την απόφασή μας. Καμάρωνα πραγματικά τον Σαούλ όταν τον άκουγα να εξηγεί τη θέση του στους γιατρούς. Ήταν σαφές ότι είχε αναπτύξει στενή σχέση με τον Ιεχωβά.

Το καλοκαίρι που μάθαμε για την ασθένεια του Σαούλ, τέθηκε σε κυκλοφορία το βιβλίο Πλησιάστε τον Ιεχωβά στη συνέλευση περιφερείας μας στη Βαρκελώνη. Αυτό το ανεκτίμητο βιβλίο αποδείχτηκε ότι ήταν σαν άγκυρα που μας κρατούσε σταθερούς καθώς αντιμετωπίζαμε το αβέβαιο και ζοφερό μέλλον μας. Τις ώρες που βρισκόμασταν στο νοσοκομείο, διαβάζαμε μαζί τμήματα του βιβλίου. Στις πολλές δύσκολες στιγμές που περάσαμε κατόπιν, θυμόμασταν συχνά το περιεχόμενό του. Τότε το εδάφιο Ησαΐας 41:13, το οποίο αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου, απέκτησε ιδιαίτερο νόημα για εμάς. Αυτό το εδάφιο λέει: «Εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, πιάνω σφιχτά το δεξί σου χέρι, και σου λέω: “Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω”».

Η Πίστη του Σαούλ Αγγίζει την Καρδιά Άλλων

Η ωριμότητα και η αισιοδοξία του Σαούλ έκαναν βαθιά εντύπωση στους γιατρούς και στις νοσοκόμες στο Νοσοκομείο Βαλ ντ’ Εμπρόν. Ο ίδιος κέρδισε τη συμπάθεια ολόκληρης της ομάδας που τον φρόντιζε. Ο αιματολόγος ο οποίος χειρίζεται τις περιπτώσεις καρκίνου έχει αναλάβει έκτοτε τη θεραπεία και άλλων παιδιών Μαρτύρων που πάσχουν από λευχαιμία, και τους έχει συμπεριφερθεί με μεγάλο σεβασμό και αξιοπρέπεια. Θυμάται τη σταθερή απόφαση που είχε πάρει ο Σαούλ να υποστηρίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, το θάρρος του μπροστά στο θάνατο καθώς και τη θετική του άποψη για τη ζωή. Οι νοσοκόμες είπαν στον Σαούλ ότι ήταν ο καλύτερος ασθενής που είχαν ποτέ σε εκείνη την πτέρυγα. Είπαν ότι δεν παραπονέθηκε ποτέ και ότι δεν έχασε ποτέ την αίσθηση του χιούμορ​—ακόμη και όταν βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου.

Κάποια ψυχολόγος μού είπε ότι πολλά παιδιά που έρχονται αντιμέτωπα με μια τέτοια καταληκτική ασθένεια σε αυτή την ηλικία τείνουν να επαναστατούν ενάντια στους γιατρούς και στους γονείς τους εξαιτίας της ταλαιπωρίας και της απογοήτευσης. Η ίδια παρατήρησε ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Σαούλ. Έμεινε έκπληκτη βλέποντας τον Σαούλ τόσο ήρεμο και θετικό. Αυτό παρείχε στον Σαούλ και σε εμένα την ευκαιρία να της δώσουμε μαρτυρία για την πίστη μας.

Θυμάμαι επίσης πώς βοήθησε έμμεσα ο Σαούλ έναν Μάρτυρα από την εκκλησία μας. Ο αδελφός αυτός υπέφερε από κατάθλιψη περίπου έξι χρόνια, και τα φάρμακα δεν είχαν βελτιώσει την κατάστασή του. Σε αρκετές περιπτώσεις, πέρασε τη νύχτα στο νοσοκομείο φροντίζοντας τον Σαούλ. Μου είπε ότι η στάση του Σαούλ παρά τη λευχαιμία τον εντυπωσίασε βαθιά. Παρατήρησε ότι ο Σαούλ, αν και εξαντλημένος, προσπαθούσε να ενθαρρύνει όλους όσους τον επισκέπτονταν. «Το παράδειγμα του Σαούλ μού έδωσε το κουράγιο να καταπολεμήσω την κατάθλιψη», λέει αυτός ο Μάρτυρας.