ΜΕΡΑΡΙΤΕΣ

(Μεραρίτες) [Του (Από τον) Μεραρί].

Μια από τις τρεις μεγαλύτερες οικογένειες των Λευιτών, η οποία καταγόταν από τον Μεραρί, γιο του Λευί, μέσω του Μααλί και του Μουσί. (Εξ 6:16, 19· Αρ 3:20· 26:57, 58) Η πρώτη απογραφή των Ισραηλιτών στην έρημο έδειξε ότι υπήρχαν 6.200 άρρενες Μεραρίτες ηλικίας ενός μηνός και πάνω, από τους οποίους οι 3.200 ήταν από 30 ως 50 χρονών και έμπαιναν στην ομάδα υπηρεσίας «για την υπηρεσία στη σκηνή της συνάντησης». (Αρ 3:33, 34· 4:42-45) Αρχηγός τους ήταν τότε ο Σουριήλ και στρατοπέδευαν στη βόρεια πλευρά της σκηνής της μαρτυρίας. (Αρ 3:35) Στη διάρκεια της οδοιπορίας στην έρημο, η τρίφυλη υποδιαίρεση του Ιούδα ήταν η πρώτη που αναχωρούσε από τον τόπο στρατοπέδευσης. Στη συνέχεια αναχωρούσαν οι Γηρσωνίτες και οι Μεραρίτες «ως μεταφορείς της σκηνής», ακολουθούμενοι από την τρίφυλη υποδιαίρεση του Ρουβήν και κατόπιν από τους Κααθίτες Λευίτες. (Αρ 10:14-21) Οι Μεραρίτες ήταν υπεύθυνοι για τα πλαίσια, τις ράβδους, τους στύλους και τα πέλματα υποδοχής της σκηνής της μαρτυρίας, καθώς και για «όλα τα σκεύη της και όλη την υπηρεσία της», επιπρόσθετα δε για τους στύλους, τα πέλματα υποδοχής, τους πασσάλους και τα σχοινιά της αυλής. (Αρ 3:36, 37) Για να μετακινούν αυτά τα βαριά αντικείμενα, τους είχαν δοθεί τέσσερις άμαξες και οχτώ βόδια. Στην έρημο, αυτοί και οι Γηρσωνίτες ήταν «υπό την επίβλεψη» του Ιθάμαρ, γιου του Ααρών.—Αρ 7:6-8.

Κατά τη διαμοίραση της Υποσχεμένης Γης υπό τον Ιησού του Ναυή, στους Μεραρίτες δόθηκαν 12 πόλεις από τις περιοχές των φυλών του Ρουβήν, του Γαδ και του Ζαβουλών—τέσσερις από κάθε περιοχή. Μια από αυτές, η Ραμώθ της Γαλαάδ (στην περιοχή του Γαδ), ήταν «πόλη καταφυγίου».—Ιη 21:7, 34-40· 1Χρ 6:63, 77-81.

Στην εποχή του Δαβίδ, 220 Μεραρίτες, με αρχηγό τον Ασαΐα, βοήθησαν άλλους Λευίτες να μεταφέρουν την κιβωτό της διαθήκης στην Ιερουσαλήμ από το σπίτι του Ωβήδ-εδώμ. (1Χρ 15:1-6, 25) Αφότου η Κιβωτός βρήκε τόπο ανάπαυσης, «τοποθέτησε ο Δαβίδ [ορισμένους Μεραρίτες] για να διευθύνουν την υμνωδία στον οίκο του Ιεχωβά». (1Χρ 6:31, 44-47) Άλλοι Μεραρίτες διορίστηκαν πυλωροί.—1Χρ 26:1, 10, 19.

Στη διάρκεια του μεταρρυθμιστικού προγράμματος του Βασιλιά Εζεκία του Ιούδα, μερικοί Μεραρίτες ήταν ανάμεσα στους Λευίτες που καθάρισαν το ναό. (2Χρ 29:12, 15) Αργότερα, τον έβδομο αιώνα Π.Κ.Χ., οι Μεραρίτες Ιαάθ και Αβδιού διορίστηκαν από τον Βασιλιά Ιωσία υπεύθυνοι των εργαζομένων στην επισκευή του ναού.—2Χρ 34:12, 13.

Κάποιοι Μεραρίτες ήταν ανάμεσα στους Λευίτες που επέστρεψαν από τη βαβυλωνιακή εξορία το 537 Π.Κ.Χ. (1Χρ 9:14) Αργότερα (το 468 Π.Κ.Χ.), κάποιοι Μεραρίτες ήταν ανάμεσα στους Λευίτες που συνόδευσαν τον Έσδρα από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ.—Εσδ 8:1, 18, 19, 31, 32.